คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4
บทที่ 4
เสียงฝีเท้าแผ่วเบาทว่าหนักแน่นดังกระทบพรมปูพื้นสีเข้มเรียกให้ชายหนุ่มผิวขาวที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่หมุนเก้าอี้กลับมามองผู้มาเยือน สายตาคมมองสำรวจหญิงสาวร่างสูงผมดำ ใบหน้านิ่งสนิทไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ และหน่วยตายาวรีที่มองตรงมาอย่างไม่มีความประหม่าเหมือนคนอื่นๆ ที่เขาเคยเห็นมา และมองเลยไปถึงเสื้อยืดเก่าๆ และกางเกงยีนขาดๆ พอดีตัวที่เธอสวมอยู่
“นั่งก่อนสิ” ป๊อปปี้เอ่ยพลางผายมือไปที่เก้าอี้หน้าโต๊ะ
ร่างสูงนั่งลงพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของคนที่เชิญเธอเข้ามาหาถึงในโรงแรมห้าดาวแห่งนี้ ใบหน้าที่ฉายแววของความมีอำนาจนั้นดูคุ้นตาอย่างประหลาดหากแต่ยิ่งนึกก็ยิ่งเลือนราง แก้วใจกระพริบตาไล่ความคิดแปลกๆ นั้นออกไป
“เธอชื่ออะไร” ชายหนุ่มถามขึ้น สองมือประสานกันไว้ใต้คาง คนโดนถามหรี่ตาลงเพียงนิดเดียวอย่างแปลกใจ
“แก้วฮะ...” แก้วใจตอบเสียงต่ำ ยังคงไม่ละสายตาจากใบหน้าคู่สนทนา
“แก้ว.....ไม่ใช่แก้วใจหรอ” ป๊อปปี้ ถามด้วยเสียงเคลือบแคลง พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย
“...ฟาง...” แก้วใจหลุดชื่อที่อยู่ในห้วงความคิดทันทีที่ได้ยินชื่อที่มีคนเพียงคนเดียวเคยเรียก...แก้วใจ
“ใช่...ขอบใจมากที่ช่วยคุณฟางไว้เมื่อวันก่อน...ลูกน้องชั้นเล่าว่าเธอฝีมือดีใช่เล่น” ป๊อปปี้พยักเพยิดไปทางชายในชุดสูทสีดำสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูไม้บานใหญ่ หญิงสาวหันไปมองแล้วก็จำได้ว่าเป็นคนที่มาพาฟางขึ้นรถตู้จากไป...แก้วใจไม่ตอบอะไร ร่างสูงเพียงแต่นิ่งเงียบด้วยไม่เข้าใจสาเหตุที่เธอโดนตามตัวมา
“ชั้นอยากจ้างให้เธอมาดูแลคุณฟาง...ตกลงมั้ย” ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ตอบอะไร ชายหนุ่มเอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้พลางกอดอกด้วยท่าทางสบายๆ
แก้วเงยหน้าขึ้นมองคนพูดอย่างแปลกใจ ร่างสูงนึกไปถึงใบหน้าหวานๆ และดวงตากลมโตของหญิงสาวร่างบางในอ้อมกอดที่ริมทะเลและภาพที่เธอเดินขึ้นรถตู้สีดำด้วยท่าทางเหมือนนางพญา...หัวใจที่เต้นปกติมาตลอดก็เหมือนจะเพิ่มจังหวะขึ้นมา
“คุณหมายความว่ายังไงฮะ”
“อย่างที่บอก...ชั้นอยากจ้างให้เธอมาดูแล เป็นบอดี้การ์ดให้คุณฟาง...ตกลงมั้ย” ชายหนุ่มพูดพลางกดโทรศัพท์สีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน แก้วใจที่ยังคงงุนงงกับข้อเสนอนั้นจึงได้แต่นั่งนิ่ง
“ป้าอุ่น เชิญคุณฟางที่ห้องชั้นหน่อย” ป๊อปปี้กรอกเสียงลงไปในกระบอกโทรศัพท์ แล้วส่งยิ้มบางๆ ให้แก้ว
เวลาผ่านไปห้านาทีโดยมีแต่ความเงียบ แล้วเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ชายสองคนที่ยืนอยู่ตรงประตูก้มศีรษะเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวร่างบางในชุดเดรสสั้นสีชมพูหวานเดินเข้ามา
“คุณป๊อปเรียกฟางหรอคะ” หญิงสาวถามเรียบๆ พลางนั่งลงเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ตรงหน้าโต๊ะโดยไม่ได้หันไปมองว่ามีคนนั่งอยู่ข้างๆ เพราะพนักเก้าอี้หนังนั้นสูงเสียจนมองไม่เห็นคนนั่งจากข้างหลัง
แก้วใจชำเลืองมองร่างบางข้างตัว ที่วันนี้ช่างแตกต่างกับวันแรกที่เจอกัน เส้นผมสีน้ำตาลทองถักเป็นเปียรอบศีรษะแล้วรวบไว้ข้างใบหูด้วยริบบิ้นสีขาวเส้นใหญ่ ปลายผมหยักศกม้วนเป็นเกลียวอย่างบรรจง ใบหน้าใสแต่งแต้มด้วยโทนสีชมพูอ่อนๆ บนพวงแก้มและริมฝีปาก...
ฟางหันกลับมาด้วยรู้สึกตัวว่าโดนจ้องมอง ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเจ้าของสายตาแทงทะลุนั้นเป็นใคร หญิงสาวสบตากับดวงตายาวรีคู่นั้นแล้วจึงหันกลับไปมองชายหนุ่มที่เรียกเธอมาอย่างรวดเร็ว
“ยิงปืนเป็นมั้ย” ป๊อปปี้ไม่ตอบสายตาตั้งคำถามของฟางแต่กลับถามไปที่หญิงสาวอีกคนพลางหยิบอาวุธสีดำออกมาจากลิ้นชักแล้ววางลงบนโต๊ะ
แก้วมองปืนกระบอกนั้นอย่างชั่งใจ คำพูดของป๊อปปี้ก้องไปมาในหู
“อย่างที่บอก...ชั้นอยากจ้างให้เธอมาดูแล เป็นบอดี้การ์ดให้คุณฟาง...ตกลงมั้ย”
ร่างสูงชำเลืองมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ อีกครั้งก่อนจะตัดสินใจหยิบปืนบนโต๊ะขึ้นมา...นิ้วเรียวยาวสอดไปที่ไกปืนอย่างช่ำชอง แก้วใจลุกขึ้นยืนแล้วเล็งไปที่กระถางต้นไม้หน้าประตูห้อง
ปัง!
เพล้ง!
ฟางยกมือขึ้นปิดหู...กระถางต้นไม้แตกกระจาย พร้อมๆ กับที่ร่างสูงหันกลับมาสบตากับชายหนุ่มที่มองตามลูกกระสุนอย่างพอใจ
“ดี...งั้นเริ่มงานวันนี้เลย” ป๊อปปี้สั่งอย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มปรากฎชัดบนใบหน้าเมื่อได้คนที่ถูกใจมาทำงานด้วย
“แก้วเค้าจะมาดูแลฟาง ไปไหนมาไหนจะได้ปลอดภัย” ประโยคหลังชายหนุ่มหันมาพูดกับร่างบางที่นั่งมองคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างไม่เข้าใจ
“คะ?”
ฟางเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเองแล้วหันไปจ้องแก้วที่ยืนถือปืนสงบนิ่ง หัวใจที่เต้นแรงเพราะตกใจเสียงปืนยิ่งเต้นแรงขึ้นอีกเมื่อร่างสูงมองตอบกลับมาด้วยสายตาที่เหมือนจะดูดกลืนให้คนโดนมองละลายหายไป
…………………………………………………………………………………………
หญิงสาวร่างบางในชุดสีชมพูเดินเข้ามาภายในห้องชุดหรูหรา ตามติดมาด้วยร่างสูงที่มองสำรวจข้าวของภายในห้อง พี่เลี้ยงคู่ใจเดินออกมาจากส่วนที่เป็นครัวพลางส่งยิ้มให้หญิงสาวทั้งสอง...ป๊อปปี้โทรมาอธิบายทุกอย่างให้เธอฟังแล้วคุณอุ่นจึงไม่แปลกใจที่จะเห็นคนแปลกหน้าเดินตามเจ้านายสาวของตนเข้ามาในห้อง
“แม่อุ่นขา...ช่วยจัดเสื้อผ้าให้แก้วใจด้วยนะคะ” ฟางพูดเสียงใสพลางนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่แล้วกดรีโมทเปิดโทรทัศน์ ร่างสูงส่งยิ้มบางๆ ให้หญิงวัยกลางคนที่กำลังจัดหมอนอิงให้คนตัวเล็ก
“อ้าว...ถ้าอุ่นไปแล้วคุณฟางจะอยู่กับใครล่ะคะ” คุณอุ่นละมือพลางหันมาถาม
ฟางยิ้มหวานให้พี่เลี้ยงอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะปรายตาไปทางร่างสูงๆ ที่ยืนมอง
“อยู่กับแก้วใจไงคะ ก็คุณป๊อปสั่งแล้วว่าให้แก้วใจดูแลฟาง...” หญิงสาวกดรีโมทในมือต่อไป
“แต่ว่า...คุณขา...” คุณอุ่นทำเสียงประท้วงเบาๆ
“คุณอุ่นขาาา...วันนี้ฟางต้องไปงานกับคุณป๊อป แล้วถ้าแก้วใจไม่มีเสื้อผ้าใส่ไป จะทำยังไงล่ะคะ” คนตัวเล็กทำเสียงอ้อน พลางแหงนมองพี่เลี้ยงด้วยดวงตากลมโตที่คนโดนมองต้องใจอ่อน
“เอ้า ไปก็ไป...ฝากด้วยนะแก้ว” คุณอุ่นถอนหายใจแล้วคว้ากระเป๋าถือใบเล็กเดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูตามหลัง
ฟางกดรีโมทปิดโทรทัศน์เครื่องใหญ่ทันที หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม
“แก้วใจ ทำไมถึงยอมทำงานนี้ แก้วใจต้องไปกรุงเทพด้วยนะ ไม่คิดถึงบ้านหรอ” เสียงหวานยิงคำถามอย่างรวดเร็ว แก้วใจสบตากับร่างบางแล้วแค่นยิ้ม
“ไม่มีใครให้คิดถึงแล้ว...” หญิงสาวตอบเบาๆ แล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าต่างบานสูงที่มองออกไปเห็นทะเลสีครามส่องประกายล้อแสงแดด คนถามมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นทุกย่างก้าว
“เหมือนกันเลย....ฟางก็ไม่มี” ร่างบางพึมพำกับตัวเอง แก้วใจเอี้ยวคอกลับมามองแต่ไม่พูดอะไร
ฟางถอนหายใจยาวแล้วค่อยๆ เอนตัวลงนอนบนโซฟา เครื่องปรับอากาศทำงานเป็นอย่างดีจนอากาศภายในห้องเย็นสบายน่านอน ดวงตากลมโตพริ้มหลับลงช้าๆ
“คุณฟางของีบหน่อย...แก้วใจห้ามหนีไปไหนนะ” เสียงหวานพึมพำแผ่วเบา ลมหายใจเข้าออกเริ่มสม่ำเสมอในระยะเวลาอันสั้น
ร่างสูงเห็นดังนั้นก็เดินเข้าไปในห้องนอนที่อยู่ติดกันเพื่อหยิบผ้าห่มจากบนเตียงสี่เสาที่มีผ้าม่านโปร่งล้อมรอบ แล้วสายตาก็สะดุดกับขนมตังเมรูปดอกกุหลาบที่วางอยู่บนหมอนสีขาว แก้วใจอมยิ้มแล้วเดินกลับออกมาก่อนจะค่อยๆ คลี่ผ้าห่มผืนหนาคลุมให้คนที่นอนหลับเบาๆ
“แก้วใจไม่หนีคุณฟางไปไหนหรอก…”
To be continue
สวัสดีค่ะทุกคน สบายดีกันมั้ยเอ่ย
วันนี้ไรท์เตอร์เอาบทที่ 4 มาให้อ่านกันแล้ว
แก้วยิงปืนแม่นได้ใจจริงๆ ให้ตายเถอะ!! 555
ว่าแต่...หลังจากนี้คุณฟางกับแก้วใจจะเป็นยังไงต่อไปน้า
เรื่องมันไม่ง่ายหรอกนะคะเนี่ย
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะคะที่รักทุกคน
คิดถึง...
ความคิดเห็น