LOVE ACTION!!

ลำดับตอนที่ #7 : 'แฟนหนึ่งวัน'

                  "เอ่อพี่มินซอกครับ"

              ผมหันหลังไปมองแบคฮยอนที่เอ่ยเรียกก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แบคฮยอนทำสีหน้าไม่สู้ดีนัก เด็กนี่ดูจะเกร็งเวลาอยู่กับผมเพราะอาจจะเพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้งเพราะจงแดพามาให้รู้จักผิดกับคนที่ชื่อชานยอลที่ดูจะเป็นกันเองเหมือนรู้จักกันมาสิบปี ผมพยักหน้าเป็นเชิงให้แบคฮยอนพูด

                    "ผมว่าเรารีบกลับไปที่ร้านกันเถอะครับ"

                   "ทำไมล่ะ?"

            สีหน้ากระอักกระอวนยังไม่คงไม่หายไปไหน แบคฮยอนพยายามหลบสายตาผม มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขจนผมต้อถอนหายและพยักหน้าเป็นเชิงให้พูดสิ่งที่คาใจออกมา แบคฮยอนยอมหันมาสบตากับผมก่อนจะกัดริมฝีปากล่างพยายามที่จะเอ่ยแต่ก็ไม่เอ่ยออกมา สุดท้ายเมื่อเจอสายตาคาดคั้นจากผมเจ้าตัวเลยยอมเอ่ยในที่สุด

                   "คืออันที่จริงแล้ว..จงแดมันแอบตามพี่มา ผมกลัวว่าทิ้งเพื่อนสองคนไว้กับจงอินแล้วจะเกิดเรื่องขึ้นน่ะครับ"

             จบคำพูดของแบคฮยอนก็ทำให้ผมตาโตขึ้นทันที นี่ไอ้เด็กบ้านั่นแอบตามผมมางั้นหรอมารยาทแย่สุดๆ ผมกัดปากอย่างนึกคิดว่าจะทำอย่างไรดีกับเจ้าเด็กที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง แต่หน้าผมคงจะแสดงว่าโกธรออกไปเพราะว่าแบคฮยอนเริ่มหน้าซีดพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ แสดงสีหน้าเหมือนเด็กที่กำลังจะโดนผู้ใหญ่ดุอย่างไงอย่างนั้น ผมตบบ่าแบคฮยอนเบาๆก่อนจะเหยียดยิ้มออกมาและเอ่ยบอก

                    "งั้นเรากลับไปดูอะไรสนุกๆกันดีกว่า"

                    "จงอิน!นายใจเย็นก่อนนะฉันกลัวแล้วอย่าทำอะไรฉันเลยฉันจะไม่ยุ่งกับพี่มินซอกแล้ว ขอร้องล่ะฉันกลัวแล้ว"

             เสียงแหลมๆแผดดังไปทั่วร้านอาหารทันทีผมก้าวเท้าเข้ามา ไม่รอช้าอะไรรีบวิ่งไปดูต้นตอของเสียงทันที ภาพที่เห็นคือจงอินจับคอเสื้อของจงแดพร้อมกับจ้องอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อจงแด ผมว่าจงแดมันต้องก่อเรื่องอะไรแน่เลยไม่งั้นจงอินคงไม่ทำแบบนี้หรอก พนักงานของร้านรีบเข้ามาดูเหตุการณ์พร้อมกับผม แต่ยังไงก็ขอแอ๊บดุจงอินหน่อยเหอะจะได้ตามเนื้อของจงแดไป

                    "คิมจงอิน!นายจะทำอะไร..ผมต้องขอโทษด้วยนะครับเชิญไปทำหน้าต่อเถอะครับ"

             ท้ายประโยคผมหันไปบอกกับพนักงานที่มาดูเหตุการณ์ พนักงานของร้านพยักหน้ารับก่อนจะขอตัวไปทำหน้าที่ต่อ ผมส่งยิ้มบางๆแทนการขอโทษไปให้ก่อนจะกลับมาเจ้าพวกต้นตอของเรื่องทั้งสามคน จงอินรีบปล่อยมืออกจากคอเสื้อของจงแดพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธยกใหญ่ ชานยอลรีบเดินอ้อมตัวจงอินมาหาจงแดก่อนจะเข้าไปปลอบประโลมจงแดและเอ่ยตัดพ้อจงอิน

                   "จงอินฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะเป็นคนแบบนี้จงแดทำผิดอะไรหรอ? นายมีอะไรก็พูดกันดีๆสิ"

             ตอแหลมากครับไอ้เด็กพวกนี้ผมถอนหายใจก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ทำให้ไอ้พวกเด็กที่เหลือต้องนั่งตาม หมหันไปกระซิบกับแบคฮยอนที่นั่งข้างๆว่าให้ลุกไปนั่งฝั่งนั้น แบคฮยอนพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายก่อนจะลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะไปอีกฝั่ง ผมหันมามองไอ้ตัวต้นเรื่องก่อนจะดึงแขนเสื้อของจงแด จงแดดูจะงงกับการกระทำของผมและแบคฮยอนเลยขมวดคิ้วเข้าหากัน ผมมองเด็กบ้านี่อย่างเซ็งๆเลยตัดสินใจเอ่ยให้มันรู้ว่าต้องทำอะไร

                     "มีปัญหากันมานักก็แยกกันนั่ง จงแดมานั่งนี่"

              ดูมันสิยิ้มหน้าบานเชี่ยวไม่วายแลบลิ้นให้จงอินอีกคิดว่าผมไม่เห็นหรือไงกันนะ ไม่นานชุดเนื้อย่างที่สั่งก็มาเสิร์ฟชานยอลเป็นคนเริ่มลงมือย่างเนื้อคนแรกและปรับบรรยากาศของมื้ออาหารให้สนุกด้วยการชวนผมคุยไปเรื่อยเปื่อย กลิ่นเนื้อย่างเริ่มส่งกลิ่นไปทั่วแสดงให้รู้ว่ากำลังสุกได้ที่ จงอินคีบเอาชิ้นเนื้อที่สุกมาให้ผมแต่ยังไม่ทันที่ผมจะรับเอามาลิ้มลอง ตะเกียบของชานยอลกลับแย่งไปพร้อมกับเอาเข้าปากหน้าตาเฉย

                    "อืมเนื้อกำลังอร่อยเลยนะ กินให้อร่อยล่ะ"

             จงอินมองชานยอลอย่างไม่พอแต่ก็ไม่สนใจกลับคีบเอาของกลิ่นเล่นอย่างอื่นมาให้แทน ผมยิ้มขอบคุณจงอินไปแต่ชีวิตก็ไม่ได้สุขเสมอไปทุกวินาที เพราะไอ้คนที่นั่งผมเริ่มออกฤทธิ์ด้วยการย้อนไวจากยี่สิบสองให้กลายเป็นสองขวบ  "พี่มินซอกคร้าบอยากกินอันนั้นจัง"

                   "นี่น่ะหรอ?"

             ผมใช้ตะเกียบชี้ไปยังจานอาหารแบบเดียวกับที่จงอินเอามาให้ผม จงแดพยักหน้ารับผมเลยคีบเอามาให้จงแดบ้าง แต่เจ้าเด็กนี่กลับแสดงสีหน้าเง้างอนและเขี่ยอาหารไปไว้ริมจานตัวเอง ก่อนจะเขยิบตัวเข้ามาใกล้และใช้หัวซบไหล่ผม ผมอ้าปากค้างกับการงอแงของจงแดเหนื่อยใจจริงๆแต่ก็ยอมทำตาม

                   "ไม่เอาๆจะกินในจานนี้"

            จงแดใช้ตะเกียบชี้มายังในจานของผม ให้มันได้อย่างนี้สิทำไมจงแดง้องแง๊งจังแต่ผมก็ยอมทำตามคำขอของจงแดง่ายๆโดยการคีบอาหารในจานผมไปให้จงแดแทน เด็กนี่เด้งตัวกลับมานั่งตรงอย่างเดิมพร้อมกับอ้อนผมอีกครั้ง

                   "งืม ป้อนด้วยสิครับ"

             อย่างนี้เขาเรียกได้คืบจะเอาศอกใช่ไหม แต่ผมก็ยอมทำตามง่ายๆมีของแถมเป็นการอ้าปากตัวเองพร้อมคำว่าอ้ามคำโตให้จงแดทำตาม มองไปก็ดูเหมือนป้อนข้าวเด็กอนุบาลเลยแฮะ จงแดรับเข้าไปพร้อมหน้าที่ดูพริ้มเคลิบเคลิ้มซะเหลือเกินแถมมีการทำหน้าล้อเลียนจงอินอีกเด็กนี่มันแสบจริงๆ

             มื้อกลางวันของผมผ่านไปอย่างยากลำบากเพราะอะไรน่ะหรอ? ก็ถ้าจงแดไม่ตีกับอินผมว่ามันจะจบเร็วกว่านี้ล่ะนะ ทั้งจิกกัดด่าทอแถมจะวางมวยกันอีกรอบทำเอาผมวุ่นวายสุดๆ แต่ที่แสบกว่านั้นคือจงแดมันทิ้งจงอินให้จ่ายค่าอาหารและอาหารที่สั่งมาแต่ละอย่างแพงๆทั้งนั้น จงแดลากผมออกมาจากร้านทันทีที่ของบนโต๊ะหมดไม่เปิดโอกาสให้เอ่ยคำลากับเจ้ามือค่าอาหาร แม้แต่ชานยอลและแบคฮยอนยังต้องรีบวิ่งตามออกมาขาก็สั้นไม่รู้ทำไมถึงได้เดินเร็วนักนะ

              จงแดยังคงลากผมต่อไปไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดินเลยตั้งแต่ออกจากร้านมาใบหน้าขี้อ้อนแบบเด็กอนุบาลก็หายไปกับตาเหมือนจงแดที่อยู่ในร้านเป็นเพียงภาพลวงตา ผมสะบัดมือของตัวเองให้หลุดจากการกอบกุมของคนข้างหน้าเพราะตรงนี้มันก็ไกลจากร้านอาหารมากพอสมควร ไอ้เด็กตัวแสบหันมามองผมทันทีที่มือนั่นหลุดจากแขนผมพร้อมกับจ้องเขม็งอย่างหาเรื่อง สายตาของจงแดเหมือนไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและผมเองก็เช่นกันผมไม่พอใจนะ จู่ๆก็มาป่วนกันแล้วยังจะมาทำหน้าไม่พอใจกันอีกมันใช่เรื่องมั๊ยไอ้เด็กบ้า!!? 

                   "เอ่อ..ใจเย็นๆกันก่อนไหม?"

                    "ไม่เกี่ยวกับนาย!/ไม่เกี่ยวกับนาย!"

            ทั้งผมและจงแดหันไปพูดกับแบคฮยอนที่จะเข้ามาสาดน้ำเย็นใส่กองไฟ เหอะแต่เรื่องนี้น้ำไม่เกี่ยวมันเกี่ยวแค่ไฟกับไฟเมื่อเจอกันก็แค่มาดูว่ากองไฟไหนจะมอดก่อนกัน ผมยืนท้าวเอวมองหน้าจงแดที่กอดอกและมองเอาเรื่อง เป็นช่วงเวลาหลายวินาทีที่ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา ทุกคำพูดมันไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มตรงไหน เคยอยากใครสักคนไหมล่ะแต่ด่าไม่ออกเพราะเขาเกินเยี่ยวยา? ตอนนี้ผมกำลังเป็นแบบนั้น

                  "เชอะ!!/เชอะ!!"

             เราสองคนสะบัดหน้าพร้อมกันไปคนละทิศละทาง ผมเลือกที่จะเดินออกห่างจากจงแดเล็กน้อย จงแดเองก็หันไปมองทางเพื่อนของตัวเองที่ยืนอยู่ แต่แล้วผมก็ต้องหันกลับมามองหน้าไอ้เด็กนี่สลับกับจิกตาใส่เพื่อนตัวสูงของมัน  "555555 พวกนายเหมือนแฟนกันเลยว่ะมีเชอะใส่กันด้วย"

                    "อะไรนะ!/อะไรวะ!"

                    "นี่!นายเลิกพูดตามฉันสักทีมันน่ารำคาญรู้ไหม!"

                   "พี่นั่นแหละที่ต้องเลิกทำเพราะผมรำคาญกว่า!"

                   "นี่เถียงฉันหรอ?! เหอะฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับนายเลยนะคิมจงแด!"

                      "เรื่องอะไรไม่ทราบครับ พี่-มิน-ซอก!!"

                     "ก็เรื่องที่แอบตามฉันกับจงอินมาไง"

             จงแดถึงกับถอดสีหน้าลงทันทีดวงตาที่แข็งกร้าวตอนนี้หายไปเหลือแค่ดวงตาที่วอกแว่ก จงแดลดมือลงจากอกพร้อมกับใช้ข้างหนึ่งเกาแก้มแก้เก้อ ผมยังมองจงแดอยู่แบบเดิมแถมคาดคั้นมากกว่าเดิมเสียอีก จงแดกระอักกระอวนที่จะตอบคำถามได้ทำส่งสายขอความช่วยเหลือจากชานยอลและแบคฮยอน ชานยอลทำเพียงแค่หันหน้าหนีส่วนแบคฮยอนนี่พูดปากลมๆ ไม่เกี่ยวกับฉัน จนแล้วจนรอดจงแดก็ยอมหันมามองผมตรงๆ

                    "ว่าไงจงแด"

                    "อะๆยอมรับผิดแต่ไม่ยอมรับว่าตามมาต้องเรียกว่าบังเอิญถึงจะถูก ใช่ไหมชานยอลแบคฮยอน?"

            ท้ายประโยคจงแดหันไปมองหน้าเพื่อนของตัวเองทั้งสองแต่ก็ได้แค่รอยยิ้มเหยเกกลับมา จงแดยิ้มเจือนมาให้ผมคิดหรอว่าจะให้อภัยผมสาวเท้าเข้ามาใกล้เด็กนี่อีก จงแดเสดวงตาไปมองทางอื่นเลี่ยงสบตากับผมโดยตรง  "นายมีเหตุผลอะไรที่ทำ?"

                    "ผมก็แค่..."

                   "หึงฉันงั้นหรอ?"

            สิ้นคำพูดของผมหน้าคมนั่นก็ขึ้นสีเล็กน้อยก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นชนิดไม่อายคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นสักนิด จงแดยังคงหัวเราะอยู่ มันหนักขึ้นจนเจ้าเด็กนี่ต้องไปทิ้งตัวนั่งลงกับเก้าอี้ข้างทาง กุมมือเข้าที่ท้องของตัวเองพร้อมกับก้มหน้าจนชิดกับหน้าตัก เสียงหัวเราะแหลมๆที่ฟังดูจนน่าถวายตีนให้หยุดลงพร้อมกับใบหน้าคมที่ยังคงแฝงไปด้วยความกวนโอ๊ยเงยมามองผม

                   "พี่ใช้อะไรคิดไม่ทราบผมเนี่ยนะจะไปหึงคนอย่างพี่?"

                     "เหอะงั้นนายก็ช่วยหาเหตุผลที่มันฟังขึ้นมาอธิบายให้ฟังหน่อยซิ"

                    "ก็แค่..."

                   "นั่นไงถ้านายมีเหตุผลจริงๆนายคงไม่อ้ำอึ้งหรอก จนกรอบก็ยอมรับมาจงแดแล้วฉันจะเป็นคนเปิดทางออกให้นาย"

              จงแดไม่ตอบในทันทีแค่ส่งยิ้มพร้อมนั่งไขว้ห่างอย่างสบายอารมณ์ และผมก็อดหมั่นไส้ไม่ได้เลยเตะเข้าไปที่หน้าแข้งของจงแดเต็มๆ จงแดจิ๊ปากจิ๊คอเปลี่ยนท่านั่งมาเป็นนั่งอ้าขาสบายๆแทน  "ผมจะต้องยอมรับผิดไปเพื่ออะไรพี่อยากเอาชนะผมงั้นหรอ?"

                    "ใช่!"

                   "ได้ งั้นพี่ก็รู้ไว้เลยว่าผมเองก็ไม่ใช่พวกชอบยอมแพ้!"

             จงแดลุกขึ้นจากม้านั่งมายืนประจันหน้ากับผมพร้อมกับกอดอก ผมจ้องตอบเด็กนั่นอย่างไม่ลดละ จงแดเดินเข้ามาใกล้กับผมมากขึ้นเรื่อยๆก่อนที่มือกว้างนั่นจะคว้าเข้าที่ข้อมือของผม ผมยื้อตัวจากแรงฉุดของจงแดก่อนจะสะบัดออกแต่ไม่เป็นผล  "นายจะทำอะไร"

                    "ผมจะแสดงเหตุผลของผมให้พี่ดูไง"

              จงแดออกแรงกระชากผมให้มากขึ้นจนตัวผมแทบลอยไปกับแรงกระชากนั่น ตอนนี้ผมและจงแดเดินอยู่ในห้างกันสองคน แบคฮยอนและชานยอลขอตัวกลับไปก่อนเพราะติดงาน แต่ไม่วายส่งสายตาเลศนัยให้รู้กันสามคน เด็กพวกนี้มันแสบจริงๆ จงแดเดินนิ่งไม่ยอมพูดยอมจากับผมซักคำ ผมเองก็เริ่มจะเกร็งๆกับเจ้าเด็กเปลี่ยนโมตนี่ซะแล้วสิ ที่เกร็งไม่ใช่เพราะกลัวหรอกนะแต่ที่เกร็งก็เพราะมือกว้างที่กำลังจับมือของผมอยู่ต่างหาก

                  "นายจะพาฉันไปไหนไม่ทราบ"

            ผมใช้มือข้างที่ไม่โดนกุมดึงชายเสื้อของคนข้างหน้าให้หยุดเดินแต่มันก็ไม่เป็นผล จงแดทำเพียงหันใบหน้ามามองผมพร้อมส่งยิ้มมาก่อนจะหันกลับไปเหมือนเดิม ผมปล่อยให้จงแดเดินเงียบๆไม่เร่งเร้าในคำตอบถึงจะอยากรู้มากก็เหอะ คิดว่าว่างมากนักหรือไงกันถึงมาเดินทำแบบนี้กับฉันน่ะห๊ะไอ้เด็กบ้า  "ถ้าพี่ด่าผมในใจอยู่ก็หยุดเลย"

                    "รู้ดีนี่ งั้นก็ตอบฉันมาซักทีสิจงแด"

                     "ไปเดท"

             จงแดว่าพร้อมกับยิ้มที่ผมคิดว่ามัน โคตรมีเสน่ห์ อ้ากไอ้บ้าผมรู้สึกว่าแก้มทั้งสองข้างมันร้อนๆยังไงไม่รู้แฮะแล้วไหนยังจะรู้สึกกระสับกระส่ายทำตัวไม่ถูกอีก โอ๊ยมินซอกอยากจะบ้าตาย จงแดยังคงเดินจับมือผมไม่ปล่อยคนแถวนั้นบางคนก็เริ่มหันมามองผมกับจงแด ไอ้คนที่เดินจับมือผมก็ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลยมีการยิ้มหน้าระรื่นพร้อมพาผมเดินเข้าไปแผนกขาย...

                    "มาดูตุ๊กตาทำไม?"

             เด็กนั่นไม่ตอบคำถามผมแถมมีการเอาตุ๊กตาเป็ดตัวสีเหลืองมาให้ดูก่อนจะก้มดูตุ๊กตาไปเรื่อยๆ นี่คือโตแล้วไหมหรือว่าดูให้แฟนแล้วพาผมมาทำไมแล้วไหนบอกว่ามาเดท เฮ้ยไม่ใช่และตั้งสติมินซอก สติ สติ  "เฮ้ย! เล่นบ้าอะไรเนี่ย"

              ผมที่กำลังดึงสติกลับมาก็ต้องกระเจิงเมื่อจู่ๆไอ้คนที่ก้มหน้าเลือกตุ๊กตาเมื่อกี้เอาตุ๊กตาหน้าหมาบีเกิ้ลมาบังหน้าตัวเองพร้อมยื่นมาใกล้ผม เพราะตกใจเลยผมเลยฟาดมือไปยังไหล่ของจงแดเต็มๆแต่ดูแล้วก็ไม่เห็นเจ็บนี่ ยังมีการมายืนล้อผมอีก จงแดขยับหน้าที่มีตุ๊กตาบังอยู่เข้ามาใกล้ผมอีกจนผมต้องใช้มือยันไว้พร้อมหันหน้าหนี แต่คนตรงหน้าก็โน้มตัวเข้ามาเรื่อยๆจนปากของตุ๊กตามันโดนแก้มผม ตุ๊กตาหน้าหมานี่ก็ไม่ได้ใหญ่ได้หนาอะไรเลยนะแถมมันดูจะพอดีกับหน้าจงแด งั้นก็หมายความว่าผมโดน...

                     'จงแดหอมแก้ม T[]T '

                    "ทำหน้าเหมือนจะตายนะ รังเกียดขนาดนั้นเชียว มันไม่น่ารักหรอ?"

            จงแดละมือข้างหนึ่งจากตุ๊กตามาจับเอวผมก่อนจะดึงตุ๊กตาออกให้พ้นจากหน้า ผมยังคงไม่หันกลับไปมองตรงๆ ปล่อยให้จงแดใช้สายตาโลมเลียผมต่อไป น่าแปลกที่มันเป็นสายตาแบบเดียวกับที่จงอินชอบมองผมแต่มันกลับไม่รู้สึกอึดอัดเลยเมื่อเป็นจงแด คนที่โอบเอวผมอยู่วางตุ๊กตาลงก่อนจะเดินพร้อมๆกับมือที่ยังอยู่ที่เดิม ผมเดินตามจงแดที่เดินดูของไปเรื่อยๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมต้องปล่อยให้เด็กนี่มาทำแบบนี้ดัวยก็ไม่รู้ แต่ลึกๆมันกลับบอกว่ารู้สึกดี

                    "พี่มินซอกดูสิตัวนี้น่ารักไหม?"

              มือกร้านหยิบเอาพวงกุญแกตุ๊กตาเป็ดสีเหลืองน่ารักที่มีโบว์เล็กๆติดที่หัวมาให้ผมดู ผมพยักหน้าก่อนจะหันไปมองอย่างอื่นแทน จงแดปล่อยมือจากเอวผมก่อนจะใช้ข้างนั้นหยิบเอาพวงกุญแจแบบเดียวกันมาแต่ผิดตรงที่ตัวนี้มีโบว์ติดที่คอ จงแดมองดูได้สักครู่ก็เดินเอาพวงกุญแจสองพวงไปยังเคาน์เตอร์จ่ายเงิน ผมเดินตามไปอย่างเงียบๆไม่เอ่ยปากถามว่าเอาไปทำไม เมื่อจงแดจ่ายเงินเสร็จก็เดินมาใกล้ผมพร้อมจับมืออีกครั้งและเดินนำไป

                    'ให้ตายสิเดินเฉยๆก็ได้ไม่ต้องจับมือหรอก โตแล้วไม่หลงเว้ย!!'

             กว่าจะกลับมาบริษัทได้ก็เล่นเอาเกือบบ่ายสามดีที่วันนี้ผมไม่มีงานอะไร เมื่อถึงบริษัทผมรีบสะบัดมือของแดออกทันที ไม่อยากจะคิดถึงเลยจงแดเล่นจับมือผมตั้งแต่ในห้างจนไปถึงลานจอดรถ ถึงจะอาสาขับให้ผมแต่มือไม่วายก็มาจับมือผมอยู่เรื่อย แล้วดูเหมือนจะจับกระทั่งเข้าบริษัทผมเลยรีบสะบัดออก

             เมื่อมาถึงห้องทำงาน ผมก็ทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้โต๊ะทำงานทันที เล่นเดินตั้งหลายชั่วโมงเมื่อยขาจะแย่ จงแดที่เดินตามทีหลังก็ลากเก้าอี้จากโต๊ะตัวเองมาข้างๆผมก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง ผมเหลือบตามองจงแดแต่ก็ไม่พูดอะไร แต่จู่ๆมือกร้านก็ยื่นมาหยิบเอากระเป๋ากล้องที่อยู่บนโต๊ะของผมไป ผมมองตามเงียบๆก็เห็นจงแดเอาพวงกุญแจตุ๊กตาเป็ดที่ติดโบว์ที่หัวมาห้อยกับกระเป๋ากล้องผม ก่อนจะห้อยอีกตัวที่กระเป๋าของตัวเอง จงแดชูกระเป๋าทั้งสองใบที่มีพวงกุญแกตุ๊กตาเป็ดให้ผมดู 

                     "ปัญญาอ่อนเอาออกเลยนะ"

                     "ปัญญาอ่อนตรงไหนกันครับ คู่รักที่ไหนเขาก็ทำกัน น่ารักออก"

                    "ย๊าห์! ใครเป็นคู่รักกันห๊ะเอาออกเลยนะ"

                    "ก็ผมกับพี่ไงวันนี้เราก็ไปเดทกันมาแล้ว อีกอย่างมีอย่างนี้ก็จะได้เตือนไว้ว่าผมกับพี่เราเคยเดทกันนะ"

                     "ถ้านายอยากเตือนก็เตือนไปคนเดียวฉันไม่เอาหรอก"

                    "น่ารักจะตายไม่เอาหรอกห้อยไว้อย่างนี้แหละ"

             จงแดว่าพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้และเอากระเป๋ากล้องของผมไปด้วย ผมเลยลุกตามไปเอาคืนแต่ลืมไปว่าตัวเองปวดขาอยู่เลยทำให้ผมทรุดตัวลง โอยไม่คิดว่าจะปวดขนาดนี้นะ จงแดที่เห็นก็วางกระเป๋าลงกับโต๊ะทำงานตัวเองและเดินเข้ามาใกล้ผม ยืนมองผมที่บีบขาตัวเองอยู่สักพัก จู่ๆจงแดก็ช้อนมือเข้าใต้ขาผมและอุ้มผมขึ้นในท่าเจ้าสาว

              เพราะจู่ๆจงแดก็อุ้มผมเลยทำให้ผมตกใจคว้าเข้าที่คอของจงแดและกอดไว้ คนที่อุ้มอยู่พาผมมาไปนั่งลงกับชุดโซฟาเล็กมุมห้องก่อนจะย่อตัวเองนั่งชันเข่าลงกับพื้นและเอาเขาของผมมาวางบนหน้าตักตัวเอง ผมรีบเอาขาลงแต่จงแดก็ยื้อเอาไว้ก่อนจะออกแรงบีบๆนวดขาให้ผม ผมปล่อยให้จงแดทำไปเรื่อยๆไม่พูดอะไรแต่ก็เกรงใจเหมือนกันนะ

                     "พอๆทำทำไมไม่ต้องทำแล้ว"

                     "ได้ไงล่ะครับก็วันนี้ผมเป็นแฟนพี่หนึ่งวันแค่นี้เองไม่เห็นเป็นไรเลย"

                     "เดี๋ยวๆฉันไปเป็นแฟนนายตอนไหนกัน?!"

                    "ก็ตั้งแต่ที่ผมตามเข้าไปในร้านอาหารไงครับ เพราะฉะนั้นจนกว่าจะเลยเที่ยงคืนของวันนี้ผมจะเป็นแฟนพี่ให้หนึ่งวัน ดีไหมครับ?"

            ผมสะบัดหน้าหนีจงแดปล่อยให้เด็กนั่นนวดขาไปเรื่อยๆ จงแดยังนวดขาให้ผมไม่หยุดสลับซ้ายขวา ผมเสสายตามามองคนที่นวดขาให้ จะว่าไปจงแดมุมนี้ก็ดูดีนะ  "งั้นแสดงว่าเหตุผลของนายคืออย่างนี้หรอ?"

                    "ใช่ครับ"

                     "โคตรไร้เหตุผลเลย"

                    "อะไรที่มันมาจากส่วนลึกข้างในผมเรียกเหตุผลหมดนั่นแหละครับ ดีขึ้นแล้วใช่ไหม?"

             ส่วนลึกข้างในงั้นหรอ ผมพยักหน้าให้จงแดก่อนจะขอบคุณและเดินกลับไปนั่งโต๊ะทำงาน จงแดเองก็ลุกตามกลับนั่งไปที่โต๊ะตัวเอง ความเงียบปกครุมไปทั่วทั้งห้องเว้นแต่สายตาหวานเยิ้มที่ทำให้บรรยากาศมันดูไม่เหงา ถ้าผมจะบอกว่าผมขนลุกกับสายตาแบบนั้นของจงแดจะผิดไหม และถ้าผมจะบอกว่าวันนี้ผมมี ความสุข มันจะเป็นอะไรไหม???

--------------------------------------------------------------------

อยากให้ปรับปรุงอะไรเสนอมาได้เลยนะคะ

ว่าสนุกมั้ยหรือว่าอ่านแล้วงง บอกมาได้เลยนะ

ถ้าฟิคสนุกช่วยแชร์ให้เฉิมหมินชิปเปอร์คนอื่นๆอ่านด้วยนะ

เพราะช่วงนี้คนรักคู่นี้ดูจะเพิ่มขึ้นจนน่าดีใจมากๆเลยเนอะ :)

#ficaction

@Cminor2199