Ten Song for ChenMin

ลำดับตอนที่ #14 : หน้าเสาธง -2-

 

หน้าเสาธง -2-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          คุณเคยมีความคิดที่อยากจะแกล้งใครสักคนไหมครับ? ชนิดที่ว่าไม่แกล้งสักวันคุณคงนอนไม่หลับ อยากจะเห็นเขาวีนเขาเหวี่ยงใส่ อยากเห็นเขาอารมณ์เสียเพราะเราเอง อยากเห็นเขาทำหน้าตาที่ไม่เคยมีใครเห็น อยากจะเห็นไปทุกๆวัน

 

 

 

 

           ถ้าเป็นละครหลายๆคนคงมั่นใจว่าสิ่งที่อยากทำเหล่านี้แสดงว่าคุณชอบเขาคนนั้นและมันอาจจะจริง เพราะตอนนี้ผมกำลังประสบปัญหานั้นอยู่ ปัญหาหนักที่เพิ่งมาค้นพบได้ไม่นานว่าทุกวันที่ผมทำอยู่นั้นจริงๆแล้วผม...

 

 

 

 

               'ชอบมินซอก'

 

 

 

 

          ตอนแรกผมก็ไม่อยากจะเชื่อจากปากชานยอลหรอกนะ เพราะมันไม่ใช่กูรูแห่งความรักสักหน่อยผมด่ามันว่าบ้าด้วยซ้ำ แต่ยิ่งมันย้ำอาการที่ผมเป็นอยู่ทุกวันมันก็ทำให้ผมขัดมันไม่ได้เลย ทุกคำพูดของมันยังคงอยู่ในหัวผมทุกคำไม่ว่าจะเป็น

 

 

 

 

               'มึงอยากเห็นหน้ามินซอกทุกวันใช่ไหม?'

 

 

 

 

               'มึงชอบเวลาที่มินซอกสนใจมึงใช่หรือเปล่า?'

 

 

 

 

               'ถ้าวันไหนไม่ได้แกล้งมึงคงดิ้นตายใช่ไหม?'

 

 

 

 

               'มึงอยากอยู่ใกล้ๆมินซอกใช่ไหม?'

 

 

 

 

          ผมเป็นทุกอาการที่มันบอก ตอนแรกก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกแต่ตั้งแต่วันที่ไปห้องมินซอกคร่าวนั้นพอกลับหอของตัวเอง ผมก็เอาแต่คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพ้อละเมอถึงขั้นเก็บเอาไปฝันและตั้งแต่วันนั้นผมก็เริ่มมีอาการแปลกๆต่อมินซอก ถึงจะชอบแกล้งเหมือนเดิมแต่มันกลับมีบางอย่างที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้แทรกมา

 

 

 

 

          อย่างเช่นผมอยากอยู่ใกล้มินซอกถึงขั้นย้ายโต๊ะ ผมอยากเห็นหน้ามินซอกจนไม่เป็นอันเรียน ผมชอบให้มินซอกสนใจ ผมชอบเผลอยิ้มกับกิริยาของมินซอก ผมว่าผมคงจะบ้าแน่ๆตอนแรกแต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างนั้นแล้วตอนนี้ผมมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองหลังจากไปนอนก่ายหน้าผากมาสองคืนเต็ม

 

 

 

 

          ผมมั่นใจกับความรู้สึกของตัวเองแล้วว่าผมรู้สึกอย่างไรต่อมินซอกและผมจะไม่ปฏิเสธมัน แต่มินซอกจะรู้ไหมนี่ก็อีกเรื่อง ผมก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ใช่คนใจกล้ามากมายไม่กล้าจะเอ่ยความรู้สึก ถึงต่อหน้าจะยังเหมือนเดิมแต่ลึกๆมันไม่ใช่

 

 

 

 

               'กริ๊งงงงงงง'

 

 

 

 

               "เฮ้ยจงแดเลิกเรียน...จงแด...จงแด...คิมจงแด...ไอ้ห่าจงแด!!!!"

 

 

 

 

          ผมสะดุ้งกับเสียงทุ้มๆของชานยอลจนเข่ากระแทกกับโต๊ะเต็มๆ ส่งสายตาไม่พอใจให้ไอ้เพื่อนหูกางที่ยืนอยู่ข้างๆ ดูมันส่งสายตาไม่พอใจให้ผมซะงั้นคนทำมันต้องผมอ่ะถูกแล้ว!! 

 

 

 

 

               "เรียกกูดีๆไม่เป็นเหรอวะมึงนี่แม่ง"

 

 

 

 

               "แม่งอะไรมึงขอประทานอภัยโทษนะครับกระผมยืนแหกปากเรียกมึงตั้งแต่กริ่งดังนาทีแรกแล้วมึงนั่นแหละเหมอห่าอะไรอยู่?!"

 

 

 

 

          ผมหันมองรอบๆห้องก็เห็นบรรดาเพื่อนร่วมห้องทยอยกลับบ้านกันหมดแล้วเห็นทีก็มีแต่พวกที่เป็นเวรทำความสะอาดและหนึ่งในนั้นก็มีคนที่ดึงดูดสายตาของผมอยู่  "มินซอกจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า?"

 

 

 

 

           ชานยอลหันไปถามมินซอกพรางเตะโต๊ะเร่งให้ผมเก็บของ ผมจำใจเก็บของลงกระเป๋าแต่สายตาก็ยังเหลือบมองคนถูกถามเป็นระยะๆ มินซอกหันมาหาชานยอลพร้อมพยักหน้ารับ  "เดี๋ยวเอาถังน้ำไปล้างก็จะกลับแล้วล่ะ"

 

 

 

 

          และแล้วสมองอันชั่วร้ายของผมก็นึกอะไรออก ไหนๆวันนี้ก็ไม่ได้แกล้งเลยงั้นเอาสักหน่อยก่อนกลับบ้านคงไม่เป็นไร ผมรีบเก็บของลงกระเป๋าพร้อมกับดึงชายเสื้อชานยอลให้ออกจากห้องเรียนโดยเร็ว มุ่งตรงไปยังสถานที่ๆหนึ่ง

 

 

 

 

               "เอาอีกแล้วมึงนี่มันชั่วจริงๆชอบเขาละเสือกแกล้งเขาถามจริงมึงบ้าป่ะเนี่ย?"

 

 

 

 

          อยากรู้จริงๆตกลงมันเพื่อนใครวะด่าผมได้ทุกวี่ทุกวัน แต่มีหรือที่ผมจะสนใจถามหน่อยกี่รอบแล้วที่ชานยอลมันด่าผม? ผมแกล้งเมินคำด่าของมันและวางขันน้ำที่ใส่น้ำไว้เต็มบนประตูทางเข้าห้องน้ำ ยังไงผมก็มั่นใจว่ามินซอกจะต้องมาล้างถังน้ำที่นี่แน่ๆเพราะมันใกล้กับตึกเรียนสุดแล้ว

 

 

 

 

          และที่สำคัญห้องน้ำนี่น่ะมันต้องเปิดประตูเข้าไปถึงจะเจอก๊อกน้ำซึ่งมันก็เข้าทางผมมาก วะฮาฮาได้แต่หัวเราะในใจถ้าหัวเราะออกไปจริงๆคงโดนชอนยอลด่าบ้าแน่ๆ ผมยืนมองผลงานตัวเองสักพักก่อนจะหันตัวเตรียมเดินจากไปและก็ดันหันไปเจอเป้าหมายมาจริงๆซะด้วยสิ

 

 

 

 

          ผมยิ้มทักทายให้กับมินซอกก่อนจะหลีกทางให้แต่ชานยอลมันกลับคว้าแขนของมินซอกไว้พร้อมส่งสายตาเป็นเชิงเตือน มีหรือที่ผมจะยอมไม่งั้นแผนก็ล่มสิ ผมกระโดดกอดคอชานยอลก่อนจะลากมันออกมาจากบริเวณหน้าประตู เอามืออุดปากมันพร้อมยืนมองแผนของตัวเองที่จะสำฤทธิ์ผลในไม่ช้า

 

 

 

 

               'ซู่!!'

 

 

 

 

          สำเร็จมินซอกที่ตัวเปียกโชกหันมาส่งสายตาอาฆาตให้ผมพร้อมกับเดินเข้ามาก่อนจะเขวี้ยงถังน้ำลงต่อหน้าผมอย่างแรงและเดินออกไป ชานยอลแกะมือของผมออกจากปากมันก่อนจะมายืนนิ่งส่ายหน้าและตบไหล่ผมเบาๆ  

 

 

 

 

               "สมน้ำหน้า!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          หลังจากเหตุการณ์วันนั้นมันทำให้ผมคิดมากยิ่งกว่าตอนที่ไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองเสียอีก ก็เพราะตอนที่มินซอกเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมก่อนจะเขวี้ยงถังน้ำน่ะ ผมเห็นน้ำตาของมินซอกเอ่อคลออยู่รอบดวงตากลมนั่น 

 

 

 

 

          และหลังจากนั้นมินซอกก็ย้ายโต๊ะกับเพื่อนที่นั่งอยู่มุมประตูหน้าห้องเรียนเพื่อหนีผม ไม่คุยหรือแม้แต่มองหน้าผมเลย ผมพยายามตามง้อมินซอกและขอโทษแต่เจ้าตัวก็ทำเหมือนผมเป็นธาตุอากาศทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ต่อให้ผมแกล้งยังไงมินซอกก็ไม่โกธร

 

 

 

 

          แต่ผมว่าครั้งนี้ผมคงเล่นแรงไปจริงๆนั่นแหละ ชานยอลก็ตามด่าผมทักวี่ทุกวันหลังจากที่ผมแกล้งคร่าวนั้น แต่จะทำยังไงล่ะในเมื่อหน้าก็ไม่มองเข้าใกล้ก็หนีชวนคุยก็เมินรู้สึกว่าตัวเองไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ยังไงชอบกลแฮะ

 

 

 

 

               "เฮ้ยๆมึงจะเดินเลยห้องพักครูแล้วจงแด"

 

 

 

 

          ชานยอลเดินมาดึงเสื้อของผมให้เบรกก่อนจะเดินเลยห้องพักครูที่โดยไหว่วานให้เอาสมุดของเพื่อนในห้องมาตรวจงาน ผมพยักหน้ารับชานยอลอย่างเหนื่อยหน่ายจนไอ้เพื่อนคนข้างๆต้องตบไหล่อย่างให้กำลังใจ ชานยอลก็คงจะรู้เหตุผลที่ผมชอบเหมอหนักกว่าเก่าแต่ให้ทำยังไงล่ะคนมันท้อนี่

 

 

 

 

          ชานยอลเดินนำผมให้มาที่โต๊ะของอาจารย์ประจำชั้นก่อนจะวางสมุดลงกับโต๊ะแต่ยังไม่ทันเดินออกจากห้องอาจารย์ประจำชั้นก็เรียกไว้เสียก่อน

 

 

 

 

               "ชานยอลเธอรู้ไหมมินซอกไปไหนทำไมไม่มาเรียน?"

 

 

 

 

                "ผมไม่ทราบหรอกครับอาจารย์มีอะไรหรือเปล่า?

 

 

 

 

          ผมที่ได้ยินอย่างนั้นหันมาทางโต๊ะอาจาร์ยโดยเร็วพร้อมกับยื่นหน้าเข้าใกล้อาจาร์ย  "มินซอกไม่มาเรียนเหรอครับ? มินซอกเป็นอะไรหรือเปล่าหรือว่ามีเรื่องอะไรอาจาร์ยพอจะรู้ไหมครับ?"

 

 

 

 

          อาจาร์ยประจำชั้นของผมถึงกับผงะเมื่อผมยิงคำถามใส่ไม่ยั้ง สมองของผมมันคิดไปต่างๆนาๆว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับมินซอกหรือเปล่า หรือว่ามีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น มินซอกจะเป็นอันตรายไหม ความรู้สึกมันประดังประเดเข้ามาจนผมเรียบเรียงมันไม่ถูก

 

 

 

 

               "ใจเย็นๆนายคิมจงแดฉันก็แค่มีธุระจะคุยด้วยแล้วนี่มันก็ใกล้จะสอบฉันเลยเป็นห่วงกลัวมินซอกเป็นอะไรไปแล้วจะตามเพื่อนไม่ทันแค่นั้นเอง"

 

 

 

 

          แค่นั้นเองแค่นั้นผมก็รีบวิ่งออกจากห้องพักอาจาร์ยไปทันที รีบตรงกลับมาที่ห้องเรียนพร้อมกับคว้าของทุกสิ่งบนโต๊ะให้ลงกระเป๋าสะพายของตัวเอง วิ่งออกจากตึกเรียนไปยังมุมหนึ่งของโรงเรียน มุมที่ผมชอบมาเป็นประจำ

 

 

 

 

          ผมถกแขนเสื้อของตัวเองขึ้นก่อนจะปีนต้นไม้ใหญ่ริมรั้วและกระโดดลงให้พ้นจากเขตโรงเรียน อาจจะดูไม่ดีแต่ใจผมมันเป็นห่วงมินซอกเกินกว่าจะนั่งเรียนต่อไปแล้ว ผมวิ่งไปยังทางไปหอมินซอกให้เร็วที่สุดอย่างลืมเหนื่อย

 

 

 

 

           ใช้เวลาไม่นานหรือเพราะผมมัวแต่คิดถึงมินซอกกัน มันเลยทำให้ผมมาถึงหอมินซอกด้วยกำลังของตัวเองอย่างเร็ว ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นไปยังชั้นสองของตัวอาคารและตรงไปยังห้องมินซอก ยืนหอบหายใจพรางเคาะประตูห้องไปด้วย ถ้ามินซอกเป็นอะไรผมคงต้องเป็นบ้าแน่ๆ

 

 

 

 

          ยืนรอสักพักก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาเปิดประตูห้องผมเลยเคาะลงไปอีกครั้งแต่ผลที่ได้ก็เหมือนเดิม ในใจผมแทบอยากจะถีบประตูให้มันพังและวิ่งเข้าไปตะโกนหามินซอก กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับคนตัวเล็กนั่นจริงๆ ผมลองหมุนลูกบิดประตูดูเผื่อฟลุ๊คว่าห้องจะไม่ได้ล็อก

 

 

 

 

          และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆด้วยสิห้องมินซอกไม่ได้ล็อก ผมเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปภายในห้องที่มืดและเงียบ ไม่มีมีกระทั่งเสียงแอร์หรือแสงจากหน้าต่าง 

 

 

 

 

          อาศัยความจำลางๆจากครั้งที่แล้วเดินมาตรงกลางห้อง จะเปิดไฟก็กลัวรบกวนถ้าเกิดมินซอกอยู่ในห้อง ผมใช้มือควานไปรอบๆตัวก่อนจะไปแตะโดนบางสิ่งใช้มือคลำๆก่อนจะรู้ว่าเป็นเตียงนอนของมินซอก

 

 

 

 

          และดูเหมือนจะมีบางสิ่งบางอย่างนอนแน่นิ่งอยู่กลางเตียงพร้อมกับห่มผ้าห่มจนมิดหัว ผมจะไม่อะไรเลยถ้ามือไม่ไปโดนเข้ากับถุงบางอย่างที่พอจับดูแล้วมันคล้ายๆถุงยาที่มีเม็ดยาอยู่ข้างใน

 

 

 

 

          ผมย่อตัวลงกับขอบเตียงก่อนจะมองผ่านความมืดไปยังร่างที่นอนอยู่บนเตียงไม่ไหวติ่ง หรือว่ามินซอกจะป่วย ต้องเป็นเพราะวันนั้นแน่ๆเลยที่ผมแกล้งเอาขันน้ำไปวางไว้บนขอบประตู นี่มันทำให้มินซอกถึงกลับต้องป่วยนอนโทรมขนาดนี้เชียว

 

 

 

 

               'ผมนี่มันแย่จริงๆ'

 

 

 

 

               "มินซอก..."

 

 

 

 

          เอ่ยเสียงแผ่วเบาให้อีกคนได้รับรู้ ผมรู้สึกถึงก้อนบางอย่างที่จุกอยู่กลางลำคอ ความรู้สึกผิดมันตีตื้นมาสุมอยู่กลางอก แต่คนที่นอนอยู่บนเตียงก็กลับไร้ปฏิกิริยาตอบกลับ

 

 

 

 

               "ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายจะได้ยินฉันหรือเปล่า...แต่ที่แน่ๆฉันอยากจะขอโทษนายนะมินซอก"

 

 

 

 

               "ฉันรู้ฉันมันงี่เง่าที่ทำอะไรไปโดยไม่คิด...ฉันขอโอกาสจากนายทุกครั้งแต่ครั้งนี้นายคงไม่ให้แล้วสินะ...ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี"

 

 

 

 

               "ที่ฉันแกล้งนายอยู่ทุกๆวันมันมีเหตุผลแค่ว่าฉันอยากใกล้ชิดนาย ฉันอยากเห็นหน้านาย ฉันอยากให้นายสนใจแต่ฉันเพราะว่าในใจฉันมันสนใจแต่นาย"

 

 

 

 

               "จะเรียกว่าอะไรดีล่ะชอบงั้นเหรอ?แต่ฉันว่าความรู้สึกฉันมันคงเลยจุดนั้นแล้วล่ะ...ฉัน...รักนาย"

 

 

 

 

               "สารภาพตามตรงก็ได้ที่แกล้งทุกวันก็เพราะอยากมีแฟนแบบนายต่างหากเล่า! ฉันไม่มีเจตนาอื่นเลยนะ โถ่มินซอก!!นายจะเงียบไปถึงเมื่อไรกันนายคิดยังไงกับฉันนายก็พูดมาสิ!!"

 

 

 

 

               "ฉันก็คิดว่านายบ้าไง"

 

 

 

 

          ผมที่กำลังจะลุกจากพื้นไปจับตัวมินซอกที่นอนอยู่กลางเตียงต้องชะงักไปเมื่อเสียงที่เอ่ยมานั้นมันดังมาจากทางประตูห้อง เสียงไฟในห้องสว่างขึ้นโดยฝีมือมินซอก ผมปรายตาไปมองก่อนจะเจอกับเจ้าของห้องที่จูงยูจินไว้ข้างตัวพร้อมกับถุงขนมมากมายในมืออีกข้าง

 

 

 

 

          ผมลุกขึ้นโดยเร็วพร้อมกับทำหน้าสงสัย ก็ตอนแรกมินซอกนอนอยู่บนเตียงไม่ใช่เหรอแล้วไหนจะถุงยาในมือผมอีก โอ๊ยจะบ้าถ้ามินซอกอยู่นี่แล้วบนเตียงนั่นอะไร

 

 

 

 

               "นายเป็นบ้าอะไรมาสารภาพรักกับหมอนข้างห๊ะ!"

 

 

 

 

          มินซอกปล่อยมือจากยูจินและเดินมาข้างผมก่อนจะเปิดผ้าห่มให้ผมเห็นสิ่งที่อยู่ใต้ผืนผ้านั่น มิน่าถึงว่าทำไมคนอะไรนอนแล้วดูแข็งๆทื่อๆแปลกๆ  "แล้วถุงยานี่ล่ะ?"

 

 

 

 

          ผมยื่นถุงยาให้มินซอกก่อนจะได้รับสายตาเหนื่อยหน่ายมา คนตัวเล็กถอนหายใจพรางพลิกหน้าถุงยาให้ผมดูและอ่านชื่อให้ฟัง  "ของยูจิน! ชัดหรือยัง"

 

 

 

 

               "ใช่ค่ะของยูจินเอง ยูจินไม่สบายคุณแม่เลยฝากให้พี่มินซอกมาดูแลยูจินพี่จงแดโกธรเหรอคะที่วันนี้พี่มินซอกไม่ไปโรงเรียน?ยูจินขอโทษนะคะ"

 

 

 

 

          ยูจินวิ่งมาข้างตัวมินซอกก่อนจะจับมือผมและส่งสายตาสำนึกผิดมาให้ ผมย่อตัวให้เท่าเด็กตัวน้อยก่อนจะลูบผมอย่างปลอบประโลม เหลือบมองมินซอกสลับกับยูจินก่อนจะอุ้มเด็กน้อยในชุดกระโปร่งสีแดงขึ้นมา

 

 

 

 

               "นายมาได้ยังไงนี่มันยังไม่เลิกเรียนเลยนี่?"

 

 

 

 

               "ฉันโดดมา"

 

 

 

 

          ผมตอบพร้อมใช้มืออังหน้าผากของยูจิน แสร้งทำเป็นเหมือนว่าเมื่อกี๊ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็มินซอกเล่นส่งสายตาแบบมีเลศนัยมามันก็ทำให้ผม เอ่อจะว่ายังดีล่ะผมก็เขินเป็นนะ  -///-

 

 

 

 

               "ปล่อยยูจินเลยนะยูจินไปกินข้าวเร็วค่ะจะได้กินยานะ"

 

 

 

 

          มินซอกยื่นมือมาอุ้มยูจินแทนผมและพาเด็กน้อยไปยังโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กริมประตูระเบียงของห้อง ผมเดินตามไปทิ้งตัวนั่งลงข้างยูจิน เลยทำให้กลายเป็นยูจินนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างผมและมินซอก

 

 

 

 

               "มาค่ะยูจินพี่จงแดป้อนนะ"

 

 

 

 

               "ยูจินดีใจจังเลยค่ะวันนี้พี่จงแดมาเล่นกับยูจินด้วยวันนั้นยูจินเล่าให้คุณฟังเรื่องพี่จงแดคุณแม่อยากเห็นพี่จงแดมากๆเลยนะคะ"

 

 

 

 

          ผมหยิบช้อนในชามโจ๊กของยูจินมาไว้กับตัวเองก่อนจะดักขึ้นมาเบาให้หายร้อนและป้อนเด็กน้อย ยูจินอ้าปากรับอย่างว่าง่ายพร้อมกับเอ่ยให้ผมฟังตามประสาเด็กเล็ก เมื่อได้ฟังประโยคจากยูจินมันก็ทำใหัผมต้องเหลือบมินซอก 

 

 

 

 

          ถ้าพูดถึงวันนั้นยูจินคงหมายถึงวันที่ผมมาห้องนี้ครั้งแรกสินะ อ่าเด็กน้อยตัวเล็กนี่จะเอาเรื่องของผมไปพูดให้แม่เขาฟังว่าอะไรนะ ผมรู้สึกเขินนิดๆแล้วสิ แต่ดูท่าจะไม่ใช่ผมคนเดียวที่มีอาการกับคำพูดของยูจิน เพราะมินซอกก็หน้าแดงไม่ต่างจากผมดูเผลอๆอาจจะมากกว่าผมด้วยซ้ำ

 

 

 

 

               "ไม่ควรพูดขณะกินข้าวนะคะยูจินรู้ไหม?"

 

 

 

 

          มินซอกลูบหน้าตัวเองก่อนจะหันไปพูดกับยูจิน ดูก็รู้ว่าแก้อาการเขินของตัวเองชัดๆ เด็กน้อยพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายพร้อมกับรับโจ๊กจากผมไว้อีกคำ ยูจินรีบกลืนโจ๊กให้ลงคอเร็วที่สุดก่อนจะหันมาพูดกับผมต่อ

 

 

 

 

               "วันนี้พี่จงแดจะอยู่เล่นกับยูจินใช่ไหมคะ?"

 

 

 

 

               "ใช่ค่ะแต่...พี่จงแดมีข้อแลกเปลี่ยนนะ"

 

 

 

 

          ผมมองหน้ายูจินสลับกับมินซอกก่อนจะอมยิ้มให้กับทั้งคู่ โน้มตัวลงไปหาใบหน้าเล็กๆของเด็กน้อย เอามือป้องหูเป็นอันรู้กันสองคน ยูจินหัวเราะคิกคักทันทีที่ผมกระซิบเสร็จก่อนจะชูมือป้อมแท๊กมือกับผมอย่างเป็นพวกเดียวกัน

 

 

 

 

          มินซอกได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอาให้กับผมก่อนจะคว้าชามโจ๊กและลุกขึ้นไปทางโซนครัวเล็กๆของห้อง ผมอมยิ้มอย่างรู้กันให้กับยูจินก่อนจะพยักหน้าให้กันอย่างเข้าใจ ยูจินลุกและรีบวิ่งไปทางเตียงทันทีก่อนจะมุดเข้าผ้าห่มผืนหนาจนมิดตัวก่อนจะส่งมือเป็นสัญญาณโอเคให้ผม

 

 

 

 

          ผมมองยูจินก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็ก ก้าวเดินไปหาคนที่ยืนล้างจานอย่างเงียบๆ ยกสองแขนสอดเข้าเอวของอีกคน มินซอกสะดุ้งตัวก่อนจะหัวมาตีเข้ากับหัวไหล่ของผมพร้อมเอ่ยปากไล่

 

 

 

 

               "ทำบ้าอะไรห๊ะ!ไปเลยนะเดี๋ยวยูจินมาเห็นก็วุ่นอีก"

 

 

 

 

               "ไม่เห็นหรอกน่า"

 

 

 

 

          ผมว่าพร้อมกระชับกอดอีกครั้ง มินซอกจัดการล้างมือปิดก๊อกน้ำพร้อมกับดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของผม แต่ที่รู้ๆยิ่งดิ้นผมก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น  "ปล่อยฉันนะจงแด"

 

 

 

 

               "นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะ"

 

 

 

 

          มินซอกหยุดดิ้นลง คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาก่อนจะเงียบลง ผมแปรเปลี่ยนมือจากกอดเอวเป็นรัดตัวของมินซอกแทน ซบหน้าลงกับไหล่ของอีกคน ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกครุมบรรยากาศในห้อง เนินนานจนเป็นมินซอกเสียเองที่เอ่ยทำลาย

 

 

 

 

               "เรื่องอะไร?"

 

 

 

 

               "เรื่องที่ฉันพูด"

 

 

 

 

          มินซอกเอามือลูบหน้าของตัวเองพรางวางมือทับซ้อนกับมือของผม ก่อนที่มือบางนั่นจะค่อยๆจับมือผมและดึงมันออกจากตัวช้าๆ  "มันไม่มีเหตุผลเลยและที่สำคัญนายไม่ได้สารภาพรักกับฉัน"

 

 

 

 

          ผมยื้อมือของตัวเองให้กอดมินซอกไว้อย่างนั้น เงยหน้าจากไหล่มินซอกและซบกับใบหน้าแทน หันไปจูบซับเบาๆที่ข้างขมับของอีกคน ผมอยากใหัเขารับรู้ความรู้สึกของผมว่าสิ่งที่ผมทำมันมาจากใจไม่ใช่แค่อยากจะแกล้ง อยากให้เขาเข้าใจความรู้สึกของตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมว่าผมพิสูจณ์ให้มินซอกอย่างแน่ชัดในการกระทำของผม

 

 

 

 

          ถ้าขาดมินซอกไปผมก็คงจะอยู่ไม่เหมือนพระเอกละครทั่วๆไปแน่นอน ไม่มีกริยาตอบรับจากคนในอ้อมกอดเลยสักนิด เหมือนมินซอกต้องการจะสื่อแค่ว่าอยากให้ผมทำอะไรก็ทำให้พอใจแล้วค่อยจากกัน...

 

 

 

 

               "ฉันพูดจริงนะต่อให้เป็นหมอนข้างมันก็คือหมอนข้างของนายไม่ใช่เหรอ?!มันก็ไม่ต่างอะไรจากสารภาพกับนายหรอกนะ ฉันจริงจังทุกคำพูดนะมินซอกฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันหวังว่านายคงจะได้ตั้งแต่ประโยคแรกที่ฉันพูดนะ"

 

 

 

 

               "จงแดฉัน..."

 

 

 

 

               "ฉันเป็นห่วงนายมากนะฉันรู้สึกไม่ดีตั้งแต่วันที่แกล้งสาดน้ำใส่นาย นายหนีหน้าฉันฉันทนได้ นายไม่คุยกับฉันฉันก็ทนได้ นายทำเหมือนฉันเป็นอากาศฉันก็ทนได้..."

 

 

 

 

               "จงแด..."

 

 

 

 

               "แต่ถ้านายจะหายไปจากฉันฉันทนไม่ได้หรอกนะ พอรู้ว่านายไม่มาเรียนฉันเป็นห่วงจนรีบมาหานายพอมาเจอถุงยาก็นึกกลัวไปว่านายจะป่วยหนักเพราะฉัน เพราะฉันน่ะฉัน..."

 

 

 

 

               "พี่จงแดยูจินร้อนมาๆเลยล่ะอยู่ใต้ผ้าห่มไม่ไหวแล้วนะคะ" ผมและมินซอกรีบผละตัวออกจากกันก่อนจะหันไปมองต้นเสียงตัวเล็กๆที่วิ่งมาพร้อมปาดเหงื่อโชว์ให้ดูตามคำพูด มินซอกปาดของตัวเองอย่างลวกๆก่อนจะเดินไปหายูจินและย่อตัวลง

 

 

 

 

               "พี่มินซอกร้องไห้ทำไมเหรอคะพี่จงแดรังแกเหรอ?"

 

 

 

 

               "ป่าวค่ะ" มินซอกส่ายหน้าปฏิเสธยูจิน พยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ มือเล็กๆของยูจินยกขึ้นปาดน้ำตาให้กับมินซอกตามประสาเด็ก มินซอกจับมือของยูจินเอาไว้ก่อนจะใช้มือของตัวเองเช็ดน้ำตาแทน  "แล้วยูจินไปอยู่ใต้ผ้าห่มทำไมล่ะคะหืม?"

 

 

 

 

               "ก็พี่จงแดบอกว่าพี่มินซอกไม่รักพี่จงแด พี่จงแดเลยตามมาง้อแล้วกลัวว่าจะมีฉากที่เด็กห้ามดูเลยให้ยูจินไปแอบใต้ผ้าห่มค่ะ"

 

 

 

 

          ยูจินตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะมองมาที่ผมและเดินเข้ามาหา มือเล็กๆนั่นจับที่มือของผมก่อนจะจูงนำไปหามินซอกและใช้มืออีกข้างจับมือของมินซอกไว้  "พี่มินซอกไม่สงสารพี่จงแดมั่งเหรอคะพี่มินซอกไม่รักพี่จงแดแล้วเหรอ?"

 

 

 

 

          มินซอกมองมาที่ผมก่อนจะหลบตาและมองยูจินแทน รอยยิ้มจางๆปรากฏพร้อมหยาดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาอีกครั้ง ผมหันหน้าไปทางอื่นแทนเพราะรู้คำตอบของอีกคนดีอยู่แล้วว่าเจ้าตัวรู้สึกและคิดยังไง อ่าผมว่าตาผมมันร้อนๆจังเลยแหะ

 

 

 

 

          จู่ๆก็มีมือที่ใหญ่กว่ามือเล็กๆของยูจินมาจับแทนที่ ผมหันไปมองมือของตัวเองก่อนจะไล่สายตาขึ้นมองไปตามแขน เป็นมินซอกที่ยืนมือมาจับมือของผมแทนยูจิน รอยยิ้มจางๆถูกแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มสดใสคราบน้ำตาหายไปจากใบหน้า หลงเหลือไว้เพียงความแดงและบวมรอบดวงตา 

 

 

 

 

          มินซอกใช้มืออีกข้างขยี้ตาของตัวเองก่อนจะยิ้มให้ผมและหันไปยิ้มให้ยูจิน ฝ่ามือบางนั่นบีบกระชับกับมือผมก่อนที่มินซอกจะย่อตัวลงไปหายูจินทั้งๆที่จับมือกับผมอยู่ คำตอบของมินซอกทำให้หัวใจผมมันเริ่มเต้นรัวอีกครั้ง

 

 

 

 

               "ทำไมพี่มินซอกจะต้องไม่รักพี่จงแดด้วยล่ะคะก็ในเมื่อพี่จงแดน่ะ...เป็นแฟนพี่มินซอกอยู่แล้วนี่น่า"









































---------------------------------------------------




ขอโทษที่ต้องมาลงอีกวันนะคะพอดีเมื่อคืนคอมเรามีปัญหา 5555555
แต่เราก็มาลงตอนสองตามสัญญาแล้วนะเหลืออีกสามเพลงก็จบแล้วนะงื้อๆๆ
เรามีฟิคยาวรออยู่อีกหวังคงจะกลับมาอ่านอีกเยอะๆนะคะ 5555555555


รักนะจุ๊บๆ



@cminor2199
#CMหน้าเสาธง