คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 19
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
19
ไม่ใช่แมนชั่นห้องสี่เหลี่ยมคับแคบที่จงอินเลี้ยวรถเข้าไป แต่เป็นถนนที่ทอดตัวออกไปนอกเมืองหลวงอย่างกรุงโซล เส้นทางแปลกตาทำให้ชวนมองส่วนคนที่รู้เส้นทางกลับตั้งอกตั้งใจที่จะไปให้ถึงจุดหมาย ลอบมองดูปฏิกิริยาของคนตัวเล็กแล้วอมยิ้มน้อยๆ
ไม่น่าเชื่อว่าเป็นตัวเขาเองเมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่จับปืนยิงใส่ซีวอนไม่ยั้ง
แต่ตอนนี้กลับกำลังทำหน้าที่เป็นสารถีพร้อมด้วยตุ๊กตาหน้ารถที่แสนจะน่ามอง
“รู้มั้ยว่าเรากำลังจะไปไหน?”
“ไม่ทราบครับ”
“แล้วไม่อยากรู้เหรอ”
เลิกคิ้วถามก่อนจะนึกหมั่นเขี้ยวไอ้จมูกเล็กๆ ที่ประดับบนใบหน้านิ่งเฉยของคนตรงหน้าขึ้นมาไม่ได้
“ครับ โอ๊ย! ท่านจงอิน!!! เล่นอะไรครับ?” คนถูกบิดด้วยแรงหมั่นเขี้ยวสุดใจของคิม จงอินยู่หน้าพลางลูบปลายจมูกตัวเองป้อยๆ เจ็บแปลบอย่างไม่ทันตั้งตัว ผิดกับคนที่สร้างเรื่องที่กำลังหัวเราะร่า จะขอเหมาเอาว่าสายตาที่โด คยองซูมองมานั่นเป็นการมองค้อนแล้วกันนะ!
แต่...เมื่อกี้...ท่านจงอิน?
เฮ้อ!!! =[]=!!! เด็กดื้อโด คยองซู เมื่อไหร่นายจะจำที่ฉันบอกได้ซักที!
“ฉันบอกนายกี่รอบแล้วให้เรียกฉันว่าอะไรหืมม์? นายดื้อเกินไปแล้วนะ”
“ขอโทษครับ ผม...เอ่อ...”
“ดื้อ! นายนี่มันเด็กดื้อชัดๆ!”
แสร้งตีหน้านิ่งทำเสียงดุแล้วทอดสายตาไปยังถนนเบื้องหน้าที่เริ่มคดเคี้ยว อาการนั้นทำให้คนฟังก้มหน้ามองมือทั้งสองข้างที่ประสานอยู่บนตักตัวเองนิ่งๆ ...เขาคงขาดคุณสมบัติที่จะเป็นบอร์ดี้การ์ดให้กับว่าที่นายใหญ่แห่งพรรคมังกรแล้วจริงๆ...นึกไม่ผิดที่เอ่ยขอให้จงแดมาที่โซล ยิ่งคิม จงอินเงียบเพราะต้องการตั้งสมาธิอยู่กับเส้นทางแรลลี่มหาโหดเบื้องหน้า ก็ยิ่งทำให้คนนั่งโดยสารเตลิดไปเสียใหญ่ เรียวปากอิ่มเม้มแน่นขณะที่สองมีที่ประสานกันอยู่ห่างๆ นั้นกำลังบีบเข้าหากัน เพื่อเตือนสติตัวเองให้มั่นคง
แต่มันก็ไม่เป็นไปตามที่ต้องการนัก...
“ขอโทษครับ”
“นายก็เอาแต่ขอโทษ เมื่อไหร่นายถึงจะหัดทำตามได้บ้างฮึ?”
คนพูดพูดเล่นแต่คนฟังดันคิดจริง เพราะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองรอยยิ้มที่ระบายบนใบหน้าคมคายจนคิดไปว่าตัวเองนั้นสมควรที่จะถอนตัวเสียตั้งแต่วินาทีนี้ซะด้วยซ้ำ
“ขอโทษครับ”
“นั่นไง ขอโทษอีกแล้วนายทำอ...คยองซู!?”
โชคดีที่ขับมาไม่เร็วและไม่ได้อยู่ในช่วงที่ถนนเป็นสนามแข่งทำให้คนขับปากเสียจอดเข้าข้างทางได้โดยที่ไม่อันตรายนัก ตุ๊กตาหน้ารถแสนดื้อไม่สนใจว่ารถจะหยุดหรือเคลื่อนต่อเอาแต่ก้มหน้านิ่งจนคนที่พูดไปเพราะนึกอยากแกล้งต้องเอื้อมมือนุ่มที่ประสานกันแน่นนั้นมากุมเอาไว้ก่อนจะสอดมือเอาตัวเองเข้าไปประสานไว้แทน
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ”
“ผมทราบครับ”
“ทราบ? ทราบแบบไหน? ไหนบอกมาซิว่ารู้แบบไหนกันแน่”
“พรุ่งนี้ท่านเฉินจะมาแทนผมล...”
“ฟังฉันนี่เด็กดื้อ!!!”
ไม่รู้ว่าตอนนี้ใครลืมอายุใครลืมหน้าที่กันไปแล้วกันแน่ คนที่ง้อคือคนที่เป็นเจ้านายส่วนคนที่ไม่เคยรู้สึกกับอะไรกลับกำลังนึกน้อยใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน คงมีแต่คิม จงอินที่ทำให้โด คยองซูแสดงอารมณ์ได้หลากหลายขนาดนี้ภายในวันเดียวกัน ทั้งร้องไห้ ทั้งมองค้อน ทั้งน้อยใจ แม้ความรู้สึกเหล่านั้นจะซ่อนอยู่ภายใต้แก้มนิ่มที่ยังคงไม่แปรเปลี่ยนสีหน้าไปจากเดิม ทว่าคนที่เป็นต้นเหตุกลับรับรู้มันได้
“ฟังฉันก็ต้องมองตาฉันด้วย”
“...” ยิ่งเชยคางมนให้ขึ้นมาสบตาเด็กดื้อแก้มนิ่มก็เสตามองไปทางอื่นจนคิม จงอินนึกขำ
“อย่างนี้เค้าเรียกว่า ‘งอน’ รู้รึเปล่า?”
“ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะ...”
“ใช่! นายไม่มีสิทธิ์ที่จะแสดงความรู้สึกอะไรต่อหน้าเจ้านาย”
ประโยคธรรมดาๆ ที่ทำให้คนที่จิตใจไม่ปกติในวันนี้ขอบตาร้อนผ่าวโดยไม่มีสาเหตุ
“...”
“ถ้าเจ้านายคนนั้นเป็นใครก็ตามที่ไม่ใช่คิม จงอิน! นายไม่มีสิทธิ์!”
“...” น้ำตาที่รื้นขึ้นค่อยๆ เหือดหายขณะที่นัยน์ตากลมสบตากับคนที่จ้องมองมาอยู่ก่อนแล้วอย่างงุนงง
“ตอนนี้เจ้านายของนายคือใคร?”
“นายใหญ่หวางยี่ครับ”
อ้าว!!! เฮ้ย!!! มันต้องตอบว่า ...ท่านจงอินครับ...ดิ! ไหงเป็นนายใหญ่หวางยี่ไปได้ล่ะ!!! =_=!!!
โถ่...ไปต่อไม่ถูกเลยค้าบ!!!
“ไม่เอาหมอนั่นสิ คนอื่นอีกล่ะๆ”
คนหน้าหวานตาโตที่พาซื่อตอบอะไรตรงไปตรงมาด้วยการโคลงศีรษะไปมาพลางเอ่ยตอบ
“ไม่มีครับ”
“อ้าว!!! แล้วฉันเป็นใครล่ะ?”
“เป็นว่าที่นายใหญ่แห่งพรรคมังกรครับ”
“แล้วเป็นเจ้านายของนายยัง?”
“ยังครับ”
TT_TT ฮือๆ...คนแต่งใจร้ายอ่ะ! งี้จะหวานได้ไงเนี่ย!!! ร่างสูงถอนหายใจพรืดก่อนจะหันไปยังถนนเบื้องหน้าต่อถ้าหากไม่ได้ยินเสียงใสๆ นั่นอ้อมแอ้มบอกมาเสียงเบาซะก่อน
“ท่านจงอินเป็นเจ้าของชีวิตของผมครับ”
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ!?”
“ผมพูดไปแล้ว”
“ก็พูดซ้ำได้”
“ไม่ครับ” ยืนยันคำตอบจริงจัง ยิ่งเห็นมณีสีนิลนั้นวาววับ ไหวระริริกไปด้วยความปิติก็ดูเหมือนว่าจะรู้สึกร้อนที่พวงแก้มอย่างช่วยไม่ได้ วันนี้คงเป็นวันที่แปรปรวนที่สุดในโลกเพราะโด คยองซูแสดงอารมณ์ทางสีหน้าไปแล้วมากกว่าสาม! และคาดว่าถ้าเป็นอย่างนี้คงมีสี่ ห้า หก เจ็ด บลาๆๆๆ มาอีกแน่ๆ ถ้าคนที่อยู่ใกล้เป็นคิม จงอิน ก็ไม่จำเป็นต้องซ่อนความรู้สึกเอาไว้อีกแล้ว
“คยองซูอา...” ทอดเสียงทุ้มอ้อนๆ ทว่าจงอินคงลืมไปว่ามันไม่เคยได้ผลสำหรับคนตัวเล็กนี้
“ครับ?”
“โธ่! นายสมควรพูดอย่างนั้นอีกสักครั้ง!”
“ไม่ครับ ผมพูดไปแล้ว”
“นายดื้อมาก! รู้ตัวรึเปล่า?”
“ท่านเฉินเคยบอกอย่างนั้นเหมือนกันครับ”
เอ่ยตอบพร้อมนัยน์ตาใสที่ทอแววอบอุ่นจนคนมองนึกโมโหเล็กๆ
ไอ้เฉิน...??? ใครวะ!?
เดี๋ยว...สั่งฆ่าแม่มเลย!!! -*-!
“แล้วเราจะไปไหนเหรอครับ?”
“นายสมควรจะถามตั้งแต่ฉันขับออกจากเส้นทางปกติแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ผมคิดว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะตั้งคำถามกับเจ้านายก็เลยไม่ได้ถามครับ”
“แล้วทำไมเมื่อกี้ถึงถาม?”
“ผมลืมตัวน่ะครับ ขอโทษครับ” เอาอีกแล้ว! ในสายตาของคิม จงอินวันนี้คงเป็นวันมามากของโด คยองซู เจ้าตัวเล็กนั้นทำท่าทีสลับไปมาจนเขาเริ่มรู้สึกแปลกใจ วันนี้คยองซูจะว่าเหมือนเดิมก็ไม่ใช่ ไม่เหมือนซะเลยก็ไม่เชิง ดูเหมือนว่าคล้ายๆ คนที่สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวมากนัก
“ฉันบอกว่าจะไปไหนล่ะ”
“บ้านครับ”
“ก็ใช่...ไปที่บ้าน” เอ่ยบอกไว้แค่นั้นก่อนจะออกรถไปตามทางที่ทอดยาวเบื้องหน้า เลี้ยวอีกสองสามครั้งจนผ่านแนวป่าสนที่ราวกับรั้วธรรมชาติที่ล้อมกรอบตัดขาดพื้นที่ด้านในออกจากโลกภายนอก ลึกจนไม่คิดว่า พ้นแนวป่าสนนี้แล้วจะเป็นทางเดินเล็กๆ ที่ทอดตัวไปยังบ้านไม้สองชั้น
สีฟ้าอ่อนที่ซีดจากการถูกแผดเผาด้วยแดดบ่งบอกได้ดีว่าบ้านหลังนี้ขาดคนดูแลมานานพอสมควร
กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เผลอเดินตามแรงดึงจากมือมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูไม้สีน้ำตาลนั่นเสียแล้ว
“สวยมั้ย?”
เอ่ยถามชิดริมใบหูแล้วอดไม่ได้ที่จะกอดคนตัวเล็กเอาไว้หลวมๆ
“ครับ...ที่นี่?”
“บ้านฉัน ...บ้านของไค”
“ไค?”
“ชื่อของฉันที่ท่านแม่บอกว่าท่านพ่อเป็นคนตั้งให้” นัยน์ตาคมเหม่อมองก่อนจะเดินนำเข้าสู่ตัวบ้านที่ไม่ได้ทำการล็อคเอาไว้แต่อย่างใด ข้าวของทุกอย่างยังอยู่ในสภาพพร้อมใช้งาน เฟอร์นิเจอร์สองสามชุดถูกคลุมผ้าสีขาวเอาไว้อย่างดี นัยน์ตากลมลอบสำรวจตามสัญชาติญาณ เหลือบมองนาฬิการูปไก่ประหลาดที่ยังคงแสดงเวลาอย่างเที่ยงตรงทำให้พอรู้ว่าที่นี่ไม่ได้ถูกทิ้งร้างดังที่เข้าใจแต่แรก แต่แค่ร้างลาเจ้าของบ้านไปนานก็เท่านั้นเอง
“รูปคุณหรือครับ?”
มือเล็กหยิบกรอบรูปขนาดเล็กขึ้นมาพินิจแล้วได้คำตอบจากคนชอบแกล้งเป็นแรงบิดที่พวงแก้มอุ่น
“ใช่ ฉันเอง...นายนี่ช่างสรรหาสรรพนามที่ทำให้เราดูห่างเหินมาคุยกันจริงๆ เลยนะ!”
“นายหญิงสวยมาก”
“อันนั้นฉันไม่เถียง ท่านแม่สวยที่สุดอยู่แล้ว” กอดอกอย่างภูมิใจแล้วค่อยเลื่อนมือไปปลดกรอบรูปเหล่านั้นมาวางไว้ที่เดิม คนอย่างคิม จงอินจะให้กรอบรูปมาแย่งความสนใจจากคยองซูไปนั้นย่อมยอมไม่ได้! อยู่กับคิม จงอินเชียวนะ! ถึงแต่ก่อนจะแค่รูปหล่อพ่อไม่รวย แต่ตอนนี้รูปหล่อ พ่อรวยแล้ว มันก็ต้องน่าสนใจกว่ารูปเก่าๆ พวกนั้นเป็นไหนๆ!
กุมมือนุ่มแล้วพาไปยังระเบียงชั้นสองที่มองเห็นไปโดยรอบ
“ที่นี่สวยมากครับ”
“ฉันหวังว่านายจะชอบ”
“ครับผมชอบ” ลอบมองนัยน์ตากลมที่ทอดมองออกไปเบื้องหน้าก่อนจะตวัดร่างเล็กนั้นมากอดไว้แน่น แน่นจนคนถูกกอดขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะรู้สึกถึงแรงสั่นน้อยๆ จากอ้อมกอดอบอุ่นที่รัดรึงฝังร่างเขาให้แนบแน่นขึ้นมากกว่าเดิม
“ท่านจงอิน?”
“...อยู่นิ่งๆ นะ”
“...”
“ฉันอยากแน่ใจว่าฉันได้นายกลับมาแล้วจริงๆ”
“ผมก็ยังไม่ได้ไปไหนนี่ครับ”
“คนที่บอกว่าจะไปจัดการธุระให้แล้วหายไปเลยน่ะ นายคิดว่าคนที่รออยู่จะทนได้ซักแค่ไหน”
“ขอโทษครับ ผมคิดว่...”
“ถ้ามันทำอะไรนายมากกว่านี้ ฉันคงได้เป็นฆาตกรแล้วจริงๆ”
“...”
ผละร่างเล็กออกจากอ้อมแขนแล้วเลื่อนสายตาไปยังรอยฝ่ามือบนแก้มนุ่มที่เริ่มจางลงไปบ้าง แต่มันก็ยังชัดเจนจนนัยน์ตาคมนั้นกร้าวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่คิ้วหนาจะเลิกสูงขึ้นเมื่อมือนุ่มนั้นกุมทับกับมือของเขาพลางแนบแก้มนิ่มนั้นลงบนฝ่ามืออุ่น
“ผมไม่เป็นอะไรครับ”
“...แค่รอยพวกนี้ฉันก็แทบจะฆ่ามันได้แล้วจริงๆ”
ไม่มีใครรู้หรอกว่าคิม จงอินต้องข่มใจแค่ไหนที่จะไม่หันปลายปากกระบอกปืนให้เจาะสมองของชเว ซีวอน!
“เจ็บกว่านี้ผมก็เคยผ่านมาแล้ว”
“นั่นมันก่อนที่นายจะมาเป็นของฉัน แต่ตอนนี้ ...นับจากวินาทีนี้นายเป็นของฉัน”
“...”
“ทุกอย่างที่เป็นนายคือของๆ ฉัน”
“...”
เอื้อมกุมแก้มนิ่มเอาไว้ทั้งสองข้างก่อนจะรั้งให้ร่างเล็กมาชิดใกล้อีกครั้ง
ไล้ปลายจมูกไปตามแนวเรือนผมกรุ่นก่อนจะจูบซับแผ่วเบา แล้วไล้ไปยังเปลือกตาทั้งสองข้างก่อนจะหยุดจรดที่กลีบกุหลาบสีสด ไม่ว่าครั้งแรกหรือครั้งนี้ ความอ่อนโยนที่สัมผัสนั้นไม่ต่างกันเลยแม้แต่น้อย คิม จงอินไม่ใช่คนเอาแต่ใจ ไม่รุกล้ำ บดเบียดอย่างดื้อดึง แต่แค่เพียงสัมผัสแผ่วแล้วกดจูบแน่นขึ้นในบางครั้ง ราวกับรอเวลาที่คนตัวเล็กนั้นพร้อมใจไปกับเขา มือนิ่มที่กุมมือเขาอยู่เมื่อครู่ค่อยๆ เลื่อนไปตามแนวไหล่แล้วโอบรอบคอหนาเอาไว้เพื่อเป็นที่ยึด เมื่อการสัมผัสนั้นยาวนานและช่วงชิงลมหายใจ รวมถึงเรี่ยวแรงนั้นไปจนหมดสิ้น
เรียวปากได้รูปถอนออกเล็กน้อยเพื่อให้คนตัวเล็กได้พักก่อนจะกดจูบนั้นอีกครั้งอย่างไม่รู้จักพอ เนิ่นนานกว่าจะถอนจุมพิตหวานล้ำแล้วกอดร่างเล็กไว้แน่น อดไม่ได้ที่จะขโมยแก้มนิ่มที่ซับสีระเรื่อนั้นอย่างเผลอไผล ทุกอย่างที่คิม จงอินทำ บอกุกความรู้สึกไปให้โด คยองซูได้รับรู้แล้ว...
...
“ถ้าฉันเลือกที่จะอยู่ที่นี่กับนาย”
...
“โดยไม่สนใจอะไรอีก”
...
“ไม่สนใจว่านายจะเป็นบอร์ดี้การ์ดฝีมือดี หรือฉันจะเป็นว่าที่นายใหญ่แห่งพรรคมังกร”
...
“อยู่กับฉันที่นี่ ตลอดไปได้รึเปล่า?”
คนตัวเล็กนิ่งไป ทว่ากลับไม่ได้ขัดขืนออกจากอ้อมกอดนี้ ลอบมองปลายคางแหลมนั้นแล้วซุกกลับไปยังแผงอกอุ่น แขนเรียวเอื้อมโอบไปยังแผ่นหลังหนา ...อยากหยุด...ทุกอย่างไว้อย่างที่จงอินเสนอ... เพราะรู้ดีว่าผ่านช่วงเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนนี้ไป ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมอีก ...โลกสีสวยเบื้องหน้ากับมิติสีทมิฬที่พวกเขานั้นต้องอยู่ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน
ขอแค่วันนี้...ที่เขาจะทำตามหัวใจปรารถนา
...
“ถ้าไคไม่ไล่ ดีโอก็จะไม่ไป”
...
TBC.
น้ำตาลในกระแสเลือดเยอะกันเกินไปรึเปล่าคะ???
ตอนนี้หวานมาก
แม่ยกลูกสาวลูกชายอ่านไปยิ้มไปได้เลยนะคะ! **ยิ้มกว้าง**
ตอนนี้ปกติดีค่ะ แต่ยังจำพาสไม่ได้เหมือนเดิมว่าจะเปลี่ยนพาสแต่ก็ลืมว่าเอาเมลล์ไหนสมัคร
ไม่ไหวค่ะ แก่แล้วรั่วหนักเลย **หัวเราะ**
จะอัพทุกวันค่ะ!
ที่หวานเป็นพิเศษเพราะวันนี้เป็นวันเกิดเติ้ดเองค่ะ
เลยพักเรื่องเครียดๆ ปรับโหมดมาหวานกันแบบไม่ให้ตั้งตัว
แล้วค่อยกลับไปเครียดอีก **หัวเราะ**
ขอบคุณทุกคนนะคะที่คอยให้กำลังใจ
สู้ตายค่ะ!!! ^^
ความคิดเห็น