ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตกหลุมรักเธอทุกวัน
ตกหลุมรักเธอทุกวัน
"พี่มินซอก"
"คบกับผมนะครับ"
แสงไฟสลัวจากโคมไฟข้างทางส่องแสงนำทางให้กับชายหนุ่มที่ก้าวเดินไปตามเส้นทางขาวโพลนที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะ อากาศยังคงเย็นไปตามกาลเวลาเรื่อยๆไม่นานเกร็ดหิมะก็ล่วงลงสู่พื้นดิน
ชายหนุ่มหยุดเดินและมองท้องฟ้าที่มืดมิดแต่กับมีเกร็ดสีขาวล่วงลงมา มือหนาหงายฝ่ามือรับเกร็ดหิมะจ้องมองพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้น
'คิดถึงจัง'
ชายหนุ่มเดินตามทางเดินของหอพักหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่งก่อนจะไขกุญแจเข้าไป ยังไม่ทันจะได้เดินหรือทำอะไรเสียงโวยวายก็ดังมาให้ได้ยิน ร่างสูงรีบก้าวไปทางห้องนั่งเล่นก็เจอกับบรรดาสมาชิกร่วมห้อง
"จงแดไปไหน?!"
"โถ่พี่มินซอกพวกผมจะไปรู้ไหมล่ะ นั่นไงๆมันมาแล้ว"
มินซอกที่นั่งหันหลังให้ทางเดินก็รีบหันกลับมามองทันทีพร้อมส่งสายตาไม่พอใจมาให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลัง จงแดส่งยิ้มเจือนให้กับบรรดาเมมเบอร์ในวงและที่สำคัญคงไม่พ้นพี่ใหญ่ที่ไม่พอใจเขาอยู่นั่นแหละ
"ไปไหนมา!"
มินซอกลุกขึ้นเต็มความสูงและตรงไปยังร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงทางเดิน สมาชิกทุกคนเริ่มรับรู้ถึงความกดดันต่างพากันเดินไปทำธุระส่วนตัวปล่อยให้พี่ใหญ่ของวงเคลียกับสมาชิกอันดับที่เจ็ดของวง
"หายไปไหนมาคิมจงแด"
"ก็ออกไปซื้อของเล็กๆน้อยๆน่ะ"
"แล้วทำไมไม่พกโทรศัพท์ไปด้วย!"
จงแดผงะเล็กน้อยเมื่อคนตัวเล็กที่แสนใจดีของวงกลับมายืนตะคอกอยู่ตรงหน้าเขา จงแดถอนหายใจและยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้
"จงแดโตแล้วนะทำไมชอบทำให้พี่เป็นห่วงอยู่เรื่อย"
ร่างสูงรีบเดินเข้าไปหาพี่ใหญ่ของวงโอบกอดเอวของมินซอกจากด้านข้างพร้อมวางหน้าลงบนไหล่ มินซอกถอนหายใจพร้อมมองการกระทำของอีกคน มือบางยกขึ้นลูบศีรษะของจงแด พลันรอยยิ้มก็ถูกแทนที่ของความโกธรเคือง
"ดูสิเนี่ยเนื้อตัวเย็นหมดแล้ว ยังไม่ได้อาบน้ำด้วยนี่?ไปอาบน้ำและทำตัวให้อุ่นเร็วๆ"
"ไม่เห็นเป็นไรเล..ย....ฮัดชิ้ว"
"คิมจงแด"
จงแดยอมคลายอ้อมกอดเมื่อเจอสายตาดุของมินซอกพร้อมเดินทำหน้าล่ะห้อยไปยังห้องของตนพร้อมทำธุระส่วนตัวตามคำสั่ง ใช้เวลาไม่นานจงแดก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดนอน มองเห็นแสงลอดใต้ประตูห้องก็นึกแปลกใจ
"ดึกขนาดนี้ใครยังไม่นอนอีกนะ"
จงแดเปิดประตูห้องนอนออกมาเห็นเพียงแก้วพร้อมน้ำอุ่นและยาอยู่บนโต๊ะที่ห้องนั่งเล่น ร่างสูงเดินไปนั่งยังโซฟานั่งไม่นานร่างเล็กก็เดินออกมาจากห้องของตนเองพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็ก
มินซอกถอนหายใจพรางมองจงแดก่อนจะเดินไปหาและนั่งลงข้างๆร่างสูง มือบางผลักไหล่กว้างให้ลงมานั่งที่หว่างขาตัวเอง "จงแดเนี้ยนะ คิดไม่มีผิดเลยสระผมแล้วไม่ยอมเช็คหัวให้แห้งเดี๋ยวก็เป็นหวัดพอดีหรอก"
มือบางจับขนหนูผืนเล็กไว้พร้อมกับเช็คผมให้จงแดแต่ปากยังคงบ่นไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนอายุมากกว่า จงแดจับมือบางไว้พรางหงายหน้าขึ้นมองมินซอก
"บ่นอีกแล้วนะครับเดี๋ยวก็แก่หรอก"
มินซอกตีมือลงกลางศีรษะจงแดด้วยแรงไม่มากไม่น้อยก่อนจะเช็คผมให้ร่างสูงต่อไป ความเงียบเข้าปกครุมคนทั้งสองคนแต่น่าแปลกที่มันไม่อึดอัดเลยสักนิด จงแดกลับชอบด้วยซ้ำที่เห็นคนตัวเล็กเอาใจใส่ดูแลเขา
"กือแดรึล มันนาโก กือแดเย มอริดกยอรึล มันจิล ซูกา อิดซอซอ (สำหรับการได้พบคุณและสามารถที่จะสัมผัสเรือนผมของคุณได้)"
เสียงเพลงถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากบาง จงแดเหลือบมองคนที่นั่งเช็คผมให้เขา รอยยิ้มถูกวาดขึ้นบนใบหน้าคม
"กือแดรึล มันนาโก กือแดวา มาจู โบมยอ ซูมึล ซวิล ซู อิดซอซอ (สำหรับการได้พบคุณและสามารถที่จะหายใจร่วมกัน มองหน้ากันและกันได้)"
จงแดหลุดหัวเราะออกมากับการร้องเพลงของมินซอก คนตัวเล็กหยุดเช็คผมให้กับจงแดก่อนจะจับใบหน้าคมให้เหงนมามองตัวเอง "อะไรมีอะไรน่าขำหือ?"
"555555 มันจะไม่น่าขำหรอกถ้าพี่น่ะ 5555555 ร้องเพลงถูกคีย์น่ะสิ"
มินซอกเอาผ้าขนหนูผืนเล็กมารัดใบหน้าของจงแดก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปยังห้องของตนเอง แต่ด้วยความที่โมโหจงแดมากไปหน่อยทำให้มินซอกลืมเปิดประตูห้องนอนและเดินชนเข้าอย่างจัง
"55555555 พี่เป็นอะไรมากไหมน่ะ 5555555 โตแล้วนะซุ่มซ่ามจัง"
"จงแด! พี่จะโกธรนายแล้วนะ กินยาแล้วไปนอนซะ"
มินซอกเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเปิดประตูห้องและหายเข้าไปเหลือไว้เพียงจงแดที่นั่งยิ้มอยู่กับตัวเอง มือหนายกขึ้นสางเส้นผมและระบายยิ้มออกมา ผมก็แห้งเรียบร้อยปากบอกโกธรแต่ก็สั่งให้กินยา
จงแดจัดการกินยาตามที่คนตัวเล็กสั่งก่อนจะเดินไปยังห้องครัวเพื่อเก็บแก้วน้ำ สายตาเหลือบไปเห็นกระติกน้ำร้อนเสียบปลั๊กอยู่ ข้างๆกันมีแก้วมัคคีลวางไว้ จงแดเดินไปหยิบแก้วขึ้นมาดูพบว่าข้างในมีผงกาแฟและส่วนประกอบในการชงอยู่ในแก้ว
รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏขึ้นอีกครั้ง พี่มินซอกเนี่ยนะคงจะกลัวเขาหนาวล่ะสิ จงแดกดน้ำร้อนจากกระติกน้ำร้อนก่อนจะคนผงกาแฟให้ละลายในน้ำร้อน เดินถือแก้วกาแฟออกมาที่ห้องนั่งเล่นดั่งเดิม มองแก้วกาแฟหอมกรุ่นสลับกับประตูห้องของคนที่เพิ่งบ่นเขาไปสักครู่
รอยยิ้มไม่มีท่าทีจะหายไปจากใบหน้าคม คนตัวเล็กของเขาเนี่ยนะไม่ว่าจะผ่านมากี่เดือนหรือกี่ปีก็ยังคงเป็นคนที่น่ารักสำหรับจงแดเสมอ ไม่ว่าจะตอนก่อนเริ่มคบกันหรือคบกันใหม่ๆ
"พี่มินซอก........คบกับผมนะครับ"
ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องซ้อมภายในบริษัทหยุดลงอย่างเงียบเชียบมีเพียงเสียงลมหายใจจากจงแดที่ดังไปทั่วห้องซ้อม ดวงตากลมจ้องมองรุ่นน้องในวงอย่างไม่กระพริบไหว
"เอ่อ.....จงแดไหนบอกว่าจะรอเดบิวด์นานๆก่อนไงแล้วค่อยขอพี่มินซอกไม่ใช่เหรอ"
เป็นแบคฮยอนที่เอ่ยขึ้นพร้อมด้วยชานยอลที่ลุกจากมุมห้องมายืนเคียงข้างเพื่อนร่วมวัย ตอนแรกก็นั่งคุยกันอยู่มุมห้องดีๆไหนไอ้คนที่ขึ้นชื่อว่ากัปตันบีเกิ้ลถึงมาทำเรื่องอย่างนี้ได้วะ
"ฉันต้องพูด มันอึดอัดเกินไปแล้ว"
"เอ่อ ฉันว่าแกไปสงบสติอารมณ์กับพวกฉันข้างนอกก่อนดีกว่าป่ะ"
ชานยอลเอ่ยพร้อมเตรียมจะลากเพื่อนออกจากห้องพร้อมแบคฮยอน จงแดปัดมือของเพื่อนตัวสูงออก ชานยอลและแบคฮยอนจับตัวของจงแดไว้หมายจะลากตัวเพื่อนออกจากห้องไปอีกครั้ง
"ไม่ต้องหรอกแบคฮยอนชานยอล"
เสียงของพี่ใหญ่สั่งเสียงแข็งให้เพื่อนวัยเดียวกันทั้งสามหยุดการกระทำ มินซอกก้าวเข้ามาใกล้จงแดมากขึ้นจ้องมองเข้าไปยังดวงตาคม "ทำไม"
"เพราะผมชอบพี่"
จงแดจ้องตอบมินซอก ดวงตาคมไม่สั่นไหวกับคำตอบของตัวเองหรือดวงตากลมโตที่จ้องอยู่ บรรยากาศภายในห้องชวนให้อึดอัดลงทุกทีๆ
"เอ่อจงแด พี่ว่าเราค่อยกลับไปคุยที่บ้านดีกว่าไหมหรือไม่ก็..."
"ไม่ต้องหรอกซูโฮ"
ลีดเดอร์ของวงพยายามทำสถานการณ์ให้คลายความตึงเครียดลงแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเสียงของพี่ใหญ่ในวงสั่ง มินซอกยิ้มออกมาพร้อมมองเมมเบอร์ทุกคนในห้องซ้อมและคนตรงหน้าเขา
"ฉันตกลง"
แสงแดดยามเช้าสาดส่องไปทั่วห้องเสียงนาฬิกาปลุกยังคงดังอย่างต่อเนื่องตามเวลาตั้งปลุก แต่เจ้าของห้องกลับไปไม่ได้หลับอยู่สักนิดจงแดกดปิดเสียงนาฬิกาปลุกยันตัวลุกขึ้นนั่งบนผืนเตียง มองไปยังปฏิทินที่ติดอยู่กับผนังห้องก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
จงแดลุกจากเตียงและเดินออกจากห้องนอนของตนเอง เช้าขนาดนี้เมมเบอร์คงยังไม่ตื่นหรอกมั้งแต่เว้นคนหนึ่ง "อ้างจงแดตื่นแล้วเหรอ?"
รอยยิ้มกว้างถูกวาดบนใบหน้าคมจงแดเดินไปยังโต๊ะทานอาหารในห้องครัวและนั่งลงข้างๆมินซอกที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ก่อนแล้ว มินซอกมองคนที่นั่งลงข้างตัวแล้วเอาแต่ยิ้มจนอดยิ้มตามไม่ได้
"ครับตื่นแล้ว"
"ตื่นเช้าก็ดี แล้วนี่ยิ้มอะไรของนายหืม?"
"ดีใจ" มินซอกขมวดคิ้วเข้าหากันพรางมองคนข้างตัว ริมฝีปากบางยกยิ้มก่อนจะเอ่ยถามคนที่เอาแต่ยิ้ม "ดีใจอะไรของนาย?"
"ก็ดีใจ ที่ได้เจอหน้าแฟนคนแรกตอนที่ตื่นนอน"
"บ้าอะไรของนายเนี่ยหืม หิวไหมเดี๋ยวพี่ทำอะไรให้กิน"
มินซอกลุกจากเก้าอี้นั่งพร้อมตบมือลงที่ข้างแก้มของจงแดก่อนจะเดินไปยังเคาร์เตอร์ครัวและเริ่มทำเมนูง่ายๆให้คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะ
"พี่มินซอก" มินซอกหันมาตามเสียงเรียกของจงแดก่อนจะเลิกขึ้นคิ้วมองอีกคน จงแดลุกจากเก้าอี้ของโต๊ะและเดินเข้ามาใกล้มินซอก สวมกอดเอวบางเอาไว้พรางแนบหน้าลงข้างแก้มเนียน
"ไปเดทกันไหม?"
"ไม่เอาหรอกวันนี้วันหยุดทั้งทีนะอยู่บ้านดีกว่า"
คนตัวสูงยู่หน้าลงอย่างเสียดายส่งสายตาเว้าวอนให้กับคนในอ้อมกอด มินซอกระบายยิ้มให้กับการกระทำของคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟน ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาตอบตกลงเจ้าเด็กดื้อจงแดก็เปลี่ยนเป็นคนละคนเลย
'ขี้อ้อน ขี้งอน ทำตัวไม่ต่างจากเด็กเล็ก'
"งั้นพี่ว่าเราไปซื้อของมาทำกินกันที่ห้องดีไหม?"
จงแดคลายอ้อมกอดพรางทำสีหน้านึกคิดสงสัยก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธคนตัวเล็กและตอบเสียงงอน "มันส่วนตัวตรงไหนกัน?"
มินซอกยิ้มและหยิกแก้มของจงแดอย่างมั่นเขี้ยว จงแดร้องโอดโอยก่อนจะจับมือบางไว้และดึงออกให้หลุดจากแก้มตัวเอง รวบมือทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเดียวของตนเองก่อนจะหยิกแก้มของมินซอก
"งืม เด็กโง่ก็ตอนเราไปซื้อของเราไปสองคนไหมล่ะ? แล้วพี่ว่าวันนี้ทุกคนคงไม่อยากรบกวนเราหรอก"
มินซอกส่งสายไปทางด้านหลังจงแด ร่างสูงหันไปตามสายตาก่อนจะพบกับเมมเบอร์ทุกคนที่สะดุ้งตัวเมื่อรู้ว่าโดนจับได้ ต่างคนต่างพากันเดินไปคนละทิศคนละทางดูวุ่นวาย มินซอกและจงแดยิ้มให้กับพฤติกรรมของทุกคนก่อนที่จะหันมาสบตากัน
"ตกลงครับ พี่มินซอกว่ายังไงผมก็ว่าดีหมดแหละ :) "
ซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆที่ดูไม่วุ่นวายใกล้ๆหอพักเป็นสถานที่ที่มินซอกและจงแดเลือกจะมาเดินซื้อของไปทำอาหารกัน ดีที่วันนี้เป็นวันธรรมดาบรรดาแฟนคลับคงไม่พ้นเรียนหรือทำงานอยู่เป็นแน่ ภายในซุปเปอร์มาร์เก็ตก็คงจะมีแค่บรรดาแม่บ้านที่มาเดินเลือกซื้อของ
"จงแดอยากกินอะไรล่ะ?"
"แล้วแต่พี่มินซอกเลยครับ"
"งั้นดูของไปเรื่อยๆดีกว่าเนอะ"
มินซอกเดินไปหยิบตะกร้าใส่ของมาถือไว้ก่อนจะเดินกวาดสายตามองสิ่งของไปด้วย จงแดรีบเดินไปเคียงข้างและคว้าเอาตะกร้ามาไว้กับตนเอง มินซอกหันมาส่งสายตาให้จงแดแต่ก็ต้องยอมเมื่อเจ้าเด็กดื้อของเขายักคิ้วหรี่ตามาให้
"จงแดไม่กินบล๊อคโคลี่ใช่ไหม?"
ร่างสูงพยักหนัารับคนที่เลือกดูผักอยู่ มองภาพตรงหน้าอย่างเอ็นดูเขาคิดไม่ออกเลยว่าถ้าเมื่อวานไม่พูดออกไปจงแดจะมีความสุขขนาดนี้ไหมนะ "แฮร่!!"
จงแดผงะศีรษะเล็กน้อยก็คนตัวเล็กของเขาเล่นเอาหัวหอมใหญ่มาบังตาทั้งสองข้างและแลบลิ้นหลอกเขาน่ะสิ มินซอกจะรู้ไหมนะว่ามันน่ารักมากกว่าน่ากลัวขู่เด็กแบบนี้เด็กยังไม่กลัวเลย
"โหยไม่ตกใจเลยเหรอ ไม่สนุกเลยเลิกแกล้งดีกว่า"
"ตกใจสิครับตกใจมากๆด้วยแหละ"
"ประชดใช่ไหม?นี่แน่ะ" ว่าพร้อมเอาหัวหอมใหญ่มาขยี้กับหน้าของจงแด เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้เศษของหัวหอมใหญ่เข้าไปยังดวงตาคม จงแดเซถอยหลังพร้อมยกมือขยี้ตาของตนเอง มินซอกเห็นท่าอีกคนไม่ดีจึงว่าหัวหอมใหญ่ไว้และเข้ามาดูร่างสูง
"แสบตาเหรอ?เป็นอะไรมากไหมขอโทษนะ"
"ม....ไม่เป็นไรครับ"
"ไม่เป็นไรได้ไงตาแดงหมดแล้วรออยู่ตรงนี้นะ" มินซอกจับมือที่จงแดใช้ขยี้ตาให้หยุดลงก่อนจะสั่งกำชับและวิ่งออกไปจากบริเวณนั้น รอไม่นานมินซอกก็กลับมาพร้อมขวดน้ำเปล่าในมือ มือบางล้วงไปในกระเป๋ากางเกงหยิบผ้าเช็คหน้าออกมาก่อนจะเปิดขวดน้ำและเทลงผ้าเช็คหน้าเล็กน้อย
"อยู่นิ่งๆนะลืมตาด้วยสิ" มินซอกวางขวดน้ำลงในตระกร้าก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ว่างจับที่ใบหน้าคมใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยเปลือกตาก่อนจะบรรจงเช็คให้อย่างเบามือ
น่ารักอีกแล้ว เพราะมินซอกเป็นอย่างนี้ไงล่ะจะไม่ให้เขาชอบได้ไง ตั้งแต่เป็นเด็กเทรน์ ตั้งแต่ที่จงแดเข้ามาอยู่ในฐานะศิลปิน ดูแล เอาใจใส่ มินซอกมีครบทุกอย่างปฏิบัติทุกการกระทำเสมอต้นเสมอปลาย ใส่ใจสมาชิกจนหัวใจดวงน้อยๆของเขามันเปิดรับคนคนนี้เขามาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
'แต่มารู้อีกทีมันก็รักจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว'
"ยิ้มอะไรของนายหื้ม? ฉันเช็คให้เสร็จแล้วนะ"
"ดีใจ"
"ดีใจอะไรของนายอีกล่ะจงแด?" มินซอกมองสบกับดวงคมที่ยกยิ้มจนตาหยี จงแดคว้ามือบางมาจับไว้ก่อนจะออกแรงชักจูงให้คนตัวเล็กเดินไปเคียงข้างกัน
"ดีใจที่ตัดสินใจพูด ดีใจที่ขอพี่คบ ดีใจที่มีพี่อยู่เคียงข้าง ดีใจที่พี่เอาใจใส่ผมและ....ดีใจที่มีพี่เป็นแฟน"
ท้ายประโยคจงแดเอ่ยกระซิบแผ่วเบาที่ริมใบหูของมินซอก ใบหน้าน่ารักขึ้นสีอย่างรวดเร็วจากสีชมพูอ่อนกลายเป็นแดงไปทั้วทั้งใบหน้าลามไปถึงใบหู มินซอกตีมือลงกลางอกแกร่งแก้เขิน
"รักพี่มินซอกนะครับไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไรผมก็รักพี่นะ"
-----------------------------------------------------------
#CMตกหลุมรักเธอทุกวัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น