ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Review Story วิจารณ์นิยายสไตล์ชิวๆ xxปิดจ้าxx

    ลำดับตอนที่ #32 : Review Story : 030 - พี่ชิ [Knight Taylor and Atlantis]//รับแล้ว

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 101
      0
      4 ก.ย. 56



    ชื่อนักวิจารณ์ :: พี่เพกา
    ชื่อเรื่องนิยาย/ฟิคที่วิจารณ์ :: Knight Taylor and Atlantis
    ชื่อผู้แต่ง/นามปากกา :: ชิ/ J.Ron
     
    ทำความเข้าใจกันก่อนสักนิด พี่ (เนื่องจากคำนำหน้ามันฟ้อง จึงขออนุญาตแทนตัวแบบนี้นะ^^;) เพกาคนนี้ไม่ใช่นักวิจารณ์ที่เก่งกล้ามาจากไหนแต่เป็นเพียงนักอ่านคนหนึ่งซึ่งอยากบอกกล่าวถึงจุดเด่นจุดด้อยของนิยายที่ได้อ่าน ดังนั้นพี่จะไม่ใช้คำว่าวิจารณ์แต่จะใช้คำว่าแนะนำ พี่ไม่ได้ต้องการให้น้องชิเชื่อทั้งหมดแต่อยากให้พิจารณาสิ่งที่พี่เสนอด้วยตัวของน้องเอง หากส่วนไหนที่น้องเห็นด้วยว่าสมควรปรับเปลี่ยนก็ทำ แต่ถ้าส่วนไหนน้องมองว่ามันดีแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง...
     
    ภาษาที่ใช้ (18/20คะแนน) :: ออกตัวเพิ่มอีกสักหน่อย... จริงๆแล้วพี่เป็นคนเยอะ อาจจะ (พล่าม-O-;)ยาวไปบ้างต้องทำใจ
                    เอาล่ะ เรามาเริ่มกันทีละจุดดีกว่า Knight Taylor and Atlantis อัศวินเทเลอร์กับอาณาจักรแอตแลนติส ชื่อเรื่องถือว่าตั้งได้ดีทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ (อันที่จริงก็แปลอังกฤษเป็นไทยตรงๆตัวนั่นแล= =;) อัศวิน
     คำนี้ มันให้ความรู้สึกถึงการปกป้องอะไรสักอย่าง ซึ่งน่าจะสำคัญมากทีเดียว อ่า... หลังจากที่อ่านการเกริ่นเรื่องจบก็ให้รู้สึกว่าตัวเอกจะต้องเจอกับศึกหนักซะแล้ว ไม่รู้ว่าทางเลือกที่มีให้จะเป็นเส้นทางแบบไหนและเขาต้องเผชิญกับอะไรบ้าง ชักน่าสนุกแล้วสิ ต่อด้วยข้อมูลเบื้องต้น บอกตรงๆว่าน้องชิเขียนได้ดีมีเหตุมีผลประกอบ ตั้งอยู่บนหลักการและความเป็นจริง (ก็มีข้อมูลจากแหล่งที่มาดีๆนี่นะ^^;) เมื่อนำเรื่องจริงมารวมเข้ากับจินตนาการแปลกใหม่มันเป็นอะไรที่... เป๊ะมาก!  
                    บทนำ ภาษาในข้อมูลเบื้องต้นว่าเขียนดีแล้ว ภาษาในปฐมบทยิ่งเขียนดีไม่แพ้กัน ใช้ภาษาได้สวยงาม บรรยายเพียงนิดหน่อยคนอ่านก็สามารถเข้าใจในสิ่งที่น้องชิต้องการสื่อได้ แต่... ขอบอกตรงๆว่าการเขียนยังไม่ลื่นไหลเท่าที่ควร นั่นเพราะน้องชิมักจะใช้คำเชื่อมซ้ำๆกันบ่อยๆ โดยเฉพาะคำว่า ที่(สามารถใช้ อัน หรือ ซึ่ง แทนกันได้ หรือบางประโยคที่สมบูรณ์อยู่แล้วไม่จำเป็นต้องใส่ ที่เข้าไปก็ได้) มันทำให้อารมณ์คนอ่านอย่างพี่สะดุด นั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร สามารถมองข้ามได้ เพราะน้องทำให้พี่ขนลุกทันทีที่อ่านจบประโยค (นี่ถ้าใส่เสียง อุแว้~ หรือ แง๊~ ลงไปคงให้ความรู้สึกราวกับได้ยินเสียงเด็กร้องจริงๆ) บทที่1 (นครสาบสูญ) ตอนแรกคิดว่าจะได้อ่านโดยบุรุษที่สาม แต่ดันเป็นบุรุษที่หนึ่งแทน ไม่เป็นไรเพราะยังไงน้องชิก็ยังคงบรรยายได้ดีและภาษาที่ใช้ก็ยังคงเข้าใจง่ายเหมือนเดิม นอกจากนี้ยังมีคำว่า ที่เยอะเหมือนเดิม บอกตรงๆอีกรอบ เวลาที่น้องบรรยายโดยมีที่ติดมาบ้างประปรายมันให้ความรู้สึกลื่นไหลและน่าอ่านมาก แต่พออ่านๆไปยังไม่พ้นบรรทัดเดิมก็เจอที่อีกแล้วมันทำให้อารมณ์พี่สะดุดจริงๆนะ (ถึงขนาดนั่งนับ ที่กันเลยทีเดียว-O-;) บทที่2 (นิทานของซอนคิส) เริ่มเข้าสู่ความลื่นไหลจริงๆสักที ไม่มีประโยคไหนหรือตอนใดที่อ่านแล้วทำให้อารมณ์พี่สะดุดเลยสักนิด ทั้งเหตุการณ์ สถานที่ บรรยากาศ อารมณ์ตัวละคร ทุกอย่างถูกจัดวางไว้เป็นอย่างดีพร้อมเนื้อหาสะระที่ทำให้คนอ่านอย่างพี่อึ้ง! เป็นไปได้ว่าตัวน้องชิเองน่าจะจับจุดนิยายของตัวเองได้แล้ว ที่สำคัญถือเป็นพัฒนาการที่ดีในการเขียนและการบรรยาย ยังไงก็รักษาไว้นะเออ บทที่3 (จุดเริ่มต้นจากความตาย) อ่านช่วงความฝันแล้วงงมาก ไม่ค่อยประทับใจสักเท่าไหร่ แถมพี่รู้สึกผิดหวังมากเมื่อเทียบกับบทที่สองซึ่งน้องอุตส่าห์ถ่ายทอดอารมณ์และปูทางเอาไว้เป็นอย่างดี แต่พอเริ่มความฝันของบทนี้ แบบว่า การบรรยายมันยืดเยื้อไปและสถานที่ที่น้องชิบรรยายพี่ก็แทบมองไม่ออก จะว่ายังไงดีล่ะ มันเหมือนใส่คำอธิบายลงไปเยอะจนพร่ำเพลื่อ กลายเป็นว่าหาจุดเด่นหรือจุดสำคัญที่น้องตั้งใจจะสื่อออกมาไม่ได้ สิ่งเดียวที่รู้สึกขณะอ่านคือความน่าเบื่อ (หากแรงไปต้องขออภัยจริงๆ_/\_;) ถ้าเป็นไปได้อยากให้ลองเรียบเรียงความฝันใหม่ (ในความคิดนะU_U;) หลังจากพ้นความฝันมาก็จะเข้าสู่ความเป็นแฟนตาซีที่นักอ่านรอคอยแล้ว ซึ่งตอนนี้รู้สึกตื่นเต้นมากๆและรู้สึกสับสนงงงวยไปพร้อมๆกับตัวเอกที่เพื่อนๆไม่ยอมบอกอะไรเลย ดีที่ว่ามีการสร้างความสงสัยเอาไว้ทำให้คนอ่านคลิกบทต่อไปเพื่ออ่านต่อ บทที่4 (บุตรแห่งครีโทเนียส) บอกตรงๆว่าบทนี้ยืดเยื้อมาก อ่านๆไปเรื่อยๆแล้วรู้สึกเหนื่อยไงไม่รู้ เหมือนจะจบบทแต่ก็ไม่จบสักที แต่ยังดีที่มีมุมตลกๆ น่ารักๆเข้ามาแทรก จึงทำให้ความน่าเบื่อของพี่หายไปนิดหน่อย (นี่พวกเขาเป็นเด็กประถมมิใช่เด็กมัธยมปลายรึ เราก็หลงเข้าใจผิดมาตั้งนาน555+) เอ่อ... พยายามอ่านมาตั้งนาน ในที่สุดตอนท้ายของบทที่สี่ก็เข้าสู่แกนของเรื่องสักที (ปาดเหงื่อกันเลยทีเดียว= =;) ถ้าเป็นไปได้ควรจะย่อเนื้อหาในส่วนนี้นะเพราะมันอัดแน่นเกินไป (ถ้าเป็นไปได้ก็เอาเฉพาะส่วนที่สามไว้ล่ะกันเพราะดูจะเข้าใกล้ความเป็นแฟนตาซีมากสุด) บทที่5 (ความมหัศจรรย์ของประตูชัย) ความเครียดและความเบื่อหน่ายที่สะสมมาจากตอนที่สี่ก็พลันสลายหายไปในบัดดล เฮ้ย~ ค่อยยังชั่วหน่อยที่บทนี้เขียนให้คนอ่านอย่างพี่ได้ผ่อนคลาย มันรู้สึกสบายจริงๆนะ และหวังว่า ถ้านักอ่านท่านอื่นๆไม่จิตตกไปซะก่อนคงจะรู้สึกแบบเดียวกับพี่เมื่อได้เริ่มต้นอ่านบทนี้ ภาษาสวยงามอ่านง่าย บรรยายได้ลื่นไหล ตรงไปตรงมา ที่สำคัญข้อมูลแน่นปึกจนอดไม่ได้ที่จะคล้อยตามในสิ่งที่กล่าวมาทั้งหมด ซ้ำยังมีการสอดแทรกความตลกขบขันลงไปบ้าง พ่อแง่แม่งอนบ้าง พอให้นิยายมีสีสันและมีชีวิตชีวาได้เป็นอย่างดี เอ่อ... รู้สึกว่าตัวละครจะเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆนะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอก ขอแค่น้องชิไม่สับสนเวลาเขียนบทต่อๆไปและสามารถแจกจ่ายบทได้ครบถ้วนเป็นพอ บทที่6 (ความลับของกลอเรีย) อ่า... บทนี้หักหลังคนอ่านได้เฉียบขาดจริงๆ แฟนตาซีตามเค้าโครงเรื่องได้เริ่มขึ้นที่ตอนนี้จริงๆแล้วสินะ อยากบอกว่าขนลุกทุกขณะจิตที่อ่านบทนี้เลยทีเดียว มีการทิ้งปมและความสงสัยมากมายเอาไว้ (วกกลับมาเรื่องเดิม รู้สึกว่าบทนี้จะเอาที่เข้ามาใส่เยอะอีกแล้วนะ-O-;;)
                    ว่าด้วยเรื่องคำผิดคงไม่มี สิ่งที่เห็นน่าจะเป็นประโยคไม่สมบูรณ์หรืออ่านแล้วงงๆ ไม่ปะติดปะต่อ
                    บทที่1 แต่สิ่งที่จะเหล่านี้สามารถฯ ??? / นักเรียนแลกปลี่ยน>นักเรียนแลกเปลี่ยน / แล้วทำไมวิชาฟิสิกส์
    ไม่ถึงถูกเปลี่ยนอาจารย์ฯ” ??? / คุณไม่รู้เคยรู้>คุณไม่เคยรู้ / ฟุดฟัด>ฟึดฟัด / ผมส่ายหน้าให้เขาอย่างหงุดหงิด เปลี่ยนเป็น อ่อนใจ ดีกว่ามั้ย / มันมีบางอย่างที่ทำผมให้สบตาเขา>มันมีบางอย่างที่ทำให้ผมสบตาเขา บทที่2 ลมหน้า>ล้มหน้า / กะเป๋า>กระเป๋า / แต่เธอพยายามก็ยื้อ>แต่เธอก็พยายามยื้อ / มันเหมือนมาพายุ>ตัดมาออก / มันางสำคัญ ??? / แต่ตอนนี้ผมสิ่งที่ผม>ตัดผมออก / ที่ผมจะได้มาจากห้องสมุด>ตัดจะออก บทที่3 แต่... ไม่ ทำไมผมต้อง ??? / ตาขมัง ??? / แต่สมาธิใช้สมาธิกำลังลำดับเหตุการณ์>แต่กำลังใช้สมาธิลำดับเหตุการณ์ / เจาะพนัง>เจาะผนัง บทที่4 ร้อนล้น>ร้อนรน / แว่นตำ>แว่นตา / โผง>โพล่ง / เปรยตา>ปรายตา / ไทลีย์>ไมลีย์ บทที่5 ร้อนล้น>ร้อนรน (เจอคำนี้เขียนผิดอีกแล้ว ไม่แน่ใจว่าน้องชิตั้งใจจะใช้ร้อนล้นรึเปล่า แต่ถ้าไม่ใช่ก็แก้ไขด้วยนะเออ) / ตาขมัง>ตาเขม่น / เรื่องเวลาตอนต้นบอกเหลือสองนาที ทำไมตอนท้ายเพิ่มเป็นสามนาทีล่ะ? / รู้สึกว่าชายหนุ่มคนสุดท้ายจะยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนะ พระเอกรู้จักชื่อแพททริคแล้วรึ บทที่6 บทนี้ไม่มีคำผิดนะ แต่รู้สึกคำว่าที่ซึ่งเป็นคำเชื่อมประโยคจะเยอะเหลือเกิน แบบว่าอ่านยังไม่พ้นบรรทัดก็เจออีกแล้ว
                    แนะนำเพิ่มเติม
                    ถ้าตัวละครหวนคิดถึงประโยคคำพูดของใครสักคน แนะนำใส่เครื่องหมาย ‘ ’ กำกับอย่างเดียวก็พอ ไม่ต้องใส่ตัวเอียง
                    การใส่ตัวเอียง จะใส่ก็ต่อเมื่อตัวละครนั้นๆคิดจะพูดคำหรือประโยคอะไรสักอย่างแต่ไม่ได้พูดออกมา
                    หากเป็นการพูดคุยกันตามปกติ ณ ขณะนั้น เขียนปกติได้เลย ไม่จำเป็นต้องใส่ตัวเอียงแล้ว เพราะเมื่อใส่มันให้อารมณ์ประมาณว่าคนพูดกำลังคิดอยู่
                    การใส่พวกเสียงเอฟเฟค อันที่จริงควรจะมีการใส่เข้าไปบ้างนะ (กรี๊ด ปังๆ เอี๊ยด ตุบ! อั๊ก! โอ๊ย คลื่น เปรี้ยง) มันจะทำให้เกิดความสมจริงและคนอ่านรู้สึกมีอารมณ์ร่วมเพิ่มเข้าไปอีก เพราะถ้าไม่ใส่ซะเลยมันจะออกแนวทื้อๆไงไม่รู้ (อ่านๆไป อ้าวมีฉากยินปืนด้วยหรอ ไม่เห็นได้ยินเลย-O-;) แค่การบรรยายอย่างเดียวมันจะดูเรื่อยๆจนเป็นเส้นตรงเกินไป ถ้าใส่เอฟเฟคลงไปบ้างมันจะมีทั้งความตื่นเต้นและความระทึกปะปนกัน และช่วยให้คนอ่านคล้อยตามเหตุการณ์ในช่วงนั้นได้ดียิ่งขึ้น
     
    เนื้อหา (18/20คะแนน) :: โดยรวมถือว่าทำได้ดี (ขอยังไม่ให้ดีมากนะ) เนื่องจากตอนแรกที่พี่ได้อ่านการเกริ่นเรื่อง ข้อมูลเบื้องต้น รวมถึงบทนำ พี่รู้สึกว่าน้องชิเอาใจใส่รายละเอียดต่างๆของเรื่องและค่อยๆปูทางให้เรื่องราวดำเนินเข้าสู่คำว่าอานาจักรแอตแลนติสให้เร็วที่สุด แต่อ่านไปอ่านมาหรือเรียกอีกอย่างว่าอ่านลงลึกไปเรื่อยๆ ดูเหมือนความคิดที่พี่เข้าใจว่าน้องจะรีบดึงตัวเอกให้เข้าสู่เค้าโครงเรื่องที่ปูทางไว้ในตอนต้นจะเลือนหายไปซะอย่างนั้น (ไม่แน่ใจว่าน้องคิดอะไรอยู่ เหมือนจะเข้าสู่แก่นของเรื่องแต่ก็ไม่เข้าสักที อยู่ดีๆก็เพิ่มตอนเข้ามาแทรกจนนิยายดีๆแลดูยืดเยื้อไปใหญ่ (ในความคิดและมุมมองของนักอ่านอย่างพี่นะ-O-;)) จบเรื่องเนื้อหาที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ไปซะแล้วค่อยเริ่มต้นบทต่อๆไปให้ดีที่สุดล่ะ เพราะบทที่หกนี่แหล่ะถึงจะเรียกว่าเข้าสู่เนื้อหาโดยตรงของเรื่องจริงๆ ขอบอกตรงๆแบบไม่อ้อมไกลอีกสักนิด เวลาที่พี่อ่านเจอย่อหน้าไหนก็ตามที่มีคำว่า ‘ที่บ่อยๆมันให้ความรู้สึกว่างานเขียนของน้องธรรมดา แต่พอน้องหาคำเชื่อมอื่นมาแทนและอยู่นอกเหนือคำว่า ที่มันให้ความรู้สึกประมาณว่า เฮ้ย! นี่มันนิยายที่แต่งขึ้นเองหรือแปลมาจากหนังสือเรื่องใดเรื่องหนึ่งกันแน่  (ย้ำตรงๆอีกรอบว่า... อารมณ์พี่เป็นแบบนั้นเลย= =;)
     
    คาแรกเตอร์ (19/20คะแนน) :: ช่วงต้นเรื่องตั้งแต่เกริ่นจนกระทั่งถึงตอนที่สอง ตัวละครทั้งหมดดูเป็นตัวของตัวเอง และมีความแตกต่างทางอารมณ์ที่เป็นเอกลักษณะเฉพาะตัวมากๆ แต่พอเข้าสู่บทที่สามพี่รู้สึกว่าอารมณ์หรือความเป็นตัวละครนั้นๆจะสติแตกไปกันหมด อาจจะเป็นไปได้ว่าทุกคนเจอเรื่องที่หนักหนาเกินไป พอเข้าสู่บทที่สี่สภาวะทางอารมณ์ของหนุ่มๆอันได้แก่เทเลอร์และแมท
    ก็เริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ แต่สาวๆทั้งสองคนยังให้อารมณ์ก้ำกึ่งอยู่ พี่รู้สึกว่าต่อจากบทที่สี่เป็นต้นไปทั้งอแมนด้าและเทรซี่ต่างก็มีนิสัยเปลี่ยนไปจากตอนที่หนึ่ง ไม่แน่ใจว่านิสัยใจคอจริงๆของทั้งสองสาวเป็นแบบไหน แบบตอนที่หนึ่งหรือสี่ นอกจากนี้ขอออกนอกเรื่องบ้างไรบ้าง พี่รู้สึกว่าแมทจะเป็นคนดีมากๆ ให้ความรู้สึกอบอุ่น อ่อนโยน และใจดีอย่างไม่น่าเชื่อ (กรี๊ด~ พี่คิดว่าตัวเองแอบตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ซะแล้ว>///<;) นอกจากนี้ตั้งแต่ตอนที่พระเอกสูญเสียครอบครัวอันเป็นที่รักไป บทบาทของเขาก็เริ่มลดลงจนจะกลายเป็นตัวประกอบอยู่แล้ว (หมั่นส่งบทให้พระเอกด้วยล่ะ-O-;) อ่า... จริงๆแล้วพระเอกเรื่องนี้มีเสน่ห์นะ แต่เพราะตัวละครในบางตอนเยอะไป ซึ่งแต่ละตัวก็ล้วนแต่สำคัญด้วยกันทั้งสิ้น ส่งผลให้พระเอกของเรากลายเป็นนักภาคพฤติกรรมของตัวละครร่วมไปโดยปริยาย ดังนั้นพยายามดึงเสน่ห์ของตัวพระเอกออกมาใช้บ่อยๆล่ะ ที่สำคัญที่สุดและขอย้ำอีกรอบคือน้องชิมีการเพิ่มและวางตัวละครเอาไว้เยอะเหลือเกินอาจจะเกิดปัญหาในการส่งบทให้กับตัวละครแต่ละตัวไม่ครบถ้วน ส่งผลให้ตัวละครเด่นๆบางตัวกลายเป็นการอากาศธาตุลมไปเลย โดยเฉพาะในบทล่าสุดอย่างที่หก รู้สึกไหมว่าใครหายไปบ้างทั้งๆที่อยู่ด้วยกันครบ
     
    การตกแต่งบทความ (20/20คะแนน) :: เรื่องนี้พี่คิดว่ามันเป็นแค่องค์ประกอบหนึ่งที่ทุกคนให้ความสำคัญมากน้อยแตกต่างกัน แต่สำหรับพี่จะไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ถ้าบทความน้องดีมีสาระซะอย่าง เรื่องของการตกแต่งก็ช่างมันเถอะ
     
    ความน่าสนใจ (13/15คะแนน) :: เด็กหนุ่มที่คิดว่าตัวเองเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งมาตลอดชีวิต แต่แล้วจู่ๆก็มีคนมาบอกว่าเขาคืออัศวินแห่งแอตแลนติส ชีวิตที่แสนสงบสุขของเขากำลังจะเกิดความวุ่นวาย ณ บัดนี้ จากเค้าโครงเรื่องที่พี่กล่าวมาขอสรุปคร่าวๆว่า... ช่วงแรกไปจนถึงบทที่สองและสามนิดๆถือว่าเขียนได้ดีค่ะ มีหลักการและเหตุผล ดำเนินเรื่องได้น่าสนใจและหลากหลายอารมณ์ ทำให้คนอ่านได้รู้จักความเป็นตัวตนที่แท้จริงของพระเอกมากยิ่งขึ้น แต่ขอติช่วงหลังๆค่ะ เพราะการบรรยายตั้งแต่บทที่สี่เป็นต้นไปดูเหมือนจะยืดเยื้อเกินไปหน่อย แถมบทบาทของพระเอกก็ดูจะลดลง นอกจากรู้เพียงแค่ว่าตัวเองเป็นอัศวินกับการฝันถึงคนที่เกี่ยวข้องก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเกี่ยวกับพระเอกเลย พระรองอย่างแมทและนางเอกกับนางรองดูจะเด่นกว่าด้วยซ้ำ (กลายเป็นว่าคู่พระรองรวมถึงตัวประกอบแย่งซีนพระเอกซะงั้นY_Y;) นอกจากนี้พี่คิดว่าจะเข้าสู่เรื่องราวแฟนซีให้ตัวเอกได้ผจญภัยได้เจออะไรที่มันแปลกใหม่และหฤหรรษ์ตั้งแต่ตอนที่สามแล้ว แต่ไปๆมาๆน้องชิก็ยังวนอยู่กับการเดินทางแบบไม่มีที่สิ้นสุดแต่มีจุดหมายของเหล่าตัวเอกอยู่ ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่เนื้อหาสาระของเรื่องสักเท่าไหร่ (ในความคิดนะ-O-;) ติดจะเป็นน้ำด้วยซ้ำไป บอกตรงๆเลยว่า ถ้าคนอ่านไม่ชอบจริงๆ เจอบทที่สี่เข้าไปก็หายหน้ากันหมดแล้ว ขอพูดจากใจจริงเพิ่มอีกสักนิดค่ะ ถ้าจะมีการรีไรท์อีกรอบแนะนำให้รวบรัดตัดตอนให้กระชับมากกว่านี้ (พยายามเอาตอนท้ายของบทที่สามไปรวมกับตอนแรกของบทที่สี่แล้วจับมาอยู่บทเดียวกันให้ได้ จากนั้นจึงเริ่มต้นบทที่สีตั้งแต่ตอนที่พระเอกเจอพี่ทั้งสองเป็นต้นไป) หรือลองกลับไปอ่านทบทวนดูว่าสิ่งที่น้องชิเขียนในตอนนี้มันออกนอกเรื่องแอตแลนติสไปไกลแล้วหรือเปล่า อะไรที่มันไม่ใช่สาระสำคัญหรือพอจะตัดทิ้งไปได้และไม่ทำให้เนื้อเรื่องสะดุดก็ตัดออกเถอะ อ่า... อยากจะบอกว่าพอพ้นบทที่สี่ไปอะไรๆก็ดูเหมือนจะดีขึ้น มันให้ความรู้สึกผ่อนคลายสบายอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก อารมณ์ตัวละครเริ่มเข้าสู่สภาวะปกติเหมือนกับบทเริ่มต้นที่เคยได้อ่านมา ลักษณะนิสัยที่แตกต่างของตัวละครทั้งหมดในเรื่องนี้ถือเป็นแรงดึงดูดที่ช่วยให้คนอ่านติดตามต่อได้ไม่ยาก หวังว่าน้องชิจะดึงเสน่ห์เหล่านั้นของเขาและเธอออกมามัดใจคนอ่านไปพร้อมๆกับการผจญภัยในแอตแลนติสนะ 
     
    คะแนนพิเศษ (5/5คะแนน) :: ถือเป็นความรู้สึกล้วนๆ สำหรับพี่แล้ว แค่เห็นน้องชิกล้าที่จะลงมือเขียน และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะเขียนให้จบเท่านี้พี่ก็พร้อมเป็นกำลังใจให้แล้ว ทิ้งท้ายก่อนจะจบ (คำพล่ามอันยืดยาวชวนจิตตกของพี่-O-;) พี่เพกาอยากให้น้องชิกลับไปอ่านทวนงานเขียนของตัวเองด้วยนะเออ ยิ่งอ่านบทเก่าๆจะยิ่งทำให้น้องจับจุดนิยายตัวเองได้มากขึ้นและน้องก็จะเก่งขึ้นด้วย
     
    รวมคะแนน 100 คะแนน :: 93 คะแนน (อย่ายึดติดกับคะแนนเพราะมันไม่ใช่ทุกอย่างของนิยาย แต่ให้มองลึกลงไปถึงสิ่งที่น้องได้รับจากการแนะนำในครั้งนี้-O-;)
     
    ปอปลาลอลิง        * อย่าพึ่งตัดสินใจเชื่อหรือไม่เชื่อพี่เพกาในทันทีทันใด เพราะน้องชิคือผู้ดำเนินเรื่องราวทั้งหมด ดังนั้นจงใช้วิจารณญาณในการตัดสินคำแนะนำของพี่ด้วยตัวของน้องเอง^^

     

    ก้อปไปวางให้หมด จัดชิดซ้ายน่ะค่ะ
    ห้ามนำภาพหรือแบบฟอมร์ไปใช้ที่อื่นหรือเซฟ ^^

     


    ชื่ออะไรค่ะ ::
    นามปากกาอะไรหรอ ::
    ชื่อเรื่อง ::
    นักวิจารณ์คนไหนค่ะ ::
    พอใจกับคำวิจารณ์มั้ย ::
    +โหวต//แปะแบรนเนอร์ด้วยน่ะค่ะ ::
    แล้วมาใช้บริการอีกน้า ::


    สามารถนำลิ้งหรือแบนเนอร์ไปติดก็ได้ :)

    (C) Review Story วิจารณ์นิยายสไตล์ชิวๆ
     


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×