LOVE ACTION!!

ลำดับตอนที่ #13 : 'อะไรๆก็ดูจะเป็นใจให้...'

                    "นอนพักดีกว่านะครับ"

            ทันทีที่ผมก้าวเดินออกมาจากวงสนทนาของเหล่าเด็กฝึกงาน คำพูดคำนี้ก็เอาแต่ลอยไปลอยมาให้ได้ยินตลอดทางเดินมาห้องทำงานของผม เสียงทุ้มกดต่ำลงกว่าเดิมจนมันจะกลายเป็นน้ำเสียงดุ จงแดเดินบ่นตามหลังผมมาตลอดทางจนกระทั่งตอนนี้ที่ผมนั่งอยู่ในห้องทำงานแล้วก็ตาม ผมส่ายหัวให้กับความเจ้ากี้เจ้าการของจงแดก่อนจะหมุนเก้าอี้หนีไปอีกด้าน

            รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกคุณหนูที่ต้องมีคนมาค่อยประคบประหงมตลอดเวลาเลยแฮะ ผมทิ้งตัวไปกับผนักพิงเก้าอี้ก่อนจะใช้หลังมือของตัวเองอังที่หน้าผาก รู้สึกถึงความร้อนที่มีมากกว่าแขนเสียอีก สงสัยไข้คงจะกำเริบ ผมเลื่อนมือลงมาจากหน้าผากเปลี่ยนเป็นปิดตาแทนและหลับตาลงช้าๆ แรงดึงจากด้านหลังทำให้เก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่หมุนไปตามแรงก่อนจะโดนมือของอีกคนคว้ามือผมและดึงมันออกจากตา

                    "ดูสิเหมือนจะตัวร้อนกว่าเดิมด้วยมั้งเนี่ย ทำไมถึงชอบดื้อไม่ฟังกันบ้างเลยล่ะครับ?"

            จงแดที่ยืนอยู่ก่อนเปลี่ยนมาเป็นนั่งคุกเข่าตรงหน้าผม มือแกร่งเอื้อมมาอังหน้าผากผมพร้อมกับเอ่ยเสียงหน่ายๆ ผมปัดมือของจงแดให้พ้นจากหน้าผากก่อนจะหมุนเก้ากลับมาตรงตามเดิม จงแดค่อยๆยันตัวขึ้นก่อนจะเดินมาตรงหน้าโต๊ะทำงาน จงแดยืนท้าวโต๊ะมองหน้าผมนิ่งจนเป็นผมเองที่ต้องหลบสายตาคมนั่น

                    "เลิกจ้องฉันซักทีเหอะ! จะไปทำอะไรก็ไปทำไป"

             ผมหันไปขึ้นเสียงใส่คนที่เอาแต่จ้องผม แต่จงแดก็ไม่ได้คิดที่จะทำตามหรือเลิกทำกลับทำเหมือนเดิมและหนักกว่าเดิม ผมถอนหายใจก่อนจะพยายามลุกจากเก้าอี้ แต่เพราะพิษไข้มันทำให้ตัวเซเล็กน้อย จงแดเฝ้ามองการกระทำของอย่างเงียบๆอยู่หน้าโต๊ะ ผมเดินเดินเลี่ยงโต๊ะไปก่อนจะโดนมือแกร่งคว้าแขนเอาไว้ หันไปก็เจอกับสายตาดุดันและสีหน้าตึงเครียดของจงแด

                    "จะไปไหน?!"

                    "ยุ่งน่า!"

            ผมเอ่ยน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดให้อีกคนได้ยินพร้อมกับสลัดแขนให้หลุดจากมือจงแด ตอนนี้ในร่างกายของผมมันร้อนจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่ได้ยาหรือนอนพักผมมาว่าร่างของผมต้องโดนพิษไข้แผดเผาแน่ๆ ทุกสิ่งรอบข้างมันดูเบลอไปหมดแล้วไหนจะหูที่อื้ออึงจนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย โลกที่ผมมองเห็นมันค่อยๆเอียงและเซไปมาก่อนจะดับลงวูบพร้อมกับสติของผม

                    "พี่มินซอก!!"

            กลิ่นแอมโมเนียนและผนังของห้องที่ขาวสะอาด เดาได้ไม่อยากว่าที่ๆผมลืมตามาเห็นมันคือที่ไหน แสงวูบวาบที่ส่องเข้ามากระทบจนผมต้องพยายามลืมตาสู้กับมัน สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าจิ้มลิ้มของเพื่อนจงแดอย่างแบคฮยอน  "เย้! พี่มินซอกฟื้นแล้ว"

            เสียงเจี้อยแจ้วของแบคฮยอนดังไปทั่วห้องฟื้นของโรงพยาบาล ก่อนที่อีกด้านของข้างเตียงจะถูกปกครุมด้วยใบหน้าของชานยอล ผมส่งยิ้มให้กับน้องทั้งสองคนก่อนจะค่อยๆเขยิบตัวขึ้นพิงกับหัวเตียงโดยมีแบคฮยอนค่อยช่วย ผมยิ้มขอบคุณให้เด็กทั้งสองคนก่อนจะมองไปรอบๆห้อง

                    'ไม่มีแฮะ'

                    "มองหาใครเอ้ยมองหาอะไรอยู่ครับพี่มินซอก?"

             ชานยอลเอ่ยถามออกมาทำให้ผมต้องหันไปมองก่อนจะเจอกับรอยยิ้มมีเลศนัยของน้องตัวสูง ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธก่อนหันไปมองนอกระเบียงห้องแทน แต่ความสนใจทั้งหมดถูกดึงไปเมื่อเสียงเปิดประตูดังเข้ามาให้ได้ยิน ผมค่อยๆหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นจงแดที่เดินเข้ามา รอยยิ้มอบอุ่นมันแสดงออกมาให้เห็นว่าดีใจแค่ไหนเมื่อเจ้าของรอยยิ้มสบตาเข้ากับผม

                    "ฟื้นแล้วหรอครับ? ยังครั่นเนื้อครั่นตัวอยู่มั้ย เวียนหัวหรือเปล่าหรือว่ายัง..."

                    "โอย! พอๆครับคุณเพื่อนใจเย็นรู้ว่าเป็นห่วงแฟนนะ"

            จงแดที่เดินตรงเข้ามาถามไถ่อาการผมพร้อมกับจับตัวสำรวจนู่นนี่นั่นก็โดนชานยอลเอ่ยขัดซะก่อน ผมรีบหันไปทำหน้างงใส่ชานยอลและแบคฮยอนที่นั่งอยู่โซฟาข้างเตียงสลับกับมองหน้าจงแดพร้อมจิกสายตาใส่ ผมหันกลับไปมองชานยอลอีกครั้งก่อนจะเอ่ยถามคลายความสงสัย  "ทำไมชานยอลถึงพูดอย่างนั้นล่ะ?"

                    "ก็แหมพี่มินซอกครับ ไม่ต้องปิดอะไรแล้วพวกผมสองคนรู้แล้ว แล้วจะเก็บเงียบเลยด้วย"  ทั้งชานยอลและแบคฮยอนที่ทำท่ารูดซิปปากเมื่อประโยคของชานยอลจบลง แต่ผมก็ยังไม่เลิกสงสัยมีแต่จะขมวดคิ้วหนักมากกว่าเดิมจนแบคฮยอนต้องเป็นคนพูดต่อ  "จงแดบอกพวกเราหมดแล้วครับว่าพี่คบกับเพื่อนผมอยู่"

                    "ใช่ๆ แถมตอนที่มันโทรหาผมให้ไปช่วยตอนพี่สลบไปนะ หน้ามันงี้เหมือนหมาตื่นเลยตลกชะมัด 555555"

                    "ใช่ๆแถมพอมาโรงพยาบาลนะมันก็ตัวเป็นหมารอเจ้าของเลยกระสับกระส่ายเดินไปมาจนพวกผมปวดหัวเลยล่ะ"

            ทั้งชานยอลและแบคฮยอนตอบข้อสงสัยของเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ผมหันไปมองไอ้ตัวต้นเรื่องที่ยืนเกาแก้มแก้เก้ออยู่ข้างผม จงแดเดินไปหาชานยอลและแบคฮยอนก่อนจะแทรกตัวนั่งตรงกลางและเอาแขนฟาดไหล่ทั้งคู่ ใช้มือปิดปากพร้อมกับเอ่ยห้ามเพื่อนตัวเอง  "พวกแกพอได้แล้วน่า ขอบใจแล้วกันที่ช่วยน่ะ"

            จบประโยคจงแดก็พาเพื่อนทั้งสองของตัวเองออกจากไปทั้งๆสภาพอย่างนั้นทิ้งให้อยู่ในห้องคนเดียวร่วมนาทีจงแดก็กลับเข้ามา ผมเอนตัวลงนอนพร้อมกับเอาผ้าห่มมาคุมตัวจนมิดคอและนอนหันหลังให้จงแดที่เดินไปทิ้งตัวนั่งกับโซฟา ผมพยายามข่มตาลงให้หลับแต่เสียงของจงแดก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน

                    "หมอบอกว่าพี่มีไข้หนักแถมยังพักผ่อนน้อยอีก"

                     "เหรอ แล้วยังไงล่ะ"  ผมตอบทั้งๆที่หลับตา ได้ยินเสียงถอนหายใจหนักหน่วงจากคนข้างหลัง จงแดเงียบไปหลายวินาทีจนกระทั่งมือแกร่งของอีกคนจับที่ไหล่ผมและออกแรงดึงให้ตัวผมพลิกกลับมา จงแดขมวดคิ้วยุ่งพร้อมกับจับไหล่ผมไว้ทั้งสองข้าง หน้าตาเด็กนี่ดูน่ากลัวจนผมต้องดึงผ้าห่มมาปิดหน้าหนี

            จงแดปล่อยมือจากไหล่ผมข้างนึงก่อนจะจับผ้าห่มและดึงมันออกให้พ้นจากหน้าผมพร้อมกับเอ่ยเสียงดุอย่างหัวเสีย  "แล้วยังไงหรอ?! ก็เพราะว่าพี่ดื้อไงมันถึงได้เป็นแบบนี้ ถ้าพี่ฟังผมสักนิดพี่คงไม่ต้องมานอนที่นี่หรอก!"

                     "ย๊าห์!! อย่ามาโป้ยว่าเป็นความผิดฉันนะไอ้เป็ด ก็เพราะใครล่ะที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้!"

            ผมขึ้นเสียงใส่คนที่เอาแต่ว่าผมเป็นคนผิดก่อนจะดันใบหน้าคมให้ออกห่าง จงแดละมือจากไหล่มาจับมือผมที่ดันหน้าตัวเองอยู่แทนก่อนจะออกแรงดึงให้ผมลุกขึ้นมานั่งตัวตรง แต่เหมือนจงแดลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าแขนข้างขวาของผมมันโดนเจาะให้น้ำเกลืออยู่ เพราะแรงกระชากมันทำให้ผมเจ็บจนร้องออกมาทันที  "โอ๊ย!!"

             ดวงตาคมเบิกกว้างทันทีที่ผมร้องออกมา จงแดปล่อยมือผมให้เป็นอิสระก่อนจะเคลื่อนมาจับและประคองแขนข้างขวาของผมที่โดนให้น้ำเกลือ โดนเจาะมันก็เจ็บก็ล้าแล้วยังจะมาโดนกระชากอีกบอกเลยว่าปวดมากๆ T^T จงแดนั่งลงกับเตียงก่อนจะดูบริเวณที่โดนเข็มเจาะ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันพร้อมกับสีหน้าที่ตีกันยุ่งสุดๆ ผมมองจงแดที่ค่อยๆนวดคลายความปวดให้ผมก่อนจะยื่นมือไปปัดผมหน้าม้าที่ลงมาปรกหน้าคม

             จงแดชะงักทันทีที่มือผมสัมผัสกับเส้นผมของเขา แต่ไม่ใช่แค่จงแดที่นิ่งผมเองก็นิ่งเหมือนกันที่ทำอะไรไปแบบนั้น เอ่อจะบอกว่าไงดีล่ะ...จู่ๆมือมันก็ไปเอง ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ผมนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นเมื่อได้สบตากับดวงตาคม มือแกร่งเคลื่อนมาจับมือผมอีกที ริมฝีปากกระจับค่อยๆคลีรอยยิ้มอบอุ่นก่อนที่ใบหน้าคมจะเคลื่อนเข้ามาใกล้หน้าผมและมันกำลังจะ...

                    "โอ๊ย!! พี่ดึงผมผมทำไมเนี่ย!"

            ผมใช้มือข้างที่ว่างสางเข้าที่เส้นผมของจงแดและกระชากออกเต็มแรงจนหน้าของเด็กนี่หงายไปตามแรงดึง จงแดเหวใส่ทันทีที่ผมปล่อยมือออกจากผมพร้อมทำหน้ามุ้ยและลูบหัวตัวเอง ใบหน้าคมหงิกงอก่อนจะหันมาส่งสายตาเว้าวอนและทิ้งหัวซบไหล่ผมพร้อมส่งเสียงงอแงที่ผมว่ามันน่ารำคาญมากๆเลยตีไปที่หน้าผากของจงแดก่อนจะกระแทกไหล่เข้ากับหน้าอีกคนให้ออกไป

                    "ทะลึ่งและ! ออกไปเลยนะกลับบ้านไปเลยอย่ามาทำอะไรแบบนี้ที่นี่!"

                    "งั้นแสดงว่าที่บ้านทำได้ใช่มั้ยครั..โอ๊ยๆๆ!!!!"

            จงแดรีบผงกหัวขึ้นมาตอบหน้าระรื่นแต่ก็โดนผมหยิกแก้มอย่างนึกหมั่นไส้ จงแดรีบสะบัดหน้าให้หลุดแต่ผมก็ไม่ยอม ใช้มือทั้งสองข้างหยิกเข้าที่แก้มของจงแดเต็มๆ จากที่หน้ามุ้ยก็เปลี่ยนมาเป็นอมยิ้มเพราะหน้าจงแดมันตลกมาจนผมอดขำไม่ไหว จงแดขมวดคิ้วก่อนใช้มือทั้งสองข้างมาจับที่แก้มผมและดึงเบาๆ

                    "ย๊าห์! ล่ามปลามแล้วนะ"

             ผมขมวดคิ้วก่อนจะปล่อยมือจากแก้มจงแดและเปลี่ยนมาตีมือแกร่งแทน จงแดยอมปล่อยมือจากแก้มผมแต่ก็ไม่วายหยิกและส่ายไปมาก่อนปล่อย จงแดยิ้มให้ผมก่อนจะเดินไปที่โซฟาและเปิดกระเป๋าสะพายข้างของตัวเองก่อนจะวางมันลงและเดินกลับมานั่งดั่งเก่า

            มือแกร่งยกขึ้นมาจับผมหน้าม้าของผมรวบกันไว้ก่อนจะใช้ยางมัดผมที่มือมัดมันเข้าด้วยกัน แต่คร่าวนี้ในมือของจงแดกลับมียางมัดผมอีกเส้นอยู่ในมือ ผมจับเข้าที่จุกผมก่อนจะมองจงแดที่รวบผมหน้าม้าและพยายามมัดมัน ผมเลยแย่งยางมัดผมมาไว้กับมือก่อนจะเป็นคนรวบผมและมัดเอง เพราะผมที่สั้นกว่าผมมันเลยทำให้จุกของจงแดตั้งเป็นน้ำพุจนต้องหลุดยิ้มเมื่อได้มอง จงแดยกมือขึ้นมาจับก่อนผมจุกของตัวเองก่อนจะใช้อีกข้างจับของผมและหัวเราะออกมาเบาๆ  

                    "ดูสิพี่เปาของผมน่ารักจังเลย :] "

                    "บ..บ้า! กลับบ้านไปได้แล้วไป"  ผมเอ่ยกระตุกกระตักก่อนจะเคลื่อนหัวออกห่างให้ผมจุกหลุดจากมือจงแด จงแดหัวเราะออกมาก่อนจะเปลี่ยนจากนั่งห้อยขาข้างเตียงมาเป็นนั่งขัดสมาธิบนเตียง จะท้าวคางมองผมและเอ่ยตอบพร้อมทำหน้าที่เรียกได้ว่าวอนตีน  "ผมไม่กลับ ผมให้ชานยอลมันไปเอาเสื้อของใช้จำเป็นมาให้แล้วและอีกไม่นานมันคงจะมาถึง เพราะฉะนั้นผมจะนอนเฝ้าพี่ที่นี่!"

                    "ฉันไม่อนุญาติ!"

                    "พี่เป็นแม่ผมหรอ? ที่เวลาผมจะนอนนอกบ้านแล้วต้องขออนุญาติน่ะ"

            ใบหน้าระรื่นนั่นตอบอย่างสบายอารมณ์จนผมต้องเบ้ปากใส่ จงแดใช้นิ้วรูดไปกับผมก่อนจะหัวเราะออกมาลั่นห้อง ผมรีบใช้หลังมือปาดปากพร้อมกับใช้อีกข้างที่ว่างตีเด็กบ้านี่ไม่ยั้ง จงแดหัวเราะร่าก่อนจะใช้มือรวบมือทั้งสองข้างไว้ด้วยความรวดเร็ว และดันตัวผมให้ล้มลงไปกับเตียง

                    'แกร็ก!'

            เสียงเปิดประตูห้องเรียกความสนใจจากผมและจงแด ปรากฏเป็นชานยอลที่หิ้วกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาพร้อมกับแบคฮยอน ดวงกลมของแบคฮยอนตกตะลึงเมื่อเห็นท่าทางของผมและจงแดก่อนจะรีบวิ่งมาดึงจงแดออกจากตัวผมและกอดเข้าให้  "หยุดเลยนะๆจงแด จะทำอะไรพี่มินซอกน่ะ!"

            จงแดยักไหล่ให้ก่อนจะลงจากเตียงไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟาข้างชานยอล แบคฮยอนกอดผมไว้แน่นเหมือนเด็กตัวเล็กที่หวงของเล่นก่อนจะแลบลิ้นให้จงแด แต่เจ้าตัวต้นเหตุกลับทำแค่ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเหล์ก่อนจะหันไปสนใจกับข้าวของในกระเป๋าที่ชานยอลเตรียมมาให้

                    "แล้วนี่เกิดตุ๊ดไรวะมัดผมจุกด้วย..อ้าวพี่มินซอกก็มัดนี่หว่า ขอโทษครับ"

             ชานยอลยื่นมือไปปัดผมจุกของจงแดก่อนจะหันมาเห็นผมและเอ่ยขอโทษ ผมยิ้มแบบไม่ถือสาให้ชานยอลก่อนจะบอกกับแบคฮยอนว่าให้ปล่อย เด็กน้อยยอมปล่อยผมก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งข้างจงแดอีกที  "แล้วพวกแกจะนั่งหาอะไรวะ?! ทำหน้าที่เสร็จก็กลับไปสิ"

                    "แหมเดี๋ยวนี้ถีบไสไล่ส่งจังเลยนะ"

            ชานยอลทำหน้าล้อเลียนจงแดก่อนจะเดินมาคุยกับผมสองสามประโยคและขอตัวกลับไปพร้อมกับลากแบคฮยอนที่ยืนกร้านว่าจะขอนอนเฝ้าผมด้วยอีกคน ห้องทั้งห้องกลับมาเงียบอีกครั้งเพราะจงแดมัวแต่ยุ่งกับการเอาของออกจากกระเป๋า ผมทิ้งตัวลงนอนก่อนจะเอื้อมไปหยิบรีโมทที่โต๊ะข้างเตียงมาเปิดดูแก้เซ็ง

                    "พรุ่งนี้ผมลางานให้แล้วนะ แล้วก็ลาให้จนกว่าพี่จะหายดีด้วย"

             จงแดที่จัดของเสร็จแล้วเดินเข้ามาท้าวข้างเตียงก่อนจะลูบหัวผม ผมปัดมือจงแดให้หลุดก่อนจะตีหน้ายุ่ง จงแดยิ้มก่อนจะแย่งรีโมทจากมือผมไปและกดปิด ผมหันมองคนที่นั่งหันหลังให้ก่อนจะตีเข้าที่ไหล่กว้างและทิ้งตัวลงนอนพร้อมกับหันหลังให้ ผมรับรู้ถึงเงาที่ทับตัวผมอยู่ จงแดท้าวแขนคร่อมตัวผมไว้ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่ม  "นอนพักน่ะดีแล้วนะครับจะได้หายไวๆ"

            ผมหันหน้าไปมองคนที่คร่อมตัวไว้ก่อนจะหดคอเมื่อใบหน้าคมมันอยู่ห่างไม่มาก ใช้ศอกกระแทกไปที่ท้องของจงแดก่อนจะดันให้อีกคนออกห่าง จงแดหัวเราะร่วนก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้หัวผมและลุกไป ผมมองตามอีกคนก่อนจะเห็นว่าจงแดกำลังเดินเข้าห้องน้ำ ผมถอนหายใจและล้มตัวนอนอีกครั้งแต่ยังไม่ทันที่จะหลับตาเสียงทุ้มนั่นก็เอ่ยประโยคง่ายๆออกมาแต่มันโคตรทำให้..รู้สึกดี :)

                    "ฝันดีนะครับเจ้าหญิงของผม"

    

 

---------------------------------------------------

กลับมาแล้วค่าขอบคุณสำหรับการตอบรับฟิคเรื่องนี้ทุกทางนะคะ

อาจจะแป้กบ้างอะไรบ้าง 5555555555555

สรุปงง

#ficaction

@Cminor2199