Photograph memory (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #2 : Photograph memory -2-

Photograph memory -2-

 

 

 

 

 

 

 

 

"เฉิน วิ่งมานี่เร็ว 55555 นั่นแหละๆไปคาบมานะ"

 

 มาแล้ว หลังจากที่ผมแอบอยู่หลังพุ่มไม้อันเดิมเป็นเวลานานเพื่อรอเขาคนนั้นไม่สิเพื่อรอมินซอกวันนี้ผมอุสาห์เอาเลนล์ตัวใหม่มาใช้ถ่ายมินซอกเลยนะเนี่ยหวังว่าภาพที่ออกมาจะดูดีนะไม่สิต้องดูดีอยู่แล้วเพราะมินซอกน่ะดูดีมากๆเลย

 

 ผมยกกล้องขึ้นจับโฟกัสไปยังมินซอกเหมือนเคยแต่เหมือนอะไรดลใจให้ผมนึกขึ้นมาว่าอยากจะถ่ายมินซอกจากมุนสูงๆดูบ้าง ผมจัดแจ้งอุปกรณ์ที่เอามาด้วยให้เข้าที่แขวนกล้องไปทางด้านหลังและปืนขึ้นไปบนต้นไม้ใกล้ๆ ผมจัดที่นั่งตัวเองให้พอเหมาะยกกล้องถ่ายมินซอกไปหนึ่งรูป

 

 อ่า~มุนนี้มินซอกก็ดูดีแฮะ ผมยิ้มใหักับรูปถ่ายฝืมือตัวเองอย่างคนเป็นบ้าแต่เหมือนรู้สึกว่าอะไรมันกัดขาผมอยู่นะคันยิบเลยล่ะ เวรล่ะมดแดงตัวเปลงๆเต็มรังเลยมันกำลังรุมกัดโอยวันนี้มันซวยอะไร แต่มันยังมีอะไรที่ซวยกว่าเมื่อเข้าบีเกิ้ลตัวเล็กนั่นที่มาตอนไหนไม่รู้เล่นเห่าซะเสียงดังขนาดนั้นเดี๋ยวมินซอกก็มาเห็นพอดีหรอก T[]T

 

 "โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง"

 

ตุ้บ!

 

 "เฉิน เห่าอะไรน่ะถ้าเป็นกระรอกก็บอกแล้วว่าอย่าไปรังแก....ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! ที่สวนนี้มีลิงด้วยเหรอเนี่ย!"

 

 เนื่องจากทนความคันไม่ไหวทำให้ผมร่วงลงจากต้นไม้ลงมากระแทกพื้นดังอักดั้งจะหักไหมเนี่ยแล้วกล้องอีกล่ะอูยยยยย ซวยอะไรขนาดนี้เนี่ย

 

 "ลิงบ้านคุณน่ะสิหล่อขนาดนี้อูย"

 

 ผมประคองตัวเองขึ้นมาตอบมินซอกเพราะเมื่อกี๊เขาว่าผมเป็นลิงด้วยล่ะ

 

 "..... ก....ก็.....ใครจะไปรู้ล่ะก็......คุณล่วงมาจากต้นไหมนี่"

 

 มินซอกว่าพร้อมอุ้มเจ้าลูกหมาที่เป็นต้นเหตุขึ้นมาไว้กับตัว นึกแล้วก็อยากจะบีบให้ตายนักเพราะมันนั่นแหละที่ทำให้มินซอกว่าเจอผม

 

 "ผมขึ้นไปถ่ายรูปมันผิดตรงไหน"

 

ผมตอบกลับไปพร้อมกับปัดๆเสื้อผ้ามองหน้าเจ้าลูกหมาแล้วอยากจะตบให้ตายคามือนัก

 

 "โฮ่ง โฮ่ง"

 

 เหมือนมันจะอ่านใจผมได้หรือมันเถียงผมอยู่วะเนี่ย มินซอกกระชับอ้อมกอดเจ้าหมาน้อยนั่นให้แน่นขึ้นเขามองหน้าผมไปมาอย่างไม่เชื่อและถ้าผมสังเกตุไม่ผิดผมเห็นว่าหน้าเขาดูจะอึ้งๆเมื่อเจอหน้าผมนะ

 

 "แล้วใครใช้ให้คุณไปถ่ายบนต้นไหมล่ะ"

 

 ผมกรอกตาไปมานั่นเมื่อเจอคำถามจี้ใจดำ นั่นสิคนบ้าอะไรจะทำขนาดนั้นก็มีแต่คนบ้าแบบผมล่ะมั้งคิดๆจงแดคิดๆ

 

 "ผม...ผม...อ๋ออเออผมก็ขึ้นไปถ่ายรังนกข้างบนไง"

 

 ผมว่าพร้อมชี้ขึ้นไปข้างบนต้นไม้ มินซอกมองตามผมขึ้นไปข้างบนก่อนจะหันหน้ามามองผมอีกครั้ง เขาพองลมเข้าไปในแก้มอย่างน่ารักน่าชังก่อนจะเดินจากไป อ่าน่ารักจังเลยแฮะ -///-

 

 "ฮืมมม แง่มมมมๆๆโฮ่งๆๆๆๆๆ"

 

 ถ้าผมเตะหมาของว่าที่แฟนผมผมจะผิดไหมเนี่ย -*-

 

.

.

.

.

 

 "นะๆๆๆๆ น่านะเลย์นะนร้าาาาา ช่วยน้องเฉินๆคนนี้หน่อยนะ"

 

 ผมนั่งกอดแขนไอ้เลย์พร้อมแบะปากใส่อย่างออดอ้อนโยกตัวมันไปโยกตัวมันเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นแล้วอ้อนแม่ก็ไม่ปาน

 

 "ฉันรำคาณแล้วว่ะแกทำอะไรสักอย่างสิ"

 

 ชานยอลตบมือลงโต๊ะพลางทำหน้าเซ็งกะตายพร้อมหยิบเอาหูฟังของผมไปเสียบหูมันเรียบร้อย ไอ้นี่สงสัยทะเลาะกับเมียมาชัว

 

 "แกจะเอาอะไรวะห๊ะ! พอฉันโผล่หน้ามาปึ๊บแกก็เข้ามาบอกจะเอาๆเอาอะไรวะ!"

 

 สุดท้ายแล้วไอ้เลย์ก็ทนไม่ไหวหันมาเหวใส่ชนิดที่ใครๆก็มองว่าน่าจะมีเรื่องแน่ๆแต่ไม่ใช่กับพวกผมก็มันชินซะแล้ว

 

 "ฮยองก็สัญญากับน้องเฉินๆคนนี้ก่อนสินะๆๆนร้า สัญญาก่อนนะๆ"

 

 ผมยื่นนิ้วก้อยออกไปข้างหน้าเลย์หวังให้มันเกี่ยวก้อยสัญญาแบบเด็กๆสุดท้ายมันก็ยอมยื่นนิ้วมาเกี่ยวก้อยกับผม ผมคลี่ยิ้มออกมาเมื่อเพื่อนหน้ามึนตกลงจะช่วยผม

 

 "แกอย่ามายิ้มอย่างนี้นะฉันขนลุก"

 

 ไอ้เลย์ว่าพร้อมเอาหน้าซุกแขนชานยอลนี่ผมมันหน้ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ผมหุบยิ้มของตัวเองแล้วหันมาจ้องเพื่อนตัวดีทั้งสองคนลอบยิ้มที่มุมปากออกมา

 

 "แกก็แค่...."


 

 

.

.

.

 

 สาบานว่านี่คือการขอร้องของเพื่อนปากเป็ดของผมใช่ไหม อ่อผมชื่อเลย์นะเป็นนักศึกษาจากเมืองหมีแพนด้าที่อยากจะเรียนไกลๆบ้านเลยถ่อสังขารมาเกาหลีด้วยความรู้อันน้อยนิดแต่ก็ได้เฉินและชานยอลช่วยเรื่องภาษาไว้

 

 ผมเดินถ่อสังขารจากคณะของผมมายังคณะมนุษย์ศาสตร์ที่อยู่ไกลกันคนล่ะชั้วโลกเลยก็ว่าได้ ให้ตายสิถ้าผมไม่ใช่ประเภทพวกแพ้ลูกอ้อนผมไม่ทำหรอกนะ

 

 ผมเข้ามายังในตัวคณะมองซ้ายทีขวาทีเพื่อหาใครบ้างคน

 

 "ทางนี้ๆอยู่ทางนี้"

 

 ผมหันไปตามเสียงเรียกที่ดังจากตัวตึกเดินตามเสียงนั้นไปอย่างโดยเร็ว ยิ้มทักทายกับบุคคลตรงหน้า

 

 "ไงแบคฮยอน"

 

 ผมโบกมือให้พร้อมเดินไปหาแบคฮยอนแฟนสุดที่รักของเจ้าเพื่อนหูกางของผม แบคฮยอนเดินนำผมเข้าไปยังส่วนในของคณะเรามาหยุดอยู่ตรงโต๊ะใจกลางของสวนคณะ

 

 "ลมอะไรหอบมาล่ะที่นี่มันไกลจากนิเทศน์มากนะ"

 

 แบคฮยอนถามขึ้นหลังจากที่เราสองคนนั่งลงเป็นที่เรียบร้อย ผมไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรเลยนะเนี่ยที่จะบอกว่ามายังคณะที่โคตรจะต่างถิ่นยังไงดี

  

 

 "อ่า....เอ่อ....อ....พี่...พี่ลี่อินอยู่ไหนเหรอ แฮ่ๆ"

 

 "พี่..ลี่อิน"

 

 ผมพยักหน้ารับแบคฮยอนพร้อมกัดริมฝีปากล่างเพื่อรอคำตอบ ผมหวังว่านี่มันจะเป็นหนทางเดียวที่จะเจอกับมินซอกนะ

 

 "ก็อยู่ในคลาสมั้งฉันเพิ่งเจอเมื่อตอนเช้าไปเอง แน่ใจนะว่ามาหาพี่ลี่อินน่ะ"

 

 "เอ่อ..ก็ใช่.."

 

 "เมื่อกี๊มีใครนินทาพี่ไหมเนี่ย"

 

 เสียงหวานเอ่ยขึ้นทางด้านหลังของผมพร้อมร่างของหญิงสาวสวยที่ถูกพูดชื่อเมื่อสักครู่ พี่ลี่อินหย่อยตัวกลางลงม้านั่งข้างๆแบคฮยอน เธอเป็นนักศึกษาปฏิญาโทที่มาจากจีนเหมือนผมแถมยังเป็นพี่เลี้ยงผมอีกด้วย

 

 "พี่มาก็ดีแล้วเลย์มันบ่นถึงแน่ะ"

 

 "มีอะไรหื้ม?"

 

 เอาล่ะสิที่นี้ ผมจะหาเหตุผลอะไรที่จะมาอ้างกับพี่ลี่อินอีกคนล่ะ ผมนั่งสั่นขาโดยมีสายตาจับผิดของพี่ลี่อินและแบคฮยอนจ้องอยู่ ที่ผมมาทำอะไรเนี่ยเฉินนะเฉินถ้าฉันรอดไปได้แกโดนแน่

 

 "เอ่อ...เผอิญไม่เข้าใจภาษาน่ะเลยมาหา"

 

 "เดี๋ยวนะแกมาถามภาษาเกาหลีกับพี่ลี่อินเนี่ยนะ แล้วชานยอลไปไหนจงแดล่ะ"

 

 "บอกพี่มาตรงๆดีกว่านะ"

 

 พี่ลี่อินและแบคฮยอนมองหน้าผมอย่างจับผิด ผมกัดริมฝีปากล่างของตัวเองรู้สึกจนตรอกยังไงไม่รู้แฮะ

 

 "ง่ะเขายอมแล้วเขามาหามินซอกง่ะ T[]T"

 

 ผมยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองพยายามหลบลงไปใต้โต๊ะให้มากที่สุด พี่ลี่อินและแบคฮยอนหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะทำเหมือนเป็นปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 "แค่มาหามินซอกมีอะไรต้องปิดเนี่ย"

 

 "นั่นสิบอกตรงๆก็พาไปแล้วมินซอกจะเลิกแล้วด้วย"

 

 "ก็....มัน...."

 

 "เอาล่ะๆพี่ไม่แกล้งแล้วก็ไปหาสิวันนี้อย่ากลับดึกล่ะไม่งั้นจะโทรทางไกลไปฟ้องป๊าเราแน่ๆ"

 

 พี่ลี่อินส่งยิ้มมาให้ผมและแบคฮยอนก่อนจะขอตัวกลับไปหอพักก่อน แบคฮยอนส่งข้อความอะไรบางอย่างแต่ยังคงจ้องหน้าผมเหมือนเดิมจนผมรู้สึกอยากจะเอาหน้าไปแนบให้มันเป็นเนื้อเดียวกับโต๊ะเลยล่ะ

 

 "เดี๋ยวมินซอกก็มาแล้วล่ะ ฉันถามจริงนะแกไม่เคยโผล่หัวมาคณะฉันถ้าไม่มารับลู่หานกับพี่ลี่อินแกไม่เคยสนใจใครในคณะฉันหรือคณะไหนเลยแล้วแกมาหามินซอกทำไม?"

 

 แบคฮยอนยิงคำถามรัวเร็วออกมาจนผมแทบจะตอบไม่ทัน ผมไม่รู้จะเริ่มจากคำถามไหนก่อนดี เลยเลือกที่จะเงียบไว้แบบนั้นนั่งมองซ้ายมองขวาโดยมีสายตาของแบคฮยอนค่อยมองอยู่

 

 "แล้ว..แกทะเลาะอะไรกับชานยอลห๊ะมันทำหน้าเป็นหมาป่วยทั้งวันเลยนะวันนี้"

 

 "ชิ สนทำไมปล่อยให้ป่วยจนกลายเป็นหมาหัวเน่าไปแน่ะ นี่!อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ"

 

 แบคฮยอนเท้าคางมองไปยังทางอื่นแต่ก็หันกลับมาจ้องจับผิดผมอีกครั้งเมื่อโดนผมเปลี่ยนประเด็น

 

 ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยตอบอะไรบุคคลมาใหม่สองคนก็เดินเข้ามาทางโต๊ะของพวกผมเสียก่อน ผมเงยหน้าไปมองผู้มาใหม่ก่อนจะเอ่ยทักไป

 

 "ไง มินซอก"

 

 มินซอกที่เดินมากับลู่หานยิ้มตอบฉันเมื่อเห็นว่าตนเองโดนทักก่อน

 

 "อย่ามาตีเนียนแกโผล่มาที่นี่ได้ไง?"

 

 เป็นลู่หานที่เอ่ยถามกับผมก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งยังเก้าอี้ของโต๊ะที่ว่างอยู่ มินซอกเอาแต่เกาะแขนลู่หานแน่นไม่ยอมปล่อยเพราะอาจจะไม่คุ้นชินกับผมเท่าแบคฮยอนหรือลู่หานล่ะมั้ง

 

 "แบคฮยอนมีอะไรเหรอ?"

 

 มินซอกหันไปเอ่ยถามกับแบคฮยอนแต่กับได้รับเชิดหน้ามาทางผมแทนประมาณว่าคนที่มีน่ะนี่ตั้งหาก มินซอกหันไปตามหน้าของแบคฮยอนก่อนจะส่งยิ้มแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร

 

 "ฉันขอคุยกับมินซอกสองคนได้ไหม"

 

 เอ่ยพร้อมส่งสายไปยังลู่หานและแบคฮยอนที่เอียงตัวแทบจะข้ามโต๊ะมาฟัง มินซอกพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินนำออกไป

 

 มินซอกเดินนำผมมายังอีกฝากหนึ่งของตึกที่นี่มันเงียบและผู้คนบางตามาก มินซอกหยุดเดินและหันมาทางผมใบหน้าน่ารักๆนั่นดูเต็มไปด้วยคำถาม

  

 "เอ่อคืองี้นะ...ฉันชื่อเลย์เป็นเพื่อนหอเดียวกันกับลู่หานเป็นเพื่อนกับชานยอลแฟนของแบคฮยอนอ่า..ใช่แล้วก็เป็นเพื่อนของเซฮุนแฟนลู่หานด้วยนะเอ่อ...แล้วๆ.."

 

 "5555 บอกแค่ชื่อก็รู้จักแล้วฉันเคยเห็นนายอยู่กับลู่หานบ่อยๆน่ะ"

 

 มินซอกหัวเราะจนตัวโงนพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักมาให้ผม สาบานเถอะถ้าผมชอบมินซอกนะผมจะฉุดมินซอกให้เป็ดมันขาดใจตายค่อยดูขอหาป๊อดดีนัก -//-

 

 "แล้วมีอะไรเหรอ? คณะนิเทศน์ไม่ใช่ใกล้ๆที่จะเดินเล่นผ่านมาหรอกนะ"

 

 "คือ...ถ้าฉันมีสิ่งที่อยากจะขอจะได้ไหม"

 

 "หืม? ขอ?

 

.

.

.

.


 

 

 

 "เฮ้ยๆมันมาแล้วว่ะจงแด"

 

 ชานยอลสะกิดผมให้หันไปมองเพื่อนคนสำคัญที่ผมส่งไปทำภาระกิจลับ เลย์เดินเข้ามาหาพวกผมอย่างหน้าตาไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไรนัก นี่ผมต้องไปหาขนมร้านอร่อยร้อยแปดเจ็ดย่านน้ำมาสังเวยมันไหมเนี่ย

 

 "แหมมม ผมกำลังรอคุณอยู่เลยครับเชิญนั่งก่อนอยากทานอะไรสั่งได้เลยนะครับ"

 

 ผมลุกขึ้นและฝายมือให้กับเพื่อนของผมแล้วทำท่าเหมือนพนักงานจดออเดอร์ของร้านกาแฟที่พวกผมนั่งกันอยู่

 

 "มีงไม่ต้องมาทำดีประชดกูเลยนะ"

 

 ไอ้เลย์พูดพร้อมตวัดสายตามาทางผมอย่างคาดโทษ ผมมองไปยังชานยอลเพื่อขอความช่วยเหลือแต่กลับได้รับการแกล้งตายกับมา รักกันจริงนะพ่อหูกาง

 

 "แล้ว...ไหนอ่ะของ"

 

 ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างชานยอลแบมือไปยังไอ้เลย์ที่ยังทำหน้าบูดเป็นตูดหมี(?)อยู่

 

 "ของเหรอ? ได้สิ"

 

 ไอ้เลย์ว่าพรางยิ้มแสยะที่ผมมองยังไงๆก็ดูชั่วร้ายมาให้ผมกับชานยอล อยู่ๆมันก็ลุกพร้อมเดินออกไปนอกร้านผมมองตามมันไปจนสุดสายตาก็ได้แต่หันมามองหน้ากับชานยอลอย่างงงๆ สักพักเลย์เดินเข้ามาพร้อมกับบุคคลมาใหม่ที่ผมไม่เคยลืมหน้า ให้ตายสินั่นมัน...

 

 "เชี่ย!นั่นมันมินซอก!"

 

 เป็นชานยอลที่พูดออกมาแล้วเขย่าแขนผมไปด้วย

 

 "เออรู้แล้ว ไอ้เลย์ไอ้ชั่ว"

 

 "นั่งก่อนนะมินซอก เอ่อชานยอลแกพาฉันไปสั่งกาแฟหน่อยดิ มินซอกเอาอะไรไหม" 

 

 ไอ้เลย์ดึงเก้าอี้ออกให้กับมินซอก ก่อนจะหันไปชานยอลและถามมินซอกอีกที มินซอกส่ายหน้าเบาๆก่อนที่มันจะเดินอ้อมมาทางผมแล้วคว้ากระเป๋าตังของผมพร้อมคอเสื้อชานยอลแล้วพากันเดินเข้าไปในร้านเพื่อสั่งกาแฟ

 

 ผมได้แต่นั่งก้มหน้าสั่นขาเงียบๆอยู่ตรงข้ามมินซอก แมร่งกูใช้ให้ขอเบอร์มิใช่พาเขามาตัวเป็นๆห่ารากเอ้ย TT 

 

 "เอ่อ...คือ..."

 

 ผมเงยหน้าขึ้นมามองมินซอกแบบเต็มๆแต่ก็ต้องรีบเสหน้าไปทางอีกฟันธงว่าต้องจำผมได้แน่ ก็เล่นตกต้นไม้ซะขนาดนั้นอ่า

 

 "เรา...เคยเจอกันใช่ไหม?"

 

 ผมหันหน้ามามองมินซอกอีกครั้งพยักหน้ารับเบาๆ เจ้าตัวเองก็พยักหน้าเบาๆพร้อมทำปากลมๆว่าอ๋อ

 

 "คือเลย์บอกว่านายมีเรื่องอยากจะขอร้องฉัน..มีอะไรเหรอ?"

 

 ชิบหาย!ผมไม่ได้กะเตรียมเรื่องมาขอเขาแบบนี้นี่จะให้บอกตรงๆหรือไงกัน ผมกรอกตาไปมาพยามคิดหาเหตุผมที่จะขอร้องมินซอกอะไรวะคิดซิจงแดคิดๆ ไอ้เพื่อนชั่วเอ้ย!

 

 "อ่อ..เอ่อใช่..คือฉันเห็นนายวันนั้นก็เลยอจากจะชวนนาย...ชวนนายมา..."

 

 "มา....?"

 

 "มา.......เป็นแบบถ่ายรูปให้ฉันน่ะ แฮร่ๆ เอ้ยแต่ไม่ได้ไม่เป็นไรนะ"

 

 ผมยกมือปัดๆตรงหน้าตัวเอง มินซอกเอียงคอมองหน้าผมเหมือนเจ้าตัวกำลังใช้ความคิดแต่สุดท้ายก็ยิ้มออกมา

 

 "เอาสิ"

 

 พ่อจ๋าแม่จ๋าบอกทีว่ามันคือเรื่องจริง นี่เหตุผมโคตรควายแต่เขาก็ยอมมาพระเจ้า ผมยิ้มรับมินซอกก่อนจะหันไปในร้านเพื่อขอความช่วยเหลือจากเพื่อนตัวดีสองตัวแต่พวกมันกลับเอาแต่นั่งกินกาแฟและเค้กอย่างสบายใจเฉิบพร้อมทั้งปัดมือไล่ผมเป็นเชิงว่ามึงจัดการเองนะ รักกูมากครับ

 

 "งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่สวนนั้นนะเอาเป็นตอนสิบโมงแล้วกันส่วนเรื่องเสื้อผ้านายก็จัดการส่วนหน้าผมก็เดี๋ยวฉันมีคนดูแลให้นะ"

 

 มินซอกพยักหนัาเข้าใจก่อนจะหันมองไปรอบๆ อ่าอยากจะหยิบกล้องมาถ่ายเขาจัง

 

 "จริงสิฉันขอเบอร์นายไหมหน่อยได้ไหมเผื่อติดต่อน่ะ"

 

 มินซอกหันกลับมามองผมอีกครั้งก่อนที่เจ้าตัวจะยิ้มออกมา เป็นจังหวะเดี่ยวกับที่ไอ้เพื่อนตัวดีของผมเดินมาพอดี

 

 "เอาชื่อนายมาก็พอ...ส่วนเบอร์น่ะเลย์มีแล้ว"

 

 ผมพยักหน้ารับเข้าใจแอบเสสายตามองไอ้เพื่อนหน้ามึนที่ยืนข้างๆมินซอก ผมทำปากลมๆว่าเดี๋ยวมึงมีเคลีย์กับกูแน่ะ มันหยักไหล่อย่างไม่แยแส

 

 "ฉันชื่อจงแดนะ คิมจงแด.."

 

 "ไปเถอะมินซอกนายมีธุระต่อนี่?"

 

 ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยจบไอ้เลย์มันก็พูดแทรกก่อนจะพามินซอกเดินออกจากร้านกาแฟไป ให้มันได้อย่างนี้เส่!!






















-------------------------------------------------------

  มาลงแล้วกับตอนที่สองนะเคอะจะรีบปั่นๆให้เร็วเพราะมีอีกเยอะ 555 (บอกแล้วว่าแก้บน)
ไม่รู้จะถูกใจใครไหมขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะซีไมเนอร์ล่ะปลื้ม
ถ้ามีคำผิดก็ขออภัยนะคะตาลายมากๆ 5555 อย่าลืมพูดคุยผ่านทวิตเตอร์และแท็กได้ที่ @Cminor2199 & #Cminorช่างกล้อง

รักนะคะจุ๊บๆ >3  ซีไมเนอร์