คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 4
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
4
ปึ่ก...ปึ่ก...ผลั่ก!
ร่างสูงโปร่งทิ้งตัวลงบนพื้นดินอย่างไม่นึกจะไว้ฟอร์มร้อนถึงบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักต้องลงมือพยุงเจ้านายให้ลุกขึ้นนั่งก่อนที่เสื้อนักเรียนสีขาวจะเปื้อนคราบดินไปมากกว่านี้ มือเล็กรับผ้าขนหนูผืนนุ่มมาก่อนจะส่งให้จงอินที่กำลังเหนื่อยหอบ
“เอ้า! เจ้านายร่วงซะแล้วเหรอคยองซู?”
“อ่า...ครับอาจารย์” คนตัวเล็กรับคำก่อนจะถอยออกมายืนรักษาระยะห่างตามเดิม
“ตาแก่! มาเตะเองมั้ยหนึ่งหมื่นครั้งน่ะ!!! บ้าชัดๆ”
“ไม่เอาหรอก” หลงไป๋โคลงศีรษะไปมาก่อนจะชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว
“อะไรสอง?”
“คนที่เป็นลูกศิษย์ของผมต้องสองหมื่นครั้งต่อวันเป็นอย่างต่ำ” จงอินอ้าปากค้าง หลงไป๋มองอาการนั้นอย่างนึกขำ การแสดงออกอย่างตรงไปตรงมานั้นมีทั้งข้อดีและข้อเสีย สำหรับตำแหน่งที่จงอินจะก้าวขึ้นไปนั้น...ต้องทำหน้าตายแบบคยองซูถึงจะดีที่สุด! การแสดงออกยิ่งมากเท่าไหร่ก็เท่ากับว่าเรายื่นมีดให้ศัตรูมากเท่านั้น
“คุณชายสมควรระวังกิริยาอาการมากกว่านี้”
“ห๊ะ!?”
“ดีใจก็จงอย่ายิ้ม เสียใจก็จงอย่าร้องไห้ เจ็บปวดก็จงอย่าคร่ำครวญ”
“จะบอกว่าให้ฉันเป็นคนไร้ความรู้สึกรึไง! นี่ฉันยังไม่รู้เลยนะว่ามาทำบ้าอะไรแบบนี้เป็นอาทิตย์ๆ แล้วน่ะ!” อาจารย์หลงไป๋เหลือบสายตาไปมองยังลูกศิษย์คนโปรดที่ยังคงยืนนิ่งไม่แสดงอาการใดๆ อยู่ตรงนั้น มือเหี่ยวกร้านตามวัยถูกยกขึ้นโบกไปมาเป็นสัญญาณว่าการฝึกวันนี้ยุติลงเพียงเท่านี้
“คุณชายเชิญอาบน้ำก่อนกลับเถอะครับ”
เสียงหวานเอ่ยบอกพลางเหลือบสายตามองไปยังร่างสูงที่พยายามยันตัวเองขึ้นจากพื้น แต่การเตะกระสอบทรายนับหมื่นครั้งมันทำให้ขาของจงอินหมดเรี่ยวแรงไปเสียซะดื้อๆ คยองซูลอบถอนหายใจน้อยๆ ก่อนจะก้มลงยกแขนยาวนั้นขึ้นพาดบ่าแล้วออกแรงพยุงร่างสูงโปร่งให้ลุกขึ้น
“แค่นี้คุณยังหมดแรง ผมต่างหากที่ต้องบอกว่าผมมาทำอะไรอยู่ที่นี่”
“ว่าไงนะ! จะหาเรื่องกันรึไงยัยทอมเตี้ย!!!”
“คุณมีเวลาไม่มากนัก ผมขอให้คุณปรับตัวได้โดยเร็ว”
“ฉันเดินเองได้!” เสียงทุ้มตวาดอย่างถือดีทว่ามือเล็กกลับยิ่งกระชับแขนยาวนั้นให้แน่นขึ้น เพราะไม่ถนัดนักเมื่อคนถูกพยุงสูงใหญ่กว่า มืออีกข้างจำต้องโอบเข้าที่เอวแกร่งเพื่อพยุงร่างนั้นได้อย่างมั่นคง จงอินแกล้งทิ้งน้ำหนักลงไปมากขึ้นจนคยองซูต้องเงยหน้ามองอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“คุณชายครับ ถ้าจะทิ้งน้ำหนักขนาดนี้ให้ผมอุ้มไปเลยดีกว่ามั้ยครับ?”
“ทำได้งั้นเหรอ?”
“ครับ”
“งั้นก็ลองดูสิ” นัยน์ตากลมโตฉายแววโมโหแค่เพียงชั่วครู่ก่อนที่มันจะกลับมาเฉยชาดังเดิม แค่เพียงครู่เดียวที่คิม จงอินคิดว่านิลกาลคู่งามนั้นน่ามองยิ่งกว่าอัญมณีอื่นใด ร่างเล็กหยุดฝีเท้าลงก่อนจะเปลี่ยนเป็นย่อตัวลงเพื่อออกแรงอุ้มร่างสูงอย่างที่ถูกท้า
“ไง...ยกขึ้นมั้ยละยัยทอมเตี้ย”
“ผมไม่ใช่ทอม”
“เอ้า! พยายามเข้านะเผื่อว่าจะยกขึ้น”
“...”
คิม จงอินปล่อยให้คยองซูพยายามอยู่อย่างนั้นก่อนจะฉวยโอกาสช่วงที่คนตัวเล็กมุ่งมั่นอยู่กับการอุ้มเขานั้นตวัดร่างเล็กขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนได้อย่างไม่ยากเย็นนัก โด คยองซูเบิกตาขึ้นเมื่อมาอยู่ในอ้อมแขนของจงอิน คนตัวเล็กดิ้นไปมาเพื่อกลับมายืนดังเดิม
“คุณชายครับ! ปล่อยผมลง!”
“อ้าว...ก็เธออยากจะยกฉันไม่ขึ้นเอง ฉันก็เลยยกเธอเองเป็นไง”
“ไหนคุณเมื่อกี้คุณยัง...”
“สำออยน่ะ”
เสียงทุ้มตอบพลางไหวไหล่น้อยๆ ก็คงจริงอย่างที่ปาร์ค ชานยอลเคยบ่นบ่อยๆ ว่าเขาน่ะสำออยเก่งที่สุด! ยกยิ้มกว้างให้คนในอ้อมแขนก่อนจะเดินไปที่อ่างน้ำร้อนขนาดใหญ่ในห้องอาบน้ำ หยุดยืนอยู่ที่ริมขอบอ่างแค่เพียงเท่านั้นโด คยองซูก็รับรู้ถึงชะตากรรม
“อย่านะคุณชาย! ผมว่ายน้ำไม่เป็น!”
“โห...โกหกไม่เก่งเลยนะครับคุณทอม!”
“คุณชายครับ ผมไม่ได้โกหก”
“น้ำมันลึกไม่มากหรอกน่า”
“อย่านะครับคุณชาย!”
“ไม่ทันแล้วล่ะ”
ตู้มมมม!!!
จบประโยคคิม จงอินก็ทำตามความคิดตัวเองทันทีด้วยการโยนร่างเล็กในอ้อมแขนลงไปกลางอ่างที่มีความลึกประมาณสองเมตร มองดูบอดี้การ์ดคนเก่งที่กำลังสำลักน้ำจนหน้าแดงจมูกแดงอย่างขบขัน ...ถ้าไอ้ชานยอลมาเห็น คงต้องยกตำแหน่งสำออยอันดับหนึ่งให้ยัยทอมเตี้ยนี่ซะละมั้ง!...
“แค่กๆ”
“นี่...จะเล่นละครก็ขอร้องเถอะนะ เอาให้มันเนียนกว่านี้หน่อย”
“ผะ...แค่กๆ ผมเปล่า! แค่กๆๆ” ร่างเล็กวาดแขนกว้างขึ้นหวังจะพยุงตัวให้สูงเหนือน้ำแต่ก็ไร้ผล คนที่ฝังใจกับผืนน้ำอย่างโด คยองซู แม้ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ยังกลัว ต่อให้บ่อน้ำเล็กๆ เขาก็ยังกลัว นับประสาอะไรกับอ่างน้ำร้อนที่กว้างและลึกแบบนี้
“ก็เกาะขอบไว้สิอีกนิดจะถึงแล้ว” เสียงทุ้มที่เอ่ยเย้าแหย่ไม่ได้เข้าถึงโสตประสาทของคยองซูแม้แต่น้อย
ออกแรงกับการพยุงตัวอยู่เพียงไม่นานน้ำที่สำลักเข้ามาในปอดก็ดูจะมากขึ้น...
“เฮ้!!! ยัยทอม!!! อย่ามาแกล้งนิ่งนะ!”
...
“ยัยทอม!!! เฮ้!!! เล่นละครเหมือนเกินไปแล้วนะ!”
...
คนแกล้งชักใจไม่ดีเมื่อร่างนั้นนิ่งอยู่ใต้ผืนน้ำไม่มีท่าทีว่าจะขยับแม้แต่น้อย ไม่ต้องใช้เวลาคิดไปมากกว่านี้ ร่างสูงรีบกระโจนลงไปในอ่างก่อนจะคว้าร่างอ่อนปวกเปียกนั้นขึ้นมาในอ้อมแขนแล้วลากขึ้นมาที่พื้นด้านบน เปลือกตาบางปิดสนิทยิ่งทำให้จงอินแทบจะทำอะไรไม่ถูก
“ยัยทอม! โด คยองซู!!! ตื่นสิวะ!”
มือหนาตบลงบนแก้มนุ่มหลายครั้งทว่าไร้การตอบรับโดยสิ้นเชิง
“คยองซู!!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!”
ร่างเล็กยังคงนิ่งก่อนที่คิม จงอินจะตัดสินใจก้มลงใกล้ริมฝีปากเรื่อใช้มือหนึ่งบีบแก้มนิ่มให้กุหลาบสีสดเผยออ้าขณะที่อีกมือบีบปลายจมูกเล็กเอาไว้ ก้มลงใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากผิวขาวละเอียด อีกเพียงนิดที่ริมฝีปากหนาจะทาบทับลงบนเรียวปากนุ่ม
พรูดดดดดดด!!!!
“แค่กๆๆ ยัยทอม!!! ทำบ้าอะไรวะ!”
คนที่โดนพ่นน้ำใสเข้าไปเต็มๆ ถึงกับฟิวส์ขาดมองร่างเล็กที่กำลังขยับถอยห่าง จมูกเล็กแดงจัดกำลังสำลักน้ำที่ยังคงหลงเหลือเล็กน้อยในทางเดินหายใจ
“แค่กๆ...ก็เล่น...อึก...ละครไง”
“เล่นอะไรไม่มีพอดี! เอาเรื่องเป็นเรื่องตายมาล้อเล่นได้ยังไงห๊ะ!!!”
“แค่กๆ...ก็...แค่กๆ” สำลักน้ำจนตัวงอก่อนที่คนแกล้งจะโคลงศีรษะไปมาอย่างอ่อนใจ ...คนที่คิดแต่จะเอาชนะอย่างโด คยองซูคงไม่เข้าใจคำว่าเป็นห่วงหรอก...เฮ้ย!!! ไม่ได้เป็นห่วงยัยทอมนั่นนะ! แค่ถ้าเกิดมีใครเป็นอะไรเพราะเขามันก็รู้สึกแย่ก็เท่านั้นเอง...!
“พอๆ เลิกอธิบาย แล้วจะไปไหนก็ไป”
“แค่กๆ ครับ” คยองซูเอ่ยรับก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นแล้วค่อยๆ ก้าวเท้าออกไปด้านนอก ปิดประตูลงก่อนที่ร่างนั้นจะทรุดลงกับพื้น หอบหายใจหนักอย่างที่ไม่เคยแสดงอาการมานาน ราวกับว่าตอนนี้ตัวเองกำลังลืมวิธีหายใจไปเสียสนิท ริมฝีปากอิ่มเผยออ้าก่อนจะโกยอากาศเข้าสู่ปอด เป็นนานกว่าจังหวะการเต้นของหัวใจจะกลับมาคงที่
“ฝากไว้ก่อนเถอะคิม จงอิน”
เสียงใสเอ่ยอาฆาตก่อนที่จะลุกขึ้นไปจากตรงนั้นแต่อาการเมื่อครู่กลับอยู่ในสายตาของใครบางคน...
ร่างนั้นยกยิ้มเย็นที่มุมปาก...
...
“เจอแล้ว...จุดอ่อนของโด คยองซู”
...
TBC.
ขอบคุณทุกคอมเมนท์เลยค่ะ แหะๆ มือใหม่ยังงงๆ อยู่เลย
จะพยายามค่ะทุกคน
ปล.ชอบอ่านคอมเมนท์มากเลยค่ะ เมนท์ยาวๆ นี่ชอบมาก
ทำให้มีแรงฮึดดดดดด ในการอัพทุกวันเลยค่ะ
อยากให้อัพทุกวันอย่าลืมให้กำลังใจนักเขียนหน้าใหม่หน่อยนะคะ
***ยิ้มหวานให้ทุกคนสองทีติด***
ความคิดเห็น