แค้นเสน่หา ( โน่ริท )

ลำดับตอนที่ #3 : ยอมรับในชะตา

   " นี่มันแค่...เริ่มต้น !! "


.............. ฉากถูกตัดป้องกันโดนแบน

              ไม่ชอบกดออก ชอบคอมเม้นบ้างนะคะ

                                     อย่าแบนกันนะ  



แสงแดดยามเช้าปลุกให้ร่างบางที่หลับใหล ตื่นตัวหากแต่ไม่มีแรงพอที่จะพยุงกายให้ลุกขึ้นได้
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ใหลรินให้กับความสูญเสียครั้งนี้ เขาไม่รู้แม้กระทั้งว่าพี่ชายเขากับภาคินมีเรืองบาดหมางอะไรกัน
ถึงมาลงที่เขาแบบนี้ แต่หากเขาสามารถ ทำให้ความแค้นทั้งหมดจบลงได้เขายินดี เพื่อพี่ชายของเขา

" จะร้องไห้อีกนานมั้ย !! "

" ...... "

" ฉันถามนะเรืองริท !! "

" ระ..ริท..เจ็บนะ ..คุณ "

   ร่างบางถูกกระชากเมื่อไม่ยอมตอบคำถามของร่างสูง เขาบอบช้ำเกินกว่าจะต่อล้อต่อเยงหรือเอ่ยอะไรได้ในตอนนี้

" เจ็บก็จำไว้.. อย่าต่อต้านฉัน !!"

" ริทไม่ได้ต่อต้านคุณนะ ริท..เอ่อ..ริท..ไม่มีแรง "

  ร่างบางเอ่ยเสียงหวานอ้อมแอ้มและก้มหน้าหลบตา จึงไม่ทันเห็นสายตาเอ็นดูจากร่างสูง แต่มันมีแค่แวบเดียวเท่านั้น
ร่างสูงสะบัดหัวไล่ความคิดออกและกลับมาเป็นซาตานเหมือนเดิม

" หึ! ฉันให้เวลาครึ่งชั่วโมงนะ หวังว่าคงจะเรียบร้อย.. อ้อถ้าหากไม่เรียบร้อยเดียวฉันจะจัดการเอง "
 
    พูดจบก๊หันหลังเดินออกไปจากห้องนอน ทิ้งร่างบางจมกับความคิดของตัวเอง ตั้งแต่เริ่มต้นจนมาตกอยู่ในสภาพนี้

ย้อนไปเมือวานตอนเย็น

" พี่ พี่ พี่ เป็นอะไร รึป่าว "
 
   เสียงหวานเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างสูงท่าทางไม่ค่อยสู้ดีเหมือนจะหมดสติจึงรีบเขาไปประคองไว้

" ผมหาย..จะ.ใจ..มะ..ไม่..ออก "

" หายใจลึกๆ นะฮะค่อยๆหายใจ จะ....อ๊ะ !! "  ร่างบางเอ่ยได้เท่านั้นก่อนหมดสติไป

" เรืองริท นายผิดเองที่เกิดมาเป็นน้องของมัน ! "

                                       ..........................................
ปัจจุบัน

" นี่สินะ..ทำคุณบูชาโทษ พ่อฮะแม่ฮะคุ้มครองริทด้วย "

   ร่างบางเอ่ยกับความคิดของตัวเอง ก่อนจะลุกไปอาบน้ำเมื่อเห็นว่าล่วงเลยเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

" โอ้ย ย "  แต่ละอย่างก้าวที่เดินมันสร้างความปวดร้าวให้เขาแทบทรุดแต่ต้องฝืนทนเพราะกลัวกับคำขู่ก่อนจากไปของร่างสูง

    สายน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัวมันช้วยล้างคราบมลทินออกไปได้จริง แต่แผลและความปวดร้าวในใจมันยังคงอยู่
เรืองริทที่เคยสดใสบัดนี้ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความเศร้า น้อยใจกับโชคชะตาตัวเอง
แต่ความรักที่มีต่อพี่ชายมันมากกว่าจึงทำได้แต่ร้องไห้ อย่างอ่อนล้าใจ....

" ฮึก ก ก ฮือ ออ "

      เสียงร้องไห้ในห้องน้ำสะท้อนใจให้ภาคิน เขาคิดที่จะปล่อยเรืองริทไปแต่ความแค้นมันมีมากกว่าความสงสาร  น้องสาวเขาหลานสาวเขาจากไปโดยไม่มีวันกลับมา สองชีวิตแลกกับความทรมาณหนึ่งชีวิตมันยังน้อยไป ดวงตาเรียวดุตวัดมองประตูห้องน้ำอย่างน่ากลัว เสียงร้องไห้ของน้องสาวมันติดตรึงใจเขา คนในนั้นยังรู้จักมันน้อยไป มันต้องเจอมากกว่านี้  
     ต้องทรมาณให้สาสมกับที่พี่ชายมันทำไว้ !!!



               เฮียจะทำอะไรริทในห้องป่าวว้า ?