คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 18
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
18
“จนกว่ามึงหรือกูจะก้มกราบอีกฝ่ายแล้วพูดคำว่ายอมแพ้”
“...”
“...”
“หึ...ฮ่าๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นราวคนเสียสติไม่ได้ทำให้ว่าที่นายใหญ่แห่งพรรคมังกรแสดงสีหน้าอื่นใดมากไปกว่าการนิ่งเฉย แม้ชุดยูนิฟอร์มของนักเรียนมัธยมจะดูไม่น่าเกรงกลัวเท่าคนที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทตรงหน้า แต่เด็กหนุ่มคนนี้ก็มีสายเลือดของ ‘มังกร’ อยู่อย่างเต็มเปี่ยม แล้ววันนี้ที่ทุกคนที่อยู่ที่นี่ยอมรับได้ทันทีว่า หวางยี่...ไม่เคยมองใครพลาด
“...”
“มึงกล้าท้ากู ทั้งๆ ที่มึงเคยต้องคลานลอดหว่างขากูเนี่ยนะ”
“อ้อ!!! แล้วที่มึงก็โดนกูเอากำปั้นกระแทกซะเกือบด้วนน่ะนะ?”
“ไอ้จิงอิน!!!”
“หึ! มึงจะรออะไรอยู่ล่ะชเว ซีวอน...มั่นใจในฝีมือของตัวเองอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง!?”
พรึ่บ!!!
ท่ามกลางความเงียบ คนที่เรียนรู้ศิลปะการป้องกันตัวทุกศาสตร์มาอย่างช่ำชองตั้งแต่จำความได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อนโดยที่ไม่มีใครทันตั้งตัว ทว่าจงอินกลับหลบได้ทันแล้วตวัดเตะเต็มแรงเข้าที่สีข้างจนร่างสูงนั้นเซไปอีกด้าน ว่าที่เจ้าพ่อคนใหม่ขยับคอไปมาเรียกเสียงขบของกระดูกที่ไม่เข้าที่เข้าทางให้ดังขึ้น
คนที่ถูกเตะจนเกือบจุกจัดท่าทางของตัวเองให้เข้าที่พลางเอ่ยขึ้น
“อาจารย์มึงสอนมาดีนะ”
“ขอบใจนะที่ชม แต่เมื่อกี้น่ะแค่เทควันโดระดับเขตว่ะ”
...คิม จงอินคนนี้...ไม่ใช่คนเดิม!
“มึงคงลืมไปว่ากูแข่งระดับประเทศ”
“ถ้ามึงไปด้วยความสามารถของมึงจริงๆ กูก็คงกลัวอยู่หรอกนะ”
คิม จงอินแสยะยิ้มเย็นก่อนจะเริ่มรุกไล่อีกฝ่ายด้วยเทควันโด แต่ศิษย์ร่วมอาจารย์อย่างโด คยองซูกลับมองเห็นสิ่งที่เปลี่ยนไป ใช่...แค่การเตะ ในแบบเทควันโด...แต่จังหวะที่สะบัดปลายเท้าออกไปนั้นมีบางอย่างที่ไม่ใช่! เขาเคยเห็น...อาจารย์หลงไป๋ด้วยท่วงท่าเดียวกันนี้มาก่อน และเพราะรับใช้หวางยี่ใกล้ชิด ท่วงท่าในการรุกไล่และตั้งรับนั้นเหมือนอย่างไม่มีผิดเพี้ยน
ปึก...
ปลายเท้าเตะสะบัดเข้าที่ปลายคางของซีวอนอย่างจังทว่าชเว ซีวอนก็ใช่ว่าจะไร้ฝีมือเมื่อ...
ผลั่ก!
แม้กำลังจะล้มแต่ร่างสูงนั้นก็ถีบกลับไปที่ท้องของจงอินเข้าอย่างจัง สองร่างที่ผละห่างจากแรงที่แต่ละฝ่ายใส่กันไม่ยั้งกระเด็นกันไปคนละด้าน ...เขายอมรับว่าตอนนี้คิม จงอิน...ไม่ใช่คิม จงอินคนเดิมแล้วจริงๆ! ถ้าฝืนที่จะสู้กันแบบนี้ เขาเองต่างหากที่จะต้องก้มกราบแทบเท้ามัน...เรียวปากได้รูปกระตุกยิ้มเย็นแล้วอาศัยจังหวะที่คู่อริตั้งตัวอยู่หันกลับไปคว้าปืนพกจากลูกน้องที่อยู่ใกล้มือก่อนจะรัวใส่ไปยังร่างนั้นไม่ยั้ง!
“ท่านจงอิน!!!/ไอ้จงอิน!!!”
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
“ไงล่ะมึง”
พรึ่บ!
เหล่าคนสนิทของคยองซูเตรียมพร้อมแทบจะทันที และนั่นก็พร้อมๆ กับลูกน้องของซีวอนที่ตวัดปลายปากกระบอกปืนนั้นโต้กลับไปคุมเชิงอยู่ไม่ห่างเช่นกัน หมดสิ้นเสียงปืนเหลือเพียงแต่ความเงียบ ที่ชานยอลและแบคฮยอนได้ยินเสียงระรัวของหัวใจที่กระหน่ำเต้นได้อย่างดี
ฝุ่นควันจากการที่กระสุนบางลูกพุ่งเข้าไปยังพื้นกับถุงปูนซีเมนต์ทำให้เบื้องหน้าของซีวอนนั้นดูไม่ชัดเจน
มีเงาของใครบางคนที่นอนนิ่งอยู่ตรงนั้น ภาพนั้นกระตุกให้หัวใจของโด คยองซูร่วงลงไปสู่เบื้องล่าง!
“...จงอิน”
เอ่ยเรียกรั้งเสียงแผ่วอย่างตื่นตระหนกขณะที่ชเว ซีวอนกำลังได้ใจ
“ตายได้ซะทีนะมึง”
“...จงอิน!!!”
ยิ่งเมื่อฝุ่นควันเริ่มตกตะกอนนอนก้นสู่พื้นเบื้องล่าง ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้บอร์ดี้การ์ดคนสนิทของหวางยี่แทบจะยืนไม่อยู่ คนที่นอนอยู่ตรงนั้นแน่นิ่งไม่ไหวติง จู่ๆ ภาพตรงหน้าก็พร่าเลือนไปด้วยหยดน้ำใสอย่างห้ามไม่ได้ ไม่มีใครเคยเห็นน้ำตาของคยองซูมาก่อน แต่ครั้งนี้ราวกับมันเหนือการควบคุมของคนตัวเล็กนั้นเสียแล้ว
...ไม่เอานะ...มันต้องไม่เป็นแบบนี้!
...
สั่น...
...
ร่างเล็กนั้นกำลังสั่นด้วยความตื่นกลัวผสมกับแรงสะอื้นที่เจ้าตัวพยายามกลั้นเอาไว้
“ไอ้โง่เอ้ย!!! มึงคิดว่ามึงเป็นพระเอกหรือไง!? ฮ่าๆๆๆๆ”
“...จงอิน!!!”
ยิ่งเห็นใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตายิ่งกระตุ้นสัญชาติญาณดิบในตัวของซีวอนมากขึ้น เขาปล่อยให้ร่างเล็กนั้นก้าวเข้าไปทรุดตัวอยู่ข้างๆ ร่างของจงอิน แล้วเฝ้ามองอย่างสะใจ เลือดสีแดงสดที่ไหลเปรอะชุดนักเรียนนั้นทำให้ซีวอนยิ่งมั่นใจว่า ไอ้เด็กปากดีนั่นไปเกิดใหม่แล้วจริงๆ!
แต่กีฬามหาสนุกของเขายังไม่ได้เริ่มเลยนี่นา!!!
นัยน์ตาคมวาววับจับจ้องไปที่คนตัวเล็กนั้นอย่างเผลอไผล...เขาชอบที่จะเห็นคนอื่นเจ็บปวด...ยิ่งถ้าใบหน้าหวานแบบคยองซูด้วยแล้ว ทำให้เขาอดจะวาดฝัน จินตนาการไปถึงวินาทีที่ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตานั้นร่ำร้องขอชีวิตจากเขาไม่ได้...
ถ้ามันเป็นเรื่องจริง...เขามีความสุขขนาดไหนกันนะ!?
“จงอิน...”
มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมาจนคนใจเสียยิ่งร่ำไห้หนักขึ้น
“ผม...จงอิน...ตื่นสิ!”
...
“ไม่เอานะ! นายจะมาเป็นอย่างนี้ไม่ได้นะ!!!”
...
“ไม่เอานะ...อึก...จงอิน...ตื่นขึ้นมาคุยกับฉันก่อน!”
...
“จงอ...”
“ถ้ารู้ว่าตายแล้วมีนายมาร้องไห้หน้าศพ ฉันคงต้องกระทืบยมบาลแล้วหนีกลับมาแน่ๆ”
“...”
ร่างสูงที่ยันตัวลุกขึ้นนั่งพลางเสยผมให้เข้าที่นั้นอยู่ในสายตาของคยองซูตลอดเวลา ตาแดงช้ำที่ทอดมองทำให้คนตัวสูงอดไม่ได้ที่จะปาดน้ำตาให้เด็กดื้อของเขาเบาๆ ปาร์ค ชานยอลกับบยอน แบคฮยอนเผลอกอดกันกลมเมื่อความยินดีนั้นล้นปรี่
“...จงอิน...อึก...ยังไม่ตาย?”
“ก็ยังน่ะสิ”
“แต่เลือด...”
“อ๋อ! ของไอ้หมอนั่นน่ะ พอดีคว้ามาได้ทัน” ตอบหน้าตาเฉยพลางชี้ไปที่ร่างที่ร้องโอดโอยของหนึ่งในลูกสมุนของซีวอนที่ไร้การได้รับความสนใจแล้วคลี่ยิ้มกว้างขว้างกลับไปให้คนตรงหน้า ผละมือที่ซับหยดน้ำตาแล้วเลื่อนไปที่กลุ่มผมนุ่มก่อนจะขยี้มันเบาๆ อย่างเอ็นดู
“แต่...”
“...”
“ร้องไห้แบบนี้ ฉันก็ว่าน่ารักนะ”
“เอ่อ...ผม...”
ใบหน้าหวานก้มงุดซ่อนรอยสีแดงเรื่อให้พ้นจากสายตาคมกริบตรงหน้า
แต่...
“มันใช่เวลาป่ะไอ้จงอิ๊น!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เฮอะ! ไอ้ตัวมารชานยอลเอ้ย!!! =_=!!!
ร่างสูงตวัดสายตาคาดโทษไปยังเพื่อนรักก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง ก่อนจะเลื่อนมือไปที่แก้มนิ่มของคนข้างกาย รอยแดงที่ยังแจ่มชัดบนพวงแก้มเร้าให้เขาสัมผัสมันเพียงแผ่วเบาเพราะกลัวว่าเด็กดื้อของเขาจะเจ็บ สบตากับคยองซูนิ่งแล้วเอ่ยบอก
“อยู่ตรงนี้อย่าไปไหนนะ”
“...”
“ฉันอยากให้นายอยู่ตรงนี้ มองดูฉันอยู่ตรงนี้”
“...”
“แล้วฉันจะขอคำตอบจากนายว่าฉันสมควรจะก้าวต่อไปหรือหยุดไว้ที่แค่นี้”
“...”
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างงุนงงในประโยคกำกวมนั้นแต่จงอินก็ผละออกไปแล้ว นัยน์ตาหวานซึ้งเมื่อครู่แปรเปลี่ยนโดยพลันเมื่อจ้องมองไปยังศัตรูตรงหน้า ไม่มีอีกแล้ว รอยยิ้มกวนประสาทที่เหมือนเด็กอมมือ ที่อยู่ตรงหน้าชเว ซีวอนตอนนี้คือ...คิม จงอิน...ว่าที่นายใหญ่แห่งพรรคมังกรแล้วจริงๆ
“เลิกเล่นไร้สาระกันได้แล้วสินะ”
“มึงมันก็แค่ไอ้ขี้ขลาดละวะ! แน่จริงมึงอย่าเอาลูกน้องก็ไปบังสิ!!!”
ปัง!
เฮือก!!!
ร่างสูงนั้นสะดุ้งจนสุดตัวเมื่อคนตรงหน้าหยิบปืนและเหนี่ยวไกปืนเพียงเสี้ยววินาที เฉียดลงบนปลายเท้าที่จะขยับหนี! โด คยองซูไม่แปลกใจนักที่คิม จงอินสามารถทำทุกอย่างเพียงเสี้ยววินาทีนั้นได้ แต่สิ่งที่เร้าให้คนตัวเล็กนั้นนึกกลัว คือดวงตาสีเข้มที่แปรเปลี่ยนจนดำมืด บางทีอาจารย์หลงไป๋ก็พูดถูก
‘อย่ากังวลไปเลยดีโอ...มังกร...ต่อให้คลุมหนังสุนัขก็ยังเป็นมังกร’
แล้วตอนนี้มังกรหนุ่มก็พร้อมที่จะแสดงอำนาจและเพิ่มบารมีของตน
ปัง!
อึดใจที่พอให้ออกซิเจนได้เข้าไปสู่ปอดของซีวอน กระสุนนัดต่อมาก็พุ่งเฉียดแก้มจนเป็นรอยถาก เลือดสีแดงสดไหลลงตามแรงโน้มถ่วง ชเว ซีวอนมีปืนในมือทว่ากลับทำได้เพียงยืนนิ่ง ลูกน้องนับครึ่งร้อยของซีวอนก็มีปืนในมือทว่า ก็ทำได้เพียงหันปลายปากกระบอกปืนมาทางจงอินอยู่เพียงเท่านั้น ไม่มีใครกล้ายิง...พอๆ กับไม่มีใครกล้าขยับ
ปัง!
แนวที่สองต่อจากแนวแรก ทำให้ปกเสื้อนั้นแดงฉานไปด้วยหยาดโลหิตสีเข้ม
ปัง!
แนวที่สามที่ลากรอยลึกกว่าสองแนวแรก
สั่น...
เจ็บ...
แต่ไม่กล้าที่จะส่งเสียง
“สำหรับที่มึงกล้าทำให้คนสำคัญของกูต้องเจ็บตัว”
ปัง!
ครบสี่รอยที่ปรากฏบนแก้มนิ่มของเด็กดื้อที่ยืนอยู่ด้านหลัง น่าแปลกที่แผ่นหลังนั้นกลับดูกว้างกว่าทุกวัน มองมือแกร่งนั้นตวัดส่งปืนไปยังหนึ่งในลูกน้องคนสนิทของตัวเองแล้วเดินตรงเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าชเว ซีวอนนิ่ง ระดับ...มันต่างกันเกินไปแล้ว!
“คำเตือนจากกูถึงไอ้คังอินนั่นด้วย”
“...อ...ไอ้!”
ผลัวะ!
“กูยังไม่ได้อนุญาตให้มึงพูด”
ทุกอย่างนั้นนิ่งเงียบ...สมตามความต้องการของจงอิน แม้แต่ปาร์ค ชานยอลยังลอบกลืนน้ำลายลงคอ ชเว ซีวอนน่ากลัวเพราะดูเหมือนว่าคนคนนั้นเป็นโรคจิต แต่สำหรับเพื่อนรักของเขานั้นต่างออกไป คิม จงอินไม่ได้แข็งกร้าวจนถึงขั้นที่ยอมต้านลมจนตัวเองก็เจ็บ และไม่ได้อ่อนน้อมจนถึงขนาดที่ใครคิดจะเหยียบย่ำก็ได้ แต่เขารู้จักที่จะโอนอ่อนเมื่อลมนั้นแรงกล้าและพร้อมที่จะตอบโต้เมื่อมีใครคิดจะเหยียบย่ำ ไม่ได้มีรังสีอำมหิตแต่กลับเต็มไปด้วยความมืดมิดที่ไม่สิ้นสุด ฉุดรั้งให้ความกลัวนั้นทำร้ายตัวเองจนต้องยอมแพ้ไปในที่สุด
นั่นก็คือสิ่งที่พออธิบายได้ว่าทำไมถึงไม่มีใครกล้าที่จะต่อกรกับเด็กหนุ่มคนนี้แม้แต่น้อย
“ฝากไปบอกไอ้คังอินด้วยนะ เพื่อนกู โดยเฉพาะคยองซูพวกมึงห้ามแตะ”
“...”
“มึงก็รู้...ว่ากูไม่ได้พูดเล่น”
ปัง!
นัดสุดท้ายฝากไว้ที่ปลายติ่งหูจนแบคฮยอนแทบจะทนดูภาพนั้นไม่ไหวจนชานยอลต้องปิดตาแล้วรวบคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมแขน
จงอินหันหลังกลับออกมาพร้อมกับยกยิ้มบางๆ ให้คนตัวเล็กที่อยู่ถัดออกไปราวกลับเป็นคนละคนกับคนที่เอ่ยวาจาน่ากลัวเมื่อครู่แล้วพยักหน้าเพียงเล็กน้อยเพื่อปล่อยให้เหล่าคนสนิทจัดการเคลียร์พื้นที่ ไม่มีใครสอนคิม จงอินในเรื่องพวกนี้ ไม่มีใครเคยบอกว่าต้องทำยังไง แต่คนๆ นี้กลับทำมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เขาพร้อมแล้วที่จะ...ก้าวขึ้นสู่บัลลังก์มังกร!
“กลับกันเถอะ”
“ตะ...แต่ผมต้อง...”
...
“กลับบ้านกันนะ...คยองซู...”
...
TBC.
ตอนนี้ยาวพิเศษค่ะ แทนคำขอโทษที่หายไปนานมากเลย
ปล. คนเขียนชื่อ "เติ้ด" ค่ะ จะพี่ จะป้า จะยาย เรียกได้ตามสะดวกเลยยยยค่ะ **หัวเราะ**
แล้วมีใครเห็นโพสของเติ้ดบ้างมั้ยยยยยยยยย
จะมาลงตั้งแต่วันศุกร์แล้วค่ะ >{}< แต่...ดันจำพาสเวิร์ดไม่ได้
เฮ้ออออออ ป้ำๆ เป่อๆ เป็นเอามาก ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามด้วยนะคะ
รักคนอ่านทุกคนเลยค่ะ ^^
ความเอ๋อของเติ้ดเองค่ะ 55555 มาโพสบอกไว้ มีใครเห็นมั้ยคะ???
v
v
v
v
ความคิดเห็น