Ten Song for ChenMin

ลำดับตอนที่ #13 : หน้าเสาธง

หน้าเสาธง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               "หยุดนะเว๊ย!!กูบอกให้มึงหยุดไงวะ!!"

 

 

 

 

               "หยุดกูก็ควายแล้วเว๊ย!!"

 

 

 

 

               "จะตายแล้วยังปากดีนะมึง!! หยุดเดี๋ยวนี้!!"

 

 

 

 

          พวกนี้มันโง่หรือมันโง่วะครับคนเขาบอกไม่หยุดแล้วจะวิ่งไล่ทำไมให้เหนื่อยทั้งสองฝ่ายนี่ผมก็เริ่มจะหอบเล็กน้อยแล้วนะเนี่ยถึงจะบ้าพลังแต่ก็เหนื่อยเป็นเว๊ย!!

 

 

 

 

              "ไอ้บ้าจงแดมึงหยุดนะเว๊ย!!!"

 

 

 

 

           ใครใช้ให้เรียกชื่อวะ ผมหันไปแลบลิ้นใส่พวกจิ๊กโก๋ต่างโรงเรียนพร้อมก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองให้ตายสิมีเรื่องแต่เช้าเลยเว้ยนี่ก็สายแล้วด้วยไหนจะใกล้ถึงโรงเรียนตัวเองแล้ว ผมติดสปรีดในการวิ่งให้เร็วขึ้นเหลียบมองเห็นรั้วของโรงเรียนในมุมอับ

 

 

 

 

          ไม่รอช้าครับวิ่งสุดชีวิตพร้อมวิ่งไต่กำแพงกระโดดข้ามไปอย่างเท่ๆตามด้วยเสียงกรนด่าสารพัดของพวกแม่งนั่น เฮ้อคนอะไรหล่อแล้วยังเก่งอีกแต่นี่มันไม่ใช่การ์ตูนนะครับผมโดดข้ามได้ก็จริงแต่...

 

 

 

 

           ลงไม่เป็นโว้ยเจ็บชิบหายก้นกระแทกพื้นเต็มๆแต่นอกจากผมก็เห็นจะมีผู้เคาระห์ร้ายที่โดนผมทับอยู่เนี่ยแหละครับ ผมรีบลุกขึ้นทันทีที่ตั้งสติได้ยืนมองคนที่โดนตัวของผมทับเข้าเต็มๆ ชิบหายไอ้ปลอกแขนแบบนี้ที่แขนของเขามันเป็นของพวกสภานักเรียนนี่หว่าเอาไงดีวะชิ่งหนีหรือจะทำดีช่วย

 

 

 

 

          แต่ไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรมือของคนที่นอนอยู่ก็ยื่นมาจับแขนผมไว้พร้อมเงยหน้ามามองด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ชิบหายหนักกว่าเก่าอีกครับก็นี่น่ะ...

 

 

 

 

               "แฮ่ๆ...หวัดดีมินซอก"

 

 

 

 

               "ย๊า!!!!คิมจงแดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"

 

 

 

 

               "คร้าบๆ"

 

 

 

 

          วันนี้มันวันซวยอะไรของผมครับนี่ตื่นมาก็ดันไปเหยียบเท้าไอ้พวกนั้นจนมีเรื่องโดดเข้ามาในโรงเรียนก็พลาดท่าล้มไม่เป็นท่าแล้วยังโดนมินซอกจับส่งปกครองว่ามาสายจนต้องมายืนกลางแดดให้ร้อนเล่นอยู่กลางสนามบอลแบบนี้อีก!!

 

 

 

 

               'จำไว้คิมมินซอก!!'

 

 

 

 

               "อยู่นี่เองกูก็นึกว่าโดนยืนกลางสนามบาส"

 

 

 

 

          ผมที่ยืนกางแขนอยู่ก็รีบหุบลงทันทีพร้อมเดินไปหาชานยอลที่ยืนรออยู่ใต้ต้นไม้ริมสนามบอล จะมาหาทั้งทีก็กลัวร้อนนะไอ้เวร ชานยอลยื่นขวดน้ำเปล่าเย็นจัดมาให้ผมพร้อมผ้าเย็น ผมยื่นมือไปรับมาและแกะถุงผ้าเย็นทันทีเปิดขวดน้ำดื่มรวดเดียวครึ่งขวดใช้อีกครึ่งขวดล้างหน้า อ่าสวรรค์ล่ะครับเย็นขึ้นเป็นกอง

 

 

 

 

               "เลิกเรียนแล้วเหรอ?"

 

 

 

 

               "เปล่ากูโดด พอรู้เรื่องจากมินซอกกูก็โดดมาดูมึงเลยเนี่ย"

 

 

 

 

          มันว่าพร้อมยักไหล่อย่างไม่แยแสในคำตอบมึงตัดสินใจง่ายมากครับเพื่อน ผมเดินไปทิ้งตัวนั่งลงกับอัตถจรรย์ทำให้ชานยอลต้องเดินมานั่งตาม มันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมส์อย่างสบายใจแต่คนอย่างผมกลับร้อนใจมากกว่ายืนกลางแดดเสียอีก คิมมินซอกแล้วเราจะได้เห็นดีกันแน่

 

 

 

 

          เวลาพักเที่ยงได้มาเยือนผมนี่หิวเป็นบ้าก็โดนทำโทษตั้งสองชั่วโมงไหนจะโดดเรียนไปสงบสติอารมณ์อีกสองชั่วโมงเผลอแป๊ปเดียวก็เที่ยงล่ะครับ อาจจะดูว่าผมเป็นคนไม่ดีแต่ผมก็ตั้งใจเรียนนะครับบอกไว้ก่อนเลย ในขณะที่ผมกับชานยอลกำลังเดินเลือกร้านอาหารที่จะฝากท้องไว้สายตาก็ดันไปเห็นตัวต้นเหตุของวันนี้เข้า

 

 

 

 

               "เฮ้ยๆมึงจะเดินไปไหนวะจงแด"

 

 

 

 

          ชานยอลว่าพร้อมเดินเข้ามาจับไหล่ผมให้เดินไปทางร้านขายอาหารแต่ผมไม่ยอมหรอกหมดอารมณ์กินข้าวตั้งแต่เห็นหน้ามินซอกแล้ว ผมแสยะยิ้มออกมาให้ชานยอลมันเห็นพร้อมสะบัดไหล่ให้มือมันหลุดก่อนจะเดินไปโต๊ะของรุ่นน้องที่รู้จักและยืมของ

 

 

 

 

          หลังจากแวะโต๊ะของรุ่นน้องผมก็เดินตรงไปยังเป้าหมายที่เล็งไว้แต่แรกแผ่นหลังของมินซอกค่อยๆใหญ่ขึ้นในสายตาจนกระทั่งผมมาหยุดอยู่ข้างหลังมินซอกและดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่รู้สึกตัวมันก็เป็นโอกาสทองของผมทักทายหน่อยดีกว่า

 

 

 

 

               "ว่าไงมินซอก"  ผมยกมือที่เอาไขว้หลังไว้มาแตะหลังทักทายมินซอกพร้อมส่งยิ้มให้แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่สนใจผมสักนิดหนำซ้ำยังเอาหูฟังที่พาดไหล่ไว้มาใส่หูอีกต่างหาก ปิดกั้นโดยสมบูรณ์แบบสินะแต่ไม่เป็นไรผมเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้ามพร้อมส่งยิ้มให้เหมือนเดิม

 

 

 

 

          มินซอกดูจะไปพอใจกับการกระทำของผมอย่างมากแค่ผมนั่งไม่ถึงสามนาทีมินซอกก็เก็บของลงกระเป๋าและเดินจากไปแต่จุดประสงค์ของผมมันไม่ใช่การมานั่งส่งยิ้มแอปให้มินซอกหรอกนะเพราะน้ำจิ้มที่เยาะไปเมื่อกี้กำลังจะเกิดผลใน

 

 

 

 

               3

 

 

 

 

               2

 

 

 

 

               1!!

 

 

 

 

               "เฮ้ยทำบ้าอะไรวะปล่อยฉันนะโว้ยมากอดทำบ้าอะไรห๊ะ!!"

 

 

 

 

          ผมแสยะยิ้มให้กับเสียงโวยวายของมินซอกก่อนจะหันไปดูผลงานของตัวเอง แหมลายมือผมนี่สวยจังเลยนะอ๊ะๆผมน่าจะเปลี่ยนจาก 'กอดฟรีไม่คิดตังค์' เป็น 'กอดได้แม่ไม่ว่า' แต่ไม่ว่าคำไหนๆผลลัพธ์มันก็เหมือนกัน ใครๆก็รู้ว่าในโรงเรียนชายล้วนอย่างนี้น่ะมินซอกฮอตไม่เบานะ

 

 

 

 

          มินซอกเอื้อมมือไปข้างหลังของตัวเองและหยิบแผ่นกระดาษโพสอิทที่ติดหลังให้หลุดออก ใบหน้านวลขึ้นสีเพราะโกธรจัดก่อนจะมองมาทางผมและเดินออกจากโรงอาหารไปอย่างไม่สบอารมณ์บอกแล้วว่านี่แค่น้ำจิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               "จะทำจริงๆเหรอวะมันเกินไปป่าวแค่ทั้งวันนี่ยังไม่พออีกเหรอวะ?"

 

 

 

 

          ผมไม่น่าลากมันมาเลยจริงๆ ตั้งแต่ลากมันจากห้องเรียนจนถึงโรงรถของโรงเรียน ไอ้ชานยอลยังพูดไม่เสร็จเลย แค่ผมจะเอาคืนนิดๆหน่อยมันจะบ่นอะไรกันนักกันหนาวะ  "บลาๆหยุดพล่ามได้แล้วมึงเพื่อนใครกันแน่วะ?"

 

 

 

 

               "เพื่อนมึงไงแต่ก็แหมมึงก็สงสารมินซอกมั่งสิมึงแกล้งมาทั้งวันแล้วนะเว๊ย"

 

 

 

 

          ชานยอลว่าพร้อมจับไหล่ผมให้เตรียมหมุนกลับแต่ผมไม่ยอมหรอกไม่ได้แกล้งทุกวันสักหน่อยมั้งแต่ก็มีแค่วันนี้ที่หนักสุด บอกตามตรงก็ได้ตั้งแต่มินซอกย้ายมาโรงเรียนนี้กลางเทมอผมก็แค่หยอกล้อนิดๆหน่อยๆนับๆดูแล้วก็แค่สองปีเองนะก็มินซอกน่ะเงียบซะเหลือเกินเพื่อนสนิทก็ไม่มี

 

 

 

 

 

          แต่วันนี้มินซอกเองก็ทำเกินไปนะผมก็แค่ขอแก้มือแค่นั้นเอง ผมเปิดกระเป๋าสะพายข้างของตัวเองก่อนจะหยิบเอาพวกต้นแทแด็กที่โรงเรียนปลูกไว้ประดับรั้วออกมา อยู่ไหนนะนั่นไงๆเจอแล้วผมมุ่งตรงไปยังจักรยานสีน้ำตาลอ่อนมองพิจารณาอยู่สักครู่ว่าไม่ผิดคันแน่ๆ สมกับเป็นมินซอกขนาดจักรยานยังเนี๊ยบเลยแฮะงั้นก็ลงมือเลยแล้วกัน

 

 

 

 

          ผมเอาต้นแทแด็กมาพันรอบจักรยานของมินซอกแต่มันก็ไม่แย่อะไรนะออกจะดูสวยด้วยซ้ำ เพราะพันทั้งคันมันเลยคงนึกสภาพออกกันนะครับจักรยานที่มีต้นไม้พันทั้งคันไม่ที่ว่างของคำว่าสีน้ำตาลเลยหวังว่ามินซอกคงจะชอบลายจักรยานที่ผมทำนะ

 

 

 

 

               "เสร็จแล้วใกล้จะเลิกเรียนแล้วด้วยแยกย้ายเหอะว่ะ"

 

 

 

 

          ผมก้มมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือก่อนจะตบไหล่ชานยอลและเดินแยกออกมาหน้ามันดูสำนึกผิดแทนผมซะงั้นแต่ช่างเหอะพรุ่งนี้ก็ลดดีกรีแล้วจะกลัวอะไร หลังจากแยกกับชานยอลผมก็มานั่งอยู่มุมประจำคือรั้วมุมอับของโรงเรียนที่โดดเข้ามาเมื่อเช้ามันมีต้นไม้ใหญ่พอที่จะให้ปีนไปนั่งบนกิ่งมันได้และที่สำคัญมันสูงจนมองเห็นไปหน้าโรงเรียนได้เลย

 

 

 

 

               'กริ๊งงงงงงงง'

 

 

 

 

          ออดของโรงเรียนดังเป็นสัญญาณว่าเวลาเรียนของวันนี้ได้จบลงแล้วแต่มันก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับคนที่จากบ้านมาอยู่ในเมืองหลวงคนเดียวแบบผมหรอกกลับไปก็เจอแต่ห้องเช่าเดิมๆนั่งเล่นตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน ผมกำลังทิ้งตัวลงนอนแต่ก็ดันเห็นมินซอกเดินออกไปจากหน้าโรงเรียนท่าทางดูเร่งรีบเดินไม่สนใจใครเลยแฮะ

 

 

 

 

                "มึงอยู่นี่เองลงมาเดี๋ยวนี้จงแด"

 

 

 

 

          ผมมองลงไปยังพื้นดินก็เห็นชานยอลยืนจ้องเขม็งอยู่ข้างล่างทำให้ผมจำใจต้องปีนต้นไม้ลงไปหามัน เมื่อเท้าผมแตะพื้นมันก็ลากผมไปทางโรงรถของโรงเรียนทันที จักรยานคันคุ้นตายังคงปรากฏให้เห็นมันไม่มีร่องรอยของการแกะต้นไม้หรือทำอะไร งั้นที่เห็นเมื่อกี้ก็หมายความว่ามินซอกเดินกลับบ้านงั้นเหรอ

 

 

 

 

               "สนุกไหมล่ะมึงบ้านมินซอกไม่ใช่ใกล้ๆนะเว๊ยสมองมีไว้ขั้นหูเหรองามหน้าแล้ว!"

 

 

 

 

          ชานยอลยังคงบ่นผมไปเรื่อยแต่ในหัวผมกลับกำลังคิดว่ามินซอกจะเป็นอย่างไงบ้างความคิดตีกันยุ่งเหยิงแต่ร่างกายผมมันกลับขยับไปเอง ผมดึงเอาต้นแทแด็กออกให้พ้นจักรยานของมินซอกและปัดทำความสะอาดให้เรียบร้อยด้วยเสื้อของตัวเองเมื่อมองว่ามันสะอาดดีแล้วผมจึงขึ้นคร่อมจักรยานและปั่นออกไปหาเจ้าของมันทันที

 

 

 

 

               "เฮ้ยมึงจะทำบ้าอะไรวะจงแด"

 

 

 

 

               "กูจะไปง้อมินซอก"

 

 

 

 

          ตอบคำถามของชานยอลเสร็จผมก็รีบปั่นจักรยานไปหน้าโรงเรียนทันทีพอถึงหน้าโรงเรียนผมก็หยุดปั่นและมองทางว่ามินซอกเดินไปทางไหนถ้าจำไม่ผิดมินซอกเดินไปทางซ้ายเอาวะ ผมออกแรงปั่นจักรยานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้สายตากวาดมองไปตามทางหาเจ้าของจักรยาน เจอแล้ว

 

 

 

 

          ผมปั่นจักรยานไปทางคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ริมถนนใบหน้าดูเหนื่อยอ่อนแต่มาคิดดูนี่มันก็ไกลจากโรงเรียนมากขนาดปั่นจักรยานยังเหนื่อยนับประสาอะไรกับเดิน ผมชะลอจักรยานให้อยู่ระยะห่างจากมินซอกพอสมควรก่อนจะลงจากจักรยานและจูงมันเดินไปหาเจ้าของ

 

 

 

 

               "มานั่งทำอะไรตรงนี้ไม่ทราบ"

 

 

 

 

          มินซอกเงบหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้และลุกเดินไปอย่างเร็วผมขึ้นคร่อมจักรยานพร้อมออกแรงปั่นให้ไปดักหน้ามินซอก เจ้าตัวพยายามเดินเลี่ยงไปแต่ก็ถูกผมดักไว้เสียก่อน

 

 

 

 

               "ขึ้นมาจะไปส่ง"

 

 

 

 

               "นั่นจักรยานฉัน"

 

 

 

 

          ผมยักไหล่อย่างไม่แยแสก่อนจะลงจากจักรยานและดึงตัวมินซอกให้มาใกล้พรางรวบเอวมินซอกไว้และออกแรงยกอีกคนให้นั่งบนจักรยาน มินซอกนี่เอวบางเป็นบ้าถ้าไม่มองหน้านึกว่าอุ้มผู้หญิงเหอะ มินซอกส่งสายตาไม่พอใจมาให้แต่มีหรือที่คนด้านๆอย่างผมจะรู้สึกผมออกแรงจูงจักรยานทั้งๆที่ยังมีมินซอกนั้งบนเบาะก็ใครใช้ให้มินซอกซื้อแบบเบาะเดี่ยวนี่

 

 

 

 

          เพราะออกแรงโดยที่มินซอกยังดิ้นที่จะลงจากจักรยานเลยทำให้มินซอกเซลงมาซบอกผมแต่นึกออกไหมครับเบาะจักรยานก็สูงเวลาที่มินซอกอยู่บนจักรยานทำให้ความสูงพอๆกับผมมันเลยทำให้เอ่อ....

 

 

 

 

               'ผมจุ๊บกับมินซอก -///- '

 

 

 

 

          สาบานว่าแค่นั้นจริงๆไม่ได้มีอะไรมากกว่านี้เพราะทั้งผมและมินซอกดูจะอึ้งไม่ต่างกัน คนตัวเล็กยอมนั่งนิ่งและเสหน้าไปทางอื่นมินซอกยกมือขึ้นถูหน้าที่เริ่มแดงปรั่ง  "นั่งนิ่งๆแต่แรกก็จบแล้ว"

 

 

 

 

          ผมออกแรงจูงจักรยานให้เคลื่อนแต่มินซอกที่เอาแต่นิ่งไม่ทันระวังตัวทำให้เจ้าตัวเผลอโอบรอบคอผม มินซอกผละตัวออกจากผมเล็กน้อยแต่ก็ยังจับไหล่ผมเอาไว้เป็นที่ยึดผมจูงจักรยานไปตามทางอย่างเงียบๆแต่ในใจนี่กรีดร้องอย่างกับคนบ้า

 

 

 

 

               "ขอโทษนะ"

 

 

 

 

          ผมเอ่ยทำลายความเงียบทำให้มินซอกที่หันมองไปอื่นหันมามองผมก่อนจะพยักหน้ารับ  "เสื้อนายไปเลอะอะไรมา?"

 

 

 

 

          ผมก้มมองดูเสื้อตัวเองที่เลอะตั้งแต่ชายเสื้อจนถึงกลางตัวก่อนจะยิ้มแยะออกมา มินซอกกำเบรกของจักรยานเอาไว้และลงจากจักรยานก่อนจะใช้มือถูกับเสื้อผม

 

 

 

 

               "ก็เช็ดจักรยานให้นายไง"

 

 

 

 

               "บ้า!สติดีหรือป่าวจงแด?!"

 

 

 

 

               "ก็ช่วยไม่ได้นี่ฉัน...มาง้อนาย"

 

 

 

 

          ใบหน้าของมินซอกขึ้นสีแดงระเรื่อจนเจ้าตัวต้องหันหลังให้ผมก่อนจะหันกลับมาและปั้นสีหน้าให้ปกติ มินซอกแย่งจักรยานไปจากผมและจูงนำหน้าผมไปปล่อยให้ผมยืนเกาหัวด้วยความงุนงงนี่ตกลงจะไม่หายโกธรกันใช่ป่ะ ในขณะที่ผมกำลังน้อยใจมินซอกอยู่ในใจคนตรงหน้าก็หยุดจูงจักรยานก่อนจะหันมาบอกกับผม

 

 

 

 

               "ยืนบื้ออะไรอยู่ตามมาสิจะหาเสื้อให้เปลี่ยนจะถึงหอฉันแล้ว"

 

 

 

 

          วิ่งตามตั้งแต่บอกให้ตามแล้วคร้าบ ผมวิ่งเยาะๆมาอยู่ข้างๆมินซอกก่อนจะเดินไปด้วยกันใช้เวลาไม่นานก็มาถึงหอของมินซอก คนตัวเล็กเดินไปข้างๆของหอก่อนจะจอดจักรยานและเดินนำผมให้ขึ้นบันไดตามไป เดินเลยห้องจากบันไดไปสองสามห้องก็ถึงห้องของมินซอกคนตรงหน้าล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายของตัวเองก่อนจะขมวดคิ้วให้ผมได้ขมวดตาม

 

 

 

 

               "มีอะไรเหรอ?"

 

 

 

 

          ผมเอ่ยถามมินซอกก่อนจะมองเจ้าตัวที่ยังคงวุ่นอยู่กับกระเป๋าสะพายจนแทบจะมุดเข้าไปอยู่ในนั้น ผมเดินเข้าไปใกล้มินซอกมากขึ้นก่อนจะแย่งกระเป๋าของมินซอกมาแลิวลิวงมือเข้าไปช่วยหากุญแจที่ผมเดาว่ามินซอกน่าจะหาไม่เจอแต่มินซอกก็ยื้อกระเป๋าไว้กับตัวเองทำให้ผมต้องมองหน้าอย่างเอาเรื่อง

 

 

 

 

              'ไม่ได้กวนตีนแต่แค่อยากช่วย -///- '

 

 

 

 

                "ไม่ต้องช่วยหรอกน่ายืนเฉยๆก็พอ"

 

 

 

 

          มินซอกว่าพร้อมเบี่ยงตัวหลบผมและรื้อกระเป๋าของตัวเองต่อไปปากก็บ่นอยู่คนเดียวว่าอยู่ไหนวะ แล้วชาติไหนมันจะเจอวะครับมินซอกผมเริ่มอารมณ์เสียเลยแย่งกระเป๋าของมินซอกมาไว้เหมือนเดิมและเทของทุกสิ่งทุกอย่างออกจากกระเป๋าจนเจ้าของกระเป๋าต้องอ้าปากค้าง

 

 

 

 

          เจอแล้วนั้นไงกุญแจผมกำลังก้มลงไปหยิบแต่ดูเหมือนมินซอกเองก็คิดแบบนั้นทำให้มือของเราสองคนสัมผัสกันก่อนจะเป็นมินซอกที่ชักมือกลับและยืนขึ้นหันไปไขประตูห้องและสั่งผมเสียงแข็ง

 

 

 

 

               "รื้อแล้วเก็บด้วยนะ!...เสร็จแล้วก็เข้ามาล่ะ"

 

 

 

 

          ท้ายประโยคดูจะอ่อนเสียงลงผมยิ้มออกมาก่อนจะมองตามมินซอกที่เดินเข้าไปในห้องอย่างเร่งรีบแล้วก้มเก็บของลงกระเป๋ามินซอกให้เหมือนเดิม เมื่อเก็บเสร็จผมก็เดินเขัามาในห้องถอดรองเท้าไว้ที่ชั้นวางรองเท้าเล็กๆริมผนังประตูก่อนจะเดินสำรวจห้องของคนตัวเล็ก

 

 

 

 

          พรันรอยยิ้มก็ฝุดขึ้นมาบนใบหน้าท้องทั้งเรียบร้อยและสะอาดต่างจากห้องของผมโดยสิ้นเชิงอีกอย่างข้าวของภายในห้องยังกับห้องของผู้หญิงมันทำให้ผมคิดว่าบางทีมินซอกอาจเป็นผู้หญิงปลอมตัวมาแบบในละครหรือเปล่า

 

 

 

 

               "มายืนมองห้องคนอื่นนี่ไม่มีมารยาทเลยนะ อ่ะเอาไป"

 

 

 

 

           มินซอกเดินมาพร้อมยื่นเสื้อตัวใหม่มาให้ผมและดึงกระเป๋าของตัวเองในมือผมไปว่างไว้บนเตียงริมผนังห้อง ผมยักไหล่ให้มินซอกก่อนจะถอดกระเป๋าของตัวเองว่างลงกับพื้นแกะกระดุมที่ละเม็ดอย่างใจแต่แดได้แค่ครึ่งตัวมินซอกก็รีบตะครุบเสื้อผมให้ปิดสนิทก่อนจะว่าเอ่ยพร้อมใบหน้าขึ้นสี

 

 

 

 

               "ทำบ้าอะไรห๊ะ!จะเปลี่ยนก็ไปห้องน้ำดีๆสิ"

 

 

 

 

               "อะไรกันก็ผู้ชายเหมือนกันจะอายอะไรฉันไม่ใช่ผู้หญิงนายก็ไม่ใช่สักหน่อยเปลี่ยนตรงนี้แหละดีแล้วไปห้องน้ำมันยุ่งยาก"

 

 

 

 

          ผมว่าพร้อมแกะกระดุมเสื้อของตัวเองต่อมินซอกที่เห็อย่างนั้นจึงรีบหันหลังให้ผมอย่างโดยเร็วเห็นแล้วมันน่าหมั่นเขี้ยวน่าแกล้งจริงโว้ย ผมเดินเข้าไปใกล้มินซอกที่ยืนตัวเกร็งหันหลังให้ผมอยู่ก่อนจะเอ่ยกระซิบริมใบหู  "เสร็จแล้ว"

 

 

 

 

          มินซอกหันมาตามคำบอกก่อนจะฟาดมือลงกับอกผมจนเป็นรอยแดงรูปมือและรีบผลักผมให้ออกห่าง  "ทำบ้าอะไรห๊ะ!ออกไปเลยนะใส่เสื้อให้มันดีๆสิเว๊ย!"

 

 

 

 

          ผมไม่สนใจเสียงกรนด่าของมินซอกสักนิดหนำซ้ำยังรวบมือบางไว้และดันตัวให้เข้าใกล้มินซอกมากขึ้น สงสัยผมจะเล่นมากไปหน่อยจนมินซอกดิ้นเดินถอยหลังไปจนถึงเตียงและสะดุดขอบเตียงล้มลงไปพร้อมดึงผมให้ล้มทับไปอีกทีมันเลยกลายเป็นภาพที่ผมดูจะทำมิดีมิร้ายมินซอกยังไงอย่างนั้นเลยล่ะ

 

 

 

 

               'แกร็ก'

 

 

 

 

                "พี่มินซอกกกกกขา"

 

 

 

 

          เสียงเปิดประตูห้องดังเข้ามาพร้อมเสียงเล็กๆของเด็กผู้หญิงวัยห้าขวบตัวอวบอั๋นเดินมายังเตียงก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากและมองมาทางผมกับมินซอกอย่างตกตะลึง  "ยูจิน!!!"

 

 

 

 

 

          ทั้งผมและมินซอกรีบผละออกจากกันโดยอัตโนมัติมินซอกรีบลุกขึ้นไปหาเด็กน้อยที่ยืนมองตาปริบๆก่อนจะหันมาสั่งทางสายตาให้ผมแต่งตัวให้เรียบร้อย ผมรีบถอดเสื้อนักเรียนของตัวเองออกและสวมเสื้อยืดที่มินซอกเอามาให้ก่อนจะเดินคว้ากระเป๋านักเรียนของตัวเองและเดินไปทางประตู

 

 

 

 

          แต่ก็ถูกเด็กน้อยคนนี้เดินมาขว้างพร้อมส่งสายตาสำรวจผมและวิ่งไปหามินซอก ชูแขนขึ้นเป็นเชิงให้มินซอกอุ้มและคนตัวเล็กก็ทำตามเด็กคนนั้นกอดคอมินซอกและมองมาทางก่อนจะเอ่ย

 

 

 

 

               "พี่เป็นอะไรกับพี่มินซอกเหรอคะ?"

 

 

 

 

          เอาแล้วไงแล้วผมจะบอกว่าอะไรดีวะแต่ยังไม่ทันอ้าปากตอบอะไรมินซอกก็ส่งสายตาดุเป็นเชิงห้ามไม่ให้ผมพูดออกมาก่อนหลังหันให้ผมและตอบคำถามนั่นเสียเอง บอกไว้เลยนะยิ่งมินซอกทำอย่างนี้ผมยิ่งอยากแกล้ง  "คนนี้ชื่อพี่จงแดเป็นเพื่อนของพี่มินซอกเองนะคะยูจิน"

 

 

 

 

               "ใครบอกว่าเพื่อน"  ผมเดินเข้ามาใกล้มินซอกและยกมือขึ้นโอบไหล่ก่อนจะส่งยิ้มกรุ่มกริ่มให้ทั้งมินซอกและหนูน้อยนั่น  "พี่จงแดเป็นแฟนพี่มินซอกต่างหากล่ะ"

 

 

 

 

          ว่าพร้อมโน้มตัวไปหอมแก้มมินซอกเป็นการยื่นยันให้เด็กน้อยในอ้อมกอดมินซอกมั่นใจ เด็กน้อยหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจก่อนจะดิ้นตัวลงจากมินซอกและวิ่งไปทางประตูห้องก่อนจะเอ่ยทิ้งท้ายและปิดประตูห้องไป

          

 

 

 

                 "งั้นยูจินไม่อยู่รบกวนดีกว่าไว้วันอื่นมาเล่นกันใหม่นะคะพี่มินซอกพี่จงแด"

 

 

 

 

          ผมโบกมือบ๊ายบายให้กับยูจินพอประตูปิดสนิทลงมินซอกก็ใช้ศอกกระทุ้งผมซะจนเต็มแรงหนำซ้ำยังลากผมให้มาหน้าประตูห้องก่อนจะเปิดและชี้นิ้วไล่ผมไปข้างนอก

 

 

 

 

               "มาทางไหนก็ไปทางนั้นเลยนะ!"

 

 

 

 

               "แหมพูดกับแฟนดีๆสิมินซอก"

 

 

 

 

                "ย๊าห์!! คิมจงแด"

 

 

 

 

          ผมยกมือขึ้นยอมแพ้มินซอกก่อนจะเตรียมหมุนตัวออกจากห้องไปแต่ก็ไม่อยากจากไปอย่างง่ายๆหรอกนะผมเหลือบมองมินซอกที่กำลังจะปิดประตูห้องใช้ฝ่ามือของตัวเองดันประตูห้องไว้และใช้มืออีกข้างดึงตัวมินซอกให้มาอยู่ใกล้พร้อมกั้นแขนไว้กับพนังห้องก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้มินซอกแต่ก่อนที่จะได้แกล้งอะไรยูจินก็ออกมาจากห้องของตัวเองและเดินตรงมาทางมินซอกพอดี

 

 

 

 

                "พี่มินซอกคุณแม่ให้....ขอโทษค่ะ"

 

 

 

 

               "คิมจงแด!!!!!!!!"

 

 

 

 

                "คร้าบๆ"

--------------------------------------------------------------



     ว้ากกกกกกกกกกกลับมาแล้วบอกแล้วจะมาอัพ 555555555
    ช่วงนี้ชีวิตมันก็ยุ่งสามประสานะคะอย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมาอย่างเราเลย
    มีใครรอเราอยู่ไหมหนอ 555555 เดี๋ยวดึกๆจะมาส่งตอนสองแบบเร็วฉับไวเลยคร้าบ


  อ่อถ้าใครไม่รู้จักต้นแทแด็ก(ไม่รู้พิมพ์ถูกหรือ)มันก็คือต้นตีนตุ๊กแก
  และถ้าใครไม่รู้จักตีนตุ๊กแกก็นึกสภาพพวกไม้เลื้อนตามผนังสวยๆเล็กๆที่ประดับสวนนะคะ
 จงแดอุสาห์ไปแงะมาแกล้วมินซอกว่าหวังว่าคนอ่านคงเห็นใจจงแดและอ่านกันเยอะๆนะคะ
 ถ้าฟิคสนุกฝากแชร์ต่อด้วยนะ จุ๊บๆ >3




     #CMหน้าเสาธง