สโนวูล์ฟตัวร้ายกับเจ้าชายแวมไพร์ผู้เย็นชา

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เมื่อสองหนุ่มนักล่าจำต้องเล่นละครเวทีในวันคริสมาสต์

ถ้าเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปไม่เท่าไหร่

แต่มันเป็นเรื่อง สโนไวท์ นี่สิ

เชิญพบกับความฮาเต็มพิกัดรับเทศกาลคริสมาสต์กันได้

ใน

Snow Wolf and the Cool Prince

สโนวูล์ฟตัวร้ายกับเจ้าชายแวมไพร์ผู้เย็นชา

เนื้อเรื่อง

Fan fiction The Dark Hunter

Snow wolf and the Cool Prince

สโนวูล์ฟตัวร้ายกับเจ้าชายเย็นชา

*/*/*/*/*

            “คิดได้หรือยังสมิธว่าคริสมาสต์ปีนี้จะเราเล่นเกมส์อะไรกัน”

            ดิกสันถามเพื่อนหลังจากเห็นเขานั่งขมวดคิ้วพลางขีดเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษมากว่าครึ่งชั่วโมง สมิธถอนใจพลางลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะชงกาแฟ

            “ผมคิดจะจัดละครเวที” เขาพูดขณะรินเครื่องดื่มสีเข้มลงแก้ว ดิกสันเลิกคิ้ว

            “น่าสนใจดี แล้วจะเล่นเรื่องอะไร”

            “ตอนแรกว่าจะเอาเรื่องหนูน้อยหมวกแดง” เขาอธิบายพลางยกกาแฟขึ้นจ่อไว้ที่ริมฝีปาก “แต่คุณลองคิดดูสิครับว่าถ้าวูล์ฟเล่นเป็นหมาป่าแล้วใครจะกล้าเป็นนายพราน”

            ดิกสันอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

            “นั่นสิครับ” เขาโยนถ้วยกาแฟที่ดื่มหมดแล้วลงถังขยะ “แล้วตกลงใจหรือยังครับว่าจะเล่นเรื่องอะไร”

            “ผมเลือกไว้ระหว่างสโนไวท์กับเจ้าหญิงนิทรา” สมิธตอบพลางเกาศีรษะ “แต่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเอาเรื่องไหน”

            “ผมว่าน่าจะเป็นสโนไวท์เพราะตัวละครเยอะ คนในหน่วยจะได้มีส่วนร่วม”

            คำแนะนำของดิกสันทำให้สมิธยิ้มกว้าง เขาดีดนิ้ว

            “เยี่ยม ขอบคุณมากดิกสัน” ชายหนุ่มชะงักและทำหน้าคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมาได้ อีกฝ่ายมองด้วยความสงสัย

            “มีอะไร”

            “ผมคิดว่าคงไม่ทุกคนที่ยอมมาเล่น” สมิธมองหน้าเพื่อน ดิกสันพยักหน้าอย่างเข้าใจ

            “วลาร์ด” เขาทำท่าคิด “ลองท้าพนันกับเขาเหมือนตอนฮาโลวีนไหม”

            “ป่านนี้วลาร์ดคงเล่นโชงิเป็นแล้ว ผมไม่มีทางเอาชนะเขาได้แน่”

            “งั้นเอาไง” ดิกสันทำท่าคิด “บอกว่าเป็นคำสั่งของคุณอันเดอร์ฮิลล์ดีไหม”

            “วลาร์ดไม่มีทางเชื่อหรอก” สมิธพึมพำพร้อมกับยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม แต่เสียงร้องถามที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้เขาแทบสำลัก

            “คุณอันเดอร์ฮิลล์สั่งให้ทำอะไรเหรอครับ”

            “วูล์ฟ” สมิธเรียกพลางไอสองสามครั้ง “ทำไมมาเงียบๆแบบนี้”

            “เห็นคุณบ่นว่าผมชอบทำเสียงดังเลยอยากมาแบบไม่รู้ตัวบ้าง” หนุ่มหมาป่ายิ้มอย่างเกเร “ว่าแต่คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ”

            “งานคริสมาสต์” ดิกสันตอบ “สมิธอยากให้พวกเราเล่นละครเวที”

            “เยี่ยม” วูล์ร้องและถามต่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “แล้วจะเล่นเรื่องอะไรครับ”

            “สโนไวท์” สมิธตอบ หนุ่มหมาป่าเลิกคิ้ว

            “น่าสนุก แล้วคุณจะให้ใครเล่นบ้างล่ะ” เขาถามพลางเปิดตู้เย็นและหยิบขวดน้ำขึ้นมา อีกฝ่ายส่ายหน้า

            “ยัง”

            “งั้นผมขอสมัครเป็นคนแรก” หนุ่มหมาป่าพูดและยิ้มกว้าง “แล้วจะให้ใครเล่นเป็นตัวอะไรกันบ้างล่ะครับ”

            “เรายังไม่ได้ตกลงเรื่องนั้น เพราะอยากให้ทุกคนมีส่วนร่วม” ดิกสันตอบ วูล์ฟนิ่วหน้า

            “แต่ผมว่าต้องมีคนที่ไม่ยอมให้ความร่วมมือด้วยแน่ๆ” เขาหมุนขวดน้ำในมือ สมิธผงกศีรษะ

            “ผมก็คิดว่าอย่างนั้น เลยคิดว่าอาจจะตัดเขาออกไป”

            “ได้ยังไง” หนุ่มหมาป่าพูดสวนขึ้นมาทันควัน “ในเมื่อเป็นละครเวทีวันคริสมาสต์ ทุกคนในหน่วยต้องเล่น”

            “คนอื่นยังคงพอพูดได้ แต่วลาร์ดไม่มีวันยอมแน่” ดิกสันบ่นอย่างอ่อนใจ วูล์ฟทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

            “ผมมีวิธี” เขามองหน้าสมิธและดิกสัน “รับรองว่าหมอนั่นไม่มีทางปฎิเสธแน่”

            “คุณจะทำยังไง” สมิธถามด้วยความอยากรู้ หนุ่มหมาป่าหลิ่วตา

            “ท้าประลอง” เขายกน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมดและโยนขวดเปล่าทิ้งลงถัง “รับรองว่าพรุ่งนี้เจ้าผีดิบต้องมาแน่ คุณเตรียมบทรอไว้ได้เลย”

            วูล์ฟก้าวออกจากห้องนั้นทันที ดิกสันมองตามด้วยความแปลกใจ

            “เขาจะท้าประลองอะไรกับวลาร์ด”

            “ผมไม่ทราบ และคงไม่ใช่บาสเก็ตบอลอย่างเคยแน่” ชายหนุ่มนั่งลงและหยิบกระดาษขึ้นมาวาง ดิกสันมองตามและถามด้วยความอยากรู้

            “ทำอะไร”

            “คัดตัว” สมิธตอบสั้นๆพลางเขียนชื่อตัวละครลงในกระดาษและม้วน “ผมจะใช้วิธีจับสลาก ใครหยิบได้ตัวไหนก็ให้เล่นเป็นตัวนั้นห้ามมีข้อต่อรอง

*/*/*/*/*

            “สตีฟได้บทนายพราน”

            เสียงสมิธพูดพร้อมกับชูแผ่นกระดาษขึ้นในขณะที่ดิกสันจดชื่อผู้แสดงลงบนกระดาษ สตีฟยิ้มกว้าง

            “ไม่เลว บทพูดน้อยไม่ต้องท่องจำอะไรมาก” เขาหันไปตบไหล่แฮมเมอร์ อีกฝ่ายทำหน้ายุ่ง

            “ผมได้บทคนแคระที่ชอบจาม” เขาหันไปทางจอห์นสัน “นายได้บทอะไร”

            “เต่าบาดเจ็บ” เพื่อนเขาตอบ “แต่ก็ดีเพราะได้ถูกสโนไวท์กอด”

            “อย่าเพิ่งดีใจไป เรายังไม่รู้ว่าใครได้เป็นสโนไวท์” รัสพูดขณะมองวลาร์ดที่ยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ที่มุมห้อง เขาก้มลงไปกระซิบกับสมิธ “คุณทำยังไงเขาถึงได้ยอมเล่นด้วย”

            “ไม่ใช่ผม วูล์ฟต่างหาก” ชายหนุ่มตอบพลางยื่นกล่องกระดาษให้หนุ่มหมาป่า “จะไม่บอกให้ฟังหน่อยเหรอ”

            “ก็ไม่มีอะไรมาก” วูล์ฟพูดพลางล้วงมือเข้าไปในกล่องและดึงม้วนกระดาษออกมาอันหนึ่ง”แค่ท้าประลองนิดหน่อยเท่านั้น”

            “ท้าประลองอะไร” ดิกสันถามขณะคลี่กระดาษออกอ่าน หนุ่มหมาป่ายักไหล่

            “วัดฝีมือ” วูล์ฟตอบพลางชำเลืองไปทางลูกครึ่งแวมไพร์ “แล้วตกลงว่าคนแพ้ต้องทำตามคำสั่งของคนชนะ”

            “วลาร์ดแพ้คุณงั้นเหรอ” สตีฟอุทานและลดเสียงลงเมื่อเห็นดวงตาลุกวาวของวลาร์ด “เป็นไปได้ยังไง คุณใช้อะไรสู้”

            “คาโปเอร่า” หนุ่มหมาป่าตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงพลางหันไปโบกมือเรียกเพื่อน “ตานายแล้วเจ้าผีดิบ”

            “นายจัดการเองสิ” วลาร์ดตอบเสียงห้วน วูล์ฟขมวดคิ้ว

            “ไม่” หนุ่มหมาป่าตอบพลางฉวยกล่องจากมือของสมิธแล้วเดินตรงไปหาเพื่อน “ถ้าเกิดฉันจับได้บทไม่ดีขึ้นมา นายได้หาเรื่องโวยวายไม่ยอมเล่นแน่”

            “วุ่นวายจริงเจ้าหมาบ้า” เสียงบ่นพึมพำอย่างเหลืออดดังมาจากลูกครึ่งแวมไพร์ขณะที่เขาดึงกระดาษออกม “พอใจหรือยัง”

            “ยัง” วูล์ฟดึงกระดาษมาจากมือวลาร์ดและคลี่ออกอ่าน “วลาร์ดได้เป็นเจ้าชาย”

            หนุ่มหมาป่าหัวเราะดังลั่น

            “สุดยอด นายเหมาะกับบทนี้มากเจ้าผีดิบ” เขามองใบหน้าที่เริ่มแดงก่ำเพราะความโกรธของเพื่อนก่อนจะหันไปทางดิกสัน “อยากรู้จังว่าใครได้เล่นเป็นสโนไวท์”

            ทั้งสมิธและดิกสันต่างพากันยิ้มขณะพร้อมใจกันชี้มือมาที่วูล์ฟ หนุ่มหมาป่าอ้าปากค้าง

            “หา!”

*/*/*/*/*

            “ฉันไม่มีทางใส่ชุดบ้าๆแบบนี้แน่”

            วลาร์ดโวยวายเสียงดังลั่น วูล์ฟเลิกคิ้วขณะมองชุดที่ถูกโยนไปพาดไว้บนเก้าอี้

            “หรือนายจะใส่ชุดนี้” หนุ่มหมาป่าถามพลางยกชายกระโปรงพองฟูขึ้นและขยับเข้าไปหา ลูกครึ่งแวมไพร์ทำหน้าสยอง

            “ไปห่างๆเลยวูล์ฟ”

            “ได้ แต่นายต้องแต่งตัวเดี๋ยวนี้” เขาหันไปมองเวทีเมื่อได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเรียก “ฉันต้องออกไปเล่นแล้ว อย่าทำละครพังล่ะเจ้าผีดิบ”

            ร่างในชุดกระโปรงบานสีเหลืองสดวิ่งออกไปทันที วลาร์ดเบ้หน้าและหันกลับไปมองชุดเจ้าชายที่ตัวเองโยนกองไว้ เด็กหนุ่มถอนใจพลางเลื่อนสายตามองไปยังวูล์ฟที่กำลังเริ่มสวมบทบาทเจ้าหญิงสโนไวท์บนเวที

            “เจ้าบ้าสโนวูล์ฟ”

*/*/*/*

ต่อไปนี้จะเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนเวที

            “กระจกวิเศษเอ๋ยบอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี”

            ราชินีไรซินเอ่ยถามกระจกบานใหญ่ด้วยน้ำเสียงเนิบเย็น สมิธซึ่งรับบทเป็นกระจกทำหน้าสยอง

            “ทำไมถึงทำเสียงเหมือนหนังสยองขวัญแบบนั้น คุณต้องทำเสียงแบบราชินีใจร้ายถึงจะถูก”

            “แบบนั้นมันจะไปน่ากลัวอะไร” ไรซินตอบพลางใช้มีดผ่าตัดเคาะกระจก “เอ้า ตอบได้แล้วเจ้ากระจกทดลอง”

            สมิธทำหน้าเหนื่อยใจก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านบท

            “เจ้าหญิงสโนวูล์ฟ” ชายหนุ่มกลั้นหัวเราะเมื่อนึกภาพวูล์ฟในชุดกระโปรงบานแฉ่ง ไรซินนิ่วหน้า

            “เหลวไหล ยายเจ้าหญิงบ้าพลังนั่นจะมาดีเกินฉันได้ยังไง” เขาหันไปทางสตีฟ “พามันไปห้องทดลองเดี๋ยวนี้”

            “เอ่อ....ไม่ใช่ให้ไปฆ่ากลางป่าหรือครับ” สตีฟกระซิบถาม ราชินีไรซินนิ่งไปเล็กน้อย

            “น่าเสียดาย” เขาพึมพำ “งั้นพาไปจัดการที่ป่าก็แล้วกัน อ้อ อย่าลืมเอาหัวใจของมันใส่กล่องกลับมาด้วย”

            ราชินีไรซินยื่นกล่องไม้แกะสลักให้ สตีฟรับมาถือไว้และค้อมตัวลงเล็กน้อย

            “ครับ”

            “ถ้าจัดการไม่สำเร็จ ผมจะฝังปรสิตในร่างคุณ”

            เสียงเย็นกำชับก่อนเดินลงจากเวที สตีฟถึงกับกลืนน้ำลาย

            “ตกลงนี่มันละครเวทีหรือนักล่าภาคสามกันแน่”

            ฉากต่อไปสโนวูล์ฟเดินร้องเพลงเสียงดังลั่นนำหน้าสตีฟเข้าไปในป่าที่ทำจากกระดาษ ท่าทางเริงร่าเต็มพิกัดของเจ้าหญิงทำให้สตีฟต้องส่ายหน้าพร้อมกับบ่น

            “ไม่ต้องระรื่นขนาดนั้นก็ได้วูล์ฟ”

            “อ้าว ก็บทบอกให้ผมร้องเพลงอย่างร่าเริงนี่ครับ” หนุ่มหมาป่าหันมาตอบพร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปมาก่อนจะก้มตัวลงทำทีเป็นเด็ดดอกไม้ด้วยท่วงท่าของสาวน้อยน่ารัก แอลลิสันที่นั่งดูอยู่หน้าเวทียกมือขึ้นปิดปากหัวเราะส่วนสตีฟทำหน้าเซ็ง

            “รีบเล่นให้จบดีกว่า” เขาบ่นพลางดึงมีดออกมา “เจ้าหญิงสโนวูล์ฟ”

            “ครับ” หนุ่มหันมาตอบเสียงห้าว คนดูถึงกับหัวเราะในขณะที่สตีฟทำหน้าเหมือนกลืนผึ้งเข้าไปทั้งรัง

            “คุณเป็นเจ้าหญิงนะวูล์ฟ” เขากระซิบและเปลี่ยนท่าทางให้ดูดุดันขึ้น

            “เจ้าหญิงสโนวูล์ฟ มีคำสั่งจากราชินีไรซินให้สังหารท่าน”

            “อะไรนะ” วูล์ฟถามเสียงดังและยืนขึ้นกางกรงเล็บ “ใครจะยอมให้เจ้าบ้านั่นฆ่าง่ายๆ”

            สมิธที่กำลังนั่งอยู่หลังเวทีกุมขมับ ส่วนสตีฟถอยหลังกรูด

            “อ...เอ้อ ไม่ฆ่าก็ได้ ต...แต่เจ้าหญิงต้องหนีไป” เขากลืนน้ำลายขณะมองร่างสูงใหญ่ของหนุ่มหมาป่า “เข้าป่าแล้วไม่ต้องกลับออกมาเลย”

            เขาหันหลังโกยอ้าวกลับเข้าฉากทันที วูล์ฟอ้าปากค้างและยกมือขึ้นเกาหัว

            “ไหนบอกว่าจะฆ่าไง” เขาทำท่านึกขึ้นได้ “จริงสิ ตอนนี้เราต้องร้องไห้เพราะเดินหลงป่า แล้วมีเต่ากับกระต่ายมาช่วย”

            สโนวูล์ฟแหกปากร้องไห้โฮทันที คุณอันเดอร์ฮิลล์หัวเราะจนแทบหงายหลังตกเก้าอี้ ลีโอส่ายหน้าพร้อมกับบ่นพึมพำ

            “ให้ตายเถอะ ชักอยากรู้แล้วสิว่ามันจะจบยังไง”

              กลับมาที่เวทีการแสดงอีกครั้ง รัสกับจอนห์สันในชุดกระต่ายกับเต่ากำลังเกี่ยงกันว่าใครจะออกไปเป็นคนแรก

            “ตามบทนายเป็นเต่าบาดเจ็บ ต้องออกไปก่อน”

            “กระต่ายต้องออกไปคุยกับเจ้าหญิงก่อนไม่ใช่เหรอ” จอนห์สันแย้งขณะมองเจ้าหญิงหมาป่าที่ตอนนี้กำลังหักต้นไม้เทียมเล่น รัสทำหน้าสยอง

“เห็นตอนแรกนายดีใจที่จะโดนสโนไวท์กอดไม่ใช่เหรอ” เขาภามเพื่อนอีกฝ่ายรีบส่ายหน้า

            “สโนไวท์น่ะใช่” จอนห์สันจ้องหนุ่มหมาป่าเขม็ง “แต่สโนวูล์ฟไม่เอา ขืนโดนกอดมีหวังกระดองแตกแหง”

            “กระดองนายทำมาจากผ้ายังไงก็ไม่มีทางแตก” รัสตัดบทพลางผลักเพื่อนอย่างแรงจนเซถลาออกไปหน้าเวที เขารีบป้องปาก “ขอให้มีชีวิตรอดกลับมานะเพื่อน”

            “เจ้าบ้า” จอนห์สันพึมพำและสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงอุทานของวุล์ฟ

            “เต่าบาดเจ็บ” แขนแข็งแกร่งโอบรอบร่างเขาไว้และยกขึ้น “น่าสงสาร เดี๋ยวจะรักษาให้นะ”

            “เอ้อไม่ต้องหรอกเจ้าหญิง” เต่าจอนห์สันรีบพูดปากคอสั่น “ผมมีพอจะรู้จักคนที่รักษาแผลนี่ได้”

            “ผมจะพาไปส่ง” สโนวูล์ฟพูดเสียงห้าว “บ้านเขาอยู่ไหนล่ะ”

            “ลึกเข้าไปในป่า” เต่าเคราะห์ร้ายตอบ เจ้าหญิงร่างยักษ์พยักหน้าและพาเขาออกเดินทันที จอนห์สันโดนอุ้มวนไปวนมาสองรอบและหยุดที่ฉากกระท่อมซึ่งสมิธให้เจ้าหน้าที่เข็นมาไว้กลางเวที วูล์ฟเคาะประตูสองสามครั้ง

            “มีใครอยู่บ้าง” ใบหูทั้งสองตั้งขึ้นเพื่อฟังเสียงตอบรับ “เงียบจังสงสัยไม่มีใครอยู่ งั้นเราเข้าไปกันเลย”

            เจ้าหญิงหมาป่าใช้เท้าถีบประตูและก้าวเข้าไปด้านใน สมิธอ้าปากค้างในขณะที่ดิกสันส่ายหัว

            “คุณกำลังเล่นเป็นเจ้าหญิงนะวูล์ฟ”

            ชายหนุ่มพูดพอให้อีกฝ่ายด้ยิน สโนวูล์ฟยิ้มเก้อและเริ่มเล่นตามบท

            “ไหนดูซิมียาอะไรบ้าง” เขาหยิบขวดทิงเจอร์มาราดบนกระดองเต่าและใช้ผ้าปูโต๊ะพันสองสามรอบ “โอเค แค่นี้คงใช้ได้แล้ว”

            “ครับ” จอห์นสันซึ่งตอนนี้มีสภาพคล้ายดักแด้ผ้าห่มพูดเสียงอ่อย “งั้นผมคงต้องขอลา”

            เขารีบเดินเข้าเวทีทันที ทิ้งให้สโนวูล์ฟยืนงงอยู่ครู่หนึ่ง

            “หายเร็วดีแฮะ” เขาหันกลับไปที่ครัวและเริ่มรื้อข้าวของ “หิวจังมีอะไรกินบ้างเนี่ย”

            เจ้าหญิงหมาป่าร่างยักษ์เปิดตู้และดึงขนมปังออกมายัดใส่ปากจากนั้นก็กรอกน้ำตามไปอย่างรวดเร็ว

            “อิ่มแล้วชักง่วง” เขาเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงและหลับไปจริงๆ

            “ถึงคิวพวกเราแล้ว” สมิธหันไปทางดิกสัน แฮมเมอร์และเจ้าหน้าที่ที่เล่นเป็นคนแคระ ทั้งหมดเดินเรียงแถวไปยืนรอบเตียงเจ้าหญิงซึ่งตอนนี้กำลังนอนกรนเสียงดังสนั่น

            “ดูสิ คนแปลกหน้ามานอนบนเตียงของเรา” ดิกสันพูดนำ แฮมเมอร์ทำเป็นจามสองสามครั้งก่อนจะพูดรับ

            “เอาไงดี”

            “ลากไปที่ตึกขาวก็แล้วกัน” สมิธพูดกลั้วหัวเราะ วูล์ฟลืมตาและลุกพรวดขึ้น เขากางเล็บออกและถามเสียงห้วน

            “ใครอยากตายเป็นคนแรกก็เข้ามา”

            “คุณต้องพูดว่าที่นี่ที่ไหนและพวกเราเป็นใครต่างหาก” สมิธกระซิบ หนุ่มหมาป่าทำหน้าเหรอหรา

            “ผมลืมไป” เขาหดมือลงและดัดเสียงถาม “พวกเธอเป็นใคร ทำไมมายืนจ้องฉันแบบนี้”

            เสียงดัดให้คล้ายผู้หญิงของวูล์ฟทำให้เจ้าหน้าที่ที่เล่นเป็นคนแคระแทบลงไปนอนดิ้นด้วยความขำ พวกเขาพยายามกลืนน้ำลายหลายครั้งก่อนจะตอบ

            “เราต่างหากที่ต้องถามว่าคุณเป็นใคร และทำไมถึงได้มานอนอยู่ในบ้านของพวกเรา”

            “ฉันชื่อสโนวูล์ฟ เป็นเจ้าหญิงที่ถูกราชินีไรซินใจร้ายสั่งเก็บ โชคดีที่หนีทันและเจอเต่าบาดเจ็บระหว่างทาง เขาเป็นคนพาฉันมาที่นี่”

            “น่าสงสาร” ดิกสันพูดพลางหันไปทางสมิธ “เอาไงดี”

            “เลี้ยงไว้ดูเล่นก็แล้วกัน” ชายหนุ่มตอบ “เอาไว้เฝ้าบ้านตอนเราออกไปทำงาน”

            ตั้งแต่วันนั้นสโนวูล์ฟจึงได้อาศัยอยู่กับคนแคระทั้งเจ็ด ทุกวันเธอจะทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า หุงหาอาหารและเล่นบาสเก็ตบอลในช่วงบ่ายระหว่างรอการกลับของเพื่อนตัวเล็ก ความสุขของเจ้าหญิงคงยืนยาวตลอดไปหากสายสืบของไรซินไม่มาพบเข้า มันรีบไปรายงานเจ้านายทันที

            “ว่าไงนะ เจ้าสโนวูล์ฟมันยังมีชีวิตอยู่งั้นหรือ” ราชินีไรซินพูดเสียงเย็นและหันไปทางสตีฟ “ส่งสัตว์ทดลองตัวใหม่ไปจัดการกับมัน”

            “ที่นี่ไม่ใช่ห้องทดลองนะไรซิน” สตีฟกระซิบ “ตามบท นายต้องใช้แอปเปิ้ลเคลือบยาพิษฆ่าเจ้าหญิง”

            “ผมไม่ชอบแอปเปิ้ล” อีกฝ่ายตอบพลางหันไปหยิบห่อบรรจุเนื้อย่างมาจากโต๊ะ สตีฟมองด้วยความแปลกใจ

            “อะไรน่ะ”

            “สเต็กเนื้อแกะ” รอยยิ้มเย็นฉาบบนเรียวปาก “แถมสุกปานกลาง รับรองว่าคราวนี้เจ้าหมาป่าบ้าพลังเสร็จผมแน่”

            ราชินีไรซินหย่อนสเต็กเนื้อแกะย่างใส่ถุงพลาสติกและก้าวออกจากวังมุ่งหน้าตรงไปนังกระท่อมที่เจ้าหญิงสโนวูล์ฟเฝ้า ทันทีที่ไปถึง เขาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเรียบเนิบเย็น

            “สายันห์สวัสดิ์เจ้าหนูหมาป่า”

            “ไรซิน” สโนวูล์ฟขบกรามและกางกรงเล็บออก สมิธที่แอบอยู่หลังม่านต้องรีบป้องปากเตือน

            “เรากำลังเล่นละครเวทีกันอยู่นะ”

            “รู้แล้ว” เจ้าหญิงหมาป่าตอบเสียงห้วนก่อนจะหันหน้ากลับไปที่ราชินีไรซินอีกครั้ง “มีธุระอะไร”

            “อย่าพูดจาตัดรอนกันแบบนั้นสิ ผมแค่เอาของมาเยี่ยม”

            “อะไร อย่าบอกนะว่าเป็นยาพิษตัวใหม่” สโนวูล์ฟดักคอ อีกฝ่ายเลิกคิ้ว

            “อันที่จริงผมเองก็อยากทดลองใช้แต่มันยังไม่ถึงเวลา” เขาชูถุงพลาสติกขึ้น “รู้ว่านายกำลังหิว”

            กลิ่นหอมของเนื้อแกะย่างยั่วน้ำลายของวูล์ฟจนไหล เขารีบเลียปากพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้า

            “ส่งมา”

            “ได้ ถ้าคุณยอมตามผมไปที่ห้องทดลอง”

            “ไรซิน” เสียงสมิธดังลอดมาจากม่าน ราชินีวายร้ายถอนใจ

            “ก็ได้ เห็นแก่ความน่ารักของคุณ” เขาส่งถุงเนื้อแกะย่างให้วูล์ฟ อีกฝ่ายรีบฉีกถุงและคว้ามันใส่ปากเคี้ยวทันที ราชินีไรซินยิ้ม

            “ผมลืมบอกไปว่า ในเนื้อนั่นมียาพิษ” เขามองสโนวูล์ฟที่ยืนอ้าปากค้างและพูดต่อด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ของจริง”

            หนุ่มหมาป่าหงายหลังล้มลง ราชินีไรซินยืนมองเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินจากไป สมิธรีบเข้าไปถามทันที

            “คุณใช้ยาพิษจริงหรือไรซิน”

            “แค่ยานอนหลับเท่านั้น ผมยังไม่อยากโดนเจ้าชายที่ยืนอยู่นั่นฆ่าตอนนี้” ไรซินตอบพลางเหลือบตาไปทางวลาร์ดที่ยืนจ้องเขาอยู่ในมุมมืด สมิธถอนใจ

            “ค่อยยังชั่ว อ้ออย่าเพิ่งไปไหนเพราะคุณต้องสู้กับเจ้าชายตอนจบ” เขากำชับก่อนจะหันไปทางดิกสันและแฮมเมอร์ “ไปเข้าฉากสุดท้ายกันเถอะ”

            เมื่อคนแคระทั้งเจ็ดกลับมาจากเหมืองก็พบกับสโนวูล์ฟที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น แม้จะพยายามเรียกเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมตื่น เหล่าคนแคระจึงเข้าใจว่าพวกเขาได้สูญเสียเจ้าหญิงแสนรักไปเสียแล้ว หลังจากร้องไห้ค่ำครวญอยู่สักพักทั้งหมดจึงช่วยกันยกร่างใหญ่ยักษ์ของเจ้าหญิง

สโนวูล์ฟยัดใส่โลงแก้วและนั่งไว้อาลัยอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าของใครบางคนก้าวเข้ามา สมิธเงยหน้าขึ้นและเบิกตากว้าง

            “วลาร์ด” เขามองเครื่องแบบนักล่าของเด็กหนุ่มและกระซิบถาม “ทำไมไม่ใส่ชุดเจ้าชาย”

            “ใครจะไปใส่ชุดบ้าบอแบบนั้น” ลูกครึ่งแวมไพร์พูดเสียงเรียบ ก่อนจะตวัดสายตามองไปที่สโนวูล์ฟ “นอนสบายเลยนะเจ้าหมาบ้า”

            “อย่านอกบทสิวลาร์ด” ดิกสันรีบเตือน เด็กหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะกลั้นใจถาม

            “เกิดอะไรขึ้น” เขาใช้ปลายดาบเคาะโลงแก้วสองสามครั้ง “ทำไมเจ้าบ้าถึงได้หลับเป็นตายแบบนี้”

            เสียงหัวเราะของคนดูดังลั่น สมิธนิ่วหน้า

            “ตั้งใจหน่อยสิวลาร์ด”

            “ได้” ลูกครึ่งแวมไพร์รับคำเสียงห้วน “เกิดอะไรขึ้น เหตุใดจ้าหญิงแสนงามผู้นี้ถึงได้มานอนอยู่ในโลงแก้วกลางป่า”

            “นางมีนามว่าสโนวูล์ฟ ถูกราชินีใจร้ายไรซินหลอกให้กินยาพิษ” สมิธตอบอย่างเป็นงานเป็นการ วลาร์ดเลิกคิ้ว

            “ไม่ใช่กินเพราะตะกละเหรอ”

            “วลาร์ด” อีกฝ่ายโพล่งออกมาอย่างเหลืออด “ให้ตายเถอะ ละครจะจบได้ยังไงถ้าคุณยังขืนเล่นนอกบทอยู่แบบนี้”

            “ผมก็ไม่ได้อยากเล่น” ลูกครึ่งแวมไพร์พูดเสียงห้วนและยืนขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของสมิธ เขาเบือนหน้าหนีไปอีกด้านและพูดเสียงเรียบ “รีบเล่นให้จบเถอะครับ”

            “ถึงคิวนายแล้วไรซิน” สตีฟซึ่งยืนดูอยู่หลังฉากหันไปเรียกจอมวายร้ายซึ่งกำลังหยิบขวดอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เขารีบเตือน “อย่าลืมนะว่าถึงจะเป็นฉากต่อสู้แต่มันเป็นแค่การแสดงเท่านั้น”

            “ผมทราบ”

            ไรซินพูดเสียงเรียบ ร่างสูงในชุดราชินีแม่มดสีดำสนิทก้าวออกไปยืนกลางเวที วลาร์ดกำดาบแน่นและจ้องเขาด้วยดวงตาวาว

            “ไรซิน”

            “เจ้าหนูแวมไพร์”

            ราชินีไรซินทักเสียงเย็นและยิ้มเมื่อเห็นเด็กหนุ่มมองกลับมาด้วยดวงตาแดงก่ำ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ

            “มาช่วยสโนวูล์ฟหรือ”

            “ใช่” วลาร์ดตอบพร้อมกับชักดาบออกจากฝัก ดิกสันถึงกับตาเหลือก

            “เฮ้ เรากำลังเล่นละครกันอยู่นะ” เขาเตือนลูกครึ่งแวมไพร์แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจ

            “วันนี้ฉันไม่ปล่อยให้แกหนีรอดไปได้อีก”

            “ขอโทษด้วยที่ทำให้ต้องผิดหวัง” ไรซินยิ้มพร้อมกับชูมือขึ้น “วันนี้ผมสนุกมาพอแล้ว”

เขาโยนขวดแก้วขนาดเล็กลงบนพื้น ควันสีขาวหม่นฟุ้งกระจายออกมา เสียงเรียบเย็นดังขึ้นท่ามกลางละอองที่กำลังลอยตลบอบอวน

“ลาก่อนเจ้าชายนักล่า”

สมิธรีบเปิดเครื่องดูดอากาศ ชั่วอึดใจควันทั้งหลายก็ถูกดูดหายไปหมด วลาร์ดกวาดตามองรอบตัวและขบกราม

“หนีไปอีกจนได้” เขาเก็บดาบกลับเข้าฝักและทำท่าจะเดินกลับเข้าเวทีแต่ต้องชะงักเมื่อแอลลิสันร้องบอก

“ตอนจบเจ้าชายต้องปลุกเจ้าหญิงด้วยค่ะ”

“ปลุก” ลูกครึ่งแวมไพร์ทวนคำและหันไปมองเด็กหญิง “ยังไง”

แอลลิสันยิ้มพร้อมกับขยับปาก วลาร์ดหน้าแดงก่ำ

“ใครจะไปทำบ้าอะไรแบบนั้น”

“ถ้าไม่จูบเจ้าหญิงก็ไม่ฟื้นนะคะ” เด็กน้อยพูดเสียงใส ลูกครึ่งแวมไพร์เบ้หน้า เขาเดินไปที่โลงแก้วและใช้ดาบเคาะสองสามครั้ง

“ตื่นได้แล้วสโนวูล์ฟ ละครจบแล้ว”

“เรียกอย่างนั้นเจ้าหญิงไม่รู้เรื่องหรอก มันต้องจูบ” ดิกสันพูดพลางหันไปหลิ่วตาให้สมิธ ชายหนุ่มยิ้ม

“ผมสอนให้ก็ได้”

“อย่าพูดเรื่องที่ชวนคลื่นไส้แบบนี้ได้ไหมครับ” วลาร์ดพูดเสียงห้วนพลางหันรีหันขวาง เสียงร้องเชียร์จากผู้ชมที่ดังลั่นห้องประชุมทำให้เด็กหนุ่มบดกราม

“ให้ตายเถอะ” เขาตะโกนขึ้นมาอย่างหมดความอดทนก่อนจะเดินไปหลังเวทีและกลับออกมาพร้อมห่อแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่

“ละครจบแล้ว” วลาร์ดพูดพร้อมกับเตะฝาโลงจนกระเด็นและโปะเบอเกอร์ชิ้นโตลงไปบนหน้าของวูล์ฟค่อนข้างแรง “ตื่นซักทีสิเจ้าหมาบ้า!”

หนุ่มหมาป่าคว้าแฮมเบอร์เกอร์และยัดใส่ปากสามคำหมด เขาลุกขึ้นพร้อมกับบิดตัว

“อ้าวละครจบแล้วเหรอ” วูล์ฟทำท่าคิด “จริงสิฉากสุดท้ายเจ้าชายต้องจูบเหญิงนี่นา” เขาหันไปมองวลาร์ดพร้อมกับกางแขนออก “เข้ามาเลยเจ้าผีดิบ”

“ใครจะไปทำบ้าอะไรแบบนั้น” ลูกครึ่งแวมไพร์พูดเสียงห้วนและก้าวถอยหนี “พอกันที ฉันไม่เล่นละครบ้าบออะไรนี่อีกแล้ว”

วลาร์ดโพล่งอย่างหมดความอดทนและเดินหนีออกจากห้องประชุมไปอย่างรวดเร็ว ผู้ชมทั้งหมดต่างพากันบ่นพึมพำด้วยความเสียดาย

“แบบนี้ก็ไม่แฮปปี้เอ็นดิ้งสิคะ” แอลลิสันหันไปบ่นกับอันเดอร์ฮิลล์ ชายชรายิ้ม

“ดีแล้วล่ะ เพราะถ้าขืนจบแบบนั้น นิทานเรื่องนี้คงสิ้นสุดลงด้วยฉากฆาตกรรม”

*/*/*/*

ปิดม่าน