Ten Song for ChenMin

ลำดับตอนที่ #6 : นักเลงคีย์บอร์ด -2-

 

นักเลงคีย์บอร์ด -2-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 การอัดรายการเป็นไปอย่างราบรื่นจนนาทีสุดท้าย กล้อง ไฟ แสงสีถูกปิดลงเมื่อโปรดิวเซอร์รายการบอกว่าทักอย่างโอเค เสียงเฮถูกระบายออกมาจากผู้คนที่ทำงานเคร่งเครียดติดต่อกันสามชั่วโมงติด

 

 

 "ขอบคุณทุกคนมากนะที่ช่วยกันทำจนลุล่วงรายการปิดลงอย่างสวยงามมาก วันนี้ไปเลี้ยงฉลองกันนะ"

 

 

 เสียงหวานของโปรดิวเซอร์รายการสาวเอ่ยเชิญชวนทีมงานทุกคน เสียงเฮและเสียงพูดคุยดังไปทั่วห้อง ร่างสูงเก็บเข้าของของตัวเองก่อนที่จะเตรียมเดินออกจากสตูดิโอไปแบบเงียบๆ

 

 

 "นายด้วยนะจงแดขอบใจที่มาแทนชานยอล คืนนี้ไม่มาพี่โกธรนะ"

 

 

 ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะจะเจอกับโปรดิวเซอร์รายการยืนอยู่เบื้องหลัง รอยยิ้มคมระบายบนใบหน้าส่ายศีรษะปฏิเสธ

 

 

 "ไม่รู้ล่ะเดี๋ยวพี่ให้เซฮุนไปรับถ้าคืนนี้ไม่เจอล่ะหน้าดู"

 

 

 พูดเสร็จสรรพก็รีบเดินจากไปทันทีปล่อยให้จงแดยืนอยู่กับความเงียบ พี่แอมเบอร์ยังไงก็เป็นพี่แอมเบอร์จริงๆมัดมือชกเก่งมาก

 

 

 

 

 

 

 รถยนต์คันสวยเคลื่อนมาจอดอยู่หน้าร้านอาหารก่อนที่ตัวเครื่องจะดับลงและตามด้วยชายหนุ่มสองคนก้าวลงจากรถ เซฮุนชายตามองไปรอบก่อนจะโบกมือทักทายเมื่อเจอกลุ่มตัวเอง

 

 

 คนเป็นน้องเดินนำหน้าเข้ายังภายในร้าน จงแดเดิมตามแบบห่างๆก่อนจะได้ยินเสียงทักทายรุ่นน้องและตนแต่อะไรก็ไม่น่าสะดุดตาเท่ากับคนที่นั่งหันหลังให้เขาพอดีนี่สิ เพราะแผ่นหลังนี้น่ะเขาจำได้ดีว่ามันเป็นของ...

 

 

 "จงแดก็มานี่ ดีๆมานั่งข้างมินซอกสิที่ยังว่างอยู่"

 

 

 ร่างสูงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากขายาวค่อยๆก้าวไปเบื้องหน้าอย่างช้าทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ว่างข้างมินซอก ดูเจ้าตัวคงจะไม่ค่อยสนใจโลกภายนอกเท่าไรมีเพียงหันมายิ้มตอบรับเมื่อรู้สึกว่ามีคนมานั่งข้างตนเอง

 

 

 เพียงแค่ครู่เดียวรอยยิ้มสดใสก็มลายหายไปพร้อมกับสีหน้าบึ้งตึงขึ้นมาแทนที่ หน้าหวานดูติดจะง้ำงอมือไม้สาละวินกับการพิมพ์อะไรสักอย่าง 

 

 

 จงแดจะไม่สนใจเลยถ้าหากว่ามัน...

 

 

 'ไม่ใช่ข้อความที่เข้าโทรศัพท์ของเขาจนดังรบกวนคนอื่นอย่างนี้หรอก'

 

 

 "ไม่เปิดดูหน่อยเหรอ?"

 

 

 คิ้วหนาเลิกสูงเมื่อได้ยินจากคนด้านข้างก่อนใบหน้าคมจะหันไปสบตากับลูกแก้วกลมใส มินซอกชี้ไปยังโทรศัพท์ของเขาที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงจนจงแดรู้สึกตัวและยิ้มตอบ

 

 

 มือกร้านหยิบโทรศัพท์ของตนออกมา ครั้นจะเปิดอ่านก็กลัวคนข้างๆจะเห็น เสียงข้อความจากโปรแกรมแชทยังเข้าไม่หยุดยิ่งคนตัวเล็กงุ่นง่านพิมพ์เท่าไรโทรศัพท์ของเขาก็ยิ่งเตือนเท่านั้น 

 

 

 ใบหน้าน่ารักหันมาทางคนตัวสูงอีกครั้งก่อนจะได้สบตากับดวงตาคมอีกครั้ง รอยยิ้มเจือนถูกส่งมาให้ก่อนที่ร่างสูงจะปิดเสียงโทรศัพท์ของตนเองให้เป็นระบบสั่น 

 

 

 "งานเข้าเหรอ?"

 

 

 "ป่าวหรอกแค่....แค่แฟนเก่าส่งมาน่ะ"

 

 

 ใบหน้าน่ารักพยักรับคำตอบของอีกคนก่อนจะหันมาสนใจหน้าจอโทรศัพท์ของตนเองที่ไร้การตอบรับจากใครอีกคนมานานจนเขาเริ่มหงุดหงิด 

 

 

 'ปกติเฉินไม่ตอบช้าแบบนี้นี่น่า'

 

 

 

 ยิ่งเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของคนข้างตัวบวกกับจำนวนข้อความที่ถูกส่งเข้ามาจงแดเริ่มหายใจติดขัดคิดวิตกกังวลว่าจะอย่างไรดีจนในที่สุดความอึดอัดก็ทำให้เขาทนไม่ไหว

 

 

 ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูงอย่างกะทันหันจนผู้คนที่ร่วมโต๊ะหันมามองเขาเป็นตาเดียว จงแดมองซ้ายมองขวาทีก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อยให้ทักคนและบอกลา

 

 

 "ผม...ผมรู้สึกไม่สบายขอตัวกลับก่อนนะครับ"

 

 

 ไม่รอให้ใครรั้งตนไว้จงแดรีบเดินเลี่ยงออกมาจากโต๊ะทันที ก้าวไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะก้าวได้เมื่อเห็นว่าตนพ้นรัศมีของร้านแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะเข้าโปรแกรมแชท

 

 

 Minsok: เฉินนนนน ~

 

 

 Minsok: เฉิน

 

 

 Minsok: เฉินอ่า ~

 

 

 Minsok: จะไม่ตอบกันจริงๆใช่ไหม >:(

 

 

 Minsok: ตอบหน่อยสิคิดถึงนะ อยากคุยด้วยจัง

 

 

 Minsok: ไม่ว่างเหรอรบกวนหรือป่าว?

 

 

 Minsok: ขอโทษนะ

 

 

 Minsok: แต่ฉันอยากคุยกับเฉินจริงๆนะ

 

 

 Minsok: ฉันท้อใจแล้วนะ ;(

 

 

 Minsok: ถ้ารบกวนก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะ ต่อไปนี้จะไม่เซ้าซี้แล้วล่ะ

 

 

 ใบหน้าคมระบายลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายทิ้งตัวลงนั่งริมฟุตบาทก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามราตรีปล่อยให้ความเงียบเข้าปกครุมบริเวณนั้น 

 

 

 'เรื่องทั้งหมดมันจะจบลงอย่างไรนะ?'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 'ติ๊ง'

 

 

 มือบางรีบฉวยเอาโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาทันทีก่อนจะรีบเข้าไปยังโทรแกรมแชท เฉินตอบแล้ว 

 

 

 Chen: ขอโทษที่ตอบช้านะครับผมลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องน่ะ เลิกงอนนะครับ :)

 

 

 ผ่อนลมหายใจอย่างลืมตัวเมื่อรู้เหตผลว่าทำไมอีกคนถึงตอบช้า รอยยิ้มบางเริ่มปรากฏขึ้นที่ล่ะน้อย

 

 

 Minsok: บ้าใครงอนกัน -3 ฉันก็แค่กลัวว่าจะรบกวรเวลาส่วนตัวเฉินนี่น่า

 

 

 รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าที่เอาแต่ยิ้มคนเดียวขืนเขายังอยู่ตรงนี้ล่ะก็มีหวังโดนล้อแน่เลย อีกอย่างอยากกลับไปนอนคุยกับเฉินแบบสบายๆด้วยล่ะ >///<

 

 

 ไม่รอให้ใครอนุญาตมินซอกรีบลุกขึ้นและเก็บข้าวของลงกระเป๋าก่อนจะบอกลาทุกคนและรีบเดินออกมาจากร้านพอดี

 

 

 'ติ๊ง'

 

 

 Chen: รบกวนที่ไหนล่ะรับเวลาส่วนผมก็คือการได้คุยกับมินซอกนะ

 

 

 

 บ้าเฉินคนบ้า นี่เขาจะเป็นบ้าวันละหลายๆรอบเพราะผู้ชายคนนี้แล้วนะ มินซอกเดินออกมาตามทางหวังจะเรียกแท็กซี่สักคันเพื่อกลับบ้านแต่สายตากลับไปสะดุดเข้ากับใครบางคนที่นั่งอยู่ริมทาง

 

 

 "จงแด"

 

 

 ใบหน้าคมหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะรีบลุกขึ้นและซ่อนโทรศัพท์ไว้ข้างหลังทันที มินซอกเดินตรงมายังทางร่างสูงเอ่ยทักทายด้วยท่าทางที่สดใสกว่าเดิม

 

 

 "ไหนบอกไม่สบาย? มานั่งฟุตบาททำไมเนี่ย"

 

 

 "เอ่อ...ก็มึนหัวน่ะเลยนั่งพัก"

 

 

 "เฮ้ยเป็นไรมากไหมฉันไปส่งบ้านเอาไหม?"

 

 

 "เฮ้ย! ไม่ต้องม...ไม่ต้องหรอก ร...รบกวนมินซอกป่าวๆ"

 

 

 มินซอกพยักหน้ารับเข้าใจก่อนจะหันมายังถนนมองซ้ายมองขวาหาแท็กซี่สักคันแต่กลับไร้วี่แวว งั้นระหว่างที่รอคุยกับเฉินดีกว่า

 

 

 Minsok: เชื่อได้ไหมนะเฉินเนี่ย

 

 

'ติ๊ง'

 

 

 ดวงตากลมหันมาตามเสียงเห็นร่างสูงรีบกุลีกุจอเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง แต่หาได้สนใจไม่เพราะคนที่เขาสนใจมากที่สุดเห็นทีคงจะเป็นคนในโทรศัพท์นี่แหละ

 

 

 เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเลิกสนใจเขาแล้ว จงแดหันหลังให้อีกคนทันทีอาศัยว่าตัวใหญ่กว่าเล็กน้อยปิดบังว่าตนทำอะไร มือหนาหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะเข้าโปรแกรมแชท

 

 

 Chen: เชื่อได้ครับคุยกับมินซอกน่ะมีความสุขที่สุดแล้ว

 

 

 Minsok: ไม่ต้องมาหยอดใส่เลยนะ

 

 

 รอยยิ้มกว้างระบายยิ้มออกมาเล็กน้อยพรางเหลือบมองคนเบื้องหลัง ยังไม่ทันที่นิ้วกร้านจะพิมพ์ตอบข้อความจากมินซอกก็ถูกส่งมาเสียก่อน

 

 

 Minsok: เฉินเรามาเจอกันสักครั้งนะ พรุ่งนี้ที่ห้าง

 

 

 Minsok: ฉันจะรอนะฉันอยากเจอเฉินจริงๆสัญญาว่าจะมานะ

 

 

 ความรู้สึกเหมือนมีสิ่งแปลกปลอมติดขัดอยู่ที่คอ มันทั้งจุกทั้งอึ้งสมองประมวลสิ่งที่เห็นไม่ทัน เรื่องนี้มันคงต้องจบเสียทีเขาเองก็อึดอัดเวลาเห็นคำพร่ำบอกว่าคิดถึงจากมินซอกแต่กลับไม่ใช่ชื่อเขาเสียเอง

 

 

 มันรู้สึกแปลกๆนะ....

 

 

 จงแดตัดสินใจหลับตาเตรียมใจยินยอมรับผลที่จะเกิดขึ้นในไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้ เขาเองก็รู้อยู่แล้วล่ะว่ามันจะต้องจบลงแบบนี้

 

 

 มินซอกคงจะเกลียดเขาไปจนตายแน่

 

 

 จงแดหมุนตัวกลับมาเผชิญกับมินซอกแต่ผิดคลาดมินซอกกลับโบกรถแท็กซี่และขึ้นรถไปเสียแล้ว มิหนำซ้ำยังไม่ลืมหันมาโบกมือลาเขาเสียด้วยสิ

 

 

 มือกร้านถูกยกขึ้นโบกกลับไปยังคนบนรถ เมื่อเห็นว่ารถแท็กซี่ขับออกไปจนสุดสายตาแล้ว จงแดก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาและพิมพ์ตอบกลับไป

 

 

 Chen: ตกลงครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ตื่นเต้นชะมัดวันนี้มินซอกจะไดักับผู้ชายที่ชื่อเฉินสักที หลังจากที่เจ้าตัวตอบตกลงว่าวันนี้จะยอมออกมาพบเจอตัวคนตัวเล็กก็ทำอะไรไม่ถูกนอนไม่หลับทั้บคืน

 

 

 หาชุดที่คิดว่าพอจะจุดเด่นให้สังเกตุเห็นง่ายๆและดูดีที่มองดูนาฬิกาในโทรศัพท์ นี่ก็ใกล้เวลานัดแลัวด้วยสิ

 

 

 Minsok: ฉันมาถึงแล้วนะนั่งรออยู่แถวน้ำพุนะ ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวลายดำๆนะกางเกงเข่าขาดๆเฉินจะรู้เรื่องไหมนี่ ><

 

 

 'ติ๊ง'

 

 

 มือกร้านยกโทรศัพท์ขึ้นมามองดูก่อนที่สายตาภายใต้แว่นกันแดดสีดำจะไล่อ่านข้อความและมองไปยังคนคุ้นเคยที่นั่งอยู่ริมขอบน้ำพุใจกลางลานหน้าห้างสรรพสินค้า

 

 

 ไม่ต้องบอกว่าคนตัวเล็กใส่อะไรมาจงแดก็เห็นแต่ใกล้แต่มันติดอยู่ที่เขาไม่มีความกล้าพอที่จะเข้าตรงๆน่ะสิเลยได้แต่แอบอยู่หัวมุมของร้านค้าที่อยู่ด้านขวาห่างกับน้ำพุไม่มาก

 

 

 Minsok: เฉินอยู่ไหนแล้วเหรอ?

 

 

 ดวงตาคมละจากคนตัวเล็กก้มมองโทรศัพท์ที่ปรากฏข้อความของมินซอก ยืนลังเลสักนิดว่าตนควรจะตอบอย่างไรดีแต่ในเมื่อมานอนคิดทั้งคืนแล้วว่ายังไงวันนี้มินซอกต้องรู้จักตัวตนของเขาในฐานะผู้ชายที่ชื่อคิม จงแด ไม่ใช่เฉิน

 

 

 Chen: ถึงแล้วครับ

 

 

 Minsok: จริงเหรออยู่ตรงไหนล่ะให้เดินไปหาไหม? >\\<

 

 

 พิมพ์จบร่างเล็กก็ลักขึ้นทันทีมองซ้ายทีขวาทีหาคนที่เป็นเป้าหมายแต่ก่อนที่จะก้าวออกไปมินซอกก็ต้องทิ้งตัวลงนั่งดังเดิม

 

 

 Chen: อยู่ไม่ไกลจากมินซอกหรอกครับ

 

 

 Minsok: ไม่ไกล?เฉินใส่อะไรที่พอเป็นจุดเด่นมาไหม

 

 

 Chen: ผมใส่แว่นดำ

 

 

 หลังจากที่อ่านข้อความคนตัวเล็กก็ชะเง้อคอแลมองดูคนรอบข้างทันทีมองไปให้ไกลที่สุดเท่าที่สายตาจะมองเห็น แต่ไม่มีใครใส่แว่นเลยแฮะ

 

 

 Minsok: ไม่เห็นอ่าอย่างอื่นล่ะ ??

 

 

 Chen: ผมใส่เสื้อสีขาว

 

 

 Chen: มีเสื้อยีนส์ทับ

 

 

 Chen: ผมกำลังเดินไปหามินซอกนะ

 

 

 

 'ตุบ ตุบ ตุบ'

 

 

 มือบางยกขึ้นทาบที่หน้าอกข้างซ้ายเหมือนหัวใจกำลังจะหลุดออกมาเต้นที่พื้นตรงหน้าเขา ร่างเล็กยืนขึ้นเต็มความสูงหันมองไปทางซ้ายที่ผู้คนเดินขวักไขว่พยายามเพ่งมองหาบุคคลตามคำใบ้

 

 

 หัวใจยังเต้นไม่เป็นระส่ำมีแต่จะเพิ่มจังหวะมากขึ้นไปเรื่อยๆ คนนู่นก็ไม่ใช่ คนนี้ก็ไม่ใช่ แล้วคนไหนกันล่ะ???

 

 

 Minsok: เฉินอยู่ไหนแล้วล่ะ มองหาตั้งนานแล้วไม่เห็นเจอเลย

 

 

 "ถึงแล้ว หันหลังมาสิครับ"

 

 

 ร่างบางสะดุ้งกับคำพูดชิดริมใบหูก่อนจะหันมาพบกับบุคคลแปลกหน้าที่ยืนส่งยิ้มอบอุ่นให้กับเขาอยู่ เสื้อยืดสีขาวถูกทับด้วยเสื้อยีนส์สีซีด กางเกงขายาวดูสุภาพเรียบร้อย ดวงตาคมกริบที่อยู่ภายใต้แว่นสีดำ รอยยิ้มอบอุ่นประดับอยู่บนริมฝีปากกระจับ

 

 

 "จ..จงแด"

 

 

 ร่างสูงพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มมือกร้านดึงแว่นตาสีดำให้ออกพ้นจากดวงตาคู่คม ยืนสบตากับคนตัวเล็กอยู่นานจนเป็นมินซอกเสียเองที่เอ่ยทำลายความเงียบ

 

 

 "จง..จงแดมาทำอะไรเหรอ?"

 

 

 "มาตามนัดไงครับ"

 

 

 คิ้วมนขมวดเข้าหากันสร้างรอยยิ้มให้กับจงแดได้ยิ่งขึ้นมือกร้านยกโทรศัพท์ในมือก่อนจะกดบันทึกอัดเสียงในโปรแกรมแชทส่งไป

 

 

 "ถึงแล้วนะครับมินซอก"

 

 

 'ติ๊ง'

 

 

 มินซอกก้มมองโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะกดเปิดดูข้อความที่ถูกส่งมาจากเฉิน 'ข้อความเสียง' ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นสบมองกับใบหน้าคมก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูและกดเล่น

 

 

 'ถึงแล้วนะครับมินซอก'

 

 

 ริมฝีปากบางเม้นเข้าหากันแน่นก่อนจะค่อยๆลดระดับโทรศัพท์ลงช้าๆ มองสบกับดวงตาคมกล้า ยืนสบตานิ่งไม่มีประโยคใดถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากทั้งคู่ 

 

 

 มินซอกรับรู้ถึงก้อนเนื้อทางด้านซ้ายในอกที่บัดนี้มันกำลังเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเสียยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าเฉินกำลังมาหาตนเสียอีก ใบหน้าน่ารักเริ่มร้อนวูบยืนตัวเกร็งนิ่งไม่ไหวติ่ง

 

 

 

 "ยินดีที่ได้พบนะครับ ผมเฉินครับ"

--------------------------- 

#CMนังเลงคีย์บอร์ด