คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 15
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
15
“ไง! คังอิน เห็นนายนั่งหน้านิ่งคิ้วขมวดมานานแล้ว มีเรื่องอะไรให้คิดหนักรึไง!?”
ร่างหนาเงยหน้าขึ้นสบตากับคนทักทายเพียงเล็กน้อยก่อนจะผลุบลงไปยังแก้วแอลกอฮอล์ในมือตามเดิม
“เฮ้ย! ใครทำอะไรเกลอของฉันวะ! นายบอกมาฉันจะช่วยจัดการให้”
“ก็เปล่า...พอดีไอ้คนที่ขวางหูขวางตาฉันมันเหมือนจะมีเขี้ยวเล็บขึ้นมามากก็เท่านั้นเอง”
“ใครวะ?” คนถามเอ่ยอย่างใครรู้พลางเอาอกเอาใจคนตรงหน้าด้วยการเรียกเด็กสาวเข้ามาชงสุราชั้นดีรสนุ่มให้ถึงตัก จนคนที่ไม่อยู่ในอารมณ์อย่างว่าต้องโบกมือไล่แล้วเอ่ยขอบคุณความหวังดีนั้นอย่างอดไม่ได้ “ก็ไม่มีอะไรนักหรอก ซีวอนนายจำไอ้จงอินได้รึเปล่าล่ะ?”
ใบหน้าคมคายนิ่งเพียงครู่ก่อนจะร้องอ๋อ! ออกมาดังลั่น
คนดังเมื่อหลานเดือนก่อน...ลูกชายหวางยี่! คิดแล้วก็นึกขำจนเก็บอาการไม่อยู่
“ฮ่ะๆ นายอย่าบอกนะว่าจู่ๆ มันก็มีบอร์ดี้การ์ดฝีมือดีมาคอยคุ้มกันน่ะ ฮ่าๆ”
“หยุดหัวเราะเถอะว่ะ พอดีว่าที่นายคิด มันเป็นเรื่องจริง”
“ฮ่ะๆ โอ้ย...คังอิน นายสมองกลับแล้วเหรอไง!?”
“...ก็ตามใจ” เสียงทุ้มเอ่ยสบถพลางยกแก้วสุรานั้นขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดก่อนที่จะต้องเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อสุภาพบุรุษตรงหน้าดีดนิ้วขึ้นดังเผาะ! ชเว ซีวอน...ลูกชายคนเดียวของผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งในโซล เวลาที่เขานึกสนุก ปลายนิ้วจะดีดเสียงเป็นสัญญาณ แค่เพียงเท่านั้นเหล่าบุรุษชุดดำก็เผยกายออกมาจากความมืด ยืนน้อมรับคำสั่ง
“ครับคุณซีวอน”
“หามาหน่อยสิ... ‘ของเล่น’ ของฉันน่ะ”
“คิม จงอินหรือ...” เสียงนั้นเว้นไว้เพื่อรอให้นายยืนยันอีกครั้งว่าที่เขาคิดนั้นถูกต้อง
“คนที่ทำให้เกลอของฉันต้องมานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตอนนี้ ไม่ว่ามันเป็นใครก็จัดการมาให้หมด”
“ครับ” น้อมรับคำสั่งเพียงเท่านั้นก่อนที่ใบหน้าคมคายจะกรีดยิ้มเย็นยะเยือก ชเว ซีวอนกำลังนึกสนุก...อยู่ๆ ก็มีของเล่นที่น่าสนใจเข้ามาให้เขาแก้เบื่อ อาการนั้นทำให้คังอินโคลงศีรษะไปมาทว่าริมฝีปากกำลังกดยิ้มอย่างพอใจ ไม่เสียแรงที่มานั่งปล่อยอารมณ์ที่นี่!!! ...มีคนเคยบอกชเว ซีวอนรึเปล่าว่า...ถ้าคิดว่าฉลาดก็มักจะโง่...! หึหึหึ นึกปล่อยวางเรื่องนี้ให้เป็นไปตามแต่ที่ซีวอนจะอยากให้มันเป็น
...กีฬามหาสนุกของซีวอน...
แม้แต่เขาเองก็นึกขยาด!
...
หึ! ขอให้โชคดีนะคิม จงอินแล้วก็...ไอ้หน้าหวานนั่นด้วย...!
...
.:: Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด ::.
“นี่! ยัยทอม! เมื่อวานไปไหนมาอ่ะ”
เสียงที่เอ่ยขึ้นชิดริมใบหูรั้งให้ใบหน้าหวานละออกจากสมุดการบ้านที่กำลังอยู่ในขั้นเคร่งเครียด คิม จงอินทำตาแป๋ว(!?)รอคอยคำตอบที่อีกคนเอาแต่จ้องมองกลับมานิ่งๆ ในที่สุดโด คยองซูก็ต้องยอมแพ้นัยน์ตานั้น เลือกที่จะหันกลับมาลอกการบ้านต่ออย่างตั้งใจพลางเอ่ยตอบ
“ผมไปทำธุระให้คุณหนูวิคตอเรียมาครับ”
“แล้วทิ้งฉันไว้ให้เจอกับสถานการณ์แบบนั้นน่ะนะ!!!”
เสียงทุ้มดังขึ้นตามอารมณ์ นึกน้อยใจปากเล็กๆ ที่เอ่ยวาจาไร้ความรู้สึกกับใบหน้าเฉยชาขึ้นมาซะดื้อๆ ...ก็ใช่สิ! เขามันก็แค่ ‘ว่าที่นายใหญ่’ ที่ไม่รู้จะได้เป็นรึเปล่า! ใครมันจะไปดีสู้ยัยเจ๊ปากแดงหูผีจมูกมดนั่นได้ล่ะ!!!... คนตัวโตถอนหายใจพรืดแล้วหันกลับไปจ้องกระดานว่างเปล่าตามเดิม
อาการนั้นเรียกให้คนที่นั่งดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ อย่างปาร์ค ชานยอลเลิกคิ้วสูง
...โลกกำลังจะแตก...!!! O{}O!!!!!!
กรี๊ดดดดด!!! (???) ไอ้จงอินแม่งงอน!!!
“ขอโทษครับ ผมไม่คิดว่า...”
“ช่างเถอะ ฉันมันก็แค่ภาระให้นายนี่นะ นายคงอยากจะติดตามยัยเจ๊นั่นมากกว่าฉันอยู่แล้วนี่”
“ผม...”
“หูผีจมูกมดแบบนั้นต่อให้ฉันตายแล้วเกิดใหม่ก็ยังเป็นอย่างยัยเจ๊ปากแดงนั่นไม่ได้อยู่ดีละนะ” เป็นปาร์ค ชานยอลที่อยากจะขย้อนของเก่าออกมาเสียให้รู้แล้วรู้รอด! งอนอย่างกับเมียไล่ออกนอกห้อง!!! นึกสงสารคนตัวเล็กที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ข้างๆ อยากจะหันไปออกสิทธิ์ใช้เสียงให้เพื่อนรักได้ยินซะให้รู้แล้วรู้รอด
...
...งอนได้ตุ๊ดมากกกกกกกกกก!!!!!!!!!!...
...
แต่ปาร์ค ชานยอลที่ยังคงมีภาระอันยิ่งใหญ่ที่จะมีลูกหลานสืบสกุลให้ตระกูลปาร์คค้ำคออยู่จึงเลือกที่จะออกอาการแต่ไร้เสียงอยู่ด้านหลังคิม จงอินอยู่อย่างนั้นมากกว่า
นัยน์ตาคมเหลือบมองอีกคนพลางถอนหายใจออกมาอีกครั้งเพื่อความสมจริง!
ไอ้เรื่องเมื่อวาน เขาไม่ติดใจเอาความกับใครนักหรอก นึกขอบคุณเจ๊ปากแดงเสียด้วยซ้ำที่ทำให้อะไรๆ มันชัดเจนขึ้น! เขายืนยันได้เต็มปากว่า กับเจสสิก้าความรู้สึกที่มีต่อหญิงสาวเป็นเพียงความชื่นชมในรูปลักษณ์เพียงเท่านั้น จะพูดให้ถูกคือ เขาแค่ภูมิใจที่ได้เดทกับดาวโรงเรียนมากกว่า! แต่สำหรับใครบางคนที่นั่งอยู่ใกล้กันนั้นมันต่างออกไป...ความรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้อยู่ใกล้เป็นเครื่องยืนยันได้ดีพอ
“ขอโทษครับ”
ใบหน้าหวานก้มลงอย่างลุแก่โทษ จนคนงอนก็ชักจะนั่งไม่ติดเก้าอี้เมื่อเดาสีหน้า ความรู้สึกของคยองซูไม่ได้
“ผมจะพิจารณาตัวเองครับ”
“เฮ้ย!!! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นคือ...”
“ทางพรรคจะส่งคนใหม่มาทันทีที่...”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไงเล่า!!!” เผลอตวาดออกไปเสียงดังลั่นจนเงียบไปทั้งตึก แม้แต่หัวหน้าห้องที่เคยไล่เบี้ยเอาการบ้านจากคิม จงอินตอนนี้ก็ถูกสต๊าฟนิ่งไม่กล้าแม้จะขยับปอดให้บีบตัวทำงาน กลัวว่าจะขัดหูขัดตาลูกชายเจ้าพ่อที่นับวันยิ่งตวาดได้น่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
ขนาดคนที่อยู่ไกลถึงหน้าห้องเรียนยังไม่กล้าจะหายใจแล้วคนที่โดนตวาดอยู่ตรงหน้าจะทำอะไรได้ โด คยองซูนอกจากจะย้ายตัวเองจากบนเก้าอี้แล้วยังค้อมตัวลงต่ำอยู่ใกล้กับคนตวาดอีกด้วย อาการรอบข้างทำให้คิม จงอินได้สติ มือแกร่งรีบโบกไปมาให้สถานการณ์ทุกอย่างเข้าสู่ภาวะปกติ โบกครั้งแรกก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลอะไรจนต้องเพิ่มเลเวลด้วยการถลึงตาใส่จึงกลับมาอยู่ในภาวะปกติด้วยอาการเก้ๆ กังๆ เต็มที!
“คือ...ไม่ใช่นะ...ก็แค่...อ่า...คยองซูอ่า...”
“...”
“คยองซู...”
“...”
“ปัดโถ่เว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ไม่ใช่คิม จงอิน
ไม่ใช่โด คยองซู
และไม่ใช่ปาร์ค ชานยอล
แต่เป็น! บยอน แบคฮยอนที่ก้าวเข้ามาด้วยความอึดอัดใจอย่างที่สุด คนเจ้ากี้เจ้าการที่มาจากนิสัยแต่กำเนิด เดินจ้ำพรวดๆ มาจากประตูหลังเดินไปลากมือเล็กของคยองซูมากุมไว้แล้วตวัดสายตาไปที่คิม จงอินก่อนจะดึงปกเสื้อนักเรียนให้เจ้าพ่อใหญ่ลุกขึ้นยืนตาม ยัดมือนิ่มเข้าไปในมือแกร่งแล้วออกแรงดันให้สองร่างที่กำลังงุนงงออกไปสู่ทางเดินนอกห้องแล้วตามด้วยเสียงปิดประตูดังโครมใหญ่!
เงียบ...สนิท...
=[]=!!! เอ่อ...กูเป็นลูกเจ้าพ่อนะครับ!!!
หันมองประตูห้องที่ปิดลงด้วยน้ำมือของบยอน แบคฮยอนแล้วได้แต่นิ่งอึ้ง ทั้งตึกเงียบสนิทเพราะเสียงตวาดของเขาในครั้งแรกและเสียงกระแทกประตูสำทับในคราที่สอง เหมือนโด คยองซูจะเรียบเรียงอะไรได้ก่อน มือเล็กออกแรงเพื่อออกจากการเกาะกุมนั้นแต่มีหรือที่คิม จงอินจะยอม ร่างสูงโปร่งกระชับมือนุ่มไว้แน่นขึ้นก่อนจะออกคำสั่งเสียงนุ่ม
...
“มากับฉันคยองซู”
...
“ป๊าดด!!! ไงล่ะ!!! ปาร์ค ชานยอล! ฉันบอกนายแล้วว่ามันต้องมีอะไรๆๆ” คนที่คอยลุ้นจนตัวโก่งร้องลั่นเมื่อคนสองคนหายไปจากระยะสายตา มือเล็กตบเข้าเป้าหมายป้าบใหญ่! แล้วคลี่ยิ้มหวานอย่างอารมณ์ดี
“โอ้ย!!! แล้วนายจะมาตบหัวฉันทำไมเล่า!”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่ามันมีอะไรๆๆ”
“โอ้ย!!! บยอน แบคฮยอน! อะไรๆๆ ของนายเนี่ย มันอะไรๆๆ ไม่ทราบครับ!”
“โถ่เอ้ย!!! ที่แท้ก็โง่นี่หว่า”
“อ้าว! พูดงี้ก็สวยสิน้อง”
“ใครกลัวเห๊อะ!!!”
“เดี๊ยะ!!!” ...พ่อปั๊ดตบจูบๆๆ =.,=!!! เฮ้ย!!!! =_=!!!!! เอ่อ...ผมไม่ได้พูดไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นนะครับพี่น้อง!
“ชิ! ไม่กล้านี่หว่า” สะบัดหน้าพรืดก่อนที่จะเดินกลับไปสู่ห้องเรียนของตัวเอง โดยมีร่างสูงโปร่งที่ต้องลงมาส่งการบ้านติดสอยห้อยตามลงมาด้วย แต่เพียงไม่กี่ก้าวที่ออกมาจากตึกร่างบางก็หยุดนิ่ง ...ใครบางคนที่ยืนยิ้มอยู่ที่ทางเดินไปสวนหย่อมหลังโรงเรียนนั้นรั้งให้ปาร์ค ชานยอลต้องก้าวขึ้นมากันคนตัวเล็กกว่าให้ถอยกลับไปอยู่ด้านหลังตนเอง
ร่างสูงสมส่วนก้าวย่างเข้ามาใกล้ปาร์ค ชานยอลกับบยอน แบคฮยอน รอยยิ้มทรงเสน่ห์ที่คนรู้ทันคนอย่างแบคฮยอนรู้ดีว่าสุภาพบุรุษคนนี้ไม่ได้มาดี
“น้องเป็นเพื่อนกับจงอิน?”
“...” ชานยอลเลือกที่จะไม่ตอบ เขาเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงคำถามมากกว่า
“ใช่...หรือไม่ใช่?”
“...” ไม่ต้องเสียเวลาคิดให้เปลืองซีรีบลัม มือเล็กเลือกกระตุกชายเสื้อของชานยอลเป็นสัญญาณระวังภัยที่บยอน แบคฮยอนติดตั้งมาอย่างดี ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะพลาด! และครั้งนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น! แต่เพียงว่ามันช้าไปกว่าบุรุษที่มีรอยยิ้มทรงเสน่ห์ตรงหน้า เพราะทุกด้านถูกล้อมไปด้วยชายชุดดำ แค่เพียงเท่านั้นคนฉลาดอย่างปาร์ค ชานยอลก็พอจะรู้ได้ทันที
มือที่พิมพ์ข้อความในโทรศัพท์จนชินเลือกที่จะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะส่งไปยังเพื่อนสนิท
อย่างน้อยถ้าตอนนี้เขากับแบคฮยอนไม่เล่นตุกติกหรือกระโตกกระตากอะไร
มันก็มีความเป็นไปได้ที่เขากับคนตัวเล็กนี่จะรอดออกไปด้วยอาการครบสามสิบสอง!
...
“งั้น...ช่วยมาด้วยกันหน่อยนะ”
...
..
.
ถึง จงอิน
ซวยละ กูโดนฆ่าแน่ ช่วยกูด้วย เจ๊ช่วยด้วย แบคฮยอนก็อยู่นะ ซีวอน มึงจำมันได้ใช่มั้ยวะ
TBC.
กลับมาแล้วค่าาาาาาาาาา โอ้ยยยยยย ดีใจมากค่ะที่ทุกคนให้กำลังใจ
ตอนนี้หายยุ่งวุ่นวายกับโปรเจคจบแล้วค่ะ **หัวเราะ**
บอกขนาดนี้นี่รู้แล้วสินะคะว่าอายุเท่าไหร่ >////< เขินน...!
ขอบคุณทุกคนมากค่ะที่ติดตามมาเสมอ
กลับมาแล้วค่ะ!!!
ขอบคุณคอมเมนท์มากค่ะ ฮึบๆ!!! ลุย!!! ^^V!
ความคิดเห็น