คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
บทที่ 3
“ปล่อยนะ!!” ร่างบางสะบัดแขนสุดแรงจนหลุดมาได้ หญิงสาวตั้งท่าจะออกวิ่ง
“เฮ้ย จะหนีหรอวะ” ชายอีกคนกระชากแขนฟางไว้ได้ ร่างบางเซถลาตามแรงดึง พวกมันคว้าแขนเธอไว้คนละข้าง มือที่เหมือนคีมเหล็กนั้นบีบแน่น
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!” ร่างบางตะโกนแล้วปิดตาแน่นเหงื่อออกท่วมตัวด้วยความกลัว ในหูมีแต่เสียงอื้ออึงของคำว่าช่วยด้วย ฟางไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงน้ำทะเลซัดกระแทกโขดหินที่ดังกลบเสียงร้องของเธอ
“เฮ้ย เค้าบอกให้ปล่อยก็ปล่อยดิวะ” เสียงทุ้มๆ เสียงหนึ่งดังขึ้น ชายสองคนนั้นหันขวับไปมองพร้อมๆ กับที่ฟางลืมตาขึ้นทันที
หญิงสาวรูปร่างสูง ไหล่กว้างผึ่งผาย ผิวขาวเนียน สวมเสื้อยืดแขนสั้นลายขวางกับกางเกงยีนสีซีด ยืนเอามือล้วงกระเป๋าจ้องหน้าชายทั้งสองคนด้วยท่าทางสงบนิ่ง ผมสั้นสีดำปลิวสะบัดตามแรงลมปิดหน้าปิดตาทำให้ฟางมองเห็นใบหน้านั้นไม่ชัด…
“แล้วแกเสือกอะไรวะ อย่ามายุ่ง!!” หนึ่งในคนร้ายตะคอกใส่หน้าขณะที่ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้อีกหนึ่งก้าว
“ชั้นบอกให้ปล่อยน้องชายคนนี้ซะ” หญิงสาวที่เพิ่งมาถึงปรายสายตาไปทางคนตัวเล็กที่โดนล็อกแขนอยู่ผ่านๆ
“หาเรื่องตายนะไอ้น้อง!!” ชายคนนั้นส่งแขนร่างบางให้เพื่อนจับไว้แล้วปล่อยหมัดออกไปโดยมีเป้าหมายที่ใบหน้าที่สงบนิ่งจนน่ารำคาญใจนั้น ฟางตาโตอ้าปากค้างโดยไม่มีเสียงด้วยความตกใจ
ร่างสูงเอียงตัวหลบอย่างว่องไวแล้วหมุนตัวกลับมาคว้าแขนคนร้ายที่เซถลาเพราะต่อยพลาดก่อนจะจับไพล่หลังแล้วหักขึ้นอย่างแรง
“โอ๊ยยยยย!!”
เท้าในรองเท้าผ้าใบขาดๆ ถีบซ้ำเข้ากลางหลังส่งผลให้คู่ต่อสู้ลงไปนอนคลุกทรายอยู่บนพื้น
“เฮ้ยพี่!!” ผู้ชายอีกคนปล่อยแขนฟางแล้ววิ่งเข้ามาพยุงลูกพี่ของตัวเองขึ้นนั่ง ชายทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตาแทบถลน แต่ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นมาต่อกรด้วย ร่างสูงจ้องกลับก่อนจะหันไปคว้าแขนคนที่ยืนอึ้งอยู่ให้ออกเดิน
ทั้งสองเดินมาเงียบๆ จนห่างออกมาเรื่อยๆ ลมทะเลพัดเอาความชื้นจากผิวน้ำขึ้นมาช่วยคลายความร้อน หัวใจที่เต้นรัวเร็วจากความตกใจเริ่มกลับเข้าสู่จังหวะเดิม คนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตาถึงได้เงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะกล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณมากนะ...เธอชื่อ...ว้าย!!” พูดไม่ทันขาดคำ หญิงสาวก็ต้องอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจเพราะเท้าไปสะดุดเข้ากับหินก้อนใหญ่ที่ฝังตัวอยู่ในผืนทราย
คนที่เดินอยู่ข้างๆ รีบหันมาตามเสียง แขนแข็งแรง ปัดไปโดนปีกหมวกแก๊ปราคาแพงจนหลุดออกขณะที่คว้าเอวบางไว้อย่างรวดเร็ว เส้นผมสีน้ำตาลทองยาวสลวยทิ้งตัวลงมาจากมวยที่ขมวดไว้หลวมๆ ใบหน้าสวยอยู่ห่างจากคนตรงหน้าแค่คืบ ดวงตากลมโตมีแววหวานซึ้งประสานกับหน่วยตายาวรี...
เวลาเคลื่อนผ่านไปช้าๆ ราวกับจะแกล้งให้ต่างฝ่ายต่างได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นดังขึ้นมาอีกครั้งเมื่อต่างฝ่ายต่างได้มองเห็นกันชัดๆ...หญิงสาวร่างสูงผิวขาว ผมสั้นระต้นคอ ใบหน้าสวยเฉี่ยวแต่แฝงความลึกลับน่าค้นหาไว้ที่ดวงตาจ้องมองคนในอ้อมแขนเนิ่นนาน
“แก้ว...ชื่อแก้ว” เสียงทุ้มต่ำดังออกมาจากริมฝีปากอิ่มแผ่วเบา สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหวานๆ ตรงหน้า สองแขนยังโอบประคองเอวบางไว้เหมือนโดนมนต์สะกด
…………………………………………………………………………………………..
ภายในห้องพักราคาแพงของโรงแรมระดับห้าดาว ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาหนังตัวใหญ่จ้องหน้าผู้ชายสองคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเอาเรื่อง แม่บ้านหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ กันยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตาเงียบๆ คุณอุ่นเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นเจ้านายแล้วก็ต้องหลบสายตาด้วยความเกรง
“ป้าอุ่น ทำไมถึงปล่อยคุณฟางไปคนเดียว!!” ป๊อปปี้ตะคอกใส่คุณอุ่นเสียงดังลั่น ใบหน้าถมึงทึง ทุกคนในที่นั้นสะดุ้งสุดตัว
“ปะ...ป้าขอโทษค่ะคุณ ป้าหะ...เห็นคุณฟางเธอหลับแล้วป้าเลยไปอ่านหนังสือ...ละ...แล้ว” คุณอุ่นตะกุกตะกักตอบ
“พอ!! พอแล้ว!! ไม่ต้องเอาอะไรมาอ้างทั้งนั้น...” ผู้เป็นเจ้านายตะคอกซ้ำแล้วหันมาหาชายในชุดดำสองคนที่ยืนก้มหน้าอยู่
“แล้วพวกแก!! ชั้นสั่งแล้วใช่มั้ย ให้ดูแลคุณฟางให้ดี แล้วทำไม!!” ป๊อปปี้ตะเบ็งเสียงแล้วลุกขึ้นย่างสามขุมเข้าไปหาลูกน้องทั้งสองก่อนจะ
ผัวะ!! ผัวะ!!
ชายหนุ่มปล่อยหมัดหนักๆ เข้าที่มุมปากลูกน้องคนละที ชายทั้งสองล้มลงกระแทกพื้น ริมฝีปากแตกบวมเจ่อ
“ไป!! ไปตามคุณฟางให้เจอ!! ก่อนที่พวกแกจะหายไปจากโลกนี้แทน ไป!!” ป๊อปปี้ตวาดดังลั่นแล้วชี้นิ้วไปทางประตู ลูกน้องทั้งสองรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างร้อนรน
“อะไรกันคะเนี่ยพี่ป๊อป” หญิงสาวร่างโปร่งที่เปิดประตูสวนเข้ามามองตามบอดี้การ์ดสองคนนั้นด้วยสายตางุนงงพลางเดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟา สายตามองป๊อปปี้ทีคุณอุ่นทีสลับไปมา เขื่อนที่เดินตามหลังเข้ามาปิดประตูแผ่วเบาแล้วยืนเฝ้าระวังอยู่ตรงนั้น สายตามองตามร่างโปร่งของคุณเฟย์แล้วก็ต้องรีบหลุบสายตาลงเมื่อหญิงสาวมองตอบกลับมา
“คุณขา...” คุณอุ่นส่งเสียงเรียกป๊อปปี้เบาๆ
“ไป!! ป้าอุ่นด้วย!! ออกไป!!” เจ้านายหนุ่มหันมาทำตาขวางใส่ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างน้องสาวอย่างแรง คนโดนไล่รีบเดินออกจากห้องไปอย่างหวาดกลัวกับอารมณ์ของเจ้านาย ในห้องจึงเหลือเพียงคนสามคนเท่านั้น
“เกิดอะไรขึ้นคะพี่ป๊อป...ฟางไปไหน” เฟย์จับแขนพี่ชายเขย่าเบาๆ สายตาเป็นกังวลเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มเคร่งเครียด ป๊อปปี้ระบายลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
“ฟางหนีออกไปข้างนอก...คนเดียว” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
เฟย์ทำหน้าตาถึงบางอ้อกับอารมณ์โมโหที่เพิ่งเกิดขึ้นของพี่ชาย หญิงสาวรู้ดีว่าคุณฟางของแม่อุ่นมีอิทธิพลเพียงใดกับพี่ชายของเธอ
“แหม...เดี๋ยวคงกลับมั้งคะ พี่ป๊อปก็น่าจะปล่อยฟางไปไหนมาไหนเองบ้าง จะได้ไม่ต้องแอบไปแบบนี้” น้องสาวคนสวยพูดลอยๆ พลางยักไหล่
“หยุดนะยัยเฟย์!!” ป๊อปปี้หันขวับมาจ้องหน้าน้องสาวทันที เฟย์หน้าเสียแต่ก็ยังคงทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
“คุณป๊อปปี้ครับ...อีกสิบห้านาทีจะได้เวลานัดกับท่านประสิทธิ์แล้วนะครับ” เขื่อนที่ยืนอยู่หน้าประตูพูดแทรกขึ้นมาสายตามองไปที่เจ้านายสาว
ป๊อปปี้ยกแขนขึ้นดูนาฬิกาที่ข้อมืออย่างหงุดหงิดก่อนจะลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องส่วนตัวด้านขวามือ เขื่อนรอจนได้ยินเสียงชายหนุ่มปิดประตูห้องน้ำแล้วจึงพูดขึ้น
“คุณป๊อปกำลังโมโห คุณเฟย์อย่าเพิ่งไปแนะนำอะไรเลยจะดีกว่านะครับ”
ร่างโปร่งช้อนตาขึ้นมองคนพูดแต่ไม่ตอบอะไร หญิงสาวลุกขึ้นเดินผ่านบอดี้การ์ดผมทองของพี่ชายไปอย่างไม่สนใจ...
“เฟย์จะกลับห้อง คุณเขื่อนไม่ต้องตามแล้วนะคะ” เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ เมื่อมาถึงหน้าประตู
เขื่อนได้แต่ก้มศีรษะรับเมื่อหญิงสาวเดินผ่านไป.......
.....................................................................................................................................................................
“สนุกจังเลยยย!!”
เสียงหวานๆ ของสาวน้อยร่างบางในชุดทะมัดทะแมงขัดกับบุคลิกเรียกรอยยิ้มจากหญิงสาวร่างสูงที่เดินอยู่ข้างๆ ทั้งสองเดินเอื่อยๆ ซื้อขนมริมหาดยามเย็น นักท่องเที่ยวออกมาเดินเล่นกันหนาตา อากาศเริ่มคลายความร้อนลงบ้างแล้ว สองร่างเดินเคียงกันมาหยุดตรงหน้าคนขายขนมตังเม ดวงตากลมโตเงยขึ้นมองคนข้างๆ
“นี่...แก้วใจ” ฟางเรียกเบาๆ...คนโดนเรียกทำหน้าอย่างรู้สึกแปลกๆ กับชื่อนั้น ร่างสูงเลิกคิ้วแล้วมองหน้าคนเรียกอย่างงุนงง
“ฟางจะเรียกแก้วว่าแก้วใจ...เป็นไง น่ารักมั้ย” ร่างบางยิ้มหวานให้อย่างอารมณ์ดี
“แก้วใจหรอ...อยากเรียกอะไรก็เรียกเถอะ ตามใจสิ” แก้วตอบรับพลางหยิบขนมตังเมรูปดอกกุหลาบสีสวยที่ยังอุ่นๆ อยู่ส่งให้ฟาง คนตัวเล็กยื่นมือมารับ...แก้มเนียนๆ เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ
“เอ้า ซื้อให้...กินเป็นมั้ย” ร่างสูงส่งเหรียญ 5 บาทให้คนขายแล้วออกเดินต่อ
“ขอบใจนะ...” หญิงสาวยิ้มหวานจนตาปิด มองขนมดอกกุหลาบสีสวยอย่างถูกใจ แก้วเผลอมองรอยยิ้มนั้นอย่างเพลิดเพลิน ลมแรงๆ จากทะเลพัดจนผมยาวนั้นปลิวปิดหน้า ร่างสูงจึงปัดออกให้อย่างเบามือ
รถตู้สีดำคันใหญ่แล่นเข้ามาจอดเทียบทางเท้าริมทะเล ชายชุดดำสองคนเดินลงมาจากรถแล้วตรงเข้าหาหญิงสาวทั้งสองทันที หนึ่งในนั้นกำอาวุธสังหารสีดำไว้ในมือขวาอยู่ในท่าพร้อมยิง
แก้วมองเห็นความเคลื่อนไหวนั้นทางหางตาแต่ยังคงรักษาระยะการย่างก้าวไว้อย่างมั่นคง เมื่อชายสองคนนั้นเข้ามาใกล้ ร่างสูงก็หมุนตัวตวัดขาขึ้นเตะข้อมือของชายชุดดำคนแรกอย่างแรงจนปืนที่ถืออยู่ตกพื้น อีกคนทำท่าจะล้วงเข้าไปในเสื้อในขณะที่แก้วตั้งท่าจะสู้แต่เสียงเล็กๆ ดังขึ้นเสียก่อน
“หยุด!! หยุดเดี๋ยวนี้” ฟางตวาดลั่นเป็นผลให้ชายทั้งสองคนหยุดยืนนิ่งทันที
“คุณฟางครับ...คุณป๊อปปี้ให้พวกผมมาพาคุณฟางกลับโรงแรม” หนึ่งในบอดี้การ์ดรายงานด้วยเสียงหนักแน่น ศีรษะก้มน้อยๆ แสดงความเคารพ
ร่างสูงมองไปที่คนพูดก่อนจะละสายตามามองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างเธออย่างไม่เข้าใจ...ฟางมองตอบสายตานั้น
“แก้วใจ...คือ” หญิงสาวพยายามจะอธิบาย
“รีบกลับเถอะครับคุณฟาง...คุณท่านเป็นห่วง” ชายอีกคนเร่งพลางผายมือไปที่รถตู้คันใหญ่ ร่างบางถอนหายใจมองสลับไปมาระหว่างผู้ที่ติดตามมาและคนที่ยืนมองอยู่ข้างๆ...แต่แล้วก็ต้องก้มหน้าลงด้วยไม่อยากสบตากับดวงตายาวรีคู่นั้น
“แก้วใจ...ฟางไปก่อนนะ ขอบคุณมากจริงๆ”
ฟางหันหลังเดินขึ้นไปนั่งบนรถด้วยท่าทางดั่งนางพญา ผมยาวสลวยคลอเคลียรอบใบหน้า ร่างบางมองออกมานอกรถเห็นร่างสูงยืนมอง มือเล็กๆ กำขนมตังเมในมือแน่น...และก่อนที่ประตูรถจะเลื่อนปิด ดวงตาสองคู่ก็มองสบกันเนิ่นนาน
..............................................................................................................................................................................
มือเล็กๆ พนมไหว้ลงไปที่อกกว้างของชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเข้มราคาแพงที่นั่งอยู่บนโซฟาหนังตัวยาวอย่างนอบน้อม ดวงตากลมโตหลุบต่ำ
“ฟางขอโทษนะคะคุณป๊อป...ขอโทษนะคะแม่อุ่น” ฟางพูดเบาๆ พลางกวาดตามองไปที่พี่เลี้ยงและทุกคนในห้องตั้งแต่คุณเฟย์ที่ยิ้มให้ไปจนถึงหวายที่นั่งไขว่ห้างอย่างไม่สนใจ
“ปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว...แต่คราวหลังอยากไปไหนก็บอก จะให้ป้าอุ่นพาไป” ป๊อปปี้พูดเรียบๆ พลางมองสำรวจเนื้อตัวของคนตรงหน้า
“ค่ะ...” หญิงสาวก้มหน้ารับคำ
“แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เค้าทำอะไรฟางหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยที่แฝงไว้ด้วยความตะขิดตะขวงใจ ร่างบางเงยหน้าขึ้นทันที มือเล็กๆ ล้วงลงไปสัมผัสกับขนมแข็งๆ ในกระเป๋ากางเกง แล้วจึงตอบเบาๆ
“เปล่าค่ะ...เค้าช่วยฟางไว้ เพราะว่า...เพราะ...มีคนมาหาเรื่องฟาง”
“ใคร!!” ป๊อปปี้ถามขึ้นทันควันอย่างที่หญิงสาวคิดไว้ไม่มีผิด “ใครมันทำอะไรฟาง!!”
“คะ คือ...แก้วใจเค้าจัดการไปแล้วค่ะคุณป๊อป...แล้วฟางก็ไม่ได้เป็นอะไรเลย” ฟางละล่ำละลักบอก มือคว้าแขนชายหนุ่มไว้แล้วบีบเบาๆ
ป๊อปปี้มองดวงตากลมโตที่มีน้ำตาคลอคู่นั้นแล้วถอนหายใจ…ก่อนพูดขึ้นว่า
“ไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนเถอะ วันนี้ไม่ต้องไปกับชั้นหรอก เดี๋ยวให้หวายไปแทน” ชายหนุ่มพยักหน้าเรียกคุณอุ่นที่รีบเดินเข้ามาประคองนายสาวอย่างอ่อนโยน
“ไปค่ะคุณฟาง...”
ฟางเงยหน้ามองป๊อปปี้ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา หญิงสาวเดินผ่านเฟย์ที่แอบแตะมือเธอเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ และเดินผ่านหวายที่ยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างเยาะเย้ย
“ขอบคุณที่ทำให้หวายได้ไปกับคุณป๊อปนะคะคุณฟาง” หญิงสาวพูดกลั้วหัวเราะแล้วก็หยุดทันทีเมื่อหันไปเห็นเฟย์ถลึงตาให้
ฟางเดินต่ออย่างไม่ใส่ใจ...ขนมตังเมรูปดอกกุหลาบยังอยู่ในกระเป๋ากางเกง และมือเล็กๆ นั้นยังคงกำมันไว้แน่น
...............................................................................................................................................................................
พระจันทร์ดวงโตส่องแสงสีเหลืองนวลอาบไปทั่วบริเวณชายหาด ร่างใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่หน้าชานบ้านเช่าไม้ชั้นเดียวหลังเล็กๆ เป็นเงาตะคุ่ม
“คุณฟางงั้นหรอ…”
แก้วพึมพำแผ่วเบา นึกถึงหนุ่มน้อยในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนที่กลายร่างเป็นหญิงสาวหน้าหวานในอ้อมกอด...
“แก้วใจ...”
เสียงเรียกชื่อนั้นยังคงติดหู ร่างสูงอมยิ้มเมื่อนึกถึงน้ำเสียงหวานๆ ที่เอ่ยคำว่า......แก้วใจ....
To be continue
เฮ้ออออ แก้วใจมาแล้วววว….ในที่สุด
คิดถึงจริงๆ 5555
เป็นยังไงกันบ้างคะรีดเดอร์ แก้วใจมาตามคำเรียกร้องแล้วนะ
คิดถึงกันบ้างมั้ยเอ่ย??
ไรท์เตอร์คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนนะคะ
ขอบคุณทุกๆ ความเห็นและกำลังใจ…
รักกันนานๆ นะคะ :)
ความคิดเห็น