โครงการแลกเปลี่ยนรักร้ายนายรุ่นพี่ ( โน่ริท )

ลำดับตอนที่ #3 : ไอ้พี่กุ้ย..ตัวซวย

" แฮกๆ พี่โน่นี่มันเรื่องอะไรกันฮะ!! ..แฮก ๆ "

ผมหอบไปถามไอ้รุ่นพี่กุ๊ยนี่ไป เมื่อเข้ามาหลบอยู่ในตึกร้างหลังมหาลัย

" เงียบเหอะน่า! "

ถ้าไม่ต้องมาวิ่งหนีแทบตายคิดว่าอยากยุ่งรึไง ว่ะ

" เฮ้ย!.. พะ..พี่โน่ มัน.. "

" จมูกไวดีนี้... "

พี่โน่เอ่ยด้วยเสียงเยียกเย็นและส่วสายตาสังหารไปให้พวกนั้นเมื่อ ไอ้พวกนั้นมันเดินเข้ามา เจอจนได้

ผมได้แต่มองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างหวั่นใจสิบต่อหนึ่งไม่ไหวหรอกมั้ง T^T

" โอ๊ะ มากับเคะน้อยอันดับหนึ่งด้วย o_O "

ผู้ชายที่เจาะปากพูด ก่อนหันมามองผม

" ฉันอนุยาติให้พวกแกมองได้ แต่อย่าเอามือสกปรกของแกมาแตะ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน -_- "

" น่าสนใจดีนี่.... "

ผู้ชายคนนั้นแสยะยิ้มมาให้ผม ผมเลยรีบไปหลบหลังพี่โน่ พี่โนบีบมือผมแน่น

" ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ไอ้พวกนี้กระจอกจะตาย "

พี่แกบอกผม ไอ้พวกนั้นเมื่อได้ยินคำสบประมาท ก๊มีสีหน้ากระด้างขึ้นทันที

" เหอะ..คอยดูใครมันจะกระจอกกว่ากัน จับไอ้เคะน้อยนี่ดีๆละกัน ไม่งั้นจะโดนยำไปด้วย! ! "

ผมแอบลืนน้ำลายเมื่อทั้งสิบคนพากันล้อมโราสองคนไว้ พี่โน่ยังมีท่าทางเฉยๆ อย่างไม่สะทกสะท้านอะไร

.. ให้ตายสิเจอกันวันแรกก๊เจอดีแล้ว! !

" หลับตาลงซะ "

พี่โน่บอกผมพร้อมจับมือผมไว้แน่น

" มันตั้งสิบคนนะพี่ !! "

" แค่สิบคนต่างหาก "

" พี่โน่ !!! "

" หลับตาซะ "

เขาพูดโดยไม่ฟังผมเลย ให้ตายเหอะ เกิดมาไม่เคยอยู่สถานการณ์แบบนี้ แต่ผมมีเวลากังวนไม่มากเมื่อพวกนั้นกรู่เข้ามาพร้อมกันสิบคน

หนึ่งในนั้นเหวี่ยงหมัดเข้ามาทางผม

" กรี้ดดด! "

ผมร้องกรี้ดและหลับตาลง พี่โน่ดึงผมเข้าไปหลบข้างหลังจนพ้นรัศมีของหมัดได้อย่างหวุดหวิด ผมไม่กล้าแม้กระทั้งลืมตาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

เสียงหมัดกระแทกกันช่างอยู่ใกล้เหลือเกิน ผมโดนพลักไปทางนั้นทีทางนี่ที แต่พี่โน่ยังจับมือผมแน่น ทุกสิ่งอย่างเคลื่อนไหวเร็วมาก

เสียงเตะต่อยทำให้ผมขนลุกอลมจากหมัดทีเฉียดหน้าของผมไปเพียงนิดเดียวทำไห้ผมรู้สึกหวั่นใจมาก

แต่ก๊ยังไม่มีใครสามารถแตะผมได้แม้แต่ปลายผม เสียงและสิ่งต่างๆ ดำเนินไปอีกสักพักจึงจบลง

" จะหลับตาอีกนานมั้ย? "

" o_O. . ไม่อยากจะเชื่อเลย "

ผมพืมพำกับตัวเองเมื่เห็นสภาพพวกนังเลงนั้น

" ป่ะ.. จะมองจนพวกมันฟื้นรึไง "

เสียงของพี่โน่ปลุกผมออกจากภวัง

" พี่เห็นมันเป็นเรื่องสนุกรึไง "

ผมมองหน้าขาวๆที่ตอนนี้มีรอยแตก หลายลอย จึงควานหาผ้าเช็ดหน้าส่งให้

" ไม่จำเป็น -_- "

หน่อย! คนอุตสาห์หวังดี ช่างแม่งเหอะ น่าจะโดนรุมตายไปซะดีมั้ย! !

" โอ้ยย. . !"

ผมเดินตามพี่โนไปได้ไม่กี่ก้าวก๊ต้องทรุด เพราะเท้าเยียบของคมเข้าอย่างจัง ก่อนจะมีน้ำสีแดงไหลออกมาตามรอยแผล

... o_O เลือด

จะเป็นลม

" เป็นไร. .. อ้าวนั้นเหยียบไรนะ? "

" ไม่รู้ โอ๊ยย "

ผมตอบพี่โน่ก่อนพยายามลุกขึ้นยืนแต่ก๊ต้องร้องออกมา ดีที่พี่โน่ช่วยประคองไม่งั้นก้นกระแทกพื้นแน่

ซวย.! ซวย!

" เดินไหวมั้ย? "

ยังกล้าถามนะ แหกตาดูมั้งสิไอ้ตัวซวย!

" วิ่งได่เลยละ -_- "

" ยุ่งชิป! ! "

อ้าว.. แล้วไอ้พวกนั้นมันอริใครว่ะ! ไอ้กุ๊ย!

ผมสบถด่าไอ้พี่โน่ในใจ เจอกันวันแรกก๊ซวยเลย ทั้งหนีนักเลง ทั้งโดนอะไรไม่รู้บาดเท่า!

" ว้าย.ย! นี่พี่โน่ ปล่อยริทนะ! "

" เงียบเหอะน่า! ! "

จู่ๆพี่โน่ก๊อุ้มผมลอยลิ้ว ก่อนเดินออกไปจากตรงนั้นมุ่งไปที่หอพัก โอ๊ยย ถ้าใครเห็นเข้านะ ผมอายตายเลย แง่ง

ตึก B

" ริท. .. "

" ไอ้รุจ! "

เสียงของกันกับพี่โน่เอ่ยขึ้นพร้อมกัน แต่เรียกคนละชื่อ พี่โน่วางผมลง แต่ตามองไอ้กันกับพี่รุจสลับไปมาสายตาที่มองนั้นไม่ต่างกับที่มองไอ้นักเลง เมื่อกี้เลย

" มึงมาทำไรที่นี่ไอ้รุจ! "

" คือ... พี่รุจมาส่งกันฮะแล... "

" ใครถาม? "

ไอ้กันพูดไม่ทันจบไอ้พี่โน่ก๊เอ่ยแทรก ไอ้กันถึงกับหน้าถอดสี มันจะมากไปแล้วนะ ไอ้พี่นี่มันมีสิทธิ์อะไร

" นี่ ! พี่โน่ขอโทษนะ กลับกันไปคุยกันเองนะ อย่ามาทำตัวเถื่อนแถวนี่ ! "

" ไอ้กันมึงไปอาบน้ำไป กูส่งแขกเอง! "

" เอ่อ.. น้องริท พี่ขอโทษแทนไอ้โน่นะ. .. ไอ้โน่มึงตามกูมาเลย! "

พี่รุจพูดเสร็จก๊ลากพี่โน่ไป เกิดมาพึงเคยเห็นคนอะไร ทำตัวราวกับกุ๊ยข้างถนน

" ฮืออ ฮึกก "

ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงร้องให้ในห้องน้ำ

" ไอ้กันมึงเป็นไรรึป่าว? "

ผมตะโกนถามมันไป

" ป่าวๆ กูไม่เป็นไร "

ผมรู้ว่าไม่สามารถจะง้างปากอะไรมันได้ แต่ที่รู้คือต้นเหตุก๊๊จากไอ้รุ่นพี่บ้านั้น

...

สาธุ ! อย่าได้พบเจอกันอีกเลยเหอะ! !