LOVE ACTION!!

ลำดับตอนที่ #12 : 'เราจะรักกันก็ต่อเมื่อโลกแตกสลาย'

            เขาว่าผู้หญิงเนี่ยถ้าได้โดนกอดสักครั้งออร่าความดูดีมันจะพุ่งออกมาเข้าตาเราทันที แต่ผมว่าทฤษฏีนี้ก็ใช้ได้กับผู้ชายนะ เพราะเดี๋ยวนี้พี่มินซอกดูมีออร่าบางอย่างเปล่งประกายออกมารอบๆตัว มันทำให้ผมอยากมองและหลงพี่เขาจนโงหัวไม่ขึ้น และครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมยืนมองเจ้าของห้องแต่งตัวอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่ เราสองคนใช้เวลาร่วมกันถึงสองวันเต็มๆ วันแรกก็เรื่องหลังจากคืนนั้นวันที่สองก็คือพี่เขาป่วยเลยทำให้ต้องลางานทั้งคู่

            วันนี้คนป่วยออกปากว่าหายดีแล้วพร้อมจะกลับไปทำงานผมเลยทำได้แค่ยอม พี่มินซอกหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจกเพื่อเช็คความเรียบร้อยก่อนจะเดินมาทางผมช้าๆเพราะอาการจากครั้งแรกยังไม่หายดี ผมมองคนที่ค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาด้วยความลุ่มหลง เพราะพี่มินซอกตอนนี้ดูเซ็กซี่ได้ทั้งๆที่ใส่เสื้อผ้าแล้วไหนจะหน้าตาที่ดูจัดว่าสวยขึ้นในสายตาผมอีก ผิวขาวที่ขาวอยู่แล้วตอนนี้กลับขาวอมชมพูจนอยากจับมาฟัดเล่น

                    'ผมว่าผมใกล้บ้าแล้วล่ะ'

                    "มองอะไรจะไปทำงานมั้ย? อย่าลืมว่านายเป็นแค่เด็กฝึกงานนะ"

             พี่มินซอกเดินเข้ามาใกล้ผมที่นั่งอยู่ปลายเตียงก่อนจิ้มเข้าที่หน้าผากและออกแรงผลักเบาๆ ผมจับหน้าผากตรงที่โดนจิ้มก่อนจะลูบเบาๆพร้อมยู่ปาก พี่มินซอกหัวเราะในลำคอก่อนจะใช้มือสางผมหน้าม้าที่ยาวจนปิดตาให้เปิดขึ้น  "ผมยาวเกินไปแล้วนะครับ"

            ผมลุกขึ้นยืนจากเตียง มองคนตรงหน้าที่นับวันยิ่งดูตัวเล็กและน่าทะนุถนอมขึ้นทุกวัน พี่มินซอกหันมาพยักหน้าเห็นด้วยกับผมก่อนจะเสยผมอีกครั้งและเตรียมจะเดินออกไป ผมคว้าข้อมือบางยื้อให้อีกคนหันมาก่อนจะเอายางมัดผมที่ข้อมือที่ปกติแล้วผมจะใช้ตอนอยู่คอนโดตัวเองมามัดผมให้พี่เขา ผมรวบผมหน้าม้าที่ยาวจนปิดตาของพี่มินซอกไว้ล้วมๆ ใช้ยางมัดผมที่มีมามัดให้กับพี่เขา

                    "นายพกยางมัดผมด้วยหรอ ตุ๊ดชะมัด"

                    "ก็ใช้แค่ที่บ้านแหละครับ แต่ตอนที่กลับไปอาบน้ำเมื่อเช้ามันรีบเลยติดมือมาด้วย...ผมว่าพี่ไม่ต้องตัดผมแล้วแหละ"

                    "ทำไม?"

                    "ก็แบบนี้มันน่ารักดี :] "

            ผมและมินซอกเดินเข้ามาภายในบริษัทก็เจอเข้ากับพี่จุนมยอนและจื่อเทาที่ยืนอยู่ตรงคอฟฟี่ชอปของบริษัทและดูเหมือนลูกพี่ลูกน้องของผมจะเห็นผมกับพี่มินซอกเสียด้วย พี่จุนมยอนรีบก้าวเท้าเข้ามาทางพวกผมอย่างเร็วพร้อมกับจับไหล่พี่มินซอกและเขย่าไปมา

                    "มินซอก!หายไปไหนมาตั้งวันนึงคิดถึง!"

                    "พี่จะกอดพี่มินซอกแรงทำไมเนี่ย!?"

            ผมจับไหล่ของพี่จุนมยอนเพื่อให้ตัวห่างจากพี่มินซอก พี่จุนมยอนทำหน้างงใส่ผมแต่ก็ยอมปล่อยโดยดี พี่มินซอกเลยตีเข้าที่แขนผมก่อนจะถลึงตาใส่ ผมเลยทำได้แค่เบ้ปากใส่และทุกการกระทำมันก็ตกอยู่ในสายตาของพี่จุนมยอนและจื่อเทา  "เอ่อจริงสิมินซอกเรื่องสองวันก่อนเป็นไงบ้างให้ของขวัญจงแดหรือเปล่า?"

            พี่จุนมยอนเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อกลบความสงสัยเรื่องเมื่อกี๊ ทำไมผมจะดูไม่ออกนั่นญาติผมที่อยู่ด้วยมาตั้งแต่เล็กนะ แต่เรื่องสองวันก่อนมันก็เรื่องที่มินซอกกับผม...นะ แต่เรื่องของขวัญนี่หมายความว่าไงใครรู้ชวนมาอธิบายให้ผมที พี่มินซอกเงียบไม่พูดอะไรแค่ส่ายหน้าก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นพยักหน้าแทน

                     "อะไรของนายเนี่ย..แล้วนี่คิดไงมัดผมมาทำงานห๊ะน่ารักชะมัด 55555"

                     "เรื่องของฉันน่า ไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะ"

                    "เฮ้ยเดี๋ยวเด่คุยกันก่อน เป็นไงๆจงแดปาร์ตี้สองวันก่อนสนุกมั้ย?"

             พี่มินซอกทำท่าจะเดินออกไปจากวงสนทนาแต่ก็โดนพี่จุนมยอนยื้อเอาไว้ ก่อนจะหันมาเอ่ยกับผมในท้ายประโยค ผมที่ไม่รู้อะไรแต่คิดว่าลูกพี่ลูกน้องของผมคงจะหมายถึงเรื่องที่พี่มินซอกบอกจะเลี้ยงฉลองให้กับผมจึงพยักหน้ารับไป พี่จุนมยอนยิ้มกว้างก่อนจะหันไปทางพี่มินซอกและเอ่ยถาม  "ไงมินซอกก็ดีนี่..แล้วแอบกินเหล้าเปล่าเนี่ยไอ้ขี้เมา 5555"

             เมื่อจบประโยคของพี่จุนมยอนทั้งผมและพี่มินซอกก็ตัวแข็งไม่ไหวติงเหมือนคำที่พี่จุนมอยนพูดออกมามันเหมือนกับคำสาปนึง พี่จุนมยอนหุบยิ้มก่อนจะมองหน้าผมและพี่มินซอกสลับกัน นิ้วขาวๆนั่นจิ้มไปที่คอของพี่มินซอกก่อนจะที่คนโดนจิ้มจะสะดุ้งพร้อมกับถอยตัวให้ออกห่างจากเพื่อนตัวเอง

                    "เดี๋ยวนี้แพ้เหล้าแล้วผื่นแดงขึ้นหรอ?"

                    "แพ้เหล้า?"

             ผมเอ่ยต่อประโยคของพี่จุนมยอนทันทีก่อนจะได้รับรอยยิ้มขำมา ผมมองหน้าพี่มินซอกสลับกับพี่จุนมยอนจนคนเป็นลูกพี่ลูกน้องต้องยกมือห้ามให้หยุดและเอ่ยไขข้อสงสัยให้ผมรู้  "คืองี้จงแด มินซอกมันเป็นพวกขี้เมาเพราะแพ้แอลกอฮอล์น่ะแต่เวลามันแพ้มันไม่ได้แบบคนทั่วไปนี่สิกลับแพ้แล้ว..!"

            พี่มินซอกรีบเดินเข้ามาประชิดตัวพี่จุนมยอนก่อนจะเอามือปิดปากคนที่กำลังแฉความลับของตัวเองอยู่ พี่จุนมยอนพยายามแกะมือออกจากตัวเองแต่มันก็ไม่เป็นผล ผมมองเพื่อนรักสองคนยื้อฉุดกระชากกันไปมาก่อนจะหันไปส่ายหน้าพร้อมกับจื่อเทา พี่มินซอกแอบกระซิบกระซาบกับพี่จุนมยอนแต่ผลที่ได้คือการส่ายหัวปฏิเสธจนพี่มินซอกเองที่เป็นฝ่ายต้องยอมปล่อยมือออก

                    "มันไม่ใช่เรื่องน่าอายซักหน่อยนี่มินซอกเรื่องปกติจะตาย"

                    "ไม่รู้! อยากพูดก็พูดเลยไม่สนใจแล้ว!!"

                    "เรื่องอะไรหรอครับบอกให้ผมรู้ได้มั้ย?"

             ผมพูดออกมาพร้อมกับส่งสายตาเป็นเชิงนัยให้พี่มินซอกรู้ว่าประโยคเมื่อกี๊ผมบอกพี่เขา พี่มินซอกกอดอกก่อนจะเชิดหน้ามองไปทางอื่นทำให้พี่จุนมยอนหัวเราะออกมา ลูกพี่ลูกน้องของผมเดินเข้ามากอดคอผมก่อนจะกระซิบกับผมให้ได้ยินกันสองคน

                    "คืองี้จงแด มินซอกน่ะเวลามันแพ้พวกของมึนเมาแล้วจะไม่ได้เป็นแบบพวกคันหรือผื่นแดงแต่กลับ...ชอบยั่ว"

            ผมทำตาโตก่อนจะมองหน้าพี่จุนมยอนและมองไปข้างหลังที่มีพี่มินซอกยืนกอดอกอยู่ มิน่าคืนนั้นถึงได้ยั่วผมสุดๆเพราะแพ้แอลกอฮอล์นี่เองแต่แปลกคนดีชะมัด พี่จุนมยอนหัวเราะออกมาก่อนจะพูดต่อ  "พี่เคยเจอมาแล้วสุดยอดไปเลยมีสติแต่ทำอะไรไม่ยั้งคิด แปลกคนดีนะว่ามั้ย 5555"

             พี่จุนมยอนปล่อยคอผมให้เป็นอิสระก่อนจะเดินกลับไปง้อพี่มินซอก ผมว่ามันดูงี่เง่าไปหน่อยสำหรับเรื่องที่พี่จุนมยอนบอก แต่อย่างว่าเพราะแค่คำว่าเมาอะไรๆมันก็เกิดขึ้นได้ ผมเดินเข้าไปใกล้พี่ทั้งสองคนก่อนจะโอบไหล่ของพี่มินซอก พี่จุนมยอนหยุดง้อพี่มินซอกก่อนจะมองผมเงียบๆเหมือนจะรู้ว่าผมจะพูดอะไรบางอย่าง

                    "พี่จุนมยอนผมมีความลับจะบอก"

                    "นี่เดี๋ยวสิจะพูดอะไรห๊ะจงแด?!"  พี่มินซอกเอ่ยสวนพร้อมกับตีเข้าที่อกผมและดันตัวผมออก ผมยื้อตัวเองไว้อย่างนั้นพร้อมกอดไหล่พี่เขาให้แน่นขึ้นไม่สนใจคำพูดหรือแรงตีจากอีกคนสักนิด  "ผมกับพี่มินซอกเราคบกันครับ"

                    "อ๋ออออ...ห๊ะ!!"

                    "คุณจงแด...ว่ายังไงนะครับ?"

                    "ผมบอกว่าผมกับพี่มินซอก เราคบกัน"

            ผมเอ่ยตอบจื่อเทาย้ำคำพูดพร้อมกับดึงตัวพี่มินซอกให้เข้ามาใกล้ในท้ายประโยค พี่มินซอกดันตัวผมออกก่อนจะเดินจ้ำๆไปที่หน้าลิฟต์ผมรีบขอตัวกับพี่จุนมยอนและจื่อเทาที่ยังทำหน้าเหวอไม่หาย ก้าวเท้าตามคนขี้งอนไปให้ทันก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิด และมันก็ทันพอดิบพอดี ผมก้าวเท้าตามพี่มินซอกไปในตัวลิฟต์กดหมายเลขชั้นให้อย่างรู้หน้าที่ พี่มินซอกถอนหายใจก่อนจะหันหน้าหนีเข้ากำแพงลิฟต์

            ผมเหล่ตามองคนที่ทำหน้าหงุดหงิดก่อนจะยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย สาวเท้าเข้าไปใกล้คนที่ยืนหันหน้าเข้ากำแพงก่อนจะใช้มือยันกำแพงไว้ ปิดกั้นทางออกไม่ให้อีกคนหนีออกไปไหนได้ พี่มินซอกหันมามองผมก่อนจะทำตัวลีบไปกับกำแพงลิฟต์ ผมเปลี่ยนจากใช้มือยันกำแพงเปลี่ยนเป็นตั้งศอกแทนทำให้ระยะห่างของผมกับพี่เขาลดลง

                    "จะทำอะไร?!"

            พี่มินซอกเอ่ยออกมาเสียงดุก่อนจะใช้หางตามองผม ผมไม่ตอบอะไรแค่ยื่นหน้าเข้าไปใกลัอีกคนมากขึ้น ปล่อยให้ลมหายของตัวเองรดรินใบหูขาวๆนั่น ใช้มือข้างนึงมาจับเข้าที่ผมจุกของพี่มินซอกที่ผมเป็นคนมัดมันเองกับมือ เกลี่ยมันเล่นไปมาก่อนจะใช้สายตาลึกซึ้งมองพี่เขา ปลายจมูกของผมเฉียดแก้มนุ่มนั่นไปมาจนเจ้าของแก้มนุ่มต้องหดคอและหันหน้าหนี ผมเลื่อนใบหน้าไปใกล้ใบหูของพี่เขาก่อนจะเอ่ยกระซิบเสียงแผ่ว

                     "ผมก็มีความลับจะบอกพี่นะครับ"

                     "อ..อะไร?"

                    "ความลับของผมก็คือ...พี่เป็นผู้ชายคนเดียวที่ผมอยากดูแล"

             ใบหน้ากลมขึ้นสีระเรื่อก่อนจะหันมาสบตาผมตรงๆทำให้ปลายจมูกของเราสองคนชนกัน มันก็ฉากละครทั่วไปที่พระเอกจะไม่สามารถละสายตาจากนางเอกได้ ผมค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้อีกคนมากขึ้น..มากขึ้น ติ๊ง! เสียงประตูเปิดของลิฟต์ดังขึ้นพี่มินซอกละสายตาจากผมก่อนจะหันหน้าหนี คนตัวเล็กเดินกระแทกไหล่ผมออกไปจากลิฟต์ ผมมองตามจะลูบหน้าตัวเองและเดินตามไปเงียบๆ

                    "ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่ชั้นนี่น่ะห๊ะ!"

                    "แล้วจะบ่นให้ได้อะไรขึ้นมาเล่าผิดแค่สามชั้นเองเข้าไปกดลิฟต์ใหม่ไม่ตายหรอก"

            เสียงคนเถียงกันดังไปทั่วทางเดินใกล้ๆลิฟต์ก่อนปรากฏร่างของเพื่อนทั้งสองคนของผม พี่มินซอกหยุดเดินเมื่อเจอกับแบคฮยอนและชานยอลที่เดินพ้นทางโค้งมา เพื่อนทั้งสองคนดูตกใจเมื่อเห็นหน้าผมและพี่มินซอก แบคฮยอนรีบวิ่งมากระโดดกอดผมทันที่เห็นผมก่อนจะตะโกนเสียงดังอย่างดีใจ

                    "จงแด!! หายไปไหนมาตั้งวันนึงอะ"

                    "ทำไม คิดถึงหรอหืม?"

            เพื่อนตัวเล็กที่วิ่งมากอดผมพยักรับอย่างกระตือรือร้นก่อนจะหันไปทักทายพี่มินซอกที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ชานยอลเดินเข้ามาสมทบอีกคน ทักทายพี่มินซอกพอเป็นมารยาทก่อนจะทักผม ผมสังเกตเห็นสีหน้าของพี่มินซอกที่เริ่มหน้างอก่อนจะแอบเดินออกไปเงียบๆ ผมจึงยื่นมือไปคว้ามือพี่เขาไว้ก่อนจะเดินไปประชิดตัว

                    "แล้วทำไมจงแดถึงมาพร้อมพี่มินซอกได้ล่ะ เมื่อวานก็ไม่ยอมมาทำงานทั้งคู่เลย"

            เสียงแจ้วๆของแบคฮยอนเอ่ยถามก่อนจะกอดอกและมองหน้าผม พี่มินซอกทำแค่เงียบไม่ตอบอะไรก่อนจะชักมือของตัวเองกลับแล้วยืนนิ่ง ผมเฝ้าสังเกตอาการของคนข้างๆ เห็นพี่มินซอกเริ่มพิงตัวกับกำแพงพร้อมกับยกมือมาจับตัวเองและเริ่มหายใจติดขัด เพราะยังไม่หายดีแท้ๆแล้วยังจะดื้อมาทำงานอีก ผมเอื้อมมือไปอังที่หน้าผากและข้างแก้มทั้งสองคนของคนป่วยก่อนจะโดนคนอวดดีปัดมือทิ้ง

                    'ตัวเริ่มร้อนแล้วแฮะ'

                    "อะไรวะจงแดตั้งแต่หายไปพร้อมพี่มินซอกเนี่ยเริ่มจะเป็นห่วงเป็นใยเยอะไปล่ะนะ"

            ชานยอลเอ่ยแซวพร้อมกับทำหน้าล้อเลียน แต่ผมไม่สนใจหรอกนะเพราะคนที่สนใจน่ะมันคนข้างๆต่างหาก ผมละความสนใจจากพี่มินซอกมามองเพื่อนทั้งสองคนก่อนจะเอ่ยถามชานยอล  "อะไรถึงทำให้คิดอย่างนั้นวะ?"

            ชานยอลยิ้มกรุ้มกริ้มออกมาก่อนจะหันไปมองหน้าแบคฮยอนและหันกลับมาทางเดิม เพื่อนตัวสูงใช้นิ้วชี้ไปดูดวงตาของตัวเองก่อนจะยิ้มและตอบ  "ดวงตาไงเพื่อน ดวงตาแกมันฟ้อง มันสื่อว่าห่วงใยและ..."

                    "รัก!/รัก!"

            ทั้งชานยอลและแบคฮยอนประสานเสียงพร้อมกันออกมาเสียงดังฟังชัด ผมหันไปมองหน้ามินซอกก็พบดวงตากลมที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว พี่มินซอกนืนตัวตรงก่อนจะเดินเซเล็กน้อยไปหาเพื่อนทั้งสองคนของผม มือบางวางลงที่ไหล่ของทั้งคู่ก่อนจะยิ้มให้ แต่มันเป็นรอยยิ้มแค่ชั่วพริบตา ใบหน้าของพี่มินซอกแสดงออกมาว่าอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากแห้งจากอาการป่วยเริ่มเปล่งเสียงออกมาแบบเยือกเย็น

                    "จำไว้นะชานยอลแบคฮยอน ฉันสองคนจะรักกันก็ต่อเมื่อ โลก-แตก-สลาย!!!"

------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับโพสทุกโพสและแท็กในทวิตนะคะ

เราตามของทุกคนเลยอยากบอกเป็นกำลังใจที่ดีมากๆ

แค่ทุกคนอ่านแล้วชอบเราก็ชื่นใจแล้วฮับ

ขอบคุณทุกคนนะ สนุกก็ติดแท็กบอกคนอื่นเยอะๆเลยเนอะเลิฟฮ้าป <3

ต้องขอบอกอีกครั้งว่าฟิคเรื่องนี้ไม่มีสาระหรือว่าแน่นอนอะไรเลยนะคะ

อยากจะคงความฮาสบายๆอยู่แต่ไม่รู้จะทำได้นานแค่ไหน

อีกอย่างเราอาจจะเว้นช่วงยาวเพราะคอมเริ่มเน่า 555

ฝากติดตามไปเรื่อยๆเลนะฮะ :]

#ficaction

@cminor2199