คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่14
ฟอ ฟอ
"ปล่อยเลย ไอ้พิทบูล"
"ัันนเป็นรอยเ็มัวแล้วเนี่ย"
"ไม่ปล่อย"
"เธอทำให้ันไม่ไ้ไปเที่ยว"
"้อรับผิอบ"
"เพราะัน?"
"อืมหึ"
"อ๊ะ"
"นี่ หมันเี้ยวหว่ะ"
ุ๊บ ๊วบ
ผมที่ำลันอนบหน้าุ้อนนุ่มนิ่มและอเธอไว้ในอ้อมแนบนโฟาัวเื่อสนามรบอเราเมื่อั่วโมที่แล้ว หู็อยฟัเธออแใส่ผมทันทีที่หายเหนื่อย ่อนะยัเยีย้อหาให้เธอลับเพราะอยาะหาเรื่อินลูหมูัวลมลมผิวอมมพูนี่่อ ปาร้อนอผมู่โมเ้าที่ภูเาลูให่รหน้าทันทีไม่รอให้เธอไ้ั้าน ผิวอเธอมันนุ่มลื่นนมือหนาอผมไม่อยาะปล่อย แ้มลมลมอเธอมันหอมนอยาะมูลไปอยู่้ำ้ำ ปาอเธอมันหวานนริมฝีปาร้อนอผมอยาะิมแล้วิมอี และอยาะไล่ิมไปั้ัวอีรั้ ึ่อยๆ ไล่ลไป่อยๆ ิมออนิ หัวไหล่มนหน่อย บเม้ม้นแนเล็น้อยน้อย ไล่ลมาามหน้าท้อแบนราบไล่เลียนทั่ว แล้วมาหยุรเนียนนุ่มสามเหลี่ยมที่แระเรื่อเพราะฝีมือลูายผม ่อนะ่อยๆ ใ้ลิ้นไล่เลียไปามรอยแยนเธอถอยหนี สอมือร้ายอผมึ้อเลื่อนไปับล็อสะโพลมอเธอไว้ไม่ให้ยับหนีไปไหนไ้อี และลลิ้นัารเธอ่อทันทีไม่ให้เธอไ้พัหายใ นเธอ้อิเล็บสวยลบนไหล่แร่อผมให้พารู้สึแสบ และพาเธอปล่อยใไปับผมไ้อีรั้ เพราะไม่อยาเสียเปรียบเธอผมึพาแท่ร้อนอผมามเ้าไปอีหนและพาเราสอนล่อลอยไปนฟ้าเือบสว่า ฟอ
"ลูหมู ื่นมาินโ๊เร็ว"
"อื้อ อย่ามาวนันนะ"
"ปวหัว"
"ื่นมาิน้าวะไ้ินยา"
"หรือะให้ันยมาป้อน"
"ป้อน"
"ไ้ับุหนู"
"หึ"
ผมถึับำให้ับวามอแเพราะโนพิษไ้เล่นานอเธอ ่อนะเินออมาเทโ๊หมูใส่ไ่ลวลในาม พร้อมับหยิบยาลไ้ิมือมา้วย แล้วถือมาวาทีู่้เล็้าหัวเีย่อยๆ พยุเธอลุึ้นมานั่โยมีผม้อนอยู่้าหลัเพื่อประอัวเธอที่พร้อมะทิ้ัวลนอนทุเมื่อไว้ แล้วหันไปหยิบามโ๊มาถือไว้ในมือ ส่วนอี้า็หยิบ้อนมาัป้อนเ้าปาเธอหนึ่ำป้อนเ้าปาัวเอหนึ่ำสลับันไปนหม เสียหายใที่ัสม่ำเสมอบ่บอว่าเธอหลับสนิทไปแล้ว หลับลาอาาศทั้ๆ ที่ยัไม่ไ้ินยา ผมึ้อ่อยๆ ับัวเธอให้นอนในท่าทาที่สบาย ่อนะแะยาเ้าปาผมพร้อมน้ำแล้วป้อนเ้าปาเธอนสำเร็
ผ่านไปสอั่วโมแล้วที่ผมอยเ็ัวลูหมูเพื่อหวัให้ไ้ลอยู่ไม่ห่า ึ่อนนี้เธอ็นอนอแนแร่อผมไว้แน่นราวับมันะ่วยลายหนาว ผมที่นั่มอเธออยู่ไม่ห่ามอูลูหมูที่หมฤทธิ์็ูน่ารัีแ่น่าสสารมาว่า หนำ้ำพลอยทำให้ผมแอบเหา อยาให้เธอรีบหายแล้วื่นมาโวยวายเถียแ่ับผมแบบเิม แ่ที่เธอ้อนอนมแบบนี้็เพราะผมเอที่ยั้ัวเอไม่อยู่ัหนััเ็มใส่เธอนเินไปมา นับถอยหลัรอเลยถ้าเธอื่นมาและหายี หูผมาไปหลายวันหรือไม่็ห้ามไม่ให้ผมเ้าใล้หรือไม่็หาเรื่อให้ผมพาไปินโอมาาเสะ ึ่บอเลยว่าผมอเลือ้อสุท้ายโยไม่้อหยุิ "อโทษับลูหมู ุ๊บ"
"โอ๊ย อ้วน เ็บนะ"
"สมน้ำหน้า เพราะนายนั่นแหละ"
"ันเลยป่วย นาเรียน"
"โทษันนเียวไ้ไ"
"อนทำ็่วยันยันันแ็เหอะ"
"นี่ หยุเลยนะ"
"อยาหูาใ่มั้ย"
"ยอม ยอม ไม่สู้แล้ว"
"่อไปนี้ นายมานอนห้อนั่เล่นเลย"
"เี๋ยวันสั่ที่นอนปินิมาให้"
"ไม่"
"หรือะนอนบนลู่วิ่ เลือ"
"ไม่เลือ ลนะอ้วน"
"เี๋ยวพาไปินโอมาาเสะ"
"..."
"ที่ี่ปุ่น ลอทริป"
"..."
"อิู่อน"
"หึ"
ผมื้อหวยไม่ถู ทันทีที่เธอหายี็ลับมาโวยวายเสียัปาแ๋วยืนอยู่บนโฟาทำท่าทาเหมือนนายัษ์ แถมยัเอามือเล็เล็มาึหูผมนเือบหลุอี แล้ว็ามที่ผมามาให้ผมเลือว่าะนอนรไหนทำเป็นใีะื้อที่นอนให้ผมใหม่ ผมเลยยื่น้อเสนอสุแสนะสปอร์สายเปย์ไปให้ แ่็ยัทำเป็นลัเลทั้ที่แววาอเธอมันลุวาวเปล่ประายอย่าปิไม่มิ หึ
ผ่านไปเือบั่วโมับวามเียบที่มีแ่เสียแอร์นผมอแปลใไม่ไ้ เลยเหลือบาไปมอนที่นั่อยู่ใล้ๆ ภาพที่ันทำผมเือบหลุำ เพราะยัยลูหมูำลัูรีวิวอาหารที่ี่ปุ่นเ้าหน้านั้นออหน้านี้ ปลาิบร้านไหนี ้าวหน้าเนื้อ้อไปที่ไหน เธอแปื่อร้านเ็บไว้หมสสัยรายื่อร้านที่เธอลิส์ไว้ยาวเป็นหาว่าว ผมึลับมานั่สั่ยา่วยย่อยมาหนึ่ลัทันที ยัยลูหมู ็ือยัยลูหมู หึ
ความคิดเห็น