Photograph memory (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #15 : Photograph memor -ส่งท้าย-

Photograph memor -ส่งท้าย-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 'ปรี๊นๆ'

 

 เสียงแตรรถดังขึ้นหน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นขนาดกลาง ร่างเล็กกระทัดรัดที่งัวอยู่กับการจัดแต่งกระถางดอกไม้เล็กๆอยู่ในสวนย่อมหน้าบ้าน ใบหน้าหวานมีเหงื่อเล็กน้อยแต่ก็ยังประดับรอยยิ้มเอาไว้

 

 ร่างเล็กลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินไปยังประตูรั้ว รถยนต์คันคุ้นตาจอดรออยู่หน้าประตูรั้วรอยยิ้มเล็กกวาดกว้างขึ้นมือบางเปิดล็อคประตูและเคลื่อนมันเปิดให้รถยนต์ขับเคลื่อนมาจอดยังโรงรถข้างตัวบ้าน

 

 ร่างสูงที่แสนคุ้นตาลงมาจากรถเดินมาหาร่างเล็กที่ยืนรอก่อนที่ริมฝีปากหยักจะประทับบนหน้าผากมน มือกว้างปาดเม็ดเหงื่อให้ออกจากใบหน้าน่ารัก

 

 "กลับมาเร็วจังไหนนอกจะกลับพรุ่งนี้เช้า"

 

 "เผอิญมันมีปัญหานิดหน่อยน่ะเลยโดดกลับมาก่อน"

 

 "ไม่ใช่คุณช่างภาพจงแดก่อเรื่องหรอกนะ?"

 

 "พวกนางแบบต่างหาก อีกอย่างคิดถึงเมียด้วย"

 

 "บ้าจงแดพูดอะไรเนี่ย"

 

 มือบางตีลงบนอกผมก่อนจะหัวเราะชอบใจออกมา ผมโอบเอวบางแล้วพากันเดินไปยังสวนย่อมหน้าบ้านคนตัวเล็กเดินนำผมไปยังกระถามดอกไม้ที่วางเรียงรายกันอยู่

 

 "ดูสิจงแด สวยไหม?"

 

 ผมมองภาพตรงหน้าอย่างต้องมนต์ มินซอกยังคงเป็นมินซอกดูดีท่ามกลางแสงอาทิยต์รำ่ไร "สวยสิ"

 

 คนตัวเล็กยิ้มร่าให้ผมก่อนจะย่อตัวลงและจัดการกับกระถางดอกไม้ให้เข้าที่เข้าทาง ผมเดินไปว่างกระเป๋ากล้องลงกับโต๊ะกลมกระจกข้างตัวบ้านก่อนจะเดินกลับมาช่วยมินซอกจัดแต่งสวน

 

 "จงแดไปพักก็ได้นะ นอนมั่งไหมหืม?"

 

 มือบางยื่นมาแตะลงเบาๆที่ข้างแก้มสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยถูกส่งผ่านดวงตาคู่งามนั่น พลันความเมื่อยเหนื่อยล้าจากการทำงานตลอดสามวันติดก็หายไป

 

 "มินซอกต่างหาก สอนเสร็จแล้วเหรอบ้านเงียบจัง?"

 

 ผมยกมือขึ้นลูบศีรษะมินซอกอย่างเบามือขยี้ให้หายหมั่นเขี้ยวก่อนจะหันไปมองรอบตัวบ้านที่ปกติจะมีเด็กต่างวัยมาเรียนภาษาจีนกับมินซอกที่บ้าน

 

 "กลับหมดแล้ว"

 

 พยักหน้ารับอีกคนก่อนจะขอตัวไปนั่งพักที่โต๊ะกระจกกลมข้างตัวบ้าน ทอดมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่ดูจะมีความสุขกับการจัดแต่งสวนซะเหลือเกิน

 

 พลันเรื่องราวในอดีตตลอดสองปีก็ลอยเข้ามาในหัวผม เรื่องราวที่ทั้งทุกข์และสุขล้วนเกิดกับคนตรงหน้าทั้งนั้น ผมยังจำได้ดีว่าหลังจากที่รับปฏิญาบัตรกันแล้วผมและมินซอกตกลงจะซื้อบ้านอยู่ด้วยกัน

 

 ใช้ชีวิตธรรมดาไปด้วยกันสร้างสมความทรงจำที่มิอาจลืมได้ขึ้นมาอีกครั้ง ปรับทุกข์เปิดใจเข้าหากันมาขึ้นมันเป็นความทรงจำที่ผมไม่อาจลืมมันลงได้

 

 เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์แผดร้องดังลั่น ผมล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบมันออกมาและกดรับสาย

 

 "มีอะไร"

 

 'พูดกับเพื่อนก็ให้มันเพราะหน่อยสิครับคุณเฉิน'

 

 ผมยิ้มให้กับปรายสายเสียงกวนประสาทของเลย์ยังคงเหมือนเดิมต่อให้มันจะไปใช้ชีวิตที่จีนแล้วก็เหอะ เลย์ขยันโทรมาหาทั้งผมและชานยอลเสมอ

 

 "ขอโทษครับคุณจางอี้ชิงแล้วคุณมีธุระอะไรครับ?"

 

 ปรายสายสเสียงหัวเราะร่วนออกมาก่อนจะเอ่ยประชดผม 'โหยมีมารยาทขึ้นเยอะนะมึงอ่ะเมียสอนมาดีเหรอ?'

 

 "เรื่องของกูครับเพื่อน ตกลงมีอะไรไม่งั้นจะวางแล้วนะ"

 

 'แหมๆเออๆไม่เล่นแล้วแค่จะโทรมาจ้างงานหน่อย'

 

 "จ้างงาน? มึงจะกูทำไม?"

 

 เลย์หัวเราะออกมาอีกครั้งแลไปอยู่จีนแล้วจะอารมณ์ดีนะทีเมื่อก่อนเรียนล่ะทำไม่อยากกลับจีน มินซอกยืนขึ้นก่อนจะเดินตรงเข้ามานั่งข้างๆผมสืงสายตาเป็นเชิงถาม ผมเลยตอบปากลมๆไปว่าคนที่โทรมาคือเลย์

 

 'ก็คนมันไม่พอนี่เว๊ยจะเอาตังค์ไหม? กูมีจัดฟรีเวดดิ้งที่เกาหลีน่ะ'

 

 "งานแต่งมึงกับพี่คริสเหรอ 5555"

 

 เอ่ยแซวมันก่อนจะได้เสียงบ่นตามมาคุยตกลงกับเลย์เรื่องงานก็พาไปเรื่องส่วนตัวที่ถามไถ่ถึงกันได้ไม่นานก็วางสาย คนตัวเล็กส่งสายตาสงสัยมายังผมไม่ต้องบอกกล่าวอะไรก็รู้ว่าเจ้าตัวอยากรู้แค่ไหน

 

 "เลย์โทรมาชวนไปถ่ายรูปเวดดิ้งน่ะ"

 

 "ของใครล่ะ?" มินซอกพยักหน้ารับพรางเอ่ยถามผม ผมยิ้มออกมาให้กับความใสซื่อของคนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยตอบ

 

 "ลูกค้ามันแหละ ชานยอลกับเซฮุนก็มานะ"

 

 มินซอกตาลุกวาวทันทีคงจะคิดถึงเพื่อนตัวเองเหมือนกันสินะ คนตัวเล็กยิ้มกว้างก่อนจะเคลื่อนเก้าอี้มาใกล้และเกาะเเขนผมไว้พรางซบหน้าลงกับไหล่อย่างออดอ้อน

 

 "ไปด้วยนะ น้า~ คิดถึงลู่หานกับแบคฮยอน"

 

 ผมยิ้มหัวเราะออกมาก่อนจะใช้นิ้วมือตัวเองจิ้มลงบนจมูกรั้นและบีบเบาๆ "รู้ได้ไงว่าสองคนนั้นจะมาหืม?"

 

 "งือ ถ้าสองคนนั้นมายังไงเพื่อนฉันอีกสองคนก็ต้องมา"

 

 ว่าอย่างมันใจก่อนจะเชิดหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน ผมยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้คนอวดดีรับรู้ถึงลมหายใจและแววตาประหม่าของคนตัวเล็ก ใกล้เข้าไปอีกใกล้จนจมูกสัมผัสกันเพียงแผ่วเบา

 

 "โฮ่งๆ" 

 

 ก่อนที่ผมและมินซอกจะเข้าสู่โหมดโรแมนติกเสียงเห่าของเจ้าเฉินหมาบีเกิ้ลที่มินซอกเลี้ยงไว้ก็วิ่งตรงมายังโต๊ะที่พวกผมนั่งอยู่ก่อนมันจะกระโจนใส่ผมเต็มๆ

 

 "แกนี่มันขัดฉันตั้งแต่เด็กจริงๆนะ"

 

 ผมอุ้มมันขึ้นมานั่งบนตักและลูบหัวมัน มินซอกหัวเราะชอบใจกลบเกลื่อนใบหน้าที่ขึ้นสี อดนึกอยากจะแกล้งอีกคนไม่ได้จึงเคลื่อนใบหน้าไปชิดริมหูอีกฝ่ายก่อนจะกระซิบและพ่นลมหายใจให้เบารดรินใบหูขาวนั่นให้เสียวเล่น

 

 "ไม่ต้องห่วงนะยังไงคืนนี้ก็โดนแน่ๆ"

 

 ใบหน้าที่ขึ้นสีอยู่แล้วยิ่งชัดขึ้นเมื่อผมเอ่ยจบมือบางยกขึ้นมาตบหน้าผมเบาๆ ส่งเสียงหัวเราะชอบใจให้กันก่อนที่ผมจะอุ้มเจ้าเฉินและยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินไปรถของตัวเอง พยักหน้าให้อีกคนได้เดินมาหา

 

 "จงแดจะไปไหนเหรอ?"

 

 "พาเฉินไปเดินเล่นกันเถอะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 บรรยากาศของสวนสาธารณะข้างมหาลัยยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนสายลม แสงแดด ไม่มีสิ่งใดที่เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้กระทั่งความรู้สึกที่มีต่อคนตัวเล็ก

 

 ผมนั่งอยู่ริมสระน้ำของสวนปล่อยให้มินซอกและเจ้าเฉินเล่นกันอย่างหนำใจ มินซอกเดินมาและทิ้งตัวนั่งลงข้างผมใบหน้าน่ารักขึ้นสีและมีเม็ดเหงื่อประปรายบอกให้รับรู้ได้ว่าคงจะเหนื่อยมาก

 

 "ไม่ได้ที่นี่ซะนานเลยเนอะ"

 

 ผมยิ้มตอบและส่งน้ำให้กับคนตัวเล็ก มินซอกรับน้ำจากผมไปก่อนจะเปิดและดื่มพรางสายตาก็จับจ้องไปยังบรรยากาศรอบๆสวน

 

 "คิดถึงวันแรกทีเจอกันจริงๆ"

 

 ใบหน้าน่ารักหันมาทางผมก่อนจะได้ยกยิ้มเมื่อนึกออกถึงเหตการณ์ในตอนนั้น "เฮ้อ เบื่อจริงๆเลย"

 

 ผมทิ้งตัวลงนอนไปกับพื้นหญ้าทอดมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม มินซอกเคลื่อนดวงหน้ามาบดบังทิวทัศน์คิ้วสวยขมวดเขัาหากันก่อนจะเอ่ยถาม

 

 "เบื่ออะไรล่ะ?"

 

 ผมแค่นยิ้มให้อีกคนเห็นก่อนก่อนจะยกมือขึ้นไปแตะข้างแก้มเนียนนั่น "เบื่อที่ต้องถ่ายเวดดิ้งของคนอื่นไง อยากถ่ายของตัวเองบ้าง"

 

 คิ้วสวยยิ่งขมวดเข้าหากันไปใหญ่ก่อนที่จะคลายและเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคอะเขิน "จงแดพูดแบบนี้...ม..หมายความว่า..."

 

 ผมยิ้มให้กับกับอากัปกิริยาของอีกคนก่อนจะลุกและเท้าข้อศอกไว้กับพื้น ใช้นิ้วโป้งเกลียไปมาบนพวงแก้มนุ่น

 

 "ก็หมายความว่า..เราแต่งงานกันเถอะมินซอก"

 

 มินซอกเบิกตากว้างอ้าปากค้างก่อนจะเม้นริมฝีปากเข้าหากันแน่นใบหน้าน่ารักแดงเปล่งปลังจนผมอดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงกับแก้มนั่น มือบางยกขึ้นมาปิดยังบริเวณที่โดนขโมยหอมแก้มไป

 

 "มันเร็วไปไหม?"

 

 "อีกและ มันไม่เร็วไปหรอกนะเพราะฉันจองตัวมินซอกตั้งแต่สองปีที่แล้วแล้ว"

 

 ผมกุ้มมือบางขึ้นมาก่อนจะนิ้วโป้งเกลียบนแหวนเงินที่ประดับอยู่บนนิ้วนางข้างขวา "ถึงคร่าวที่มันจะต้องเป็นข้างซ้ายสักทีล่ะมั้ง"

 

 มินซอกเม้นริมฝีปากแน่นก่อนจะยกมืออีกข้างมาปิดริมฝีปากของตัวเอง ดวงตากลมใสมีหยาดน้ำเอ่อรอบ 

 

 "ว่าไงครับคุณมินซอก ให้เกียรติแต่งงานกับผมนะครับ"

 

 มินซอกทาโถมตัวลงมากอดผมจนผมตั้งหลักไม่ทันเลยทำให้เราทั้งคู่ล้มไปกับพื้นหญ้า 'เหมือนเหตการณ์วันที่เข้าใจกัน' แรงพยักหน้าจากคนตัวเล็กทำให้ผมรับรู้ว่าเจ้าตัวพร้อมที่จะใช้ชีวิตร่วมกับผมไปตลอด

 

 "ตกลงตั้งแต่จงแดสวมแหวนให้ฉันแล้วล่ะ"

 

 ผมหลับตาจดจำบรรยากาศและกระแสเสียงที่มินซอกเอ่ยออกมา เขาว่าคนเราจะจำเรื่องราวได้นานสุดเพียง 180 วัน แต่สำหรับผมถ้ามีม้วนฟิล์มที่สำคัญอยู่ในมือต่อจะให้วันเวลาผ่านไป 365 วันหรือ 730 วัน ผมก็จะไม่มีวันลืมความทรงจำดีๆได้

 

 

 แล้วคุณล่ะครับมีสิ่งที่ชอบจนอยากถ่ายรูปเก็บไว้ไหม? ส่วนผมน่ะมีจนสาบานว่าจะถนอนสิ่งนั้นไปจนชีวิตจะหาไม่เลยล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                          ---------------------------- END ---------------------------

-----------------------------

จบไปแล้วนะคะหนึ่งเรื่องมีรออีกเพียบ
เพราะว่าบนจริงๆแต่ก็สนุกดีนะ

ชอบไม่ชอบยังไงบอกได้นะฮ้าปปปปปปปปป
พบกันเรื่องหน้าแน่นอนๆ #cminorช่างกล้อง