คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Review Story : 022 - กือ [Fures Destiny : พลิกตำนานหัวขโมยพันธุ์ป่วน]//รับแล้ว
ชื่อนักวิจารณ์ :: พี่เพกา
ชื่อเรื่องนิยาย/ฟิคที่วิจารณ์ :: Fures Destiny : พลิกตำนานหัวขโมยพันธุ์ป่วน
ชื่อผู้แต่ง/นามปากกา :: กือ
ทำความเข้าใจกัน ก่อนสักนิด พี่เพกาคนนี้ไม่ใช่นักวิจารณ์ที่เก่งกล้ามาจากไหนแต่เป็นเพียงนักอ่านคน หนึ่งซึ่งอยากบอกกล่าวถึงจุดเด่นจุดด้อยของนิยายที่ได้อ่าน ดังนั้นพี่จะไม่ใช้คำว่าวิจารณ์แต่จะใช้คำว่าแนะนำ พี่ไม่ได้ต้องการให้น้องกือเชื่อทั้งหมดแต่อยากให้พิจารณาสิ่งที่พี่เสนอ ด้วยตัวของน้องเอง หากส่วนไหนที่น้องเห็นด้วยว่าสมควรปรับเปลี่ยนก็ทำ แต่ถ้าส่วนไหนน้องมองว่ามันดีแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง...
ภาษาที่ใช้ (17/20คะแนน) :: ออกตัวเพิ่มอีกสักหน่อย... จริงๆแล้วพี่เป็นคนเยอะ อาจจะ (พล่าม-O-;) ยาวไปบ้างต้องทำใจ
เอาล่ะเพื่อไม่ให้ เป็นการเสียเวลา เรามาเริ่มดูกันทีละจุดเลยดีกว่า เห็นชื่อเรื่องที่เป็นทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษก็ให้รู้สึกว่าเหมาะสมและสอด คล้องกันมาก แต่คำนี้ Fures มันคือชื่อตัวละครรึเปล่า ถ้าใช่พี่จะเลิกสงสัย แต่ถ้าไม่ใช่ มันคืออะไร (ช่วยแปลที แบบว่าพี่อ่อนภาษาอังกฤษมาก-O-;) จริงๆแล้วถ้าเขียนให้ถูกต้อง ความหมายมันจะเหมือนกับคำนี้ Destiny และถ้าความหมายมันเหมือนกันก็เลือกใช้อย่างใดอย่างหนึ่ง
ต่อๆๆ ยิ่งพูดถึงการเกริ่นเรื่องด้วยแล้วยิ่งน่าสนใจ “สองคู่หูหัวขโมยผู้มีนิสัยต่างกันสุดขั้ว ทว่าความรั่วของพวกเขากลับลงตัวได้อย่างอัศจรรย์ จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อสิ่งที่พวกเขาขโมยมามิใช่สมบัติ แต่เป็นเด็กหญิงไร้เดียงสา ผู้ถูกขนานนามว่า 'รากฐานศิลาแก้ว'” ขนาดอ่านแค่การเกริ่นนำ ยังไม่ทันได้เข้าสู่เนื้อหาจริงๆพี่ยังรู้สึกได้ถึงความตลกขบขันและกลิ่นไอ ของความตื่นตาตื่นใจชวนติดตามยังไงยังงั้น
ภาษาที่เกริ่นไว้ ว่าเขียนดีแล้วนะ ภาษาที่ใช้บรรยายในเนื้อเรื่องยิ่งเขียนดีเข้าไปอีก พี่ว่าภาษาที่น้องใช้มันอ่านเข้าใจง่ายและไม่ซับซ้อน แถมไม่มีคำผิดให้สะดุดสายตาและอารมณ์เวลาอ่านอีกต่างหาก
ว่าด้วยเรื่องการบรรยายในแต่ละฉากแต่ละตอนกันดีกว่า บทนำ บอกตรงๆว่าน้องกือบรรยายได้ดีมาก~ ไม่ว่าจะเป็นลักษณะท่าทางตัวละคร บรรยากาศโดยรอบ เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในสถานที่นั้นๆ ล้วนแล้วแต่สมจริงและคนอ่านอย่างพี่สามารถจินตนาการตามการบรรยายของน้องได้ ไม่ยาก เห็นภาพชัดเจนว่าตัวละครกับองค์ประกอบในฉากมันถูกจัดวางไว้ตรงไหนบ้าง ส่วนการดำเนินเรื่องก็เรื่อยๆ ค่อยเป็นค่อยไปจนพี่รู้สึกว่ามันช้าด้วยซ้ำ แหะๆๆ แค่ตอนแรกก็ทำให้พี่ประทับใจแล้ว ถึงแม้จะยังไม่มีกลิ่นไอของความตลกขบขันที่กล่าวไว้ตอนเกริ่นเรื่อง นั่นเพราะน้องกำลังปูทางจุดเริ่มต้นเรื่องราวอยู่ บอกได้คำเดียวว่า ซึ่งอ่ะ ตอนที่1 สิบปีผ่านไปไวเหมือนโกหก (อินมาก555+) จากบทนี้และบทต่อๆไปพี่จะไม่เอ่ยถึงภาษาแล้วนะ เพราะน้องบรรยายได้ดีไม่มีที่ติอยู่แล้ว นึกว่าจะเครียดเหมือนตอนแรก แต่ที่ไหนได้ มันไม่ใช่เลยสักนิด มันทั้งตลก ทั้งสนุก ทั้งน่าคิด ทุกการกระทำของตัวละครล้วนสมจริงและมีที่มาที่ไป ไม่ใช่แค่การเอ่ยขึ้นมาลอยๆ จะว่าไปแล้วบทนี้มันทำให้พี่ขนลุกในช่วงตอนจบประโยคด้วยล่ะ ให้ความรู้สึกน่าสนใจ น่าติดตาม ตอนที่2เป็นต้นไป เริ่มมีการทิ้งปมให้คนอ่านได้สงสัย การดำเนินเรื่องก็เรื่อยๆ ติดจะเอื่อยนิดๆ ไม่ได้หวือหวา แต่ก็ยังน่าติดตาม นั่นเพราะมีการสอดแทรกความเป็นคนรั่วของตัวละครเอาไว้ตลอด มีการแฝงแง่มุมหลายๆอย่างให้คนอ่านได้คิดตาม ที่สำคัญเวลาที่น้องกือเปลี่ยนประเด็นหรือดึงความสนใจใคร่รู้ของตัวละครออก มา มันให้ความรู้สึกลื่นไหลเป็นธรรมชาติมาก ทุกการกระทำของตัวละครกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันสอดคล้องไปในทิศทางเดียว กัน มีความสมจริง มีเหตุมีผล มีที่มาที่ไป โอ๊ย! เขียนดีสุดๆ ไม่มีอะไรแนะนำแล้ว ขอให้น้องกือรักษาสิ่งๆดีเหล่านี้ไว้ล่ะกัน อีกอย่าง ตัวเอกทั้งสองรั่วได้ใจจริงๆ
แนะนำเพิ่มเติม
ตอนแนะนำตัวละครหลัก ชื่อสั้นนิดเดียว แต่พอเข้ามาอ่านจริง โอ้ว~ นี่หรือคือชื่อคน (ยาวจริงไรจริง-O-;) บอกนามเต็มๆแล้วคนอ่านอย่างพี่จำแทบไม่ได้ว่าใครเป็นใคร แต่ตอนต่อๆไปน้องก็ใช้นามสั้นๆ ซึ่งก็ช่วยให้พี่จดจำตัวละครได้มากพอสมควร
โดย ภาพรวมน้องกือใช้ภาษาในการบรรยายได้ดีก็จริง แต่พี่รู้สึกว่าบทพูดกับบทบรรยายมันออกแนวติดกันเป็นพืด เรียกได้ว่าแออัดยัดเยียดจนไม่มีที่ว่างให้คนอ่านได้หายใจหายคอกันเลยที เดียว พี่ไม่ได้หมายถึงการเว้นวรรคนะ แต่หมายถึงการลำดับเรื่องราวของบทพูดกับบทบรรยาย และการเว้นบรรทัด (หวังว่าจะไม่งงนะ-O-;;) เพื่อให้น้องกือเห็นภาพมากขึ้นพี่ขออนุญาตแนะนำบางช่วงบางตอนที่ว่าทีละบทนะ
บทนำ
“กบฏ มีกบฏพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท อัก!”
ฉึก! ลูกธนูดอกใหญ่ถูกเริมด้วยเวทย์มนต์ ฯลฯ แนะนำ
“กบฏ มีกบฏพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”
ฉึก!
“อัก!”
ลูกธนูดอกใหญ่ถูกเริมด้วยเวทย์มนต์ ฯลฯ
....................
“ไม่ใช่อีกแล้ว ฆ่าพวกมันให้หมด!!” สิ้นคำสั่งเด็ดขาดอันโหดเหี้ยม กองทัพอัศวินในชุดเกราะ ฯลฯ แนะนำ
“ไม่ใช่อีกแล้ว ฆ่าพวกมันให้หมด!!” สิ้นคำสั่งเด็ดขาดในน้ำเสียงโหดเหี้ยม
กองทัพอัศวินในชุดเกราะ ฯลฯ
บทที่1 สมบูรณ์แบบ บทที่2 “นะ-นั่นใครน่ะ” ไม่ต้องใส่เครื่องหมาย – หรอก แค่เว้นวรรคก็พอ แบบนี้ “น นั่นใครน่ะ” / “นะ-นั่น ฯลฯ” > “น นั่น ฯลฯ” / “ถะ-ถึงจะ ฯลฯ” > “ถ ถึงจะ ฯลฯ” / “ทำไม-ถึงเล็งแต่ฉัน-คนเดียวล่ะเนี่ย!” > “ท ทำไม ถ ถึงเล็งแต่ฉัน ค คนเดียวล่ะเนี่ย!” / กลับไปค้นห้องมองหา ‘เหรียญทองพันชั่ง’ ต่อ > กลับไปค้นห้องเพื่อหา ‘เหรียญทองพันชั่ง’ ต่อ / รูนเองเองก็ได้แต่ > ตัดเองออกอันนึงนะ / พึมพำกับตัวเองว่า , ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า > ตัดว่าออกเถอะเพราะประโยคมันสมบูรณ์อยู่แล้ว / ‘เปรี๊ยะๆ’ , เปาะ! > ไม่ต้องทำตัวเอียงเพราะ ตัวเอียงเอาไว้ใช้กับความคิดของตัวละคร / ต่างถอดสีหน้าไปตามๆกัน > ต่างหน้าถอดสีไปตามๆกัน
“ทำไม-ถึงเล็งแต่ฉัน-คนเดียวล่ะเนี่ย!” รูนโวยวายตะกุกตะกัก และกระโดดลอยข้ามรั้วกำแพง ไปอย่างว่าองไว จากนั้นจึงดีดนิ้วดัง เปาะ! แล้วสะพานดินที่เสกขึ้นมาก็สลายตัวเป็นเม็ดทรายหายไปในอากาศ ฯลฯ แนะนำ
“ทำไม-ถึงเล็งแต่ฉัน-คนเดียวล่ะเนี่ย!” รูนโวยวายตะกุกตะกัก ขณะกระโดดลอยตัวข้ามรั้วกำแพงไปอย่างว่าองไว
เปาะ!
เสียงดีดนิ้วของชายหนุ่มส่งผลให้สะพานดินที่เขาเคยเสกขึ้นมาค่อยๆสลายตัวเป็นเม็ดทรายจางหายไปในอากาศ ฯลฯ
บทที่3 เสียงแมลงร้องระริกเบาๆ > เสียงแมลงร้องระงมเบาๆ / ก่อนจะลองเอ่ยออกไปว่า ตัดว่าออก / “อะ-อะ ไรเหรอคะ” > “อ อะไรเหรอคะ” / จึงพูดขยายความต่อให้ฟังว่า > จึงพูดขยายความต่อ
“เอ่อ ขอโทษ ว่าแต่...” รูนพูดยังไม่ทันจบ จู่ๆก็มีเสียงของเจ็ทโต้ดังขึ้นมา
“หาว!...อรุณสวัสดิ์” เจ็ทโต้โผล่ตัวออกมาจากเต้น ฯลฯ แนะนำ
“เอ่อ ขอโทษ ว่าแต่...”
“หาว... อรุณสวัสดิ์” เสียงของเจ็ทโต้ดังขัดขึ้นก่อนที่รูนจะทันได้พูดจนจบประโยค
คนขัดจังหวะแทรกตัวออกมาจากเต้น ฯลฯ
.....................
“ฉัน เจ็ทโต้ เรียก เจ็ท ก็พอ” พอเจ็ทโต้แนะนำตัวเองเสร็จ รูนก็เสริมต่อท้ายทันที
“ส่วนฉันชื่อ รูน” รูนพูดขึ้น พร้อมชี้นิ้วใส่ตัวเอง และรอยยิ้มที่เป็นมิตร แนะนำ
“ฉัน เจ็ทโต้ เรียก เจ็ท ก็พอ”
“ส่วนฉันชื่อ รูน”
ทันทีที่เจ็ทโต้แนะนำตัวเองเสร็จ รูนก็เสริมต่อท้ายขณะชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง พร้อมด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
บทที่4 อธิบายเสริมต่อว่า > อธิบายเสริม / ทันทีที่ได้ยินคำว่า เชือด มูถอดสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด > ทันทีที่ได้ยินคำว่า เชือด มูถึงกับหน้าถอดสีลงอย่างเห็นได้ชัด / พลางนึกในใจว่า > ตัดว่าออก บทที่5 “ขะ-ขออภัยขอรับๆๆๆๆ” > “ข ขออภัยขอรับๆๆๆ” / และพูดขึ้นว่า , ตอบออกไปว่า > ตัดว่าออก บทที่6 พูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆว่า , แถมยังมีข้อความใต้รูปเขียนประกอบไว้ว่า > ตัดว่าออก / ทว่ามูยังขออ้อนวอนให้รูพาเดินดูรอบๆอีกหน่อย > ทว่ามูยังอ้อนวอนขอให้รูพาเดินดูรอบๆอีกหน่อย / เพราะข้อความที่ใต้ภาพวาดของกระดาษนั้นมีอยู่ว่า > เพราะข้อความที่เขียนกำกับไว้ใต้ภาพวาดของกระดาษนั้นมีใจความว่า บทที่7 “กะ-ก็ได้ ฯลฯ” > “ก ก็ได้ ฯลฯ” / ‘นายจะถอดเสื้อคลุมออกทำไม’ , ‘รีบเผ่นเถอะ’ > ใส่ตัวเอียงก็พอไม่ต้องใส่เครื่องหมาย ‘ ’ เพราะเครื่องหมาย ‘ ’ จะใช้ตอนตัวละครนึกถึงหรือล้อเลียนคำพูดเก่าๆของตัวละครอื่น / “อะ-เอ่อ” > “อ เอ่อ” / ‘ที่อยู่ของโจนลักพาตัว’ > ไม่ต้องใส่ตัวเอียง
บทที่8 เช้งๆ > เคล้งๆ / “ครับ” > “ครับ!!!” เนื่องจากเป็นเสียงประสาน แนะนำเอาไว้คนละบรรทัด / ระยะห่างของการไล่ล่าระหว่างหัวหน้าอัศวินและสองโจรลดเข้าใกล้กันทุกขณะ > เปลี่ยนและเป็นกับ แล้วตัดลดออก / และเอ่ยนามของเขาออกมาอย่างเป็นทางการ > และเอ่ยนามของผู้บังคับบัญชาออกมาอย่างเป็นทางการ / “ขะ-ขออภัยฯ” > “ข ขออภัยฯ” / เขาจึงเอ่ยถามเบาๆ ว่า > ตัดว่าออก / แต่ก็ยังคงจะถูกเจ็ทโต้แย้งขึ้นว่า > แต่ก็ยังคงถูกเจ็ทโต้แย้ง / “ตะ-ตกลง” > “ต ตกลง”
“นี่มันอะไรกัน!” หัวหน้าอัศวินตะโกนออกมา ทุ่มหมวกเหล็กในมือใส่ท่อนไม้อย่างเจ็บใจ สีหน้าของเขาเริ่มค่อยๆซีดเผือดขึ้นทีละนิด เมื่อรู้ว่าตัวเองถูกหลอกให้หลงตามหุ่นไม้ปลอมๆ มาตั้งไกล ไม่นานนัก เขาได้ยินเสียงฝีเท้ากองทหารม้าทัพที่สองและทัพที่สามกำลังมุ่งหน้ามาหา ก่อนจะหยุดขบวนและพากันวิ่งมารายงานแก่ผู้บังคับบัญชาอีกที แนะนำ
“นี่มันอะไรกัน!” หัวหน้าอัศวินตะหวาดลั่น พร้อมทั้งทุ่มหมวกเหล็กในมือใส่ท่อนไม้ด้วยความโมโหสุดขีด เส้นเลือดบนหน้าผากค่อยๆปูดโปนออกมาจากใบหน้าเหี้ยมเพราะความคับแค้นใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองถูกหลอกให้หลงตามหุ่นไม้ปลอมๆ มาตั้งไกล
เจ้าของดวงตาแข็งกร้าวกำมือแน่นขณะพยายาม ระงับโทสะที่กำลังพุ่งพรวดให้สงบนิ่งลง ไม่นานนัก เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของม้าจำนวนมากมายที่กำลังมุ่งตรงเข้ามาใกล้ เมื่อมองไปยังทิศทางของเสียงก็พบว่าเป็นกองทหารม้าทัพที่สองและทัพที่สาม กองกำลังม้าทั้งสองทัพหยุดขบวนลงก่อนที่หัวหน้าของแต่ละกองจะกระโดดลงจาก หลังม้าแล้วรีบวิ่งเข้ามารายงานผู้บังคับบัญชาทันที
*** ปึก!! / ฉึก! / บึมๆๆๆๆ / ครืก—ครืก—ครืก / ผัวะ! / พลั่ก! แนะนำ เอาไว้คนละบรรทัดกับบทบรรยาย
*** ประโยคไหนที่มีเครื่องหมาย – พี่ว่ากือเอาออกเถอะ ถ้าจะลากเสียงของคำใดๆให้ใช้เครื่องหมาย ... หรือเว้นวรรค หรือใส่ตัวอักษรสุดท้ายของคำนั้นๆ เช่น ว้าก— > ว้ากกก / ว้อย— > ว้อยยย / อึ่ย—ลุกออกไปสิฯ > อึ่ย ลุกออกไปสิฯ / ค่า— > ค่าาา / บรรลัยล่ะ รูน— ฉันมาช่วยแล้ว > บรรลัยล่ะ รูน! ฉันมาช่วยแล้ว / ย้าก— > ย้ากกก
*** การเข้าสู่เนื้อหาใหม่ หรือตัดฉากไปยังบุคคลอื่น หรือเปลี่ยนฉาก แนะนำ เคาะเว้นหนึ่งบรรทัดเพื่อเข้าสู่ฉากใหม่ (เพื่ออะไร= =;) เพื่อความสวยงามและน่าอ่านมั้ง ลดความงุนงงและลายตาของคนอ่าน
เนื้อหา (18/20คะแนน) :: หลังจากที่อ่านตั้งแต่บทนำจนกระทั่งมาถึงบทที่แปดพี่พอจะคลำทางได้ว่าตัวเอก ทั้งสองหนีอาจารย์มา แต่ไม่รู้ว่าหนีมาทำไม หนีมาเพื่ออะไร จุดหมายปลายทางคือที่ไหน ตอนนี้พี่รู้แค่ว่าทั้งคู่เป็นโจรที่ตั้งใจจะขโมยเงินทองตามสถานที่ต่างๆไป เรื่อยๆ นอกจากการลงมือขโมยของในสถานที่แรกจะไม่สำเร็จแล้วทั้งคู่ดันได้เด็กมาเป็น ภาระอีก ซึ่งพี่มองว่ามันน่าสนใจมาก แต่การเดินเรื่องของน้องมันกลับให้ความรู้สึกเรื่อยๆ ไม่ถึงกับติดงอมแงม อารมณ์ประมาณว่า อ่านก็ได้ไม่อ่านก็ได้ ส่วนปมของเรื่องที่น้องทิ้งไว้มันยังไม่ซับซ้อน ไม่ซ่อนเงื่อน ก็เลยไม่น่าลุ้นเท่าไหร่ อาจเพราะคนอ่านเดาทางได้ง่าย แต่โดยส่วนตัวแล้วพี่ก็ชอบนะ ไม่ว่าจะเป็นมิตรภาพที่เพื่อนมีต่อกัน ความรู้สึกนึกคิดบวกกับพัฒนาการของตัวละครทั้งสองที่มีต่อเด็กและบุคคลรอบ ข้าง ตลอดจนการเดินทางที่แสนจะวุ่นวาย มันทำให้คนอ่านอย่างพี่รู้สึกว่าตัวเองได้ร่วมผจญภัยไปพร้อมๆกับตัวเอกเลยก็ มิปาน ที่สำคัญนิยายเรื่องนี้ยังสอดแทรกแง่คิดหลายๆอย่างเอาไว้ด้วย
คาแรกเตอร์ (19/20คะแนน) :: ตัวเอกทั้งหมดมี ความโดดเด่นและเป็นตัวของตัวเองมาก มันทำให้คนอ่านอย่างพี่แยกแยะได้ว่าใครเป็นใคร แม้ตัวน้องเองจะยังไม่ได้ระบุชื่อคนๆนั้นเลยก็ตาม อ่า... สงสัยล่ะสิว่าทำไมพี่ไม่ไห้เต็ม นั่นเพราะโลกนี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ (ว่าไปนั่น-O-;) อันที่จริงมันมีตัวละครบางตัวที่มีอารมณ์และรูปลักษณ์ไม่คงที่สักเท่าไหร่ ชัดๆเลยคือน้องมู บอกตรงๆว่าท่าทางของเธอในบทที่3ทำ ให้พี่งงมาก ไม่แน่ใจว่าเธออยู่ในอารมณ์ไหน ประมาณว่าเธอรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าจะมีคนมาหา ดังนั้นเธอก็ไม่น่าจะตกใจ แต่ควรจะสงบนิ่งมากกว่า (ในความคิดนะ= =;) อีกคนก็หัวหน้าอัศวิน ซึ่งชายคนนี้น่าจะอยู่ในอารมณ์ที่โมโหโกทาตลอดเวลา เหตุเพราะแพ้ทางตัวเอกเสมอ แต่ในบทที่แปด ผู้ชายคนนี้กลับแสดงท่าทีที่มันตรงข้ามกับสถานการณ์โดยสิ้นเชิง
การตกแต่งบทความ (20/20คะแนน) :: เรื่อง นี้พี่คิดว่ามันเป็นแค่องค์ประกอบหนึ่งที่ทุกคนให้ความสำคัญมากน้อยแตกต่าง กัน แต่สำหรับพี่จะไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ถ้าบทความน้องดีมีสาระซะอย่าง เรื่องของการตกแต่งก็ช่างมันเถอะ
ความน่าสนใจ (14/15คะแนน) :: มองโดยภาพรวมมันยังเป็นอะไรที่เรื่อยๆ เสมอต้นเสมอปลายอยู่ ถ้าใส่ปมและความซับซ้อนซ่อนเงื่อนลงไปอีกนิดมันจะไม่ใช่แค่เสมอ แต่มันจะกลายเป็นการก้าวกระโดนที่สูงขึ้น และน่าติดตามมากขึ้น สำหรับตัวพี่เองมันเป็นอะไรที่... ชอบอ่ะ
คะแนนพิเศษ (5/5คะแนน) :: ถือ เป็นความรู้สึกล้วนๆ สำหรับพี่แล้ว แค่เห็นน้องกือกล้าที่จะลงมือเขียน และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะเขียนให้จบเท่านี้พี่ก็พร้อมเป็นกำลังใจให้แล้ว (ถ้าเป็นไปได้จะให้มากกว่าห้าด้วยซ้ำเพราะเขียนได้ประทับใจจริงๆ^^)
รวมคะแนน 100 คะแนน :: 93 คะแนน (อย่ายึดติดกับคะแนนเพราะมันไม่ใช่ทุกอย่างของนิยาย แต่ให้มองลึกลงไปถึงสิ่งที่น้องได้รับจากการแนะนำในครั้งนี้= =;)
ปอปลาลอลิง * อย่าพึ่งตัดสินใจเชื่อหรือไม่เชื่อพี่เพกาในทันทีทันใด เพราะน้องเซนคือผู้ดำเนินเรื่องราวทั้งหมด ดังนั้นจงใช้วิจารณญาณในการตัดสินคำแนะนำของพี่ด้วยตัวน้องเอง^^
ห้ามนำภาพหรือแบบฟอมร์ไปใช้ที่อื่นหรือเซฟ ^^
ชื่ออะไรค่ะ ::
นามปากกาอะไรหรอ ::
ชื่อเรื่อง ::
นักวิจารณ์คนไหนค่ะ ::
พอใจกับคำวิจารณ์มั้ย ::
+โหวต//แปะแบรนเนอร์ด้วยน่ะค่ะ ::
แล้วมาใช้บริการอีกน้า ::
ความคิดเห็น