ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 'คนที่คุณก็รู้ว่าใคร 2'
'คนที่คุณก็รู้ว่าใคร 2'
'จำได้ไหมเขายังเป็นห่วงคุณเหมือนเดิม..'
.
.
.
.
.
-ปัจจุบัน-
ฝนตก วันนี้เป็นอีกวันที่สายฝนเทกระหน่ำลงมา จงแดเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่างของห้องสมุด ปานนี้มินซอกจะเป็นไงนะวันนี้เลิกเรียนเวลานี้ซะด้วย
"มึงทำตรงนี้นะ เฮ้ยมึงทำผิดแล้ว เออๆนั่นแหละ จงแดของมึงอ่ะ..จงแด จงแด ไอ้คุณคิม จงแดครับ!!!"
ร่างสูงสะดุ้งตัวเมื่อโดนเสียงเรียกดังก้องหูของชานยอลเพื่อนคนสนิท ยกมือขึ้นปิดหูทำหน้าแหยแกร หันไปหาเพื่อนตัวสูงก่อนจะทุบโต๊ะเบาๆ
"โอ๊ย! อะไรของมึงวะชานยอลอยู่ใกล้แค่นี้เรียกเสียงดังเพื่อ?"
ชานยอลยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ก็เห็นว่าเหม่อซะเหลือเกินนี่ "ใครให้มึงเหม่อครับเพื่อน งานยังไม่เสร็จเสือกใจลอยไปหามินซอกเหรอ"
ชานยอลทำหน้าล้อเลียนอย่างรู้ทัก จงแดรีบยกมือขึ้นหมายจะฟาดลงศีรษะนั่นงามๆนั่นแต่ด้วยความสูงที่แตกต่างกันทำให้ชานยอลไหวตัวหลบทัน
"เขินก็บอกห่า รู้งี้ไม่น่าเอาเบอร์ให้เลยว่ะ"
จงแดเบะปากใส่ชานยอลอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า ร่างสูงหันหน้ามองหน้าต่างอีกครั้งพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ มินซอกใกล้จะเลิกเรียนแล้วสินะ เอาไงดีเนี่ย
"เฮ้ยโทษทีว่ะมาช้าหน่อย"
เสียงของบุคคลมาใหม่เรียกให้ทั้งกลุ่มหันตามมองแต่ไม่ใช่จงแดคนนี้หรอกแต่ถ้าไม่ใช่เพราะประโยคที่มันทักเนี่ยสิ "เฮ้ยจงแดฉันเห็นมินซอกของแกยืนหลบฝนอยู่ใต้ตึกคณะว่ะดูเหมือน.."
มินซอก ยังไม่ทันจบประโยคดีจงแดก็รีบลุกขึ้นพร้อมคว้าร่มในมือของเพื่อนติดมือมาด้วยและรีบวิ่งจากห้องสมุดไปทันที
"เฮ้ย!ร่มกู"
.
.
.
.
'คนที่คุณก็รู้ว่าใคร...'
.
.
.
.
ร่างสูงรีบวิ่งฝ่าทุกสิ่งทุกอย่างในใจคิดบ่นว่าทำไมระยะทางจากหอสมุดกับคณะของมินซอกถึงไกลกันอย่างนี้ นั่นไงเจอแล้ว จงแดชะลอฝืเท้าให้ช้าลงพยายามรักษาระยะห่างเพื่อไม่ให้มินซอกเห็น
เอาไงดีวะ? ไม่มีใครเลยแล้วจะฝากร่มไปยังไง ร่างสูงยืนครุ่นคิดอยู่สักพักมุมปากกระตุกยิ้มอย่างคนคิดอะไรออก จงแดค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ร่างบางที่ละเล็กน้อย วางร่มลงพิงกับเสาแล้วรีบหลบหลังเสาถัดไปโดยเร็ว
แปะ
เวร ร่มเจ้ากรรมดันล้มลงพื้นและที่เวรยิ่งกว่ามินซอกกลับมองไม่เห็นร่มของเขา มือกร้านเอื้อมไปคว้าร่มมาไว้กับตัวอีกครั้ง ดวงตาคมหลับลงพร้อมกับระบายลมหายใจออกมา
จงแดทำใจกล้าเดินออกไปตรงๆ ยืนประจันหน้ากับร่างเล็กตรงๆ มินซอกค่อยๆหันมามองร่างสูงช้าๆเมื่อรู้สึกตัวว่ามีใครอีกคนมองอยู่
"เอ่อ.....ถ้าไม่รังเกียจ....เอาร่มคันนี้ไปใช้ก็ได้นะ.."
เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีปฏิกริยาตอบรับใดๆจงแดตัดสินใจจับมือของร่างบางขึ้นมาก่อนจะวางร่มสีส้มสดในมือบางนั่น เห็นว่าภารกิจของตัวเองสำเร็จแล้วร่างสูงหันหลังวิ่งออกมายังอีกด้านของตึกทันที ร่างสูงรีบหันไปมองว่าอีกคนตามมาหรือเปล่าแต่เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มี
จงแดจัดการล้วงลงไปกระเป๋ากางเกงของตนเองหยิบโทรศัทพ์เครื่องสวยออกมาก่อนจะเปิดเมสเสทเตรียมส่ง ร่างสูงนึกอย่างอารมณ์ดีว่าจะส่งอะไรไปดีจนไม่ทันสังเกตุด้านหลังของเสาที่ตนพิงอยู่
"เอาอันนี้ดีกว่า.....วันนี้เปียกฝนด้วยกลับหอไปอย่าลืมอาบน้ำทานยานะครับชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย..คนที่คุณก็รู้ว่าใคร"
นิ้วแกร่งจัดการพิมพ์ตามสิ่งที่ปากของเจ้าของร่างกายพูด จัดการส่งข้อความไปที่เรียบร้อยเตรียมจะเดินกลับไปยังห้องสมุดแต่ก็ลืมไปว่าฝนขนาดนี้จะฝ่าไปยังไงในเมื่อเขาให้ร่มกับมินซอกไปเสียแล้ว
'ตี๊ดๆ'
เสียงเตือนข้อความดังขึ้นใกล้ๆแต่ไม่ได้เรียกความสนใจจากจงแดเท่าเสียงที่อ่านข้อความนี่สิ "วันนี้เปียกฝนด้วยกลับหอไปอย่าลืมอาบน้ำทานยานะครับชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย..คนที่คุณก็รู้ว่าใคร เฮ้อคนเรานี่ก็แปลกเนอะชอบดูแลคนอื่นแต่ไม่ชอบดูแลตัวเองแปลกจริงๆ"
เร็วกว่าความคิดร่างสูงรีบหันไปมองทางต้นต่อเสียงทันที มินซอกตัวเป็นๆยืนบ่นถึงข้อความของเขาอยู่หลังเสาอีกด้านหนึ่ง ร่างบางเเสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องหนำซ้ำยังมีการทำเป็นทักเขาอีก
"อ้าว คุณคนที่เอาร่มให้ผมนี่น่า"
คงไม่ต้องเดาอะไรให้ยืดยาวแล้วล่ะ จงแดมั่นใจว่ามินซอกรู้เรื่องหมดแล้วแน่ๆ "คุณ.....เอ่อไม่สิมินซอกรู้นานแล้วเหรอ?"
เหมือนเป็นคำถามที่ชวนงงแต่ไม่ใช่กับมินซอก ร่างบางครี่ยิ้มเลศนัยออกมาแกล้งตีหน้าทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อ
"รู้อะไรเหรอครับ?อ่าจริงสิผมต้องรีบกลับแล้วเผอิญมีคนเขาบอกให้รีบกลับขอบคุณสำหรับร่มนะครับแต่ผมมีคนดูแลอยู่แล้ว"
ให้ตายสิจงแดไม่เคยรู้สึกว่าตนเองจนกรอบเท่าครั้งนี้มาก่อน คิดไม่ผิดเลยที่เขาเลือกจะชอบมินซอกคนๆนี้ไม่เหมือนใครจริงๆ ยังไม่ทันที่มินซอกจะได้ขยับไปไหนมือกร้านก็รีบคว้าเท่าที่แขนของร่างบางทันที
"อ๊ะ คุณทำแบบนี้ไม่ถูกนะครับ"
ท่าทีที่เอ่ยเหมือนเล่นๆแต่กับแฝงความจริงจังเอาไว้ทำใหัจงแดหรือรู้สึกว่าตัวเองเป็นต่อยังไงยังงั้น
"ไม่ต้องมาทำไขสือนะมินซอก ตอบผมมาว่ารู้นานหรือยัง"
"......ก็รู้นานเท่าที่รู้ว่ามีคนใช้ให้ชานยอลมาขอเบอร์แล้วก็รู้นานเท่าที่ว่ามีคนชอบมาส่งดอกไม้ให้เช้าๆแล้วเดินกลับออกไปแบบคนบ้าแล้วก็..."
"พอๆๆพอแล้วๆ"
จงแดยกมือขึ้นห้ามมินซอกไว้เพราะถ้าปล่อยให้ร่างบางพูดต่อเขามีหวังได้แทรกตัวไปกับเสาแน่ๆ
"เดี๋ยวสิๆยังไม่ถึงจุดคายแมกเลยนะ...เพราะฉันรู้มานานเท่าที่ทำลูกบอลโดนหัวผู้ชายที่ชื่อคิม จงแดเลยล่ะนานพอไหม?"
ให้ตายสิมินซอกรู้ว่าตลอดว่าเขาชอบคนตรงหน้าแต่ก็กลับปล่อยให้เขาจีบแบบเงียบๆต่อไปเนี่ยนะ ร่างสูงยืนมือออกไปหวังจะจับมือบางแล้วสารภาพความในใจแต่ทว่ากลับโดนขัดซะก่อน
"เดี๋ยวๆ!! แม่บอกไม่ให้จับมือกับผู้ชายนะ"
ร่างสูงทำหน้าชงนใจแต่ก็ชักมือกลับ
"แต่ถ้ากอดล่ะก็..........ได้นะ"
ไม่รอให้ใครตัดสินใจร่างสูงรีบคว้าร่างบางเข้ามากอดไว้แน่นจนอีกคนที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับตกใจจนปล่อยร่มลง
"ทำบ้าอะไรเนี่ยจงแด"
"ชอบแล้วทำไมไม่พูดล่ะ ปล่อยให้ผมเป็นบ้าอยู่ฝ่ายเดียวตั้งนาน"
มินซอกระบายลมหายใจออกมาก่อนรอยยิ้มบางๆจะปรากฏขึ้นบนใบหน้า
"บอกแล้วจะเจอเรื่องแบบนี้เหรอ :)"
----------------------------------------------
Merry Merry Merry Christmas
#CMคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น