คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 16
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
16
“มานี่โด คยองซู”
ออกแรงลากคนตัวเล็กมาที่สวนหย่อมหลังโรงเรียน บริเวณปลอดคนที่สุดแห่งหนึ่ง ชุดยูนิฟอร์มที่คนหน้าตายใส่อยู่กลับไม่ทำให้ใบหน้าหวานนั้นลดลงแม้แต่น้อย ให้ดูยังไงคิม จงอินก็ยังยืนยันว่าเหมือนจับทอมมาใส่ชุดนักเรียนชายชัดๆ !!! นัยน์ตากลมเหลือบมองไปยังเจ้านายที่ยังคงไม่ปริปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียวนั้นนิ่งๆ แก้วตากลมใสที่ทอดมองมาทำให้คนที่ตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองยิ่งเผลอตัวเข้าไปอีก
มืออีกข้างที่ว่างเลื่อนไปที่แก้มนุ่ม ไล้ไปตามพวงแก้มอิ่มขณะที่ลมหายใจเริ่มร้อนขึ้น
“คยองซู”
“...”
“...”
“...”
เป็นความเงียบที่ไม่มีใครรู้สึกอึดอัด โดยเฉพาะคิม จงอินที่อยากจะให้ความเงียบนี้ยาวนานต่อไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด เริ่มเข้าใจอะไรๆ มากขึ้น ลมหายใจอุ่นถูกผ่อนผ่านริมฝีปากเมื่อยกเรื่องหนักใจออกไปได้ ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มบาง
รอยยิ้มที่ทำให้คนมองอยู่อย่างโด คยองซูเลือกที่จะหลบสายตาไปยังจุดอื่น เพราะมันทำให้หัวใจเต้นระรัวอย่างห้ามไม่อยู่ หลบได้เพียงแค่ชั่วครู่เมื่อมือใหญ่นั้นรั้งปลายคางแหลมให้เงยขึ้นสบรับกับนัยน์ตาคม คิม จงอินยังคงกดยิ้มบางไม่คลาย
“คยองซู...”
แม้แต่คิม จงอินก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเสียงของเขานั้นสั่นพร่าเพียงใดยามที่เอ่ยนามของคนตรงหน้า
เลื่อนใบหน้าคมคายเข้ามาใกล้ก่อนที่คนตัวเล็กจะเลือกปิดเปลือกตาแน่นตามสัญชาตญาณ
...
“จูบได้มั้ย?”
...
คนตีตั๋วเงียบตั้งแต่ต้นอย่างโด คยองซูจำต้องเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วตวัดมองคนชอบแกล้งอย่างนึกอาย ยังไงคิม จงอินก็ยังคงสนุกกับการแกล้งยัยทอมของเขาอย่างไม่รู้เบื่อ เปิดปากคลี่ยิ้มจนตาปิดพลางหัวเราะเบาๆ ปล่อยให้คนตัวเล็กก้าวถอยหลังไปอย่างที่เจ้าตัวต้องการ
“ว่าไงล่ะ” เอ่ยเร้าพร้อมกับมองใบหน้าซับสีเลือดอย่างสุขใจ
“ผมไม่ทราบว่าเรื่องนี้ต้องขออนุญาตก่อน”
เป็นคำตอบที่น่ารักที่สุดในสามโลก! คิม จงอินยอมตายใต้ความน่ารักนี้แต่โดยดี อาเมน...>///<
“ก็เผื่อว่าคราวที่แล้วฉันทำไม่ดีพอ นายอาจจะไม่ชอบ ฉันก็เลยต้องขออนุญาตก่อน”
“ถ้าผมบอกว่า ไม่ ท่านจง...เอ่อ...จงอินก็จะไม่จูบใช่มั้ยครับ?”
“นายบอกว่าไม่ ฉันก็ไม่”
...ไม่ทำตาม! ต่างหากเล่า!!!
“งั้นผมมะ...อ๊ะ!” ไม่ต้องรอคำอนุญาตหรือปฏิเสธ เมื่อคนที่ตั้งใจเอาไว้อย่างคิม จงอินตวัดร่างเล็กเข้ามาสู่อ้อมแขนอีกครั้ง เขาคลี่ยิ้มจนตาปิดอีกรอบเมื่อคยองซูขืนตัวจนเกร็งไปทั้งร่าง อยากจะขำแล้วอยากจะเขินให้กับความน่ารักนี้ไปพร้อมๆ กัน
ทว่าไม่ทันที่จะก้มลงไปสัมผัสกลีบปากนุ่มเสียงเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าเสื้อก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
.
‘ข้อความคร้าบสุดหล่อ ข้อความคร้าบสุดหล่อ’
.
จงอินจิ๊ปากอย่างขัดใจเลือกที่จะไม่สนใจแต่คนหน้านิ่งตาซื่อกลับมองไปยังที่กระเป๋าเสื้ออย่างใคร่รู้
“ผมว่าอ่านข้อความก่อนเถอะครับ”
“ไว้อ่านหลังจูบนายก็ทัน”
“แต่ผมว่าอาจจะมีเรื่องด่วน”
“...”
“อ่านเถอะครับ” ถึงจะไม่ได้อ้อนในเนื้อเสียงทว่านัยน์ตาใสกลับทำให้คิม จงอินยอมจำนน ปล่อยคนตัวเล็กเป็นอิสระแล้วหันไปเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาแต่โดยดี ...มีแววว่าอนาคต...คงเป็นเจ้าพ่อกลัวเมีย! อย่างไม่ต้องสงสัยเลยคิม จงอิน...=_=!!!
“...”
“...”
“ชเว ซีวอน!”
“ครับ?”
จู่ๆ นัยน์ตาคมกล้าที่ฉายแววขี้เล่นกลับแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง ชื่อที่ผ่านโสตประสารทไปเมื่อครู่นั้นทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างเลี่ยงไม่ได้ คยองซูรู้ดีว่าเขาคนนั้นเป็นใคร และมีชื่อเสียงด้านไหน แค่มีคนๆ นี้เข้ามาเกี่ยวข้องก็รู้ได้ทันทีว่าข้อความนั้นคงไม่ใช่เรื่องดีนัก
“ตอนนี้ฉันออกคำสั่งได้มั้ย?”
“ครับ คนของผมกับท่านวิคตอเรียท่านจงอินสามารถออกคำสั่งได้”
“ที่นี่ ตอนนี้มีคนเท่าไหร่?”
“เจ็ดสิบเก้าครับ รวมผมแล้ว”
“ฉันต้องการคนที่ไว้ใจได้สิบคน และต้องการรู้ที่อยู่ของชเว ซีวอนในตอนนี้ต้องใช้เวลาเท่าไหร่?”
แม้ไม่กระจ่างชัดถึงความจำเป็นในครั้งนี้ คนที่มีหน้าที่ทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายอย่างโด คยองซูก็เลือกที่จะเพิกเฉยต่อความสงสัย ราวกับว่าคำสั่งของผู้เป็นนายนั้นคือคำขาด ถึงสั่งให้เขาไปตายเขาก็ต้องไป ยิ่งสำหรับเด็กหนุ่มตรงหน้ายิ่งมากกว่านั้น จงอินเป็นทั้งลูกชายของผู้มีพระคุณ เป็นเจ้านาย และยิ่งเป็นเสมือนลมหายใจมากขึ้นทุกวัน ...การวางตัวที่ตัวเขาไม่เคยได้รับ คำพูด แววตา ทุกอย่างของจงอินคือสิ่งที่คยองซูรับรู้...และนั่น...ทำให้เขาพร้อมที่จะทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข
...เขาต้องทำให้คิม จงอินก้าวสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าพรรคมังกรต่อจากท่านหวางยี่ให้ได้...!
สำหรับบทเรียนในตอนนี้
ชเว ซีวอน...ก็เป็นเหมือนบททดสอบที่ประเมินเด็กหนุ่มได้ดีพอ
...
“ผมจะจัดการทุกอย่างภายในห้านาทีครับ”
...
.:: Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด ::.
ปัง!!!
สองร่างที่กำลังถูกมันเอาหลังชนกันถูกผลักเข้ากระแทกกับประตูอีกฝั่งของโกดังจนเจ็บร้าวกันไปตามๆ กัน ปาร์ค ชานยอลลอบมองไปรอบตัวอย่างนึกปลง เสียดายเป็นที่สุดเพราะความฝันที่จะมีภรรยาสาวแสนสวยกับลูกชายซักทีมฟุตบอลเหลือเพียงแค่ศพไร้ญาติที่ต้องรอปอเต็กตึ้งมาเก็บในวันที่ส่งกลิ่นเน่าเหม็น TT____TT อนาถแท้!
“โอ้ย!!! คนนะเว้ย! ผลักทำไมวะ!!!”
นี่ก็อีกคนที่มีแรงโวยวายได้ไม่รู้จักเหน็ด ไม่รู้จักเหนื่อย ไม่แปลกที่ไอ้หน้าโหดที่คุมพวกเขามาหรอกจะนึกรำคาญ
เขายังรำคาญเลย!!!
“นายจะโวยวายอะไรนักหนาห๊ะ! บยอน แบคฮยอน!”
“ก็มันเจ็บนี่!”
“ฉันก็เจ็บ ไม่เห็นจะต้องโวยวายเหมือนนายเลย”
“ก็นายมันถึก! จมปลักมาเป็นปีเป็นมาชาติยังไม่บ่น ของแค่นี้นายจะไปบ่นได้ไงเล่า”
“จมปลัก? นี่นายกำลังหาว่าฉันมีเขาอยู่นะ!”
“น้ำหน้าอย่างนายมีนอไม่ได้หรอก!”
“บยอน แบคฮยอน!!!”
“จะทำไมฉันห๊ะ! ปาร์ค ชานยอล!!!”
“พวกนายนี่ เหมือนคู่รักคู่กัดในละครหลังข่าวเลยนะ” เสียงเย็นยะเยือกที่ดังขัดขึ้นทำให้สองเชลยละเลิกการต่อกรกันเองแต่โดยดี การโต้เถียงที่ราวไร้ความกดดันนั้นยิ่งเร่งเร้าให้ความดิบเถื่อนในกระแสเลือดนั้นเอ่อล้นขึ้น ชเว ซีวอน...สุภาพบุรุษที่เพียบพร้อมไปด้วยรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ...กลับชื่นชอบแววตาไหวระริกที่กลัวเกรงต่อความเจ็บปวดและความตายยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด!
“...”
“...”
“อ้าว! เงียบกันทำไมล่ะ ฉันกำลังเพลินอยู่ทีเดียว”
เพลินมาก...มึงก็ไปดูแรงเงา(!?)ดิวะ!!!
“ได้ยินมาว่าเพื่อนนายเป็นลูกชายลับๆ ของเจ้าพ่อหวางยี่...”
“...”
“จริงรึเปล่า? ปาร์ค ชานยอล” แม้ไม่ได้ตวาด หรือเสียงดัง แต่น้ำเสียงนั้นกลับสร้างความกดดันไปโดยรอบ มวลอากาศรอบกายของทั้งชานยอลและแบคฮยอนดูจะมีน้ำหนักมากขึ้นหลายเท่าตัว เมื่อร่างสูงนั้นก้าวเข้ามาใกล้พลางใช้ปลายดาบยาวแหลมตวัดทาบลงบนใบหน้าคมคาย
ถึงจะบังคับตัวเองให้ไม่สั่น แต่คนธรรมดาอย่างชานยอลก็อดที่จะมีอาการนั้นไม่ได้
“ตอบฉันหน่อยสิว่าจริง...หรือ...ไม่จริง”
“...ถ...” กลั้นใจสูดลมหายใจจนเต็มปอดก่อนจะเอ่ยตอบออกไป บังคับตัวเองให้นิ่งมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ถ้านายรู้อยู่แล้ว แค่คำตอบว่าจริงหรือไม่จริงจากฉัน มันคงไม่ได้ทำให้นายฉลาดมากขึ้นนักหรอกชเว ซีวอน!” ไม่ใช่ปาร์ค ชานยอลที่ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น แต่เป็นบยอน แบคฮยอนที่อดชื่นชมร่างหนาที่อยู่ใกล้กันนี้ไม่ได้
ถ้าเป็นผู้หญิง ฉันกรี๊ดยิ่งกว่าแฟนคลับเจอดาราเกาหลี(?)ให้นายอีกขอบอก!!!
...เท่ห์ซ้า!...(> <)o!
“หึ! สมกับเป็นเพื่อนสนิทของไอ้เด็กนั่นนะ”
“...” กูหล่อเหมือนมัน?
“ปากของแก จะทำให้แกไปเกิดใหม่เร็วขึ้น”
“...” T_T สกุลปาร์ค คงหมดสิ้นเท่านี้ กระซิกๆ
“อ้อ! แต่เรื่องนี้สายข่าวของฉันมันดันหายสนิทไป ระหว่างที่ฉันกำลังจะได้ข้อมูลดีๆ มาพอดี นายคงพอจะช่วยตอบให้ฉันหายข้องใจได้สินะ” ถึงจะพูดกับชานยอล แต่ปลายดาบกลับตวัดไปทาบอยู่บนลำคอของแบคฮยอน กดเพียงเล็กน้อยก็เรียกให้เลือดสีเข้มไหลตัดกับผิวขาวละเอียดได้ไม่ยาก
ร่างเล็กนั้นสั่นจนเขารู้สึก! มือที่ถูกมัดไว้ใกล้กันเลือกที่จะหมุนมุมแล้วกุมมืออีกคนพลางออกแรงบีบเบาๆ
“ฉันตอบให้นายได้ ถ้านายเอาดาบนั่นออกจากคอเพื่อนฉันก่อน”
“โอ๊ะ! ไม่บอกนี่ ฉันคงคิดว่านายอยากให้ไอ้หน้าใสนี่ตายซะแล้ว ...กัดกันไปรักกันไปงั้นสินะ ฮ่าๆๆๆ”
ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นขณะที่ตวัดปลายดาบนั้นแรงๆ จนหยดเลือดที่เกาะอยู่นั้นหายไปจากปลายดาบ บ่งบอกได้ดีว่าซีวอนคงถนัดที่จะใช้มันอยู่ไม่น้อย
“บอร์ดี้การ์ดของไอ้จงอิน... ฉันหมายถึงคนที่ตัวเล็กๆ หน้าหวานๆ”
“...”
“แกรู้จัก ฉันรู้!”
“...”
“มันชื่อโด คยองซู แต่ทุกอย่างเป็นความลับ ฉันอยากจะรู้ว่ามันเป็นใคร?”
“ก็เป็นบอร์ดี้การ์ดของไอ้จงอิน”
ผลั่ก!
ไม่ต้องรอให้เมื่อยเมื่อฝ่าเท้าของผู้ที่กุมชีวิตของทั้งปาร์ค ชานยอลและบยอน แบคฮยอนเอาไว้ตวัดลงบนใบหน้าของคนตอบแทบจะทันที ชานยอลถ่มน้ำลายออกจากปากพลางย่นจมูกเมื่อรู้สึกถึงกลิ่นคาวและรสชาติฝาดเฝื่อนของเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในปาก
“ตอบใหม่สิเด็กน้อย”
“ฉันก็รู้เท่าๆ ที่แกรู้”
“มันเก่งแค่ไหน?”
“มากกว่าคนของแกซัก...” เว้นช่วงเอาไว้แล้วคิด “ห้าสิบคนรวมกัน”
“โฮ่!!! คังอินมันบอกถูกว่า ‘ของเล่น’ ชิ้นนี้น่าสนใจจริงๆ” นัยน์ตาคมพราวระยับแล้วดีดนิ้วเผาะเป็นจังหวะอย่างถูกใจ ฮัมเพลงเบาๆ แล้วเอ่ยถามต่อ “แกว่า ถ้าฉันจับมันมัดมือมัดเท้า โยนตู้ม! ลงไปในบ่อน้ำนั่น นายว่ามันจะรอดมั้ยวะ ฮ่าๆๆๆๆ”
ทั้งชานยอลและแบคฮยอนมองไปตามทางที่ซีวอนชี้ไป ถังน้ำสี่เหลี่ยมสูงราวสี่เมตร ด้านหน้าเป็นกระจกใสถูกค่อยๆ เติมน้ำจนเต็มไปกว่าครึ่ง กีฬามหาสนุกของชเว ซีวอน ทุ่มทุนสร้างทั้งอุปกรณ์และตัวแสดง ไม่เคยมีคนรอดจากการละเล่นนั้นและไม่มีเคยมีใครได้รับรู้ว่ากีฬามหาสนุกนั้นเป็นเช่นไร เพราะไม่เคยมีใครกลับออกมาเพื่อบอกเล่าประสบการณ์แม้แต่คนเดียว
“คิดเหรอว่าจงอินมันจะยอมให้แกทำอะไรคยองซูน่ะ!”
เป็นคนตัวเล็กที่อดรนทนไม่ได้เมื่อเห็นสายตาน่ารังเกียจนั้นวาดฝันถึงภาพความทรมานที่เกิดขึ้นกับคยองซู
“อ้าว! มีปากพูดได้แฮะ! ฉันนึกว่าแกเป็นใบ้! ฮ่าๆๆๆๆ”
“...” ริมฝีปากเล็กเชิดขึ้นรู้สึกว่าถ้าที่นี่เป็นโรงหมักสุราที่บ้าน เขาคงจะจัดไหสุราประเคนให้ถึงกลางกระหม่อม
“จุ๊ๆ นายเข้าใจคำว่าบอร์ดี้การ์ดรึเปล่าไอ้หน้าใส”
“...”
“ปกป้องเจ้านาย ทำตามเจ้านาย และรู้อะไรมั้ย? ถ้าเจ้านายกำลังจะต้องเสี่ยงอันตราย...”
“...” แทบจะทั้งสองคนที่จะหยุดหายใจเพื่อฟังคำต่อไปของซีวอนที่เอ่ยอธิบาย
“ก็จะเป็นคนที่เข้าเคลียร์พื้นที่ก่อนที่เจ้านายจะมาถึง โดยไม่ต้องออกคำสั่งไงล่ะ”
“ไอ้จงอินมันไม่ยอมหรอก!”
“ฉันว่าฉันบอกแล้วนะว่า มันไม่ต้องออกคำสั่งน่ะ”
“ไอ้!”
“ฉันอยากรู้อีกหน่อย...คยองซูเค้าน่ารักใช่มั้ย?” แบคฮยอนแทบจะสั่นไปทั้งตัวเมื่อเห็นสายตาโลมเลียส่งผ่านออกมาจากนัยน์ตาคู่นั้น ...คนๆ นี้...เลวได้มากกว่าที่เขาคิด! เมื่อไม่มีใครตอบซีวอนก็เลือกที่จะเปลี่ยนคำถามใหม่ เพราะเขากำลังสนุกสนานกับการเล่นปุจฉาวิสัชนาในครั้งนี้อยู่พอสมควร
“งั้นเค้าถนัดอะไรมากกว่ากัน มีด ดาบ หรือปืน”
“...”
...
“ผมถนัดต่อสู้ประชิดตัวครับ”
...
TBC.
โฮะๆๆๆๆๆๆ คนแต่งอยู่มหาลัยปีสี่ค่ะ โอ้ยยย เขิน แก่จัง
วันนี้มาแล้วนะคะ
รักทุกคนมากมาย ขอบคุณนะคะสำหรับความคิดถึง
ใครรอฉากเลือดสาด คนตายเกลื่อน
รับรองว่าจะไม่ทำให้ผิดหวังค่ะ >O<!!!
ความคิดเห็น