คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 14
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
14
“คุณหนูวิคตอเรีย!!!?”
...
คิม จงอินสตั๊นไปเกือบๆ นาที หันมองไปยังผู้มาเยือนที่ไม่เคยพบหน้าสลับกับคนสนิทหน้าหวานที่กำลังโค้งตัวลงทำความเคารพ ...นี่มันอะไรวะ!? งง!!!... ร่างระหงส์ก้าวยาวๆ เข้ามาในห้องพลางปรายตามองไปยังคยองซู หล่อนหยุดยืนใกล้คนที่ยังคงโค้งตัวลงรับคำสั่งแล้วเอ่ยคุยเสียงเบา
“ฉันหวังว่ามันคงไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด”
“ครับคุณหนู”
“ดี...ตอนนี้ออกไปได้แล้วคยองซู ให้คนทั้งหมดออกไปด้วย”
“ครับ” ร่างเล็กนั้นก้มตัวจนสุดอีกครั้งก่อนจะผละออกไป เหลือเพียงหญิงสาวเจ้าของนามวิคตอเรียกับว่าที่เจ้าพ่อคนใหม่แห่งพรรคมังกร หนึ่งยืนพินิจอย่างถี่ถ้วนอีกหนึ่งยืนพินิจด้วยความงุนงง เรียวปากสวยยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปใกล้คนที่ยังคงมีเพียงบ็อกเซอร์
“เจ้าหนู”
“หะ?” เรียกใครวะเจ้าหนู...!?
“หล่อดีนี่ สมกับที่เป็นลูกชายของนายใหญ่”
“...”
วิคตอเรียคลี่ยิ้มบางเมื่อสบรับกับนัยน์ตาคมกล้าที่ฉายชัดถึงความงุนงง นั่นคือสิ่งที่หล่อนเอ่ยว่าคนตรงหน้ายังเด็กเกินไป...เป็นเจ้าหนูน้อยที่ยังคงต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด...เหมือนนกที่ยังบินไม่ได้ ยังคงต้องรอเวลาไปอีก... มือเรียวคว้าเสื้อที่วางอยู่บนเตียงพลางสวมให้ร่างสูงตรงหน้า กลัดกระดุมทีละเม็ดพลางเอ่ยถาม
“ชื่อจงอินใช่มั้ย?”
“...”
“ฉันวิคตอเรีย คู่หมั้นของเธอ”
“คู่หมั้น?”
“คยองซูคงไม่ได้บอกนายก่อน แต่ไม่เป็นไร...ฉันมาถึงที่นี่เพื่อแนะนำตัวกับเธอโดยตรงเจ้าหนู”
“ขอโทษนะครับเจ๊ ผมว่าเรื่องคู่หมั้นมันคงเป็นมุขที่ผมขำไม่ออก แล้วก็เลิกเรียกผมว่าเจ้าหนูซักที!”
“เจ้าหนูน้อย...” ไม่พูดเปล่าเมื่อใบหน้างามยังเงยขึ้นมาสบตากันตรงๆ นึกเอ็นดูเด็กหนุ่มตรงหน้าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ มุมปากสวยยกยิ้มก่อนจะผละไปนั่งลงบนเตียง แขนข้างหนึ่งวางลงบนเตียงนุ่ม ส่วนมืออีกข้างหนึ่งกรีดพัดสีทองก่อนจะโบกไปมา ขณะที่เรียวขาสวยยกไขว้ห้างเผยให้เห็นต้นขาขาว ชุดแบบจีนที่ผ่าสูงสีแดงดำขับให้ร่างบางตรงหน้าของจงอินเหมือนซูสีไท(!???)ก็ไม่ปาน
ว่าแต่...เจ๊แกมองอะไรวะ?
“จงอิน”
“...”
“ใส่กางเกงซะ”
กางเกง??? ห๊ะ!!!
O[]O!!!!
ม่ายยยยยยยยยยยย
สองมือตะครุบปิดส่วนกลางลำตัวทันควันพลางรีบคว้าเอากางเกงยีนส์ตัวโปรดมาใส่ด้วยความไวแสง ท่ามกลางเสียงหัวเราะน้อยๆ จากผู้มาใหม่ที่ยิ่งทำให้ใบหน้าคมคายซับสีเลือดขึ้นไปอีก
“เจ้าหนูน้อย...ฮ่ะๆ”
“นี่เจ๊! ไม่ล้อได้มะ?”
“ฮ่ะๆ อย่างนี้ละน๊า สงสารคยองซูที่คงต้องใช้เวลาขัดเกลาเธออีกนาน”
เมื่อแต่งตัวเสร็จก็เหมือนกับนักรบที่พร้อมรบ คิม จงอินก้าวยาวๆ ไปยืนเผชิญหน้ากับวิคตอเรีย ทอดสายตามองไปยังผู้มาเยือนอย่างต้องการคำตอบ แค่สบตาหล่อนก็พอเดาได้ว่าเด็กหนุ่มต้องการคำตอบอะไร นิ้วเรียวหุบพัดสีทองประจำกายลงฉับพลันก่อนจะเปิดบทสนทนาขึ้น
“ฉันวิคตอเรียยินดีที่ได้รู้จัก”
“เจ๊เป็นใครผมไม่สนใจ เจ๊ว่าเรื่องของเจ๊มาเลยดีกว่า”
“ฉันก็มาแนะนำตัวกับเธอในฐานะคู่หมั้นไงจ้ะ”
“ผมจำไม่ได้ว่าเคยมีคู่หมั้นเป็นเจ๊ปากแดง”
“คยองซูคงจะลืมบอกไป สงสัยต้องลงโทษซะหน่อย”
“...”
หญิงสาวนิ่งงันทันทีเมื่อสบรับกับนัยน์ตามังกรที่กร้าวขึ้น ความกดดันที่รายล้อมไปรอบตัวนั่นทำให้หล่อนอดไม่ได้ที่จะชื่นชม สมแล้วที่เป็นลูกของมังกร...เลือดมังกรในตัวของจงอินเข้มข้นไม่น้อยไปกว่าผู้เป็นบิดา หรือบางทีอาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำไป
“ผมว่าคุณพูดธุระของคุณมาดีกว่า”
“ฉันมาเพื่อแนะนำตัวกับเธอแค่นั้น”
“งั้นคุณก็กลับไปได้”
“ฉันกลับแน่ แต่ก่อนหน้านั้น...ฉันต้องลงโทษคยองซูซะก่อน”
“โด คยองซูเป็นคนของผม”
เสียงทุ้มไม่ได้โกรธเกรี้ยวทว่าหนักแน่น นั่นเป็นสัญญาณที่ดีของอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น ...จะยกความดีความชอบนี้ให้สายเลือด ให้อาจารย์หลงไป๋ หรือจะให้กับคยองซูดีนะ... หล่อนลอบยกยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยแกล้งต่อไปด้วยความใคร่รู้
“ฉันเป็นคู่หมั้นของเธอก็เท่ากับเป็นเจ้านายคนหนึ่งของคยองซูเหมือนกัน”
“นับจากนี้จะไม่มีใครมาลงโทษคยองซูได้นอกจากผม”
เมื่อได้คำตอบวิคตอเรียก็ถึงกับหัวเราะออกมา
เสียงหัวเราะใสที่ดังขึ้นทำให้จงอินขมวดคิ้วได้ไม่ยากนัก ...อยู่ๆ ก็หัวเราะ...อะไรของเจ๊ปากแดงวะ???
“เจ๊ไหวป่ะเนี้ย?”
อยากจะต่อท้ายว่า ...โรง’บาลบ้าที่เกาหลีก็มีนะ ถ้าเจ๊อยากรักษาผมจะช่วยค่าพยาบาลเต็มที่!
...
“คนสำคัญสินะ”
...
“เห???”
“ฉันหมายถึงว่าตอนนี้คยองซูคือคนสำคัญของเธอสินะจงอิน”
“...” ไม่มีคำตอบออกจากปากของเด็กหนุ่มและวิคตอเรียเองก็ไม่คิดจะคาดคั้นอะไรในตอนนี้
“อยู่นิ่งๆ แล้วหลับตาลง”
“ทำไมผมต้องทำ?”
“ถ้าเธอไม่อยากให้คนสำคัญของเธอต้องเดือดร้อน”
ร่างสูงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เปลือกตาหนาจะปิดลงยืนนิ่งอย่างที่หญิงสาวต้องการ
“ความสามารถพิเศษของฉันคือ ฉันสามารถได้ยินเสียงเบาๆ แม้แต่เข็มตกได้”
“...”
“ตอนนี้มีผู้หญิงกำลังเดินมาที่ห้องของเรา”
“ใคร?”
“รอดูไปสิ...”
วิคตอเรียละท้ายเสียงเอาไว้ ร่างระหงส์ลุกขึ้นพลางโอบรอบคอแกร่ง ไม่ปล่อยให้คิม จงอินสงสัยกับการกระทำนั้นนานนักเมื่อเรียวปากสีสดจรดลงแนบแน่นกับกลีบปากได้รูปนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นและ...
...
“กรี๊ดดดดดดด!!! จงอิน!!!”
...
TBC.
โฮกฮากกกก กับชีวิตอันวุ่นวายมากมายค่ะ
ถ้าบอกไปว่าวุ่นวายเพราะอะไรต้องรู้อายุนักเขียนแน่ๆ เลยค่ะ 55555
คาราวะงามๆ ขออภัยแก่นักอ่านทุกคนนะคะ
ขอบคุณที่ยังรอค่ะ ^^
ความคิดเห็น