ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    อสงไขยเวลา

    ลำดับตอนที่ #1 : บุญคุณความแค้น

    • อัปเดตล่าสุด 23 พ.ย. 54


                      ความฝันของข้าวหอม คือการที่จะได้ท่องเที่ยวตามโบราณสถานในประเทศจีน เนื่องจากบ้านของเธอติดหนังจีนแนวย้อนยุคกันมา จนต้องมาเที่ยวทุกปี ซึ่งปีนี้เป็นครั้งแรกที่เธอเดินทางมาคนเดียว และเส้นทางการท่องเที่ยวครั้งนี้เป็นเส้นทางที่รัฐบาลจีนพึ่งเปิดใหม่
     
                    ในระหว่างที่ข้าวหอมกำลังฟังไกด์นำเที่ยวกำลังอธิบายเกี่ยวกับประวัติจวนขุนนางโบราณ ทว่าคำบรรยายต่างๆกลับไม่เข้าหูข้าวหอมเลย เพราะสมาธิทั้งหมดของเธอนั้น กลับไปจดจ่อกับภาพวาดของบุรุษในชุดขาวผู้หนึ่งที่ยืนอยู่กลางป่าไผ่ แม้ว่าภาพวาดนั้นจะวาดตามแบบแนวโบราณไม่ได้เหมือนจริงเช่นในปัจจุบัน ทว่าคนที่มองสามารถรับมองเห็นความงามเกินชายของบุรุษในภาพได้
     
                    โอโห....ในโลกนี้มีหนุ่มรูปงามขนาดนี้ด้วยหรอข้าวหอมพูดอย่างชื่อชม และขณะที่กำลังจะหันไปไปถามไกด์ว่าคนในรูปนั้นเป็นใคร เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสตรีจีนโบราณในชุดสวยงามหรูหรา ใบหน้างามหยดหย้อยนั้นกลับบิดเบี้ยวด้วยความอาฆาตแค้น แล้วทันใดเสียงเกรี้ยวกราดของสตรีนางนั้นก็ดังขึ้นในห้ว
     
                    ตวนมู่หญง......ในที่สุดข้าก็หาเจ้าพบ...ความแค้นระหว่างเราได้เวลาคิดบัญชีกันเสียที
     
                    เสียงกรีดร้องนั้นทำให้ ข้าวหอมตกใจ และยิ่งตกใจมาขึ้นเมื่องสตรีนางนั้นตรงดิ่งเข้ามาบีบคอข้าวหอม โดยที่ข้าวหอมพยายามกรีดร้อง ทว่าผู้คนที่อยู่รอบๆตัวเธอ ณ เวลานั้นกลับนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วทันใดนั้น ก็ปรากฏชายแก่ในชุดนักพรต เข้าปัดมือของสตรีนางนั้นให้หลุดออกไปจากคอของข้าวหอมอย่างง่ายดาย พร้อมกับซัดฝ่ามือไปที่อกของสตรีนางนั้น แล้วร่างของเจ้าหล่อนก็สลายไปต่อหน้าต่อตา
     
                    ข้าวหอมยืนหอบหายใจ และมองเหตุการ์ณ ที่เกิดขึ้นอย่างตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก ในหัวมีแต่คำว่าหนีไปอย่างเดียว แต่พอเท้าจะก้าวออก กลับทำไม่ได้ มันเหมือนกับเท้านั้นถูกยึดติดกับพื้นไปเสียแล้ว
     
                    เจ้าไม่ต้องกลัวไป จิตอาฆาตของนาง ถูกทำลายไปแล้ว ต้องใช้เวลาอีกหลายเดือนกว่าที่จิตอาฆาตของนางจะกลับมารวมกันใหม่ได้อีกครั้ง   เสียงเนิบๆ ของนักพรตเฒ่าไม่ได้สร้างความอุ่นใจให้กับข้าวหอมเลย และในเวลานั้นข้าวหอมเริ่มสังเกตุสิ่งผิดปรกติรอบตัว ว่าทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว ทุกอย่างหยุดนิ่งเหมือนถูกแช่แข็งไว้ และที่น่าตกใจนั่นคือ เธอเห็นร่างตัวเอง ลอยอยู่ในอากาศเหมือนกำลังจะหงายหลังล้มลงไปกับพื้น
     
                    ตอนนี้เจ้าไม่ได้อยู่ในมิติของเจ้าหรอก.... นักพรตเฒ่าตอบคำถามที่พุดขึ้นมาในใจของข้าวหอม และเจ้าก็ไม่ได้ตายด้วย ทว่าด้วยชะตาที่เบื่องบนได้ลิขิตเอาไว้แล้วว่า แม่นางจะต้องกลับไป จัดการบุญคุณความแค้นระหว่างแม่นางกับชายคนนั้น ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
     
                    บุญคุณความแค้นอะไรกันคะ.....ข้าวไม่เข้าใจ....ข้าวเคยไปทำอะไรใครเอาไว้หรือ
     
                    นักพรตยิ้มอย่างปราณี ให้กับข้าวหอมที่ในตอนนี้ตั้งสติได้แล้ว
     
                    ไม่ใช่ชาตินี้หรอกแม่นาง เรื่องของเจ้ากับเขาผู้นั้น มันเกี่ยวพันกันมาหลายพันปีแล้ว จนวิญาณของเจ้าและเขากำลังจะแตกสลายถ้าไม่จัดการให้เรื่องระหว่างเจ้ากับเขาให้จบลง นักพรตเฒ่าอธิบาย พร้อทกับเดินมาตรงหน้าข้าวหอมพร้อมกับยื่นหยกสีเขียวสด ที่ถูกแกะสลักเป็นรูปผีเสื้อเกาะบนกลีบดอกท้อได้อย่างปราณีต
     
                    จงรับหยกชิ้นนี้ไว้...มันเป็นหยกเย็นหมื่นปี ที่จะช่วยให้เจ้าติดต่อกับข้าได้สามครั้ง
     
                    ข้าวหอมรับหยกมาถือไว้อย่างงงๆ แล้วเธอก็ต้องตาโตเมื่อหยกชิ้นนั้นเรืองแสงจ้าขึ้นมา แล้วเสียงสุดท้ายที่ได้ยินจากนักพรตเฒ่านั่นคือ
     
                    จงหารักแท้มามอบให้เขาคนนั้น แล้วบุญคุณความแค้นระหว่างเจ้ากับเขาก็จะหมดไป
     
                    แล้วทุกอย่างก็มืดดับลงไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องของข้าวหอม
     
                    เสียงนกกางเขนร้องเจื่อยแจ้ว และลมหนาวที่พัดมากระทบก่อไผ่เรียกสติให้ข้าวหอมตื่นขึ้นมา และภาพที่เห็นคือห้องนอนแบบในหนังจีนย้อนยุคที่ถูกจัดเหมือนในฉาก ทำให้ข้าวหอมสะดุ้งลุกขึ้นนั่ง และมองไปรอบๆตัว และพยายามคิดว่าตนเองมาอยู่ในทีนี้ได้อย่างไร แล้วเหตุการ์ณการเหนือธรรมชาตินั่นก็แวบเข้าในหัว แต่ข้าวหอมก็คิดว่าต้นเองอาจจะเป็นลม หรือคิดเพ้อเจ้อไปเอง แล้วไกด์ก็อาจจะพาเธอมานอนพักในห้องใดห้องหนึ่งในจวนที่กำลังนำเที่ยวชมก็เป็นได้
                   
                    ทว่าความคิดเข้าข้างตัวเองของข้าวหอมก็ต้องหยุดลงเมื่อสตรีโฉมงามในชุดหรูหราแบบฮูหยินขุนนางใหญ่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้ที่มีถ้วยที่ส่งกลิ่นยาจีนลอยโชยมาเข้าในห้อง 
     
                    อ้า...อาหญงของแม่ได้สติแล้ว..... นางเข้ามากอดและลูบหัวลูบหลังข้าวหอมอย่างดีใจ ก่อนที่จะหันไปรับถ้วยยามาจากสาวใช้ อาหญงเด็กดีของแม่ดื่มยาแก้ไข้หวัดของท่านหมอนี่ซะนะ จะได้รีบหาย ถึงยาจะขมไปบ้าง แต่มันก็จะช่วยให้เจ้าแข็งแรงโดยไว้
     
                    ข้าวหอมรับถ้วยมายาถือไว้อย่างมึนๆ
     
                    ยาแก้ไข้หวัดงั้นรึ!” เสียงที่หลุดออกจากปากของข้าวหอมแทนที่จะเป็นเสียงของผู้หญิงที่โตแล้วกลัวเป็นเสียงแหลมๆ ของเด็กน้อย ทำให้ข้าวหอมทำถ้วยยาในมือตกกระทบเตียงแตก ทำให้สตรีที่ตรงข้าวหอมร้องอย่างตกใจ
     
                    อาหญง!....ทำไมถึงทิ้งถ้วยยาที่แม่เตรียมมาซะละ. นางร้องอย่างตกใจ พร้อมกับดึงผ้าเช็ดหน้าจากแขนเสื้อมาเช็ดน้ำยาที่เลอะเทอะใบหน้าและเสื้อผ้าของข้าวหอม ทำให้ข้าวหอมได้สังเกตุว่าตนเองไม่ได้อยู่ในเสื้อผ้าในยุคปัจจุบัน ทว่ากลับเป็นเสื้อผ้าแบบโบราณ และที่สำคัญ เมื่อข้าวหอมยกมือของตนเองขึ้นมามองก็พบว่ามันเป็นมือขาวนวลเนียลของเด็กน้อย ที่ไม่ใช่มือของเธออย่างแน่นอน
     
                    จูเอ๋อ...รีบไปเตรียมน้ำร้อนกับเสื้อผ้าใหม่มาปลี่ยนให้คุณชาย และอย่าลืมไปบอกให้ใครก็ได้ยกยามาใหม่ด้วย เสียงสั่งการของสตรีที่แต่งชุดหรูหราเรียกสติที่เตลิดไปไกลของข้าวหอมให้กลับมา  ทว่ามันก็สายเกินไปแล้วเมื่อเธอถูกสาวใช้จัดการพาไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเรียบร้อย และถูกบังคับให้ดื่มยาน้ำสุดขมไปชามโต หลังจากนั้นข้าวหอมก็เคลิ้มหลับไป
     
                    เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกรอบ ก็พบว่าตนเองก็ยังอยู่ที่เก่า และพอเธอสำรวจตนเองก็พบว่าร่างกายของตนเองนั้นกลายเป็นเด็กน้อยอายุไม่น่าเกินเจ็ดแปดขวบ ทำให้ข้าวหอมขอบตาร้อนผ่าวและไม่นานเธอก็ร้องไห้โฮออกมา เสียงร้องไห้ของเธอดังจนสาวใช้รีบเข้ามาหาและถามไถ่
     
                    คุณชายเจ้าคะ...เกิดอะไรขึ้น สาวใช้ถามอย่างรนราน ข้าวหอมไม่ตอบพร้อมกับยังเอาผ้าห่มมาคลุมโปงร้องไห้หลบหนีจากความจริง สาวใช้ก็พยายามแย้งผ้าห่มของเธอออกมาพร้อมกับขอร้องให้ข้าวหอมออกมาจากผ้าห่ม ทว่าข้าวหอมกลับไม่สนใจ และยังตวาดให้เจ้าหล่อนอย่ามายุ่ง สาวใช่จึงได้จำยอมเดินออกไปจากห้อง
     
                    ข้าวหอมร้องไห้จนน้ำตาไม่มีจะไหลแล้ว จึงเริ่มเรียกสติตนเองให้กลับมาอีกครั้ง และทบทวนเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ ก็นึกถึงหยกที่นักพรตเฒ่าได้ให้ไว้ก่อนแยกจากัน ว่ามันสามารถให้ติดต่อกับนักพรตนั่นได้ สามครั้ง
     
                    ข้าวหอมจึงลงมือค้นหาหยกชิ้นนั้นไปทั่วห้อง และในสุดก็พบว่ามันตกอยู่บนเตียงที่ข้างหมอน
     
                    เจอแล้ว ข้าวหอมร้องอย่างยินดี แล้วก็ห่อเหี่ยวเมื่อไม่รู้ว่าจะใช้อย่างไร  จึงได้แต่กำมันไว้ในมือและคิดถึงนักพรตเฒ่า แล้วสรรค์ก็เมตตาข้าวหอม เมื่อแสงสว่างก็วาบส่องออกมาจากหยกปรากฏเป็นนักพรตเฒ่า
     
                    เจ้ามีเรื่องอันใดรึ ถึงได้เรียกข้าออกมา
     
                    ท่านนักพรตช่วยพาฉันกลับบ้านที่...ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ข้าวหอมรีบขอร้อง แต่นักพรตเฒ่ากลับส่ายหน้า
                   
                    ไม่...เจ้ายังกลับไม่ได้ถ้ายังไม่สามารถจัดการกับบุญคุณความแค้นระหว่างเจ้ากับเขาผู้นั้นได้ เจ้าก็ไม่สามารถกลับไปได้ 
     
                    แล้วข้าวต้องทำอย่างไรละท่านนักพรต ข้าวต้องทำอย่างไรถึงจะจัดการเรื่องบ้าๆ นี้ให้จบลงได้ ข้าวหอมถามอย่างโมโหละคนหวาดกลัว
     
                    ข้าเคยบอกเจ้าแล้วอย่างไรเล่าว่า...เจ้าต้องหารักแท้ให้กับเขาคนนั้น แล้วเรื่องระหว่างเจ้ากับเขาคนนั้นก็จะจบลง...แต่ถ้าเจ้าทำไม่สำเร็จ..เจ้าก็ไม่มีวันได้กลับไปและเมื่อเจ้าตาย วิญญาณของเจ้าและเขาคนนั้นก็จะสลายไปตลอดกาล
     
                    แล้วเขาคนนั้นคือใครละ ข้าวหอมถามอย่างคาดหวัง ว่าถ้าเธอรู้ก็จะได้รีบไปจัดการให้มันจบๆ โดยเร็ว นักพรตเฒ่ามองหน้าข้าวหอมแล้วยิ้มที่ดูเหมือนจะแอบสะใจนิดๆ
     
                    เขาคนนั้นคือโอรสสวรรค์อย่างไรเล่า  แล้วร่างของนักพรตเฒ่าก็หายไป ทิ้งให้ข้าวหอมอ้าปากค้าง กับคำตอบ โอรสสวรรค์เท่ากับจักรพรรคิ์ หรือฮ่องเต้ไม่ใช่หรือ

    **********************************************************************************************

    สวัสดีขอรับพี่น้อง .... นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแนวจีนย้อยยุคเรื่องแรก นายท่านที่เข้ามาอ่านอาจจะคิดว่านิยายจีนอะไรวะ ทำไมมันดูแม่งๆ พิกล ข้าน้อยก็ต้องขออภัยด้วยนะขอรับ....

    ป.ล. เนื่องจากข้าน้อยไม่มีความรู้ในชื่อภาษาจีนเลย ( แล้วยังหน้าด้านมาแต่งอีก ) จึงต้องขอบอกเลยว่าได้ไปยื้มชื่อตัวละครจากชาวบ้านเขามา แอ๊บมาเป็นชื่อตัวละครของตัวเอง ทว่าข้าน้อยแอ๊บมาแต่ชื่อ ไม่ได้เอาตัวละครจริงๆมานะขอรับ


    แนะนำตัวละครในเรื่อง

    นางเอกของเรื่อง ตวนมู่หญง หรือ ข้าหอม ลูกชาย ( ? ) คนเดียวของเสนาบดีตวน ผู้ที่ต้องมาชดใช้บุญคุณความแค้นที่ตนเองไม่เคยรู้ว่ามีมาก่อน ( บังเอิญไปเจอมาสองรูปที่ถูกใจไม่รู้ว่าจะเลือกรูปไหนดี เลยเอามันมาทั้งสองรูปเลย ถ้านายท่านที่เข้ามาอ่านคิดว่ารูปไหนเหมาะที่จะเป็นตวนมู่หญงก็บอกกันบ้างนะขอรับ)
        ตวนมู่หญง แบบหวานแหวว



     ตวนมู่หญง แบบลึกลับน่าค้นหา
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    กำลังโหลด...
    ×