LOVE ACTION!!

ลำดับตอนที่ #5 : ข่มตาลง!

 

ตึก ตึก ตึก...

          เสียงเข้มนาฬิกาที่เดินดังไปทั่วทั้งห้องสี่เหลี่ยม ความมืดปกครุมไปทั่วห้องเวลาตอนนี้มันกำลังอยู่ช่วงเวลาตีหนึ่ง คนส่วนใหญ่ควรจะใช้เวลาตอนนี้ไปกับความฝันแสนหวานแล้ว แต่ไม่ใช่ผมเพราะนี้ตาของผมมันยังคงเบิกกว้างไม่มีท่าทีจะปิดลงแม้แต่น้อย

           เรื่องเมื่อตอนกลางวันมันยังคงอยู่ในหัวผมตอนพักที่จงแดขอตัวลงไปหาเพื่อนที่คอฟฟี่ชอป หลังจงแดลงได้ไม่นานหมอนั่นก็เดินเข้ามา หมอนั่น 'คิมจงอิน' ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าจงแดมาช้ากว่านี้ผมจะโดนอะไรบ้าง

           จงอินนายแบบหน้าใหม่ของบริษัทที่เข้ามาวันแรกก็แฝงฤทธิ์ใส่ผมทันที หมอนั่นมาก่อนจงแดไม่นานแต่ก็ตามตอแยผมไม่เลิกจนจงแดมาหมอนั่นก็ห่างไป แต่วันนี้กลับมาเฉยแถมยัง แถมยัง แถมยัง

          หือผมไม่อยากจะคิดจริงๆ ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาครุมโปร่งทันทีแต่ก็แค่แป็ปเดียวทำสลับไปสลับมา แต่สุดท้ายในหัวมันก็คิดถึงแต่เรื่องตอนกลางวัน ผมอยากจะลืมมันไปแต่ภาพมันยังชัดเจนไม่หาย ไม่รู้ปานนี้เจ้าเด็กบ้านั่นจะเอาเรื่องนั้นไปบอกใครหรือยัง หรือเด็กนั่นมองผมผิดแปลกไป หรือจะเอาเรื่องของผมไปพูดเสียหายๆ

           เฮ้ย!แล้วผมเป็นบ้าอะไรมาคิดถึงมันเนี่ย ผมทิ้งหัวตัวเองก่อนจะลุกจากเตียงและเดินไปคว้าเอากระเป๋าตังค์ เดินออกจากห้องในคอนโดไปก่อนจะกดลิฟต์ลงไปชั้นล่าง ผมก้าวเดินออกจากตัวอาคารของคอนโดเดินออกไปยังถนน ผมหยุดอยู่หน้าร้านกาแฟข้างๆคอนโดแต่ที่หยุดไม่ใช่เพราะร้านปิดหรืออะไร แต่เป็นเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าผมต่างหาก

                "นายมาทำอะไร?"

          คนตรงหน้าผมไม่ใช่ที่ไหนก็ไอ้คนที่ทำให้ผมคิดมากจนต้องมาหากาแฟกินนี่แหละ จงแดเดินเขามาใกล้ผมก่อนจะผายมือไปเชิญให้ผมเดินนำไปที่ร้านก่อน ผมขมวดคิ้วใส่ก่อนจะก้าวลงบันไดของร้านและเดินเข้าไปสั่งกาแฟเลือกที่จะไปนั่งลงกับชุดโซฟาของร้าน 

          จงแดเองก็ทำแบบเดียวกับผมและมานั่งโต๊ะเดียวกัน ผมเสสายตาไปมองนอกร้านที่เป็นกระจกใสแทน ร้านนี้เป็นร้านกาแฟเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงเมื่อก่อนทำงานใหม่ๆและเลิกดึกผมก็แวะมาบ่อย แต่ตอนนี้ก็แวะมาเรื่อยๆถึงจะไม่เท่าเมื่อก่อน บรรยากาศในร้านร้างผู้คนมีเพียงเสียงเพลงที่เปิดคลอและเสียงพนักงานที่กำลังทำหน้าที่

               "ผมจะแวะมาดื่มกาแฟดึกๆไม่ได้หรือไงกันครับ?"

           แต่แล้วจงแดก็เอ่ยออกมาทำลายความเงียบบนโต๊ะ ผมหันมองคนที่นั่งอยู่ข้ามก่อนจะร้องเหอะออกมากับตัวเองแต่สีหน้านี่มันคงจะแสดงชัดเลย ผมก็เป็นซะอย่างนี้แหละคิดอะไรรู้สึกยังไงก็แสดงผ่านสีหน้าแบบไม่ปิด

                "มาไกลไปไหม?"

          เอ่ยออกไปลอยๆไม่หวังให้เด็กนั่นต้องตอบ แต่สิ่งที่จงแดทำคือแค่ยิ้มมาให้ผมก่อนจะชูคีย์การ์ดให้ผมดู เมื่อเพ่งมองดูดีๆแล้วมันคือคีย์การ์คอนโดที่อยู่ถัดจากร้านกาแฟไปนี่เอง ผมมองคีย์การ์ดสลับกับหน้าของคนที่ถือมันอยู่ มันเลยทำให้กลายเป็นว่าคอนโดเราอยู่ห่างกันแค่ร้านกาแฟกั้น

          กาแฟถูกยกมาเสิร์ฟก่อนที่พนักงานจะปล่อยให้ผมและจงแดนั่งดื่มด่ำกับมัน ผมค่อยๆละเมียดละไมรสชาติหวานปนขมลงลำคอ ต่างจากจงแดที่ดูจะลุกลี้ลุกลนมากกว่าผม  "นาย..."

               "ครับ?"

               "เรื่องเมื่อตอนกลางวัน.."

          รอยยิ้มถูกจุดบนใบหน้าคมก่อนที่มือกร้านจะยกขึ้นมาและทำมือขึ้นเป็นสัญลักษณ์โอเค ผมปัดมือนั่นก่อนจะส่งสายตาให้เด็กนี่มันเลิกเล่น จงแดหัวเราะครืนออกมายกมือทั้งสองข้างเป็นเชิงยอมแพ้

               "ผมลืมไปแล้วล่ะไม่ต้องห่วง"

           ถึงได้เด็กบ้านั่นบอกจะลืมไปแล้วแต่ผมก็ยังไม่ไว้ใจมันเต็มร้อยหรอกนะ ผมเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถใต้อาคารเหมือนทุกครั้งดับเครื่องยนต์และล็อครถให้เรียบร้อย สาวเท้าเดินตามทางอย่างเหมอลอย 

               'ลืมไปแล้วงั้นเหรอ'

          แค่คำพูดของใครก็ไม่รู้ผมจะมั่นใจได้สักเท่าไรกัน ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงตัวลิฟต์ของตึก เมื่อคืนผมแทบจะไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำเมื่อรู้สึกตัวอีกทีดวงอาทิยต์ก็ใกล้จะโผล่พ้นขอบฟ้ามาเต็มที่ มันเลยทำให้ผมต้องมาทำงานเช้าแบบนี้ไง

          รู้สึกว่าพอคนน้อยๆบริษัทมันโล่งลิฟต์มันก็ช่างมาช้าเสียจริง จู่ๆความง่วงก็แล่นเข้ามาสู่ผม ผมยืนสะลึมสะลืออยู่หน้าลิฟต์ตาก็จะปิดให้ได้ ขึ้นห้องไปก็ไปงีบหน่อยดีกว่า ผมที่กำลังยืนแบบประสาทไม่รับรู้ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีมือปริศนามาจับเข้าที่ไหล่ผม

               "มาทำอะไรแต่เช้าเลยครับพี่มินซอก?"

                "จ..จงอิน"

          รอยยิ้มคมถูกส่งมาให้ผมแต่ผมไม่ได้รู้สึกดีกับรอยยิ้มนั่นที่ใครหลายต่อหลายคนหลงเลยแม้แต่น้อย ผมสลัดมือนั้นให้หลุดออกจากไหล่ก่อนจะค่อยๆเขยิบตัวถอยห่างทีละนิด เป็นเวลาเดียวกับที่ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก ผมก้าวเข้าไปข้างในตัวลิฟต์แต่ก็ต้องอึดอัดเพราะจงอินก็ตามเข้ามา

           ผมกดเข้าที่ชั้นของตัวเองในใจผมหวังให้จงอินกดชั้นที่ออกก่อนผมแต่ป่าวเลย หมอนั่นไม่กดชั้นไหนเลย มันทำให้ผมคิดสองแง่ว่าเขาจะไปชั้นเดียวกับผมหรือจงใจกันแน่ ผมได้แต่หวังให้ลิฟต์มันไปเร็วๆหรือมีอะไรมาขวางให้นายนี่ไปไกลๆเพราะผมอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

          ในจังหวะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดก็มีมือมือหนึ่งแทรกเข้ามาขวางไว้ก่อน ผมเกิดเปิดประตูลิฟต์ให้เขาเข้ามา ทำให้เห็นว่าคนคนนั้นคือจงแด จงแดส่งยิ้มมาให้ก่อนจะเดินเข้ามาในลิฟต์และมาแทรกระหว่างกลางของผมกับอิน ถึงจะไม่อึดอัดแต่บรรยากาศมันก็แปลกชะมัด นั่นๆคิ้วขวาของผมกระตุกอีกแล้ว นี่ผมต้องเตรียมรับเรื่องปวดหัวเร็วๆนี้ใช่ไหม

          ประตูลิฟต์ถูกปิดลงและเป็นเวลาชั่ววินาทีที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ผมพยายามยืนแอบกับจงแดให้ได้มากที่สุดเพราะสายตาที่กำลังโลมเลียผมของจงอินมันชวนให้ขนลุกขึ้นมา เหมือนว่าจงแดจะรับรู้ว่าผมกำลังหลบสายตานั่น เด็กนั่นหันตัวเข้ามาทางผมเพื่อบังไม่ให้จงอินเห็น

               "เอ่อพี่มินซอกครับเรื่องเมื่อวานว่ายังไงมั่งครับพี่ตกลงไหม?"

          ผมกลืนน้ำลายคอทันทีที่ได้ยินว่าเรื่องเมื่อวาน ไม่รู้ไอ้เด็กข้างตัวจะคิดไปถึงเรื่องไหนแต่สาบานได้ว่าเรื่องเมื่อวานที่จงอินหมายถึง คงจะเป็นเรื่องที่มาขอให้ผมไปเป็นช่างภาพในการถ่ายแบบของเขา แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไรเขาก็เล่นจู่โจมผมแบบที่จงแดเห็นเสียก่อน

               "ข..ขอฉันคิดอีกหน่อยแล้วกัน"

               "งั้นตามใจนะครับ แต่ผมรออยู่นะ"

          ผมรีบหลบสายตาลงต่ำทันทีที่เผลอไปสบตากับจงอิน ตัวเลขแสดงชั้นค่อยๆแสดงตัวเลขที่ปกติมันจะเร็วแต่คร่าวนี้กลับช้าจนน่าอึดอัด จงอินยังคงจ้องผมไม่เลิกทำเหมือนจงแดเป็นแค่ธาตุอากาศ แต่จู่ๆมือหนาของจงแดก็มาเกลี่ยเส้นผมของผมให้ทัดหู ผมมองอย่างตำหนิที่เด็กนั่นทำแต่เขากลับส่งยิ้มมาให้เหมือนเดิม

          จงแดยังคงเกลี่ยนเส้นผมให้ผมต่อไปจัดแจ้งเสื้อผ้าหน้าผมของผมให้เรียบร้อย การกระทำทุกอย่างมันอยู่ในสายตาผมและแน่นอนว่าจงอินเองก็เห็นมัน เพราะตัวลิฟต์เป็นกระจกทั้งสี่ด้านมันทำให้ผมเห็นสายตามีชัยของจงแดที่ส่งผ่านกระจกให้จงอินเห็น ริมฝีปากกระจับนั่นยกยิ้มมุมปากอย่างเลศนัย

           ก่อนที่จงแดจะหันกลับมาตัวตรงเหมือนเดิมแต่แขนแกร่งนั่นก็พาดเข้ามาที่คอของผมเต็มๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอบรอบคอ ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากวงแขนนั่นแต่ก็ไม่เป็นผล เสียงเตือนจากลิฟต์ดังขึ้นเมื่อถึงชั้นของมัน ประตูเปิดออกก่อนที่จงแดจะก้าวนำให้ผมก้าวออกจากลิฟต์ตาม

          แต่จงอินไม่ตามออกมาทำให้แดหยุดเดินอยู่หน้าลิฟต์ก่อนจะจับไหล่ผมให้ตัวผมหมุนมามองเขา จงแดโน้มตัวมาใกล้ก่อนจะเอี้ยวตัวเองให้บังและเป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูลิฟต์ถูกปิด ใบหน้าของเรานิ่งค้างห่างกันไม่ถึงคีบ ลมหายใจอุ่นเป่าริดบนใบหน้าชวนให้ใจหาย จงแดเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้กับหูของผมก่อนจะเอ่ยกระซิบถอยคำ

               "ถ้ามันมาทีหลังมาบอกผมนะครับ"

               "ท..ทำไม?"

                "มันจะได้รู้ว่าพี่...เป็นของผม"

          เอ่ยเสร็จก็ผละออกและส่งยิ้มยียวนมาให้ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นคนเดียว คำว่าเป็นของผมมันยังคงลอยอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมากว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงหัวเราะของจงแดลอยมาให้ได้ยิน

               "ย๊าห์!!ไอ้เด็กบ้า!!"

         ผมเดินตามเข้ามาในห้องก็เห็นจงแดนั่งอยู่โต๊ะเสริมริมห้องทำงานตัวเองเสียแล้ว เดินกระฟัดกระเฟียงไปทิ้งตัวนั่งเก้าอี้จ้องมองหน้ากวนประสาทของเด็กนั่นอย่างโจ้งแจ้ง จงแดทำแค่ยักไหล่ให้ผมแค่นั้นและเดินหายออกไปจากห้อง ทิ้งนั่งหัวเสียกับตัวเองอยู่ในห้องเงียบๆ

          ง่วงก็ง่วงอารมณ์เสียก็อารมณ์เสียวันนี้มันวันบ้าอะไรกันแน่ แต่ถ้าจะพูดให้ถูกต้องถามว่ามันเป็นบ้าอะไรตั้งแต่เมื่อวาน เรื่องทั้งหมดมันทำให้ผมปวดหัวและรู้สึกเครียด ผมไม่มีกะจิตกะใจจะนั่งทำงานหรืออะไรทั้งนั้นแต่ให้นอนนิ่งแกล้งป่วยอยู่บ้านก็ไม่เอา

          ไหนจะเรื่องในลิฟต์หรือหน้าลิฟต์อีก วันนี้มันจะต้องทำให้ผมเป็นบ้าให้ได้เลยใช่ไหม ในระหว่างที่ผมกำลังฟุ้งซ่านแก้วกาแฟอุ่นก็ถูกแนบลงกับหน้าผม ทำให้ผมต้องรีบผละออกและมองไล่จากแก้ากาแฟไปจนถึงมือแขนและใบหน้าของคนที่ส่งแก้วมาให้ เป็นจงแดที่ยื่นแก้วกาแฟมาให้พร้อมรอยยิ้ม

          ผมกำลังคว้าแก้วกาแฟแต่มันก็ถูกเอี้ยวหลบโดยคนที่ถือ ผมมองตามจงแดที่เดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟาชุดเล็กที่เอาไว้คุยงาน เด็กนั่นตบเบาะโซฟาเบาๆเป็นเชิงให้ผมไปนั่งก่อนจะวางแก้วกาแฟลงกับโต๊ะเตี้ยข้างหน้า 

               "ลุกมานั่งดื่มกาแฟดีๆเถอะครับ"

          สายตาคมมองมาอย่างอ้อนวอนจนผมต้องยอมลุกไปนั่งข้างจงแด กลิ่นกาแฟหอมๆชวนให้ผ่อนคลายได้ลงบ้างแต่ไม่เท่ากับมือหนาที่กำลังบีบไหล่ผมอย่างเอาใจ ผมเหลียวสายตาไปมองเล็กแต่ก็ปล่อยให้จงแดบีบไหล่ผมอยู่อย่างนั้น ให้ตายสิมันสบายจนผมชักลืมตาไม่ขึ้นซะแล้วล่ะ

           โลกค่อยๆมืดลงเพราะดวงตาที่กำลังจะปิด แก้วกาแฟในมือถูกแย่งไปก่อนจะมีอีกมือดึงให้ผมเอนนอนกับเบาะโซฟาและอะไรบางอย่างที่มาหนุนใต้หัวผม แต่จะเป็นอะไรก็ช่างถ้ามือที่มาบีบนวดขมับให้ผมยังไม่หยุดทำผมก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะลืมตามองอะไรทั้งนั้นแล้วล่ะ

          บางสิ่งบางอย่างกำลังขยับอยู่ใต้หัวผม ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆก่อนจะบิดตัวเข้ามาหาบางสิ่งบางและเอาหน้าเข้าไปซุก ถูหน้าลงกับสิ่งนั้นอย่างลืมตัวก่อนจะรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือน ตามมาด้วยเสียงบางอย่างที่คล้ายเสียงหัวเราะจนผมต้องไล่สายตามองสิ่งนั้นให้สูงขึ้น

               "ผมจั๊กจี้นะครับนอนดีๆสิ"

          ผมรีบผละออกจากสิ่งเมื่อรู้ว่ามันคือหน้าท้องของจงแด แต่ดูท่าจะรีบเกินไปจนลืมไปว่าโซฟามันเล็กแค่ไหน ตัวผมครึ่งตัวตกกระแทกพื้นเต็มๆ เสียงหัวเราะของจงแดยังดังให้ได้ยินไม่ขาดมือหนาเอื้อมมาดึงแขนผมทั้งสองข้างให้ขึ้นไปบนโซฟาดีๆ ผมสะบัดมือของจงแดให้หลุดจากแขนตัวเองรีบนั่งตรงและรักษาระยะห่างไว้

               "นี่ฉัน..หลับไปนานแค่ไหนแล้ว?"

               "ก็ราวๆสองสามชั่วโมงมั้งครับ"

          ผมรีบก้มมองดูนาฬิกาที่แขวนผนังห้องก่อนจะเบิกตากว้าง เพราะนี่มันเลยเวลาที่ผมต้องถ่ายรูปมาซะแล้ว ผมรีบกุลีกุจอลุกจากโซฟาไปคว้าเอากระเป๋ากล้องตัวโปรดและเตรียมที่จะวิ่งออกจากห้องไป แต่ก็ถูกมือหนาคว้าที่แขนไว้เสียก่อน ผมส่งสายตาไม่พอใจไปให้แต่จงแดก็ไม่มีท่าทีจะปล่อยเลย

               "พี่จะรีบไปไหน?"

               "ก็รีบไปทำงานน่ะสิถามได้"

               "พี่ไม่ต้องรีบหรอกเขามาตามพี่ตั้งนานแล้วแต่ผมบอกว่าพี่ไม่สบายเขาเลยเลื่อนกองไปถ่ายกันพรุ่งนี้"

          ได้ยินอย่างนั้นผมก็โล่งใจถอนหายใจออกมาอย่างหมดห่วง แต่เดี๋ยวนะมาตามงั้นเหรอ? ผมรีบหันไปมองจงแดทันทีที่นึกอะไรได้ทำท่ากระอักกระอวนกลัวคำตอบที่ได้มันจะเป็นอย่างที่คิดไว้

               "ม..มาตอนไหน?"

               "ก็ตอนพี่หลับไง"

          นั่นไงอยากจะกรีดร้องจริงๆถ้าทีมงานเข้ามาตามตอนผมหลับจริงล่ะก็ นั้นก็หมายความว่าคนคนนั้นก็ต้องเห็นตอนที่ผมนอนหลับบนตักจงแดน่ะสิ แล้วที่นี้เรื่องของผมมันก็คงบานปรายไปไหนต่อไหนแล้วมั่งเนี่ย พนักงานบริษัทนี้ยิ่งขี้เม้ากันอยู่ด้วย โถ่ๆๆชีวิตของคิมมินซอก

               "ผมว่าพี่พักดีกว่าหน้าพี่ดูไม่ค่อยดีเลยนะ"

          จงแดว่าพร้อมยื้อกระเป๋ากล้องจากผมไปและดึงให้ผมนั่งกับโซฟาเหมือนเดิม แต่เรื่องอะไรที่ผมจะต้องพักขืนนอนต่อมันจะต้องคิดไปถึงเรื่องที่มีคนเข้ามาเห็นผมนอนตักจงแดแน่ๆ ไม่ๆแล้วทำไมในหัวผมมันจะต้องคิดแต่เรื่องที่นอนบนตักจงแดด้วยล่ะ ให้ตายเหอะออกไปจากหัวผมสักที

                "พี่จะดื้อทำไมบอกให้นอนก็นอนสิ"

           จงแดกดไหล่ของผมให้นั่งลงกับโซฟาและออกแรงให้มากขึ้นจนทำให้ผมนอนลงกับโซฟา ผมดิ้นเพื่อให้หลุดจากจงแดแต่ไม่รู้ทำไมเรี่ยวแรงที่เคยมีมันก็หายไปโดยไม่ทราบสาเหตุ แต่ผมก็ยังคงแผงฤทธิ์ใส่จงแดจนเด็กบ้านี่มันตามขึ้นมาทับตัวผมให้นอนนิ่งๆ

                "มินซอกกกกไม่สบายห..หรอ?!"

          ชิบหายแล้วผมเงยหน้าไปมองบุคคลที่เข้ามาโดยพลการ เป็นจุนมยอนที่เปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมจื่อเทา ตอนแรกหน้าของเพื่อนผมมันก็ยังมีรอยยิ้มแต่เมื่อมันมองมาที่ผมรอยยิ้มก็หายไปพร้อมกับใบหน้าเรียบนิ่งขึ้นมาแทน ผมกับจงแดรีบหันมามองสภาพตัวเองกันก่อนที่ผละออกจากกันโดยเร็ว 

                 "ทำอะไรกันน่ะ?"

                 "ทำอะไรไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"

           จงแดเอ่ยตอบและขอตัวออกไปจากห้องทิ้งให้ผมอยู่กับสายตาจับผิดของเพื่อนตัวเอง ผมก้มหน้าลงพร้อมกับจับข้างแก้มทั้งสองข้างที่มันกำลังเหอร้อน รีบลุกจากโซฟาไปนั่งกับเก้าอี้โต๊ะทำงานแทน จุนมยอนเดินเข้ามานั่งลงกับเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพร้อมกับสายตาที่ยังไม่เปลี่ยน

 

                "อะไรมีอะไรก็พูดมา"

               "โหนี่ฉันเป็นประธานนะประธาน"

          ถ้ามองสภาพอย่างเดียวก็คงเชื่อยากอ่าเนอะ ผมถอนหายใจกับเพื่อนตัวเองก่อนจะหมุนเก้าอี้หันหลังให้จุนมยอน แต่เพื่อนผมมันก็ยอมสักที่ไหนจุนมยอนหมุนเก้าอี้ให้กลับมาตรงตามเดิมก่อนจะส่งยิ้มและเอ่ยออกมา

                 "ไปกินข้าวกัน"

          และแล้วผมก็ต้องลากสังขารมากับจุนมยอนและจื่อเทาจนได้ เราออกมาหาอะไรทานกันในห้างแถวบริษัท เลือกนั่งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่น ผมมองคนที่เอ่ยปากชวนผมมาแต่ก็หาได้สนใจไม่ มัวแต่นั่งกระหนุงกระหนิงกับเลขาส่วนตัวอยู่นั่นแหละ

                  "เป็นอะไรมินซอกอาหารไม่อร่อยเหรอ?"

                  "อร่อย แต่หวานไปหน่อย"

          เหมือนจุนมยอนจะรู้ในความหมายที่ผมพูดเลยเขยิบออกห่างจากจื่อเทานิดหน่อย ผมก้มหน้าก้มตาเขี่ยอาหารตรงหน้าอย่างเบื่อหน่ายแต่ทุกการกระทำมันก็ไม่พ้นสายตาเพื่อนสนิทผมอยู่ดี

                "แล้วนี่เป็นไรอีกเมนส์ไม่มา?"

                "ทะลึ่ง"

          ผมหยิบพวกผักประดับจานอาหารมาปาใส่หน้าจุนมยอน อีกฝ่ายก็เอาแต่หัวเราะชอบใจกับการล้อเลียนผม จนจุนมยอนต้องยกมือยอมแพ้ การกระทำแบบนี้มันทำให้ผมนึกถึงเด็กฝึกงานที่มาฝึกงานกับผม ตลอดเวลาอาทิตย์เกือบจะสองอาทิตย์มันทำให้ผมเห็นด้านใหม่ๆของจงแด

           ไม่ใช่ปากจัดอย่างเดียวแต่แดมีด้านที่อบอุ่น สดใส เทคแคร์แต่ก็ไม่วายจะกวนประสาทแต่ผมว่ามันก็เป็นเสน่ห์นะ แล้วไอ้การยกมือยอมเเพ้เนี่ยจงแดก็ชอบทำบ่อยๆ เมื่อเด็กนั่นยอมแพ้ผม เฮ้ยแล้วเรื่องอะไรผมจะต้องมาคิดเรื่องเด็กบ้านั่นด้วยแล้วไอ้การเผลอยิ้มนี่ก็ไม่ใช่ตัวผมเลยนะ สติมินซอกสติท่องไว้สติ

                 "นั่นแน่แอบยิ้มอะไรไม่ทราบ"

                  "ป่าวสักหน่อย"

           จุนมยอนว่าอย่างล้อเลียนพร้อมหันไปกระซิบกระซาบกับจื่อเทา ผมเลยไดัแต่บุ้ยปากปฏิเสธไปส่งๆ หันหน้าหนีสายตาล้อเลียนของเพื่อนตัวเองพร้อมกับเขี่ยอาหารในจานเหมือนเดิม

               "แล้วจงแดเป็นไงบ้าง?"

          ผมหันมามองเพื่อนตัวเองที่จู่ๆก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง วางช้อนในมือลงและพิงลงไปกับผนังพิงเก้าอี้ของร้าน แทนที่จะตอบคำถามไปทันทีแต่ในหัวผมกลับคิดถึงแต่เรื่องที่จงแดทำให้ ซึ่งมันไม่เกี่ยวกับงานเลยแม้แต่น้อย

                "ก็ดี"

               "ก็ดี?"

          ผมพยักหน้ารับเพื่อนตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมา ที่ว่าก็ดีก็คงดีจริงๆเพราะถ้าให้ดูแต่เรื่องงานจงแดเองก็เป็นคนขยัน ไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียวไม่ว่างานนั้นจะเป็นยังไง แถมยังมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าทุกครั้งที่ทำงาน

                "พูดให้กระจ่างกว่านี้สิมินซอกฉันจะได้บอกแม่จงแดถูก"

          เฮ้ยๆเกี่ยวไรกับแม่จงแดวะ ผมเด้งตัวจากพนังผิงเก้าอี้มาเท้าโต๊ะมองหน้าจุนมยอนทันที ผมจ้องเขม็งไปที่จุนมยอนจนเพื่อนของผมต้องโบกมือไปมาตรงหน้า ผมส่งสายตาสงสัยไปจุนมยอนที่พอเริ่มจะมองก็ผลักหน้าผมให้กับไปอย่างเดิม

                "สงสัยอะไรก็ถามสิ"

                "นายไปรู้จักอะไรกับเด็กนั่น"

                "เอ๊านี่ฉันยังไม่ได้บอกนายเหรอจงแดเป็นน้องชายฉัน เอ่อประมาณลูกพี่ลูกน้องน่ะ"

           จบคำพูดของจุนมยอนผมก็เบิกตากว้างทันที ลูกพี่ลูกน้อง? น้องชาย? เฮ้ย!นี่ผมไปอยู่ไหนมาเนี่ยหรือเรื่องนี้จะเป็นความลับที่จุนมยอนยังบอกใครไม่ได้ งั้นผมก็เข้าใจจงแดผิดมาตลอดน่ะสิเห็นจุนมยอนให้ท้ายเยอะก็นึกว่าเด็กในคลัง

                 "นายจะตกใจอะไรนักหนาคนเขารู้ทั้งบริษัทแล้ว 5555"

          ไม่ รู้ไม่หมดเพราะฉันก็ยังไม่รู้!! ผมได้แต่คร่ำครวญในใจแต่ดูสีหน้ามันคงจะแสดงไปก่อนเลยทำให้จุนมยอนต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมา มือขาวนั่นเอื้อมมาผลักหัวผมก่อนจะเอ่ยตอบ

                 "จะตะลึงไปถึงไหนเล่า 55555 นายนี่มันนิสัยเหมือนจงแดเลยนะ"

                 "เหมือนตรงไหนปล่อยเลย"

          ผมสะบัดหัวเพื่อให้มือของเพื่อนหลุดออกก่อนจะเปลี่ยนเป็นนั่งกอดอก จุนมยอนเอาแต่หัวเราะและสะกิดจื่อเทาให้เอากระเป๋าตังค์ของตัวเองมาให้ เพื่อนตัวขาวเปิดกระเป๋าตังค์ก่อนจะหยิบเอารูปใบเล็กในนั้นออกมาและยื่นให้ผมดู

            ผมรับเอารูปมาดูก่อนจะเห็นเป็นเด็กผู้ชายสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน อีกคนยื่นมือมาจับหัวอีกคนแต่คนที่โดนจับกลับเอี้ยวตัวหลบ ผมมองหน้าจุนมยอนอย่างสงสัยก่อนจะคืนรูปให้เจ้าของมันตามเดิม

                 "เวลาฉันจับหัวจงแดจงแดก็ชอบหลบแบบนายไง"

                  "จุนมยอน"

          ผมเอ่ยเรียกเพื่อนตัวเองแผ่วเบาแต่ก็ดังพอให้อีกคนได้ยิน จุนมยอนที่กำลังเก็บรูปลงกระเป๋าดั่งเดิมก็เงยหน้ามามองผมก่อนจะส่งยิ้มมาให้ ผมกลืนน้ำลายลงคอพยายามคิดทบทวนคำถามว่าควรจะถามดีไหมหรือเก็บมันไว้ตามเดิม แต่ความอยากรู้มันทำให้ผมต้องปริปากเอ่ยออกไป

                   "คือนายก็เป็นพี่จงแดใช่ไหม..ฉันอยาก..รู้ว่าจงแดเอ่อเป็นคนยังไง?"

                 "นี่จงแดมันแผงฤทธิ์หรอ?แสบใช่เล่นนะเนี่ย ฉันก็ไม่รู้อะไรมากหรอกนะเพราะตอนเด็กๆนานๆจะเจอกันทีแต่ที่รู้คือจงแดก็เป็นเด็กดีนะถึงจะแสบไปหน่อยอ่อและที่สำคัญเลยคือ..."

                 "คือ?"

           จุนมยอนเว้นช่วงจังหวะหายไปจนผมต้องถามต่อ หน้าขาวๆนั่นยื่นเข้ามาใกล้และควักมือเรียกให้ผมยื่นหน้าไปหา ผมทำตามที่จุนมยอนบอกก่อนจะหันหูเพื่อฟังคำบอกของเพื่อนได้ชัดขึ้น และคำตอบนั่นมันก็ทำให้ผมต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ

                 "จงแดน่ะมีนิสัยที่ว่าถ้าสนใจหรืออยากได้อยากรู้อะไร...จงแดจะทำให้ถึงที่สุดจะเอาสิ่งนั้นมาเป็นของตัวเองให้ได้ไม่ว่าวิธีไหนก็ตาม"

---------------------------------------------------------

โปรดรักฉันรักฉันเถอะนะ

#ficaction

@Cminor2199