คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 คดีที่แก้ไม่ตก 1
ในานรารีารุศลที่ถูัึ้นเป็นประำในโรแรมห้าาวนั้นเป็นสิ่ที่โหรวหยาไม่อาหลีเลี่ยไ้ แม้ในใอยานอนอยู่ห้อไม่ลุไปไหนหรืออยาลับไปเลียร์านที่ั่้าอพะเนิน
แ่้วยหัวโนที่สอที่เธอสวมอยู่ือ “ที่ปรึษาทาารทูอระทรวาร่าประเทศ”
นั่นึเป็นหน้าที่ให้เธอ้อมาานเลี้ยที่แสนน่าเบื่อนี้ แม้ะภาวนาให้มีานเลี้ยไม่บ่อยนัแ่วามริลับมีเือนละ 3-4 รั้ แ่นี้็สูบพลัานเธอไปมาว่าฝึหน่วยรบพิเศษเสียอี
วันนี้เธอสวมุรารีสีรีมเรียบ่ายและธรรมา มิิว่าใรๆในาน มีเพียลำอาวผ่อและนิ้วมือเรียวยาวเปิเผยพ้นออมานอุรารียาวนี้ เรื่อประับบนัวเธอมีเพีย่าหูเล็ๆ และี้เล็ๆ เท่านั้น แ่เธอ็ูโเ่นไม่น้อยท่ามลาเหล่าู้เพรเลื่อนที่ทั้หลาย นับเป็นวามสบายาที่อยู่ภายในานเลี้ยนี้
เธอยืนถอนหายใอยู่ริมหน้า่าั้นสอ
สายาสอส่อไปรอบๆ มอเหล่าบรราุหิุนายับลุ่มุยัน้อแ้ แ่ละนประโมเรื่อเพรแ่ันนแสวิบวับแสบาไปทั้าน อี้านหนึ่เหล่าสุภาพบุรุษทาารเมือ็ำลัแลเปลี่ยนทรรศนะันอย่าออรส
เธอบิัวเบาๆ ลายวามเมื่อยล้า านรารีารุศลทั้หลายนี้ไม่เพียเป็นารอวหน้าที่ารานนอเหล่าผู้าย แ่ยัเป็นารแ่ันอผู้หิในารอวหน้าาทาสัมเ่นัน
หิสาววัยแรรุ่นที่ิามบิามาราเ้ามา็มอหาผู้ายที่ี ผู้าย็มอหาผู้หิเพื่อทำวามรู้ั
ไม่แปลใที่เธอะรู้สึเบื่อหน่ายเหลือเิน หน้า็แสนะเมื่อยที่้อียิ้มแสร้ปั้นหน้าลอเวลา ยัีที่พอะปลีัวออมาอยู่นเียวแบบนี้ไ้สัรู่หนึ่
อาาศที่เย็นภายนออาารเป็นสัาเือนว่าถึเวลาที่ะ้อเินลับเ้าไปในานเลี้ยแสนน่าเบื่อนี้อีรั้ ทำให้เธออไม่ไ้ที่ะลูบแนัวเอเบาๆ ไล่วามหนาวเย็น
“พลรีหลี่รับ ผม้อออภัยที่้อรบวนแ่มีพลทหารมารอพบท่านอยู่้านนอ เิามผมมาทานี้รับ” ายในุบริรเินเ้ามาแล้วพูอย่าสุภาพแล้วผายมือเิให้เินาม
เธอพยัหน้ารับรู้เบาๆ แล้วึเินามบริรออไป้านนอ
หน้าทาเ้ามีพลทหารสอนายยืนอยู่ นหนึ่ือพลทหาริและพลทหารหน้าใหม่ที่ไปส่เอสารให้ในวันนั้น
“อนนี้มีเรื่อ่วนรับท่าน พลรีอู๋และท่านอื่นๆ เรียประุม่วน อนนี้ทุนำลัอยู่ที่ห้อแผนาน อาาระวันรับผม” พลทหาริะเบ๊ะมือทำวามเารพแล้วรายาน
“ี ไปันเถอะ” โหรวหยายิ้มอย่าพอใ ารไปประุมวาแผนานย่อมีว่าอยู่ในานเลี้ยน่าเบื่อ
โหรวหยาเ้าไปนั่รถ เธอถอรอเท้าส้นสูออแล้วนวเท้าเบาๆ ไล่วามเมื่อยล้าและ่อยๆ แะเรื่อประับผมและพวเรื่อประับออ ่อนหยิบเสื้อลุมทหารที่พาเบาะรถมาสวมไว้ลวๆ แล้วหันไปสนทนาับพลทหาร
“ว่าแ่ึนานี้ มีเรื่ออะไรเร่่วน ถึ้อไปามถึานเลี้ยัน?”
“เป็นี 0718 รับผม” พลทหาริอบลับไป
ทหารส่เอสารแบบเาย่อมไม่สามารถรู้เบื้อลึเบื้อหลั ยิ่เป็นีที่มีวามสำัสู็ะบอเพียรหัสีแ่พลทหารระับ่ำเท่านั้น
“เ้าใแล้ว” โหรวหยาฟัแล้วนิ่เียบไป
ี้าอาวุธ้ามาิ ผู้้อหาือ เฮนรี่ โว าวไ้หวันที่อาะมีส่วนับาร่อารร้ายในะวันออลาึ่มีนิสัยลึลับหาัวยาราวับล่อหนไ้นั่นเอ
รถหยุอล้านหน้าอาาระวัน้าๆ รอบๆ มีทหารเฝ้าเวรยามอยู่หนาแน่น อาาระวันเป็นอาารหลัในารประุมานที่มีวามสำั มีเพียทหารระับสูที่สามารถเ้าไปไ้ เพราะเป็นสถานที่ที่เ็บีสำัทั้หมไว้ นานๆ รั้ึะเรียประุมที่นี่เห็นทีว่าราวนี้ะเป็นเรื่อให่
“ถึแล้วรับผม” พลทหาริเอ่ยบอพร้อมเินมาเปิประูรถให้และหิสาวในุรารีที่สวมเสื้อลุมทหารึ้าวลรถอย่า้าๆ
“เสี่ยวิเอาุสำรอมาให้เปลี่ยนที แล้ว็รอเท้า้วย รอเท้าส้นสูนี่ใส่นเมื่อยเท้าไปหม” หิสาวหันไปสั่ เธอบ่นพลาบีบเท้าไล่วามเมื่อย
“ออภัยรับผม วันนี้ะทันหันมาึไม่มีุเรียมมา มีแ่รอเท้าสำรอรับผม” พลทหาริะเบ๊ะท่าแล้วอบะาน
“อ้อ...อย่านั้นเหรอ ่าเถอะ มีอะไร็เอามา” โหรวหยาหรี่ามอพลทหาริรหน้าอย่าไม่ใส่ในัแล้วพยัหน้าเบาๆ
เธอรับเอารอเท้าอมแบสำรอมาสวมใส่ แ่เนื่อารอเท้าสำรอู่นี้มีนาให่ว่าเท้าเธอไปบ้า ถึอย่าไร็ยัสวมใส่สบายว่ารอเท้าส้นสูู่นี้ เธอึนำผ้าเ็หน้ายัหน้ารอเท้าเพื่อให้ระับใส่สบายึ้นแล้วเินเ้าไปในอาารทันที
ท่ามลาบรรยาาศเร่เรียในห้อทำาน นายทหารระับสูหลายนายยืนล้อมวรอบโ๊ะที่มีแผนที่และแฟ้มเอสารวาระเะระะไว้และถเถียันเสียั
“น่าแปลนั า้อมูลที่ไ้มา เฮนรี่ โวเพียนเียวไม่สามารถแยร่าไปปราัวเมือ่าๆไ้ ทำไมถึเอหลัานาหลายที่ว่าเฮนรี่ โวปราัวที่นั่นที่นี่ัน” เสียถเถียันัไปทั่วห้อ
“ทหารอหน่วยหูเียวสอแนมไม่เยพลา” พันเอินผูู้แลหน่วยทหารสอแนมรีบแย้ปป้อหน่วยอน
“อย่าโมโหอารม์เสียไปเลยพันเอิน ไม่มีใรว่าถึวามสามารถอหน่วยสอแนมเสียหน่อย พวเราเื่อในวามสามารถอหน่วยอท่านอยู่แล้ว หาหน่วยนี้พลาไป็ไม่มีหน่วยไหนะทำไ้อีแล้ว”
“แล้วะเป็นไปไ้อย่าไร ทหารสอแนมนหนึ่ามมันลอ แอบเ็บแม้แ่รอยนิ้วมือในห้อ หรือเส้นผม ็ยืนยันไ้ว่าเป็นมัน แ่มันะมีนที่รูปร่าหน้าา ลายมือ เส้นผมเหมือนันไ้อย่าไร ะบอว่าเฮนรี่ โวแยร่าไ้หรือ ไม่ใ่เพียนเียวนะแ่มีเฮนรี่โวถึ 5 น!”
“ะว่าทหารหน่วยนี้ไร้ประสิทธิภาพหรือยัไ!” เสียถเถียัโหวเหว้วยอารม์ุรุ่น
“ใเย็น่อนทุท่าน ่อยๆพู่อยๆาัน” เสียเล็ๆ ัทะลุออมาาอี้านอประู
เธอถอนหายใเล็น้อย อาารนี้ว้าและทันสมัยเหลือเิน ว่าะผ่านหน่วยรัษาวามปลอภัยที่แน่นหนาแ่ละั้นที่เป็นระบบประูอัโนมัิ บาที็รหัส บาที็สแนม่านา เมื่อมาถึยั้อมาฟัเสียนทะเลาะันอีน่ารำาในั
------------------
อ่านแล้วถูใ อหัวใ และอมเม้น์เป็นำลัใให้ไรท์้วยน้าาา
ความคิดเห็น