คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การเดินทางที่แสน.....รำคาญ
*****และแล้ววันที่ผมไม่อยากให้มาถึง แต่มันก้มาถึงแล้วแหละ …..วันนี้แล้วที่ผมและเพื่อนๆจะไปทำค่ายสร้างภาพ
“ไปนั่งห่างๆหน่อยไม่ได้รึไง” ผมปรายตามองไอ้เพื่อนสองคนที่นั่งเบียดอยู่ข้างๆ เบาะสองมันเสือกนั่งสาม อัดเป้นปลากระป๋องเน่าแล้วเนี่ย
“ยังไม่หายงอลหรอวะ” ไอ้แม็ซยื่นหน้ามาใกล้ผม โด่เว้ยงอลเงิลไรเล่า ผมโกรธพวกมันต่างหาก ที่ยกเลิกแพลนงานโดนไม่บอกผม ทำให้ผมต้องมานั่งอยู่บนรถนี่
“มีนหายโกรธเรานะ นะ นะๆๆ” ไอ้เฟิร์สยื่นหน้ามาสมทบ นี่ผมชักจะรู้สึกว่าพวกมันกำลังจะรุมกินผมยังไงไม่รุ =.,=
“ออกไปนั่งห่างๆหน่อยเซ่!!! ” ผมตะคอกพวกมันสองคนเพราะรำคาญเต็มที ช่วยไม่ได้ คราวนี้พวกมันผิดจริงๆ
“โหแค่นี้ตะคอกเลยเหรอวะ ไปนั่งที่อื่นก็ได้ ปะ เฟิร์ส” ไอ้แม็ซทำหน้าเซ็งๆแล้วชวนไอ้เฟิร์สไปนั่งเบาะหลังสุด ผมมองออกไปนอกหน้าต่างในขณะที่รถกำลังเครื่อนตัวออกจากมหาลัยไม่ถึงเวลา….แต่นั่นใคร….รู้สึกเหมือนมีคนวิ่งตามรถมหาลัยเราอยู่นะเนี่ย
ผมยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่างเห็นโอเบย์วิ่งตามอยู่หลังรถ 5555555555555 สมน้ำหน้ามาสายเลยไม่ทัน….ผมทำเป็นมองไม่เห็น ไม่บอกคนขับจอดรถ ช่วยไม่ได้ไม่ตรงเวลาเอาซะเลย ผมนั่งยิ้มเยาะอยู่คนเดียยวพลางคิดสนุกขึ้นมา การเข้าค่ายครั้งนี้คงรู้สึกดีไม่น้อยถ้าไม่มีไอ้โอเบย์ไปด้วย โชคดีจุงเบยที่มันจะตกรถ ไม่ได้ออกค่าย 555555
“น้าคับ จอดรถหน่อยคับ มีคนวิ่งตามอยู่ข้างหลัง” ผมหันไปมองที่มาของเสียงนรกนั่น ใครฟระ ผมอุตส่าไม่บอกแล้วเชียว แล้วใครมันบอกจอดรถ
พอผมหันไปตรงหลังสุดก้เจอสายตากวนๆของไอ้แม็ซ ที่แท้เป็นมันนี่เองที่บอกให้จอด ไอ้บ้าเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จะมันจะฆ่าเพื่อนมันรึไง ผมทำตาขวางใส่ไอ้แม็ซ ในขนะที่รถจอดสนิท แล้วเป็นจังหวะเดียวกันที่โอเบย์วิ่งขึ้นมาในรถ พลางมองหาที่นั่งว่างๆ
ให้ตายเถอะ สายตามันมาหยุดอยู่ที่ผมพลางยิ้มที่มุมปาก….ผมรีบทำตัวใหญ่ขึ้นมาทันทีกางขา กางแขนออกไปซะไม่เหลือที่ว่างแล้ว อิอิ ^O^ ผมไม่ยอมให้มันนั่งด้วยหรอกน่า
“โอ้ย” ผมหลุดเสียงออกมา เพราะโอเบย์เดินมานั่งข้างผมแล้วเบียดผมจนตัวลีบบบบหมด
“นายไปนั่งที่อื่นเลยไป ตรงนั้นยังว่าง” ผมทำหน้ากวนประสาท พรางชี้มือไปที่นั่งตรงข้ามที่มีไอ้อ้วนตุ้ยนุ้ยที่มันนั่งคนเดียว
“ไอ้นั่นมันปากเหม็น ฉันไม่ไปหรอก จะนั่งตรงนี้” =,.=^ โอเบย์พูดโดยไม่ได้มองหน้าผมที่กำลังเอือมระอาแบบฝุดๆ
“ฮึ่มม นายรู้ได้ไงว่ามันปากเหม็นวะ” >,.<”
“ใครไม่รู้ก็สมควรจะไปพบหมอแล้ว เพราะจมูกคงมีปัญหาแล้วล่ะ” >o<!!!
“นายนี่มันว่าคนอื่นเก่งจริงๆ” ไอ้นี่ปากมันชั่ง…..สรรหาคำมาพูดซะ…
“หุบปากไปซะ ฉันจะไปนั่งกับไอ้อ้วนนั่นก้ได้ถ้านายบอกว่าปากนายเหม็นกว่าหมอนั่น” โอเบย์หันมายักคิ้วใส่ผม
บ้าชิปใครจะบอกว่าตัวเอกปากเหม็นฟระ >.,<!!!! คนอย่างผมไม่ปล่อยให้ตัวเองปากเหม็นหรอกน่า
“ทำไมต้องทำจมูกบานด้วย” โอเบย์มันมองผมต้องแต่เมื่อไหร่ฟระ
“นายนี่มันนนนนน….” ผมทำสีหน้าเดือดดาลใส่โอเบย์ อ้ากกกกกกกกกกกกก ผมคิดหาคำที่จะมาด่ามันไม่ออก
“นี่ฉันว่าถ้านายไปนั่งกับไอ้อ้วนนั่น จมูกนายคงบานขึ้นอีกสองเท่าเลย” พูดจบโอเบย์ก็เอนตัวลงไปกับเบาะ หลับตาอย่างสบายใจเฉิบ ทิ้งให้ผมนั่งกัดฟันระบายอารมณ์ ผมพึ่งรู้ว่านอกจากมันจะเป็นคนหน้าตายแล้วยังปากหมาอีกด้วยนะเนี่ย ทีกับผู้หญิงละก็เปลี่ยนจากหลังเท้าเป็นหน้ามือเลย ให้ตายเหอะ
****ผมนั่งมองวิวข้างทางยามค่ำคืนในพื้นที่ชนบท ในขณะที่รถเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ โดยทีผมเองก็ไม่รู้ว่าจะถึงที่หมายเมื่อไหร่ ตอนนี้ทุกคนในรถหลับกันหมดแล้ว รวมทั้งไอ้กวนประสาทข้างๆผมนี่หลับทั้งวัน ไม่รู้มันจะนอนเอาโล่รึไง =.,=
แต่ตอนนี้ผมรู้สึกหิวขึ้นมาแล้วอะ ผมเปิดกระเป๋าหาของกินที่ซื้อมาจากตลาดตอนที่จอดพักเที่ยง พลางหันไปมองโอเบย์ที่กำลังหลับอยู่ แล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ทำไมน่ะเหรอ….ผมแอบซื้อปลาหมึกย่างขึ้นมาอ่ะดิ ความจริงผมก็ไม่ชอบกินนะ แต่เพราะมีโอเบย์นั่งอยู่ข้างๆเลยตั้งใจซื้อมากินหวังให้กลิ่นรบกวนมันไง 5555
กลิ่นฉุนดีชะมัด อิอิ
“จะทำอะไร” ปลาหมึกย่างยังไม่ทันได้ลอยเข้าปากผม ไอ้มารผจญมันดันตื่นขึ้นมาซะก่อน ทำไมมันตื่นเร็วจุงฟระ หรืว่ากลิ่นปลาหมึกย่างของผมลอยไปเตะจมูกมันเข้า สงสัยจะใช่จมูกยังเป็นรอยเท้าปลาหมึกอยู่เลย….เวอร์และ -,.-
“กินไง ไม่เห็นเหรอ” ผมพูดพร้อมกับยกปลาหมึกย่างขึ้นมา กำลังจะเข้าปากและ แต่……
“หยุดเลย เอามานี่” โอเบย์คว้าข้อมือผมแล้ว แล้วแย่งเอาปลาหมึกย่างตัวเบ้อเร่อไปจากมือผม
“ทำบ้าอะไรของนาย เอาคืนมา” ผมหันไปค้อนโอเบย์
“นายคิดยังไงเอาปลาหมึกย่างขึ้นมากินบนรถ เอามาให้ฉัน” ไม่พูดเปล่าแต่ยังแย่งปลาหมึกจากมือผมไปจนหมด แล้วกรูจะแดรกกกกกอะไรฟระ =.,=
“อ่ะ” โอเบย์ยื่นข้าวกล่องให้ผม ดูก็รู้ว่าทำเอง ดูจะกล่องและ ลายหมีพู 5555 หน้าอย่างมันชอบหมีพู 55555 ผมกลั้นหัวเราะแล้วเปิดกล่องข้าว จ้ากกกกกกกกกกกก นึกว่าข้างในจะเป็นทอดหมีพู หรือไม่ก็ สลัดหมีพู (มีด้วยเหรอฟระ) แต่ที่ไหนได้มีข้าวปั้น จะญี่ปุ่นไปไหนวะ แต่ก้นะ น่ากินมากเบยยยยย
“ไม่ต้องยิ้ม ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเอาให้นายหรอก ที่ทำเพราะต้องรักษาสุขภาพจมูกของตัวเองเท่านั้นแหละ” โอเบย์หันมามองผม แล้วกลับไปหลับต่อ อ้ากกกก จอมจิก!!!
“ชิ งั้นเอาหมึกย่างฉันคืนมา”
“หุบปาก แพ้อาหารทะเลแต่อยากแกล้งคนอื่น ไร้สาระ” โอเบย์ว่าผม ทั้งๆที่ยังเอนหลังพิงเบาะหลับตาอยู่
ฮึ่มมมม มันรู้ทันผมด้วยเหรอฟระเนี่ย แสดงว่ามันไม่เคยมองผมเป็นคนดีเลยรึไง …มันก้จริงนะ แต่ถ้ามันรู้ทันผมตลอดแบบนี้ผมจะจัดการมันไงอ่ะ
“เลิกทำจมูกบานแล้วรีบกินซะ”
เอ้า….หลับตาแล้วยังรู้อีกว่ากรูทำจมูกบาน =,.=^….รู้ทันทุกอย่าง….แม้กระทั่ง….ผมแพ้อาหารทะเล…รู้ได้ไงฟระ แต่ชั่งเหอะ หิว กินก่อนละกัน ^,.^
ความคิดเห็น