นายสายลมกะนางสาวแสงแดด

ลำดับตอนที่ #1 : การพบกันของสายลมและแสงแดด

            วันอันแสนสบายในหน้าร้อน แดดจัดๆสาดเข้ามาภายในห้องนอนทำให้เวลาอันแสนขี้เกียจของแวนด้าเป็นอันหมดลง

“โอ้ย!” ดึงหมอนมาปิดหน้าอย่างหัวเสียที่สุด “แสงแดดบ้า มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย ขอหลับอีกหน่อยก็ไม่ได้ แยงตาอยู่นั่นแหล่ะ ><”

            แวนด้า สายใสวัย 25 ตื่นขึ้นมาอย่างหัวเสีย แน่ล่ะ อากาศร้อนๆ แดดแรงๆ แบบนี้ทำให้เธอหงุดหงิดได้ไม่อยากเลยทีเดียว

            “พี่แวน ตื่นยัง แม่เรียกกินข้าว”

            “เอ้อ.... รู้แล้ว กำลังจะลุก”

            “ตึงๆ ตึงๆ ตึงๆ”

            แวนด้า เดินลงบันไดด้วยอารมณ์หงุดหงิด เธอพึ่งตื่นและงัวเงียสุดๆ แม้ว่าชุดนอนจะบางเบาสบายแต่มันไม่ได้ช่วยให้ครายร้อนได้เลย

            “แม่คะ วันนี้มีอะไรกินบ้าง”

            “เร็วเข้ารีบกินรีบไป น้องมีสอบตอนเที่ยง”

            “ง่าแม่” คาบขนมปังไว้ 1 แผ่น “นี่พึ่ง 9 โมงเองนะแม่”

            “เอาน่า หัดทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีกับน้องบ้าง”

            “ค่าๆๆๆ นี่ถ้าพ่ออยู่ หนูคงไม่ต้องยุ่งกะยัยแคท แน่”

            “อ้าว ! ไหงงั้นอ่า พี่แวน ก็ หนู ชอบนั่งรถพี่แวนมากกว่ารถพ่ออีกนะ”

            “ก็ใช่ซิ รถพ่อน่ะเก่า รถชั้นน่ะใหม่นี่ แต่ขอโทษนะ กำลังผ่อนหัวโตอยู่เนี่ย”

            แคทลียา น้องสาวหัวเราะร่าเมื่อสามารถแกล้งพี่สาวให้อารมณ์ดีขึ้นได้ แวนด้า ตบหัวน้องสาวเบาๆ ก่อนจะหันกลับขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

            “แคท ช่วยเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือตรงหน้า แล้วช่วยพี่ดูหน่อยดิว่า พี่เลี้ยวถูกป่าว”

            แวนด้า เอ่ยถาม แคทลียา น้องสาวที่กำลังง่วนกับการท่องกระดาษโน้ตตรงหน้า ด้วยเสียงว้าวุ่น

            “พี่แวน ก็เคยมาแล้วยังจะความจำเสื่อมสมองกลับอีกหรอ”

            “บ๊ะ ! ยัยนี่ ถามดีๆยังมากวน เดี๋ยวก็ปล่อยลงตรงนี้ซะเลย”

            ว่าแล้ว แวนด้าก็จอดรถเสียดื้อๆ ทำเอา แคทลียา ต้องชะงักก่อนจะหันมองรอบตัว

            “พี่แวน แกล้งอีกแล้ว ก็มาถูกนี่”

            “ชั้นอายุมาก ไม่ได้แปลว่า สมองไม่ดียะ ลงรถได้แล้ว ตั้งใจสอบล่ะ”

            “จ้า ! เดี๋ยวบ่าย 3 มารับด้วย”

            “อื้อ ! Get A นะ”

            แคทลียา โบกมือก่อนเดินหายเข้าไปในตัวตึก วันนี้มีเด็กนักศึกษามากเพราะเป็นวันสอบ แวนด้า กำลังจะหักรถออกไปจากที่จอด แต่ก็มีรถช้อปเปอร์คันใหญ่คันหนึ่งมาเสียบตรงหน้าเธอพอดี

            “เฮ้ย ! ไรวะ เปิดไฟเลี้ยวนะเนี่ย สาบานได้ว่านี่คนไทย”

            แวนด้า กระพริบไฟสูงใส่รถช้อปเปอร์ที่จอดขวางหน้า ดูคนขับจะไม่สนใจเธอเลย แวนด้า มองด้านหลังก็มีรถยนต์จอดติดเธออยู่และไม่มีคนขับแล้ว จึงตัดสินใจเปิดประตูรถออกมาหาคนขับช้อปเปอร์ด้วยอารมณ์ขุ่นมัวสุดๆ

            “โทษนะคะ ช่วยขยับรถหน่อยได้ไม๊คะ”

            แวนด้า สะกดอารมณ์กัดฟันพูดดีๆ แต่คนขี่ก็ไม่สนใจจัดนู่น เก็บนี่ แวนด้าสังเกตุว่าเป็นชุดนักศึกษายิ่งเพิ่มความโมโหให้อีก

            “นี่ ! น้องคะ พี่ขอช่วยขยับรถหน่อย พี่จะเอารถออกค่ะ”

            “อะไรนะป้า”

            ดังสายฟ้าฟาด เสียงยียวนบวกกับหน้าตากวนประสาท ตอบกลับหลังจากถอดหมวกกันน็อคออกแล้ว แวนด้าสุดแสนจะทนทาน (อายุ 25 เองเว้ย ไม่ใช่ 50)

            “ช่วยขยับรถหน่อย พี่จะเอารถออก”

            “อ้าวหรอ ! นึกว่าจะจอด โทษนะ ผมล็อครถไปแล้วและผมก็รีบด้วย เดี๋ยวจะไปสอบไม่ทัน ป้าก็นั่งเฝ้าลูกป้าในรถละกัน เดี๋ยวก็ลงมาเองแหล่ะ”

            “ฮ๊า!!!!!! “

            แวนด้า ร้องเสียงหลงเธอแทบจะกรีดร้องออกมา เมื่อชายหนุ่มทำไม่สนใจและเดินหนีเธอเข้าตึกเรียนไปหน้าตาเฉย

            “ไอ้เด็ก ปากกระโถน”

            แวนด้า ถีบช้อปเปอร์ด้วยความแค้น ก่อนที่เธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้

            “น้องช้อปเปอร์จ๋า พอดีเธอโชคร้ายไปหน่อยนะที่เจ้าของเป็นเด็กปากไม่ใส่เครื่องกรองอากาศแบบนี้”

            แวนด้า ยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะเดินย้อนกลับเข้าไปในรถและค้นของบางอย่างออกมา

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

            แคทลียา เดินมาหาแวนด้าที่ร้านกาแฟใต้ตึกสอบหลังจากสอบเสร็จ

            “พี่แวน ไมไม่กลับบ้านก่อนล่ะ มาอยู่ที่นี่ทำไมอ่า”

            “อ๋อ ! พอดีพี่อยากลองชิมกาแฟของมหาลัยนี้หน่อยน่ะจ้ะ”

            “โห ! ว่างขนาดนั้น ดีนะที่ส่งข้อความมาบอก ไม่งั้นแคทคงไปรอที่รถแล้ว พวกเพื่อนๆที่เอารถมาก็ทยอยกลับกันละ รถไม่แน่นแล้ว”

            “จ้า ! พี่ก็รอเวลานี้มานานแล้ว”

            “??????”

            แวนด้า เดินยิ้มออกจากร้านไปทำให้ แคทลียา อดฉงนในคำพูดของพี่สาวไม่ได้ ขณะที่เดินกลับไปถึงรถ

            “อุ้ย ! พี่แวน ดูช้อปเปอร์คันนั้นสิ”

            “ทำไมหรอ”

            “แล้วเค้าจะขี่ได้หรอนั่น”

            “ไม่รู้เหมือนกัน จำไว้นะแคทคนเรากล้าทำอะไร ก็ต้องกล้ารับความจริง”

            “หมายความว่าไงอะพี่แวน”

            “เปล๊า ! กลับบ้านกันดีกว่า”

            แวนด้า ค่อยๆเคลื่อนรถออกมาช้าๆ เธอเหลือบไปเห็น เด็กหนุ่มคนเดิมเดินออกมาจากตัวตึกกับกลุ่มเพื่อน จึงโบกมือให้อย่างตั้งใจสุดๆๆ

            “เฮ้ย ! นั่นน้องแคทดาวบัญชีนี่หว่า”

            “คนขับแมร่ง โคตรสวยเลยว่ะ โบกมือให้กูด้วย”

            “พวงมรึง นี่ก็หื่น เมื่อกี้บ่นเรื่องสอบเจอสาวแล้วมันขึ้นหรอวะ”

            เด็กหนุ่ม เจ้าของช้อปเปอร์ เอ่ยทำให้เพื่อนๆขัดเคืองที่เห็นความเปลี่ยนแปลงของเพื่อนซี้

            “เฮ้ย ! ไอ่วา มรึงมีอคติกับผู้หญิงสวยตั้งแต่เมื่อไหร่วะ กูรู้มึงก็ชอบ”

            “กูเคยชอบโว้ย”

            และทุกคนต้องตกตะลึงเมื่อเดินมาถึงช้อปเปอร์ของเด็กหนุ่ม ชื่อ วายุ ซึ่งเจ้าของรถถึงกับยืนตะลึงก่อนจะเดินวนรอบคันรถ และหยิบกระดาษ A4 แผ่นใหญ่ที่วางอยู่กลางรถขึ้นมาอ่าน

            “คราวหลัง หัดล้างปากด้วยวิ๊กซอว์ก่อนออกบ้านนะน้อง ที่สำคัญช่วยมีน้ำใจกับผู้ใช้รถใช้ถนนด้วย”

            “เฮ้ย ! ไอ้คุณวายุ กูไม่ยักรูว่ามรึงเลิกรักสงบ แล้วหันมามีเรื่องกะคนอื่นเค้าตั้งแต่มะไหร่วะ”

            วายุ ดูที่กระจกซ้าย-ขวา ก็มีรอยขีดของลิปสติกขดเป็นวง เบาะมีกระดาษ Post it สีส้มเหลือง ติดเป็นแนวๆ และที่ไฟหน้ารถ ก็มีทิชชู่บังอยู่หลายแผ่น

            “หึ หึ แสบมาก”

            วายุ ครางในลำคอและหัวเสียเล็กๆ เขานึกถึงภาพรอยยิ้มเยาะของแวนด้าและมือที่โบกให้อย่างมีปริศนา

            “กรูรู้แล้ว ใครทำ”

            “ใครวะ บอกพวกกรู เดี๋ยวกรูจะส่ง ไอ่เบ กับ ไอ่อ๋า ช่วยลุยกับมรึงเลย”

            “อ้าว แล้วมรึง ! ล่ะไอ่โต๋”

            “กูขอดูอยู่เฉยๆๆ”

            “ถุย !!!!”

            เพื่อนวายุ ทั้ง 3 ต่างมองหน้ากัน เพราะเห็นวายุเงียบไปนานไม่โต้ตอบ

            “ว่าแต่ ใครวะ”

            “ก็ . . ยัยป้าคนสวยที่มากับน้องแคทของพวกมรึงนั่นแหล่ะ”

            “ฮะ . . .”

            ทั้ง 3 หนุ่มต่างพากันตกใจและมองหน้ากันทำหน้าเหลอหลา

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -