คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 3
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
3
“อือ...”
ร่างสูงลุกขึ้นบิดตัวไปมาอย่างเกียจคร้าน แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่สาดเข้ามาทำให้รู้สึกอบอุ่นไม่น้อยที่ได้สัมผัส เมื่อคืนเขาไม่ได้ไปทำงานพิเศษที่ผับ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่แน่ใจนักว่าตัวเองกำลังฝันไปหรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นความจริงกันแน่ ม่านสีหม่นถูกเปิดออกกว้างเพื่อให้แสงแดดเข้ามาลดความหนาวเหน็บของยามค่ำคืนได้มากขึ้น
จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะค้นเอาขนมปังและนมในตู้เย็นมาคาบเอาไว้อย่างที่ทำเป็นประจำ
มือพาดเอากระเป๋านักเรียนขึ้นบ่าขณะที่อีกข้างเปิดประตูออกไปด้านนอก
แล้ว...
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณชาย”
“เฮ้ย!!!”
ผงะถอยหลังไปสองก้าวทำเอาขนมปังที่คาบเอาไว้ร่วงลงพื้นไปตามแรงโน้มถ่วง
“ยัยทอมเตี้ย!!! มาทางไหนวะ?”
“ผมเหรอ?...ก็นอนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อคืนครับ”
คนถูกถามพาซื่อตอบไปตามความจริง แต่คำตอบที่ได้ทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้
“นอน? ข้างนอกเนี่ยนะ!”
“ครับ” คยองซูเอ่ยตอบพร้อมกับมองมางงๆ ...อะไรวะ? ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน... ขณะที่อีกคนแทบจะลงไปนอนดิ้นให้รู้แล้วรู้รอดไปเมื่อคิดได้ว่าเมื่อวานก็เขาเองนั่นแหละที่บอกว่าถ้าจะตามมาก็ให้ไปนอนข้างนอก แล้วยัยทอมเตี้ยมันไม่มีสมองคิดเองรึไงวะ!?
“ผมว่าคุณชายรีบไปโรงเรียนก่อนเถอะครับ”
“อ่ะ...เออๆ”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ” ร่างเล็กในชุดสูทค้อมตัวลงก่อนจะผละหายไปจากหน้าประตูห้อง
คิม จงอินโคลงศีรษะไปมาอย่างไม่เข้าใจ แต่...ไม่ตามมาก็ดี! สบาย!!! แล้ว...
“โถ่เอ้ย!!! ขนมปังลูกพ่อ TT นอนดิ้นสิ้นใจอยู่บนพื้นซะแล้ว”
.:: Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด ::.
“เฮ้ย!!! คิม จงอินเพื่อนรัก นายยังมีแขนขาครบใช่มั้ยวะ?”
เป็นปาร์ค ชานยอลที่กระโดดกอดร่างสูงพอๆ กันพลางยกแขนยกขาคนตรงหน้าเพื่อสำรวจว่าเพื่อนของเขายังไม่อวัยวะครบสามสิบสองไม่ได้ขาด ไม่ได้หายไปไหน จงอินกรอกสายตาไปมาก่อนจะเอ่ยยืนยันอีกครั้งว่าเขาเองยังอยู่ดีมีสุข ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น
“โหยยยย เมื่อวานแม่งยังกะหนัง 007 ไม่ก็พวกหนังเจ้าพ่อ อาเจ๊แกโคตรเท่ห์อ่ะ”
“อาเจ๊?”
“เอ้า! คนตัวเล็กๆ หน้าหวานๆ ไง มาจากไหนไม่รู้สับคอเมิงทีเดียวหลับเป็นตาย”
“อ๋อ~~~เหรอ! มึงเห็นทุกอย่างสินะ”
“เออ! เนี้ย!!! มองไม่คลาดสายตาเลยนะเว้ย”
“แล้วมึงไม่คิดจะช่วยกูเลยรึไงห๊ะ!” เสียงทุ้มตวาดแบบไม่จริงจังนักแต่ก็ทำให้ชานยอลยิ้มแหยๆ ให้อย่างสำนึกผิด
“แหะๆ ก็...อาเจ๊แกคนเดียวก็ล้มชมรมมึงได้ทั้งชมรมแล้ว กูจะเอาอะไรไปสู้ล่ะ! แต่กูแจ้งตำรวจแล้วนะ!!!”
“เหรอ? แล้วตำรวจว่าไง”
ปาร์ค ชานยอลยิ้มกว้างกว่าเก่าพลางถอยหลังไปสองสามก้าว
“แหะๆๆ โทรไม่ติดว่ะ! ว๊ากกกกกก คิม จงอินอย่าเอาสมุดการบ้านของกูมาปาแบบนี้สิวะ! เดี๋ยวขาดไปจะทำยังไง ไม่ลอกใหม่นะเว้ย!!! ว๊ากกกกกก หลบๆๆๆๆๆ หลบหน่อยคร้าบบบบ” ร่างสูงโปร่งวิ่งหนีคนที่ไล่เอาสมุดการบ้านขว้างใส่อย่างเอาเป็นเอาตายประหนึ่งหลบลูกระเบิดก็ไม่ปานก่อนที่ปาร์ค ชานยอลจะหยุดนิ่งอยู่กับที่ทำเอาคนที่ไล่ตามมาหยุดตามแทบไม่ทัน
“เฮ้ย! เป็นอะไรวะ!?”
“อาเจ๊ว่ะ”
“ห๊ะ!?” จงอินออกเสียงถามอย่างสงสัยก่อนจะดึงให้ปาร์ค ชานยอลหลบออกไปด้านข้างก่อนจะเผยให้เห็นคนตัวเล็กคุ้นตาที่ยืนอยู่ตรงนั้น ร่างเล็กนั้นอยู่ในเครื่องแบบนักเรียนแบบถูกระเบียบทุกประการ เน็คไทน์สีเทาอ่อนที่รับกับกางเกงขายาวสีเดียวกันบนเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวที่ทับด้วยสูทสีเทาเข้มทำให้คยองซูดูแปลกตา
แต่...
“...น่ารักดีนะ...”
ปาร์ค ชานยอลหลุดปากชมอย่างเพ้อๆ รั้งให้จงอินหลุดจากภวังค์
“มาทำไม?” ถามเสียงห้วนก่อนที่ร่างนั้นจะค้อมตัวลง
“ขอโทษครับที่ผมมาโดยไม่ได้เรียนให้คุณชายทราบก่อนหน้านี้ แต่การดูแลคุณชายเป็นหน้าที่ของผมครับ”
“เออ! เรื่องนั้นไม่ได้ถาม แต่ถามว่ามาทำไม!?”
“มาทำไม?...ผมมีหน้าที่ดูแลค...”
“แม้แต่ในโรงเรียนเนี่ยนะ!”
“ครับ” ตอบไปตามตรงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเรียน ใช่ว่าโด คยองซูจะอยากมาเรียนซักหน่อย เขาร้างลาจากโรงเรียนมาหลายปีจนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนที่นั่งข้างกันมีชื่อว่าอะไร แก่ขนาดนี้ยังต้องมาแต่งชุดนักเรียน คิดเหรอว่าเขาจะไม่รู้สึกอายขึ้นมาบ้าง
“เฮ้ๆๆ ใครใช้ให้เธอนั่งตรงนั้นห๊ะ!?”
“ทำไมครับ?” ตาโตจ้องกลับอย่างเป็นคำถาม
“ที่ตรงนั้นมันเป็นของปาร์ค ชานยอลเพื่อนของฉัน เธอไปนั่งที่อื่นสิวะ”
“ของคุณชานยอลเหรอครับ?” เสียงหวานเอ่ยทวนคำก่อนจะหันไปที่เจ้าของชุดเก้าอี้ที่ยืนยิ้มหวานอยู่ห่างๆ ร่างเล็กก้าวเข้าไปใกล้ก่อนจะมองใบหน้าหล่อเหลานั้นนิ่งๆ ความสูงที่ต่างกันนับสิบเซ็นต์ทำให้คยองซูยิ่งดูเข้าใกล้ความเป็นเด็กผู้หญิงซะจนเหล่านักเรียนชายในห้องมองตามตาไม่กระพริบ
“คุณชานยอลครับ”
“ค..คะ...ครับ...อาเจ๊”
“ผมขอนั่งที่ตรงนั้นได้รึเปล่าครับ?” ถามด้วยเสียงหวานๆ พร้อมกับแก้วตากลมโตที่มองมานิ่งๆ
โฮกกกกกก =.,= ปาร์ค ชานยอลอยากแปลงร่างเป็นหมาป่าตัวโตๆ จับอาเจ๊ตากระต่ายมาขย้ำซะให้เข็ด!
เมื่อไม่ได้คำตอบคยองซูก็จำต้องถามย้ำอีกครั้ง
“ผมขอนั่งที่ตรงนั้นแทนได้รึเปล่าครับ คุณชานยอล?”
“ค...ครับ...ได้เลย...เอาไปหมดหัวใจยังได้เลยคร้าบบบบ อาเจ๊”
“ขอบคุณครับคุณชานยอล” คยองซูโค้งตัวลงก่อนจะหันกลับไปลากเก้าอี้ลงนั่งไม่วายที่นัยน์ตากลมโตนั้นจะหันไปสบตากับร่างสูง แม้ท่าทีจะนอบน้อมประหนึ่งเขาเป็นเจ้าชีวิตทว่าสารท้ารบจากแก้วตาสวยนั้นก็ฉายชัดอย่างไม่นึกจะปกปิด
“เฮ้! ปาร์ค ชานยอลนายเป็นบ้ารึไง!!!”
“อาเจ๊น่ารักสุดๆ”
“เฮ้!!! ปาร์ค ชานยอล”
“อ่ะ...เอ่อ...คือ...แบบว่า...นะ”
“อะไรของมึงวะ!”
“ก็แบบ...มึงก็รู้กูแพ้คนน่ารัก อาเจ๊ตากระต่าย...น่ารักน่าฟัดยั้งใจไว้ไม่อยู่จริงๆ ว่ะ! แหะๆ” คิม จงอินถอนหายใจปลงๆ ก็เพื่อนตัวเองที่ดูท่าสติจะไม่ครบหนักขึ้นทุกวันก่อนจะหันกลับไปมองคนตัวเล็กอย่างคาดโทษ คยองซูเองก็ไหวไหล่น้อยๆ
...
“คนอย่างคุณมันต้องเจอคนอย่างผมครับคุณชาย”
...
TBC.
ความคิดเห็น