คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 2
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
2
“คนนี้น่ะเหรอคยองซู”
“ครับ ท่านผู้นี้คือท่านคิม จงอินบุตรชายเพียงคนเดียวของท่านหวางยี่ครับ”
“ฉลาดมากนะหวางยี่ ซ่อนลูกไว้แม้แต่ฉันยังไม่รู้” ชายแก่พร้อมไม้เท้าเดินวนไปรอบๆ จงอินที่กำลังไม่ได้สติ เหมือน...เหมือนทั้งหวางยี่และแม่ของเขามาก...ดูจากที่คยองซูเล่าเขาคงฝึกการต่อสู้และการใช้อาวุธให้กับว่าที่นายใหญ่คนใหม่ได้ไม่ยากนัก
“อือ...”
คนที่ไม่ได้สติเริ่มขยับตัวก่อนที่เปลือกตาหนาจะกระพริบแผ่วเบาแล้วเปิดขึ้น
ห้องที่ปูด้วยเสื่อแบบญี่ปุ่นดั้งเดิมกับ...
“ฮึ้ย!!! ยัยทอมเตี้ย!!! เธอทำอะไรของเธอห๊ะ!!!” ร่างสูงกระเด้งพรวดถลาเข้าหาเป้าหมายเพื่อปิดบัญชีแค้นแต่กลับถูกไม้เท้ายันหน้าอกเอาไว้ก่อนที่จะถึงตัวคยองซู ร่างเตี้ยค่อมของชายชราก้าวเข้ามาแทรกกลางระหว่างเขากับยัยทอมเตี้ยพลางดันเขาให้ถอยห่างออกไป
“ตื่นขึ้นมาก็โวยวายเลยนะคุณชาย”
“อ้าว...ตาแก่...นี่ใครอีกอ่ะ?”
“เสียมารยาทจริงๆ โบอาไม่ได้อบรมคุณชายเรื่องมารยาทเลยหรือไง?”
“แม่...ตาแก่!!! รู้จักแม่ของฉันได้ยังไงห๊ะ!!!”
“ผมแค่คาดเดาว่าคงเป็นหล่อน และก็เป็นหล่อนจริงๆ ดวงใจของหวางยี่...นี่สินะที่เค้าถึงว่ากันว่ามังกรไร้หัวใจ ควักเอาดวงใจออกห่างตัวซะขนาดนี้” ถอยคำที่ไม่เข้าใจมากมายนักทั้งสำหรับจงอินและคยองซู ชายแก่โคลงศีรษะไปมาก่อนจะลงนั่งจิบชาอย่างใจเย็น
“ตาแก่นี่ใคร?”
“เรียนคุณชาย ท่านนี้คืออาจารย์หลงไป๋ อาจารย์ของผมครับ”
ห๊ะ!? อะไรวะ...เรียนคุณชาย...ฟังแล้วขนลุกขนพอง บรึ้ย!
“เออๆ จะใครก็ช่าง เธอพาฉันมาที่นี่ทำไมวะ? มีการบ้านต้องส่งนะเว้ย!”
“ขอโทษครับ แต่ถ้าเรื่องนั้นผมได้จัดการให้คุณชายเรียบร้อยแล้ว”
“หา...พอๆๆ ไอ้คุณชายอะไรเนี้ย ใครอีกวะ?” ใบหน้าคมคายตีหน้ายุ่งก่อนที่คิ้วจะขมวดปมแน่น ไม่เห็นจะสนุกเลยยัยทอมเตี้ยนี่คิดอะไรอยู่วะ!? เรียกอะไรคุณชายๆ อยู่ได้! หลงไป๋มองอาการนั้นก่อนจะลอบยกยิ้มขำ...นิสัยก็ถอดแบบจากหวางยี่มาอย่างกับแกะ...
“คุณชาย...ก็คุณไงครับ ขอโทษที่ผมแนะนำตัวช้าไป”
“...”
“ผมโด คยองซูนับจากนี้จะมาเป็นบอดี้การ์ดของคุณชายครับ”
“ห๊ะ!!! ฉันแค่เด็กม.ปลายไม่ต้องการบอดี้การ์ดเว้ย! แล้วนี่เล่นตลกอะไรฉันไปเป็นคนใหญ่คนโตตั้งแต่เมื่อไหร่!?” เสียงทุ้มโวยลั่นก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งกอดอกอย่างหงุดหงิด ...นี่มันเรื่องอะไรวะ!?...ไม่ใช่ซินเดอเรลลานะเว้ยได้พลิกชีวิตจากยาจกไปเป็นคุณชายภายในข้ามชั่วโมงน่ะ!
“ขอโทษครับ...เรื่องนี้ผมจะค่อยๆ อธิบายให้คุณชายทราบภายหลัง”
“ตอนนี้!”
“เอ่อ...”
“ฉันบอกว่าตอนนี้ไงเล่า หูหนวกรึไงยัยทอมเตี้ย!!!”
“ใจเย็นๆ ก่อนเถอะครับคุณชาย คยองซูออกไปข้างนอกก่อนไป...ไปเตรียมขนมของว่างซักหน่อย คุณชายอาจจะโมโหหิว” ใครโมโหหิววะตาแก่! -*- ฮึ่มๆ!!! คยองซูค้อมตัวลงก่อนจะผละออกไปด้านนอก ห้องขนาดแปดเสื่อตอนนี้จึงเหลือเพียงอาจารย์หลงไป๋กับคิม จงอินที่กำลังเล่นเกมส์จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ตาแก่...จะจ้องฉันอีกนานมั้ย!?”
“ขอโทษครับคุณชาย ผมเพียงคิดว่าคุณช่างแตกต่างจากคุณพ่อและคุณแม่ของคุณยิ่งนัก”
“แตกต่างหรือเหมือนพ่อฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ฉันน่ะเหมือนท่านแม่แทบทุกกระเบียดนิ้ว”
“งั้นกระเบียดนิ้วที่หายไปก็คือ ‘ความใจเย็น’ สินะครับ”
ใบหน้าคมคายชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจ ก็รู้อยู่หรอกว่าไอ้นิสัยใจร้อนไม่ยอมใครเนี้ยมันไม่ดี ถึงท่านแม่จะคอยบอกคอยเตือนแต่มันเป็นนิสัยนี่! เขาจะไปเปลี่ยนมันได้ยังไงกัน! มันติดตัวมาตั้งแต่เกิดแล้ว เปลี่ยนไม่ได้หรอกเฟ้ยตาแก่คร่ำครึ!!!
“คุณอยู่ในฐานะใหม่ ผมคิดว่าความใจเย็นนั้นเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง”
“แล้วต้องทำหน้าตายเหมือนยัยทอมเตี้ยนี่ด้วยรึเปล่า!?”
นัยน์ตาคมเหล่มองไปยังคยองซูที่ก้าวเข้ามาอีกครั้งพร้อมขนมในจานและชานมร้อนๆ ที่ค่อยๆ ถูกวางลงตรงหน้าเขาก่อนที่จะคลานเข่าออกไปนั่งอยู่ที่ริมประตู อาจารย์หลงไป๋หัวเราะเบาๆ ในลำคอก่อนที่จะเอ่ยตอบคำถามนั้น
“หน้าตายนี่ผมว่าไม่จำเป็น แค่คุณชายต้องใจเย็นให้มากขึ้นก็พอ”
“แล้วผมก็ไม่ใช่ทอมด้วย” เสียงหวานๆ เอ่ยต่ออย่างอดไม่ได้
“ไม่ใช่ทอม แล้วจะบอกว่าตัวเองเป็นผู้ชายรึไง”
“ใช่ครับ”
“โห...คนมีหางแมวมีปีกแล้วล่ะ ถ้าเธอเป็นผู้ชายล่ะก็”
นัยน์ตากลมโตตวัดมองอย่างเอาเรื่องก่อนที่จะค่อยๆ สงบลงเมื่อคิดได้ว่าฐานะตอนนี้จงอินคือนายใหม่ ที่แม้จะปากสุนัขแต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปเถียงหรือคัดค้านอะไรได้ ยิ่งการที่คิม จงอินเป็นลูกชายของคนที่มีบุญคุณล้นเหลืออย่างหวางยี่ด้วยแล้ว โด คยองซูก็ยิ่งต้องตอบแทนพระคุณให้มาก
“เอาล่ะ! ผมมีเวลาไม่มากนักต้องไปลอกการบ้าน! พวกคุณต้องการอะไร?”
“ผมขอเวลาคุณไม่มาก แค่ในวันหยุดทั้งวันและช่วงเย็นของทุกวันเรียนปกติให้คุณมาที่นี่”
“โห...นี่ขอไม่มากนะตาแก่ ถ้าขอมากไม่ขังฉันอยู่ที่นี่เลยรึไง!”
“หึ...หรือว่าคุณอยากจะให้เพื่อนรักกับแฟนสาวของคุณเดือดร้อนดีล่ะ” รูปขนาดโปสการ์ดสามสี่ใบถูกโยนลงตรงหน้า ใบหนึ่งเป็นรูปเขากับชานยอลส่วนอีกสองสามใบที่เหลือเป็นรูปของเจสสิก้า จงอินกำหมัดแน่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับหลงไป๋ตรงๆ
แววตานั่น...คือมังกรที่กำลังพิโรธ...!
“อย่ายุ่งกับคนพวกนั้น!”
“ผมถือคำสัตย์เป็นที่มั่นเสมอคุณชาย แค่ขอเวลานิดหน่อยเท่านั้นคงไม่ยากเกินไม่ใช่มั้ย?” ตาแก่อสรพิษ! จงอางเฒ่า! จงอินสบถอยู่ในใจก่อนจะลุกขึ้นยืนขึ้นเมื่อหมดธุระกับสถานที่แห่งนี้ คยองซูจำต้องลุกตาม ร่างเล็กค้อมตัวลงเพื่อลาอาจารย์แล้วเดินตามจงอินไป
“เธอตามมาทำไม!?”
“ผมมีหน้าที่ต้องดูแลความปลอดภัยของคุณครับ”
“ห้องพักของฉันไม่ได้มีที่ว่างพอให้คนอื่นมาอยู่หรอกนะ”
“ทางผมเตรียมห้องพักใหม่ให้คุณชายแล้วครับ เชิญค...”
“ฉันยอมพวกนายเพราะพวกนายเอาเพื่อนและคนรักของฉันมาขู่ ดังนั้นฉันจะไม่ทำตามอะไรที่มันนอกเหนือไปจากนี้ ฉันจะอยู่ห้องพักของฉัน ถ้าเธอดึงดันจะตามมาก็เชิญนอนอยู่ด้านนอกแล้วกัน!” เสียงทุ้มตวาดก้องก่อนที่จะเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว คยองซูค้อมตัวลงเมื่อคำสั่งมาถึง ก่อนที่จะสั่งลูกน้องให้ย้ายของกลับไปยังแมนชั่นเก่าคร่ำคร่าแห่งเดิมแล้วเดินตามจงอินไปห่างๆ
...
..
.
“ฝากด้วยนะคยองซู...ลูกชายคนนี้ฉันเคยเห็นเค้าแค่ในรูปเท่านั้น ช่วยสนับสนุนเค้าให้เต็มที่เหมือนกับเค้าเป็นตัวแทนของฉัน” เสียงแหบพร่าที่ราวกับกระซิบในลำคอแต่ก็เพียงพอที่จะทำให้โด คยองซูจับใจความเหล่านั้นได้ เขาพยักหน้ารับก่อนที่หวางยี่จะเอ่ยต่อ
“ฉันเชื่อว่าเค้าจะต้องทำให้เธอและทุกคนยอมรับได้แน่ๆ”
นัยน์ตาเปี่ยมสุขยามคิดถึงรูปถ่ายของลูกชายที่แม้จะไม่เคยพบหน้า
“แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตนะคยองซู...ยอมแลกเพื่อเค้า”
...
“เพื่อคิม จงอิน...เพื่อไค...ฉันฝากเค้าไว้กับเธอแล้วนะ”
...
“ครับนายท่าน...แม้จะแลกด้วยชีวิตผมก็จะปกป้องคุณชายให้ดีที่สุด”
.
..
...
TBC.
ความคิดเห็น