เนเธอร์แลนด์ ดินแดนแห่งฝัน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

“ผลการสอบปลายภาคปีนี้เราจำเป็นที่จะต้องขอแสดงความเสียใจอย่างยิ่งกับผลการเรียนของนักเรียนบางคนที่มัน เอ่อแย่มาก ติดต่อกันมานานหลายปี ทางโรงเรียนจึงมีการคัดออก ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ”

สิ้นเสียงคำประกาศก็ทำเอาฉันจะเป็นลม ซิสเตอร์น่ะซิสเตอร์ ทำกับศิษย์ตัวเองอย่างนี้ลงคอได้ไง

สมุดเล่มสีงาช้างได้วางไว้อย่างบรรจงบนโต๊ะของประจำชั้นของฉัน

มันคงไม่มีอะไรมากน่ะ การเรียกมารับสมุดพกกับประจำชั้น ถึงแม้ผลการเรียนที่ผ่านมามันไม่ค่อยจะสวยหรูมากมาย แต่มันก็ไม่ตกหมดนี่ ใช่ไหม อย่างน้อยวิชาภาษาอังกฤษ กับฝรั่งเศสก็ยังได้เกรดสี่ แม้ว่าวิชาอื่นจะได้ 0 ก็เหอะ

“วิชุดา ซิสเตอร์ขอโทษจริงๆ แต่ทางผู้ใหญ่ได้มาปรึกษากันแล้วว่าเด็กคนไหนมีผลการเรียนแค่พอผ่าน หรือผ่านแค่บางวิชา ทางเราจะ...........”

ซิสเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงเสียใจอย่างที่สุด และแววตาของเธอแสดงความเสียใจได้อย่างจริงใจที่สุด

“เราจะคัดเธออก”

เหมือนมีฟ้ามาผ่ากลางหัวใจ ไล่ออกงั้นหรอ รอให้แม่มารู้เรื่องนี้ก่อนเถอะ

พ่อกับแม่ของฉันก็เคยรักฉันดีอยู่หรอกน่ะ แต่ว่าพ่อฉัรเกิดอุบัติเหตุ  เสียชีวิตไปเมื่อ 2 ปีก่อน แม่จึงจัดงานแต่งใหม่ทันทีกับนักธุรกิจหนุ่มที่มีลูกติดคนหนึ่ง ชื่อว่า แก้ว

แก้วเป็นน้องที่น่าเบื่อมากที่สุด เพราะเธอพยายามทำให้แม่ของฉันเห็นว่าฉันมันโง่เง่าเต่าตุ่น ทำกริยาดูถูกฉันได้แสบมาก แม่ก็เริ่มเห็นด้วยว่าถ้าไม่มีฉันบ้านนี้คงดีขึ้นจึงจับฉันมาโรงเรียนกินนอน

แต่แล้ว

“ไล่ออกหรอค่ะ ซิสเตอร์แต่วิชาอังกฤษ กับฝรั่งเศสหนูได้ทอปตลอดน่ะค่ะ “

ฉันเอ่ยขึ้มาอย่างอ่อนแรง ทำไมน่ะ

“หนูตกหลายวิชามากจนเกินไป ทางฉันเองช่วยไม่ได้จริงๆ ขอโทษทีน่ะ”

พอซิสเตอร์ปล่อยฉันออกมาฉันแทบจะเก็บโฮไม่ไหว มันเกินจะทนจริงๆน่ะ ทำไมละ คนเรามันก็ต้องมีวิชาที่ได้ และไม่ได้ไม่ใช่หรอ

เช้าวันรุ่งขึ้นผลสอบของฉันก็ถูกส่งไปหาผู้ปกครอง ด้วยวิธีที่รวดเร็วที่สุดที่เรียกว่า อีเมล์

นี่แหละที่ทำให้ฉันนึกเกลียดเทคโนโลยีสมัยนี้จริงๆ

++++++++++ เสียงมือถือคู่ใจของฉันดังขึ้น “แม่”

“สวัสดีค่ะ”

ฉันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์

“แม่กับพ่อเสียใจมากเลยน่ะ กับผลการรัยนของลูก แก้วเขาได้รับเลือกเป็นตัวแทนโรงเรียนไปตอบปัญหาวิชาเคมี แต่ลูกกลับ”

แม่เว้นช่วงให้ฉันได้คิด ฉันเข้าใจแก้วเขาดีพร้อม แต่ฉันมันแค่หมาหัวเน่า

“คือว่า แม่ค่ะหนูพยายามเต็มที่แล้วน่ะค่ะ แต่ว่าผลที่ออกมามันเป็นอย่างนี้”

ฉันพยายามพูดให้แม่เข้าใจ ทั้งๆที่เมื่อก่อนถึงฉันตกยังไงแต่ถ้าพยายามแล้วยังได้แบบนั้นอยู่แม่ก็ไม่ว่าอะไร แม่ค่ะ แม่ลืมพ่อแล้วหรอ พ่ออรรณพของหนู

“เราจะไปรับลูกกลับวันนี้ ในทันที แม่ขายขี้หน้าจะแย่อยู่แล้ว”

ทันทีที่แม่พูดเสร็จแม่ก็ตัดสายลงไป โดยไม่มีคำปลอบโยน คนที่เสร้าไม่ใช่มีแค่แม่น่ะค่ะ

“นางสาว วิชุดา ผู้ปกครองมารอรับที่ประชาสัมพันธ์ค่ะ”

เครื่องขยายเสียงดังขึ้นมาเพื่อประกาศตามหาฉัน

ฉันรีบรุดยกกระเป๋าอันหนักอึ้งลงมาจากหอ แล้วเดินไปประชาสัมพันธ์

ทันทีที่แม่เห็นฉันแต่ไกลแม่ก็หันหลังกลับไปสตาร์ทรถ โดยมียัยแก้วเดินตามไปติดๆ

ปี๊น เสียงแตรรถดังขึ้นยิ่งทำให้ฉันเร่งความเร็วจนแทบจะเป็นวิ่ง แล้วกระโดดขึ้นรถอย่างรวดเร็ว แต่ว่ากระเดินทางของฉันมันขึ้นรถไม่ทัน แต่แม่ก็รีบเหยียบ เพื่อให้พ้นจากอาณาเขตของโรงเรียน โดยที่ประตูฝั่งฉันปิดไม่ได้ เพราะยังยกกระเป๋าขึ้นมาไม่เสร็จ

“ลูกอย่าทำตัวโง่นักเลย ให้แกวช่วยสิ”

แม่แทบจะตวาดฉัน เพราะว่าฉันเป็นสาเหตุที่ทำให้คนมองดูรถของเรา

“มานี่ค่ะพี่วิ แก้วจะช่วย”

ว่าแล้วยัยแก้วก็ช่วยดึงกระเป๋าขึ้นมา มืวายส่งสายตาดูถูกให้ฉันอีกด้วย

แม่ว่าฉันต่างๆนานาตลอดทาง โดยมียัยแก้วคอยห้ามปราม เอาเข้าไปแสดงละครเข้าไปน้องฉัน

กว่าจะถึงบ้านก็เล่นเอาเย็นจัดทีเดียว พ่อเลี้ยงฉัน ที่ชื่อว่าชาติชาย ออกมารอรับ

“อ้าว แม่วิกลับมาแล้วหรอ เรามีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยน่ะ”

เสียงของอาชาติดังขึ้นทันทีที่ฉันลงมาจากรถ

“คุณค่ะ อรว่าเราควรจะทำตามอย่างที่คุณเคยเสนออรไว้ตอนนั้นดีกว่าค่ะ”

แม่ของฉันหันไปคุยกับอาชาติเบาๆ

“ดีเหมือนกัน อันที่จริงเราควรทำตั้งนานแล้วน่ะคุณอร”

ก่อนที่อาชาติจะเข้าบ้าน เขาหันมามองฉันด้วยสายตาที่เย็นชา

พร้อมใจกันดีจริงๆน่ะ พ่อลูกคู่นี้

“อาคิดว่าตอนนี้คือเวลาที่เหมาะสมที่สุดน่ะ อันที่จริงเรื่องนี้อากับแม่หนูคิดมาตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่ได้ดำเนินการ แต่ตอนนี้ละ เราพร้อมแล้ว”

อาชาติพูดขึ้น แล้วแม่ก็พยักหน้า หงึกๆ อย่างคล้อยตาม

“เราคิดว่าเราจะส่งลูกไปอยู่กับป้าแวนด้า ที่เนเธอร์แลนด์”

แม่ของฉันพูดตามจากอาชาติราวกับมีการซักซ้อมมานานแล้ว

“ได้ค่ะ”

ถึงฉันไม่ยอมอย่างไร แต่แม่กับอาต้องบังคับจนฉันต้องยอมก็ได้  ในเมื่อฉันอยู่ที่นี้ไปก็มีแต่แย่ลง

คืนนั้น แม่คงไม่รู้หรอกว่าลูกของแม่คนนี้กำลังน้ำตาตกใน ร้องไม่ออกแต่มันเจ็บอยู่ภายใน