Ten Song for ChenMin

ลำดับตอนที่ #17 : กว่าจะรัก

 

กว่าจะรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               'แกร็ก'

 

 

 

 

          เสียงปลดล็อคประตูห้องดังขึ้นท่ามกลางห้องที่เงียบก่อนจะปรากฏร่างของชายหนุ่มรูปร่างสันทัด ขาเรียวก้าวไปตามทางเดินของห้องขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วรอบๆห้องทั้งห้องนั่งเล่นหรือแม้กระทั่งห้องครัว

 

 

 

 

          แต่ที่พบเห็นทีก็มีเพียงแต่ความว่างเปล่าปรากฏให้เห็น ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปนั่งกับโซฟาใจกลางห้อง แต่นั่งได้ไม่นานเสียงเปิดประตูจากห้องที่อยู่ทางด้านขวาของห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้น ก่อนจะเห็นชายหนุ่มใบหน้าอ่อนหวานที่มาพร้อมลักยิ้มส่งยิ้มมาให้คนที่นั่งอยู่กลางห้อง

 

 

 

 

               "กลับมาแล้วเหรอจงแด?"

 

 

 

 

               "ครับ ผมกลับมาแล้วครับพี่เลย์"

 

 

 

 

          เลย์ส่งยิ้มให้กับจงแดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้คนเป็นน้องมากขึ้น เฝ้ามองเสี้ยวใบหน้าของอีกคนก็ได้แต่ส่งยิ้มให้อย่างรู้กัน จงแดถอนหายใจก่อนจะมองไปที่ประตูห้องๆหนึ่งที่อยู่ทางด้านซ้ายของห้องนั่งเล่น ทำให้เลย์ต้องมองตามและส่งยิ้มอีกครั้งก่อนจะเอ่ยไขความข้องใจของคนเป็นน้อง

 

 

 

 

               "พี่มินซอกก็อยู่ในนั้นแหละ ไม่เข้าไปหาหรอ?"

 

 

 

 

          จงแดหันมาตามเสียงของเลย์ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธไปและทิ้งตัวลงกับโซฟาอย่างหมดแรง เลย์มองประติกิริยาของจงแดก็ได้แต่ส่ายหน้าให้  "พี่มินซอกคงไม่อยากเจอผมหรอกครับ"

 

 

 

 

               "นายรู้ได้ยังไงจงแด?"

 

 

 

 

               "ก็วันๆน่ะพี่มินซอกเอาแต่..."

 

 

 

 

               "เลย์ๆดูสิใครวิดิโอคอลมาหา!!"

 

 

 

 

          ยังไม่ทันที่จงแดจะเอ่ยจบประโยคบานประตูห้องที่ปิดเงียบก็ถูกเปิดขึ้นพร้อมกับร่างๆหนึ่งที่วิ่งทำหน้าตาดีใจมายังห้องเล่น ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้กับเลย์ได้รับไว้ เลย์รับเอาโทรศัพท์มาไว้กับตัวก่อนจะส่งยิ้มทักทายให้กับคนในโทรศัพท์

 

 

 

 

               "อ้าวหวัดดีครับลู่เก่อ"

 

 

 

 

          จงแดมองคนทั้งสองที่เดินอ่อเข้าไปหาโทรศัพท์อย่างสนุกสนานก็ทำได้แค่ส่ายหน้าและหันใบหน้าหนี ดูแล้วเขาคงจะมีความสุขกับคนในโทรศัพท์มากกว่าคนที่นั่งมองเห็นกันอย่างเขาสินะ

 

 

 

 

               "นี่ๆลู่เก่อดูสิจงแดก็อยู่นะ"

 

 

 

 

               "ไหนๆจริงด้วยมินซอก หวัดดีจงแด"

 

 

 

 

          จู่ๆมินซอกก็ทิ้งตัวนั่งลงบนตักของเขาและส่งโทรศัพท์ที่ปรากฎหน้าของพี่คนที่สองในวง จงแดส่งยิ้มทักทายและโบกมือให้ก่อนจะเป็นมินซอกที่รีบลุกจากตักของเขาไปและเดินไปยังห้องครัว จงแดมองตามมินซอกไปก็ได้แต่ถอนหายใจ

 

 

 

 

          เลย์มองภาพที่ปรากฎอย่างรู้ก่อนจะเดินไปบีบไหล่ให้กับน้อง จงแดมองเลย์อย่างขอบคุณก่อนจะได้เอะใจในการแต่งตัวของเลย์  "พี่เลย์จะไปไหนเหรอครับ?"

 

 

 

 

               "พี่จะกลับไปหาครอบครัวหน่อยน่ะแต่ก็กลับมาทันงานถ่ายทำพรุ่งนี้อยู่แล้ว อยู่กันดีๆพี่ไปนะ"

 

 

 

 

          ไม่รอให้จงแดได้เอ่ยสิ่งใดเลย์ก็เดินออกจากห้องไปโดยเร็ว จงแดถอนหายใจให้กับคนเป็นพี่เขารู้จุดประสงค์ของเลย์ดีว่าการไปกลับแบบนี้ไม่ใช่แค่ไปหาครอบครัวอย่างที่ปากบอกไว้ เพราะเขาเองก็รู้อะไรบางอย่างแต่ในเมื่อเขานับถือเลย์เหมือนพี่แท้ๆ ถ้าเลย์มีความสุขเขาก็พร้อมที่จะมองดูอย่างเงียบๆ

 

 

 

 

          เมื่อเลย์เดินออกจากห้องไปทำให้ห้องทั้งห้องเหลือเพียงแค่เขาและมินซอก จงแดลุกจากโซฟาและตรงไปที่ห้องครัวเห็นมินซอกที่นั่งจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์พร้อมดูโทรศัพท์ของตัวเองไปพราง

 

 

 

 

               "นั่งสิจงแดพี่ชงกาแฟไว้ให้ด้วยนะ"

 

 

 

 

          จงแดมองลงมายังโต๊ะฝั่งที่เขายืนอยู่ก่อนจะเห็นกับแก้วกาแฟที่ส่งควันร้อนอยู่แก้วหนึ่ง ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ก่อนจะค่อยๆยกแก้วกาแฟขึ้นมาละเมียดละไมพร้อมกับมองคนตรงข้ามที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับโทรศัพท์ก็อดที่จะเอ่ยถามไม่ได้

 

 

 

 

               "เล่นอะไรอยู่เหรอครับแลมีความสุขจังเลยนะ?"

 

 

 

 

               "หืมก็นี่ไงพี่ไปยืมทวิตเตอร์ของพี่เมเนมาเล่นน่ะแล้วดูสิมีแต่เรื่องฮาๆของพี่กับลู่หานเยอะแยะไปหมดเลย จงแดดูสิๆ"

 

 

 

 

          ไม่ว่าเปล่ามินซอกยื่นโทรศัพท์มาให้จงแดดูแต่สิ่งที่ร่างสูงเห็นกลับมีเพียงภาพของคนที่อยู่ตรงหน้าและคนที่อยู่ห่างไกล จะเรียกว่ายังไงดีล่ะภาพในสายตาของร่างสูงก็มีเพียงภาพที่ชวนให้คิดไปไกล

 

 

 

 

          หรือจะว่าง่ายๆก็ภาพที่แฟนคลับที่ชอบให้มินซอกและลู่หานอยู่ด้วยกันถ่ายไว้น่ะสิและมันก็มีไม่ใช่น้อยๆ ร่างสูงจำใจพยักหน้ารับเห็นด้วยกับภาพที่เห็นก่อนที่มินซอกจะเก็บเอาโทรศัพท์ไว้กับตัวเหมือนเดิม

 

 

 

 

               "น่ารักดีนะครับ"

 

 

 

 

          ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะแสดงสีหน้าของความสงสัยออกให้ได้เห็น แต่ก็ต้องเข้าใจในที่สุดเมื่อมองไปที่บนหน้าจอโทรศัพท์ มินซอกเก็บเอาโทรศัพท์มาวางไว้บนโต๊ะข้างตัวเองมองสบตากับร่างสูงก่อนจะเอ่ยขึ้น

 

 

 

 

               "ก็น่ารักดีนะ...มองหน้ากันอย่างนี้แสดงว่าไม่พอใจใช่ไหม?"

 

 

 

 

          มินซอกเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อแต่ก็ต้องแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งงันเมื่อเจอสายตาคมที่จ้อมมองมา สายตาที่ดูก็รู้ว่าตัดพ้อในคำพูดของร่างบาง สายตาไม่พอที่ซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้านิ่ง

 

 

 

 

               "ผมจะกล้าทำแบบนั้นเหรอครับ?ผมมีสิทธิ์ด้วยงั้นหรอ?"

 

 

 

 

          ดวงตากลมจ้องมองร่างสูงอย่างไม่ลดละแสดงสีหน้าไม่พอใจกับคำพูดที่ถูกเปล่งออกมา ก่อนจะเก็บแก้วกาแฟและลุกจากเก้าอี้เดินเลี่ยงออกจากห้องครัวไป

 

 

 

 

          จงแดถอนหายใจให้กับคนที่เอาแต่ใจก่อนสายตาคมจะเหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างนอนแน่นิ่งอยู่บนโต๊ะ ร่างสูงเอื้อมมือไปคว้าเอาโทรศัพท์เครื่องเจ้าปัญหามาไว้กับตัว ย่นจมูกให้กับเครื่องมือสื่อสารที่มีอิทธิพลต่อทั้งเขาและมินซอกอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

               "ไม่รู้จะต้องโทษแกหรือโทษอะไรดีที่ทำให้ฉันต้องทะเลาะกับพี่มินซอก"

 

 

 

 

           มือหนาจัดการปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ของอีกคนอย่างง่ายดาย แค่รหัสโทรศัพท์ของคนรักทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ จงแดเลือกเข้าไปยังเจ้าแอพปัญหาก่อนจะเลื่อนหน้าจอไปเรื่อยๆ คิ้วเข้มขมวดเข้ากันโดยอัตโนมัติก่อนจะออกจากแอพเจ้านกสีฟ้าไป 

 

 

 

 

          จะไม่ให้เขาออกได้ยังไงล่ะก็ในเมื่อเข้าไปดูแล้วสิ่งที่เห็นต่อจากร่างบางที่ดูไว้มีเพียงแต่ภาพที่เขาเห็นเมื่อสักครู่นี้ทั้งนั้น จงแดนึกน้อยเนื้อต่ำใจกับคนตัวเล็กทั้งๆที่เขานั่งให้เห็นหน้าได้ทุกวัน ทั้งๆที่เขาสามารถพูดคุยได้โดยไม่ต้องผ่านเครื่องมือสื่อสาร

 

 

 

 

           ทั้งๆที่เขาเป็นคนรักของมินซอกแท้ๆ ให้ตายสิมันน่าน้อยใจจริงๆคนตัวเล็กของเขาเอาแต่สนใจโทรศัพท์และสิ่งที่อยู่ในโทรศัพท์แทบไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นอะไร

 

 

 

 

               "ผมละอิจฉาพี่จริงๆเลยลู่หานที่พี่มินซอกสนใจพี่ขนาดนี้"

 

 

 

 

          แต่จงแดก็ยังไม่ยอมลดละถือวิสาสะเข้าไปดูรูปถ่ายในเครื่อง เมื่อเข้าไปดูเรียวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันก็ต้องคลาย เพราะภาพที่เห็นมันยังคงเป็นภาพของเขากับมินซอกไม่ว่าจะถ่ายเองหรือเอามาจากโลกโซเชียล จงแดยกยิ้มมุมปากให้กับภาพที่เห็นก่อนจะกดออกและลุกจากโต๊ะไปทางห้องซ้ายมือของห้องครัว

 

 

 

 

               'ก๊อกๆ'

 

 

 

 

          เคาะประตูลงไปสองสามทีแต่ก็ต้องหงุดหงิดใจเมื่อคนในห้องไม่ยอมออกมาเปิดประตูให้ มือกร้านเคาะลงกับประตูห้องอีกครั้งแต่ผลมันก็เหมือนเดิม ความอดทนของจงแดขาดลงจากเคาะอย่างเบามือต้องแปรเปลี่ยนเป็นทุบประตู

 

 

 

 

                'ปึกๆ!'

 

 

 

 

          บานประตูห้องถูกเปิดโดยคนที่อยู่ข้างในห้อง มินซอกย่นคิ้วมองหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะส่งสายตาเป็นเชิงว่ามีอะไร จงแดยกโทรศัพท์ของร่างบางให้ดูก่อนจะจับมือบางขึ้นมาให้รับเอาโทรศัพท์ไป 

 

 

 

 

               "มีอะไร?"

 

 

 

 

          เอ่ยถามเสียงห้วนให้ร่างสูงรับรู้ว่าตนไม่พอใจแค่ไหน จงแดไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใดแต่ยังคงจ้องมินซอกไว้ไม่ละสายตา จนเป็นมินซอกเองที่ทนไม่ได้มือดึงบานประตูหมายจะปิดลงแต่ก็ถูกมือกร้านขว้างไว้เสียก่อน

 

 

 

 

               "มีอะไรก็พูดมาสิ?!"

 

 

 

 

               "เสียงดังทำไมอยู่กันแค่นี้เอง"

 

 

 

 

          มินซอกจิ๊ปากอย่างรำคาญก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องไป จงแดเห็นท่าทีของร่างบางก็เดินตามเข้ามาอย่างถือวิสาสะ มองดูคนตัวเล็กที่โยนโทรศัพท์ลงกับเตียงอย่างไม่ใส่ใจ ดูก็รู้ว่าคนตัวเล็กต้องการประชดเขามาแค่ไหน

 

 

 

 

               "ประชดกันเหรอ?"

 

 

 

 

          ว่าพร้อมเดินเข้าไปคว้าแขนของมินซอกที่กำลังเดินเลี่ยงออกไป มินซอกหันมาส่งสายตาไม่พอให้จงแดก่อนจะสะบัดมือของตัวเองให้หลุดจากการกอบกุมของอีกคน จงแดเริ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้มินซอกมากขึ้น

 

 

 

 

          ทำให้ร่างบางต้องถอยห่างที่ละก้าวแต่ยิ่งมินซอกหนีมากเท่าไรจงแดยิ่งเข้าใกล้มากขึ้น ร่างสูงหมดความอดทนจนเอื้อมมือไปคว้าเอวบางเข้ามาใกล้ตัว กอดรัดไม่ให้มินซอกหนีไปไหนคนที่ตกอยู่ในอ้อมกอดทำได้แค่มองหน้าจงแดและปล่อยให้กอดอยู่อย่างนั้น

 

 

 

 

              "ไม่ดิ้นแล้วเหรอ?"

 

 

 

 

               "จำเป็นด้วยเหรอ?อยากทำไรก็ทำเลย"

 

 

 

 

               "พี่กำลังอ่อยผม?"

 

 

 

 

          จบคำจากร่างสูงมินซอกก็หันมามองหน้าแทบจะทันที จงแดก็เป็นเสียอย่างนี้อยู่ต่อหน้าคนอื่นหรือสมาชิกในวงก็วางตัวเรียบร้อยน่ารักแต่พออยู่กับเขาแค่สองคนกลับกลายเป็นคนละคน คำพูดเสียดแทง ด้านอารมณ์หรือหน้าตาที่ไม่เคยมีใครได้เห็น

 

 

 

 

          เขาล่ะอยากให้แฟนคลับมาเห็นจริงๆว่าเฉินเอ็กโซที่น่ารักเมื่อกลับมาเป็นผู้ชายคิมจงแดธรรมดาแล้วอารมณ์ร้ายเหลือเชื่อ ไม่หลงเหลือเค้าเดิมของผู้ชายที่ชื่อเฉินสักนิดเดียว

 

 

 

 

               "จงแดพูดอะไรออกมาน่ะห๊ะ"

 

 

 

 

          จงแดทำเพียงแค่แสยะยิ้มกับคำพูดนั้นก่อนจะกระชากมินซอกให้เข้ามาใกล้กว่าเดิมและออกแรงเหวี่ยงให้ร่างบางไปอยู่บนเตียงก่อนจะตามไปคร่อมทับอย่างรวดเร็ว มินซอกจ้องมองร่างสูงอย่างไม่ลดละสายตาก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนลงเมื่อเจอสายตาเศร้าของจงแด

 

 

 

 

               "ผมเบื่อ...ผมเบื่อที่ต้องค่อยหลบๆซ่อนๆนอกจากพี่เลย์แล้วผมก็อึดอัด บางครั้งผมก็อยากจะกอดพี่อยากจับมือพี่ไม่ต้องต่อหน้าแฟนคลับแค่ให้ทุกคนรับรู้..รู้ถึงความสัมพันธ์ของเราสองคน"

 

 

 

 

              "ให้ผม..ได้รักพี่อย่างเต็มที่เถอะนะ"

 

 

 

 

          มินซอกใจอ่อนลงทันทีเมื่อเจอเข้ากับมุมอ่อนโอนที่น้อยครั้งจงแดจะแสดงให้เมื่อคบกันมา ต่อให้จงแดจะเป็นคนใจร้ายยังไงแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหัวใจของเขา เขาเองก็ทะนุทนอมคนตรงหน้าไม่น้อยเหมือนกัน

 

 

 

 

         มินซอกย้อนคิดในคำขอร้องของจงแดก็ต้องลดสายตาลง จริงอย่างที่จงแดว่านอกจากเลย์แล้วคนอื่นๆหรือแม้แต่สมาชิกในวงก็ไม่มีใครล่วงรู้ความสัมพันธ์ของเขากับจงแดเลย

 

 

 

 

          หรือพูดให้ถูกถ้าวันนั้นวันที่มีงานที่จีนเลย์ไม่โผล่เข้ามาในห้องของโรงแรมอย่างวิสาสะก็คงไม่ได้เห็นความสัมพันธ์แบบคนรักของพวกเขาแน่

 

 

 

 

               "ทุกวันนี้ยังไม่พออีกเหรอ?"

 

 

 

 

               "พี่ไม่เบื่อมั่งเหรอ? กับการที่ต้องเก็บกลำกลืนความรู้สึกตัวเอง อยากจับมือก็ทำไม่ได้อยากกอดก็ทำไม่ได้ ไม่มีความสุขเลยนะที่เห็นแฟนตัวเองยิ้มให้คนอื่น"

 

 

 

 

          จงแดจ้องหน้ามินซอกนิ่งไม่ไหวติ่งเช่นเดียวกับมินซอกเองที่ไม่ละสายตาไปไหน เมื่อสองสายตาประสานเข้าด้วยกันเหมือนมีแรงดึงดูดให้คนทั้งสองต้องเข้าใกล้กัน ดวงตากลมช่างหวานล้ำบวกกับริมฝีปากบางที่เผยเล็กน้อย มันช่างเป็นภาพที่สวยจริงๆสำหรับร่างสูง

 

 

 

 

               "จงแดคนเราทำอะไรมันรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วนะ"

 

 

 

 

          มินซอกเอ่ยก่อนที่ใบหน้าคมจะเข้าใกล้ไปมากกว่านี้ จงแดมองใบหน้านวลอยู่นิ่งก่อนจะซบดวงหน้ากับแก้มกลม ใช้ปลายจมูกคลอเคลียกับแก้มของมินซอกก่อนจะถอนหายใจให้กับคำพูดของคนใต้ร่าง

 

 

 

 

               "ไม่เห็นจำเป็นต้องให้ใครรู้...แค่เรารักกันแค่นี้มันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ?"

 

 

 

 

               "แต่ผมอยากให้รอยยิ้มนั้นเป็นของผม"

 

 

 

 

          มินซอกอมยิ้มให้กับใบหน้าที่ง้ำงอโดยไม่ปกปิดของจงแดก่อนจะแตะนิ้วชี้ของตัวเองกับริมฝีปากจงแด ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นใช้มือทั้งสองข้างแตะลงกับแก้มทั้งสองข้างและหยิกเบาๆ

 

 

 

 

               "ถึงรอยยิ้มจะเป็นของใครแต่หัวใจเป็นของนายนะ เลิกหึงได้แล้ว"

 

 

 

 

          จงแดยอมคลายยิ้มออกมาให้เห็นก่อนจะกดจมูกลงข้างแก้มกลมสองข้าง สูดดมความหอมก่อนจะผละตัวออกจากมินซอก มินซอกลุกตามคนที่นั่งอยู่ริมเตียงของเขา ก่อนจะเอื้อมมือโอบกอดรอบคอของจงแดและทำตามอย่างที่จงแดทำไว้กับแก้มของเขา

 

 

 

 

               "ไปนอนได้แล้วนะพรุ่งนี้มีงานรออยู่"

 

 

 

 

          มินซอกว่ายิ้มๆก่อนจะดันหลังของจงแดให้ลุกขึ้นจากเตียง ผลักคนข้างหน้าให้เดินไปยังประตูห้อง จงแดหมุนตัวเข้าหามินซอกก่อนจะยื้อมือบางที่ผลักตัวเขาอยู่ 

 

 

 

 

               "นอนที่นี่ไม่ได้เหรอ?"

 

 

 

 

               "ไม่ได้หรอกขืนให้นอนด้วยก็ไม่ได้นอนกันพอดี"

 

 

 

 

          มินซอกว่าพร้อมใบหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะสลัดมือของตัวเองให้หลุดและดันอกของร่างสูงให้ออกไปพ้นจากเขตประตูห้อง จงแดมองมินซอกยิ้มๆแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรในการกระทำของคนตัวเล็ก ปล่อยตัวให้เซไปตามแรงดันแต่ก็ใช้มือง้างประตูห้องไว้

 

 

 

 

               "แสดงว่าคิดถึงใช่ไหมล่ะ?"

 

 

 

 

          ใบหน้านวลขึ้นสีมากกว่าเดิมเมื่อเจอประโยคที่สื่อให้เขารู้ว่าคนตรงหน้าหมายถึงอะไร มือบางตีลงบนอกของร่างสูงก่อนจะใช้แรงทั้งหมดปิดประตู แต่มีหรือที่จงแดจะยอมร่างสูงใช้แรงยื้อประตูไว้ไม่ให้ปิดก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้และประกบปากลงกับริมฝีปากบางเร็วๆ เอ่ยทิ้งท้ายไว้ก่อนจะยอมปิดประตูดีๆและเดินจากไป

 

 

 

 

               "นอนหลับฝันดีนะครับเด็กน้อยของผม ผมรักคุณนะ"

 

 

 

          

 

 

 

           

 

           



























--------------------------------------------------

 วิวถึงห้าร้อยเราก็ดีใจแล้วจ้าขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน้า

 #CMกว่าจะรัก