ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 'ฉันเจ็บ...ทุกการกระทำ'
แสงอาทิตย์ของวันใหม่สาดทอผ่านหน้าต่บานใหญ่มากระทบกับดวงตาเต็มๆจนต้องยอมลืมตาขึ้น ผมยกมือขึ้นมาบังแสงจากดวงอาทิตย์ที่ส่องหน้าผมพอดี ค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก ทำไมถึงยากน่ะหรอก็เพราะหัวที่ปวดสุดๆแล้วไหนยังจะหลังและความรู้สึกเจ็บแปลกที่..เอ่อช่วงล่างอีก ผมไม่รู้ว่าอาการแบบนี้มันคืออะไรแต่มันปวดมากแทบจะขยับตัวไม่ได้หรือเรียกได้ว่าขยับทีนี่แทบจะร้องไห้
ความรู้สึกหนักที่ท้องทำให้ผมต้องเลิกผ้าห่มออกให้เห็นก่อนจะตกตะลึงเมื่อมันเป็นแขน แขนของใครบางคนที่กอดเอวผมอยู่ ผมมองตามแขนนั่นไปก่อนจะตกใจอีกพันเท่าเพราะเจ้าของแขนที่กอดผมอยู่มันคือ...
"ย๊าห์!! คิมจงแดแกทำอะไรห๊ะ!!!!"
ผมตะโกนสุดเสียงอย่างอารมณ์เสียจนเจ้าแขนที่กอดผมอยู่ต้องลืมตาขึ้นมามอง จงแดค่อยๆลุกขึ้นนั่งพร้อมบิดขี้เกียจ เกาผมที่ยุ่งเหยิงจากการนอนก่อนจะหันมามองผมและยิ้มออกมา ใบหน้าคมเคลื่อนมาใกล้ก่อนจะจุ้บที่มุมปากผมเบาๆและเอ่ยเสียงสดใส "อรุณสวัสดิ์ครับ"
ผมยกมือขึ้นจับตรงที่โดนจูบก่อนจะใช้อีกข้างตวัดตบหน้าจงแดเต็มแรงเพราะความตกใจ และมันก็ดูแรงมากๆเพราะหน้าของจงแดถึงกับหันไปตามแรงตบ เด็กนั่นยกมือขึ้นจับปากก่อนจะหันมาจ้องผมอย่างเอาเป็นเอาตาย "ทำบ้าไรเนี่ย! มันเจ็บนะพี่"
"ล..แล้วใครใช้ให้นายมาทำแบบนี้กับฉันเล่า!!"
"เหอะ! ทำไมทีเมื่อคืนผมทำมากกว่านี้พี่ยังยอมเลย"
'เมื่อคืน!'
ผมรีบหันไปมองรอบๆห้องของตัวเองที มองเห็นเสื้อผ้าของผมและจงแดกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นห้องก่อนจะหันไปมองคนข้างๆที่นั่งเกาหัวพร้อมตีหน้ายุ่ง สภาพของจงแดเองไม่ได้ใส่อะไรเลยมีเพียงผ้าห่มผืนหนาที่ปกปิดช่วงล่างไว้อยู่ แล้วไหนจะรอยเล็บตรงหัวไหล่และหลังที่ปะปนไปกับรอยกัดนั่นอีก จงแดที่นั่งอารมณ์เสียอยู่เสสายตามามองผมพร้อมจ้องอย่างมีความหมาย มันทำให้ผมต้องก้มมองตัวเอง
ซึ่งสภาพมันก็ไม่ต่างจากจงแดเลยซักนิดไหนจะรอยแดงจ้ำตามแขนและอกไล่ลงไปยังท้อง บางรอยนี่มันม่วงจนเห็นชัดเลยล่ะ แล้วไม่ต้องเดาเลยว่าที่คอจะเยอะแค่ไหนคงทั้งตัวเลยมั้งเนี่ย แสดงว่าไอ้อาการปวดหลังและเจ็บช่วงล่างมันก็มาจากฝีมือไอ้คนข้างๆนี่สินะ
'พระเจ้ากำลังเล่นอะไรกับผมอยู่!! TT'
"มันจะตะลึงอะไรกันหนักกันหนาเมื่อคืนพี่เป็นคนยั่วผมเองนะ"
ผมตวัดสายตาไปมองจงแดที่นอนอย่างสบายอารมณ์อยู่ จงแดมองผมกลับก่อนลุกขึ้นนั่งและเขยิบตัวมาใกล้ผม แขนแกร่งนั่นโอบเอวผมไว้ก่อนจะกอดกระชับเบาๆ ออกแรงดึงตัวผมให้ไปซบกับอกของคนกอด จงแดกอดผมอยู่อย่างนั้นก่อนจะพิงซบหน้ากับหัวผมและเอ่ยเสียงนุ่มนวลที่ไม่รู้ทำไมใจผมต้องเต้นแรงขนาดนี้
"พี่ไม่ต้องห่วงนะผมจะรับผิดชอบพี่เอง"
"หยุดเลยปล่อยฉันนะ! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงซักหน่อย ปล่อยให้เรื่องนี้มันเป็นความผิดพลาดไม่ก็แค่วันไนท์สเตทแค่นั้นพอ"
ผมจับมือของจงแดที่กอดเอวอยู่ให้ปล่อยก่อนจะพลิกตัวเข้าหาอีกคนและดันอกแกร่งให้ถอยห่าง จงแดจับข้อมือของเอาไว้ก่อนจะส่งยิ้มเลศนัยมาให้จนผมต้องขมวดคิ้ว จงแดรวบข้อมือผมไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนจะใช้อีกข้างเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่ว่างอยู่โต๊ะข้างเตียงมาถือไว้พร้อมชูให้ผมเห็น
"ผมไม่ปล่อย! แต่พี่จะปล่อยก็ได้นะผมจะได้ปล่อยคลิปของเราสองคนเมื่อคืนให้ทั่วเว็บโป๊ในประเทศเลย"
ผมดิ้นให้มือหลุดจากการกอบกุมของอีกคนก่อนจะยื่นมือไปหมายจะคว้าเอาโทรศัพท์มาแต่ก็พลาดเมื่อจงแดเร็วกว่า จงแดชูโทรศัพท์ขึ้นเหนือหัวก่อนจะเอามันเข้าไปใต้ผ้าห่มคงไม่ต้องบอกนะว่าตรงไหน "ถ้าอยากได้พี่ก็หยิบไปสิ"
"ทะลึ่ง!!"
"ทะลึ่งอะไรเมื่อคืนพี่ก็หยิบมันมาแล้ว"
"ย๊าห์!!ไอ้เด็กลามก!"
"ลามกอะไรครับ ผมหมายถึงโทรศัพท์ผมต่างหาก"
จุดนี้ผมโกธรมาจริงๆนะ ผมย่นคิ้วพร้อมกับเม้นริมฝีปากแน่นก่อนจะสะบัดมือให้หลุดและเตรียมจะตบไปที่หน้าคมอีกครั้งแต่ครั้งนี้จงแดกลับคว้าไว้ได้ก่อนจะดันตัวผมให้ล้มลงไปนอนกับที่นอนและตามมาคร่อมไว้ "จะเอาอะไร!"
"หึ! ง่ายๆ บอกทุกคนว่าเราคบกันไม่งั้นคลิปหลุดแน่"
"ก็ไม่ได้รักกันแล้วจะคบไปทำไม?!"
"ก็บอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบไม่ได้ฟังหรอครับเปาน้อย"
"ไม่ฟังเว้ยแล้วก็ไม่อยากฟังด้วย!"
"ได้! งั้นก็เตรียมตกเป็นเมียผมอีกรอบและรอดูคลิปคืนนี้ได้เลย!"
สิ้นเสียงของจงแดใบหน้าคมนั่นก็ก้มมาซุกไซร้ที่คอของผมทันที ผมรู้สึกถึงแรงขบกัดที่มันเจ็บไปตามจุดเมื่อริมฝีปากนั่นผ่าน พยายามดิ้นให้หลุดพ้นแต่ก็ไม่เป็นผลจงแดกลับเพิ่มแรงกดข้อมือให้ผมดิ้นไม่หลุด เหมือนทุกอย่างรอบข้างมันอื้อไปหมดโสตประสาทการรับรู้ทุกโสตมันปิดกั้น ภาพทุกอย่างค่อยๆช้าลง ความเจ็บในใจมันมาพร้อมกลับหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาแบบไ่ม่ทันตั้งตัว ผมเงียบให้จงแดทำจนพอใจพร้อมกับปล่อยให้น้ำตามันไหลอยู่อย่างนั้น
จงแดค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเบิกตากว้างเล็กน้อย มือ แกร่งที่จับข้อมือผมอยู่ค่อยๆผ่อนแรงและใช้ข้างนึงมาเกลี่ยน้ำตาให้กับผม ผมไม่สะบัดหน้าหนีหรือขัดขืนอะไรแค่ปล่อยให้น้ำตามันไหลอยู่อย่างนั้น ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น จงแดลูบหัวผมก่อนจะจูบหน้าผากและซบหน้ากับอกผม กอดผมแน่นจนมันอึดอัด "ผมขอโทษ"
เสียงนุ่มทุ้มนั่นเอ่ยออกมาเบาๆ ผมดันตัวของจงแดให้พ้นจากตัวเองก่อนจะลุกจากเตียงไป แต่เพราะความเจ็บจากเมื่อคืนที่มันยังไม่หายไปไหนเลยทำให้ผมทรุดลงกับพื้น แต่ยังไม่ทันที่ผมจะล้มลงกับพื้นร่างทั้งร่างของผมก็ถูกจงแดฉุดเอาไว้ได้ทันก่อน ผมกลับมานั่งบนเตียงอีกครั้งด้วยฝีมือของคนที่ฉุดผมไว้ จงแดดึงผมให้มานั่งบนตักตัวเองก่อนจะเอาผ้าห่มมาห่มให้
"ผมว่าพี่อย่าเพิ่งขยับตัวเลยดีกว่านะ"
น้ำเสียงของจงแดอ่อนลงจากก่อนหน้านี้มาก ผมนั่งนิ่งอยู่บนตักจงแดไม่ขยับตัวหรือทำอะไรทั้งสิ้น มีเพียงน้ำตาที่ไหลมาไม่ขาดสาย จงแดกอดเอวผมไว่ก่อนจะเคลื่อนหน้ามาใกล้และซบกัน ปากกระจับเคลื่อนมาเตะเข้าที่แก้มผมค้างไว้อย่างนั้น "ผมขอโทษผมบอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบพี่"
"มันไม่มีเหตุผล" ผมพูดออกมาโดยไม่มองหน้าของอีกคน จงแดละริมฝีปากจากแก้มผมไปก่อนจะซบหน้ากับไหล่ผมแทน รับรู้ได้ถึงลมหายใจหนักหน่วงของอีกคนที่ถอนหายใจออกมาเป็นระยะ "บางทีคนเรามันก็มีเหตุผลที่อธิบายไม่ได้แต่รู้ว่ามันต้องทำนะครับ"
"มันก็แค่เรื่องโง่ๆ"
"สำหรับผม ความรักไม่มีคำว่าโง่"
ผมหันไปมองอีกคนทันทีและเป็นจังหวะเดียวกับที่จงแดเงยหน้าขึ้นมา ทำให้ผมต้องสบตากับดวงตาคมนั่น มันทำให้ผมพูดไม่ออกเพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันฟ้องอยู่ในดวงตาของจงแดหมดแล้ว มันสื่อให้เห็นทุกคำพูดของจงแดว่ามันคือเรื่องจริง ผมเพิ่งเข้าใจคำว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจก็วันนี้เอง ไม่ต้องมีคำอธิบายอะไรแค่มองก็รับรู้ได้แล้ว
"นายจะบอกว่านายรักฉัน?"
จงแดเงียบไปไม่ตอบคำถามทำเพียงแค่หลบสายตาลงต่ำ ความเงียบปกครุมไปทั่วตัวของเราสองคนจนมันน่าอึดอัด แต่แล้วจู่ๆจงแดก็เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะจูบริมฝีปากผมผละแผ่ว "ขอเวลาให้ผม..ผมขอสัญญาแล้วผมจะตอบคำถามนี้ของพี่"
เรื่องทั้งหมดกลับกลายเป็นเพียงแค่ความฝันมีที่หลงเหลือเป็นความจริงแค่ว่าจงแดจะขอดูแลผม เราไม่เอ่ยถึงสถานะของเราสองคนให้ชัดเจนเป็นเพราะจงแดเองที่บอกว่ายังพร้อมจะเอ่ยแต่อยากทำตามหัวใจคือการดูแลผม ผมยอมให้เด็กนี่ได้ทำตามใจ จงแดดูแลเทคแคร์ผมเป็นอย่างดีเรียกได้แทบจะไม่ให้ทำอะไรเองเลย พอผมอยากจะทำอะไรด้วยตัวเองจงแดก็มักจะเอ่ยเสียงดุๆว่า...
"จะทำทำไมครับ ยังไม่หายเจ็บไม่ใช่หรือไง"
'แค่นี้ก็ยอมแล้ว'
ผมนั่งหน้ามุ้ยอยู่โทรทัศน์เครื่องเดิมจะผิดก็ตรงที่มีจงแดมานั่งด้วยนี่แหละและเด็กนี่ก็เอาแต่มองหน้าผมแทนหน้าจอโทรทัศน์ มันทำให้ผมอึดอัดจนต้องหันไปผลักหน้าจงแดให้หันไปทางอื่น จงแดหังเราะออกมาก่อนจะจับมือผมไว้และเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผมและซบไหล่ก่อนจะถูไปมาอย่างออดอ้อน
"ลุกไปเลยไป"
"ทำไมล่ะครับ?"
ผมไม่ตอบจงแดแต่กลับหันหน้าหนีแทนก่อนจะรู้สึกถึงบางสิ่งที่ทิ้งมาบนตัก ผมหันกลับมามองก็พบว่าจงแดทิ้งตัวนอนพร้อมใช้ตักผมเป็นหมอน ทั้งผมและจงแดไม่มีใครอะไรออกมาปล่อยให้บรรยากาศมันดำเนินไปเงียบๆ แต่แล้วจู่ๆคนที่นอนบนตักผมก็เปล่งเสียงนุ่มทุ้มออกมาเป็นทำนองเพลงให้ได้ยิน
" 난 강해보여도 웃어도 혼지일 때가 많아 "
(อาจดูเหมือนผมเด็ดเดี่ยว ผมอาจมีรอยยิ้ม แต่ก็มีหลายครั้งที่ผมต้องเดียวดาย)
" 늘 각정하나 없어 보여도 할 말이 많아 "
(อาจดูเหมือนผมไม่มีเรื่องใดให้ต้องกลุ้มใจ แต่มีหลายอย่างเลยที่ผมอยากบอกคุณ)
เสียงนุ่มทุ้มที่ถูกเปล่งออกมามันเหมือนกับมนต์สะกดอะไรซักอย่างจนผมต้องหันกลับมามอง สายตาคมที่มองอยู่ก่อนแล้วบวกกับน้ำเสียงนั่นมันทำให้ผมรู้ว่าจงแดตั้งใจสื่อเพลงนี้ให้ผมฟัง
" 첨 본 순간 너무나 끌려서 이것저것 재지 못히고 말했어"
(ครั้งแรกที่เจอกับคุณ ผมหลงสเน่ห์คุณเข้าอย่างจัง ผมไม่คิดถึงอะไร ทำเพียงพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไปเท่านั้น)
"The answer is you my answer is you"
เสียงของจงแดจบลงพร้อมประโยคเพลง มีเพียงดวงตาคมที่มองผมอยู่ ผมละสายตาจากจงแดไปมองทางอื่นก่อนจะดันตัวจงแดให้ลุกขึ้นจากตักผม จงแดยอมลุกง่ายๆแต่ก็ยื่นมือมาแตะหน้าผม ผมหันมามองคนที่แตะหน้าผมเตรียมที่จะดุเด็กนี่แต่ก็ต้องเก็บคำพูดไป
"ขอบคุณที่ให้ผมดูแลนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะตอบคำถามของพี่เร็วๆนี้แน่นอน"
-----------------------------------------------
ใกล้แล้วค่ะไม่ใช่ใกล้จบนะคะใกล้จะไร้สาระแล้ว 555555
มีคำผิดอะไรก็ขอโทษด้วยนะคะ
เรื่องมันเริ่มจะไม่มีเหตุผลอะไรแล้วค่า 5555
อ่านแค่คลาดเครียดเนอะอย่าไปคิดมาก
#ficaction
@cminor2199
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น