Ten Song for ChenMin

ลำดับตอนที่ #4 : แค่ของเลียนแบบ -2-

แค่ของเลียนแบบ -2-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

           เขาว่าความสุขมักผ่านไปเร็ว

        

         

            'จริงเหรอ?'

 

 

 

 

 

 

 

 

      "จงแดๆ"

 

 

 เสียงใสเอ่ยเรียกบุคคลที่นั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊คบนผืนเตียงของตนเอง จงแดหันไปหาเจ้าของเสียงที่เอ่ยเรียกเขาหน้าโทรทัศน์ เลิกคิ้วหนาเป็นเชิงถามว่ามีอะไร

 

 

      "หิวอ่า"

 

 

 แล้วก็ได้ถอนหายใจ ให้ตายสิมินซอกก็เป็นแบบนี้สินะ ร่างสูงปิดฝาโน้ตบุ๊คของตนเองและลงไปนั่งข้างๆคนที่อยู่หน้าโทรทัศน์ มือหนายกขึ้นขยี้เส้นผมของมินซอก

 

 

      "คร้าบๆ รู้แล้วครับไปด้วยกันสิ"

 

 

 มินซอกกดปิดโทรทัศน์และลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะฉุดแขนอีกคนให้ลุกตาม ร่างสูงจัดการปิดห้องของตนให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปเคียงข้างกับคนตัวเล็ก ก้าวเดินไปได้ไม่นานมินซอกก็ต้องหยุดเดิน

 

 

 ดวงตากลมโตถอดมองไปยังบุคคลตรงหน้าร่างทั้งร่างหยุดเดินโดยฉับพลัน ราวกับถูกสาปทั้งที่อยากจะเดินหนีแต่กลับทำไม่ได้ จงแดยกมือขึ้นแตะไหล่ของอีกคนให้ได้สติ มินซอกพยักหน้ารับจงแดเตรียมจะก้าวเดินถอยหลังแต่ก็ถูกเรียกรั้งไว้ก่อน

 

 

       "เดี๋ยวสิมินซอก"

 

 

 มินซอกหยุดเดินกระทันหัน หันหน้ามาเผชิญกับอีกคน ริมฝีปากบางเม้นเข้าหากันแน่น ร่างสูงเห็นท่าที่ของคนตัวเล็กก็รู้ว่าอึดอัดแค่ไหน จงแดหันไปสบตากับดวงตาคมกริบของคนเบื้องหน้าก่อนจะเอ่ยช่วยคนตัวเล็ก

 

 

       "ฉันว่านายกลับไปก่อนดีกว่าอี้ฟาน มินซอกน่ะ....."

 

 

       "ไม่เป็นไรจงแด"

 

 

 ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะเอ่ยจบ มินซอกก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อนจงแดหันไปสบตากับดวงตากลมโต มินซอกส่งสายเป็นการยืนยันว่าตนพร้อมที่จะเผชิญคนเดียว คนตัวเล็กก้าวเดินมาอยู่ข้างจงแดก่อนจะพยักหน้าให้อีกคน

 

 

       "ฉันจะรอนะ"

 

 

 ส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้กับอีกคนก่อนจะเดินกลับเข้ามายังภายในห้องพักของตัวเอง ปิดประตูและทิ้งตัวลงนั่งพิงกับกรอบประตูของห้อง เสียงเอ็ดตะโลดังไปทั่วทั้งหอพัก อยากจะเปิดออกไปและฉุดคนตัวเล็กไปไว้กับเก็บไม่ให้คนเห็นและพบเจอ

 

 

       'แต่ก็ทำไม่ได้'

 

 

       'ปัง ปัง'

 

 

 เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น จงแดรีบลุกขึ้นเต็มความสูงเปิดประตูห้องโดยเร็ว สิ่งที่เรียกที่เห็นเมื่อบานประตูเปิดออกภาพที่ทำให้แดรู้สึกหัวใจวูบไหวได้มากที่สุด สิ่งที่เขาเกียดมากที่สุด

 

 

      'น้ำตาของมินซอก'

 

 

 คนตัวเล็กโผเข้ากอดร่างสูงทิ้งดวงหน้าให้ซบกับอกแกร่ง จงแดยกมือขึ้นกอดตอบคนตรงหน้า 

 

 

       "ทำอะไร"

 

 

       "ฮึก.....ฮือ"

 

 

      "มันทำอะไรมินซอก!!"

 

 

 จงแดดึงคนตัวเล็กออกจากอ้อมกอดของตนเองจ้องมองดวงหน้าที่ถูกบดบังด้วยน้ำตาใส มินซอกได้แต่ส่ายหน้าพร้อมน้ำตายกมือปาดน้ำตาบนหน้าตัวเองก่อนจะส่งยิ้มให้คนตรงหน้า

 

 

       "มัน....ฮึก มันจบแล้วล่ะจงแด"

 

 

 คิ้วหนาย่นเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจจ้องมองสบตากับดวงตากลมใส ตีสีหน้าไม่เข้าใจเมื่อเห็นรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้านวล

 

 

       "หมายความว่าไง?"

 

 

      "ฉัน....ฮึก เลิกกับ เลิกกับอี้ฟานแล้ว"

 

 

 จบคำพูดของมินซอกร่างบางทั้งร่างก็ถูกดึงเข้าสวมกอดอีกครั้ง ดีใจ เสียใจ เขาควรจะแสดงอาการไหนก่อนดี 

 

 

       "จงแด..."

 

 

 มินซอกยกมือขึ้นกอดตอบคนตรงหน้าเอาไว้แน่น ร่างสูงทำได้เพียงขานรับในลำคอเบาๆให้อีกคนได้รับรู้ว่าเขาฟังอยู่

 

 

       "เรา.....มาเริ่มต้นกันไหม?"

 

 

 ดวงตาคมเบิกกว้างกับคำพูดที่ได้ยิน เขาไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหมสิ่งที่เขาได้ยินมันคือเรื่องจริงใช่ไหม เขาและมินซอก..

 

 

       กำลัง

 

 

      "จงแด"

 

 

      จะ

 

 

      "จงแด"

 

 

       คบ

 

 

      "คิม จงแด!!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 ดวงตาคมลืมขึ้นอย่างกระทันหัน ภาพแรกที่เห็นคือเพดานของห้องสีขาวสะอาดตา ร่างสูงลุกจากผืนเตียงกว้างก่อนจะเดินไปยังประตูห้องที่มีเสียงเรียกเขาอยู่

 

 

 เปิดบานประตูออกก็เจอกับคนตัวเล็กที่ยืนส่งยิ้มให้เขาอยู่หน้าประตูห้อง  "ทำอะไรอยู่น่ะเปิดประตูช้าจัง?"

 

 

       "เอ่อ....เผลอหลับไปน่ะ"

 

 

 มินซอกพยักหน้าอย่างเข้าใจ จงแดเห็นอีกคนเงียบไปมองซ้ายมองขวาบริเวณนอกห้องก่อนจะเอ่ยถามคนตัวเล็กถึงจุดประสงค์ที่เรียกเขาให้ตื่นจากภวังค์หลับไหล

 

 

      "แล้ว มินซอกมีอะไร?"

 

 

 มินซอกทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางสิ่งบางอย่างออก แต่ก่อนที่ริมฝีปากบางจะได้เอ่ยตอบอะไรออกไปก็กลับมีเสียงหนึ่งแทรกมาเสียก่อน

 

 

       "ก็จะชวนไปกินข้าวน่ะสิ มินซอกรบเร้าอยากจะให้แกไปด้วย"

 

 

 บุคคลมาใหม่เดินออกจากห้องข้างๆและเดินมาหยุดที่ข้างมินซอกก่อนจะยกมือขึ้นโอบไหล่ของคนตัวเล็กไว้

 

 

       "แหม ก็จงแดเพื่อนเราหรือเปล่าล่ะอี้ฟาน"

 

 

 มินซอกยู่ปากและหันไปแบ้หน้าใส่อี้ฟาน น่ารักจนคนข้างๆอดหมั่นเขี้ยวที่จะบีบจมูกรั้นๆนั่นไม่ได้  "ว่าไงจงแดไปไหม?"

 

 

 หยอกล้อกันไม่นานอี้ฟานก็หันมาถามเพื่อนของตัวเองที่ส่งยิ้มและส่ายศรีษะปฏิเสธไป  "ไปเหอะ ฉันมีธุระว่ะ"

 

 

      "ไปด้วยกันแป๊ปเดียวเอง"  มินซอกทำหน้าเสียดายเล็กน้อยก่อนจะส่งสายตาเว้าวอนไปยังร่างสูงตรงหน้า จงแดส่งยิ้มและปฏิเสธเหมือนเดิม

 

 

      "อย่าไปกวนจงแดมันสิมินซอกก็"

 

 

       "ใช่ ไปกันสองคนเหอะนะไว้คร่าวหน้านะเดี๋ยวฉันเลี้ยงเลย"

 

 

 มินซอกพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหันไปส่งสายตากับอี้ฟานเป็นเชิงว่าให้ไปได้แล้วแต่ก่อนจะไปมินซอกก็ส่งสายตาให้กับจงแดเพื่อเป็นการการันตีว่าตนอยากให้ไปด้วยจริงๆ

 

 

 จงแดส่งยิ้มให้กับเพื่อนทั้งสองคนก่อนจะโบกมือลาให้ทั้งคู่ เฝ้ามองภาพคนสองคนที่เดินไปด้วยกันด้วยบรรยากาศแห่งความรัก ดูแล้วช่างเป็นคู่รักที่น่าอิจฉาจริงๆ

 

 

 จงแดเดินกลับเข้ามาภายในห้องของตนเองทิ้งตัวลงนอนกับเตียงอีกครั้ง เฝ้าคิดถึงถึงเรื่องราวที่เกิดก็ได้แต่ยิ้มเหยียดให้กับความฝันของตัวเอง

 

 

      'รักเขาแต่ก็ทำได้แค่ฝัน'

 

 

 คิดแล้วก็ได้แต่สมเพจตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่ามินซอกและอี้ฟานน่ะรักกันขนาดไหนถึงจะทะเลาะกันแต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของคนรักกันไม่ใช่เหรอ? จงแด นายน่ะมันก็แค่ 'ของเลียนแบบ'

 

 

 

 

 

 

      'แววตาของเธอบอกฉัน รู้ว่าคนสำคัญที่สุดคือใคร'

-----------------------------------------------------------


 #CMแค่ของเลียนแบบ