คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Rewrite 5 แฮกริดต้องการคำตอบ (Hagrid wants a word)
http://www.digitalspy.com/movies/harry-potter/news/a837844/jk-rowling-worst-harry-potter-question/
Their Room (ห้อแห่มิรภาพ)
บทที่ 5 แฮริ้อารำอบ (Hagrid wants a word)
เฮอร์ไมโอนี่ยระเป๋าอเธออย่าระวัแล้วห่อัวนิๆ เมื่อรู้สึเ็บที่หลัอเธอ มาามพอมฟรี่ย์อาสามารถ่อมแมระูหลายท่อนไ้ภายในเวลาไม่ี่นาที แ่บวนารทั้หมนี้ไ้ทำให้เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในวามเ็บปวมาพอวร เธอใ้เวลาสอวันอยู่ในปีสถานพยาบาลับมัลฟอย หลัาเ้าวันแรในบรรยาาศเียบมึนึ ศาสราารย์ัมเบิลอร์ไ้เ้ามาุยับพวเาในอนบ่ายถัมา ้วยสีหน้าัาเามอไปที่เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยผู้ที่ไ้่อเรื่อราวึ้นมา ่อนที่อาารย์ให่าไปเาไ้ถามเฮอร์ไมโอนี่ว่ามีอะไรอื่นอีที่เธออยาเพิ่มเิมหรือไม่ วามสสัยัเนอยู่ในแววาวิบวับอเา แ่เาูเหมือนไม่โรธมีเพียอารม์บันเท่านั้น เฮอร์ไมโอนี่รู้สึถึแรระุ้นลึๆ ให้บอวามริแ่เา บอทุสิ่ทุอย่าแ่เา แ่เมื่อเธอนึถึมัลฟอยำลันอนบาเ็บและเลือไหลท่วมอยู่ที่พื้น นึถึว่าเธอหันหลัเพื่อวิ่หนีและปล่อยเาทิ้ไว้อย่าไร เฮอร์ไมโอนี่ัวสั่น้วยวามลัว แล้วศาสราารย์ัมเบิลอร์็ออาปีสถานพยาบาลเียบๆโยไม่รอำอบาเฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่พยายามย้ายระเป๋าหนัสือไปยัไหล่อี้าอเธอและพบว่ามันเ็บพอัน เธอเลื่อนออาเวิ้เล็ๆ ไป้าน้าอทาเินระเบีย พยายามหลีเลี่ยารระแทานัเรียนทั้หลายที่อยู่รอบๆ เธอ แฮร์รี่และรอนอย่วยเหลือเธอเรื่อระเป๋าหนัสือ แ่เวลานี้เธออยู่บนเส้นทาไปเรียนวิาัวเลมหัศรรย์ ในะที่พวเาเินไปอี้านหนึ่อโรเรียนเพื่อเรียนวิาพยาร์ศาสร์(Divination) เฮอร์ไมโอนีู่นาฬิาอเธอ;ั้นเรียนำลัะเริ่มอีไม่ี่นาทีแล้ว เธอสูหายใลึๆ เรียมะแบระเป๋าึ้นบนหลัอเธอเมื่อมีเสียหนึ่ะโนเรีย
“สวัสี เฮอร์ไมโอนี่ เธอำลัทำอะไร? ำลั่อนัวาสัว์ประหลาหรือว่ามัลฟอย?” เฟร็ และอร์ วีสลี่ย์ ำลัยืนอยู่ที่นั่นและยิ้มว้าให้เธอ
วามริที่ว่า แมนิอร์ะถูเ็บไว้อยู่บนที่ินอโรเรียนไ้ถูปิบัโยเหล่าาารย์ แน่นอนทุนทราบเรื่ออมัน ถึแม้ว่ารู้รายละเอียเพียนิหน่อย;เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยไ้ปิเสธพูเรื่อราวนี้ับใรทั้นั้น นัเรียนหลายนแ่ำลัสสัยว่าริฟฟินอร์นหนึ่ับสลิธีรินอีนหนึ่ ไปทำอะไรที่้านอ้วยันหลายั่วโม?
“เธอะไปไหน?” เฟร็ถามเธอ
“ไปเรียนวิาัวเลมหัศรรย์” เธออบพร้อมับยิ้มให้พวเา
“เราำลัไปเรียนวิาารแปลร่า(Transfiguration) มันไม่ไลาั้นเรียนอเธอมานั เราะ่วยพาเธอไปที่นั่น” อร์พู
“มานี่ ันถือนั่นให้เธอเอ” เฟร็เินมา้าหน้าและเอาระเป๋าอเฮอร์ไมโอนี่ไป พร้อมับเสียอุ้บัึ้นเาระแทเ้าับำแพ
“โอ้โห! เฮอร์ไมโอนี่ เธอแบอะไรอยู่ในระเป๋าันเนี่ย?”
“มานี่เฟร็ ให้ัน่วย” อร์้าวมา้าหน้าแล้วว้าสายระเป๋าอี้าน เาอเ่าเือบะถึพื้น “ไม่สามารถ...ถือ...ไหว”
เฮอร์ไมโอนี่ยแนออและมอพวเา มีประายๆ ในวาอเธอ “มันไม่ไ้หนันานั้นะหน่อย” เธอบอพวเา
“เธอำลัพูล้อเล่นรึ อร์? เธอ้อมีห้อสมุทั้ห้ออยู่ในระเป๋าใบนี้” เฟร็พยายามทำท่าออแรอย่าเ็มที่ะยระเป๋าอเธอ
อร์ยืนพิำแพ พยายามับสายระเป๋าให้ระับึ้น
“เธอ้อเป็นเ็สาวที่แ็แรที่สุในโลเลย เฮอร์ไมโอนี่”
เฟร็อเ่าล ำลัเลียนแบบท่าทาเ็บปว “ันิว่าันลาอะไรสัอย่า” เาส่เสียร้อรวัเินวามริ ทำให้ึูสายาาพวนัเรียนที่เินผ่านมา
“โอ้ เธอำลัเล่นไร้สาระเินไปแล้วนะ” เฮอร์ไมโอนี่วาใส่พวเา “เอามันมานี่ ันะัารเอ”
“ไม่ไ้ ไม่ีนะสาวน้อย!” เฟร็ระโึ้นยืนอย่า่ายาย
“ในานะอัศวินเสื้อเราะอเธอ เรา้อทำให้แน่ใว่าเธอถึุหมายปลายทาอย่าปลอภัย” อร์ำนับให้เธอ
พร้อมับถอนหายใยาวๆ เฮอร์ไมโอนี่ามเฟร็และอร์รไปที่ั้นเรียน พวเาแบระเป๋าหนัสืออเธอราวับรูปภาพนับุล้ำ่า เมื่อพวเาเินผ่านห้อโถและะโนให้นัเรียนนอื่นๆ ไ้ยิน
“เปิทาให้เลี้เฮอร์ไมโอนี่ และห้อสมุอันโอ่อ่าอเธอ”
เฮอร์ไมโอนี่ลูบหน้าผาอเธอ าารแสทีู่่แฝำลัสร้าอยู่นี้มีประโยน์หลายอย่าในัวมันเอ เหล่านัเรียน่าเปิทาเพื่อูบวนแห่นี้ และเฮอร์ไมโอนี่ไม่้อัวลเรื่อระแทับนอื่นๆ อี่อไป เธอยื่นมืออระเป๋าเมื่อพวเามาถึประูห้อเรียนอเธอ แ่เฟร็และอร์ไม่ฟัมัน พวเาุ้มันเธอเ้าไปในห้อนถึที่นั่อเธอ มัลฟอยอยู่ที่นี่เรียบร้อยแล้ว ำลั้อมอเธอ้วยสายาวิาร์ เฟร็และอร์่า็มอบสายาประส์ร้ายให้เา ่อนหันลับมาหาเฮอร์ไมโอนี่และำนับเธออีรั้
“เวลาใ็ามที่เธอ้อารารรับใ้แบบอัศวินอเรา แ่บอให้เรารู้เท่านั้น” พวเาล่าว้วยวามพร้อมเพรียัน
“อบุนะหนุ่มๆ ันะำไว้” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้ แล้วพวเาเินาไป
“ว้าว! เป็นาที่เร้าใอย่ามาเลย พววีสลี่ย์้อารใ้เินมาหรือไถึให้ารบริารแ่เลือสีโลน?” ารพูาูถูอมัลฟอยทำให้ผิวหนัอเฮอร์ไม่โอนี่รู้สึันยิบๆ
“หุบปาะ มัลฟอย ันไม่อยามีอารม์ เราใ้เวลาสอวันที่เียบสบอย่าน่ามหัศรรย์ในปีสถานพยาบาล เราไม่สามารถทำแบบนั้นไ้หรือไ?” เธอพูอย่านุ่มนวล พยายามอย่าหนัไม่ิเหยื่อล่ออเา
“ถ้าเธอ้อารแบบนั้น เรนเอร์” มัลฟอยหันวามสนใอเาไปที่ศาสราารย์เวเอร์
เวลาเรียนที่เหลือผ่านไปอย่าไม่น่าื่นเ้น เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยนั่ันอย่าสบพร้อมับัลอาน่าๆ หน้า่าหลายบานถูเปิไว้แ่ไม่มีสายลมพัผ่านเลยในวันนี้ ทำให้้าในร้อนอบอ้าว เฮอร์ไมโอนี่ิว่านี่อาเป็นหนึ่ในหลายวันสุท้ายอฤูร้อน ่อนอาาศหนาวเย็นะเริ่มึ้น็เป็นไ้ เธอถแนเสื้อลุมอเธอึ้นพยายามทำให้ัวเอเย็นสบายและาน่อไป าทาหาาอเา มัลฟอยสัเรอยแ่ำเปื้อนอยู่บนแนาวีอเธอ;เารู้ว่าเป็นฝีมืออเา มัลฟอยรู้สึถึอารม์แปลๆ ไหลผ่านัวเาอย่ารวเร็ว ั่วะหนึ่เาิว่ามันือวามเสียใ แ่มัน็าไปอย่ารวเร็วนเาไม่่อยแน่ในั
เวลาเลิเรียนมาถึอย่ารวเร็ว ศาสราารย์เวเอร์แแผ่นาน่าๆ ให้พวนัเรียนไปทำาน่อ เฮอร์ไมโอนี่เือบะไปแล้วเมื่อระหนัว่าศาสราารย์เวเอร์ไม่ไ้แานให้พวเาสัแผ่น
“เออ...ศาสราารย์เวเอร์่ะ?” เฮอร์ไมโอนี่เินลมายืนอยู่รโ๊ะอาารย์อเธอ “ุลืมให้านับเรา่ะ?”
“อันที่ริแล้ว มิสเรนเอร์ ันมีอย่าอื่นอยู่ในใสำหรับเธอและมิสเอร์มัลฟอย” อาารย์ยิ้มให้เธออย่าอบอุ่น
มัลฟอยเินลมายืนถัาเฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้สึว่าเาำลัยืนใล้เธออย่าน่าอึอั แนอเาเือบะโนแนอเธอ เธอมอเาอย่าไม่อบใแล้ว้าวถอยห่าาเาแ่มัลฟอยูเหมือนไม่ไ้สัเ
“ันำลัรวานอพวเธอ เธอแน่ในะว่าส่มันืนภายในอาทิย์ที่แล้ว?” ศาสราารย์เวเอร์้อพวเา เฮอร์ไมโอนี่มอไปที่มัลฟอย พวเาสบาันแล้วมัลฟอยยัไหล่ให้เธอ
“ไม่ใ่่ะ ศาสราารย์” เฮอร์ไมโอนี่พู “หนูิว่าเป็นวันนี้ อุบัิเหุทำให้เราสับสน่ะ”
“นั่นไม่ใ่ประเ็น มิสเรนเอร์” ศาสราารย์เวเอร์เินลาเท้าผ่านไปยัั้นวาแผ่นระาษ แล้วนำระาษสอสามแผ่นลับมาึ่เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าเป็นอเธอับมัลฟอย
“มีบาอย่าผิเี่ยวับมันหรือรับ ศาสราารย์?” มัลฟอยถามสั้นๆ น้ำเสียที่ใ้ถามนั้นเฮอร์ไมโอนี่ไม่ล้าให้ัวเอถาม
“รัน้าม มิสเอร์มัลฟอย านทั้หมยอเยี่ยม ันไม่ิว่าเธอนในหนึ่ำลัแ่ันันในั้นเรียนอันนะ ันั้นปัหาือันะทำอะไรับเธอทั้สอนี?” ศาสราารย์เวเอร์ถามพวเา ราวนี้เป็นมัลฟอยที่มอเฮอร์ไมโอนี่ เธอยัไหล่ให้เาและหันวามสนใลับไปที่ศาสราารย์เวเอร์
“ันไ้สนทนาับศาสราารย์ัมเบิลอร์ และท่านแ้ให้ันทราบถึสิ่ที่เพิ่มเิมึ้นมาไม่นานนี้ในเหวห้ามอห้อสมุ เราไ้รับอสะสมโบราเี่ยวับแผ่นานและ้นบับ่าๆ ที่เียนโยพ่อมรานหนึ่หลายศวรรษ่อน ันแน่ใว่าส่วนให่อมันน่าเบื่ออย่าเหลือร้าย แ่บาส่วนอมันอามีประโยน์” เธอมอรไปที่เฮอร์ไมโอนี่ และถัมาที่มัลฟอย บันอย่าเห็นไ้ัับสีหน้าสับสนอพวเา
“อาารย์ให่้อารให้ันรว้นแผ่นานเ่าๆ เหล่านี้ และูว่าพวมันมีอะไรที่น่าสนใบ้าไหม ันไม่อยาใ้เวลาส่วนให่ในห้อสมุเลยริๆ แ่ันิว่านี่อาะเป็นสิ่ที่เธอสอน้อาร มันะเป็นารท้าทายที่มาว่าอะไร็ามที่เราะทำในั้นเรียน ัน้อเือนเธอว่ามันะยามาๆ แ่เธอทัู้่เป็นนัเรียนที่เลียวลา ันไ้พูเรื่อนี้ับอาารย์ให่เรียบร้อยแล้ว และท่านเห็นว่าเป็นวามิที่ีสำหรับเธอทัู้่ในารรว้นแผ่นานเหล่านี้เ่นัน” เธอยิ้มให้พวเา และรออยำอบ
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึมึน;นี่เป็นวามรับผิอบให่มาที่พวเาำลัะไ้รับ โอาสในารทำานที่ไม่้อถูวบุมริๆ ในเหวห้ามอห้อสมุ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึถึวามาหวัำลั่อัวึ้นเมื่อิถึอแผ่นานเ่าแ่เ็มไป้วยฝุ่นำนวนมามาย ำลัรออยให้ถูเปิและ้นหาอยู่ในล่อให่หลายใบ
“เรา้อทำริๆ หรือรับ ศาสราารย์?” มัลฟอยถามอย่ารวเร็ว เฮอร์ไมโอนี่เห็นเหมือนมีประายแวบในวาสีเินอเา เธอรู้ว่าเารู้สึสนใเหมือนัน
“ใ่แล้ว แผ่นานพวนี้ำเป็น้อแยหมวหมู่ และเียนแผนผัออมา หลายร้อยปี่อนัวเลมหัศรรย์เป็นเวทมนร์ที่แ่าออไปเมื่อเปรียบเทียบับปัุบัน สำหรับเธอสอน้อสามารถ้นหาวามแ่าเหล่านี้ไ้เป็นนแร มันน่าื่นเ้นริๆ” เธอยิ้มว้าให้พวเา และรู้สึพอใเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอบลับมา มัลฟอยเพียแ่ผศีรษะให้เธอเท่านั้น
“เอาล่ะ พวเราพบันหลัอาหารเย็นวันนี้ เวลาสอทุ่มที่ห้อสมุ ันะปรึษาหารือรายละเอียเี่ยวับสิ่ที่าหวัาเธอทัู้่” ศาสราารย์เวเอร์เอาแผ่นระาษอเธอลับไป้วยและหันหลัาไป
เฮอร์ไมโอนี่้าวเินามหลัไปอย่ารวเร็ว เธอรู้สึร่าเริเหลือเิน นี่เป็นโอาสที่ีเยี่ยม เธอรัวิาัวเลมหัศรรย์และไ้รับโอาสในารทุ่มเทเ็มัวเ่นนี้ มัน่าน่าื่นเ้น ใบหน้าหนึ่ปราึ้นภายในใอเธอ มัลฟอย เธอ้อทำสิ่่าๆ เหล่านี้ร่วมับมัลฟอย เฮอร์ไมโอนี่หยุอย่าระทันหันเมื่อระหนัถึเรื่อนี้ มัลฟอยึ่ำลั้าวามหลัเธอมาเพื่อเอาระเป๋าอเา ไม่ไ้เรียมัวสำหรับารหยุะัอเธอ เานใส่เธอและเฮอร์ไมโอนี่ล้มไป้าหน้าำลัะฟาพื้นแล้ว เมื่อเธอรู้สึว่าแนอเารัรอบเอวเธอ ลมหายใปะทะถูเธอะที่ิริยาับไวอเธอหยุับพลัน มัลฟอยับเธอั้รแ่ไม่ไ้ปล่อยทันที;เาูเหมือนำลัสำรวเธออยู่ เฮอร์ไมโอนี่สบาับเา
“อบุ” เธอพูอุบอิบ แล้วมอไปทาอื่นอย่ารวเร็ว
มัลฟอยปล่อยัวเธอและสะบัอย่าโมโหผ่านเธอไป เาว้าระเป๋าที่โ๊ะแล้วเลื่อนไหวอย่าเร่รีบออไปาห้อ เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ที่เิม วามรู้สึสั่นระพือแปลๆ ภายในท้ออเธอ เธอมอลที่พื้นหินมอยู่ับวามิ มัลฟอยไ้ทำัวเือบะสุภาพ ใ่แล้ว สุภาพเท่าที่มัลฟอยทำไ้
“เฮอร์ไมโอนี่?”
เธอเยหน้าึ้นอย่าใ และเห็นแฮร์รี่ับรอนำลัเินมาหาเธอ
“เราพบเฟร็และอร์ระหว่าทาไปทานอาหารลาวัน พวเาบอว่าเธอ้อใ้เวลายุ่ับระเป๋าอเธอแ่เ้าแล้ว” แฮร์รี่ยิ้มให้เธอ เอาระเป๋าอเธอาโ๊ะและโยนมันึ้นบนไหล่อเา รอนยืนอยู่้าหลัเาำลัพึมพำบาอย่าเี่ยวับศาสราารย์ทรีลอว์นีย์ อาารย์วิาพยาร์ศาสร์ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่อ้าปา้า
“รอน!”
รอนยิ้มแหยๆ ให้เฮอร์ไมโอนี่ “อโทษ เฮอร์ไมโอนี่ เธอะ้อไม่เื่อแน่เรื่อำนวนารบ้านที่เธอให้พวเรา และไม่มีเหุผล้วย!”
“ริๆ นะรอน เธอะให้เป็นสอเท่าเพราะว่านายบอับีมัสว่า ศาสราารย์ ทรีลอว์นีย์วระอยู่ในเน์มันโ(St.Mungo) แล้วเธอแอบไ้ยินนะิ” แฮร์รี่อบพร้อมับยิ้มว้า
“โอ้...ริ้วย ันิอย่าั้นเหมือนัน” รอนพูยิ้มๆ “โอ๊ย ันหิว้าวแล้ว พวเราไปทานอาหารลาวันันเถอะ”
“เฮอร์ไมโอนี่ เราำลัะไปุยับแฮริระหว่าเวลาหยุพัอเรา” แฮร์รี่บอเธอ
“ีเลย ัน้อารถามเรื่อแมนิอร์” เฮอร์ไมโอนี่อบ ะพวเาเินผ่านห้อโถ
ลอเวลาอาหารลาวัน เฮอร์ไมโอนี่บอพวเาเี่ยวับโรารวิาัวเลมหัศรรย์อันใหม่อเธอ ทั้แฮร์รี่และรอนำลัทำอย่าีที่สุเพื่อแสท่าทาสนใเล็น้อย เธอทานอาหารลาวันไปไ้รึ่หนึ่ รู้สึว่ามีบานำลัมอเธออยู่ เธอ่อยๆ หันศีรษะอย่าไม่ใส่ใมานัเพื่อมอไปรอบๆ เธอสะุับประายผมสีบลอน์เิน แล้ววาสีน้ำาลอเธอพบับวาสีเทาู่หนึ่ มัลฟอยำลั้อเม็มาที่เธอ
“ัน่วยีวิเา แ่เาเลียันมาว่า” เธอพึมพำเบาๆ แล้วหันลับไปทานอาหารลาวัน่อ
ารเินไประท่อมอแฮริรั้นี้แ่าว่ารั้่อนอย่ามาสำหรับเฮอร์ไมโอนี่ พระอาทิย์ยามบ่ายสาแสลมาะที่พวเาเินเล่นอย่าไม่รีบร้อน้ามสนามห้า มีนัเรียนหลายนระัระายอยู่บนสนาม ำลัสนุสนานับอาาศอบอุ่นสบายรั้สุท้าย่อนฤูใบไม้ผลิะเริ่ม
แฮริยืนอยู่้านนอระท่อม ำลัุร่อผัอเา เยหน้าึ้นมอเมื่อพวเาเ้ามาใล้และะโน
“ำลัิถึพวเธอสามนเลย”
เานำทั้สามนเ้าไปในระท่อม เ้าเี้ยวผุลุึ้นโถมใส่แฮร์รี่อย่ารวเร็ว นเาถอยไปพิำแพ แฮร์รี่ยิ้มว้าและเริ่ม้นเาหลัหูอเ้าสุนัล่าหมูัวให่ ทันทีที่ประูปิแฮริหันมาหาเฮอร์ไมโอนี่ ้วยแววาสำรว้นหา
“เธอำลัิอะไรอยู่ เฮอร์ไมโอนี่? ลมา้าล่านี้ับมัลฟอยั่วร้าย? และันไม่อยาไ้ยินเรื่อยะทั้หลายว่า้อารถามำถามับันหรอนะ” วาลมเล็ิ๋วอแฮริ้อเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ไว้แนออและมอไปที่พื้นระท่อม แฮริมอ้ามศีรษะอเธอไปที่รอนและแฮร์รี่ึ่ยัไหล่ทั้สอน
“เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมบอเราว่าเิอะไรึ้นเหมือนัน” แฮร์รี่เสริม รอนเพียแ่ถลึาใส่เธอเท่านั้น
“อ่า..ใ่เลย ลมา้าล่านี้แล้วปล่อยมันหนีไป เธอเยิไ้ลาว่านี้นะเฮอร์ไมโอนี่” ้วยำพูอแฮริ เฮอร์ไมโอนี่หน้าแอย่าเือาล และวาใส่เาลับไป
“หนูไม่ไ้ปล่อยมันออไป! หนูรู้ว่าเ้านั่นืออะไร!” เฮอร์ไมโอนี่ทำาถมึทึใส่เพื่อนๆ อเธอ
“ถ้าั้นมัลฟอยเป็นนปล่อยมัน!” รอนร้อะโนอย่าลิโล “เราะไปพบศาสราารย์มัอนนาัล และเธอะบอวามริับอาารย์ แล้วมัลฟอยะถูไล่ออในที่สุ” รอนระโึ้นยืน มีสีหน้าร่าเริบนใบหน้าระอเา เาเือบะถึประูแล้วเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เปล่เสียเรียเา
“รอน ันทำไม่ไ้ ันเสียใ แ่ันทำไม่ไ้” รอนหันลับมามอเฮอร์ไมโอนี่ที่ำลัสนใรอเท้าอเธอเป็นอย่ามา
“ทำไมเธอทำไม่ไ้?” แฮร์รี่ถามเธอแ่นั้น
“ัน...ันแ่ทำไม่ไ้ ันเสียใ ไม่ใ่ว่าันไม่้อารเหมือนัน ันอบที่ไม่้อเห็นมัลฟอยอีเลย แ่ันทำไม่ไ้” เฮอร์ไมโอนี่รับรู้ถึวามั้ใแน่วแน่อเธอที่ไม่บอเรื่อมัลฟอย อีรั้ที่เธอเห็นใบหน้าีเผืออเา และไ้ยินเสียเบาๆ น่าลัวในหัวเธอที่บอให้เธอทิ้เาไว้ “ันแ่ทำไม่ไ้ รอน”
“แฮริ มันมาาที่ไหนรับ?” แฮร์รี่หวัว่าผ่านเรื่อมัลฟอยไปไ้ พวเาวรหลีเลี่ยาร่อสู้อีรูปแบบหนึ่
“เออ...ันไม่ิว่าวรบอเธอเรื่อนั้น” แฮริเริ่มทำให้ัวเอไม่ว่าับารทำวามสะอาถ้วยน้ำาหลายใบ
“แฮริ เ้านั่นเือบะ่าเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอย มันไม่เหมือนพวสัว์ประำถิ่น พวมันไม่ใ่ ใ่ไหมเฮอร์ไมโอนี่?” แฮร์รี่หยุเพื่อมอไปที่เฮอร์ไมโอนี่ ึ่สั่นหัวอย่ารวเร็ว “ผมหมายวามว่าเ้าสัว์นี่มาลเอยอยู่ในสนามห้าอุไ้อย่าไรรับ? ใรนำมันมา?”
“ฟันะ มันไม่ใ่เรื่ออเธอเลย เธอไม่ำเป็น้อัวลับเรื่อที่พ่อมั่วร้ายเหล่านี้วุ่นวายอยู่” แฮริหยุสิ่ที่ำลัทำอยู่ทันที แล้วหันไปมอแฮร์รี่, รอน, และเฮอร์ไมโอนี่ “ศาสราารย์ัมเบิลอร์ิว่า พวเาำลัปล่อยพวสัว์อันรายออมา”
“แ่ทำสำเร็แล้วไ้อะไร?” เฮอร์ไมโอนี่ถามเา เมื่อเายื่นถ้วยน้ำามาให้เธอ
“ันไม่รู้ สร้าปัหาให้ทาระทรวมั้?” แฮริส่ถาุี้หินมาให้ แ่พวเาปิเสธอย่าสุภาพ
“พวเาไม่ไ้ัเลือเหล่าสัว์ประหลาไ้ีมานั ริไหม? แย่ะมั! เ้าสัว์นี่ไม่แม้แ่ัแนมัลฟอยให้าไปเลย น่าปล่อยให้่าเานเียวนะ” รอนยิ้มแ่ให้แฮร์รี่ แ่เฮอร์ไมโอนีู่เหมือนเรียนิหน่อย
“รอน อย่าพูแบบนั้น!” เธอวาใส่เา
“ทำไมเธอำลัพูปป้อมัลฟอยเวลานี้?” รอนวาใส่เธอลับ
“ฟันะ เธอไม่ไ้อยู่ที่นั่น เธอไม่ไ้เห็นมัน มีเลือมาเินไปและเ้า...เ้าสัว์นั่น... และ..." เสียเฮอร์ไมโอนี่าหายไป เมื่อเธอ้มมอถ้วยน้ำาอเธอ แฮริโน้มัวมาและบหลัเธอเบาๆ อย่าสุภาพ
“เธอสบายีนะ เฮอร์ไมโอนี่?” แฮริถามเธออย่าอ่อนโยน
“่ะ หนูสบายี อบุ่ะ แฮริ” เฮอร์ไมโอนีู่นาฬิาอเธอ แล้วพูออมา้วยน้ำเสีย่อน้าโล่อ “โอ้...ูเวลาิ ั้นเรียน่าๆ ำลัะเริ่มภายในไม่ี่นาที่แล้ว ลา่อน่ะ แฮริ!” ่อนที่รอน, แฮร์รี่, หรือแฮริะพูอะไรับเธอ เฮอร์ไมโอนี่ไ้เผ่นออาประูไปแล้ว
ความคิดเห็น