Ten Song for ChenMin

ลำดับตอนที่ #5 : นักเลงคีย์บอร์ด

นักเลงคีย์บอร์ด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 'ตึ๊ง'

 

 

 'ตึ๊งๆๆ'

 

 

 เสียงเตือนข้อความจากโปรแกรมแชทดังต่อเนื่องจนผู้คนรอบข้างต้องหันมามองกันเป็นแถบ

 

 

 "แฮ่ๆ ขอโทษนะครับ"

 

 

 เสียงหวานต่ำเอ่ยขอโทษขอโพยเพื่อนร่วมงานในบริษัทที่หันมาทางตนก่อนที่มือบางจะหยิบเจ้าตัวต้นต่อมาไว้ในมือ

 

 

 นิ้วเรียวกดเข้าไปยังโปรแกรมแชทในโทรศัพท์ของตนเอง รอยยิ้มบางผุดประการขึ้นที่มุมปากบาง ดวงตากลมโตไล่อ่านข้อความถูกส่งมาอย่างเชื่องช้า

 

 

 ไม่รออะไรนิ้วเรียวก็กดตอบกลับไปทันทีก่อนที่จะยกโทรศัพท์ขึ้นมาและกดอัดบันทึกเสียงส่งไปยังอีกฝ่ายในโทรศัพท์

 

 

 "มินซอกก็คิดถึงเฉินเหมือนกันแหละน่า"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 รอยยิ้มถูกวาดที่มุมปากกระจับมือกร้านพิมพ์ลงบนหน้าจอทัชสกรีนของโทรศัพท์เครื่องสวยก่อนจะเก็บลงกระเป๋ากางเกงของตัวเอง

 

 

 ขายาวก้าวเดินไปตามทางแต่รอยยิ้มยังคงไม่จางหาย ร่างสูงผอมเดินเข้ามายังภายในสตูดิโออัดเพลงของบริษัท รอยยิ้มบนใบหน้าคมสร้างความแปลกใจให้กับผู้คนที่อยู่ในห้องไม่น้อย

 

 

 "ตบตากูทีสิจงแดมันยิ้มเหรอวะ?"

 

 

 เสียงทุ้มต่ำจากเพื่อนสนิทของเขาเอ่ยอย่างล้อเลียนจงแดเปลี่ยนทิศทางจากทางตรงที่จะเดินไปยังเครื่องมิกซ์เสียงแล้วเดินไปหาเพื่อนของตนเองแทน

 

 

 "เดี๋ยวกูตบให้"

 

 

 มือกร้านจัดการตีลงบนใบหน้าหล่อของชานยอลเสียงหัวเราะดังระงมไปทั่วห้อง ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าโปรดิวเซอร์เพลงสุดเนี๊ยบอย่างคิม จงแดน่ะจะยิ้มออกมาเวลาทำงาน

 

 

 "เออๆกูขอโทษคร้าบเมื่อไรจะเริ่มอัดเพลงสักที"

 

 

 ร่างสูงยักไหล่อย่างไม่แยแสก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้ามิกซ์ ทุกคนในสตูดิโออัดเพลงประจำที่ทำหน้าที่ของตนอย่างแข็งขันจากบรรยากาศที่แสนครื้นเครงค่อยๆแปรเปลี่ยนไปตามสภาพงานเว้นแต่คนหนึ่งล่ะมั้ง 

 

 

ที่ต่อให้งานเครียดแค่ไหนเจ้าตัวก็ยิ้มไม่คลาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ร่างผอมบางเดินโซซัดโซเซออกจากที่ทำงานในเวลาเกือบค่ำความเหนื่อยล้าจากการประชุมงานสามชั่วโมงติดไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยไหนจะงานที่ได้รับมอบหมายให้ทำ

 

 

 การเป็นครีเอทีฟนี่ไม่ง่ายเลยนะมินซอก

 

 

 'ติ๊ง'

 

 

 มือบางล้วงไปในกระเป๋าสะพานข้างของตนเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยที่ส่งเสียงร้องเตือนจากโปรแกรมแชทขึ้นมา

 

 

'ว่างหรือเปล่าครับ?'

 

 

 ข้อความโปรแกรมแชทจากคนคุ้นเคยทำให้ใบหน้านวลผุดประกายรอยยิ้มขึ้นมา นิ้วเรียวพิมพ์ตอบอีกคนไปโดยไม่ลังเล

 

 

'ว่างแล้วล่ะเพิ่งประชุมเสร็จเหนื่อยมากๆเลยล่ะเฉิน :( '

 

 

 รอไม่นานเสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้ง ขาเรียวก้าวไปพร้อมกับพิมพ์ข้อความตอบอีกฝ่าย มินซอกเดินตรงไปยังร้านกาแฟเล็กๆที่อยู่ใกล้กับที่ทำงานของตนเอง

 

 

 เลือกสั่งกาแฟและเดินไปนั่งรอแต่ดวงตากลมโตยังคงจับจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ไม่ว่างตา

 

 

Chen: นี่ก็เย็นแล้วทานอะไรหรือยังครับ?


 

 

 

 Minsok: ยังเลยว่าจะรอให้เฉินมาเลี้ยงอยู่ -3


 

 

 

 Chen: งั้นวันนี้มินซอกคงไม่ได้ทานอะไรแน่ๆเลย


 

 

 

 Minsok: เฉินอ่าอย่างนี้ตลอดนี่คุยกันมาตั้งนานแล้วนะเฉินไม่เคยส่งข้อความเสียงหรือมาเจอกันเลยนะ


 

 

 

 เงียบ มีเพียงสัญญาณที่ขึ้นมาอ่านแล้วจากอีกคน มินซอกนึกหวั่นในใจว่าตนเองพิมพ์อะไรที่ไม่เข้าตาอีกคนไหมดวงตากลมจ้องมองหน้าจอพร้อมอมลมเข้าแก้ม


 

 

 

 กาแฟถ้วยโปรดถูกพนักงานของร้านนำมาเสริฟให้ ส่งยิ้มขอบคุณให้พนักงานก่อนจะกลับมามองหน้าจอทันทีเป็นจังหวะเดียวกับที่ข้อความเข้า

 

 

 Chen: ดูหนังเรื่องที่เข้าใหม่หรือยังครับสนุกมาเลยนะผมไปดูมาแล้ว

 

 

 อีกแล้ว เฉินชอบเปลี่ยนเรื่องอีกทุกทีที่มินซอกพยายามจะชวนให้เขาทั้งสองออกมาเจอกัน ตั้งแต่อาทิตย์แรกที่คนแปลกหน้าทักมาคุยจนกลายเป็นคนสนิทเขาไม่เคยเห็นหน้าหรือแม้แต่ได้ยินเสียง

 

 

 รับรู้จากอีกฝ่ายว่าเป็นผู้ชายเพราะคำขานที่ลงท้ายว่าครับ แม้แต่รูปขึ้นโชว์ให้ดูก็ไม่มี

 

 

 Minsok: ยังเลยสนุกมากไหมฉันจะได้หาเวลาไปดู

 

 

 Chen: สนุกสิครับดึกแล้วนะไม่นอนเหรอปกติมินซอกไม่นอนดึกนี่?


 

 

 

 ดวงตากลมเหลือบมองตัวเลขที่บ่งบอกเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะคว้าแก้วกาแฟและลุกขึ้น มืออีกข้างก็กดพิมพ์ตอบอีกข้างก็ถือแก้วกาแฟ


 

 

 

 Minsok: กำลังเดินกลับบ้านน่ะ

 

 

 Chen: ระวังตัวด้วยนะครับดึกมากแล้วผมเป็นห่วง

 

 

 Minsok: รู้น่า -//-

 

 

 รอยยิ้มถูกแทนที่ความวิตกกังวลต่อให้เขาจะนึกน้อยใจยังไงคนคนนี้ก็สามารถหาเรื่องมาคุยให้เขาสบายใจได้เสมอ

 

 

 Chen: ฝันดีนะครับ คิดถึงมินซอกนะ :) ❤️

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 "จงแดวันนี้ไปคุมดนตรีในรายการแข่งให้หน่อยสิ"


 

 

 

 คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงเมื่อชานยอลเดินมาหาที่โต๊ะทำงานของเขาพร้อมส่งใบตารางเวลาของรายการแสดงประกวดดนตรี มือกร้านรับใบกระดาษจากเพื่อนของเองมาไว้กับตัวแล้วพลิกดูคร่าวๆ


 

 

 

 "แล้วทำไมมึงไม่ไปเอง?"


 

 

 

 ชานยอลยักไหล่ตอบจงแดอย่างไม่แยแสก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนโต๊ะทำงานของเพื่อนตัวเอง "กูมีอัดเพลงตอนบ่ายแล้วรายการนี้ก็เริ่มอัดบ่ายเหมือนกัน"


 

 

 

 มือหนาของชานยอลวางบนไหล่ลาดแล้วบีบๆก่อนที่เจ้าตัวจะลุกและเดินจากไป จงแดส่ายหัวให้กับเพื่อนที่ชอบรับงานมาเกินกำลังสุดท้ายก็มาโบ้ยให้กับเขาเสมอ

 

 

 'ติ๊ง'


 

 

 

 สายตาคมเหลือบมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะหยิบขึ้นมาและเปิดเข้าโปรแกรมพรันรอยยิ้มก็ผุดขึ้นมา

 

 

 Minsok: บ่ายนี้ต้องทำงานยาวไม่ว่างคุยแน่ๆเลยฉันคงขาดใจ ;(

 

 

 รอยยิ้มคมกว้างขึ้นเมื่ออ่านข้อความจากอีกฝ่ายก่อนจะเหลือบเห็นเวลาที่บ่งบอกว่าต้องไปทำงานแทนชานยอลแล้ว ร่างสูงเก็บเข้าของที่จำเป็นก่อนจะลุกขึ้นไปพร้อมรอยยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 ร่างสูงเดินเข้ามายังภายในสตูดิโอเอ่ยทักทายผู้คนภายในห้องพรางตอบคำถามว่าทำไมตนถึงมาอยู่ที่นี่ได้

 

 

 "เฮ้พี่จงแด!!"

 

 

 เสียงทุ้มเอ่ยดังฟังชัดจากทางด้านหลังจงแดหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเจอกับรุ่นในคนสนิทอย่างเซฮุนที่กำลังวิ่งมาทางตนเอง

 

 

 "โผล่มาได้ไงเนี่ยพี่ปกติเห็นวันๆอุดอู้อยู่แต่ในห้องอัด"

 

 

 เสียงหัวเราะทุ้มต่ำหลุดออกมาจากกลีบปากกระจับก่อนจะว่างมือลงบนศีรษะของรุ่นน้องและขยี้เต็มมือ "พี่มาแทนชานยอลพอดีมันไม่ว่าง"

 

 

 เซฮุนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะสะบัดศีรษะให้หลุดจากมือรุ่นพี่คนสนิทจัดแต่งทรงผมให้เข้าที่และเดินนำรุ่นพี่ของตนเองไปยังส่วนที่อัดรายการ

 

 

 พูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์ชีวิตที่ไม่ได้เจอกันนานพรางสายตาคมก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่บนเวทีที่ใช้ประกวด จ้องมองจนคนเป็นน้องต้องมองตาม รอยยิ้มมีเลศนัยถูกส่งมาให้คนเป็นพี่ก่อนที่มือหนาจะตบลงบนบ่า

 

 

 "สนใจอะไรพี่ เวที แสงสีหรือครีเอทีฟรายการ?"

 

 

 ใบหน้าคมหันมามองรุ่นน้องของตนทันทีก่อนจะนิ้วไปยังร่างบางที่ยืนอยู่บนเวที ดูแล้วเจ้าตัวคงง่วนกับการดูแลความเรียบร้อยของรายการจนไม่ได้สนใจรอบข้างสักเท่าไร

 

 

 "ถ้าอยากรู้จักพี่มินซอกผมพาไปรู้จักได้นะ ผมกับพี่เขามักทำรายการด้วยกันบ่อยๆ"

 

 

 ไม่รู้ว่าจะอิจฉาหรืออย่างไรดีในเมื่อมินซอกน่ะเขารู้จักดีอยู่แล้วดีตั้งแต่ก่อนที่เซฮุนจะได้รับเลือกให้เข้ามาเป็นช่างกล้องของบริษัทค่ายเพลงที่เขาทำงานอยู่ซะอีก

 

 

 "ไม่ล่ะฉันรู้จักดีเว้ย เพื่อนร่วมมหาลัยฉันเอง"

 

 

 "โหยไรอ่ะ"

 

 

 เสียงหัวเราะขบขันสไตร์พี่น้องดังทั่วไปทั้งสตูดิโอเป็นเหตให้ครีเอทีฟของรายการต้องหันมามองต้นต่อของเสียง 

 

 

 ขาเรียวก้าวลงจากเวทีตรงมายังต้นเสียงก่อนจะเอ็ดคนเป็นรุ่นน้องจนลืมมองว่ามีอีกคนยืนอยู่ด้วย "เบาๆเป็นไหมเซฮุน? บอกเป็นครั้งที่ล้านแล้วนะ"

 

 

 เซฮุนยู่หน้าลงอย่างล้อเลียนคนตัวเล็กก่อนจะได้รับฝ่ามือที่ตีลงบนศีรษะเขาเข้าอย่างจัง "ไปเตรียมกล้อง"

 

 

 "คร้าบแม่ ไปนะพี่"

 

 

 ท้ายประโยคเอ่ยร่ำลากับรุ่นพี่ของตนร่างเล็กหันด้านข้างตัวช้าๆ ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นชัดๆว่าเป็นใคร "จงแดนี่"

 

 

 รอยยิ้มน่ารักถูกส่งมาทักทายจงแดยิ้มตอบรับอีกคนไปก่อนจะพยักหน้ายืนยันตัวตนของตนเอง ปากกระจับเตรียมที่เอ่ยทักทายเพื่อนร่วมมหาลัยแต่ยังไม่ทันที่เสียงจะถูกเปล่งออกมาเสียงเรียกคนตัวเล็กจากทางด้านหลังก็ดังขึ้นซะก่อน

 

 

 มินซอกหันมาโบกให้ร่างสูงก่อนจะวิ่งไปทางที่เรียกตน จงแดล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเข้าโปรแกรมแชท พิมพ์อยู่ไม่นานก็เก็บมันลงอย่างเดิมและเดินไปทำหน้าที่ของตนเองบ้าง

 

 

 คนตัวเล็กชี้แจ้งลำดับการถ่ายรายการและบอกคอนเซ็ปให้กับผู้ร่วมรายการก่อนที่จะรู้สึกถึงแรงสั่นจากกระเป๋ากางเกง มือบางหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะอ่านข้อความถูกส่งมา

 

 

 รอยยิ้มน่ารักฝุดขึ้นบนใบหน้านวลแก้มเนียนใสเริ่มแต้มสีแดงระเรื่อความเหนื่อยล้าจากการทำงานหายไปหมดสิ้นก่อนจะเก็บโทรศัพท์ไว้ดังเดิมและเริ่มทำงานพร้อมกำลังใจที่ล้นหลาม

 

 

Chen: ตั้งใจทำงานนะครับคุณครีเอทีฟมินซอกผมเป็นกำลังใจให้ ❤️

 

 

 

------------------------------------------------

#CMนักเลงคีย์บอร์ด


จุ้บๆ    <3