โครงการแลกเปลี่ยนรักร้ายนายรุ่นพี่ ( โน่ริท )

ลำดับตอนที่ #5 : นัดบอร์ด 25%

“ โอ้ยยย!!... “

ผมร้องลั่นเมื่อคนในโรงอาหารเดินชนผมจนเกือบล้ม 

นี่มันโรงอาหารหรือตลาดว่ะ

คนเยอะชิบ เสียงก๊ดังอีก =___=

…... แล้วไอ้พี่โน่หายไปใหนเนี่ย

ผมมองหาไอ้รุ่นพี่ที่บัดนี้หายเข้ากลีบเมฆไปแล้ว

แล้วพวกบ้านี่จะมองอะไรผมหนักหนาเนี่ย !!

“ วิ้ว วิ้ว ว <3 …... เฮ้ยพวกเรานั่นน้องริทเคะน้อยมานู่นแล้วเว้ย ฮ่าๆ “

“แม่.ง ตัวจริงน่าขย่ำว่ะ  ฮิ้ว ว “

“ ว้าย ย ! “

…...

เอิ่มคือ....

เสียงผมเอง

มันอาจจะดูกระแดะ แต่มัน..... มัน

...หลุดจริงๆ

“ เตี้ยก๊เตี้ยขาก๊สั้น..ยังจะโง่ยืนอ่อยพวกมันอีก -__- “

สะอึกเลย หน่อยไอ้บ้า

คำก๊เตี้ยสองคำก๊เตี้ย เตี้ยแล้วไง

ทำให้เพลียได้ละกัน …. โด่ !!

“ พี่จะรีบไปใหน โอ้ย! ริทก้าวมันทัน.... เฮ้ย !! บอกว่าช้าๆ “

ผมร้องบอกไอ้พี่โน่ที่ตอนนี้ลากผมเอาเป็นเอาตาย รู้ว่าขายาวไม่ต้องเบ่งหรอกนะ

“ โอ้ย ! …. ไอ้บ้าหยุดไม่บอก “

ผมจะบ้าตายนี่มันวันแรกผมยังต้องใช่ความพยายามในการคุมสติตัวเองขนาดนี้แล้วอีกสามเดือนละ โฮ๊ก !! T^T

“ กินไร ? “

พี่แกถามผม ที่แรกก๊กะจะกวนนะแต่พอเห็นหน้านิ่งๆ แล้วภาพไอ้นักเลงพวกนั้นมันก๊ลอยเขามาในหัวคิดไปคิดมา

“ ริทเอาสุกี้ทำเลฮะ “

…..

รักษาชีวิตตัวเองดีกว่า

พี่โน่มองหน้าผมนิดหนึ่งก่อนจะเดินไปซื้อข้าวมา ผมมองซ้ายขวาเพื่อหาโต๊ะนั่งแต่ไม่มีที่ว่าเลย

คนจะเยอะไปใหน

“ น้องริท “

…... หื่อ ใครเรียกอ่ะ

ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก ก่อนจะหันหน้าไปตามเสียง พบว่าเป็นรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งนั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ และในกลุ่มนั้นมีพี่ที่ผมรู้จักอยู่ด้วยคือ .......

“ พี่ตั้ม >< “

พี่ตั้มคือพี่ชายข้างบ้านผมเอง ผมได้มาเรียนที่นี้เพราะพี่ตั้มไปอวดที่บ้านผมว่า สุดยอดมาก

จริงๆมันก๊สุดยอดตามพี่แกว่านะ

แต่ถ้าไม่มีโครงการบ้าๆ นี้จะสุดยอดยิ่งกว่า

“ น้องริทมานั่งกับพี่สิเดี๋ยวไอ้โน่ก๊มา .. “

แปปนะ !!

ไอ้โน่ ?...

หมายความว่าพี่ตั้มรู้จักกับพี่โน่หรอ

“ พี่ตั้มรู้จักกับพี่โน่ด้วยหรอฮะ ? “

“ เอ้า ! ก็มันเป็นเพื่อนพี่ พี่จะไม่รู้จักได้อย่างไร ว่าแต่เราเถอะ ยังไงกันถึงได้มาแลกเปลี่ยนเนี่ย โอเคป่าว ? “

ไม่เลยพี่ใครจะโอเคกับสภาพแวดล้อมแบบนี้เล่า !!.....

 “ อื้อ .. โอเคฮะ “

ผมกัดปากตอบพี่ตั้มไป ก่อนจะนั่งลงยกมือไหว้พวกพี่ในกลุ่ม

“ อ้อ... ริท นี่ไอ้ซัน ไอ้อิ๊ก ไอ้ฝุ่น เอ่อพวกมึงนี่น้องริท ที่มาแลกเปลี่ยนไอ้รุจและคือน้องข้างบ้านกูที่เคยเอารูปให้ดูอ่ะ “

O_O รูป ? รูปไรง่ะ ?

“ คิดว่าจะยืนอ่อย ไอ้พวกนั้นซะอีก … อ่ะ สุกี้ “

มาเมื่อไร ฟระ

“ -__- “

มาถึงก๊ปากหมาเลยนะ

“ เอ้า … คนเยอะชิปหา.ยร้านสุกี้ “

พี่โน่บ่นก่อนยืนสุกี้ให้ผมแล้วไปนั้งข้างพี่ซัน

“ ไอ้โน่... วันนี้ไปนัดบอร์ดป่ะวะ ? “

นัดบอร์ด ?

พี่ซันเอ่ยถามพี่โน่ เจ้าตัวนิ่งคิดสักพักก่อนตอบ

“ เอ่อ.. ไป วันนี้มีไรน่าสนว่ะ ? “

รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน แฮะ ><

ผมก้มหน้าก้มตากิน ด้วยความหิวหูก๊ฟังพี่เขาคุยกัน จะว่าไปพี่ตั้มแกเปลี่ยนไปมากเลยนะ ตั้งแต่เข้ามหาลัยสงสัยได้เพื่อนแบบไอ้พี่กุ้ยจึงทำให้เปลี่ยน …. หวังว่าพี่ตั้มคงไม่โหดและเถื่อนแบบเพื่อนเขาหรอกนะ

“ น้องริทไปด้วยกันมั้ย “

พี่ฝุ่นเอ่ยถามผมกลางวง

อ้าวริทยังมีตัวตนอยู่หรอพี่  -_-

“ ไปใหนหรอฮะ ? “

“ ไปนัดบอร์ดครับ “

นัดบอร์ด ที่พี่ซันชวนพี่โน่ นะน่ะ

“ ไม่ต้องไปหรอกตัวถ่วง “

“ ห๊ะ !?! “

หน๊อย ย ย มันจะมากไปแล้วนะ

 .. ตัวถ่วง …

รู้จักไอ้ริทน้อยไปแล้วละ โตโน่ !!!

“ ริทไปได้ด้วยหรอฮะ O_O “

“ ไม่/ได้สิ/เยี่ยมน้องพี่/โอเค/ยินดีมาก !! “

“ -__- “  หน้าพี่โน่

“ สี่ต่อหนึ่ง.... มึงหมดสิทธิ์ ไอ้โน่ “

“ ฮ่าๆ “

พี่ฝุ่นพูดเสร็จพี่เหลือก็พากันระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมเพียงกัน พี่โน่สายหน้าน้อยๆ ก่อนจะหันมาทำหน้าเบื่อโลกใส่ผม

และเอ่ยด้วยเสียงเย็น

“ หึ ! .. แล้วจะหาว่าไม่เตือนละกัน “

-_- ซ่าไปมั้ยไอ้ริท นัดบอร์ด คืออะไรมึงยังบ่รู้จักเลย ยังปากไวอีกซวยไง !!

….................................................................................................

“ ซ่านักรึไง ? “

พี่โน่เอ่ยถามผมขณะขับรถไปใหนสักที่

ไม่ผิดหรอกครับ ….. รถพวกพี่แกเป็นสปอร์ต นั่งได้คันละสองคน โดยที่ผมจึงได้มานั่งกับพี่โน่โดยเหตุผลที่ว่า มันเป็นที่ประจำของพี่รุจ จึงตกเป็นของผม ม่ายอยากได้ว้อยยยย

“ อย่ามาว่าฉันไม่เตือนนะ “

“ รู้แล้วน่า!! “

ผมแหวใส่พี่แกไปเมื่อเหลืออด นอกจากจะขี้เก๊ก ยังขี้บ่นอีกนะ ไอ้กุ๊ย

“ รู้แล้วจะมาทำไม “

“ แล้วทำไมจะมาไม่ได้ล่ะ “

“ หึ ! … อวดดี “

ผมขี้เกลียดเถียงอะไรพี่แ จึงเลือกที่จะเงียบ ตอนนี้เอาเวลาคิดว่าสถานที่ข้างหน้าจะพบเจอกับอะไรดีกว่า ประสบการณ์ที่เคยเผชิญกับพี่โน่ทำให้ผมค่อนข้างมั้นใจว่า สถานที่ที่จะไปคงจะไม่น่าดีเท่าไหร่ แต่ก๊รู้แปลกใจไม่น้อยเมื่อรถที่ชะลอความเร็วลงเมื่อแล่นถึงจุดหมาย แสงไฟจากหน้ารถหลายคัยส่องสว่างท่ามกลางความมืดราวกับมีงานรื่นเริงซ่อนอยู่ในป่า

“ รออยู่ในรถนะกับมาไม่เจอละก้อนะ …. เจ็บ “

พี่โน่บอกผมก่อนจะก้าวลงรถไปหาพวกพี่ตั้ม

มึงมาทำอะไรที่นี่นะ ริท เห้อ ออ

ผมนั่งถอนหายใจอยู่คนเดียวในรถ พลางมองรอบๆสถานที่ ครั้นสายตากับสะดุด กับ บุคคลที่ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่

….. ไอ้กัน

มันมาทำอะไรที่นี้ …. แล้วมันมากับใคร ?

…. อ๋อ! ใช่สิพี่รุจ พี่รุจต้องชวนมันมาแน่ แล้วทำไมมันมายืนอยู่คนเดียว

ผมมองหาพี่เพื่อจะขอไปหาไอ้กัน แต่กับไม่พบตัวพี่แก

แปปเดียวเอง คง.. ไม่เป็นไรหรอกมั้ง

พอผมก้าวขาลงจากรถ สิ่งที่สัมผัสได้เป็นอย่างแรกคือ เหมือมีคนจ้องผมอยู่ แต่พอผมมองหา กลับพบเพียงความมืดและความว่างเปล่าเท่า

….. คิดไปเองมั้ง

ผมส่ายหัว ก่อนเดินเข้าไปหาไอ้กัน

“ ไอ้กัน “

ไอ้กันตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยทักผม

“ อ้าวไอ้ริท มึงมาไง “

“ พี่โน่ “

ผมบอกแล้วเบ้ปากเมื่อคิดถึงเจ้าของชื่อ

“ อ่อ ...อื้อ อ “

ไอ้กันดูน่าตาตื่นๆ เมื่อผมบอกว่ากับพี่โน่ นับวันยิ่งทำตัวแปลกๆ ไอ้นี่

 “ แล้วมึงละมากับพี่รุจละสิ “

ผมเลิกสนใจอาการมัน แล้วถามถึงพี่รุจ

“ พี่เขาชวนมา.. แล้วมึงคิดไงมานะ ถ้าคชารู้โดนสวดยับแน่ “

“ กูโดนมึงก๊โดน ไอ้กัน ฮ่าๆ “

ผมแหวใส่มันจบก๊ระเบิดหัวเราะเมื่อนึกถึงตอนที่โดดเรียนกับไอ้กัน โดนสวดติดกันสามวันเลยล่ะ ไม่รู้ไปสันหาคำพูดใหนมา

“ เห้ย ย มานั่นละ กูไปก่อนนะ ขี้เกลียดฟังไอ้กุ๊ยบ่น ดูแลตัวเองนะมึง “

ผมบอกไอ้กันแล้วรีบวิ่งไปที่รถสวนทางกับพี่รุจที่เดินมาพอดี ยิ้มให้ก่อนจะรีบวิ่งไปทางพี่โน่ไม่ทันได้หยุดตามคำเรียกของพี่รุจ ในสมองกลัวอย่างเดียวคือ

…... สภาพของไอ้นกเลงพวกนั้น 

“ กลับมาไม่เจอ ..เจ็บ “