ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แค่ของเลียนแบบ
แค่ของเลียนแบบ
คุณเคยมีความรักไหม?
ถ้าคุณเคย..แล้วคุณเคยรู้สึกว่าคุณ
เป็นแค่ของเลียนแบบหรือเปล่า??
"จะอะไรนักหนาวะ อย่าเดินหนีได้ไหมหันมาพูดตรงๆสิ!!!"
เสียงเอ็ดตะโลดังลั่นไปทั่วทั้งหอพักเล็กๆ ผู้คนต่างเดินผ่านไม่สนใจกับเสียงที่เกิดขึ้นบริเวณทางเดินของอาคาร มันกลายเป็นภาพคุ้นตามากกว่าที่เห็นผู้ชายสองคนเถียงกัน
"ก็เพราะนายงี่เง่าอย่างนี้ไงมินซอก! น่าเบื่อว่ะ"
ร่างสูงของชายใบหน้าหล่อเหลาตะคอกใส่หน้าอีกคนแล้วเดินจากไปทันที เสียงทุ้มหวานเอ่ยด่าทอและเรียกรั้งให้อีกคนหันกลับมาแต่ไม่เป็นผล หยาดน้ำตาไหลรินอาบสองข้างแก้มอย่างไม่อายใคร
ทุกการกระทำของคนทั้งสองคนถูกจับจ้องโดยสายตาคู่คม เฝ้ามองร่างเล็กที่ทิ้งตัวนั่งพิงกำแพงอย่างหมดแรง ยิ่งคนตัวเล็กเจ็บมากเท่าไรหัวใจของเขากลับเจ็บมากกว่าหลายเท่า
ขายาวก้าวออกมาจากหัวมุมบันไดเดินตรงไปยังร่างที่สั่นเพราะการร้องไห้แสร้งตีสีหน้าตระหนกตกใจเมื่อพบเจอกับคนตัวเล็ก
"มินซอก!"
ใบหน้านวลหันตามเสียงเรียกก่อนจะลุกขึ้นและวิ่งเข้าสวมกอดบุคคลมาใหม่ ซบดวงหน้าลงกับอกแกร่งปล่อยให้น้ำตาไหลอีกครั้ง
"ฮึก เขา...เขาไปแล้วจงแด ฮึก...อี้ฟานไปแล้ว ฮือ"
'เจ็บ'
มือแกร่งยกขึ้นกอดปลอบอีกคน หลับตารับความรู้สึกจากคนตรงหน้ามาสู่ตนเอง ยิ่งเห็นน้ำตาหัวใจยิ่งเจ็บแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเขามันแค่..
'ของเลียนแบบ'
"ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่นี่แล้วนายไม่ต้องร้องไห้นะ"
ดวงตากลมโตเหมอมองไปยังท้องฟ้านอกหน้าต่าง ท้องสีครึ้มบ่งบอกว่าอีกไม่ช้าสายฝนคงจะเทลงมาดูแล้วช่างมืดหมนเสียจริง เหมือนใจเขาตอนนี้เลย
แก้วมัคคีนสีขาวสะอาดถูกยื่นมาตรงหน้าโดยมือแกร่ง ใบหน้าหวานหันมาตามกลิ่นหอมอ่อนๆของกาแฟก่อนจะยื่นมือออกไปรับและยิ้มของคุณเล็กน้อย
ร่างสูงยิ้มตอบก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงเคียงข้างกับคนตัวเล็ก เฝ้ามองทุกการกระทำของอีกคน มือแกร่งยกขึ้นลูบศรีษะของคนตัวเล็กส่งยิ้มอบอุ่นให้กับคนที่หันมามอง
"ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ดื่มกาแฟซะสิจะได้รู้สึกดีขึ้น"
รอยยิ้มหวานยิ้มตอบใหักับอีกก่อนจะรับแก้มกาแฟที่ส่งกลิ่นและหันกลับไปมิงหน้าต่างดั่งเดิม ร่างสูงมองใบหน้าหวานจากด้านข้าง กลืนน้ำลายลงคอของตนก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กอย่างเงียบๆ
"ถ้าไม่สบายใจ...ปรึกษาฉันก็ได้นะ"
มินซอกหันมาตามเสียงที่เอ่ยขึ้น ส่งยิ้มขอบคุณให้กับคนข้างกายก่อนจะส่ายศรีษะปฏิเสธความหวังดี จงแดหลุ่บตาต่ำลงเล็กน้อย ยังไงซะเขามันก็คงไม่มีค่าอะไร
แต่ก่อนจะได้คิดอะไรไปไกลจงแดก็รับรู้ถึงแรงที่ทิ้งลงบนไหล่ของตัวเอง เงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อยก็เห็นศรีษะของมินซอกลงบนไหล่เขา มินซอกเหมอมองไปยังท้องฟ้าที่ตอนนี้มีสายฝนตกลงมา
"ชั่งมันเถอะ ตอนนี้มีแค่เรา.......อย่าไปพูดถึงคนนอกเลยนะ"
'เพื่อนเท่านั้น ต้องจำคำนี้ไว้ในใจ'
"เร็วสิจงแด มาทางนี้เร็วๆ"
"มินซอกอยู่นิ่งๆสิ"
"ถ้านิ่งเขาจะเรียกไล่จับเหรอ 55555"
เสียงหัวเราะแห่งความสุขถูกเปล่งออกมาจากคนสองคนที่วิ่งเล่นกันอยู่ในสวนย่อมเล็กๆบนด้านฟ้าของหอพัก ที่ทำไว้เป็นที่พักผ่อนหยอยใจ มินซอกวิ่งราวกับเด็กน้อยที่ได้เล่นเพื่อนก็ไม่ปานโดยมีจงแดที่ถูกปิดตาด้วยผ้าฝีมือคนที่วิ่งหนีเขาอยู่
ในเมื่อมินซอกอย่าพักผ่อนด้วยวิธีนี้ทำไมเขาจะทำให้ไม่ได้ล่ะ
"ไม่เอาแล้วๆมินซอกชอบโกงอยู่เรื่อย"
มือหนาเอื้อมไปทางด้านหลังก่อนจะปลดปมผ้าให้หลุดออกจากดวงตาของเขา คนตัวเล็กได้แต่มู่หน้าลงพร้อมเดินเข้ามาใกล้ร่างสูง
"ฉันโกงตรงไหน? นี่ไงเดินมาใกล้ๆแล้วเนี่ย"
มินซอกกอดอกของตัวเองเสหน้าไปทางอื่นอย่างเง้างอน ขงแดเห็นแบบนั้นเลยเอื้อมของตนเองไปกอดเอวคนข้างหน้าไว้ล้วมสร้างความตระหนกตกใจให้กับมินซอกไม่น้อย แต่แทนที่กลับจะบ่นกลับมีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้มมากกว่า
ใกล้ ใกล้จนไม่อยากให้คนตรงหน้าหายไป จงแดกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแกล้งเป็นเหวี่ยงคนตัวเล็กให้สนุกสนานแต่ยิ่งเหวี่ยงแรงมากเท่าไรกลิ่นหอมอ่อนๆจากคนตรงหน้าก็ยิ่งกระทบกับจมูกมากขึ้น ยิ่งได้กลิ่นของคนตรงหน้ามาเท่าไรก็ยิ่งไม่อยากปล่อยคนตรงหน้าไป
"มินซอก..."
เลิกคิ้วแสดงให้เห็นถึงสงสัยเมื่อจงแดเรียกตนแล้วไม่เอ่ยสิ่งใดต่อ ยิ่งนานจนน่าอึดอัด มินซอกขยับตัวเล็กน้อยส่งผลให้จงแดรู้ว่าตนกอดนานแค่ไหน
"เอ่อ.....นี่ไงจะบอกว่าจับมินซอกได้แล้ว"
ไม่ว่าเปล่าแถมจี้ไปยังเอวของคนในอ้อมกอด เสียงหัวเราะกลับมาอีกหน มินซอกดิ้นตัวให้หลุดจากจงแดก่อนจะวิ่งหนีอีกครั้ง กลับกลายเป็นการวิ่งเล่นกันอีกหนของคนสองคน
มีความสุขจนไม่อยากเวลาเดินหายไป
ร่างบางนอนคดคู้อยู่บนเตียงนอน พลิกกายไปมาบนเตียงนุ่นมือบางกวาดไปบนผืนเตียงหวังจะให้เจอกับใครอีกคนแต่มันกลับ....ว่างเปล่า
มินซอกลุกขึ้นนั่งบนผืนเตียงกว้าง กวาดสายตามองไปรอบๆห้องหวังให้เจอจงแด นั่งสงสัยไม่นานเสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้นก่อนจะปรากฏด้วยร่างของคนที่ตามหาอยู่
"มินซอก"
จงแดเดินเข้ามาใกล้กับอีกคนมองใบหน้าที่ตีกันยุ่งเหยิงของอีกคนก่อนจะได้หัวเราะออกมา "ตลกมากเหรอ? ชอบหนีไปไหนมาไหนแล้วทิ้งฉันไว้อยู่เรื่อยนะ"
"ฉันไม่กล้าทิ้งมินซอกไว้คนเดียวหรอก ออกไปซื้อของมาให้กินเนี่ย"
มินซอกยู่หน้าลงก่อนจะเอื้อมไปรับถุงจากจงแดฉีกแกะขนมปังกินโดยไม่สนใจคนข้างๆ "อย่าเพิ่งกินอิ่มล่ะ"
"หื้ม?"
"เดี๋ยววันนี้จะพาไปเดท"
ผู้คนแออัดในย่านการค้าของเมืองใหญ่โตผู้ต่างพากันออกมาจับจ่ายใช้สอย บ้างก็มากันเป็นครอบครัวบ้างก็มาคนเดียวบ้างก็มาเป็นคู่
"วันนี้อยากไปไหนล่ะ?"
จงแดเอ่วถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ดวงตากลมโตกวาดมองไปบริเวณรอบๆหาสิ่งที่สนใจ "ไปทุกที่เลยได้ไหม?"
ไม่ว่าเปล่ามือบางยกขึ้นเกาะแขนของร่างสูงเขย่าไปมาพร้อมส่งกระเเสเสียงและสายตาออดอ้อนมาให้จงแด แล้วแบบนี้จะให้เขาปฏิเสธลงยังไงล่ะ
"ครับๆ เข้าใจแล้วครับตามใจคุณมินซอกเลยครับ"
รอยยิ้มกว้างถูกส่งออกมาก่อนที่เจ้าของรอยยิ้มจะคว้ามือหนาและพาไปในที่ตนอยากไป 'มินซอกนายจะรู้ไหมยิ่งนายทำแบบนี้ฉันยิ่ง.....รักนาย'
การเที่ยวเตร่บางที่ก็ทำให้คนเราลืมเรื่องทุกข์ใจไปได้นะ มินซอกเชื่ออย่างนั้นเพราะตอนนี้เขามีความสุขมากๆเลยล่ะใครจะรู้ว่าการที่ได้ออกมาเที่ยวเล่นซื้อของมันจะทำให้มีความสุขได้
"วันนี้สนุกมากเลย ขอบใจนะจงแด"
เจ้าของชื่อหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะส่งรอยยิ้มให้คนตัวเล็ก มือหนาหยิบแก้วน้ำข้างตัวก่อนจะส่งให้มินซอกได้รับไว้ ก่อนจะเกลี่ยเส้นผมให้คนตัวเล็กยามมันปรกหน้าเวลาเจ้าตัวก้มหน้าลงดูดน้ำ
"ขอบใจนะ มีเพื่อนอย่างจงแดเนี่ยฉันมีความสุขที่สุดเลย"
เอ่ยขอบคุณเสร็จก็เอียงศรีษะซบกับไหล่กว้างของอีกคน จงแดส่งยิ้มให่กับมินซอกก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า ท้องฟ้าสีสดใสมากเลยนะแต่ยิ่งมองทำไมจิตใจยิ่งห่อเหี่ยวล่ะ??
-----------------------------------------------------
กลับมาอัพแย้วววววววววไม่รู้มีใครรออ่านหรือป่าว 55555
ใครสนใจจะแนะนำเพลงหรือแนวะนำแนวเรื่องฟิคยาวได้ดลยนะคะ
บอกเลยแก้บนแบบนี้ไม่ใช่เรื่องเล่น 55555555
ฝากเรื่องนี้และติดตามต่อนะคะ
#CMแค่ของเลียนแบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น