คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 9
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
9
ปัง!!!
เสียงประตูห้องถูกกระแทกปิดลงพร้อมกับมือแกร่งที่เอื้อมล็อคกลอนเอาไว้อีกชั้นหนึ่งกันการหลบหนีของจำเลย วันนี้คิม จงอินตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะต้องจัดการกับความคิดของโด คยองซูให้จงได้! ร่างเล็กแม้จะสงสัยแต่ก็เพียงยืนนิ่งอยู่ที่มุมตู้วางรองเท้า ประสานมือสองข้างไว้ข้างหน้าเพื่อรอรับคำสั่งอย่างสงบนิ่ง
“ยืนปกติไม่เป็นรึไงห๊ะ!!! ยัยทอมเตี้ย!!!”
“อ่า...”
นัยน์ตากลมโตทอแววงุนงงก่อนจะเลื่อนสายตาสำรวจตัวเองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
...แล้ว...มันผิดปกติตรงไหน?
ท่าทางนั้นทำให้ใบหน้าคมคายโคลงไปมาอย่างอ่อนใจตัดสินใจเอื้อมมือคว้ามือนุ่มแล้วลากไปที่เตียง(!!) กดไหล่เล็กทั้งสองข้างให้คยองซูนั่งลงบนนั้น ท่าทางงุนงงพร้อมแก้วตาสวยที่ฉายชัดว่าไม่เข้าใจทำให้จงอินยกยิ้มเล็กน้อย ...เหมือนกระต่ายอย่างที่ชานยอลบอกไม่มีผิด...
“ค่อยปกติหน่อย”
“ครับ?”
“ที่ฉันจะพูดต่อไปนี้ ห้ามเถียงห้ามแย้งห้ามๆๆๆๆๆ ทุกอย่าง ฟังแล้วทำตามแค่นั้นก็พอ ...เข้าใจ๋?” ยกท้ายเสียงสูงขึ้นพร้อมกับกอดอกมองไปที่บอดี้การ์ดตัวเล็กอย่างเหนือกว่า โด คยองซูเลิกคิ้วเล็กน้อยพลางพยักหน้ารับ เพราะหน้าที่รับฟังคำสั่งมันเป็นของเขาอยู่แล้วแต่เรื่องทำตามหรือไม่นั้น
...มันก็อีกเรื่องหนึ่ง!
“ต่อจากนี้ไม่ต้องเรียกฉันว่า ‘คุณชาย’ เรียกฉันว่าจงอิน”
“ครับ...ท่านจงอิน”
“จงอิน” เสียงเข้มเน้นย้ำชื่อตนเอง ตัดคำนำหน้าบ่งบอกฐานะเกินจริงสำหรับเขาออกไป
“ขออภัยครับท่านจงอิน ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกเจ้านายด้วยชื่อห้วนๆ ได้”
“ถ้าเห็นฉันเป็นเจ้านายจริง นายต้องทำตาม!”
“...” นัยน์ตากลมผลุบสายตาลงต่ำ นั่นเป็นสัญญาณบอกว่าโด คยองซูกำลังจะดื้อแพ่ง
“อย่าดื้อโด คยองซู!”
“...”
“ฉันจะทำยังไงกับนายดีห๊ะ!!!”
“ขอโทษครับท่านจงอิน ผมจะทำตามก็ต่อเมื่อเห็นสมควรเท่านั้นครับ”
“แล้วตอนนี้ฉันอยู่ในฐานะอะไร?”
“ว่าที่นายใหญ่แห่งพรรคมังกรครับ” ตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
“แล้วทำไมนายถึงไม่ฟังคำสั่งของฉันห๊ะ!!!”
คนหัวรั้นเสตามองไปทางอื่นไม่ได้ตอบอะไรออกมาอีก ส่วนคิม จงอินก็ได้แต่กัดฟันกรอดๆ นึกว่าจะใช้อำนาจในการบังคับคยองซูได้ แต่ดูท่าทางเขาจะคิดผิดไปถนัด เมื่อคนตัวเล็กหน้าตายกลับดื้อจนน่าจับมามัดแล้วตีก้นเสียซะให้เข็ด
ชายหนุ่มถอนหายใจหนักก่อนจะทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าไปตรงหน้าคนตัวเล็ก
“ท่านจงอิน!!! ทำอะไรครับ!!!? ลุกขึ้นเถอะครับ!!!”
เสียงใสร้อนรนพร้อมกับลุกขึ้นยืนแต่จงอินไวกว่า มือแกร่งเอื้อมรั้งมือนุ่มไว้แล้วดึงลงให้นั่งดังเดิม
“ท่านจ...”
“เงียบหน่อย โด คยองซู นั่งลงแล้วฟังฉัน”
“ผมจะฟังก็ต่อเมื่อท่านจงอินลุกขึ้น”
“แต่ฉันจะลุกขึ้นก็ต่อเมื่อนายฟังฉัน!” จงอินไม่ได้ล้อเล่น เขาหมายความตามนั้นจริงๆ นัยน์ตาคมกล้าที่สบรับกับรัตติกาลกลมโตนั้นบ่งบอกว่าเขาเองก็จะไม่ยอมอ่อนข้อให้เหมือนกัน ...ดื้อเป็นคนเดียวรึไงยัยทอมเตี้ย! ฉันก็ดื้อเป็นเหมือนกันเฟ้ย!!!...
คยองซูลอบถอนหายใจแผ่วเบาแล้วจำต้องทรุดตัวลงนั่งแต่โดยดี
“...”
“ฉันมีเรื่องมากมายที่อยากจะตกลงกับนายแต่...เอาข้อเดียวแล้วกัน”
“...”
ใบหน้าคมคายเงยขึ้นก่อนจะกุมมือเล็กนั้นไว้
“ฉันไม่ชอบให้ใครเดือดร้อนเพราะเรื่องของตัวฉันเอง ดังนั้น...เลิกที่จะเอาชีวิตตัวเองมาใช้แบบนี้ได้แล้ว! ทั้งการที่นายยิงตัวเองเพราะต้องการรับบทลงโทษหรือการที่นายไปยืนเป็นที่วางลูกท้อแบบนั้น ขอร้องล่ะคยองซู...อย่าทำอะไรแบบนั้นอีก”
“ไม่ได้ครับ มันเป็นหน้าที่”
“ฉันขอร้องนายในฐานะเพื่อน...ไม่ใช่เจ้านาย”
“ผมก็ตอบท่านจงอินในฐานะที่เป็นบอดี้การ์ดไม่ใช่เพื่อนเช่นกันครับ”
“ก็บอกว่าให้เป็นเพื่อนไงเล่า!!!”
“ไม่ได้ครับ”
“โด คยองซู!!! นี่ฉันลงทุนคุกเข่าขอร้องนายนะ!!!”
“ขอโทษด้วยครับท่านจงอิน ผมไม่สามารถทำแบบนั้นได้จริงๆ” ร่างเล็กเอ่ยตอบก่อนจะเสหลบตาไปทางอื่น เด็กดื้อของคิม จงอินที่ไม่ว่าจะใช้ไม้อ่อนหรือไม้แข็งก็ดูเหมือนว่าเขาจะแพ้คนหัวดื้อนี่ไปซะหมด ...แต่...อย่าฝันว่าคนอย่างคิม จงอินจะยอมแพ้ง่ายๆ!!!
หมับ...
ร่างเล็กถูกรั้งเข้าสู่อ้อมกอดอุ่นของคนที่เป็นเจ้านาย นัยน์ตากลมเบิกกว้างเมื่อจมูกโด่งสันฝังลงบนแก้มนิ่ม
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็มีวิธีลงโทษในแบบของฉันเหมือนกัน”
“...”
“ถ้านายบังอาจที่จะเรียกฉันว่า ‘ท่านจงอิน’ อีก...”
...
“ฉันจะหอมแก้มนาย! พูดกี่คำก็หอมเท่าจำนวนคำที่นายพูด”
...
“เห็นฉันแบบนี้ ฉันก็เป็นคนพูดจริงทำจริงนะเฟ้ย!!!” เอ่ยพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้มไม่รู้ตัวซักนิดว่าตัวเองยังกอดร่างเล็กนั้นอยู่ ไม่รู้ตัวซักนิดว่าเขากลายเป็นคนที่ชื่นชอบกลิ่นหอมอ่อนๆ ของร่างนุ่มนั้นไปเสียแล้ว โด คยองซูทำท่าจะเอ่ยเถียงแต่เมื่อคำว่า ท่าน หลุดนำออกไปแก้มนิ่มอีกข้างก็ถูกจมูกโด่งสันนั้นขโมยหอมแก้มเข้าฟอดใหญ่
คิม จงอิน...พูดจริงทำจริงไม่เคยโกหก!
“ท...” เรียวปากอิ่มหุบฉับเมื่อนัยน์ตาคมจ้องมองมาอย่างจับผิด
...เอาซี่~~~ คยองซู...ฉันหรือนายใครจะแน่กว่ากัน!
“คือว่า...ปล่อยผมก่อนเถอะครับ”
“ขี้โกงนี่หว่า! ไม่เรียกชื่อก็ไม่ปล่อยจะกอดอยู่แบบนี้ล่ะ ก็ดี! อุ่นดีด้วย คืนนี้ท่าทางจะหนาวนอนกอดนายมันก็ไม่เลวร้ายนักหรอก” เสียงทุ้มว่าแล้วทำท่าจะทำตามปากว่าจริงๆ จนคนที่อยู่ในอ้อมแขนต้องรีบห้ามเอาไว้ มือเล็กขยุกขยิกแต่แรงที่มากกว่าของจงอินก็ชนะไปใสๆ
“ท...”
“ท่าน?”
“เอ่อ...จงอิน”
ตึก...ตัก...ตึก...ตัก...!
อ้าววววว เอ่อ...เป็น’ไรไปวะเรา แค่ได้ยินคยองซูเรียกชื่อดูเหมือนว่าจังหวะการเต้นของหัวใจจะรวนไปซะหมด
“ปล่อยผมเถอะครับ ผมมีงานต้องทำ”
“อ่า...เอ่อ..ปล่อยก็ปล่อย” แขนแกร่งยอมละลงแต่โดยดี มือไม้ดูจะพันกันไปหมดจนไม่รู้จะวางไว้ที่ไหนนอกจากวางมันลงบนท้ายทอยของตัวเองแล้วขยับมันผ่านกลุ่มผมอย่างเก้อเขิน(!?) เฮ้ย!!! เอ่อ...ไม่ได้เขินนะ แต่...เอ่อ...ง่าส์!!! =///=!!! ขณะที่คยองซูเมื่อได้อิสรภาพร่างเล็กก็ยืนขึ้นแล้วเดินเร็วๆ ไปที่ประตูห้อง เว้นระยะไว้ราวกับรักษาความปลอดภัยของตัวเอง
“จะมีคนอยู่ด้านนอกหากท...เอ่อ...หากจงอินมีอะไรเรียกใช้ได้นะครับ”
“อ่า...อืม”
“ผมขอตัวนะครับ”
โค้งตัวลงแล้วออกไปจากห้องนี้แทบจะทันที เมื่อประตูปิดสนิทลงร่างสูงก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่! สับสนไปหมดกับความรู้สึกในตอนนี้ จะลงโทษอะไรก็ได้...แต่เขาดันไปลงโทษด้วยการหอมแก้ม! โอ้ยยยยยย คิม จงอินแกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!!! ที่ดันเห็นว่าผิวขาวละเอียดนั่นน่าสัมผัสจนอดใจไม่ได้ที่จะสัมผัสกลิ่นหอมอ่อนๆ นั้นจนเต็มปอด
“เหมือนตาแก่จอมฉวยโอกาสเลยว่ะ”
สบถกับตัวเองคล้ายคนหัวเสีย แต่เรียวปากกลับยกยิ้มอย่างพึงใจ
...
‘จงอิน’
...
เพิ่งรู้ว่าชื่อตัวเองเพราะก็ตอนที่คยองซูเอ่ยเรียกนี่ล่ะ!
TBC.
เจสสิก้านั้นนางหายไปไหน รอติดตามตอนต่อๆ ไปนะคะ **หัวเราะ**
ความคิดเห็น