คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Rewrite 4 ผ้าม่านคั่นกลาง (The Curtain Between)
Their Room (ห้อแห่มิรภาพ)
บทที่ 4 ผ้าม่านั่นลา (The Curtain Between)
“พวเาโีที่ยัมีีวิอยู่ มิเนอร์ว่า” เสียเบามาเสียหนึ่ไ้ยินอยู่ในวามมื
เรโลืมาอย่าทุลัทุเล แล้วภาวนาว่าเาไม่น่าทำเลย เวลานี้เมื่อลืมาึ้นแล้ว เารู้สึัวอย่าเ็มที่และสะุ้เมื่อลื่นวามเ็บปวโถมใส่ัวเา เาบัับวาให้ปิลแล้วสูลมหายใลึๆ ปรารถนาให้วามเ็บปวาหายไป ลูเียสไ้สอนเาให้ไม่ใส่ใับผลสะท้อนอวามเ็บปว หลัาหายใยาวๆ สอสามหน วามเ็บปว็ห่าไลาิใเาพอสมวร เาลืมาึ้นอีหน
ห้ออยู่ในวามมื;รัศมีาแสันทร์ำลัส่อสว่าผ่านหน้า่า เาำลัพยายามำว่าเิอะไรึ้นับผ้าม่านที่อยู่รอบเียสี่เสาอเา แล้วระหนัไ้ว่าเาอยู่ในส่วนปีสถานพยาบาล
“อาารย์ให่ไ้ทราบเรื่อแล้วหรือยั?” เสียเบามานี้ระิบอีรั้ เรโรู้ว่านี่ือ มาามพอมฟรี่ย์
“แน่นอน ป๊อบปี้” เสียใหม่อีเสียอบเธอ เป็นอศาสราารย์มัอนนาัล “เาไปับแฮริเพื่อับเ้าสัว์ร้ายัวนั้น ันิว่าเาะ้อสนใมาๆ ในเรื่อที่มิสเรนเอร์และมิสเอร์มัลฟอยไ้ทำอยู่้านอ”
“อย่าไร็าม ทำไมพวเานำเ้าสัว์น่าลัวนั้นมาที่นี่? ันรู้ว่าแฮริมีุอ่อนับเหล่าสัว์ประหลา แ่นีู่ะเินไปหน่อยนะ” มาามพอมฟรี่ย์ส่เสีย่อน้าไม่พอใ
“มีทาเลือไม่มานัในเรื่อนี้ ป๊อบปี้ พวเา้อนำมันมาอยู่ในสถานที่บาแห่เพื่อูแลวามปลอภัยนว่าะัารับมันไ้อย่าเหมาะสม และแฮริเป็นเพียนเียวที่สามารถรับมือับเ้าสิ่น่าลัวเ่นนี้ไ้” ศาสราารย์มัอนนาัลล่าวอย่านุ่มนวล
เรโแทบะไม่ไ้ยินศาสาารย์มัอนนาัลเมื่อเสียอเธอเบาลไปอี แ่ารพูถึเ้าสัว์สี่เท้า เรโเริ่มำไ้ถึเหุาร์่าๆ ที่ไ้นำเามาอยู่ปีสถานพยาบาล ารหลบไปที่ระท่อม, แมนิอร์, ารทำร้าย, และเรื่ออื่นๆ วาสีน้ำาลอบอุ่นเ็มไป้วยวามรู้สึอย่าหนึ่ที่เาไม่เยไ้รับมา่อน ถ้าพ่ออเรโเป็นใรนอื่นที่ไม่ใ่ลูเียส มัลฟอย เาอาะไม่มีปัหาในารรู้ัับวามรู้สึที่พัวพันอยู่นี้
“เลือสีโลน” เาำราม เธออยู่ที่นั่น้วย แ่ทำไม? เาำไ้ว่าเธอเป็นอย่าไร... เธอไ้ทำอะไร? วามเ็บปวำลัเริ่มปลุมวามทรำอเาอีรั้ “เธอ่วยีวิัน” เาำไ้และเปล่เสียัออมา วามอบอุ่นแปลๆ ูเหมือนวูบวาบผ่านัวเาั่วะ แ่เาไม่ไ้ิอะไร อาเป็นผล้าเียาวามเ็บปวทั้หลาย็ไ้
เสีย่าๆ เียบไปแล้ว ทันใแสไฟาย้ามเียมา มาามพอมฟรี่ย์รีบร้อนเ้ามาในห้อ ส่วนมัอนนาัลำลัยืนอยู่
“เธอไม่วรลุึ้นมา มิสเอร์มัลฟอย” นาพยาบาลพูอย่าอ่อนโยน เมื่อเธอมาอยู่้าเา “เธอ้อเียบเสียหน่อย ันไม่้อารให้เธอทำให้มิสเรนเอร์ื่น”
เรโหันศีรษะอย่าระวัเพื่อมอไปที่เีย้าน้าเา เาพบว่าารเลื่อนไหวเป็น้นเหุอวามเ็บปวำนวนมามหาศาล แ่หลายปีอประสบาร์ทำให้เาหลบ่อนมันาสายาับ้ออนาพยาบาล เมื่อแน่ใพอแล้วเา็เห็นผมหนาอเรนเอร์แผ่ระายอยู่บนหมอน;ล้อมรอบใบหน้าาวีเหมือนาย
“เิอะไรึ้นับเรนเอร์รับ?” น้ำเสียเาออมาฟััหู เมื่อมันผ่านาริมฝีปาที่แห้ผา เาำไม่ไ้ว่าเธอไ้รับบาเ็บ
“มิสเรนเอร์้อมือหั บาเ็บาี่โรหัหลายี่ มีี่หนึ่แททะลุปออเธอ” น้ำเสียอมาามพอมฟรี่ย์ำลัพยายามให้เป็นลาๆ
“เธอะหายีไหมรับ?” เรโรู้สึ็อับำถามเ่นนี้ที่ออาปาเา ในะที่มาามพอมฟรี่ย์ และศาสราารย์มัอนนาัล็รู้สึเ่นเียวัน พวเาทัู้่หันมามอันและัน ิ้วอมาามพอมฟรี่ย์เลิึ้นสูอย่าเห็นั
“แน่นอน เธอและมิสเรนเอร์ะหายีทัู้่” นาพยาบาลบอเา “อย่าไร็าม พวเธอทัู้่ำเป็น้อพัอยู่ที่นี่ในปีสถานพยาบาลเป็นเวลาสอสามวัน ยาพิษนั้นอา่าเธอไ้ แ่แมนิอร์ัวนี้ยัเล็เินไปที่ะทำให้ายไ้”
“ัน้อารรู้มิสเอร์มัลฟอย” ศาสราารย์มัอนนาัลำลัมอมาที่เาอย่าอ่านไม่ออ “เธอไปทำอะไรที่ระท่อมอแฮริ?”
“ผม...” เรโมอใบหน้าศาสราารย์มัอนนาัล แล้วมอไปทาเรนเอร์อีรั้ “เรน..ผมหมายถึเฮอร์ไมโอนี่และผมมีำถามสอสาม้อเี่ยวับบทเรียนวิาารูแลสัว์มหัศรรย์(Care of Magical Creatures) ราวหน้าถามแฮริรับ”
วาอศาสราารย์มัอนนาัลหรี่แบลอย่าไม่พอใ “โอ้ ริหรือ? ันไมู่เหมือนำไ้ว่าเธอับมิสเรนเอร์ใ้เวลาส่วนให่้วยันในั้นเรียน หรือนอห้อเรียนสำหรับเรื่อนี้เลย”
เรโรู้สึหัวใหล่นวูบแ่เาไม่แสมันออมา เาพยายามเิศีรษะให้สูึ้นอีนิ ับ้อแุ่ใ้าอมัอนนาัล และพยายามไม่ิว่าลูเียสะพูอะไรเมื่อเาถูไล่ออ ั่ววูบหนึ่เาปรารถนาให้แมนิอร์เินหน้า่อและ่าเาให้สิ้นเรื่อ มันเป็นวามายที่รวเร็วว่าอีอันที่ำลัอยเาอยู่ที่ฤหาสน์มัลฟอยอย่าแน่นอน
“ศาสราารย์มัอนนาัล่ะ” เสียแหบๆ า้านวาอเรโ นำเาเออาวามิฝัน เรนเอร์ลืมาแล้วและำลัมอไปที่ศาสราารย์มัอนนาัล “มัลฟอยและหนูเป็นเพื่อนร่วมานวิาัวเลมหัศรรย์ เราำลัุยันเรื่อารูแลสัว์มหัศรรย์ในห้อสมุ และเราลว่าไปอวามิเห็นอแฮริในเรื่อนี้สัหน่อย หนูทราบว่าเลยเวลาที่ออไป้านอ แ่หนูไม่ิเราะไปนานนั” เรนเอร์หลับาลพร้อมับทำสีหน้าแปลๆ เรโไม่อยาเื่อหูัวเอ เธอำลัเล่นอะไร? เธอสามารถทำให้เาถูไล่อออย่า่ายาย ทำไมเธอไม่ทำ? เธอ้อารอะไราเา?
ศาสราารย์มัอนนาัลมอเรนเอร์อย่าสสัย อาเป็นไปไ้ว่าำลัประหลาใในสิ่เียวันับเรโ เธออ้าปาะถามำถามมาว่านี้แ่มาามพอมฟรี่ย์สะิสี้าเธอ
“น่าะพอแล้วสำหรับำถาม่าๆ มิเนอร์ว่า เ็สอนนี้ำเป็น้อพัผ่อน” พร้อมับำพูเหล่านี้ เธอเอามือับาอเรโอย่าล่อแล่วแล้วเทน้ำยาลออเา เามอูเธอเินไป้าน้าเรนเอร์พร้อมับน้ำยา เปลือาอเารู้สึหนัึ้นและหนัมาึ้น เรนเอร์หันศีรษะมาูเา ่วเวลาหนึ่วาอพวเาประสานัน เรโรู้สึถึวามรู้สึประหลาอย่าหนึ่พัผ่านระหว่าทัู้่ ่อนที่เามลสู่ารหลับใหล
เรโถูปลุให้ื่นึ้น้วยเสีย่าๆ ในเวลา่อมา;เา้อหลับไปนานพอสมวรทีเียวอย่าเห็นไ้ั เพราะแสอาทิย์ำลัแผ่รัสีวามร้อนผ่านหน้า่าใล้เียอเา เสีย่าๆ มาาอี้านอผ้าม่านที่ถูแวนระหว่าเียอเาับเียอเรนเอร์ เารู้ไ้ว่าเสียเหล่านี้เป็นอพอเอร์และวีสลี่ย์ เายันิ่เียบะำลัฟัารสนทนาอพวเา
“เธอำลัิอะไรอยู่หา? ไประท่อมอแฮิรับมัลฟอย? เธอไปที่ไหนๆ ับมัลฟอยไ้อย่าไร? เธอบ้าไปแล้วหรือ?” เสียอวีสลี่ย์ัอย่าเือาล แ่วามโรธไม่อาปิบัวามเป็นห่วอย่าเห็นไ้ั
“รอน ันมั่นใว่าเฮอร์ไมโอนี่้อมีเหุผลที่ีที่ไปับมัลฟอย ใ่ไหมเฮอร์ไมโอนี่?” พอเอร์เป็นผู้ไล่เลี่ยเสมอ ำลัพยายามปลอบเพื่อนอเา
“็ไ้ ็ไ้ เอาล่ะทำไมเธออยู่ับมัลฟอย? และอย่าบอเราว่ามันเป็นเรื่อารเรียนนะ มัลฟอยเลียวิาารูแลสัว์มหัศรรย์” เสียอวีสลี่ย์ลอยผ่านทะลุผ้าม่าน
“รอน, แฮร์รี่ ันไม่้อารพูถึมัลฟอยริๆ นะ ันไม่้อาริเรื่อมัลฟอย หรือเห็นมัลฟอย ันรับรู้เรื่ออเาเพียพอแล้ว ไ้โปรเราุยันเรื่ออื่นไม่ไ้หรือ?” เสียเรนเอร์อร้ออย่านุ่มนวล
พอเอร์เปลี่ยนเรื่ออย่ารวเร็วาเรโมาเป็นแมนิอร์ “ทำไมแฮริถึมีมันไ้?” เาถาม
“ันไม่แน่ใ ศาสราารย์มัอนนาัลบอว่า พวเา้อนำมันมาที่นี่นว่าะัารับมันไ้อย่าเหมาะสม แ่ันไม่รู้ว่าพวเาเป็นใร หรือสัว์น่าลัวัวนี้มาาไหน เธอรู้ไหมว่าพวเาับมันไ้หรือยั?”
เฮอร์ไมโอนี่้อรู้สึัวแล้วอย่าแน่นอน และอยฟัารสนทนาอศาสราารย์มัอนนาัล ับมาามพอมฟรี่ย์เมื่อืน่อนเ่นัน
“ันหวัอย่ายิ่ว่าพวเาับไ้นะ” เสียวีสลี่ย์แทรึ้น “ อย่าับว่ามีเหล่าสัว์ประหลาร้ายาวิ่เล่นอยู่รอบบริเวป่า้อห้ามไม่มาพอ อนนี้เรามีแมนิอร์อีัวให้ระวั้วย”
“เฮ้...รอน เรา้อไปเ้าเรียนแล้วอนนี้ เราะเอาารบ้านอเธอมาให้นะเฮอร์ไมโอนี่ เราะลับมาเยี่ยมเธออีระหว่าเวลาอาหารลาวัน ลไหม? พยายามอย่าให้มัลฟอยวนใเธอ” พอเอร์บอเธอ
เรโไ้ยินพวเาล่าวำอำลาันและัน เาแสร้ทำเป็นหลับะที่พอเอร์และวีสลี่ย์ออมาาผ้าม่านและเินไปที่ประู เรโอยอยู่หลายนาทีเพื่อให้แน่ใอย่ายิ่ว่าพวเาไ้ไปแล้ว่อนปีนลาเียอย่าระวั เาทสอบาเาอย่ารอบอบแล้วพบว่ามันยัรู้สึเ็บและเาสามารถเินไ้ เามอไปรอบๆ หามาามพอมฟรี่ย์ เห็นว่าห้อทำานอเธอปิอยู่ เรโสูหายใลึๆ ทีหนึ่แล้วึผ้าม่านไป้านหลั เารู้สึพอใที่เห็นเรนเอร์สะุ้พร้อมับเสียร้อเล็ๆ ้วยวามแปลใ เา้าวไปหาเธออย่ารวเร็วแล้วว้าแนเธอ่อนที่เธอะไถลไปอี้านอเียห่าาเา ารับอเาบนแนเธอแน่นมาทำให้เธอไม่อาลุไ้ เาโน้มัวลมาใล้มานใบหน้าอเาห่าาเธอแ่ไม่ี่นิ้ว
“ทำไม?” เาถาม
“อะไร?” เรนเอร์ระิบ วาอเธอเบิว้า
“ทำไมเธอำลัโหเพื่อปป้อัน เธอ้อารอะไร?” เาทำเสียู่ฟ่ออย่าเือาล ระวัให้เสียเาเบาพอไม่ึูวามสนใามาามพอมฟรี่ย์
“ัน...ันไม่้อารอะไรานายเลย มัลฟอย” เธอวาลับ วามโรธระายบนใบหน้าเธออย่ารวเร็ว
เรโยึแนเธอแน่นึ้น “ันไม่เยิว่าเธอเป็นพวู่รรโ เลือสีโลน” เาบิแนที่ับไว้อี พร้อมับ้อใบหน้าีเผืออเธอ
“นายำลัทำันเ็บ” เธอพูเบาๆ วามเ็บปวัเนในน้ำเสียเธอ
เรโปล่อยแนเธออย่ารวเร็วพร้อม้าวถอยหลั เาเห็นที่ที่มือเาับอาะเป็นรอย้ำในเวลา่อมา็เป็นไ้ เรนเอร์ยอีมืออเธอึ้นไปสัมผัสอย่าระวัรรอยที่มือเาทำไว้
“ัน...ันเสียใ ันไม่ไ้ั้ใเ่นัน” เาอโทษ ทำให้พวเาทัู้่ประหลาใ เายืนอยู่รนั้นอย่าเ้ๆ ัๆ ั่วรู่ ไม่รู้เลยว่าทำไมเาถึอโทษ หรือทำไมเายัยืนอยู่รนี้อี
“านายเป็นอย่าไรบ้า?” เรนเอร์ถามเา ทำลายวามเียบแปลๆ
“เธอิว่าอะไรล่ะ? มันเ็บนะิ” เาวาใส่เธอ
เรนเอร์ไม่พูอะไรอีับเา;เธอพลิลับไปอี้านหันหน้าเ้าหาำแพ เรโยืนอีสัพัพร้อมับมอูเธอ ่อนเินลับไปที่เียอเาแล้วึผ้าม่านั่นระหว่าพวเา
ความคิดเห็น