Ten Song for ChenMin

ลำดับตอนที่ #7 : ปากเก่ง

 

 

ปากเก่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          แสงแดดยามเช้าของรุ่งอรุณสาดทอตามทางเดินที่แสนสงบในรั้วโรงเรียนมัธยม ร่างผอมเดินไปตามเส้นทางพร้อมเสียงเพลงที่ดังคลอจากหูฟังสู่โสตประสาทการรับฟัง

 

 

 

 

          เสียงนกร้อง แสงแดดอ่อนๆ บรรยากาศที่แสนสงบ ไม่มีอะไรที่จะสบายมากกว่านี้แล้วสำหรับ 'คิมมินซอก' คนนี้ เขาล่ะชอบจริงๆบรรยากาศยามเช้าของโรงเรียน ปราศจากความวุ่นวายไร้ผู้คนที่เดินจนน่าปวดหัว และที่สำคัญการที่เขามาเรียนเช้าขนาดนี้ก็เพราะ.......

 

 

 

 

               "อะไรของพวกแกวะ! ต้องซื้อนาฬิกาให้ไปต้มกินไหม?!"

 

 

 

 

          มินซอกยืนแอบอยู่มุมตึกชะโชกหน้าออกมา มองตรงไปยังตำแหน่งที่มีเสียงโวยวาย ร่างบางก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองก่อนจะถอนหายใจและระบายยิ้มกับตัวเอง

 

 

 

 

               'คุณประธานชมรมดนตรี คิมจงแด ยังเนี๊ยบเหมือนเดิมเลยแฮะ'

 

 

 

 

          มินซอกมองไปยังร่างผอมสูงที่ยืนโวกเวกโวยวายอยู่หน้าตัวอาคารก่อนจะชี้ไปยังห้องที่แปะป้ายตัวใหญ่ๆว่า 'ชมรมดนตรี' มินซอกยังคงแอบอยู่มุมตึกมองประธานของชมรมดนตรีทำโทษสมาชิกที่มาสายกัน แต่พอคิดดูแล้วก็สงสารนะเจอประธานเนี๊ยบขนาดนี้ ก็นี่มันแค่ 06.30 เอง

 

 

 

 

               "มินซอก!"

 

 

 

 

          ร่างเล็กสะดุ้งตัวก่อนจะรีบกุลีกุจอหันมาก้มหัวพร้อมยกมือขอโทษขอโพยบุคคลที่มาใหม่ทันที

 

 

 

 

               "ขอโทษๆ ฉันไม่ได้แอบมามองใครทั้งนั้นแหละ ขอโทษๆ"

 

 

 

 

          บุคคลมาใหม่หัวเราะให้กับท่าทีของคนตัวเล็ก เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่คุ้นหูมินซอกก็รีบเงยหน้าขึ้นมองทันทีก่อนจะได้ผ่อนลมหายใจออกมา

 

 

 

 

               "มันตลกมากไหมอี้ชิง?"

 

 

 

 

          เด็กหนุ่มร่างผอมบางยืนยิ้มให้กับท่าทางของมินซอกจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้างก่อนจะยกมือขึ้นโบกไปมา  "มันก็ไม่ขนาดนั้นหรอก"

 

 

 

 

          มินซอกยู่หน้าลงก่อนจะหันไปสนใจกับสถานการณ์เดิมแทนยืนหันหลังทิ้งให้อี้ชิงมองตามอย่างงงๆก่อนจะอ๋อในที่สุด อี้ชิงแอบลอบยิ้มให้กับมินซอก เห็นทุกวันจนคุ้นตาที่เพื่อนตัวเล็กห้องข้างๆเขาจะแอบมายืนมองอยู่มุมตึกก่อนถึงห้องชมรมของตนเอง

 

 

 

 

               "ยืนมองทุกวันไม่เบื่อเหรอ?" 

 

 

 

 

          มินซอกหันมามองหน้าอี้ชิงอีกครั้ง เลิกคิ้วขึ้นสูงและหันกลับมายืนตรงๆเมื่อรู้จุดประสงค์ของคนที่อยู่ข้างหลัง  "เบื่อเหรอ?"

 

 

 

 

               "ก็ฉันเห็นนายมายืนมองจงแดทุกวัน ไม่เห็นจะเข้าไปคุยเลย บ้านก็อยู่ใกล้กันไม่ใช่เหรอ? หรือว่ากลัวจงแด?"

 

 

 

 

          มินซอกส่งยิ้มเจือนๆไปยังอี้ชิง สูดลมหายใจเข้าก่อนจะยกมือสะเปะสะปะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  "กลัวเหรอ? ยังจงแดมีอะไรให้คนอย่างคิมมินซอกคนนี้ต้องกลัว อย่างจงแดน่ะฉันจะเข้าไปคุยตอนไหนก็ได้"

 

 

 

 

               "ดีเลยงั้นมินซอกช่วยไปบอกจงแดว่าให้หยิบกระเป๋ากีตาร์ในห้องชมรมของฉันให้หน่อยสิ แล้วเอามาให้ฉันนะฉันจะรอตรงนี้"

 

 

 

 

               "เฮ้ย!  ล.......แล้วทำไมอี้ชิงไม่ไปเอาเองล่ะ......."

 

 

 

 

       ร่างเล็กสะดุ้งตัวเมื่อเพื่อนข้างห้องเรียนของเขาวานในสิ่งที่ตัวเขาไม่อยากจะทำ 

 

 

 

 

              'เข้าใกล้จงแด'

 

 

 

 

              "อ้าวแล้วไหนบอกไม่กลัว นะๆมินซอกนะถ้าฉันเข้าไปไอ้บ้าอำนาจนั่นต้องด่าฉันแน่ๆ เพราะงั้นขอร้องล่ะนะ"

 

 

 

 

         อี้ชิงเดินเข้าไปบีบไหล่ลาดเบาๆอย่างเอาอกเอาใจพร้อมเอาหน้าของตนเองถูไถไปมากับต้นแขนของมินซอก ใจหนึ่งก็อยากจะช่วยหรอกอีกใจก็หวั่นๆ คนตัวเล็กจะเดินเข้าไปเอาให้เลยถ้าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องไม่ใช่จงแดน่ะสิ  - -

 

 

 

 

             "ให้คนในชมรมเอามาให้ไม่ได้เหรอ? โทรเข้าไปสิ"

 

 

 

 

             "มีจงแดมันรู้คนเดียวว่าอยู่ตรงไหน นะๆฉันนัดคนไว้เดี๋ยวสายเอา"

 

 

 

 

        จนแล้วจนรอดมินซอกก็แพ้ลูกอ้อน มินซอกยอมพยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้พร้อมเดินออกจากมุมตึกไปด้วยความประหม่าเต็มที่ ตั้งแต่เฝ้าดูจงแดมาตลอดหนึ่งเดือนเต็มเขาไม่เคยเข้าไปหาอีกคนเลยสักที

 

 

 

 

             'จะเรียกว่าไงดีล่ะพอเห็นหน้ามันก็ปอดแหกตลอดเลยนี่'

 

 

 

 

         ก้าวแต่ละก้าวมันช่างดูยากลำบากเหลือสำหรับมินซอกยิ่งเห็นระยะทางระหว่างเขาและร่างสูงลดลงหัวใจมันก็ยิ่งเต้นแรง สูดหายใจเข้ามินซอกอย่าให้เขารู้ว่านายประหม่า อย่าให้เขารู้ว่านาย......

 

 

 

            'ชอบเขา'

 

 

 

         มินซอกเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของจงแด กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เหมือนรู้สึกว่ามีคนจ้องอยู่ด้านหลัง จงแดค่อยๆหันตัวกลับมาส่งสายตาสงสัยไปให้กับคนข้างหน้าก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงห้วน

 

 

 

              "มีอะไร?"

 

 

       

      มินซอกสูดลมหายใจก่อนจะอ้าปากแต่กลับไร้เสียงเอื้อนเอ่ย ยิ่งมาอยู่ใกล้ๆจงแดมันยิ่งทำให้าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้ จงแดเลิกคิ้วขึ้นสูงมองร่างเล็กตรงหน้าที่มัวแต่กระอักกระอ่วนกับตัวเอง

 

 

 

           "คือ........"

 

 

 

 

           "คือ?"

 

 

 

 

       อยากจะเป็นลมให้มันรู้แล้วรู้รอดจริงๆ นี่เขากำลังคุยกับจงแดใช่ไหมจงแดจริงๆใช่ไหมใครก็ได้ตอบที  >[]<

 

 

 

 

           "ถ้านายไม่มีอะไรจะพูด ฉันก็ขอตัวก่อนนะมินซอก"

 

 

 

 

        จงแดเตรียมจะเดินกลับเข้าไปในห้องชมรม มินซอกอ้าปากค้างพรางหันไปหาอี้ชิงที่ยืนอยู่มุมตึกก่อนจะได้รับสัญญาณมือจากอี้ชิงให้รั้งจงแดไว้ มือบางยื่นออกไปคว้าแขนของอีกคน จงแดหันกลับมาอีกครั้งก่อนจะได้ขมวดคิ้ว

 

 

 

 

            "คือ.........กระเป๋า  กระเป๋ากีตาร์ของอี้ชิง.....อยู่ไหนเหรอ?"

 

       

 

 

      เอ่ยพร้อมส่งยิ้มแห้งๆไปให้ จงแดสลัดแขนให้หลุดจากมือของมินซอกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องชมรม ใช้เวลาไม่นานก็ออกมาพร้อมกระเป๋ากีตาร์ เอ่ยถามถึงเจ้าของกีตาร์พร้อมส่งให้มินซอกได้รับไว้

 

 

 

 

            "แล้วอี้ชิงมันไปไหน? ทำไมนายมาเอา?"

 

 

 

 

        มินซอกกลืนน้ำลายลงคอ พยายามนึกคำตอบว่าทำไมคนที่แอบอยู่มุมตึกไม่มาเอาของเอง กระอักกระอ่วนหนักกว่าเก่าไม่ใช่เพราะแก้ตัวไม่ออกแต่เป็นเพราะสายตาคู่คมที่กำลังสบตาอยู่กับเขาต่างหาก

 

 

 

 

           'มองแล้วชวนใจละลาย  >/////<  '

 

 

 

 

            "ก็.......พอดีฉันจะยืมน่ะ"

 

 

 

 

           "อย่างนายเนี่ยนะ? เหอะ  ฝากไปบอกอี้ชิงด้วยนะว่ามันจะโดนดี"

 

 

 

 

        มินซอกขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้า อะไรกันจู่ๆจงแดก็ทำหน้าตกใจแล้วบ่นอะไรพึมพำคนเดียว  "นายว่าอะไรนะ?"

 

 

 

 

       จงแดถอนหายใจให้กับคนตัวเล็ก ทั้งๆที่หูก็มีหูฟังเสียบอยู่แล้วยังจะมาคุยกับเขาอีก มือหนาเอื้อมไปจับหูฟังของมินซอกก่อนจะดึงออกและก้มตัวลงไปข้างใบหูของมินซอกก่อนจะเอ่ยย้ำสิ่งที่ตนเองเอ่ยไป

 

 

 

 

           "ฝากไปบอกอี้ชิงด้วยว่ามันจะโดนดี!!"

 

 

 

 

      มินซอกนิ่วหน้าลงเพราะเสียงที่จงแดเปล่งออกมาไม่ใช่เบาๆ แต่ก็ต้องหน้าขึ้นสีเพราะระยะห่างที่ใบหน้าของตนเองอยู่ห่างจากจงแดเพียงลมหายใจกลั้น รู้สึกเหมือนว่าหัวใจจะออกมาเต้นนอกอกบรรยากาศรอบๆเริ่มไม่คงมั่น รู้สึกเหมือนจะ.........

 

 

 

 

            'ตึก ตึก ตึก'

 

 

 

 

 

            "เฮ้ย! ใครก็ได้ช่วยมินซอกทีมินซอกเป็นลม!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             "5555555  โอยอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงหมดปากจริงๆ"

 

 

 

 

      เสียงหัวเราะดังระงมไปทั่วทั้งห้องเรียนจะไม่ให้ดังได้ไงก็เสียงแจ๊นๆของ แบคฮยอน น่ะมันเบาซะที่ไหนล่ะ มินซอกก้มหน้ากับโต๊ะเรียนของตัวเองนึกอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะแรงๆสักทีสองทีให้สมองเสื่อม

 

 

 

 

            "5555555 ฉันเพิ่งรู้น่ะเนี่ยว่าไอ้ขี้เก๊กจงแดน่ะมันจะมีอิทธิพลต่อคิมมินซอกผู้ไม่กลัวใครคนนี้ได้ นึกแล้วก็อยากจะหัวเราะดังๆแต่เกรงใจ"

 

 

 

 

          "งั้นเดี๋ยวฉันเลาะฟันนายให้ไหมจะได้หัวเราะไม่ได้ ห๊ะ!!"

 

 

 

 

      มินซอกเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะก่อนจะกำมือหมายจะชกเข้าหน้าแบคฮยอนสักทีสองทีแก้เขิน จะไม่ให้เขินได้ไงล่ะก็เมื่อตอนเช้าน่ะเขาเป็นลมต่อหน้าจงแดนี่น่า แถมมารู้อีกทีตอนฟื้นว่าจงแดอุ้มมาส่งที่ห้องพยาบาล

 

 

 

 

           'คิดแล้วก็ชวนให้หน้าแดงจริงๆ  -///-  '

 

 

 

 

           "จ้าๆยอมแพ้แล้ว แหมที่นี้ล่ะทำเป็นเก่ง อยากรู้จริงๆถ้าไอ้ขี้เก๊กนั่นเดินเข้ามาในห้องเรานายจะยังทำปากเก่งแบบนี้อยู่ไหมนะ"

 

 

 

 

      มินซอกลดมือลงก่อนจะหันกลับไปนั่งมองกระดานแต่ไม่ถึงห้าวิแบคฮยอนก็เริ่มเอ่ยแซวเพื่อนคนเก่ง ใครๆต่างก็รู้ว่ามินซอกน่ะถึงจะตัวเล็กแต่ก็ไม่เคยกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น ต้องเรียกว่าเล็กพริกขี้หนูเลยล่ะ มินซอกหันมามองแบคฮยอนด้วยหางตาก่อนจะทุบโต๊ะเรียนและเอ่ยตอบ

 

 

 

 

          "อย่ามาเรียกจงแดว่าไอ้ขี้เก๊กนะและอีกอย่าง จงแดไม่มีทางเดินเข้ามาในห้องเราได้หรอกและฉันก็ไม่ได้เก่งแต่ปากด้วยจำไว้"

 

 

 

 

     นิ้วเรียวจิ้มเข้าที่ข้างขมับของแบคฮยอนก่อนจะออกแรงผลัก แบคฮยอนยกมือขึ้นไปถูบริเวณที่โดนผลัก ดวงตากลมของแบคฮยอนเหลือบมองไปทางประตูห้องก่อนจะได้อ้าปากค้าง ส่งสายตาเลศนัยไปทางมินซอกที่มองกระดาน

 

 

 

 

            "และถ้ามันมาจริงๆล่ะ?"

 

 

 

 

      มินซอกถอนหายใจก่อนจะส่งสายตาไม่พอใจไปให้แบคฮยอน ทุบโต๊ะเสียงดังก่อนจะยืนเต็มความสูงและตะคอกใส่หน้าแบคฮยอน  "ฉันบอกแล้วไงว่าแดไม่มา!!!!"

 

 

 

 

            "ฉันทำไมเหรอ?"

 

 

 

 

        ไม่ต้องรอคำตอบมินซอกหันหน้าไปตามต้นเสียงทันที ใบหน้าขาวเริ่มถอดสีค่อยๆหันทางประตูห้องช้าๆ คุณพระคนที่อยู่หน้าห้องนั่นมัน

 

 

 

 

            "นายมาทำอะไรจงแด ห้องนายอยู่อีกตึกไม่ใช่เหรอ?"

 

 

 

 

        แบคฮยอนเอ่ยถามจงแดที่นานๆทีจะโผล่มายังตึกที่ห้องมินซอกและแบคฮยอนอยู่ มินซอกค่อยๆนั่งลงกับเก้าอี้ช้าๆ จงแดเดินเข้ามายังภายในห้องเรียนและตามมาด้วยอี้ชิงที่เดินมา

 

 

 

 

            "ก็ไม่ได้อยากจะมาหรอกนะถ้าไอ้ประธานนักเรียนมันไม่ไล่มาคุยกับท่านรองแทนน่ะ"

 

 

 

 

         อี้ชิงเอ่ยพร้อมเดินมายังโต๊ะของแบคฮยอนซึ่งจงแดก็ตามมาติดๆ มินซอกไม่รู้จะทำอะไรเลยได้แต่หยิบหนังสือเรียนในกระเป๋าออกมาบังหน้า ก็โต๊ะของเขาอยู่ติดกับแบคฮยอนนี่น่า

 

 

 

 

               "ชานยอลไล่มาเหรอ? เรื่องอะไรต้องมาคุยกับฉันล่ะ"

 

 

 

 

          แบคฮยอนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะลุกเดินจากโต๊ะออกไป ปล่อยให้อี้ชิงและจงแดมองตามอย่างเอาเรื่อง  "แบคฮยอน! ก็คนของนายไม่ใช่เหรอที่มาขอให้ชมรมดนตรีช่วยน่ะ ย่าห์อย่ามาเดินหนีฉันนะแบคฮยอน!!"

 

 

 

 

          เสียงโวยของอี้ชิงตามแบคฮยอนไปติด มินซอกค่อยๆลดระดับหนังสือลงเพราะคิดว่าคงจะไปกันหมดแล้ว แต่เขาคิดผิดเมื่อลดระดับหนังสือลงเขาก็ต้องตกใจยกหนังสือไว้ระดับเดิมเมื่อดวงตาคู่คมมองสบมาที่เขาจังๆ

 

 

 

 

               "อ่านรู้เรื่องเหรอ?"

 

 

 

 

         มินซอกลดหนังสือให้พอมองเห็นหน้าของจงแดลางๆก่อนจะย่นคิ้วเขาหากัน ร่างสูงเห็นท่าทางของคนตัวเล็กก็นึกขำส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะยื่นมือไปจับหนังสือและพลิกกลับหัว

 

 

 

 

               "นายอ่านหนังสือกลับหัวอยู่นะ"

 

 

 

 

         ว่าพร้อมส่งยิ้มให้ก่อนจะที่จงแดจะเดินจากไป ก็เพราะชอบทำตัวละมุลเวลาไม่มีใครแบบนี้ไงจะไม่ให้มินซอกคนนี้ชอบก็บ้าไปแล้ว >[]<

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         เสียงแดดเริ่มทอประกายเป็นสีส้มสดบรรยากาศของโรงเรียนที่เคยมีผู้เดินขวักไขว่ก็เริ่มบางตาลง มินซอกก้าวขาไปตามทางเดินอย่างเอื้อยเฉื่อยในหัวมีแต่ภาพของเวลาช่วงเช้าฉายซ้ำไปมาดังเทปที่ถูกก่อม้วน

 

 

 

 

        วันนี้มันวันบ้าอะไรเนี่ยวันทั้งวันเจอแต่จงแดๆ จงแดเต็มไปหมดเลยและแต่ละครั้งที่เจอไม่ใช่การเดินผ่านหรือมองไกลๆแต่มันกลับประชิดพูดคุย เล่นเอาทำวางฟอรม์ซะไม่ถูกเลยแฮะ

 

 

 

 

       มินซอกหยุดเดินอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมทางพรางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ คิดๆแล้วมันช่างปวดใจจริงๆกลัวจะเก็บอาการไว้ไม่ได้ มินซอกเงยหน้าขึ้นหวังให้สายลมพัดพาความกังวลออกไปจากใจแต่ก็ต้องลืมตาเมื่อกิ่งไม้บนต้นไม้มันสั่นไหวเกินลมพัด  "หืม?"

 

 

 

 

            'ตุ้บ!'

 

 

 

 

             "อ้ากกกกกก ผีๆ"

 

 

 

 

              "ลืมตาก่อนโวยวายได้ไหม"  มินซอกที่หลับตาลงพร้อมย่อตัวลงกับพื้นก็ต้องค่อยๆลืมตาช้าๆเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เงยใบหน้ามองตั้งเท้าจรดศีรษะ

 

 

 

 

               "จงแด ตกใจหมดเลย!"

 

 

 

 

       มินซอกลุกขึ้นอย่างรวดเร็วมองใบหน้าที่อมยิ้มก่อนจะเสสายตาไปทางอื่นแทน จงแดปัดป่ายบนเสื้อของตัวเองให้สะอาดก่อนจะเดินไปยังอีกฝั่งของต้นไม้และเดินจูงจักรยานคันกลางเก่ากลางใหม่ออกมาที่ดูแล้วยังไงก็รุ่นคุณย่าชัด

 

 

 

 

             "กลับด้วยกันไหม?"

 

 

 

 

         มินซอกหันมามองอีกคนโดยเร็วก่อนจะได้ขมวดคิ้วและถามออกไปใหม่อีกครั้งว่าสิ่งที่ยินเขาไม่ได้มโนไปเองน่ะ  "จงแดว่าอะไรนะ?"

 

 

 

 

        จงแดส่ายศีรษะปนหัวเราะให้กับมินซอก ยื่นใบหน้าเข้าใกล้อีกคนหมายจะเอ่ยข้างหูให้ได้ยินชัดๆ แต่ก็ต้องหยุดเมื่อนึกว่าเมื่อเช้านั้นเกิดอะไรขึ้นเมื่อตนทำแบบนี้ 

 

 

 

 

              "ฉันถามว่ากลับด้วยกันไหม?"

 

 

 

 

     จงแดกลับมาพูดในระยะเดิมมองคนตัวเล็กทำหน้านึกคิดก็ได้รำคาญใจ ตัดสินใจคว้ามือคนตัวเล็กมาและจับไหล่ลาดให้นั่งลงกับเบาะหลังของจักรยานก่อนจะขึ้นคร่อมและออกแรงปั่น

 

 

 

 

         เพราะออกตัวโดยไม่ทันตั้งตัวมินซอกที่นั่งอยู่เบาะหลังอย่างงงๆก็เกือหงายหลังดีที่คว้าอะไรสักอย่างไว้ได้ทันแต่เอ๊ะ?แล้วคว้าอะไรไว้วะ  - -?

 

 

 

 

               "เฮ้ย!"  เมื่อรู้ว่าตัวเองตกใจจนคว้าเอวของจงแดไว้ก็รีบปล่อยมือออกแต่ไม่ทันมือกว้างที่จับไว้ได้ก่อนและจับมือของมินซอกว่าไว้ที่เดิม  "เดี๋ยวก็ตกหงายหลังไปหรอกกอดไว้แน่นๆล่ะ"

 

 

 

 

          เขิน เขินจนไม่รู้จะเขินยังไงแล้วดีนะที่จักรยานไม่มีกระจกหลังไม่งั้นจงแดต้องรู้แน่ๆว่าหน้าของมินซอกแดงขนาดไหน มินซอกพยายามมองไปตามข้างแอบปล่อยมือออกจากเอวของคนปั่นแต่ก็โดนมือกว้างคว้าไว้เหมือนเดิม

 

 

 

 

         จงแดยังไงก็เป็นจงแดสินะ อยู่โรงเรียนเป็นอีกอย่างอยู่บ้านเป็นอีกอย่าง จากคนที่ถูกมองว่าขี้เก๊ก ขาโหดแต่พอได้อยู่บ้านแล้วกลับกลายเป็นละมุลเอาใจใส่ทุกคนไปทั่วและที่สำคัญ

 

 

 

 

               'เป็นคนที่อบอุ่นที่สุด'

 

 

 

 

          แล้วอย่างนี้จะไม่ทำให้เขาชอบจงแดได้ยังไงล่ะ ดูแลเอาใจใส่พูดเก่งชอบทำให้ยิ้มผิดกับบุคลิกที่โรงเรียนเห็นๆ และที่สำคัญไปกว่าอะไร น้อยคนนักที่จะได้เห็นจงแดมุมนี้และมินซอกก็คือหนึ่งในนั้น

 

 

 

 

               "ทำไมวันนี้นายกลับบ้านช้าจัง?"

 

 

 

 

          มินซอกที่หันไปมองข้างทางก็หันกลับมามองตรง มองแผ่นหลังที่เคลื่อนไหวเพราะปั่นจักรยานก่อนจะเอ่ยตอบ  "ก็โดนทำโทษน่ะ"

 

 

 

 

               "โดนทำโทษ? นายเนี่ยนะมินซอกเห็นอยู่บ้านไม่น่าแก่น"

 

 

 

 

               "นายก็เหมือนกันแหละ อย่างกับหน้ามือเป็นหลังมือ"

 

 

 

     

               "ก็ถ้าฉันไม่วางมาดสมาชิกในชมรมจะเคารพฉันเหรอ?"

 

 

 

 

              "ชิ"  แอบย่นจมูกให้คนปั่นจักรยานก่อนจะหันกลับไปมองข้างทางดั่งเดิม จงแดเหลือบสายตาไปข้างหลังเล็กน้อย ลอบยิ้มออกมาก่อนจะปล่อยให้บรรยากาศถูกแทนที่ด้วยสายลมและความสงบ แต่ดูเหมือนคนซ้อนจะทนไม่ได้

 

 

 

 

               "ทำไมวันนี้จงแดเอาคันนี้มาล่ะนี่มันของคุณน้าไม่ใช่เหรอ?"

 

 

 

 

          จงแดเลิกคิ้วขึ้นกับตัวเองระบายยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยตอบคนซ้อน  "ก็วันนี้พี่ชายฉันมันยืมของฉันไปน่ะสิ แต่ก็ดีนะจะได้มีคนกลับบ้านด้วย"

 

        

 

 

              "ค....ใครเหรอ?"

 

 

 

 

        ได้ยินคำตอบจากอีกฝ่ายก็รีบหันใบหน้ากลับมาทันที จงแดยิ้มออกมาพร้อมมองเส้นทางเบื้องหน้าและตอบไปอีกครั้งอย่างหนักแน่นที่ชวนให้หัวใจของคนฟังเต้นจนแทบจะได้ยินเสียงของมัน

 

 

 

 

               "ก็นายไง"

 

 

 

        

 

         

 

 

 

 

 

        

            

 

         

          

 

 

 

--------------------------------------

กลับมาอัพตอนใหม่แล้วค่าตอนนี้คงยุ่งอีกนาน
55555555555555 สนุกไหมไม่รู้ถูกใจใครหรือเปล่าไม่รู้
ต้องขอขอบคุณคอมเมนต์แล้วคนที่เข้ามาอ่านนะฮ้าปปป


ซารางแฮ <3  #CMปากเก่ง