คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 6
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
6
ตุบ...พลั่ก!!!
“โอ้ยยยยยย”
ตุบ...ตุบ...พลั่ก!!!
“อ๊ากกกกก”
ตุบ...ตุบ...ตุบ...พลั่ก!!!
“อ๊ากกกกก แขนกู!!! แขนกู!!!”
เหมือนไม่ใช่คิม จงอินคนก่อน แม้แต่ตัวของเขาเองยังไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ราวกับร่างกายขยับไปเองตามสัญชาตญาณและถ้าเป็นคิม จงอินเมื่อสองสามสัปดาห์ก่อนก็คงจะเหนื่อยหอบไปตั้งแต่จัดการคนที่ห้าหรือหกแต่ตอนนี้เขายังไม่รู้สึกว่าเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย จะมีก็แค่หยาดเหงื่อใสที่ทิ้งตัวลงตามไรผมเนื่องมาจากอากาศอบอ้าวเพราะฝนที่กำลังทำท่าว่าจะตกหนักในไม่ช้า
“เฮ้ย!!! ยืนมองอะไรละวะ! จัดการมันสิโว้ย!!! รุมมันเลย!!!”
เสียงประกาศกร้าวขณะที่นักเลงที่เหลือต่างกรูกันเข้ามาพร้อมๆ กัน
แต่ก็นั่นล่ะ...เขาก็ไม่เข้าใจที่จู่ๆ มือมันก็ขยับรับหมัดที่พุ่งเข้าใส่หน้าได้ทันซ้ำยังตวัดเพียงเบาๆ เสียงกระดูกลั่นก็ดังขึ้น นอกจากร่างกายที่เคลื่อนไหวไปเองแล้วดูเหมือนว่าประสาทการรับรู้ของเขาจะไวมากขึ้นกว่าเดิมเป็นสิบเท่า เพราะการจู่โจมจากด้านหลังหรือทิศทางไหนเขาก็สามารถรับรู้ถึงมันได้
โครม!!!
“อ๊ากกกกกกก”
“ลูกพี่!!! ไอ้จงอินมันเก่งเกินไป เราถอยกันเถอะครับ”
“โถ่เว้ย!!! ไหนบอกว่างานง่ายๆ ไงวะ! หนอยยยย!!! ไอ้จงอินอย่าอยู่เลยมึง!!!”
ปัง! ปัง! ปัง!!!
กระสุนสามนัดซ้อนที่ถูกยิงตรงมาทว่าเขากลับถูกกระชากให้หลบได้อย่างหวุดหวิด เจ้าของมือที่กระชากเขาออกจากวิถีกระสุนตวัดปลายปากกระบอกปืนไปยังคังอินก่อนจะยิงไปเพียงหนึ่งนัดปืนในมือของคังอินก็กระเด็นหลุดออกไปอย่างง่ายดาย
“หนอย!!! แกเป็นใครวะ!?”
“คุณชายต้องการให้ผมทำยังไงดีครับ?”
คยองซูไม่ได้ตอบคำถามแต่หันมาถามจงอินแทน ร่างสูงนั้นอึกอักยังคิดไม่ทันว่าคำถามของคยองซูต้องการหรือสมควรที่จะตอบแบบไหน
“นังทอม! มึงมายุ่งผิดเรื่องแล้ว”
“แค่คุณชายสั่ง ไม่ว่าอยากจะให้ตายแบบไหนผมจะจัดการให้ภายในสองนาที”
น้ำเสียงเย็นยะเยือกอย่างที่คิม จงอินไม่เคยได้สัมผัส นัยน์ตากลมโตว่างเปล่าราวกับเครื่องจักรที่พร้อมทำงานทันทีที่เขาป้อนโปรแกรมเข้าไป นี่สินะ...ที่เค้าเรียกว่ารังสีอำมหิต...เพราะราวกับร่างเล็กตอนนี้จะมีรังสีสีดำสนิทแผ่พุ่งออกมารอบๆ จนแม้แต่เขาเองก็ไม่อยากเข้าใกล้
คนๆ นี้...อันตราย...!
“อย่าอยู่เลยพวกมึง!!!”
ปัง!
กระสุนที่ออกจากปลายปากกระบอกปืนทันทีที่คังอินขยับ พุ่งลงดินเฉียดปลายเท้าไปเพียงเส้นด้าย...
“อย่าขยับครับ คุณชายของผมยังไม่ได้สั่ง”
“หนอย!!! มึงต้องการอะไร!?”
บรรยากาศร้อนอบอ้าวเมื่อครู่ราวกับถูกแทนที่ด้วยความหนาวเหน็บที่น้ำแข็งเกาะกินไปทั่วร่างของคังอิน ลมพัดโหมหนักขึ้นเนื่องจากพายุฝนที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้าแต่เขากลับไม่กล้าขยับไปไหน แม้ปากจะตะโกนถามออกไปอย่างถือดี แต่เมื่อมองสบกับนัยน์ตากลมนั้นเขากลับสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ยัยทอมเตี้ย! ทำอะไรของเธอเนี้ย!!!?”
เป็นคิม จงอินที่ได้สติก่อนร่างสูงดึงให้ร่างเล็กตรงหน้าหันมาเผชิญหน้ากันตรงๆ
“คุณชายยังไม่ได้สั่งผมว่าต้องการให้ทำอะไรกับไอ้อ้วนนั่น?”
“งั้นฉันสั่งให้เธอปล่อยเขาไป!”
“ทำไม่ได้ครับ ผมรับคำสั่งเฉพาะว่าต้องการให้ตายแบบไหน?”
“โด คยองซู!!! จะบ้ารึไง! นั่นมันชีวิตคนนะ!”
“แต่เป็นชีวิตคนที่เมื่อครู่กำลังจะเอาชีวิตของคุณชาย ผมมีหน้าที่ที่จะ...” เสียงหวานขาดหายไปเมื่อมือแกร่งเอื้อมรั้งให้ปลายปากกระบอกปืนนั้นมาที่เขาแทน จังหวะนั้นคังอินกับพวกที่เหลือต่างวิ่งหนีตายออกไปจากริมแม่น้ำฮันแทบจะทันที คงเหลือเพียงคนสองคนที่มองสบตากันนิ่งๆ
ใช่...เขาเคยโกรธ...เคยเกลียด...แต่ไม่เคยคิดที่จะฆ่าใคร!
และเขาก็ไม่ต้องการให้คนตรงหน้าต้องทำอย่างนั้น!
“ยิงฉัน ถ้าต้องการที่จะฆ่าคนอื่น...ยิงฉันก่อน”
“...”
คยองซูลอบถอนหายใจ มือเรียวลดลงปืนลงแต่คิม จงอินยังไม่ยอม เขารั้งให้มันจ่อมาที่เขาอยู่อย่างนั้น
“ฉันโกรธ ฉันเกลียดคังอินแต่ไม่ใช่แบบนี้คยองซู ไม่ใช่การฆ่ากัน”
“...”
“วิธีนี้ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา”
“ครับ” เสียงหวานเอ่ยรับคำนั่นทำให้จงอินผ่อนลมหายใจแล้วยกยิ้มอย่างยินดี ที่อย่างน้อยนัยน์ตาว่างเปล่าเมื่อครู่มันกำลังฉายชัดถึงอารมณ์หงุดหงิดอยู่บ้างแม้จะเล็กน้อย แต่ก็ยังดีกว่าคยองซูคนเมื่อครู่...คยองซูที่เขาไม่รู้จัก...เป็นยัยทอมเตี้ยแบบนี้สิ...น่ารัก!
เฮ้ย...ไม่ใช่!!! คือ...อ่า....
...
ปัง!
...
เสียงปืนที่ดังขึ้นพร้อมกับหยดเลือดที่สาดกระเซ็นทำให้คิม จงอินเบิกตากว้าง เขาผวาเข้าประคองคนตัวเล็กเอาไว้ก่อนจะดึงเอาปืนกระบอกนั้นออกมาจากมือนุ่มแล้วปามันทิ้งลงไปในแม่น้ำอย่างไม่ใยดี นึกโมโหคนในอ้อมแขนอย่างช่วยไม่ได้
“ทำบ้าอะไรโด คยองซู!!!!!!!!!”
เสียงทุ้มตวาดก้อง ร้อนรนกับหยดเลือดมากมายที่ไหล่ทะลักออกมาจากต้นแขนซ้ายของคนตัวเล็ก
“นี่คือบทลงโทษของคนที่หันปืนเข้าหาเจ้านายครับ”
“ลงโทษบ้าอะไรวะ!? ไม่เข้าใจเว้ย!!! เลือดออกขนาดนี้ทำหน้านิ่งอยู่ได้ ไม่เจ็บรึไง!!!”
โมโหคนที่ยิงตัวเอง ราวกับไม่ได้ใส่ใจว่าตนเองจะเป็นจะตายยังไง
โมโหตัวของเขาเองที่เป็นเหมือนคนที่ทำให้คยองซูต้องทำอย่างนี้ทางอ้อม เขาไม่รู้กฎบ้าบอนี่ แต่ถึงรู้เขาก็ไม่คิดว่าคยองซูจะเถรตรงขนาดที่ยิงเข้าที่ต้นแขนอีกข้างเพื่อรับบทลงโทษแบบนี้ มือแกร่งฉีกแขนเสื้อเชิ้ตสีดำนั้นออกเพื่อดูปากแผล
โชคดีที่กระสุนทะลุไม่ได้ฝังใน
แต่ดูเหมือนสวรรค์จะลงโทษหนักขึ้นเมื่อหยาดฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“คุณชายหลบเข้าไปในรถก่อนเถอะครับ”
“มันใช่เวลาที่จะมาห่วงฉันรึไง!!! โว้ยยย!!! ยัยทอมเตี้ย!!! เธอกำลังทำฉันโมโห!!!!”
“...”
พรึ่บ!
“คลุมเอาไว้! แผลโดนน้ำมันจะอักเสบ”
เสื้อคลุมที่ถูกถอดออกจากจงอินถูกคลุมลงบนคนตัวเล็กกว่า เขาเปิดล็อครถก่อนจะประคองให้ร่างเล็กๆ นั้นหลบเข้าไปอยู่ด้านในก่อน ทีแรกคยองซูดูจะไม่ยอมง่ายๆ แต่พอสบตากับนัยน์ตาคมนั้นก็ทำได้เพียงถอนหายใจเบาๆ แล้วทำตามอย่างที่จงอินต้องการก็เท่านั้น
“ฝนแม่งจะตกอะไรนักหนาวะ!!!”
“ถ้าคุณชายต้องการจะกลับแมนชั่นเดี๋ยวผ...”
“ไม่ใช่ว้อย!!! เลิกเรียกฉันว่าคุณชาย แล้วเลิกห่วงเรื่องของฉันซักที!!!”
“...”
เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันก่อนจะทำตามคำสั่งนั้น คยองซูเลือกที่จะเงียบมองสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาผ่านกระจก จงอินถอนหายใจหนักก่อนจะรื้อไปตามกระเป๋ากางเกงกระเป๋าเสื้อของตัวเองเพื่อจะหาผ้าเช็ดหน้าที่เขาคิดว่ามันน่าจะมีอยู่แล้วมันก็มีอยู่จริงๆ แต่...เปียกจนชุ่ม
“เลือดหยุดรึยัง?”
“ครับ”
“ขอดูหน่อย”
“...”
“อย่าขัดคำสั่งฉัน!” เสียงทุ้มทรงอำนาจไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อทำให้คยองซูจำต้องขยับเปิดเสื้อคลุมนั้นขึ้น เลือดไม่ได้หยุดไหลและไม่ได้ไหลน้อยลงเท่าไหร่นักนั่นทำให้นัยน์ตาคมตวัดมองมาอย่างคาดโทษ มือแกร่งบิดผ้าเช็ดหน้าในมือจนหมาดก่อนจะค่อยๆ มัดปากแผลเอาไว้
“ถ้านี่เป็นนิยาย เธอเสร็จฉันแน่” จงอินเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเพื่อทำลายบรรยากาศเคร่งเครียดนี้ลง
แล้วมันก็ได้ผลเมื่อคนฟังเอียงคอมองอย่างสงสัย
“เสร็จ?”
“ก็หมายถึงว่าได้ฉันเป็นสามีไงเล่า!”
“ผมเป็นผู้ชาย คงมีสามีไม่ได้” คยองซูเอ่ยตอบตามจริงก่อนจะมองผลงานที่บนต้นแขนของตัวเอง
ถ้าทดสอบฝีมือทำแผลล่ะก็ คิม จงอินคงจะได้คะแนนเต็มจนล้น ทำได้ดีกว่าที่เขาทำเสียอีก...!
“เป็นผู้ชาย? แน่เหรอ? หน้างี้เนี้ยนะผู้ชาย!?”
“ครับ”
“เชื่อก็โง่แล้วยัยทอมเตี้ย!!!”
“พรรคมังกรไม่รับผู้หญิงครับ”
“ก็เธออาจจะปลอมตัวเข้ามาเหมือนในนิยายไง!”
“ผมว่าเรื่องแบบนั้นปล่อยให้มันอยู่แต่ในนิยายเถอะครับ” คยองซูเอ่ยความเห็นของตนเองออกมาอย่างเหลืออด น้อยครั้งที่เขาจะเอ่ยความคิดของตัวเองออกมาแบบนี้ แต่นั่นทำให้บรรยากาศในรถคันหรูดูผ่อนคลายมากขึ้น คิม จงอินยกยิ้มขึ้นก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้
...
“งั้นขอพิสูจน์หน่อยสิ”
...
คิ้วเรียวเลิกสูงขึ้นอย่างสงสัยแต่คิม จงอินก็ไม่ปล่อยให้สงสัยนานนัก มือแกร่งเอื้อมเท้าเบาะหนังชั้นดีเอาไว้ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้เอ่ยบางอย่างที่โด คยองซูไม่เข้าใจแล้วบรรจงบดเบียดกลีบกุหลาบนุ่มนั้นอย่างถือวิสาสะ สมองขาวโพลนราวกับมันไม่ยอมทำงานเสียซะดื้อๆ
มือเล็กกำแน่นก่อนจะออกแรงดันให้ร่างสูงนั้นถอยห่างแต่จงอินกลับตรึงมันเอาไว้แล้วเก็บเกี่ยวความหวานจากริมฝีปากนั้นอย่างไม่รู้จักพอ
ไม่มีการล่วงล้ำไปมากกว่าการแตะสัมผัส แต่กลับช่วงชิงลมหายใจของคยองซูไปอย่างง่ายดาย
ไม่ได้รุนแรงทว่ากลับเต็มไปด้วยความนุ่มนวล จนร่างเล็กนั้นหมดแรงที่จะขัดขืน
จูบแรกของโด คยองซูเกิดขึ้นในคืนที่ฝนตกหนัก ไม่ใช่จูบแรกกับหญิงสาวน่ารักที่เขาเคยคิดเอาไว้เล่นๆ แต่กลับเป็นเด็กหนุ่มหล่อที่กำลังจะขึ้นเป็นนายใหญ่แห่งพรรคมังกรในอีกสองเดือนข้างหน้า เป็นทั้งศิษย์ร่วมอาจารย์ และยังเป็นเจ้านายที่เขาต้องมอบชีวิต
เขาสมควรจะขัดขืน...
...แต่...ความอบอุ่นนี้เขากลับปฏิเสธมันไม่ลง...
“อือ...”
เสียงหวานเอ่ยท้วงก่อนที่จงอินจะผละออกอย่างอ้อยอิ่ง จูบซ้ำเบาๆ ที่ริมฝีปากนั้นอีกครั้งเพื่อยืนยันให้แน่ชัด
“ฉันรู้แล้วล่ะว่านายเป็นผู้ชาย”
“...”
“เป็นผู้ชายที่ปากหวานที่สุดในโลกเลยล่ะโด คยองซู”
TBC.
ตอนนี้ใครไม่กรี๊ดดดดด คนเขียนโกรธค่ะ **หัวเราะ**
ความคิดเห็น