คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 13
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
13
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!”
เสียงหวานๆ ที่เคยออดอ้อนบัดนี้กลับกรีดร้องดังลั่น ร่างบอบบางทิ้งตัวลงนั่งใกล้กันกับร่างสูงพลางตวาดออกมาอีกครั้งอย่างเหลืออด
“นี่มันตั้งกี่วันแล้ว!!! ฉันยังไม่รู้จะเข้าไปคุยกับจงอินได้ยังไงเลยนะ!!!”
“เงียบสักทีเจสสิก้า! ไหนเธอบอกว่าไม่สนใจมันแล้วไงล่ะ!”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อนไม่ใช่ตอนนี้นี่พี่!!!”
“ตอนนี้ต่อให้เธอกลับไปหามัน มันก็ไม่สนใจเธอหรอก!”
“พี่คังอิน!!! ถ้าพี่ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าพี่หรอกนะ!!!” ตวาดกลับไปด้วยอารมณ์คุกรุ่นที่ไม่ต่างกันนัก พี่น้องต่างมารดากำลังกลับมาสมานสามัคคีด้วยเรื่องเดียวกัน เจสสิก้าถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางยกนิ้วเรียวขึ้นนวดขมับไปมาเพราะรู้สึกปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก
“พี่ไม่ใช่เหรอไงที่มาขอร้องให้ฉันไปตีสนิทกับจงอินน่ะ!”
“ฉัน? ขอร้องเหรอห๊ะ!!! เธอเสนอความคิดเห็นที่จะไปเป็นแฟนมันแล้วพามันมาให้ฉันยำไม่ใช่รึไง!”
“ก็...โถ่!!! แต่ตอนนี้ฉันไม่คิดจะเล่นๆ แล้วนี่พี่”
“นั่นมันก็เรื่องของเธอ”
“ก็พี่แพ้จงอินนี่ ตอนที่เค้าแข่งเทควันโดยังไม่เท่ห์เท่านี้เลยน๊า~”
“ไปเพ้อไกลๆ ไป! ฉันกำลังใช้ความคิด”
“เชอะ! คิดว่าฉันอยากอยู่รึไง ไปหาจงอินดีกว่า~” หญิงสาวเบ้ปากก่อนจะเดินกระทืบเท้าจากไปทิ้งให้คังอินนั่งคิดอยู่คนเดียว มือหนาไล้ปลายคางตัวเองยามเมื่อหวนคิดถึงเรื่องเมื่อหลายวันก่อน ...ไอ้หน้าหวานนั่นใครวะ!?... เขาไม่เคยเจอหน้ามาก่อน แต่แม่งยิงแม่นชะมัด!
อย่างกับ...พวกเจ้าพ่อ...
แต่...เห็นมันเรียกไอ้จงอินว่า ‘คุณชาย’ หรือว่าจะเป็น...
“บอร์ดี้การ์ด?”
งั้นถ้าเขาจะจัดการไอ้จงอินคงต้องกำจัดไอ้หน้าหวานนี่ซะก่อนสินะ!
...
“คราวนี้มึงไม่รอดแน่...ไอ้จงอิน!”
...
.:: Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด ::.
แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านม่านสีเขียวอ่อนขับกลิ่นหอมอ่อนๆ จากใยผ้าให้คลุ้งไปทั่วห้อง
ร่างสูงโปร่งบิดกายไปมาแล้วค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น ตื่นเช้าโดยที่ไม่ต้องอาศัยนาฬิกาปลุก แถมเมื่อคืนกว่าที่จะเข้านอนก็เกือบสว่าง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงสละเวลาสงบยามเช้าจนถึงเที่ยงด้วยการนอนหลับอยู่บนเตียงแน่ๆ แต่ตอนนี้คิม จงอินเลือกที่จะตื่นแล้วย่องไปที่หน้าประตูห้อง
ก้มลงมองทางช่องว่างใต้ประตูก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น
...หน้าห้อง...ไม่มีคนอยู่
“อ้าว...ไปไหนวะ?” ยืนขึ้นพลางเกาศีรษะไปมาอย่างมึนงง
“ใครไปไหนเหรอครับ?”
“ก็คยองซูไง” ตอบเสร็จแล้วก็ชะงักกึก! อ้าว...เขาอยู่คนเดียวแล้ว...ใครถามวะ?
พรึ่บ!
ผ่าง!!!!!!!!!!!!!!! O[]O!!!!!!!!!
เออว่ะ! เมื่อคืนเขาเองนั่นแหละที่ให้คยองซูนอนในห้อง
มาคิดได้ตอนนี้ทำไม๊คิม จงอิน...อายโว้ยยยย! -////-!!!
“ผมก็อยู่นี่ไงครับ”
คนตัวเล็กยืนอยู่ที่มุมครัวในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดกับกางเกงสแลคขายาวที่เป็นเหมือนเครื่องแบบประจำตัวทว่าวันนี้แปลกไปซักนิดที่บนเครื่องแบบประจำนั้นมีผ้ากันเปื้อนสีขาวหม่นที่เขาไม่ค่อยได้ใช้สวมทับอยู่ นัยน์ตากลมทอแววฉงนแต่...
นะ...น่ารัก...O///O
แต่ เหมือนขาดอะไรไปซักอย่างนะเนี้ย! - -?
ขาดอะไรไปนะ…
…
..
…
…อ๋อ!!! ถ้ายิ้มอีกหน่อยละก็แจ่มเลย! >w<!
“แล้วมีอะไรเหรอครับ?”
“อ่ะ...เอ่อ...เปล่าๆ เอ้ย! มีๆ มีเยอะเลย” หลังจากหาสติตัวเองอยู่นานคิม จงอินก็เอ่ยตอบไปในที่สุด ปรับท่าทางให้เข้าที่เข้าทางแล้วเดินกลับเข้าไปดูในมุมครัวโดยมี ‘คนสนิท’...ตำแหน่งที่เขาเพิ่งตั้งให้โด คยองซูสดๆ ร้อนๆ เมื่อคืน...เดินตามมาด้านหลัง
“นี่อะไรอ่ะ?”
“ผักโขมอบเกลือครับ แล้ว?” ท้ายเสียงทิ้งไว้เป็นเชิงถาม
“หิวแล้วน่ะ! กินก่อนแล้วค่อยว่ากัน อันนี้ยกไปได้เลยป่ะ?”
“อ่า...ครับ”
ผู้ช่วยตัวโตที่สภาพเพิ่งตื่นนอนจัดแจงยกกับข้าวสองสามอย่างที่เสร็จแล้วไปวางไว้ที่โต๊ะทันที ก่อนจะหันกลับมายืนยิ้มแป้นมองดูคนสนิทที่กำลังตักข้าวใส่ถ้วยอย่างเพลิดเพลิน ...จะมีใครอีกมั้ยที่ตักข้าวได้น่ามองขนาดนี้นะ...ท่าทางว่าเขาจะเพ้อหนักเข้าแล้วจริงๆ เฮ้อ~~~คิม จงอิน...นายนี่มันทำตัวเหมือนตาเฒ่าหัวงูขึ้นหลงไป๋(?)ขึ้นทุกวัน
“ท่านจงอ...เอ่อ...ไปอาบน้ำก่อนดีมั้ยครับ?”
“พูดกับใครอ่ะ?”
“พูดกับท่านจ...” คิม จงอินเลิกคิ้วสูงแล้วตีหน้านิ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
...เรียกชื่อฉันก่อนสิคยองซู~
“งั้นฉันกินข้าวเลยนะ เนี่ยดูสิหน้าก็ยังไม่ได้ล้าง ฟันก็ยังไม่ได้แปรง กินข้าวคงไม่รู้รสแน่เลย”
จงอินพูดไปพลางก็เหลือบตามองคนตัวเล็กไปพลาง ยิ่งเห็นว่าคยองซูทำหน้าเหมือนไปไม่ถูกก็ยิ่งสำทับไปอีก
“ฉันน่ะ ถ้ากินข้าวไม่แปรงฟันจะท้องเสีย ทรม๊าณทรมาณ”
พูดไปแล้วก็ได้แต่ลอบยกถ้วยรางวัลสตอเบอร์รี่ดีเด่นให้ตัวเอง ใครเลยจะรู้ว่านอกจากเขาจะสำออยเก่งขั้นเทพ หน้าทนทานเพราะสามารถหอมแก้มคยองซูในที่สาธารณะได้แล้ว ยังสามารถเล่นละครเก่งเป็นเลิศจนแม้แต่ชมรมการแสดงยังต้องมาขอร้องให้เป็นพระเอกทุกปี ฝีมือการแสดงระดับนี้แล้วมีหรือที่โด คยองซูจะมองออก
“จะกินละน๊า~”
อ้าปากกว้างจับตะเกียบคีบผักโขมแล้ว...
“จงอิน! อ่า...อาบน้ำก่อนเถอะครับ” ใบหน้าคมคายก้มหน้าแล้วลอบยิ้มกว้าง
“โอเค งั้นไปอาบน้ำอย่างเดียวแต่ไม่ล้างหน้าแปรงฟันนะ”
“ล้างหน้าแปรงฟันด้วยสิครับ”
“พูดกับใครอ่ะ?” พูดพร้อมรอยยิ้มกว้างขวางที่ไม่บอกก็รู้ว่าคนตัวเล็กกำลังถูกแกล้ง ลมหายใจอุ่นลอบผ่อนผ่านริมฝีปากบางอย่างหงุดหงิดใจ ทำไมเจ้านายคนใหม่ของเขาถึงได้ชอบแกล้งเขานักนะ! คิ้วเรียวขมวดน้อยๆ ก่อนที่เสียงทุ้มนุ่มจะเอ่ยเร้าขึ้นมาอีก
“พูดกับใครอ่าคยองซู~ งั้นเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแต่ไม่ล้างหน้าแปรงฟันนะ” ลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินไปจริงๆ
“ล้างหน้าแปรงฟันด้วยนะครับ...จงอิน” ใบหน้าหวานเบี่ยงหลบไปอีกทาง ก่อนที่เจ้านายคนใหม่ของพรรคมังกรจะยิ้มกว้างมากกว่าเดิม ขอคิดเข้าข้างตัวเองว่าพวงแก้มนิ่มกำลังซับสีอ่อนนั่นเพราะกำลังเขินเขาก็แล้วกัน
“คร้าบบบบบบ~~~จะอาบน้ำแปรงฟันล้างหน้าให้สะอาดเลยคร้าบบบบ~~~”
เมื่อได้ดังใจต้องการคนตัวโตก็ผิวปากหวือ เอาผ้าขนหนูพาดบ่าแล้วเดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำไปด้วยความเบิกบานใจอย่างที่สุด ใช้เวลาอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟันไม่นาน ร่างสูงก็โผล่ออกมาด้านนอกพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันอยู่รอบเอว ผิวสีเข้มที่ขับให้มัดกล้ามเด่นชัดช่างดูเหมือนนายแบบในนิตยสารก็ไม่ปาน ปอยผมยังคงเปียกชุ่มดวงตาสอดส่ายหาเสื้อผ้าชุดใหม่ก่อนที่มันจะถูกยื่นมาตรงหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว
“เฮ้ย!!!”
“นี่ครับ” คยองซูว่าแล้วยืนถือเสื้อผ้าชุดใหม่อยู่อย่างนั้น หน้าตานิ่งเฉยผิดกับคิม จงอินที่รีบตะครุบเอาลิงน้อยกับบ็อกเซอร์ตัวเก่งมาถือไว้เองพร้อมร้องบอก
“ทีหลังไม่ต้องหยิบของพวกนี้นะ!”
อ๊ากกกกส์ คิม จงอินกำลังจะบ้าตาย งี้ยัยทอมเตี้ยก็รู้หมดดิ!
ไม่ด๊ายยยย!!! เดี๋ยวไม่ลุ้น(???)
“ทำไมเหรอครับ?”
แน่ะ! ยังมีหน้าจะมาถาม ของแบบนี้ใครเค้าเอาไปโชว์ให้คนอื่นดูง่ายๆ ละโว้ยยย!!!
จงอินไม่ตอบแต่สาละวนอยู่กับการใส่น้องลิงกับบ็อกเซอร์ไปพลางเหลือกตามองคนสนิทพร้อมคาดโทษไปพลาง
“ของพวกนี้...ทำไมเหรอครับ?”
“ก็บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้อง ถามทำไม!” เขินเว้ย!!!
“ผมเป็นผู้ชายเหมือนกันนี่ครับ”
“ก็นั่นแหละ”
“...” คิ้วเรียวเลิกสูงขึ้นเพราะกำลังสงสัย ...ก็ผู้ชายเหมือนกัน...แล้วมันแปลกตรงไหน?
“ทำหน้าอย่างนี้จะบอกว่ามันไม่แปลกรึไง?”
“ครับ”
ตอบหน้านิ่งพร้อมกับส่งชุดเสื้อกางเกงในมือไปให้คนตัวโต แต่คิม จงอินกลับรับมันแล้วว่างไว้บนเตียงพร้อมกับเดินเข้าหาคนตัวเล็กกว่า นัยน์ตาคมวาววับขึ้นอย่างเสือที่ต้องการตะครุบเหยื่อ ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเหยื่อถูกต้อนลงบนเตียง
ใช้แขนเท้าบนฟูกนุ่มกักขังบอร์ดี้การ์ดหน้าตายที่ยังคงเลิกคิ้วสงสัยอยู่อย่างนั้น
“ไม่แปลก...”
“...”
“งั้นฉันก็เห็นของนายได้สินะ”
“เห็น? เดี๋ยวครับ! ท่านจงอินจะทำอะไรน่ะครับ!?” เป็นครั้งแรกที่คิม จงอินได้เห็นใบหน้ายามตกใจของคนที่ถูกกักขังเอาไว้เบื้องล่าง ยิ่งเห็น ก็ยิ่งอยากแกล้งมากขึ้น
...นายนี่มันกระต่ายตื่นตูมจริงๆ!...แล้วมาตกใจอะไรตอนนี้ไม่ช้าไปรึไง!? เป็นเรื่องอื่นเค้าต้องตกใจตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาใกล้แล้ว(?)...แกล้งใครก็ไม่สนุกเท่ากับแกล้งคยองซูจริงๆ เสพติดการแกล้งนายขึ้นมาแล้วสิ ทำไงดีว้า~~~แกล้งต่อแล้วกัน ฮ่าๆๆๆ
มือแกร่งเอื้อมปลดผ้ากันเปื้อนออกแล้วไล่ไปที่เข็มขัด กำลังจะปลดมันออกเพื่อให้คยองซูตกใจมากขึ้นทว่า...
...
“กรี๊ดดดดดดด!!! จงอิน!!!!!!!!”
...
TBC.
กลับมาแล้วค่ะ ^^
ความคิดเห็น