คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 20
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
20
“พี่ไม่อยากให้เราทำอย่างนี้เลยนะ”
“ผมก็ไม่ได้อยากทำ พี่ก็รู้”
ร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้นวมใหญ่หมุนกลับมาเผชิญหน้ากับพี่สาวต่างบิดาตรงๆ ก่อนที่ร่างระหงส์นั้นจะเดินก้าวยาวๆ ไปประจันหน้าตรงๆ นัยน์ตานั้นบ่งบอกได้ดีว่าเจ้าตัวไม่ได้อยู่ในอารมณ์ล้อเล่น หล่อนมาที่นี่เพื่อจะหยุดน้องชายเอาไว้เพราะไม่เห็นด้วยกับวิธีสกปรก
“มันสกปรก! พี่คิดว่านายน่าจ...”
“สู้กันตัวต่อตัว? พี่ครับ นี่มันไม่ใช่มวยโลกนะครับ”
“แต่แบบนั้นเราก็ไม่ต่างกับหมาลอบกัด”
ปึง!!!
มือใหญ่ตวัดตบลงบนโต๊ะไม้เนื้อหนาที่กั้นกลางเอาไว้ระหว่างเขากับหญิงสาวตรงหน้า ร่างนั้นไม่ได้แสดงอาการตื่นกลัวแม้แต่น้อย มือเรียวกลับตวัดกางพัดนั้นออกอย่างไม่ยี่หร่ะ ถึงแม้พรรคอินทรีจะก้าวหน้ามาได้เหนือความคาดหมายของหล่อนแต่มันก็เป็นการก้าวกระโดดที่น่าสงสัย คงไม่แปลกถ้าหัวหน้าพรรคอินทรีนั้น
...ไม่ได้เป็นลูกนอกสมรสของนายใหญ่หวางยี่แห่งพรรคมังกร!
“พี่มาที่นี่ก็เพื่อเตือนเรานะคริส!”
“ผมขอบคุณ แต่ไม่ต้องการ”
“เราไม่คิดว่ามันน่าแปลกใจบ้างรึไง? ที่ทุกคนยอมสนับสนุนนายแบบนี้มันเท่าก...”
“ผมบอกแล้วว่าผมไม่ต้องการความเห็นใดๆ”
“นายผยองเกินไปแล้วคริส!”
“พวกเขาเห็นความสามารถของผมที่มันมากกว่าไอ้จงอินนั่นต่างหาก!”
“โลกนี้มันง่ายดายขนาดนั้นเหรอ!? ตั้งสติคิดหน่อยสิ”
“ผมจะไม่ทำแบบนี้ถ้าท่านพ่อเห็นหัวผมบ้าง!!!” เสียงทุ้มตวาดอย่างเหลืออด มือที่กำแน่นนั้นทำให้ผู้ร่วมสนทนาโคลงศีรษะไปมา นิ้วเรียวตวัดพับเก็บพัดในมือแล้วเคาะลงเบาๆ บนมือที่กำแน่นนั้น ...หล่อนรู้แล้วว่าทำไม...นายใหญ่หวางยี่ถึงคิดจะวางพรรคมังกรไว้ในมือเด็กหนุ่มที่ไม่เคยแปดเปื้อนความโลภ ความหลง ความอยากได้ใคร่ดีนั้นมาก่อน...เพราะคนที่จะก้าวขึ้นเป็นผู้นำนั้น...จำเป็นต้องมีอย่างยิ่งคือ
ความหยิ่งยโสในศักดิ์ศรี!
“นายรู้อะไรมั้ยคริส? นายแพ้เค้าตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ”
“ออกไปก่อนที่ผมจะหมดความอดทน”
“เขามีทุกอย่างที่นายใหญ่แห่งพรรคมังกรสมควรมี”
“ซง เฉียน!”
“ความเย่อหยิ่งแต่อ่อนน้อม ความแข็งกร้าวแต่อบอุ่น ความเด็ดขาดแต่...”
ปึง!!!
“เลิกพล่ามอะไรไร้สาระแล้วออกไป!”
“ฉันขอบอกนายไว้ตรงนี้ ในฐานะที่เรามีเลือดเดียวกันครึ่งหนึ่งในตัว”
“อย่าเอาผมไปเปรียบเทียบกับพี่ ผมไม่ได้อ่อนแอ”
“แต่สิ่งที่นายทำอยู่ตอนนี้คือนายกำลังอ่อนแอ ที่นายแสดงมาทั้งหมดก็แค่เกราะที่ทำนายอยู่รอด! ซักวันนะคริส! นายจะตาย เพราะเปลือกที่หุ้มนายอยู่มันแตก! ผลสุดท้าย นายมันก็แค่ลูกหมาตัวหนึ่งเท่านั้น!!!” เสียงใสตวาดก้องก่อนจะสะบัดปลายพัดนั้นให้กางออกอีกครั้ง เหลือบมองมือที่กำแน่นแล้วได้แต่อ่อนใจ
คิม จงอิน...ต่างจากคริส...ต่างจากอู๋ ฟานคนนี้...
ประตูถูกเปิดออกก่อนที่ร่างนั้นจะก้าวเท้าออกไปด้านนอก
“ผมจะทำให้มันตายทั้งเป็น!”
“ด้วยการทำลาย ‘คนสำคัญ’ ของเค้าน่ะเหรอ?”
เอ่ยถามทั้งๆ ที่ยังไม่หันกลับไปมอง นัยน์ตาคมกร้าวจ้องมองแผ่นหลังบางนั้นนิ่ง
“มันจะต้องมายกพรรคมังกรแทบเท้าผม”
“คริส...”
“...”
“ถ้านายได้เจอเค้า...นายจะไม่มีวันคิดแบบนี้ได้”
“...”
ร่างนั้นหันกลับไปมองโครงหน้าคมคายของน้องชายต่างบิดาอีกครั้งก่อนจะยกพัดนั้นทาบลงบนเรียวปากสีแดงสด หล่อนรู้ดีว่าการหมั้นครั้งนี้โด คยองซูได้ไตร่ตรองไว้ดีแล้ว คงไม่มีใครอยากจะทำร้ายเพื่อนสมัยเด็กที่รู้จักกันมานาน จึงเสมือนดึงตัวหล่อนเข้ามาเพื่อโน้มน้าวให้คริสเปลี่ยนใจ แต่...ต้องขอโทษจริงๆ นะดีโอ...น้องชายของฉันนั้นเปลี่ยนไปมาก...มากจนฉันไม่อาจรั้งให้เขากลับมาเหมือนเดิมได้
พรึ่บ!
ตวัดปิดพัดอันสวยแล้วยกยิ้มบาง
...
“นายคงเข้าใจนะว่าเสือกับสุนัขมันไม่ใช่คู่แข่งกัน”
...
“ออกไปก่อนที่ผมจะหมดความอดทน”
“ต่อจากนี้เรียกฉันว่าวิคตอเรีย”
“...”
“ฉันกับนายจะไม่เกี่ยวข้องกันอีก”
ปึง...
ประตูบานหนาหนักนั้นปิดลงก่อนที่ไฟโทสะจะลุกโหมไหม้จิตใจจนเป็นเถ้าธุลี ...ทั้งท่านพ่อ...ท่านพี่...ทั้งเฉิน....ทั้งดีโอ! ทำไมทุกคนถึงไม่เข้าข้างเขา ทำไมถึงไปเข้าข้างคนที่ไม่เคยรู้จัก...คำสั่งงั้นเหรอ!? คำสั่งของท่านพ่อ...คนที่ไม่เคยเห็นความดีของเขา!
นายบังคับฉันเองนะดีโอ...นายบังคับให้ฉันต้องทำอย่างนี้...
...
“ขอโทษนะ”
.:: Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด ::.
“ดีโออา”
ทอดเสียงอ่อนพลางเข้าไปกระแซะคนที่ยืนทำกับข้าวอยู่ เหมือนคู่รักที่เพิ่งผ่านการฮันนีมูนก็ไม่ปาน ยิ่งเห็นคนตัวเล็กใส่ผ้ากันเปื้อนก็ยิ่งอยากจะรวบเข้ามากอดไว้แน่นๆ ไม่ให้ใครมอง ...โอ้หนอ...ที่ท่านพ่อให้ท่านแม่อยู่ในบ้านที่ลึกขนาดนั้นเพราะหวงไม่อยากให้ใครเห็นแบบนี้รึเปล่า?...แหม...ไอ้นิสัยกะล่อนที่ท่านแม่บอกนี่เขาคงได้มาจากท่านพ่อแบบเต็มๆ สินะ...
ยกยิ้มอ้อนเมื่อใบหน้าหวานนั้นหันกลับมามอง
“ท่านจงอินครับ”
“หง่ะ! ดีโออา...แค่เรียกฉันว่าไคมันยากตรงไหน”
“ผมไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะเรียกคุณแบบนั้นได้นะครับ”
เอาอีกแล้ว!!! เข้าโหมดเดิม!!! ไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม!!!
ทำไมวะ!?
ทำไมทำหน้าตายได้น่ารักขนาดนี้!!! *///*
“ก็อยู่กันสองคน เรียกฉันเหมือนตอนนั้นก็ได้”
“ผมว่ามันไม่เหมาะ”
“ถ้าไคไม่ไล่ ดีโอก็จะไม่ไป...ฉันชอบเวลานายพูดแบบนั้นมากเลยนะ”
“ถ้าผมรู้ว่าว่าพูดอะไรตามใจแล้วจะถูกล้อเลียนแบบนี้ ผมไม่พูดซะดีกว่า” นัยน์ตากลมหันกลับไปยังอาหารบนเตาขณะที่คนเอ่ยล้อเลียนต้องรีบอ้อน ปล่อยให้งอนนานไม่ได้ เดี๋ยวขาดน้ำตาลในเลือด สมองทำงานช้า พาลจะอยากลงปากลงจมูก(!?)กับคนตัวเล็กหน้าตายนี่ซะเปล่าๆ!
“เค้าล้อเล่นหรอกตัวเอง แก่แล้วขี้ใจน้อย หัวล้านนะ”
ไม่พูดเปล่าเมื่อมือแกร่งเอื้อมไปเปิดเหม่ง(!?)ของคนที่ง่วนอยู่กับอาหารบนเตาจนได้ทัพพีร้อนเคาะเบาๆ ลงบนมือนั้น โทษฐานที่ซนไม่รู้จักเวลา
“โอ้ย...ร้อนนะตีมาได้”
“ผมก็ไม่ได้บอกว่ามันจะเย็นนี่ครับ”
“อ่า! ใจร้ายเกินไปแล้วนะยัยทอมเตี้ย!” ทำหน้าบูดพลางยกแขนสองข้างขึ้นกอดอก แต่เมื่อคนที่อารมณ์กลับมาคงที่อย่างโด คยองซูนั้นกลับมาแล้ว คงไม่ต้องสงสัยว่า อาการนั้นไม่ได้รับการตอบสนองกลับมาแต่อย่างใด เพียงไม่นานคนทำหน้างอก็ต้องเลิกไปเอง เปลี่ยนเป็นมาแหย่ๆ แก้มนิ่มที่ซับสีอ่อนเพราะความร้อนจากอาหารเตาไฟฟ้านั้นเล่นแทน
“จงอิน!”
“เย้! ในที่สุดก็ยอมเรียกชื่อปกติแล้ว”
ร่างเล็กถอนหายใจปลงๆ ก่อนจะหันไปปิดเตาไฟฟ้านั้น
“ไปนั่งรอนิ่งๆ เถอะครับ”
“ไม่เอาอ่ะ อยากช่วยนี่นา”
“ผมเกรงว่าจะยุ่งกว่าเดิม”
“เหรอ? จริงอ่ะ อ๊ะ! จริงอ่ะเหรอ?” ทำเสียงเล็กเสียงน้อยก่อนจะลงมือจิ้มเอวคอดนั้นจนคนเส้นตื้นอย่างโด คยองซูสะดุ้ง เมื่อเห็นว่าได้ผล มีหรือที่คิม จงอินจะปล่อยให้ผ่านเลยไป ยิ่งแกล้งหนักขึ้นจนคนที่กลั้นขำนั้นหมดความอดทนต้องหนีมือปลาหมึกนั้นแล้วปัดป้องเป็นพัลวัน
“ฮ่ะๆ...มะ...ฮ่าๆ...ไม่เล่นนะครับ...”
“นี่แน่ะๆๆๆ”
“ฮ่ะๆ ...โอ้ย...ผมหายใจ...ฮ่าๆ...ไม่ทัน...ฮ่าๆ”
“งั้นเดี๋ยวช่วยหายใจให้นะ”
พูดพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เปลี่ยนจากที่คิดว่าจะจิ้มเอวเล็กนั้นมาเป็นรวบร่างนั้นเข้ามาในอ้อมแขน คนเส้นตื้นยังคงขำไปหอบไปไม่ทันคิดว่าตัวเองตกเป็นเหยื่อ(?)ที่จะโดนไก่จิกปาก(!!!)อยู่มะรอมมะร่อ กว่าจะหยุดหัวเราะ แล้วก็กว่าจะรู้ตัวก็ถูกปีกเหล็กรัดรึงเอาไว้จนขยับไม่ได้
“ทำอะไรครับ?”
ถามหน้านิ่งแต่ไม่สบตา อาการนั้นที่คิม จงอินเห็นจนชินตาแล้วไม่คิดจะล้อเลียนแต่อย่างใด
...แค่รู้ว่าเขิน...ต่อหน้าเขา
ก็ทำให้หัวใจเต้นโครมครามจนไม่สนใจว่ามันอาจจะเป็นอันตรายต่อกระดูกซี่โครงซักนิด
“ช่วยหายใจ”
ตอบแล้วก้มหน้าลงชิดใกล้ ยังดีที่เขาเด็กกว่าคนตัวเล็กตรงหน้านี้ ไม่อย่างนั้นคงได้ตำแหน่งเฒ่าหัวงูเป็นแน่!
แต่....ไม่ทันที่จะได้ทำตามอย่างใจต้องการประตูห้องที่ไม่คิดว่าจะมีใครเปิดออกก็กลับถูกเปิดอ้าขึ้นพร้อมกับร่างสูงของใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ใครบางคนที่เขาได้ยินชื่อบ่อยครั้งแล้วเพิ่งจะได้เห็นหน้าตาในวันนี้ ในวันที่เขากอดบอร์ดี้การ์ดส่วนตัวไว้ในอ้อมแขนไม่ยอมปล่อย
“ทำอะไรน่ะ!?”
ไม่ได้ตวาด ไม่ได้ขึ้นเสียงแต่ก็ทำให้คนตัวเล็กของเขาออกแรงดิ้น
“ท่านเฉิน! ปล่อยครับคุณชาย”
“เล่นเกมส์หาข้าวเปลือกมั้ง” ตอบกวนๆ แล้วยิ่งกอดคนตัวเล็กนั้นแน่นขึ้น แววตาท้าทายทว่าคนมองกลับไม่ได้คิดตอบโต้ เขาก้าวเข้ามาแล้วค้อมตัวลงก่อนจะเอ่ยแนะนำตัว
“ผมเฉินครับ มีหน้าที่ดูแลสิบสามมณฑลรวมถึงเขตบริหารพิเศษฮ่องกงและมาเก๊าครับ”
“แล้ว???”
“คุณชายครับ ผมเกรงว่าดีโอมีงานที่จะต้องไปทำ”
“ไม่ให้ไป”
“คุณชายครับ!” ไม่ใช่ผู้มาเยือนอย่างเฉินแต่เป็นคนในอ้อมแขนที่ออกเสียงแกมดุนั้นขึ้นจนคนที่คล้ายว่าจะถูกเอ็ดนั้นสลดลงเล็กน้อยแล้วยอมปล่อยคนตัวเล็กแต่โดยดี อาการนั้นทำให้คนที่ลอบสังเกตอย่างเฉินเลิกคิ้วน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการที่โค้งตัวลงขอบคุณผู้เป็นนายที่ยอมปล่อยเพื่อนของเขาให้เป็นอิสระและงานนั้นจะได้ไม่ล่าช้าไปกว่านี้อีก
“ขอบคุณครับ”
“อืม! ดีโออ่า...รีบไปรีบมานะ”
ประโยคหลังลอบกระซิบกับคนตัวเล็กที่กำลังจะสาวเท้าตามออกไปก่อนจะเอ่ยเย้าต่อ
...
“คิดถึงกันบ้างนะรู้ป่าว!”
...
TBC.
ขอบคุณทุกคนค่าาาาาาา
นุ้งโด้เก่งนะคะ แต่ยังไม่มีโอกาสวาดลวดลาย
สงสัยต้องจัดซักหน่อย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาจริงๆ คือตอนนี้ยังไม่คิดไม่ออกเลยค่ะว่าจะวางพล็อตไว้จบที่ตรงไหน
ถ้าคนอ่านไม่เบื่ออ่าน คนแต่งก็คิดว่าน่าจะทะลุสามสิบตอนกว่าจะจบนะเนี่ย
เอิ๊กๆๆๆๆๆ
สุขสันต์วันฮาโลวีนค่ะ ^^
ขอบคุณทุกคำอวยพร ขอให้คำพรอันดีนั้นส่งกลับไปยังทุกคนเช่นกันนะคะ
เอ...มีใครอยากติดต่อกับเติ้ดตามเฟสบุ๊คบ้างมั้ยเน้ออออ 55555
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ
ไม่คิดว่าจะยาวนานมาถึงตรงนี้เลย ^^
ยี่สิบตอนแล้วจ้าาาา ^^
ความคิดเห็น