คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 12
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
12
“แบร่ๆๆๆ”
ความพยายามรอบที่สี่ล้านแปดแสนสองหมื่นหนึ่งร้อยสี่สิบสองของคิม จงอินเป็นอัน...
...สูญเปล่า!...
คยองซูทำเพียงมองนิ่งๆ แล้วถอยไปยืนในระยะห่างพอสมควรนั้นเช่นเดิม สภาพเด็กหนุ่มตอนนี้ไม่ต่างจากคนบ้าเท่าไหร่นัก หรือไม่ก็อาจจะบ้ามากกว่าเพราะหลังจากประกาศกร้าวไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน จนเวลาเกือบจะล่วงเข้าวันใหม่แล้ว คิม จงอินก็ยังคงมุ่งมั่นต่อไปที่จะเห็นรอยยิ้มของคนตัวเล็กให้จงได้
“เหนื่อยแล้วนะคยองซู~~~” โหยหวนเบาๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งอย่างไม่อาย
“กลับก่อนดีมั้ยครับ?”
“ไม่! นายไม่ยิ้มฉันไม่กลับ!”
ตอบเสียงแข็งพลางยกแขนขึ้นกอดอกแล้วเชิดหน้าหนีไปอีกทาง เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีบริบูรณ์กำลังเลียนแบบเด็กชายวัยแปดขวบที่นั่งอยู่ไม่ไกลกันนัก ท่าทางนั้นทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเพ่งจุดสนใจไปที่คิม จงอินอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก็...ผู้ชายหล่อๆ ทำท่าเด็กๆ แบบนี้...มัน...ก็น่ารักดีนี่นะ!
“คุณช...เอ่อ...กลับเถอะครับ”
“ไม่ๆๆๆ ไม่กลับได้ยินป่ะ!!!?” ส่งเสียงงอแงพลางดิ้นไปดิ้นมา
เอาเด่ะ! โด คยองซูนายจะจัดการเด็กหล่อ(?)จอมดื้ออย่างฉันยังไง!
ตาโตทอแววอ่อนใจก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง
“อ้าว!!! นี่!!! คยองซู!!! นายจะทิ้งฉันไว้ตรงนี้เหรอ!? เฮ้!!!”
ตะโกนไล่หลังไปเสียงดัง ทว่าคนตัวเล็กกลับไม่ยอมหันกลับมามองแม้แต่น้อย ร่างสูงฮึดฮัดในลำคอแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะนึกขึ้นได้ ใบหน้าคมคายหันซ้าย...หันขวาแล้วส่งยิ้มกระชากใจก่อนจะเผ่นแผล่วตามคยองซูไปแทบไม่ทัน
“นี่!!! โด คยองซู!!! รอด้วยดิ!!!”
เสียงวิ่งตามหลังทำให้คยองซูหยุดฝีเท้าลงได้ รอไม่นานเจ้าของเสียงตะโกนก็มายืนอยู่ใกล้กัน
“เดินไม่คิดจะรอเลยนะ!”
“ขอโทษครับ”
“เฮ้ย! ไม่ได้ว่าอะไร พูดเล่นเฉยๆ”
“ครับ” รับคำนิ่งๆ ขณะที่ว่าที่หัวหน้าพรรคมังกรคนใหม่กำลังกลอกสายตาขึ้นลงไปมา เอื้อมมือแกร่งสอดกุมมือนุ่มเอาไว้แม้จะถูกสะบัดออกแต่ยังไงคิม จงอินก็ชนะเลิศ ออกแรงดึงให้เดินตามกันมาเรื่อยๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะตอนนี้คิม จงอินกำลังคิดเรื่องบางอย่าง
...
..
.
“แม่ครับ...” เสียงเงียบลงเมื่อภาพที่สะท้อนในนัยน์ตาเป็นหญิงสาวผู้เป็นมารดากำลังเหม่อมองไปไกลแสนไกล คิม จงอินในวัยสิบสองปีวางกระเป๋าเป้ลงแล้วค่อยๆ เข้ามาใกล้เตียงคนป่วยมากขึ้น มากพอที่จะเห็นว่าในไข่มุกสีดำเลอค่ากำลังคลอไปด้วยหยาดน้ำใส
ท่านแม่...ร้องไห้...?
“อะ...อ้าว! ไค! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก”
“ค...อ๋อ! ผมมาเมื่อกี้เองครับ เข้ามาปุ๊บก็วางกระเป๋าเลย”
“วันนี้เหนื่อยมั้ยครับลูกชายของแม่”
“ไม่เหนื่อยเลยครับ สบายมาก~~~~”
“เก่งจริง! ลูกใครเนี้ย!” เธอเอ่ยพร้อมกลั้วหัวเราะ หยาดน้ำตาที่คลอหน่วยเมื่อครู่ค่อยๆ หายไป ร่างของเด็กชายปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วกอดผู้เป็นมารดาไว้แน่น ซุกใบหน้าคมคายลงบนตักอุ่น หลับตาพริ้มลงเมื่อสัมผัสถึงมืออุ่นที่เลื่อนผ่านไปมาบนกลุ่มผมนุ่ม
“แม่ครับ”
“หืมม์”
“ถ้ามีใครบางคนที่กำลังเศร้า ผมจะทำให้เค้ายิ้มได้ยังไงครับ?”
“ก็ต้องถามก่อนว่าคนๆ นั้นเป็นใคร” รอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้างามก่อนจะมองไปยังลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่กำลังตาโตตั้งอกตั้งใจฟัง เด็กชายจงอินนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบเสียงใส
“เป็นคนที่ผมรักครับ!”
“งั้น...”
“...”
“ลูกก็ลอง ‘กอด’ เค้าดูสิ”
“แค่กอดเองเหรอครับ? ผมคิดว่าผมจะต้องหาอะไรที่เค้าชอบมาทำให้เค้าดีใจซะอีก” เด็กชายบอกตามความคิดเรียกเสียงหัวเราะหวานแผ่วจากผู้เป็นมารดาได้ไม่ยากนัก หล่อนเอื้อมมือกอดลูกชายคนเดียวเอาไว้แน่นพร้อมกับลูบกลุ่มผมนุ่มนั้นไปมา
“กอดแน่นๆ นะไค...ต้องกอดเค้าแน่นๆ”
“แล้วเค้าจะยิ้มใช่มั้ยฮะ?”
“เค้าต้องยิ้มแน่นอนจ้ะ!”
.
..
...
“เอ่อ...ผมว่าคุณชายกลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะครับ” เป็นโด คยองซูที่อดรนทนไม่ได้กับการเดินอันไร้จุดหมายในครั้งนี้ คิม จงอินหันกลับมายื่นหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะจ้องคนตัวเล็กอย่างคาดโทษ ...นี่เขาจะต้องบอกยัยทอมเตี้ยนี่อีกกี่ครั้งกันนะ!...ชอบขัดคำสั่งเกินไปแล้วนะโด คยองซู!
“เรียกฉันว่าอะไรนะ?”
“...” ความเงียบเป็นคำตอบที่ดีที่สุดในขณะนี้
“ไอ้เด็กดื้อเอ้ย!!!”
“เด็ก?”
“ใช่! นายมันเด็กมากคยองซู” คนตัวเล็กเอียงคอเล็กน้อยอย่างข้องใจ ถ้าจำไม่ผิด...คุณชายน่ะเด็กกว่าเขาไม่ใช่หรือไงกัน!? แล้วเขาจะเด็กกว่าคุณชายน่ะ เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว! แค่ชั้นเรียนก็เป็นตัวบ่งบอกได้ดีพอ โดยไม่ต้องควานหาวันเกิดให้เพื่อมายืนยันให้ยุ่งยาก
“เด็กดื้อด้วย” สำทับลงมาอีกครั้งพร้อมกับหยุดเดิน
“ดื้อ?”
“ใช่! นายมันเด็กดื้อโด คยองซู”
“ผม...”
“นี่ไง! เถียงทุกเรื่อง สั่งอะไรก็ไม่ทำตาม ไม่บอกว่าเด็กดื้อแล้วให้บอกว่าอะไร”
“ผมแก่กว่า...เป็นผู้ใหญ่ดื้อก็ได้นี่ครับ”
“ห๊ะ!? ...อุ๊บส์...คึคึคึ” คนฟังกลั้นเสียงหัวเราะจนสุดความสามารถ บร๊ะ! คิดได้! ผู้ใหญ่ดื้อ~ โถ่...ก่อนที่นายจะมาเป็นบอร์ดี้การ์ดให้ฉัน นายเป็นบอร์ดี้การ์ดให้คณะเชิญยิ้ม(!?)มาก่อนก็ไม่บอก กร๊าก~~! โอ๊ย...ขำ! แล้วดูทำตาโตคิ้วขมวดเข้า ผู้ใหญ่ดื้อของคิม จงอินน่ารักชะมัดเลย!!!
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
สุดท้ายก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น ขำจนน้ำตาไหลออกไปที่หางตาจนต้องปาดออก
“ฮ่ะฮ่าๆๆๆๆ นายนี่มันฮาเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆ”
“...” เลิกคิ้วสูงขึ้นเมื่อไม่เข้าใจอาการที่เกิดขึ้นซักนิด
คิม จงอินทำให้โด คยองซูยิ้มไม่ได้ แต่โด คยองซูทำให้คิม จงอินเป็นคนบ้าและหัวเราะไม่หยุดได้!
ใช้เวลานานกว่าที่อาการขำค้างของคนตัวโตจะสงบลง หัวเราะจนหน้าแดง หูแดงร่วมด้วยสำลักน้ำลายตัวเองนิดหน่อย กว่าที่ทุกอย่างจะสงบลงก็ทำให้คิม จงอินเหนื่อยได้ไม่ยาก ใบหน้าคมคายเปื้อนยิ้มแล้วกระชับมือนุ่มให้แน่นขึ้น พักยกภารกิจสร้างรอยยิ้มให้ผู้ใหญ่ดื้อเอาไว้แค่นี้
“กลับกันเถอะ”
เสียงทุ้มเอ่ยชวน ไม่ได้เป็นคำสั่งแต่คล้ายว่ามันจะเป็นการขอร้องอยู่ในท้ายเสียง
“เดี๋ยวผมเรียกรถให้มารับนะครับ”
“ไม่ต้อง”
“จะนั่งรถไฟฟ้าเหรอครับ ผมจะได้ให้คนจัดการเคลียร์ทางไว้ก่อน”
“ไม่ใช่รถไฟฟ้าอีกนั่นแหละ”
“...”
“เดินกลับกันเถอะ”
“อ่า...แบบนั้นผมว่า...”
...
“กลับบ้านกันนะคยองซู”
...
หมดคำโต้แย้งอื่นใด คนตัวเล็กเลือกที่จะเงียบแล้วเดินตามหลังไปเงียบๆ คิม จงอินเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เขาเดินนำให้อีกคนเดินตาม ในเวลาเกือบตีสองที่อากาศรอบตัวกำลังหนาวเหน็บ เขากลับเดินฝ่าลมที่พัดผ่านไปได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร รู้เพียงว่าตอนนี้เขาอุ่น...อุ่นจากความร้อนของมือนุ่มที่เขากุมอยู่
อุ่น...จนคิดว่ามันอุ่นไปทั้งหัวใจ
...
ท่านแม่ครับ...เขาเป็นคนที่ผมไว้ใจมาก...
ผมจะกอดเขาแล้วทำให้เขายิ้มได้มั้ยครับท่านแม่?
...
TBC.
อาจจะหายหน้าหายตาไป 2-3 วันนะคะ แหะๆ จะรีบกลับมาให้เร็วที่สุดเลยค่ะ
อย่าลืมคิดถึงกันบ้างน้าทุกคน ^^
ความคิดเห็น