คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 7
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
7
ร่างสูงโปร่งเดินวนไปวนมาอย่างกับคนคิดไม่ตก มือเอื้อมจับลูกบิดประตูแต่แล้วก็ปล่อยออกเพราะความลังเลไม่แน่ใจที่เกิดขึ้น เดินไปเดินมาอยู่เพียงครู่แล้วก็ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นหน้าประตู กัดเอาขนมปังแผ่นที่คาบอยู่เคี้ยวสองสามทีแล้วกลืนมันลงไปในคอ
“โอ้ยยยยยย คิม จงอินเป็นบ้าอะไรวะ!?”
ลุกขึ้นแล้วย้ายตัวเองไปนั่งประจันหน้ากับประตู ทำราวกับให้เป็นใครอีกคนที่มาพูดกับเขาในตอนนี้แล้วก็กลับไปนั่งพิงประตูหมดสภาพเหมือนเดิมก่อนจะตอบออมาเสียงค่อย
“ก็...ไม่รู้จะ...ทำหน้ายังไง”
“แค่จูบ! คิดมากทำไมวะ!?”
“แต่...”
“กับเจสสิก้านายก็จูบ มีอะไรเกินกว่าจูบไปตั้งเยอะไม่เห็นคิดมากเลยวะ!?”
“โถ่เว้ย!!! ก็ไม่ได้อยากจะคิดมากหรอกนะ!!! แต่...เฮ้อ!!! คิม จงอินมึงบ้าไปแล้ว!!!” เสียงทุ้มสบถก่อนจะทึ้งหัวตัวเองอยู่หน้าประตูอย่างนั้นเมื่อจนปัญญาที่จะตอบปัญหาของตัวเอง เหลือบมองนาฬิกาที่ใกล้เวลาเข้าเรียนมากขึ้นทุกที แต่ตัวเขาเองยังไม่กล้าพอที่จะเจอหน้าคยองซู
“ใครมันบ้าไปจูบผู้ชายด้วยกันแล้วบอกว่าปากหวานที่สุดในโลกวะ!”
ถอนหายใจยาวๆ จนหมดปอด
ทำใจนับหนึ่งถึงสิบก่อนจะเอื้อมมือไปกระชากประตูนั้นเปิดออก
เอ๋...O_O?
ไม่มีร่างเล็กที่ปกติจะยืนหน้าตายอยู่ตรงหน้า มีเพียงความว่างเปล่าของทางเดินในแมนชั่น
“ไปไหนวะ?” เอ่ยถามกับตัวเองก่อนที่จะก้มลงมองนาฬิกาข้อมือที่...
“เฮ้ย!!! สายแล้ว!!!”
ร่างสูงโปร่งวิ่งเร็วกว่านรก(!?)ก่อนจะแทรกตัวผ่านประตูใหญ่ของโรงเรียนเข้ามาได้ทันชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด ไม่ต้องเสียเวลายืนหอบเมื่อเสียงสัญญาณเตือนเข้าเรียนดังขึ้น การบ้านก็ยังไม่ได้ลอก! โถ่!!! มีใครจะซวยเท่ากับคิม จงอินอีกมั้ย!!!
“คิม จงอิน!”
“ครับ!” ร่างสูงที่กำลังจะก้าวเข้าห้องเรียนถูกเรียกเอาไว้เสียก่อน อาจารย์สาวสองพันปีวิชาประวัติศาสตร์ก้าวเข้ามาใกล้ หล่อนมองลูกศิษย์จอมเกเรตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้ว...
“ครูไม่คิดเลยว่าเธอจะทำรายงานได้ดีขนาดนี้! เธอเป็นลูกศิษย์ที่ครูภูมิใจจริงๆ จงอิน!”
สวมกอดศิษย์รักแนบแน่นแล้วเดินฮัมเพลงจากไป ทิ้งให้คนถูกล่วงเกิน(!?)ยืนค้างอยู่ตรงนั้น มือแกร่งขยี้ผมตัวเองไปมาอย่างงุนงง รายงานวิชาประวัติศาสตร์...มีด้วยเหรอวะ? ไม่เห็นจะจำได้! อันที่จริงเขาก็ไม่เคยจำการบ้านหรือรายงานที่ต้องส่งได้ซักวิชานั่นละ!
“เอ้าเฮ้! จงอิน!!! มาสายนะมึง!!!”
“ใครมันจะมาเช้าทำตัวเป็นยามโรงเรียนอย่างมึงล่ะปาร์ค ชานยอล”
“เรื่องดีๆ เกิดขึ้นตอนเช้าเสมอล่ะ มึงนี่ไม่รู้อะไร!”
“อย่างแฟนคนแรกของมึงก็ได้มาตอนโพล้เพล้ด้วยใช่มั้ย?” เอ่ยแซวให้อีกคนโวยวายลั่นแล้วหัวเราะร่วนก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ไม่วายที่จะเหลือบมองไปยังโต๊ะข้างๆ กันที่ไร้วี่แววของคยองซู เมื่อไม่เห็นคนตัวเล็กคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันโดยที่ไม่รู้ตัว
“อาเจ๊แกบอกว่ามีงานด่วนเลยฝากกูส่งการบ้านอ่ะมีของมึงด้วยนะ”
เป็นชานยอลที่เอ่ยแก้ข้อสงสัยให้เพื่อนรักอย่างรู้ทัน
“เฮ้ย! เปล่า...กูไม่ได้อยากรู้ มึงบอกทำไมวะ!”
“แหม...ทำเสียงดังกลบเกลื่อน เออดี กูจะได้ไม่บอกว่าอาเจ๊แกไปไหน”
“ไปไหน?”
ถามออกไปแล้วก็ได้แต่อึกอัก เมื่อปาร์ค ชานยอลส่งสายตาหยั่งเชิงกลับมาก่อนจะแบมือยกขึ้นสองข้างพลางเอ่ยตอบหน้าตาเฉยว่า...
“ไม่รู้”
“ปาร์ค ชานยอลสงสัยมึงคงไม่อยากอยู่จนมีลูกแล้วล่ะมั้ง”
“ก็ไม่รู้จริงๆ แต่เห็นหน้าอาเจ๊แกซีดๆ นะ”
“ไม่สบายรึเปล่า?”
“จะไปรู้เรอะ! แตะตัวอาเจ๊แกได้ที่ไหน ขืนแตะไปโดยทุ่มออกหน้าต่างใครจะรับผิดชอบชีวิตปาร์ค ชานยอล มีลูกหลานสืบสกุลปาร์คแทนกูล่ะ ไม่เอาด้วยหรอก” ยกมือขึ้นไขว้กันเป็นรูปกากบาทแล้วส่ายหน้าวืดเพราะไม่ต้องการให้เกิดเหตุการณ์อย่างที่คาดเอาไว้นั้นโดยเด็ดขาด อนาคตหนุ่มออลซังหน้าใสจะดับอนาถเพราะฝีมืออาเจ๊หน้าหวานตากระต่ายจะว่าคุ้มมันก็คุ้มแต่...จะว่าไม่คุ้มมันก็ไม่คุ้มอ่านะ!
.:: Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด ::.
“วันนี้ผมจะเริ่มบทเรียนใหม่กับคุณชาย...”
หลงไป๋เอ่ยบอกกับเด็กหนุ่มตรงหน้าก่อนจะชะงักเมื่อดูท่าทางว่าวันนี้ว่าที่เจ้าพ่อคนใหม่จะไม่มีกะจิตกะใจจะฟังบทเรียนใหม่มากนัก นัยน์ตาคมนั้นกวาดมองไปรอบๆ บ้านทรงญี่ปุ่นอย่างราวกับจะมองหาใครซักคน ซึ่งใครซักคนที่ว่า...หลงไป๋รู้ดีว่าเป็นใคร
“ถ้าเป็นคยองซู วันนี้คงไม่มาหรอกครับ”
“หะ...เอ่อ...เปล่า! ผมไม่ได้มองหายัยทอมนั่นซะหน่อย”
“ถ้าอย่างนั้นคุณชายพร้อมที่จะเริ่มบทเรียนใหม่รึยัง?”
เสียงทุ้มของชายชราเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าจงอินมีสมาธิพอที่จะเริ่มบทเรียนแล้วจริงๆ ใบหน้าคมคายพยักหน้ารับก่อนที่จะเบนความสนใจของตัวเองกลับมาที่อาวุธสีดำขลับตรงหน้า ที่กองรวมกันเหมือนส้มในตระกร้าก็ไม่ปาน
“เฉพาะปืนก็มีมากกว่าสามชนิด แต่ละชนิดระยะยิง แรงในการยิงหรือผลของการยิงก็แตกต่างกันไป”
“ผมไม่อยากฆ่าใคร”
“มันไม่ใช่หน้าที่ของคุณชายที่จะเปื้อนเลือดอยู่แล้วครับ แต่คุณชายต้องเรียนรู้เพื่อป้องกันตัวเอง”
หลงไป๋ตัดบทด้วยการคว้าปืนพกสั้นขึ้นมาแล้วยิงตรงไปยังกระป๋องน้ำอัดลมเปล่าที่ห่างออกไป กระสุนพุ่งเจาะและอัดจนกระป๋องนั้นกระเด็นตกไปด้านหลัง ก่อนจะหันมาหยิบปืนยาวแล้วยกขึ้นตวัดไปทางผลท้อในสวนที่ห่างออกไปไกลกว่าเดิม กระสุนพุ่งตัดขั้วก่อนที่ผลท้อที่ยังไม่โตเต็มที่จะร่วงลงในสระกลางสวน
...ตาแก่แจ่มไปเลยว่ะ!...
“นี่คือพื้นฐานที่คุณชายสมควรทำได้”
“หา...พื้นฐาน!? ถ้าผมทำได้ผมไปเป็นนักกีฬาทีมชาติแล้วไปแข่งโอลิมปิกไม่รุ่งกว่าเหรอตาแก่”
“หึหึหึ ผมชอบความคิดของคุณชายจริงๆ”
ชายชราเอ่ยชมจากใจจริง ความคิดแปลกใหม่ที่มองเรื่องทุกเรื่องเป็นสิ่งรอบตัวนั่นเรียกว่า ‘ธรรมชาติของความคิด’ นักธุรกิจก็มีธรรมชาติของความคิดอีกแบบหนึ่ง นักฆ่าก็มีอีกแบบหนึ่ง คนๆ นี้มีธรรมชาติของความคิดที่แสนจะธรรมดา
แต่...ความธรรมดานั่นล่ะคือสิ่งที่รับมือได้ยากที่สุด
มือกร้านโยนปืนพกสั้นนั้นไปที่เด็กหนุ่มแล้วฉากถอยออกมาจากระยะยิง กระป๋องน้ำอัดลมใบใหม่ถูกวางเอาไว้กระป๋องเดียวอย่างโดดเด่น
“คยองซูยิงถูกมันภายในสิบนัดแรก”
“สิบนัดแรก!?”
“นั่นมันก็ตอนสิบขวบได้ล่ะมั้ง”
“หา!!! สิบขวบ! นี่ตาแก่! ทำไมถึงสอนเรื่องพรรค์นี้ให้คยองซูตั้งแต่ตัวแค่นั้นห๊ะ!!! ที่ยัยนั่นโตขึ้นมาหน้าตายไร้ความรู้สึกนี่ก็เพราะฝีมือตาแก่สินะ! ถ้ารู้ก่อนนะ ผมจะไม่ยอมให้ตาฝึกคยองซูเลย!!!” จงอินบ่นยาวเหยียดก่อนจะหันไปจับจ้องที่กระป๋องน้ำอัดลมอย่างมุ่งมุ่น
สิบขวบ...นี่เขาสิบแปดนะ...จะยอมแพ้เด็กสิบขวบได้ยังไง!
“กะอีแค่กระป๋องน้ำอัดลมใกล้แค่นี้ ผมไม่ต้องสิบนัดหรอก นัดแรกก็พอ”
หลงไป๋เลิกคิ้วสูงก่อนจะเฝ้ามองกระสุนนัดแรกที่ออกจากปลายปากกระบอกปืน
ปัง!
แหงะ! =vv=!!!
“โห่เอ้ย! นี่มันครั้งแรกน่าครั้งต่อไปไม่พลาดหรอกน่า!!!”
กระป๋องน้ำอัดลมยังคงอวดตัวเองอย่างไร้มลทินใดๆ ขณะที่ชายชราหัวเราะขำ ร่างนั้นเดินเข้าไปใกล้กระป๋องนั้นก่อนจะหยิบมันขึ้นมาพลิกดู คิ้วสีเทาหม่นนั้นเลิกขึ้นก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก คำที่ว่าเชื้อไม่ทิ้งแถวคงจะใช้ได้ดีสำหรับสายเลือดเจ้าพ่อใหญ่ของหวางยี่
“ยิงได้แล้วค่อยตามผมกลับมาแล้วกันนะคุณชาย”
หลงไป๋เอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะผละจากไป มีเสียงยิงปืนดังขึ้นอีกหลายครั้ง และดูท่าทางว่ากระสุนเพียงหนึ่งกล่องกว่าห้าสิบนัดคงจะไม่เพียงพอสำหรับเจ้าพ่อฝึกหัดคนนี้ แต่คงไม่จำเป็นต้องใช้ถึงสองกล่องหรอก...เพราะ...
รอยถากที่ข้างกระป๋องจากกระสุนนัดแรกนั้นเป็นเครื่องยืนยันได้ดีพอ
“บางทีคุณชายคงไม่รู้ตัว”
...
ว่าตัวเขาเองนั้น...เกิดมาเพื่อเป็นเจ้าพ่อโดยแท้จริง!
...
TBC.
วันนี้มาช้าขออภัยทุกคนอย่างสูงค่ะ! _(_ _)_!!! **คารวะงามๆ**
ความคิดเห็น