คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 การช่วยเหลือและ คืนแห่งการปรับความเข้าใจ
Rescued Chapter 8 าร่วยเหลือและ ืนแห่ารปรับวามเ้าใ
เสียเาะประูัึ้น สอสามรั้่อนเ้าอบ้านร่าให่ะเินาห้อสมุออมาู วิเอร์่อยๆเปิประูพลาะโหน้าออมาูอย่าแปลใ
“ว่าไฮะ”เาถามอย่าหวาระแวเมื่อสัเเห็นายหิที่เาไม่รู้ัยืนอยู่หน้าประูอพาร์ทเม้นอเา
”ผม่วยอะไรุไ้บ้าไหมฮะ”วิเอร์ถามแ่มือที่ไ้วไว้้านหลัอเาระับับไม้วิเศษประำัวอเาไว้แน่น
“อ้อ่ะ ันรู้ัับเฮอร์ไมโอนี่ พวเรามีธุระอยาะุยับเธอสัหน่อยะไ้ไหม่ะ”แอนนาเบลถามอย่าสุภาพ
“ธุระอะไร”วิเอร์ถามอย่าสสัย เา้อูแอนนาเบลอย่าพิารา
”ือันะัานปาร์ี้น่ะมันเป็นานเล็ๆแล้วันเยบอับเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้แล้ว้วยเธอรับอาสาเรื่อารัสถานที่ับเรื่ออาหารไว้ันอยาะมาุยรายรายละเอียับเธอนะ่ะและเธอบอับันเอว่าให้มาุยันที่นี่ไ้เพราะเธอะลับมาที่นี่นะ่ะ”เธอล่าวำโหอย่าไหลลื่น วิเอร์มอหน้าแอนนาเบลและเบลส อย่าพิาราในเวลานี้เาไว้ใใรไม่ไ้เลย วิเอร์เหมือนวัวสันหลัหวะหวาลัวไปเสียทุเรื่อและในอนนีู้เาเอ็ไม่่อยไว้ใสัเท่าไหร่นั แ่ถ้าปิเสธมันูออะเป็นพิรุธนเินไป เาแสร้ยิ้มว้าให้ับแอนนาเบลอย่าใเย็น
“ผมะไปพาเธอมาหาพวุเอมาาม”เาล่าวและูบที่หลัมืออเธออย่าสุภาพบุรุษพึมี่อสรีที่สูวัยว่าแอนนาเบลแสร้มีรอยยิ้มอย่าพอใลับไปให้เาเ่นัน
เมื่อเาปิประูแอนนาเบลทำสีหน้ารัเียและป้ายมืออเธอเ็ับเสื้อผ้าพร้อมับพึมพำเบาๆ
“น่ายะแยริๆ” เบลส้อมอมาราพร้อมยิ้มันเล็น้อยให้ับเธอพลาระิบับแม่อเา
“เบาๆิฮะ เี้ยวแผน็แหรอ”
ประูเปิออในเวลา่อมาเฮอร์ไมโอนีู่เหมือนเหนื่อยอ่อนและูเหมือนสีหน้าอเธอูไม่ีนั
”แอนนาเบล”เธออุทานออมาอย่าใสีหน้าูื่นระหน
”...ุมาทำอะไรที่นี่่ะ”เฮอร์ไมโอนี่มอผ่านไปยั้านหลัอแอนนาเบลและเห็นเบลส อยู่ไม่ห่าันสัเท่าไหร่เฮอร์ไมโอนี่มอไปทา้านหลัอเธอเพื่อูวิเอร์อย่าหวาลัวว่าเาะยืนฟัอยู่้านหลัอเธอและอาะับสัเุใบหน้าที่ื่นระหนอเธอไ้
แอนนาเบลมอูสภาพอเฮอร์ไมโอนี่อย่าัวลพลาระิบเบาๆับเธอ”มันปลอภัยไหมถ้าเราะุยันที่นี่”
เฮอร์ไมโอนี่พยัหน้าเธอเินออมาาประูและปิประูามหลัเธอเบาๆ
”พวเรามาที่นี่เพื่อพาเธอลับไปับพวเรา”แอนนาเบลล่าว
“พวเราะไม่ฝืนใเธอ ถ้าเธออยาะลับไปับัน”แอนนาเบลพูเพิ่มึ้นหลัาพิาราแล้ว
เฮอรืไมโอนี่ส่ายหัวไปมาัวเธอสั่นเทานแอนนาเบลสัเุเห็น
“ ันไม่สามารถ ไปาเาไ้อีแล้ว”เธอบอล่าวอย่าเียบๆ
เบลสเินรเ้ามาหาเธอนัยน์าสีรามูโรธั
“ฟัันนะเรนเอร์ เาเป็นัวอันราย และสุท้ายแล้วเาะ่าเธอ “เบลสระิบ้วยวามโรธ “เธอไม่วรยึิับเาเลยเรนเอร์”
“เาไม่ไ้ทำอะไรผิ” เธออบลับเสียเบาแ่เสียอเธอลับสั่นเทาอย่าไม่แน่ใ วามริเธอลัววิเอร์ รัม ่าหาและเธอ็ไม่อยาให้รอบรัวาบินี่้อมาเือร้อนับเธออีแล้ว เธอรบวนพวเามามาพอแล้ว
“ไม่ไ้ผิ”เบลสระิบุาม”เธอพูออมาไ้ยัไ”
แอนนาเบลับทลูาย “เฮอร์ไมโอนี่ ันรู้ว่ามันไม่่ายที่ะออไปาใรบานที่ทำให้เธอมีบาแผลแ่เธอ็ไม่วรที่ะไ้รับาสิ่ที่เาทำับเธอ”แอนนาเบลหยุเพียั่วรู่”เธอะมาับเราหรือเธอะอยู่ที่นี่ับเาสิ่นั้นือสิที่เธอ้อเลือแ่ันพนันับเธอไ้ว่าเธอะเลือสิ่ที่ปลอภัยที่สุ ใ่ไหมที่รั”
เฮอร์ไมโอนี่ลืนน้ำลายอย่ายาลำบาและเธอ็ัสินใมันในทันทีที่แอนนาเบลพูบใ่ เธอะ้อเลือสิ่ที่ปลอภัยที่สุและารอยู่ับวิเอร์มันไม่ใ่สิ่ที่ปลอภัยสำหรับเธอเลยแม้แ่น้อย เาไม่ไ้สำนึในเหุาร์ที่ผ่านมาเลย เาไ้แ่โทษว่าเป็นวามผิอเธอเท่านั้นและแผนารอื่นๆอีที่แม่อเาวาแผนเอาไว้สิ่นั้นมันทำให้เธอยาที่ะยอมรับมันไ้ เธอพยัหน้าเียบๆอย่ายอมำนน
”เาเอาไม้ายสิทธิ์?อันไป”เธอยอมรับอย่าหมหนทา”เาัันไม่ยอมให้ันออไปาที่นี่”
แอนนาเบลสบาับเบลส แอนนาเบลหันไปูรอบๆอย่าใเย็นในบริเวนั้นปราศานอื่นนอาพวเาเป็นารีที่ะใ้ัหวะนี้หลบหนีโยใ้ไม้วิเศษอพวเา
“ไม่มีปัหา พวเราะลับไปับเธอ มาอนนี้เลยพวเราะออไปาที่นี่”แอนนาเบลรีบเร่ แ่่อนที่พวเาะไ้ทำอะไร่อไปเสียห้าวๆอายใโ็ัออมาา้าในบ้านเสีย่อน
“เฮอร์มี่ นินนี่ ุน่าะเิเพื่อนอุเ้ามา้าในนะ”วิเอร์ ถามและออมาาประู
พวเาทั้หมรีบทำัวปิทันที
”แน่นอน่ะ แอนนาเบล เ้าไป้าในันเถอะ”เธอล่าวโยไม่ทำให้เสียแพร่า แ่หัวใอเธอลับเ้นไม่เป็นัหวะแล้วในอนนี้พวเาทั้หมัสินใเ้าไป้านในามำเิอเ้าบ้านที่ยืนอยู่้านหลัเฮอร์ไมโอนี่และ้อเม็มาทาพวเา แอนนาเบลพยัหน้าให้ับเบลสเหมือนรู้ัน
”พวเรามีาอยู่บ้า้านใน”เฮอร์ไมโอนี่นำพวเาผ่านไปยับ้านที่โอ่โถ
“ันลัวว่าพวเราะอยู่ไ้ไม่นานนัที่รัันเพียแ่แวะมาุยเรื่อรายละเอียถึานเลี้ยลาวันในสัปาห์นี้เธอ็เห็นว่าันะ้อพาเบลสไปื้ออวัสำหรับเพื่อนสุภาพสรีนล่าสุึ่เาไม่มีพรสวรร์ในารเลือื้ออวัเลย”แอนนาเบลหัวเราะราวเสียนรีะที่พวเานั่ลโยมีวิเอร์นั่ล้าๆเฮอร์ไมโอนี่ เาวามืออเาบนเ่าอเฮอร์ไมโอนี่และลึมันเบาๆอย่าเอาใเธอ
"ถ้าสำหรับวิเอร์มัะให้อวัเป็นพวอมี่า ริไหม่ะที่รั"เธอล่าวำโหและำเลือมอไปทีู่่หมั้นอเธอ เธอรู้สึว่าเา้อมอเธออยู่และยิ้มให้ับเธอ ภายในใอเธอเหมือนอยาะวิ่ออไปาที่นี่ให้เร็วที่สุ
"ันพนันไ้เลยว่า้อเป็นเา"แอนนาเบลผายมือไปที่วิเอร์และล่าวเสียหวานูราวับว่าเธอำลัื่นมอยู่ับู่รัแห่ทศวรรษในะนี้
"เอาล่ะ๊ะเรื่อรายละเอียอาน ันิว่าวันที่ีเยี่ยมสำหรับานเลี้ยวระเป็นวันพฤหัสนี้ ที่ร้านหม้อให่รั่วเที่ยวัน ใ่ไหม๊ะเฮอร์ไมโอนี่"เธอถามเฮอร์ไมโอนี่และ้อเม็ไปที่เธอเฮอร์ไมโอนี่พยัหน้ารับอย่าๆ
”โอ้ว เธอเลือสถานที่ไ้เหมาะเหม็ีริ อบใมานะ๊ะ อีอย่านะเฮอร์ไมโอนี่ในวันานเธอะ้อเล่าเรื่อเี่ยวับแฟนหนุ่มที่หล่อเหลาอเธอให้ันฟั้วยล่ะ"แอนนาเบลแสร้ทำเสียอ่อนเสียหวานเอาใวิเอร์เพื่อทำให้เาลายวามหวาระแวลและมันูเหมือนะไ้ผล วิเอร์ยิ้มว้าลอเวลาเมื่อไุ้ยับแอนนาเบล
ถ้าไม่ใ่สถานาร์ที่น่าหวาเสียวแบบนี้ เฮอร์ไมโอนี่ะนั่หัวเราะนัวโยนับารแสละรที่สมริอแอนนาเบลเป็นแน่
“ล่ะแอนนาเบล”เฮอร์ไมโอนี่ล
“ู่หมั้นรับ ุนายไม่ใ่แฟน”วิเอร์แ้ไให้ถู้อเายิ้มลบนฝีปาอเาพร้อมพูเสริมอีนิ”และผมับเฮอร์ไมโอนี่ะแ่านันในอีวันสอวันนี้“เา้อมอเฮอร์ไมโอนี่และยิ้มให้อย่าอ่อนหวานที่สุเท่าที่ะทำไ
“โอ้วริเหรอ ่าน่าื่นเ้นริๆ “เธอแล้ื่นเ้นและีใไปับเฮอร์ไมโอนี่ แ่เฮอร์ไมโอนี่ลับยิ้มเล็น้อยสวนท่าที
วิเอร์มอไปที่พวเาอย่าไม่มี้อสสัยใๆพร้อมทั้ยิ้วสูไปที่พฤิรรมอเฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้สึใบหน้าอเธอเหมือนไหม้เรียมับาร้อมออเา มันทำให้หัวใอเธอเ้นรัวเร็วอย่าหวาหวั่น โอ้ เมอร์ลิน เา่าเป็นผู้ายที่น่าลัวริๆ
เบลสมอผ่านไปที่นาฬิาอเาที่ระเป๋าาเ"มันไ้เวลาที่พวเราะ้อไปันแล้ว แม่พวเรามีเวลาำั"เบลสพูอย่ามีเลศนัยให้ับแม่อเา แอนนาเบล้มลมอูนาฬิา้อมืออเธออีรั้่อนพยัหน้า
"ล๊ะ ันอโทษ้วยนะ๊ะที่รั แ่ันะไ้เห็นุในวันพฤหัสนี้นะ"เธอล่าวพร้อมรอยยิ้มหวานบนใบหน้าอเธอ"เธอะออเินไปส่พวเราไหม"เธอถามเฮอร์ไมโอนี่ ทำเสียให้เป็นปิที่สุ
"แน่นอนฮะ” วิเอร์ยืนยัน"ันะอยู่ในห้อหนัสือนะ เฮอมีนินนี่"เาล่าวและออาห้อไป
วิเอร์วระปล่อยให้เธอหายใบ้าและเาเอ็ไม่ิว่าเธอะหลบหนีเาไปอีแล้ว โยไม่ทันไ้เลียวใ วิเอร์เินเ้าห้อหนัสือโยไม่ไ้หันลับมามอพวเาอีเลย
พวเาเินมาที่ประูและทำเป็นว่าำลัุยันและอย่ารวเร็วเฮอร์ไมโอนี่ปิประู้านหลัอเธอ เธอถอนหายใออมา และเอามืออแอนนาเบลโอบไว้้าๆเหมือนปป้อเธอาารหนีออมาาวิเอร์พวเาใ้เวทมน์โยใ้ไม้วิเศษอเบลสและหายัวออมา อย่า่ายาย
พวเามาถึฤหาสน์าบินี่ในเวลาสอสามนาที่อมาพวเายืนอยู่ั่วรู่ในวามเียบและถอนลมหายใออมาอย่าโล่อ
เฮอร์ไมโอนี่ยัับมืออแอนนาเบลและถอนลมหายใอย่าหนั เธอวบุมน้ำาโยารสูอาาศเ้าเ็มปอ
”อบุมา่ะ”เธอเริ่มพู้วยัวเอไ้แล้ว โยที่แอนนาเบลอเธอไว้แน่น
แอนนาเบลยิ้มและอหิสาวที่ลับมา ถูนวไปมาบนหลัอเธอในะที่มีเสียสะอื้นบนบ่าอเธอ
"มันไม่เป็นไรแล้วที่รัเธอปลอภัยแล้ว อนนี้"
เบลสถอนหายใเมื่อเาไ้ยินเรโเ้ามาในห้อ
"พวุลับมาแล้วั้นเหรอ เป็นไบ้า"เาล่าว และไม่ทันสัเเห็นเฮอร์ไมโอนี่ที่ถูแอนนาเบลอไว้แนบอ
“เรา่วยเธอออมาไ้สำเร็แล้ว เธออยู่นี่ไ”แอนนาเบลล่าวและเรโ็เห็นเฮอร์ไมโอนี่ที่้มหน้าไม่ยอมสบาเา เรโหันมามอเธอเม็ เาำลัิว่า ไอ้เลวนั่นมันทำับเธอไว้มามาย แ่เธอ็ยัลับไปหาเาอย่ารวเร็ววามโรธเิึ้นมาภายในใอเา นเาเอไม่สามารถระับอารม์อันร้อนแรอเาไว้ไ้
"เรนเอร์"เาะโนและเธอสะุ้อย่าใ"เธอิอะไรอเธอที่ลับไปหาไอ้เลวนั่น"เาุามและเินรไปหาเธอ่อนระาร่าอันปวปียอเธอออาอ้อมออแอนนาเบลเธอพยายามึัวเธอออมาาเรโและเ็น้ำาอเธอาวหน้าที่เ็มไป้วยวามเ็บปว
"ัน ไม่รู้"เธอล่าวอย่าเอ่อนแรพลาสะอื้นฮััวโยนอย่าน่าสสาร
"มันี่เ่ามาเลยที่เธอลับไปหาเา เธอไม่เ้าใหรือไว่าแอนนาเบลเป็นห่วเธอแ่ไหน"
“ันั้นเธอวรอยู่ที่นี่”เบลสพูับทโยไม่พยายามให้เรโพูอะไรมาไปว่านั้นเพราะเารู้ีว่าเรโในอนนี้มีโทสะที่รุนแรแ่ไหนแู่ท่าทาเรโไม่ยอมหยุแ่นั้น
“ใ่ พวเราวิับเธอมาแ่ไหนเธอรู้ไหม เา่าเธอไ้นะ”เรโยัะโน้วยวามุ่นเือใ
“ันอโทษ”เธอะโนไปที่เา”ันเสียใ ลไหม ันโรธ และลัว ันิว่า”
“ิอะไรเรนเอร์ ิว่าเาะเปลี่ยนเหุาร์ในวันนั้นไ้ ิว่าเาะไม่ทำให้เธอเ็บอีั้นเหรอ ”เรโหัวเราะเยาะ”ันพนันไ้ว่าเาทำให้เธอเ็บอีแน่นอนใ่ไหมและเา็สนุับสิ่ที่เาไ้ทำมัน้วย”เาพูอย่าเือาล
เฮอร์ไมโอนี่ย่นหลั้วยวามหวาลัวและแอนนาเบลึแนเธอมาโอบอเพื่อปป้อเธอ
“เรโ มัลฟอย”แอนนาเบลว่าล่าว”เธอผ่านอะไรมาเพียพอแล้ว”ันั้น แอนนาเบลึพาเฮอร์ไมโอนี่ออห่าาพวเาและพาเ้าไปในห้อเธอ
“เรโ นายอย่าไปลที่เธอไ้ไหมเธอผ่านมันมามาเพียพอแล้วนายมาที่นี่และะโนใส่เธอ นายมันผู้ายี่เ่า “ เบลสล่าว และเินออไปาเรโามลำพัอย่าหุหิ
เรโถอนหายใเาสาผมสีบลอนส์ผ่านมืออเา มันไม่น่าะเิึ้นับเธอแ่เบลสและแอนนาเบลพูถุ เาวบุมอารม์ไม่ไ้ เาไม่วรพูสิ่เหล่านั้นับเธอ ถึแม้เาะโรธเธอที่ัสินใโ่ๆแบบนั้น็าม เาทำมาเินไป
เฮอร์ไมโอนี่นอนอยู่บนเียอเธอ เธอใ้มืออเธอปืาัวเอเพื่อหยุวามิ่าๆที่มารบวนารนอนอเธอ มันเป็นเวลาีสี่ว่าๆ ึ่เป็น่วเวลาารพัผ่อน
เธอราและลิ้ัวไปมา ในะที่เธอเพิเย่อร่าายที่เ็บปวอเธอ
”มาสิ เฮอร์ไมโอนี่นอนหลับไ้แล้ว”เธอพยายาม่มาให้หลับ แ่มันยาเสียเหลือเินเมื่อสมออเธอไม่ยอมทำามที่ใเธอ้อารันั้นเธอึระหนัไ้ว่าารนอนไม่ไ้สามารถเอานะทุสิ่ทุอย่าไ้
”็ไ้”เฮอร์ไมโอนี่ึัวเธอและล้ามเนื้อที่ปวระบมออมาาเึย
เธอเปิประูออไป และแอบมอไปามทาเินระเบียที่ว้าวา มันว่าเปล่า และมืสนิทเฮอร์ไมโอนี่สบถเบาๆ เธอหวัว่าแอนนาเบละยัพัผ่อนอยู่ โไม่ีที่เธอไม่มีไม้ายสิทธ์เพื่อุไฟนำทาามทาเินที่มืมิแบบนี้เธอหวัว่าเธอะออไปเินเล่นรอบๆโยไม่สร้าวามเสียหายให้เิึ้นาารเินเหมือนนาบอ
“โอ้ว ีเลย”เธอระิบับัวเธอเอ” ารเินนเล็ๆน้อยๆไม่ถึับ่าันไ้หรอ”เธอพยายามทำัวเอให้สบในะที่เธอปิประู้านหลัอเธอลและ่อยๆเินออมายัระเบียทาเินที่เย็นเียบและมืมินั้น
วามรู้สึเย็นยะเยืออยู่รอบๆฝ่ามืออเธอเฮอร์ไมโอนี่พยายามเินลำทาที่มืมิเพื่อหาบันไและเธอ็พบมันเธอเินลมา้านล่าอย่า้าๆร่าายอเธอหนาวเย็นา้านอเ้าสู่ภายใน
ที่ลาบันไเธอับราวบันไไว้แน่นในะที่เธอ้าวเท้าเินอย่าระมัระวั ในะนั้นมีแสสว่าวาบเป็นุเล็ๆอยู่ที่ั้นบนมัน่อยๆเลื่อนแสรมายัเธอ
“เรนเอร์” มีเสียร้อถามอย่ามึน เฮอร์ไมโอนี่มอฝ่าไปยัเบื้อหลัไม้ายสิทธิ์ที่เป็น้นำเนิอแสสว่านั้น
“เธอื่นึ้นมาทำอะไร”เรโถามในะที่ยืนอยู่เหนือบันไและำลัูเธอที่ยืนัวแ็ทื่ออยู่รบันไั้นล่า่อาที่เายืน
“ัน เออ ันนอนไม่หลับ”เธอล่าวอย่าอ่อนล้า่อนะเป็นน้ำเสียที่เย็นาใส่เา “เี่ยวอะไรับนาย้วย มัลฟอย แล้วทำไมนายไม่ลับบ้านไปะล่ะ”
เาเินลบันไมาหยุอยู่ที่เธอ่อนที่ะมอเธอ”ไม่มา้วยันเหรอ”เาพยัหน้าลไปยับันไ้านล่าและเินวามายัิ้วให้ับเธอ
เธอยัยืนัวแ็ในะที่เายืน้ำัวเธอ”็ะีนะ”เธอพูะุะั และพยายามบัับัวเอให้เินลบันไมา
“เรนเอร์ ันะไม่ทำร้ายเธอหรอ เธอไม่้อลัวัน หรอน่า” เาแล้พูเล่นับเธอเพื่อทำลายวามอึอัที่เิึ้นับเาและเธอ “ันไม่ใ่สัว์ประหลานะ”
เธอหัวเราะเล็น้อยับำพูอเา”แล้วถ้านายเป็น นายวรเป็นสัว์ประหลาประเภทไหนันล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามลับในโทนเสียที่เริ่มผ่อนลายและนั่นมันทำให้เรโรู้สึีึ้น
เายิ้วึ้นสู ะ้าวเิน ใบหน้าอเาเ็มไป้วยวามบัน”เธอะ้อ้นพบ้วยัวเธอเอแล้วล่ะเรนเอร์”เรโเล่นสำนวน
เธอรอาอเธอไปมาับำพูเ้าเล่ห์อเาเรโนำเธอไปยัรัวึ่พวเาไ้เปิไฟบาส่วนและนั่ล้วยันที่โ๊ะ
“อยาไ้๊อโแลร้อนไหม”เธอถาม
“็ี”เาล่าวอยาสุภาพ และพยายามหาำพูเพื่อเรียมะพูับเธอ เามอูเธอที่ทำ๊อโแลร้อน้วยัวอเธอเอโยไม่ใ้เวทมน์ึ่มันทำให้เาแปลใ
“เรนเอร์ ทำไมเธอทำเรื่อื่มนั่นแบบพวมัเิ้ลเาทำันล่ะ”เาถามอย่าสสัย
“นายไม่เ้าใมันหรอ มัลฟอย ันั้นหยุบ่นเสียที”เธอพูเสียแหลมเาหัวเราะเบาๆ”ันไม่ไ้บ่นเรนเอร์ันเพียแ่้อารรู้ว่าทำไม”
เฮอร์ไมโอนี่หันมาเผิหน้าับเาและมอเา”ถ้านายอยารู้ว่าทำไม ันะบอให้็ไ้ันทำเหมือนพวมัเิ้ลเพราะว่ามันทำให้ันไ้เลื่อนย้ายัวเอและัน็ะไ้ไม่ลืมมรที่ันไ้รับมาไม่ว่านายะพูว่ามันไม่ีสัแ่ไหน็าม”
ิ้วอเายึ้นสู”พระเ้าันไม่ไ้หมายวามแบบนั้นันเพียแ่อยารู้เท่านั้น”
เธอหันหลัลับันั้นเาถึไม่เห็นแ้มที่แอเธอเมื่อเธอระหนัถึเรื่อบาอย่าที่เิึ้นที่บ้านอวิเอร์
“และัน็ไม่มีไม้ายสิทธิ์ในอนนี้้วย”เธอบ่นเบาๆแ่เา็ยัไ้ยิน
“ทำไม แล้วไม้ายสิทธิ์อเธออยู่ที่ไหน”
เธอถอนหายใในะที่เธอเท๊อโแลลไปยัแ้ว”มันอยู่ที่วิเอร์”เธอล่าวอย่าลุมเรือะที่ารรไรเธอ้าแน่นเมื่อเธอิถึั่วโมที่เ็บปว เธอไม่สามารถใ้ไม้ายสิทธิ์หนีาเาไ้วามทรำมันทำให้เธอร้อไห้ออมาเ็มใบหน้าและมันทำให้เ่าอเฮอร์ไมโอนี่อ่อนแรในวามโหร้ายที่เิึ้น
เรโเห็นเธอว้าับโ๊ะและอัวเอแน่น เา้าวเท้าอเามายืนอยู่้าหลัเธอ และวามือบนไหล่อเธอเพื่อปลอบโยน”เรนเอร์ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”
เธอเบี่ยัวออามืออเาราวับแะ้ออร้อน”อย่าแะ้อัน”เธอเือน และเบือนหน้าหนีห่าาเา
“ันเสียใ ันไม่ไ้ั้ใสะิแผลในใอเธอ”เาพึมพำในะที่เธอผสม๊อโแลร้อนอีรั้หนึ่
“แล้วมันะีึ้น”เธอสูลมหายใลึๆและหันหน้ามาหาเา”ันอโทษนะ”เธอเ็น้ำาออไป”ันเปิเผยไปหน่อย”เธอยอมรับและหัวเราะเล็น้อย”ันไม่วระร้อไห้เลย “เธอปล่อยเสียสะอึสะอื้นเบาๆ
“ไม่เรนเอiร์ มันถูแล้วที่เธอร้อไห้เธอสามารถร้อไห้ไ้ ถ้ามันเิับันันเอ็ทำแบบเียวับเธอ”เาล่าวามริ”และในวันนี้ เมื่อเธออยู่ที่นี่ ันไม่วรพูอะไรึ้นมาอี ันหมายถึ ันไม่ไ้ั้ใ”ำพูอเาหายไปในลำอในะที่เธอนั่ลบนพื้นและเริ่มร้อไห้เธออหัวเ่าอเธอ มัลฟอยเหมือนถูสาปแ่” เมอลิน ันมันโ่เอันทำให้เธอร้อไห้อีแล้วับำพูอันบ้าบออัน”
“ไม่...มันไม่ใ่” เฮอร์ไมโอนี่พยายามพูแ่็ไม่สามารถพูออมาไ้
“ันน่าะหาอะไรมาอุปาอันไว้เพื่อันะไ้ไม่้อพูอะไรเพื่อไม่ให้เิวามเสียหายอีมอูในสิ่ที่ันทำลไปสิับำพูโ่ๆอันันเยทำให้เธอวิ่หนีลับไปหาเาและอนนี้ัน็ทำให้เธอร้อไห้อีอย่าน้อย็สอรั้”
“มัลฟอย”เธอพู้วยเสียอันัเาหยุในทันทีและมอไปที่เธอที่มีใบหน้าที่บึ้ึูน่าัน
“ันอโทษ”เาบอเธอสีหน้าเาแสวามวยเิน
“่วยันทีันะไ้ทำ๊อโแลอพวเราให้เสร็เสียที”เรโทำามำแนะนำและ้วยแนอันแ็แรอเาไ้ึเธอาพื้นเธอสะุและเ้าไปหายัออเาเ็มแรเาับเธอไว้มั่นและูอ่อนโยน
“ันอโทษ”เธอล่าวแล้วึัวเธอออมาาาร่วยเหลืออเาเธอหันลับไปที่เาและเท๊อโแลร้อนออาเาและเทใส่แ้วสอถ้วยเธอวาไปที่โ๊ะในะที่เานั่ล”อบุ”เาล่าวอย่าะิะวใ
เธอพยัหน้าและนั่ลพร้อมิบเรื่อื่มร้อนๆที่อยู่รหน้าเธอ”มัลฟอยุยัไม่ไ้อบำถามอันเลยนะ ทำไมุถึไม่ลับบ้านล่ะ”เธอถามอย่าใเย็นในะที่เาิบ๊อโแลร้อน
เาไม่แสอาารใๆะที่อบ”มีเรื่อยุ่ๆที่บ้านนิหน่อย”
“เรื่อยุ่เหรอ”เธอทวนำและนั่หน้านิ่วิ้วมว
เรโยิ้ม”ใ่เรนเอร์เรื่อยุ่ยา”เาล่าว “เธออย่าไ้วิเี่ยวับเรื่อไม่เป็นเรื่อเลย”เายิ้มฝืนๆ
เธอถอนหายใ”นายบอันไ้นะันไม่บอใรหรอ”เธอระิบระาบ
“ไม่”เายิ้มไปที่เธอแม้ว่าสิ่นั้นไม่ไ้เป็นอันรายอะไร แ่เา็ไม่อยาให้เธอรู้ เาอยาะเ็บมันไว้นเียว เรื่อนี้มันไม่ไ้เี่นวับเธอและเาไม่อยาให้เธอพลอยลุ้มใไปับเา้วย
“ไ้โปร”เธออร้อ และทำาละห้อย
เายิ้ม”็ไ้”เาล่าว”เธอนี่เป็นัวุ้นประำบ้านเลยนะ”เาเลื่อนมาใล้เธอและพูุยันเหมือนระิบ
“ใ่ นายะว่าันอย่าั้น็ไ้ แ่เรื่ออะไรเหรอ”เธอพูเหมือนระหายอยารู้
“ที่บ้านอันเ็บเหล่าบรราผู้หิไว้ที่หอนอนพวเธอิะไล่ับัน”
เธอมอมาที่เาอย่าสสัย่อนที่เธอะยิ้มบนใบหน้าและหัวเราะออมาอย่ายั้ไม่อยู่
"วามเป็นรินายเป็นพวรัร่วมเพศอย่าั้นเหรอ ถึไม่ไ้สนใสาวๆน่ะ "เธอถามและยัหัวเราะอยุ่"ูเหมือนว่านายะวิัวลับเรื่อนี้นะ ึ่ันูแล้วนอย่ามัลฟอยไม่น่าะหนีผู้หินี่นา "เธอหัวเราะอีรั้
เรโยิ้มและยัอยู่ในท่าเิมในะที่เธอพยายามที่ะวบุมารหัวเราะและนั่อยู่บนเ้าอี้ ใบหน้าอเธอแและผมหลุลุ่ย เาเ้ามาใล้เธออีรั้
”เธออยารู้วามริเหรอ”เธอพยัหน้าและวบุมไม่ให้ัวเอหัวเราะออมา
”มีนาิ้อสาวๆอยู่ที่บ้านอัน นั่นือวามริและเธอพยายามที่ะแ่านับัน”
เฮอร์ไมโอนี่เลิิ้วเล็น้อย”ริๆนะเหรอ แล้วมันยุ่ยารไหน นายเพียแ่อบปิเสธ็แ่นั้น ทำไม้อปิเป็นวามลับมามาย้วยล่ะ
เรโหัวเราะ "มัน็ไม่ถึับเลวร้ายเสียทีเียวหรอ ็แ่ผู้หิ พวเธอเป็นผู้หิเ้าเสน่ห์มันทำให้ันพยายามเลี่ยพวเธอ เพราะันหวาลัว่อผู้หิแบบนี้"เาพูและมอเธออย่ารำา"ันั้นันึมาที่นี่เพื่อหลบพวเธอและแม่อัน ถ้าะสัเให้ีนะเรนเอร์เธอะเห็นนฮูอินทรีัวให่ส่มาหาันเป็นประำ นั่นน่ะเป็นนฮูาแม่อันเอ ึ่ัน็มัะแล้ทำเมินเย่อมันเสมอๆ"เาล่าวอย่าเบื่อหน่าย
“พวเธอไม่ียัไ”เฮอร์ไมโอนี่ถามรู้สึโรธเือแทนเ็ผู้หิเหล่านั้นที่เรโทำเหมือนไม่สนใพวเธอ
“ไม่มีอะไรที่ไม่ีเี่ยวับัวเธอ นาว่าผู้หิที่ีอย่าแพนี่ัน็ยัไม่สามารถที่ะแ่านับเธอไ้ นับประสาอะไรับนอื่น”เาอธิบาย
เธอย่นมูอเธอไปที่เา”วามริแล้วผู้หิพวนั้นแทบะอยู่แทบเท้าอนาย้วย้ำไป ที่นายวิ่หนีพวเธอมาเพราะว่านายไม่้อารที่ะรู้ัพวเธอ่าหา”เฮอร์ไมโอนี่พูเธอยัโรธเือแทนผู้หิเหล่านั้นอยู่
"ันรู้ว่าเธอโรธแทนพวผู้หิพวนั้น"เาล่าวใบหน้าูเหมือนสบายใในะที่เาื่มเรื่อื่มอเารวเียวหม
เธอ้อมอเาอย่าเลียัในวามประพฤิอเาที่มอเห็นผู้หิไร้่า”นายมันน่ารัเลียสิ้นี มัลฟอย”และเธอ็ทิ้เาไว้ในรัว โยที่เารอาไปมาอย่าเหนื่อยใ
ความคิดเห็น