คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 11
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
11
โด คยองซูกำลังตีหน้านิ่งเหมือนเดิม เลิกคิ้วสูงเล็กน้อยเมื่อมีบทสนทนาที่เขาไม่เข้าใจนัก
ปาร์ตี้นัดบอร์ดจับคู่วันนี้ประกอบด้วยหนุ่มหล่ออย่างคิม จงอิน ปาร์ค ชานยอล ร่วมด้วยหนุ่มน้อยขี้เล่นผู้เป็นประธานจัดงานในครั้งนี้บยอน แบคฮยอน และคนสุดท้ายที่ได้รับความสนใจเกินคาดอย่างโด คยองซู ส่วนคนอื่นที่เหลือนั้นก็ดูเหมือนเป็นตัวประกอบที่ไม่ค่อยมีใครเอ่ยถึงนัก
“จงอินคะ ทานนี่หน่อยดีกว่าเนอะ”
“คิกๆ แบคฮยอนนี่น่ารักจังเลยนะคะ”
“โถ่...ใครจะทำแบบนั้นกับชานยอลได้คะ”
“แหมมมม คยองซูอย่าเขินสิคะ ทานนี่หน่อยนะๆ”
“อันนั้นผมอยากกินพอดีเลยครับ ขอบคุณนะครับ” เป็นมือของแบคฮยอนที่ฉวยเอาพันซ์สีสวยมาไว้ในมือ แล้วยกซดรวดเดียวหมดก่อนจะฉีกยิ้มหวาน ...ก็แหม...คยองซูดูเด็กขนาดนี้ จะปล่อยให้ดื่มเครื่องดื่มที่มีเหล้าผสมอยู่อย่างนี้ได้ไงกัน...คนคอแข็งอย่างบยอน แบคฮยอนที่บังเอิญเห็นเข้าก็ต้องช่วยเป็นธรรมดา
ปาร์ค ชานยอลเหล่ตามองคนคอแข็งพลางเอ่ยกระซิบอย่างอดไม่ได้
“เฮ้...นายดื่มเยอะแล้วนะแบคฮยอน”
“เยอะ? นายไม่รู้จักลูกชายคนเดียวของโรงหมักเหล้ารึไงชานยอล”
“เรื่องนั้นฉันรู้ แต่นายเล่นแย่งอาเจ๊ดื่มซะทุกแก้วแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน”
แบคฮยอนหน้าเหวอไปเล็กน้อย ก็แหม...จะยอมรับว่ามันอร่อยดีก็ได้...
อันที่จริงก็ไม่ได้เป็นคนดีนักหนาหรอกก็แค่ติดใจรสหวานปลายลิ้นก็เท่านั้นเอง แหะๆๆ -_-!!!
“อาเจ๊หิวน้ำรึเปล่าครับ? กินน้ำอัดลมดีมั้ย?”
แก้วน้ำอัดลมถูกยื่นมาตรงหน้าคนตัวเล็กพร้อมๆ กับมือของคิม จงอินที่เอื้อมรับแก้วนั้นมาเสียเอง
“น้ำอัดลมมันไม่ดีต่อสุขภาพ กินนมเย็นดีกว่า” ยัดแก้วนมเย็นสีชมพูอ่อนลงในมือนุ่มก่อนจะยักคิ้วเล็กน้อยไปยังปาร์ค ชานยอล อนาคตออลซังอ้าปากพะงาบพะงาบถามไปยังมารผจญตัวโต
“เฮ้ย! จิงอินมึงจะหาเรื่องกูใช่มั้ยเนี้ย?”
จงอินอ่านปากพะงาบๆ ของอนาคตออลซังแล้วไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่แคร์
“จงอิน ชานยอลแล้วก็แบคฮยอนดูแลคยองซูดีจังเลยนะคะ เรนะล่ะอิจฉ๊าอิจฉาคยองซูจังเลย”
“พอดีว่าอาเจ๊ เอ้ย คยองซูเค้าเป็นนักเรียนใหม่น่ะครับ”
“เหรอคะ? แล้วคยองซูย้ายมาจากโรงเรียนอะไรเหรอคะ?” เสียงหวานเอ่ยถามขณะที่คนได้ยินเงี่ยหูฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่ใช่แค่บยอน แบคฮยอนหรือแค่ปาร์ค ชานยอลเท่านั้นที่อยากรู้ คิม จงอินที่กำลังทำเป็นไม่สนใจก็กำลังตั้งสมาธิฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“ผมย้ายมาจากจีนน่ะครับ”
“คยองซูเกิดที่นั่นเหรอคะ? ทำไมพูดเกาหลีได้ชัดจังคะ?”
“ผมเกิดที่เกาหลีแต่โตที่จีนน่ะครับ”
“อย่างนี้ก็เคยมีแฟนที่จีนน่ะสิคะ”
ตาคมตวัดมองคนข้างกาย ...ยัยทอมเตี้ย!!! ถ้าบังอาจมีแฟนล่ะก็...ฮึ่ม!!! โมโหๆๆ อ้าว...แล้วทำไมเราต้องโมโหด้วยวะ -_-!!! เฮ้ย! ไม่ได้คิดอะไรนะ! ไม่ได้คิดจริงๆ แต่ถ้าเกิดว่ามีแฟนล่ะก็จะหนีเรียนกับตาแก่นั่นเลยคอยดูดิ! ฮึ่มๆ!!! คิดจริงทำจริงนะบอกให้!
“แฟนเหรอครับ?”
“ค่ะ จะเป็นแฟนผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้นะคะ” คิ้วของจงอินกระตุกเล็กน้อยนึกโมโหถ้อยคำเมื่อครู่อย่างบอกไม่ถูก
“เรนะ! พูดอะไรอย่างนั้น ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะคะคยองซู”
“ไม่เป็นไรครับยูอี” คนตัวเล็กยังคงไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เหมือนคำพูดเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น บรรยากาศรอบตัวชักจะเริ่มมาคุขึ้นเรื่อยๆ ปาร์ค ชานยอลลอบมองหน้ากับบยอน แบคฮยอนอย่างขอความเห็น เขาเห็นลางว่าเมฆสีดำก้อนใหญ่ๆ จะเคลื่อนตัวเข้ามาครอบคลุมห้องทั้งห้องเอาไว้ ...แต่...ถ้าอาเจ๊จะวางมวยเขาก็พร้อมจะสนับสนุนนะ! เป็นเขาเจอพูดใส่กันแบบนี้มันต้องตอบโต้กันบ้างแล้ว!!!
“อ่า...ผมว่าพวกผมกลับกันก่อนดีกว่าครับ”
“โถ่...แบคฮยอนคะอย่าเพิ่งกลับสิคะ เรามาคุยกันต่อเถอะค่ะ”
ร่างบางที่ทำท่าจะลุกขึ้นถูกเรนะรั้งแขนเอาไว้จนจำต้องลงนั่งต่อ แต่ใครบางคนกลับลุกขึ้นพร้อมกับดึงให้ใครอีกคนลุกตามมาด้วย
“จงอินคะ!”
“ขอโทษนะครับพอดีผมไม่มีอารมณ์ที่จะคุยต่อ ...กลับกันเถอะคยองซู” นัยน์ตาว่างเปล่าอย่างที่ใครได้สบตาก็ต้องก้มหน้าหลบ ปาร์ค ชานยอลรู้ดีว่าตอนนี้คิม จงอินกำลังโมโห แต่...สายตาแบบนี้ของจงอิน เขาไม่เคยได้เห็นมาก่อน...ความว่างเปล่านั้นราวกับจะดึงรั้งคนที่สบตาให้ตกลงไปในห้วงแห่งความกลัว นั่นเป็นเหตุผลที่ไม่มีใครสบตาหรือเอ่ยคัดค้านออกมาอีก
.:: Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด ::.
“เฮ้อ...!!! เบื่อซะแทบแย่”
เสียงทุ้มเอ่ยบ่นเมื่อหลุดพ้นออกมาจากการนัดบอร์ด ใบหน้าคมคายหันกลับมามองคนด้านหลังก่อนจะรั้งมือนุ่มให้ก้าวเข้ามาเคียงกัน เด็กดื้อของคิม จงอินยังคงฝืนตัวเอาไว้ โคลงใบหน้าหวานไปมาเป็นการปฏิเสธที่จะเดินไปเท่ากับเจ้านาย
“ทำไม?” จงอินถามเสียงขุ่น
“ไม่ได้ครับ บอดี้การ์ดจะเดินเท่ากับเจ้านายไม่ได้ แล้ว เอ่อ...ช่วยปล่อยมือผมด้วยครับ”
ร่างสูงเลิกคิ้วสูงก่อนจะกระชับมือนิ่มให้แน่นขึ้น ไม่เดินขึ้นมาให้เท่ากันก็ได้...แต่อย่าหวังว่ามือจะปล่อย!
“ท่านจ...อ่า...”
“ท่านจงอิน?” ถามเบาๆ เพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้จนได้กินหอมอ่อนๆ ที่คิม จงอินคิดว่ามันคงเป็นกลิ่นหอมเฉพาะตัวของโด คยองซู เพราะไม่ว่าจะน้ำหอมกลิ่นไหนที่เขาเคยไปลองสัมผัสมาก็ไม่ใกล้เคียงกลิ่นนี้ซักที น่าแปลกที่มันทำให้เขาใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้กลิ่น
“อ่า...ท่านจ...”
ฟอด!
“อ่า...คือ...” พวงแก้มนิ่มซับสีอ่อนที่ถ้าไม่สังเกตเขาคงไม่เห็น
สงสัยว่านอกจากเขาจะสำออยเก่งเป็นเลิศแล้ว หน้าตอนนี้คงหนาเป็นนิ้วๆ แล้วแน่ๆ ก็...เล่นมาหอมแก้มคยองซูกลางถนนแบบนี้...จะโทษก็ต้องโทษยัยทอมเตี้ยนี่ต่างหาก! อยากจะมาเรียกเขาว่าท่านจงอินก่อนทำไม! อย่างนี้มันเลยต้องลงโทษกันซะให้เข็ด!
คิม จงอินไม่ผิดนะคร้าบบบบบบ!!!
“ท่าน...อ่า! อย่านะครับ” คนตัวเล็กตาโตพร้อมกับใช้มืออีกข้างที่ว่างดันใบหน้าคมคายออกห่าง
“ฉันบอกให้เรียกว่าอะไรคยองซู”
“คือ...ผม...ว่า...มันไม่เหมาะนี่ครับ”
“นายขัดคำสั่ง?”
“เปล่าครับ! เอ่อ...แต่ว่า...”
“ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ฮ่ะๆ หน้าตาตลกชะมัด ฮ่าๆ”
คิม จงอินยอมรามือแต่เพียงเท่านี้ เขากลับไปเดินนำหน้าแล้วออกแรงดึงรั้งให้ร่างเล็กตามหลังมาเงียบๆ มองผู้คนตามท้องถนนอย่างสนอกสนใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะบอกว่าโลกนี้มันช่างน่าเบื่อสิ้นดี แต่พอได้รู้ว่ามีใครบางคนคอยอยู่เป็นเพื่อนแบบนี้ สีหม่นๆ ที่เคยเห็นก็กลับสดใสขึ้น อะไรอะไรก็น่ามองไปซะหมด
“นี่คยองซู”
“ครับ?”
“เรื่องเมื่อกี้นี้น่ะ”
เรื่องเมื่อกี้?...ใบหน้าหวานเอียงคอมองอย่างสงสัย รอฟังคำพูดของจงอินต่ออย่างเงียบๆ
“ไม่ใช่เรื่องที่ฉันหอมแก้มนายนะ นั่นมันเรียกว่าลงโทษ! แต่หมายถึงเรื่องที่เรนะพูดน่ะ”
“ครับ” รับคำนิ่งๆ ก่อนที่คนเดินนำหน้าจะหยุดเดินแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากันตรงๆ
“นายโกรธมั้ย?”
โกรธ...? เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะไปโกรธใครหรอก เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้สึกเจ็บซะด้วยซ้ำไป ...มันเป็นคำสอนที่ฝังรากลึกจนมันเป็นเรื่องเคยชินไปเสียแล้ว เส้นทางที่เขากำลังเดินอยู่นั้น...จำเป็นที่ต้องตัดความรู้สึกพื้นฐานของมนุษย์ปุถุชนออกไปจากจิตสำนึก
จะว่า...เขาไร้ความรู้สึกก็ไม่ผิดนัก
“ไม่ครับ”
“นายไม่โกรธแต่ฉันโกรธ! โกรธนายมาก!!!”
“โกรธผม?” คนตัวเล็กขมวดคิ้วน้อยๆ
“ใช่! โกรธๆๆ ทำไมไม่รู้จักที่จะตอกกลับยัยนั่นไปบ้างห๊ะ!!! ฉันน่ะโมโหยัยนั่นจริงๆ กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้”
“...”
โกรธเหรอ...โมโหเหรอ...โกรธแล้วต้องทำยังไงล่ะ? โมโหแล้วต้องทำยังไงล่ะ?
“เพราะนายไม่แสดงความรู้สึก...เอาแต่ตีหน้านิ่งอย่างเดียว คนอื่นเค้าก็ไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้นายเป็นกำลังคิดอะไรอยู่ หัดยิ้ม~~~~~” ลากเสียงยาวพร้อมกับมือแกร่งที่ดึงแก้มนิ่มให้สูงขึ้นทั้งสองข้างจนริมฝีปากอิ่มนั้นราวยกยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยต่อ “เลิกทำหน้านิ่งแล้วก็ขมวดคิ้วได้แล้ว ไหนยิ้มให้ฉันดูหน่อย”
“...” โด คยองซูยังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิม จะบอกได้ยังไงว่าเขายิ้มไม่เป็น...!
“จะไม่ยอมยิ้มใช่มะ!?”
“...”
“โอเค...ได้!!! เราได้เห็นดีกันแน่ยัยทอมเตี้ย!”
“...”
...
“วันนี้ถ้าฉันทำให้นายยิ้มไม่ได้อย่ามาเรียกฉันว่าคิม จงอิน!”
...
TBC.
ความคิดเห็น