Ten Song for ChenMin

ลำดับตอนที่ #8 : ปากเก่ง -2-

 



























 

ปากเก่ง -2-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          ใช้เวลาเพียงไม่นานจักรยานคันกลางเก่ากลางใหม่ก็ถูกจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่งของหมู่บ้านจัดสรรเล็กๆ มินซอกรีบลงจากจักรยานโดยเร็ว เดินไปหยุดอยู่ตรงกับจงแดพอดีก่อนจะโบกมือลา

 

 

 

 

          มินซอกเตรียมเดินกลับเข้าบ้านแต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกเดินจงแดก็คว้าข้อมือไว้เสียก่อนทำให้มินซอกต้องหันมาอีกครั้ง  "พรุ่งนี้ไปโรงเรียนด้วยกันนะ"

 

 

 

 

         อุ๊ต๊ะ! จงแดชวนไปโรงเรียนด้วยกัน ตายๆจะทำยังไงดีล่ะมินซอกเอ้ย ริมฝีปากบางเม้นเข้าหากันแน่นแสดงสีหน้าที่ดูก็รู้ว่าอึดอัดแค่ไหน จงแดยังคงจับข้อมือไว้เหมือนเดิมส่งสายตาเป็นการเค้นคำตอบโดยนัย

 

 

 

 

               "เอ่อ...."  เอายังไงดีล่ะมินซอกใจหนึ่งก็อยากตอบตกลงแต่อีกใจก็ไม่อยากไป แต่ถ้าไปนายจะได้คุยกับจงแดสนิทกันมากขึ้น แต่ถ้าไม่ไปนายและจงแดจะกลับมาเป็นเหมือนเป็นแค่คนรู้จักเฉยๆ

 

 

 

 

            "เป็นอันว่าตกลงนะ พรุ่งนี้เช้าๆ ฉันจะมารับตรงนี้ตกลงนะ"

 

 

 

 

        ยังไม่ที่จะเอ่ยตอบคนคิดเองเออเองจงแดก็ปั่นจักรยานออกไปจากบริเวณรั้วบ้านของมินซอกเสียก่อนแล้ว มินซอกมองตามแผ่นหลังของจงแดจนลับสายตาไป ยกมือขึ้นมากุ้มหน้าอกด้านซ้ายให้ตายสิวันนี้เขาใจเต้นไปแล้วกี่รอบกันนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         ดวงอาทิตย์ดวงโตกำลังโผล่พ้นจากขอบฟ้า บรรยากาศรอบข้างช่างเย็นสบายและเงียบสงบ จงแดปั่นจักรยานคันเดิมมาตามทางเรื่อยๆก่อนจะหลุดอยู่หน้าบ้านที่เขามาส่งคนตัวเล็กเมื่อวาน

 

 

 

 

        กดกริ่งของจักรยานเป็นการส่งสัญญาณ รอไม่นานร่างเล็กก็เดินออกมาจากตัวบ้าน จัดการปิดบ้านให้เรียบร้อยก่อนจะเดินมาที่จักรยานของจงแดจอดอยู่

 

 

 

 

               "ตื่นเช้าจังเลยนะ"

 

 

 

 

              "ก็ฉันกลัวจงแดจะไปสายนี่"

 

 

 

 

        จงแดเลิกขึ้นก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือของตนเอง ระบายยิ้มให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างๆก่อนจะยกมือขยี้เส้นผมของมินซอกและหัวเราะออกมา  "บ๊องจังเลยนะ ไปกินข้าวกันเถอะ"

 

 

 

 

         มินซอกยืนอยู่นิ่งมองหน้าจงแดสิ่งที่เขาได้สัมผัสและได้ยินมันคือเรื่องจริงใช่ไหม อ่าเขินจังเลยแฮะ  -///-

 

 

 

 

          เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ยอมขึ้นจักรยานสักที จงแดเลยดึงมินซอกให้นั่งกับเบาะด้านหลังตัวเองและไม่ลืมที่จะจับมือบางเอามาไว้ที่เอวตนเองก่อนจะออกแรงปั่นจักรยานไปตามท้องถนน

 

 

 

 

         จงแดปั่นไปเรื่อยๆจนกระมั่งมาถึงโรงเรียนปั่นเลยทางเข้าไปยังโรงอาหาร หยุดจอดจักรยานไว้ก่อนจะลงจากจักรยาน มินซอกลงตามจงแดไปเห็นคนตัวสูงเดินไปยังร้านค้าพูดคุยอย่างเป็นกันเองกับแม่ค้า

 

 

 

 

              'อัธยาศัยดีจริงนะจงแดเนี่ย'

 

 

 

 

         จงแดมองยังมินซอกที่เดินเข้ามาอย่างเอื้อยเฉื่อยก็ได้หงุดหงิดใจ ทีตอนอยู่กับคนอื่นล่ะปากเก่งจังทีอยู่กับเขาล่ะทำเป็นเด็กน้อย จงแดเดินไปคว้าข้อมือบางก่อนจะลากมายังร้านเดียวกันเอ่ยถามคนตัวเล็กที่เอาแต่เงียบตั้งแต่ออกจากบ้านมาด้วยกัน

 

 

 

 

             "มินซอกจะกินอะไรล่ะ?"

 

 

 

 

       มินซอกหันมาสบตากับจงแดก่อนจะส่ายศีรษะปฏิเสธอีกฝ่าย จงแดย่นคิ้วให้คนตัวเล็กก่อนจะตีที่หน้าผากมนเบาๆและหันไปสั่งอาหารกับป้าเจ้าของร้านสนิทกัน ไม่นานอาหารสองชุดก็ถูกเสิรฟ์ให้กับคนทั้งสอง

 

 

 

 

       จงแดล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองก่อนจะหยิบเงินและจ่ายค่าอาหารทั้งสองชุด เป็นเหตุให้มินซอกต้องรีบหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าตังค์ของตัวเองแต่ก็ถูกจงแดห้ามไว้เสียก่อน

 

 

 

 

            "เฮ้ยไม่เอาน่า เกรงใจ"

 

 

 

 

        จงแดเหล่มองมายังคนตัวเล็กก่อนจะได้ยักไหล่และเดินไปนั่งที่โต๊ะของโรงอาหาร ทิ้งให้มินซอกเดินตามอย่างเกรงใจ แค่จงแดออกปากชวนเขามาโรงเรียนด้วยกันเขาก็อึดอัดพอแล้วแถมหัวใจยังไม่มีท่าที่จะเต้นช้าลงเลยสักนิด นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่นะจงแด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        อากาศแจ่มใสเฆมน้อยใหญ่ต่างพากันลอยไปตามกระแสลมอย่างเอื้อยเฉื่อยดูแล้วช่างสบายตาเสียจริง แต่มันจะดีมากถ้าการที่มินซอกมองท้องฟ้าแล้วไม่เห็นการกระทำที่จงแดทำกับเขาเมื่อเช้า

 

 

 

 

             'เขินจนอยากจะกระโดดตึกตายจริงๆ -///-'

 

 

 

 

            "มินซอกๆ เหม่ออะไรน่ะมินซอก"

 

 

 

 

       มินซอกหันมาตามเสียงกระซิบของแบคฮอนที่สะกิดให้หลุดจากภวังค์ของตัวเอง มินซอกส่ายหัวปฏิเสธแบคฮยอนเบาๆมองตรงไปยังกระดานที่มีวิชาเลขคณิตเต็มไปหมด มองได้สักพักดวงตากลมก็หันไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เสียงของแบคฮยอนที่เรียกสติ

 

 

 

 

       แต่กลับเป็นปากกาไวท์บอร์ดแท่งยาวที่ถูกปาโดยฝีมืออาจารย์ที่สอนอยู่หน้าห้อง ลงกลางศีรษะขนาดนี้ไม่หันกลับมาก็ให้มันรู้ไป  "เหม่ออะไรไม่ทราบคุณคิมมินซอกว่างมากใช่ไหม? ดีเลยงั้นเดินออกมาหาผมเดี๋ยวนี้"

 

 

 

 

       คนตัวเล็กจำใจลุกออกมาตามคำสั่งของอาจารย์สอนคณิตไม่พ้นต้องถูกทำโทษหรือยืนคาบไม้บรรทัดอยู่หน้าห้องจนหมดคาบเรียนแน่ๆ แผ่นกระดาษแผ่นเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าของมินซอก

 

 

 

 

       มือบางรับไปอย่างสงสัยมองคนเป็นอาจารย์ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น  "เอาไปให้อาจารย์ที่อยู่ห้องดนตรีที"

 

 

 

 

            'ชิบหาย'

 

 

 

 

        มินซอกเดิมตามทางของโรงเรียนจนมาหยุดที่หน้าห้องของชมรมดนตรี คนตัวเล็กสูดหายใจเข้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเวลานี้คนที่ทำให้ใจเต้นเมื่อเช้าต้องเรียนอยู่แน่ๆ

 

 

 

 

      มือบางผลักบานประตูเข้าไปภายในห้องที่มืดสลวงมีเพียงแสงไฟที่ลอดผ่านบานหน้าต่างที่ปิดไม่สนิทเป็นแสงนำทาง  "อาจารย์ไม่อยู่เหรอวะ?"

 

 

 

 

       คิดแล้วก็ได้ถอนหายใจอีกรอบ มินซอกเดินตรงไปยังโต๊ะของอาจารย์มองหาสิ่งของที่จะนำมาทับกระดาษแผ่นเล็กนี้ ก้มตัวลงไปใต้โต๊ะหวังหากองกระดาษหรือสมุดมาวางทับไว้ แต่ไม่ทันที่มินซอกจะได้ลุกขึ้นมาเสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้นตามด้วยเสียงของคนสองที่เดินเข้ามา

 

 

 

 

            "จงแดหันมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อนสิ"

 

 

 

 

             "อะไรของเธอไม่ทราบ?"

 

 

 

 

       จงแดเหรอ? มากับใครกันนะ? อยากจะลุกขึ้นไปดูให้รู้แล้วรู้รอดแต่ได้ฟังประโยคที่คนทั้งสองคนพูดกันมันทำให้มินซอกต้องจำใจนั่งฟังใต้โต๊ะต่อไป

 

 

 

 

            "ก็เรื่องที่เราคุยตั้งแต่สองวันก่อนไง ไหนนายบอกจะให้คำตอบกับสักสักที"

 

 

 

 

       ให้คำตอบอะไรกัน? มินซอกเม้นริมฝีปากเข้าหากันแน่นรู้สึกถึงความร้อนที่รอบดวงตา ถึงจะไม่รู้เรื่องแต่พอเดาประโยคได้ สุดท้ายแล้วเขาคงเป็นได้แค่คนรู้จักของจงแดสินะ

 

 

 

 

              "ฉันก็บอกเธอไปแล้วไง"

 

 

 

 

               "บอกตอนไหนไม่ทราบ? หรือว่าเมื่อวานที่นายบอกฉัน? นั่นก็หมายความว่านายตกลงจะคบกับฉันแลัวใช่ไหมจงแดดีใจจัง"

 

 

 

 

          อยากจะชะโงกหน้าออกไปดูใจแทบขาดแต่ก็ทำไม่ได้ อยากจะหนีออกไปให้พ้นสถานการณ์ที่ชวนอึดอัดแบบนี้ มินซอกกวาดสายตามองพยายามหาทางที่จะแอบออกไป

 

 

 

 

          มินซอกพยายามคลานตัวไปตามพื้นอาศัยความมืดของห้องและกองหนังสือปิดบังตัว เพราะอยากแอบออกไปเร็วๆจึงทำให้มินซอกไม่ทันระวังตัว ขาเจ้ากรรมดันไปโดนกองเอกสารชั้นหนาตรงขอบโต๊ะทำให้เอกสารทั้งกองล้มลงไปกองระนาบและที่สำคัญ

 

 

 

 

             'จงแดเห็นแล้ว'

 

 

 

 

               "มินซอก!"

 

 

 

 

              "เอ่อ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นไม่รู้ๆ"  มินซอกยกมือขึ้นปัดปฏิเสธพร้อมวางกระดาษแผ่นเล็กไว้บนโต๊ะและรีบวิ่งผ่านจงแดไปทันที มือหนาเอื้อมไปคว้าแขนของมินซอกแต่พลาด จงแดถอนหายใจก่อนจะวิ่งออกไปแต่ก็โดนมือเรียวของหญิงสาวร่วมชมรมคว้าไว้เสียก่อน

 

 

 

 

               "จงแดนายจะไปไหนไม่ได้นะอยู่คุยกับฉันก่อน"

 

 

 

 

        จงแดสลัดแขนของตนให้เป็นอิสระหันมายิ้มเหยียดให้กับหล่อนก่อนจะเอ่ยตอบและวิ่งตามต่อไป  "ฉันจะไปจัดการคนปากเก่ง"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          เหนื่อย นี่วิ่งมาไกลขนาดไหนแล้วนะ มินซอกหยุดวิ่งและหันมองรอบข้างกาย วิ่งมาไกลพอสมควรจากห้องชมรมดนตรีมายังสวนย่อมของโรงเรียน

 

 

 

 

        มินซอกเดินไปนั่งยังโต๊ะหินอ่อนริมทาง บรรยากาศรอบๆช่างเงียบสงบและดูดีเสียจริง มันเป็นบรรยากาศที่มินซอกชอบแต่จิตใจมันห่อเหี่ยวเกินกว่าจะมานั่งซึมซับบรรยากาศพร้อมรอยยิ้ม เรื่องมันจบแล้วใช่ไหม?

 

 

 

 

               'หมับ'

 

 

 

 

         แรงถาโถมจากทางด้านหลังทำให้มินซอกเซถลาจากโต๊ะหินอ่อนล้มลงไปกองกับพื้นตามด้วยบุคคลปริศนาที่ใส่แรงมาที่มินซอก ล้มทับลงมายังคนตัวเล็กอีกที เพราะโดนใส่แรงจากด้านหลังทำให้ใบหน้านวลกระแทกกับพื้นเต็มๆตามด้วยแรงบีบรัดตัว

 

 

 

 

         มินซอกพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดปริศนาเพราะโดนกอดจากทางด้านหลังทำให้มินซอกมองไม่เห็นว่าใครเป็นคนทำ  "นี่! ใครน่ะเลิกเล่นแล้วปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นจะโดนไม่ใช่น้อย!!"

 

 

 

 

         เสียงหัวเราะหึในลำคอดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน มินซอกขมวดคิ้วเข้าหากันเสียงหัวเราะนี่มันดูคุ้นเคยยังไงไม่รู้?  "ทำเป็นปากเก่งเชียวนะที่เมื่อกี๊ล่ะทำหงอย"

 

 

 

 

          ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจเสียงที่แสนคุ้นเคยเอ่ยกระซิบข้างใบหู  "จงแด"

 

 

 

 

         ร่างสูงยอมปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ จงแดยันตัวลุกขึ้นพร้อมประคองมินซอกที่ลุกขึ้นตาม มือหนาเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าน่ารัก ปัดตามเนื้อตัวของอีกคนที่มีเศษดินติดอยู่ มินซอกถอนห่างจากจงแดเล็กน้อยส่งสายตาเป็นคำถามให้ร่างสูงได้คับแคลงใจเล่น

 

 

 

 

               "จะ  ทำอะไร"

 

 

 

 

         จงแดถอนลมหายใจก่อนจะยกมือลูบใบหน้าของตนเอง มองไปยังคนตรงหน้าที่เริ่มมีน้ำใสเอ่อรอบดวงตาพรางคิดในใจว่าควรจะทำอะไรสักอย่าง จบความคิดของตนเองจงแดคว้าร่างบางมากอดไว้อีกครั้ง สูดลมหายใจเข้าและเอ่ยคำกระซิบออกไป

 

 

 

 

             "ฉันชอบนาย"

 

 

 

 

        ดวงตากลมเบิกกว้าง คำพูดเมื่อสักครู่นี้มินซอกไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหม?  "นาย...."

 

 

 

 

             "ฉันชอบนาย ชอบมานานแล้วด้วยมินซอก ฉัน....ให้ตายสิฉันเอาแต่วางมาดกับคนอื่นเสมอไม่เคยมีใครที่ฉันไม่กล้าเผชิญหน้า ฉัน ฉัน ฉันเอาแต่ทำเก่งเสมอ"

 

 

 

 

          ยังไม่ทันที่มินซอกจะเอ่ยจบ จงแดก็กลับพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน ร่างสูงตรงหน้าเหมือนคนที่มินซอกไม่เคยรู้จัก จงแดดูสับสนวุ่นวายไม่เป็นตัวของตัวเอง มินซอกเตรียมที่จะเอ่ยอีกครั้งแต่ก็ไม่ทันร่างสูงอีกเช่นเคย

 

 

 

 

             "ส่วยนายมันเป็นคนปากเก่งคนแรกที่ฉันกลัว กลัวที่จะเผชิญหน้า กลัว ฉันกลัวฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้านายไม่กล้าแม้แต่จะคุยอยู่กับนาย มันทำให้ฉันแปลกๆ ฉันเหมือนไม่ใช่ตัวเองต้องค่อยเกร็งเวลาอยู่กับนาย มัน มัน"

 

 

 

 

         นิ้วเรียวยกขึ้นทาบปากรูปกระจับเป็นสัญญาณบอกให้ร่างสูงหยุดการที่กระทำที่ดูสับสน มินซอกอยากจะตบหน้าตัวเองให้ตื่นจากฝันแต่นี่มันไม่ใช่ฝัน มันคือเรื่องจริงที่เขากำลังเผชิญ จงแดจับมือของมินซอกเอาไว้แล้วเอามาไว้ที่หน้าอกด้านซ้าย

 

 

 

 

              "สุดท้ายแล้วคนปากเก่งมันก็ฉันเองนี่แหละ"

 

 

 

 

        จงแดจุมพิตลงบนมือบางเบาๆ ส่งยิ้มอบอุ่นให้กับมินซอก  "จงแดไม่ได้ปากเก่งเสียหน่อย จงแดน่ะเก่งแต่ปากมากกว่า"

 

 

 

 

         อย่างว่าคนปากเก่งมาเจอคนเก่งแต่ปากอีกคนก็ฟอร์มเยอะอีกคนก็เอาแต่พูด แล้วอย่างนี้เมื่อไรจะได้รักกันล่ะ??

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

              "เดี๋ยวๆ ฉันขอลบคำสบประมาณฉันไม่ได้เก่งแต่ปากนะ"

 

 

 

 

               "หืมยังไง?"

 

 

 

 

              "มินซอก คบกับฉันนะ"

 

 

 

 

               "ฉันไม่...."  คำพูดถูกกลืนหายโดยฝีมือของร่างสูง ริมฝีปากกระจับประจับลงบนกลีบปากบางไม่ใช่แค่แตะแผ่วเบาแต่ก็ไม่ล้วงล้ำใดๆ จงแดถอนริมฝีปากออกมาช้ายังคงระยะใบหน้าแค่เพียงลมหายใจกลั้น

 

 

 

 

              "จงแด นายนี่มัน...."

 

 

 

 

              "จะคบไหม ถ้าตอบว่าไม่ฉันจูบ"  มินซอกหมายจะเอ่ยคำปฏิเสธของร่างสูงแต่ดูเหมือนจงแดจะดักทางถูก ร่างสูงเอ่ยพร้อมขยับใบหน้าเข้าใกล้หมายจะจูบริมฝีปากบางอีกครั้ง มินซอกหลับตาและเขยิบหน้าถอยหนี 

 

 

 

 

              "ว่าไงจะคบไหม?"

 

 

 

 

             "ฉันปฏิเสธได้ด้วยเหรอ?"  จงแดเบะปากเสียน้อยส่งสายตาไม่รู้ไม่ชี้ให้มินซอก  "ตกลงง่ายจัง กลัวเหรอ?"

 

 

 

 

         มินซอกทำหน้าลอยชายยิ้มมีเลศนัยให้จงแด ร่างสูงขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย  มินซอกสลัดตัวให้พ้นจากคนตรงหน้าก่อนจะวิ่งออกห่างจากจงแดพร้อมส่งสายตาล้อเลียน

 

 

 

 

                "ฉันปากเก่งได้มากกว่าที่นายคิดอีก"

 

 

 

          

 

 

 

-------------------------------------------
ตอนจบมาแล้วฮาปเร่งแต่งตอนใหม่อยู่เน้อ
ชีวิตมันวุ่นดีมากๆเลย 55555555555
ช่วยอดใจรอและอ่านกันด้วยนะคะ

 #CMปากเก่ง